Έχω ακούσει πολλές παρατηρήσεις, γιατί τον τελευταίο χρόνο δεν ακούω ραδιόφωνο. Είναι απλό: Και τι ν' ακούσω; Δεν υπάρχει ραδιόφωνο, αλλά playlist. Γεγονός τώρα πια. 

Αρχικά, μ' αρέσει ν' ακούσω radio MH, αλλά δεν είμαι συνεχώς στο σπίτι, για να έχω τη δυνατότητα. Έπαψα ν' ακούω Μελωδία, εκτός από κάποιες εκπομπές επιλεκτικά (Παπαμιχάλης πχ). Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει κάτι που να με τραβάει τώρα πια. Πού είναι η Μαυρογένη τα πρωινά; Ο Μωραΐτης; Σπιτάκια τους. 

Ραδιόφωνο δεν είναι βάζω δυο τραγουδάκια, λέω σε ποιο δίσκο είναι και τέλος. Άντε να δώσω και καμιά πρόσκληση. Έχει χαθεί. Κι είναι ξεφτίλα να κάνει κανονικό ραδιόφωνο, με την παλιά κι αναλλοίωτη σημασία του, ένας σταθμός που ποτέ δεν πρόκειται να βάλω (Sfera πχ). 

Θυμάμαι που βγήκε πέρσι το Difono Fm κι όλοι το ακούγανε. (Όλοι οι "κουλτουρέ") Έβαζε καλά κομματάκια, αλλά ανά 2-3 ώρες έπαιζε η ίδια playllist, χωρίς κανέναν παραγωγό κι ήταν του τύπου Oasis 88.0. Δηλαδή, σου δίνουμε και τους δημιουργούς για να μην πηγαίνεις στα τυφλά. Δεν είναι αυτό που ήταν παλιά. Σ' όλα υπάρχει παρακμή, δε θα υπήρχε στα fm; 

Ακούω 90.2, αλλά όχι για να υποστηρίξω το ΚΚΕ. Το ακούω, γιατί αυτός που θα κάτσει πίσω απ' το μικρόφωνο θα κάνει σοβαρή εκπομπή, θα 'χει κάτι να μου πει μουσικά. Ακούω Ant1. Για τον ίδιο λόγο. 

Ο προβληματισμός μου είναι: φταίει το κοινό, η κοινωνία ή μήπως είναι καθαρά θέμα κέρδους; "Δεν πληρώνω, άρα βάλε το pc να παίζει". Άσε που τις περισσότερες φορές αυτά που παίζουν είναι ασύνδετα μεταξύ τους. 

Κάποτε έβαζα ραδιόφωνο για να κάνω κέφι με παρέα. Τώρα βαριέμαι να τ' ανοίξω. Φοβάμαι και για το τι θ' ακούσω. 

Αυτά τα λέω με αφορμή την αποχώρηση του Ιωάννου από το Μελωδία. Δε μ' άρεσε, δεν άντεχα ν' ακούσω μια εκπομπή του ολόκληρη, αλλά άρεσε στον κόσμο αυτό που έκανε. Απ' ό,τι μας είπε ο Aiolos στο forum γίνεται χαμός με το ποιος θα αναλάβει. Κι αν αναλάβει στο ίδιο στιλ και δεν καταλήξει στην εύκολη λύση του όχι-πια-προσωπικό. 

Φυσικά δεν υπάρχει μόνο αυτός ο σταθμός (σε διάφορες κλίκες, αν δεν ακούς Μελωδία δε γίνεσαι αποδεχτός-fan clubs etc). Ο έντεχνος σταθμός της πόλης δεν είναι ένας, απλά αυτός έκανε την αρχή.

Λυπάμαι, που κάτι τόσο όμορφο και διαχρονικό γίνεται μια σειρά από φωτοτυπίες, με κάποια στοιχειώδη αλλαγή στα χρώματα. Βέβαια, ας ήταν μόνο αυτό το πρόβλημα της κοινωνίας! Αλλά βοηθούσε κάποτε να ξεχάσεις τα υπόλοιπα..

Βουρ για πειρατικά (θυμάστε το Radio Veronica; :D) κι ανεξάρτητα ιντερνετικά.  

Τώρα που έχω υλικό θα γράψω. Ημερομηνία προβολής του πρώτου επεισοδίου του 7ου κύκλου της σειράς "House M.D." είναι: 20/9. Δευτέρα για εκεί, αλλά εμείς κατά την Τρίτη-Τετάρτη μπορούμε να το κατεβάσουμε! :P

Ο αρχικός τίτλος ήταν "Thunder Roadtrip", αφήνοντας τα spoilers να λένε για διακοπές των ζευγαριών Cuddy-House και Wilson-κοπέλα Wilson. Αλλά πολύ πρόσφατα ο τίτλος άλλαξε κι έγινε "Now what?". Για μένα πάρα πολύ αντιπροσωπευτικός, αφού είναι το ερώτημα που δημιουργείται μετά από την προβολή του "Help me"! Και για μια ακόμα φορά νομίζω πως έχω περισσότερες πνευματικές δυνατότητες, με το που τελείωσε αυτό το επισόδιο σκάφτηκα στα Ελληνικά: Και τώρα τι; :P

Το επεισόδιο-φημολογείται (!)-πως θα "ανοίξει" λίγα λεπτά από 'κει που τ' αφήσαμε. Αφήστε τη φαντασία σας να οργιάσει, αλλά αυτό το promo αρκεί:

Και για να επιστρέψουμε στον παλιό καλό υγιέστατο (και καλά!) Dr House, για να ξαναδούμε τους υπέροχους ιατρικούς γρίφους, να απολαύσουμε την κλινική και τους ασθενείς του..->

HOUSE IS BACK!

Βέβαια, να προωθήσω και μια προσπάθειά μου (πάνω σε κρίση Huddyτιδας). Είπα να δώσω μια ελληνική χροιά σ' αυτή τη θέση!

Φυσικά και θα επιστρέψω με ό,τι καινούργιο βγει. (Έχω την εντύπωση πως είμαι το μοναδικό blog σε μουσική κοινότητα για τις "Ιατρικές Υποθέσεις"! LOL)

Μια από τις πολλές, βασικά αμέτρητες, εικόνες που μου 'χουν μείνει από τη γιαγιά μου είναι κάθε απόγευμα γύρω στις εφτά, καθισμένη στον καναπέ, η τηλεόραση στο τέρμα κι η γιαγιά μου να βλέπει μια σειρά στον Alpha. Κάθε απόγευμα. Δεν έβλεπε ούτε "Καλημέρα Ζωή" ούτε "Λάμψη". Δεν ήταν του Φώσκολου η γιαγιά μου. Ήταν της Πάνια, του Alter κλπ. 

Η σειρά δε μ' άρεσε. Ήμουν 9 τότε. Αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά πως στους τίτλους η γιαγιά μου τραγούδαγε. Καμιά φορά καθόμουν μαζί της για να τη δω. Έτσι, για να της κάνω παρέα.

Η γιαγιά έφυγε το Μάιο του '06. Κάπου στο Σεπτέμβρη, ακούγοντας Μελωδία, άκουσα στην εκπομπή του Βασίλη Κρ. το κομμάτι που ήταν άμεσα συνδεδεμένο με τα παιδικά μου απογεύματα. Κι έκλαψα. Όλοι κλαίμε σε κάτι τέτοια. Δεν κάνει διακρίσεις αυτό. 

Δεν το ξανάκουσα ποτέ από τότε. Έψαξα σ' όλα τα δισκοπωλεία, το ζήτησα απεγνωσμένα από τόσους χρήστες σε διάφορα sites, αλλά όλες μου οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό. Μετά έμαθα πως οι δημιουργοί ήταν Αντύπας/Νικολακοπούλου. Δεν το βρήκα.

Αλλά, ως γνωστόν, όταν σταματάς να ψάχνεις κάτι σε βρίσκει αυτό...με βρήκε! Κι ήταν μαγική η στιγμή, που ξανάνιωσα τη γιαγιά μου κοντά μου. Κάποτε είχα βάλει τα κλάματα στο Δημοτικό, γιατί είχαμε  κάνει το κείμενο του Λουντέμη, που μιλάει για τη δασκάλα του. Νομίζω πως είναι από το "Ο Άγγελος με τα γύψινα φτερά", αλλά δεν το λέω με σιγουριά. Μίλαγε για μια παχουλή κυρία, που μύριζε ελληνικό καφέ και λουκούμια. Ταίριαζε άψογα η περιγραφή. 

Και τώρα...δε μου μένει να κάνω κάτι άλλο από το να της το αφιερώσω. (Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου το χρήστη, που το ανέβασε!)

Δε με συγκινεί ο πολύ ψαγμένος στίχος σ' ένα άσμα. Όλα είναι συνδεδεμένα με κάτι. Όλα!   

Στην κυρα-Δέσποινα!

Κάτω απ' την Ακρόπολη είναι ένα στενό
που χτυπάει ένα σήμαντρο καθημερινό
γιασεμί κι αγιόκλημα το σημαντικό,
το ασήμαντο

Κάτω απ' την Ακρόπολη άνθρωποι πολλοί
κουρασμένοι, ανέμελοι, ήρωες, δειλοί
πολεμούν κι αρπάζονται με τον διπλανό
και νοιάζονται

Λες, η ζωή, οι δουλειές, τα παιδιά, φωνές, το φως
Λες, φεγγαράκι, αυλές κι ο καημός που κλαις κρυφός
Λες, τι είν' αυτά που λες, θα μας βρουν χαρές θα δεις
Λες, Λαϊκά σειρές να μας τύχαιν' ένα δις 

Κάτω απ' την Ακρόπολη είναι ένα στενό
σαν μελίσσι ανήσυχο καθημερινό
μαγαζάκια ανοίγουνε, 
κλείνουν τα ρολά πριν φύγουνε 

Στη κουζίνα σου άφησα πιάτο με φαΐ
κάποια Φώφη σ' έψαχνε όλο το πρωί
ξέρω δυο χιλιάρικα πόσα είναι ευρώ
και χάρηκα

Κι εκεί, που κάθεται κάποιος αμέριμνος το μεσημέρι του Δεκαπενταύγουστου και χαζεύει στην Tv, βλέπει-επιτέλους!-κάτι ενδιαφέρον. Το 'χα πετύχει στο trailer, αλλά δεν το έβαλα στο πρόγραμμα. Η ταινία της Κυριακής ξεκίνησε με Gospel. Τρελαίνομαι για κάτι τέτοια μιας και δεν έχουμε τίποτα παρόμοιο στις ορθόδοξες εκκλησίες. Μου αρέσει που προσεύχονται τραγουδώντας! Η ταινία, όμως, πάει αλλού. 

Μια κοπέλα που δεν πιστεύει στον εαυτό της. Που η ζωή κι η καθημερινότητα μιας "μαυρούλας" την κάνει μητέρα πριν βγει από την εφηβεία. Που παρατάει τα όνειρά της. Που της δίνεται η ευκαιρία για να τα ανακτήσει! Κι εκεί λες: Είναι γραφτό!

Δεν είναι τίποτ' άλλο από την ταινία-βιογραφία της Fantasia Barrino, νικήτριας του "American Idol" για το 2004. Life is not a Fairytale! Κι όντως έτσι είναι, αν σκεφτεί κανείς τι έχει περάσει. 

Ας δώσουμε ένα mini bio:

Γεννήθηκε στο High Point της Β. Καρολίνα. Οικογένεια μουσικών και γιαγιά κληρικός. Έμαθε με το gospel από την ημέρα που γεννήθηκε και έγινε ένα με αυτό. Αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σχολείο, πριν ολοκληρώσει τις σπουδές της, λόγω του βιασμού της από ένα μεγαλύτερο συμμαθητή της. Μένει έγκυος από το αγόρι της κι αποφασίζει να κρατήσει το παιδί. 

Ύστερα από περίπου δύο χρόνια της δίνεται η ευκαιρία της ζωής της. Δηλώνει συμμετοχή στο "American Idol", απλά δοκιμάζοντας τον εαυτό της, μην έχοντας τίποτα να χάσει! Φτάνει στον τελικό με τις καλύτερες προοπτικές. Ο τύπος την αποδοκιμάζει σκληρά, αλλά τίποτα δεν της χαλάει την ψυχολογία. Έτσι, κερδίζει το χρηματικό έπαθλο και το συμβόλαιο.

Κι από και πέρα ξεκινά το ταξίδι της στη μουσική και στον κόσμο. Τα όνειρά της πραγματοποιήθηκαν. Βγάζει single, κάνει musical και μετά δίσκο, αποδεικνύοντας πως όντως είναι το Αμερικανικό είδωλο! 

Μια υπέροχη soul φωνή, που βγήκε-κυριολεκτικά-από τη λάσπη.   

Ένα νέο που μας ήρθε μέσα από τη σελίδα του στο fb. Πώς να μην είμαι τρισευτυχισμένη! Ο λατρεμένος Hugh Laurie ή κατά τους πολλούς Dr House βρίσκεται στο studio για να ηχογραφήσει το δίσκο του. Ο δίσκος θα είναι μία έμπνευση από το New Orlean's Blues. 

Ο H. Laurie θα συνεργαστεί για πρώτη φορά με το βετεράνο της blues, Joe Henry, που θα επιμεληθεί και την παραγωγή. 

Αυτό που ελπίζω είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός να αξιοποιήσει το ταλέντο του στα τόσα όργανα που παίζει κατά καιρούς! Θα ήθελα πολύ να τον ακούσω στο πιάνο ή σε κάποιο σόλο, ακόμα καλύτερα! Θα είναι ένας δίσκος καθαρά Βρετανικός, καθώς όλα θα γίνουν στα πάτρια εδάφη. Τίτλος ακόμα δεν έχει βρεθεί.  

Τον έχουμε δει να συνθέτει, να τραγουδά και να παίζει πιάνο και κιθάρα άπειρες φορές στο House. Όπως και στις εκπομπές με το φίλο του, κωμικό, St. Fry. Αυτή τη φορά θα κάνει κάτι μόνος.  

Και σκέφτομαι εγώ...μήπως μετά τους Band From TV ακολουθήσει και μια μικρή (μπορεί και κάπως μεγαλύτερη) σόλο καριέρα στη μουσική; Ίσως αυτός ο δίσκος είναι ένα νέο ξεκίνημα ή μια επιστροφή στην Ευρώπη. Μπορεί κάλλιστα αυτός να μην είναι κι ο μόνος δίσκος. Όλοι θέλουμε να ακολουθήσουν κι άλλοι. Εγώ θα ήθελα να τον ακούσω και σε κάτι πιο Rock. Προς το παρόν Καλή Επιτυχία! 

Η ημερομηνία κυκλοφορίας θα ανακοινωθεί κι από μένα! Πιθανότατα μέσα στο χειμώνα.