Στο σπίτι μίας μουσικόφιλης και ψαγμένης φίλης παρατηρώ, πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, κάποια τεύχη από κάποιο περιοδικό, που δεν είχα ιδέα για την ύπαρξή του! Κι όμως εμένα έπρεπε να αφορά άμεσα!

Είναι το περιοδικό "Χορεύω". Το πήρα στα χέρια μου μ' ευλάβεια, εντυπωσιασμένη και με το χαζό χαμόγελο νήπιου. Είχε τα ΠΑΝΤΑ μέσα!! Οτιδήποτε έχει σχέση με την παράδοση ήταν μέσα! Ήμουν τρισευτυχισμένη!

Ό,τι ήθελες για χορό, για εκδηλώσεις, για βιβλία, για μουσική...γνώμες, κριτικές! Τα πάντα! Τέτοια χαρά είχα να πάρω από τότε που βρήκα στο Μοναστηράκι τεύχη του "Διφώνου" από τότε που περιείχε το "Δίφωνο Art" (ή όπως αλλιώς λεγότανε αυτό το πολύτιμο πολυφωνικό και πολυδιάστατο ένθετο!).

Λέω να γίνω και συνδρομήτρια! 8 Ευρώ δεν είναι τίποτα για το υλικό που περιλαμβάνει, πιστέψτε με. Και συνοδεύονται (αν όχι όλα, αλλά τα περισσότερα τεύχη) από ηχητικό υλικό. Εξίσου αξιόλογο! 

Το χτυποκάρδι δεν ήρθε, όμως, ούτε με τους Αγέρανους ούτε με τα Καλαματιανά. Ήρθε από το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους, που είχε τον άνθρωπο που ήταν η έμπνευση για ν' ασχοληθώ με το ούτι! Ο Βαγγέλης Δημούδης ήταν ο ουτίστας στα έξι χρόνια που έκανα παραδοσιακούς χορούς στο Δημοτικό! Μ' έκανε να το λατρέψω αυτό το όργανο. Του το χρωστάω! Δε συζητάμε το τι έγινε όταν είδα πως είχε και το "Πουλάκι κλαίει μοναχό"! Είναι ο δίσκος του '98, που ποτέ δεν απέκτησα! 

Όσοι μπορείτε κι έχετε τη δυνατότητα αξίζει να το παρακολουθήσετε. Γιατί δεν υπάρχει δέντρο που να ξεχνά τις ρίζες του!

http://www.xorevo.gr/

Θυμάμαι πως ήμουν στο Δημοτικό. Άκουγα συγκεκριμένο είδος μουσικής (δε θίγω τίποτα, γιατί θα πέσει πολύ γέλιο. Πληροφοριακά δεν είμαι έτσι πια) κι "έκραζα" ό,τι μη...δικιάς μου καλαισθησίας. Αυτό γινόταν για σχεδόν 4 χρόνια, ως και το Γυμνάσιο. Αλλά ακόμα και μετά από αυτό δεν έπαψα να έχω κάποιους καλλιτέχνες ως Θεούς. Δεν μπορούσα να δεχτώ την ωμή άποψη του Γιώργου Μαρίνου "Αυτοί απλά κάνουν καλά τη δουλειά τους". Δεν μπορούσα να το χωνέψω.

Ήρθε όμως ο καιρός που βήμα βήμα άρχισα να ξεπερνάω το "αλάθητο του καλλιτέχνη" και να προχωράω σε πιο ανοιχτόμυαλη στάση απέναντι στη μουσική! Οι αφορμές ήταν αμέτρητες. Βλέποντας καλλιτέχνες που θαύμαζα απεριόριστα (κι ακόμα θαυμάζω), που τους είχα κάνει wallpaper, μπλουζάκια κλπ με τη χειρότερη συμπεριφορά. Με τη μεγαλύτερη αγένεια! Όχι μόνο στο κοινό (αυτό ήταν κάτι που πάντα έβλεπα, αλλά παραήμουν ανώριμη για να το παραδεχτώ). Αλλά στους συνεργάτες, στους τεχνικούς κλπ.

Είναι η φάση που λες: Όπα ρε μεγάλε! Εσύ απλά έχεις καλή φωνή! Εκεί που δε σου κάνει καμία αίσθηση αν πέσει πάνω με το αμάξι πάνω σου και σηκωθεί και φύγει. Κι εσύ να μην εξοργιστείς, γιατί τον έχεις αφίσα στο δωμάτιό σου. Αυτά για μένα είναι πίσωωωω!!

Και βλέπω κοριτσάκια σαν κι εμένα τότε, να κάνουν ακριβώς τα ίδια και χειρότερα (εγώ αξιοπρέπεια είχα, ίσως να είναι και θέμα ανατροφής, αλλά δεν την έστεινα έξω από το σπίτι κανενός) και λέω απλά "Θα μεγαλώσουν".

Ένα ραγδαίο βήμα απομυθοποίησης είναι η στιγμή της σύγκρισης. Όταν βλέπεις κάποιον, που μπορεί να έχει κάνει φοβερά πράγματα, να έχει κάθε δικαίωμα να ψωνιστεί (σχήμα λόγου!) να είναι παράδειγμα ταπεινότητας και σεμνότητας. Εκεί πια κοκκινίζεις από ντροπή.

Έχω, όμως και την απορία: Μήπως χρειάζεται ως έφηβος να τα μυθοποιείς; Κι αν ναι, το ότι δεν το κάνω πια (είναι διαφορετικό να πω κάποιον/α Θεό/ά) σημαίνει πως βγαίνω από την εφηβεία; 

Η χαρά μου δεν περιγράφεται μ' αυτή την ανακοίνωση. Είναι η παράσταση που δεν μπόρεσα να δω πέρσι. Καλύτερα, γιατί πιστεύω πως φέτος που το διδάσκομαι αναλυτικά, μπορώ να το εκτιμήσω καλύτερα. "Το αμάρτημα της μητρός μου" μ' έκανε να ανατριχιάσω...!

Όταν είχα δει την ταινία "Το μόνον της ζωής του ταξίδειον" είχα "τρομάξει" με τον τρόπο που ερμήνευσε ο Λογοθέτης το ρόλο του Βιζυηνού! Ήταν μια διεστραμένα ακριβής απόδοση. Δεν μπορώ, λοιπόν, να μη χάσω κάτι τέτοιο.

Όσοι θέλετε να το δείτε, πρέπει να ξέρετε πως μπορεί να παραείναι ποιοτικό για να μαζέψει κόσμο (όπως είπε και μια πολύ καλή μου φίλη), αλλά...μαζεύει! Φαίνεται πως η ποιότητα έχει αρχίσει να αναγνωρίζεται! Οπότε πρέπει οπωσδήποτε να κάνετε κράτηση.

Για τους μαθητές το εισιτήριο είναι 10 Ευρώ. 

Πληροφορίες εντός! 

Επιστρέφω ξανά, μετά την έναρξη της 7ης σεζόν, στο αγαπημένο μου θέμα. Αλλά αυτή τη φορά σε κάτι κάπως πιο...συνδιαστικό! Βλέποντας πριν κάτι μήνες την ταινία Sherlock Holmes, η οποία αν και καλογυρισμένη, με άριστες ερμηνείες κλπ κλπ, δεν ήταν ακριβώς αυτό που έχει στο μυαλό του κάποιος φανατικός θαυμαστής του ο Sir Arthur Conan Doyle, παρατήρησα κάτι γνώριμο. Αυτός ο σαρκαστικός χαρακτήρας που είχε "αναπλάσει" ο Guy Richie έμοιαζε απίστευτα σ' αυτόν που είχε σημιουργήσει ο David Shore για το κανάλι FOX.

Έκανα την έρευνά μου, διότι δεν ήμουν η μόνη που το παρατήρησε. Κι όντως, υπάρχουν πολλά περισσότερα κοινά απ' όσα "φαίνονται με γυμνό μάτι". (Σ' αυτό με βοήθησε και κάτι που μοιάζει με αμερικάνικη διασκευή. Το page στο FaceBook "Holmes had Watson. House has Wilson.")

Σε θέμα που βρήκα με googlάρισμα εδώ, ο David Shore σε συνέντευξη που έδωσε πριν χρόνια (2005) στο Zap2lt, είπε: Δεν υπάρχει καμία σύνδεση με τον House και τον Holmes. Αλλά ο γιατρός της πραγματικότητας που τον ενέπνευσε, Dr J. Bell, ενέπνευσε πολλά πράγματα για τη σειρά "House M.D."!

Ακόμα κι αν τα λέει αυτά ο δημιουργός της σειράς, σίγουρα μπορούμε να βρούμε πολλά πράγματα να πατήσουμε!

1. Και οι δύο είναι τρομερά παρατηρητικοί κι ο καθένας μπορεί να λύσει ένα διαφορετικό αίνιγμα βλέποντας απλά ένα άτομο.

2. Η έμπνευση και για τους δύο προήλθε από έναν γιατρό.

3. Ο ένας παίρνει κοκαΐνη για να ξεφύγει από τη βαρεμάρα κι άλλος Vicodin πρώτα για τον πόνο του ποδιού του κι έπειτα για να ξεφύγει από την ηλιθιότητα των ανθρώπων.

4. Ο Holmes λέει τον έμπιστό του φίλο με το επίθετό του. Το ίδιο κάνει κι ο House με όλο το πρωσοπικό του.

5. Είναι και οι δύο τρομερά αλαζόνες.

6. Τεμπέληδες να κάνουν οτιδήποτε άλλο από το να δημιουργήσουν.

7. Ο Holmes παίζει βιολί, ενώ ο House πιάνο/κιθάρα.

8. Συζούν με τον καλύτερό τους φίλο και το σπίτι τους για τους υπόλοιπους είναι δυσπρόσιτο.

9. Ο Holmes ζει στον αριθμό 221Β της Baker St. Ο House μένει κι αυτός στον αριθμό 221Β, αν και δεν ξέρουμε ποιας οδού. (Το βλέπουμε στο επεισόδιο "Hunting", όταν βγαίνει με τον Wilson από το σπίτι.)

10. Ο Watson έχει πρόβλημα με το πόδι του, ο House είναι σακάτης στο πόδι.

(Σκανάροντας λίγο ακόμη το site που παράθεσα θα βρείτε και ατάκες.)