1) ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΞΥΛΟ

Στα χωριά της Β. Ελλάδας, από τις παραμονές των εορτών, ο νοικοκύρης έψαχνε στα χωράφια και διάλεγε το πιο όμορφο, το πιο γερό, το πιο χοντρό ξύλο, από πεύκο ή ελιά και το πήγαινε στο σπίτι του. 

Αυτό ονομαζόταν Χριστόξυλο και ήταν το ξύλο που θα έκαιγε για όλο το Δωδεκαήμερο των εορτών από τα Χριστούγεννα μέχρι και τα Φώτα στο τζάκι του σπιτιού.

Πριν ο νοικοκύρης φέρει το Χριστόξυλο, κάθε νοικοκυρά φρόντιζε να έχει καθαρίσει το σπίτι και με ιδιαίτερη προσοχή το τζάκι, ώστε να μη μείνει ούτε ίχνος από την παλιά στάχτη. Καθάριζαν ακόμη και την καπνοδόχο, για να μη βρίσκουν πατήματα να κατέβουν οι καλικάντζαροι. 

Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, όταν όλη η οικογένεια θα ήταν μαζεμένη γύρω από το τζάκι, ο νοικοκύρης θα άναβε την καινούργια φωτιά κι έμπαινε στην πυροστιά το Χριστόξυλο.

Ο λαός λέει, ότι καθώς καίγεται το Χριστόξυλο, ζεσταίνεται ο Χριστός, εκεί στην κρύα σπηλιά της Βηθλεέμ. Σε κάθε σπιτικό, οι νοικοκυραίοι προσπαθούσαν να καίει το Χριστόξυλο μέχρι τα Φώτα!

Πηγή: www.paidika.gr

2) ΤΟ ΠΑΝΤΡΕΜΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Το πάντρεμα της φωτιάς γίνεται την  παραμονή των Χριστουγέννων, κατά τις ώρες του ηλιοβασιλέμματος στο τζάκι του σπιτιού. Κάθε είδος ξύλου που φυτρώνει στο χωριό, θα λάβει μέρος στο πάντρεμα της φωτιάς. Την πρώτη θέση μέσα στο πανηγύρι του παντρέματος της φωτιάς, κατέχει το πουρνάρι, ο κέδρος κ.ά. Τη στάχτη της φωτιάς αυτής,  κρατάνε οι γυναίκες μέχρι την ημέρα των Φώτων,  οπότε με αυτή φροντίζουν τα δέντρα του σπιτιού.

Αξιοπαρατήρητο είναι το πάντρεμα της φωτιάς από μέρους των τσοπάνηδων. Οι τσοπάνηδες  βέβαιοι, ότι κατά την ώρα του παντρέματος της φωτιάς,  θα λείπουν από το σπίτι, σκέφθηκαν να γιορτάσουν το πανηγύρι αυτό όλοι μαζί στην ύπαιθρο. Από την προηγούμενη μέρα λοιπόν, κατέρχονται σε κοινή συμφωνία για τον καθορισμό  της  τοποθεσίας, όπου θα γίνει  το πάντρεμα της φωτιάς. Έτσι λοιπόν την κατάλληλη ώρα ανάβουν θεόρατες φωτιές, αφού όλοι μαζί φρόντισαν να λάβει μέρος στο πάντρεμα της φωτιάς κάθε λογής ξύλο της περιοχής. Σε λίγο θ' αρχίσουν τα πηδήματα πάνω από τη φωτιά, για να μπορέσουν έτσι και οι υγιείς να διατηρήσουν την υγεία τους αμείωτη όλο το χρόνο και οι ασθενείς να μπορέσουν έτσι με το πήδημα αυτής της φωτιάς, να αναλάβουν την χαμένη τους υγεία. Τόση δε προσοχή δίνεται στο σημείο αυτό, ώστε πολλοί άνθρωποι,  αφήνουν το πάντρεμα της φωτιάς στο σπίτι και καταφεύγουν στην ύπαιθρο, για να πηδήσουν την παντρεμένη φωτιά και να αναλάβουν με τον τρόπο αυτό την υγεία.

Πηγή: www.meliana.gr

3) ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΕΛΑΤΟ

Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον ελλαδικό χώρο το 1933. Το έφεραν ο Όθωνας και η Βαυαρική δυναστεία ως Γερμανικό έθιμο. Ωστόσο από το 1950 και μετά, το δέντρο άρχισε να καθιερώνεται σε όλα τα ελληνικά σπίτια. Ο χαρακτηρισμός του όμως ως γερμανικό έθιμο είναι αρκετά αυθαίρετος καθώς οι μαρτυρίες που έχουμε σύμφωνα με χειρόγραφα κείμενα, δείχνουν ότι η ύπαρξη του δέντρου ως εορταστικό σύμβολο χάνεται στα βάθη των αιώνων. Κάποιοι λένε πως προήλθε από τους Κέλτες, άλλοι από τις ανατολικές χώρες.

Ο συμβολισμός του είναι πως το έλατο με τις μυτερές βελόνες του ξορκίζει το κακό από τα σπίτια!

4) ΟΙ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ

Οι καλικάντζαροι είναι μαυριδεροί, τριχωτοί, με ουρά και μακριά χέρια. Ζουν στα έγκατα της γης και με ένα μεγάλο πριόνι αγωνίζονται να κόψουν τον τεράστιο ξύλινο στύλο που κρατά στη θέση της τη Γη. Ο στύλος, όμως, είναι πολύ χοντρός και γι' αυτό χρειάζεται μεγάλη και μακρόχρονη προσπάθεια.

Τις παραμονές των Χριστουγέννων τα έχουν σχεδόν καταφέρει και το στήριγμα της Γης είναι έτοιμο να κοπεί και να πέσει. Χαρούμενοι που τα κατάφεραν επιτέλους, οι καλικάντζαροι, βγαίνουν επάνω στη Γη, για να πειράξουν τους ανθρώπους και για να μην σωριαστεί η Γη στα κεφάλια τους.

Οι καλικάντζαροι είναι χιλιάδες και ξετρυπώνουν στην επιφάνειά της από κάθε τρύπα. Φοβούνται πολύ το φως και γι' αυτό τη μέρα κρύβονται. Βγαίνουν, όμως, από τους κρυψώνες τους τη νύχτα. Μικρά κι ευκίνητα, καθώς είναι, μπαίνουν στα σπίτια απ' όπου βρουν. Από τις καμινάδες, τις κλειδαρότρυπες, τις χαραμάδες των πορτών και των παραθυριών. Τους αρέσει να πλατσουρίζουν μέσα στα δοχεία που έχουν οι νοικοκυρές το λάδι, στα τηγάνια, στα τσουκάλια, στα πιάτα. Λερώνουν τα φαγητά με τα ακάθαρτα νύχια τους και αφήνουν τις ακαθαρσίες τους όπου βρουν. Τίποτε βέβαια δεν κλέβουν, αλλά αναστατώνουν τόσο πολύ το σπίτι που το κάνουν αγνώριστο.

Η ονομασία Καλικάντζαροι προέρχεται από το επίθετο «καλός» κι από το «κάνθαρος». Η αρχή των μύθων που είναι σχετικοί με τους καλικάντζαρους βρίσκεται στην αρχαιότητα. Οι Αρχαίοι πίστευαν πως οι ψυχές σαν έβρισκαν την πόρτα του ‘Άδη ανοιχτή, ανέβαιναν στον απάνω κόσμο και τριγύριζαν παντού χωρίς έλεγχο και περιορισμούς.

Πολύ αργότερα οι Βυζαντινοί, γιόρταζαν το Δωδεκαήμερο με μουσικές, τραγούδια και μασκαρέματα. Οι άνθρωποι, έχοντας κρυμμένα τα πρόσωπά τους, έκαναν με πολύ θάρρος και χωρίς ντροπή ό,τι ήθελαν. Πείραζαν τους ανθρώπους στους δρόμους, έμπαιναν απρόσκλητοι σε ξένα σπίτια κι αναστάτωναν τους νοικοκύρηδες: ζητούσαν λουκάνικα και γλυκά για να γλιτώσουν απ' αυτούς έκλειναν πόρτες και παράθυρα. Οι μασκαρεμένοι όμως έβρισκαν πάντα κάποιους τρόπους να εισβάλλουν στα ξένα σπίτια, ακόμα κι από τις καμινάδες. Κι όλα αυτά για δώδεκα μέρες, ως την παραμονή των Φώτων, οπότε με το Μεγάλο Αγιασμό όλα σταματούσαν κι οι άνθρωποι ησύχαζαν.

Ετσι και σήμερα, οι καλικάντζαροι εξαφανίζονται τα Φώτα, με τον αγιασμό των νερών. Φεύγουν τότε λέγοντας: «Φεύγετε να φεύγουμε κι έφτασε ο τουρλόπαπας με την αγιαστούρα του και με τη βρεχτούρα του...» Επίσης, κάποιοι υποστήριζαν πως αν συναντήσει κανείς καλικάντζαρο να το βάλει να μετρήσει ως το 4. Δε θα μπορεί να πει το 3, γιατί είναι ιερός αριθμός και φοβούνται μην καούν!

Πηγή: www.explorecrete.com

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ! ! ! 

Πάντα όμορφο, πάντα επίκαιρο!

Για την πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου! 

Δε χρειάζονται συστάσεις!

*Την κυρία που έγραψε τους στίχους τη λένε Μέλπω Ζαρόκωστα κι όχι "Ζαροκώστα", όπως λέει το info του video.

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Στίχοι: Ευγενία Φακίνου

Θυμάμαι πριν..13 χρόνια, που τέτοια περίοδο έπαιζα τη μικρή Μηλίτσα κι ο κολλητός μου (στο νηπιαγωγείο) το σοφό κύριο Σαρδέλα! 

Θέλω και πάλι κουκλοθέατρο και Ντενεκεδούπολη!

Λιγότερο από μια βδομάδα έμεινε για τα Χριστούγεννα και το πνεύμα μ' έχει συνεπάρει!

Πάντα, δηλαδή κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου, αυτές τις μέρες δεν ακούγαμε στο σπίτι μόνο hits όπως το "Jingle Bells" και το "Santa Claus is coming to town", αλλά παραδοσιακά κάλαντα και παιδικά τραγουδάκια.

Ας χαρίσω κάποια από τα αγαπημένα μου στους αναγνώστες μου! 

(Κάθε μέρα κι από ένα.)

Αθάνατη Λιλιπούπολη!

ΘΕΛΩ ΜΟΥΣΕΙΟΟΟΟΟΟΟ!

Στα 70 της μας άφησε η Cesaria Evora. Τυχεροί όσοι την είδαν το καλοκαίρι στο Λυκαβηττό. Για εμάς τους άτυχους, θα μείνει για πάντα μες στην καρδιά μας!

Μα γιατί να φτάσω στα 18 για να μη βρω ανιαρή ταινία του Woody; 

Κι από πού να αρχίσω η άμοιρη ταινιόφιλη;! Στα 4 πρώτα λεπτά (μπορεί και παραπάνω) στα οποία ο κος Allen μας υπνεθύμιζε με θράσος το πόσο πολύ χρειαζόμαστε ένα "Παρίσι" αυτή την περίοδο της ζωής μας; Στο ότι το cast ήταν ζηλευτό ή στην επιβεβαίωση του καημού που 'χουμε στην καρδούλα μας εδώ και κάτι χρόνια; Και, ναι, μιλάω για την αναζήτησή μου (δηλαδή ποιά αναζήτηση, η ταινία μου έλυσε κάθε απορία) για το αν η κάθε εποχή αναπολεί μία παλαιότερη και δεν είναι απλά ένα δείγμα του πόσο χάλια είναι η δική μου.

Δεν ξέρω αν θα βρεθεί άνθρωπος να κάνει κακή κριτική γι' αυτή την ταινία, που είναι μία όαση στον σκουπιδότοπο των ταινιοθηκών. Ίσως να με χάλασε λίγο η Rachel McAdams, αλλά σαν ρόλος..χανόταν λίγο στους υπόλοιπους και δεν..σου έμενε ρε παιδί μου! Μάλλον ο σκοπός ήταν να περάσει παγερά αδιάφορη. Ούτε τις εκφράσεις της δε θυμάμαι.

Δύο σημεία, όμως, με κάνανε ν' ανατριχιάσω (κι αυτό για μένα είναι + για να μπει στις top ταινίες που 'χω δει):

-> Ότι μ' έκανε να "νιώσω" τον Hemingway ζωντανό και παθιασμένο. Αν μπορούσα να αγκαλιάσω το "μέντορα" θα το έκανα.

και...

-> Η απλή μικρή κι ασήμαντη αναφορά στον Lautrec. Κι ας φάνηκε μόνο για ένα λεπτό στην ταινία. Υπήρχε!

Αν αυτή η ταινία ήταν φόρεμα, μια μονάχα λέξη θα του ταίριαζε: πλουμιστό!

{Και το κλείνω εδώ το θέμα, γιατί είμαι ακόμα σε κάτι στενά στη Μονμάρτη. Σε λίγο θα έρθει ο Πικασό, να μου πει πως δεν έχει λεφτά για άλλα χρώματα και του μείνανε μόνο τα μπλε. Ας τον κεράσω κάτι! }

Αφού τη δείτε κλείστε εισιτήρια για το Charles de Gaulle.

Το κονιάκ δεν το πίνεις κατακαλόκαιρο, αλλά Δεκέμβρη μήνα. Σε πάει αλλού βρε παιδί μου. Κάπου πιο...Ευρωπαϊκά.  Όπως όταν ακούς για Μπράντι νομίζεις πως είσαι Λονδρέζος του '30 με τζάκι και μπάτλερ;! Έτσι και με το κονιάκ πας αλλού!

Ωραία..ευκαιρία αυτό το "αλλού" να πάει σε άλλη σελίδα. Όπου θέλει, αρκεί να είναι "αλλού".

Χωρίς λόγο και αιτία το τραγουδάω καθώς μαγειρεύω. Δεν είχα όρεξη ούτε να μαγειρέψω ούτε να τραγουδήσω. Κι είναι κι ένα κομμάτι που είχα να φέρω στο μυαλό μου χρόνια. Σοβαρολογώ σ' αυτό!

Κάθομαι στον υπολογιστή κι είναι το πρώτο τραγούδι, που πέφτω πάνω του στο youtube..Σύμπτωσις! Μπαίνω σ' ένα φόρουμ και το έχουν ποστάρει φάτσα κάρτα, ενώ υπάρχει στην εκτέλεση της Μόνικα στην αρχική σελίδα του facebook.

Σαν πολλές συμπτώσεις δε μαζευτήκανε σε 60'; Άντε, γιατί είμαστε και συναισθηματικά ευάλωτες! 

(Άντε και..@#@#*&@@..ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ! Παίζεις με τον πόνο μας. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε φίλε μου.)

Απολαύστε τη Γιοβάνα.

Υ.Γ.: Ξέχασα ν' αναφέρω πως αφορμή της ανάρτησης ήταν το γεγονός ότι μου εμφανίστηκε δεύτερη φορά ως "related" στο youtube. 

Στις 6 Ιανουαρίου κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο "Αλκμήνη-Άκης Δαβής", το "Τhe Peter Pan Project" (και μέχρι το Φλεβάρη του 2012).

Μία διασκευή, ένα work in progress, μία ψυχαναλυτική προσέγγιση στο διάσημο έργο του James M. Barrie "Peter Pan" (1908). Μια ιστορία υπέρμετρου εγωισμού και ταυτόχρονης ανασφάλειας, που καταπιάνεται με όλα τα συμπλέγματα που φέρουμε από τους γονείς μας, καθώς και τη δυσκολία μας να τα διακρίνουμε ή να τα αποδεχτούμε.

"Έφυγε μακριά τους όταν τους άκουσε να ψιθυρίζουν πάνω από το μικροσκοπικό κεφάλι του, τί θέλουν να γίνει όταν μεγαλώσει.

Κλάψανε, αλλά όταν επέστρεψε, είχαν στραμμένο το κεφάλι αλλού, σε κάποιον άλλο. Πάντα υπάρχει κάποιος καινούριος να σε εκθρονίσει.

Υποσχέθηκε να μην ξαναγυρίσει ποτέ. Με έναν τρόπο όμως, όχι μόνο επιστρέφει, αλλά τους παίρνει και μαζί του.

Στη Χώρα όπου είναι αυτός βασιλιάς. Και αυτός βάζει τους κανόνες.
Στη Χώρα όπου πηγαίνουν όλα τα χαμένα παιδιά, που το σκάνε από τις πολύ σφιχτές ή πολύ χαλαρές αγκαλιές των μητέρων τους.
Στη Χώρα όπου κανείς δε μεγαλώνει και απαγορεύεται η λέξη μητέρα.
Στη Χώρα όπου ή σκοτώνεις, ή σκοτώνεσαι. Σκοτώνεσαι;

«Το να πεθαίνεις, πρέπει να είναι μια φοβερά μεγάλη περιπέτεια» είπε μια μέρα, κι έγινε ένα με τη σκιά του."

Το πρωτότυπο κείμενο έγραψε η Δανάη Τανίδου και το έργο σκηνοθετεί η Ελίζα Αλεξανδροπούλου.

Πρωταγωνιστούν:

Χριστίνα Μπιρμπίλη – Καραλέκα

Χρίστος Νικολάου

Δημήτρης Παπαδάτος

Ηλίας Παρασκευόπουλος

Αναστασία Χατζάρα

Θέατρο Αλκμήνη-Άκης Δαβής

Αλκμήνης 8, Γκάζι  (210 3428650)

Δευτέρα 18:00 μ.μ., Παρασκευή 21:15 μ.μ.
Πρωινές: (19,23,26,30/12/2011, 02,06/01/2012) 11:00 π.μ.

Τιμές: 15 Ευρώ (κανονικό), 10 Ευρώ (φοιτητικό), 5 Ευρώ (ατέλειες), μειωμένες τιμές σε ομαδικά.

[Πληροφορίες/ κρατήσεις: 210 7562938, 210 8812631]

THE PETER PAN PROJECT TRAILER from Eirini Steirou on Vimeo.

*Η ομάδα πρόκειται να διαγωνιστεί ως μία από τις 10 επικρατέστερες διεθνώς στο φεστιβάλ Eurotopiques, στο Tourcoing της Γαλλίας, τον Ιούνιο του 2012.

**Το 10% των εσόδων της παράστασης θα διατεθεί σε ίδρυμα παιδιών με νοητική στέρηση.

Κόκκινο και χρυσό παντού, γεύση σοκολάτας, παιδικές ταινίες κι η χαλαρωτική φράση που βλέπεις μόνο σε διαφημίσεις: Αυτός είναι Δεκέμβρης! Γενικά, δεν είναι αυτός. Αυτός είναι ο δικός μου Δεκέμβρης. Γιατί από τότε που υπέγραψα συμβόλαιο αισιοδοξίας δεν μπορώ να μην το δω χαρούμενα και γιορτινά (το ξέρω σας στη σπάω!).

Με χαρά διαβάζω, με χαρά-δεν-κάνω δουλειές, με χαρά απολαμβάνω τους 8°C, που είχε το πρωινό μου! Κι αυτό γιατί απλούστατα πέρσι τέτοια εποχή έβγαινα μόνο με τη μάλλινη κόκκινη ζακέτα μου (να θυμηθώ να τη βγάλω από την ντουλάπα και φέτος) κι ήμουν μια χαρά. Συγκεκριμένα θυμάμαι πέρσι, 1/12, περνώντας το βράδυ στο Almaz με Παπαγεωργίου κι Εμμανουηλίδη είχα ιδρώσει! Και δεν ήταν από τη θέρμανση του καταστήματος! Ήταν από την παράλογη θερμοκρασία του Γκαζίου. Άρα το μόνο που έχω να κάνω είναι δείχνω χαρά κι ευγνωμοσύνη που η φύση είναι στα φυσιολογικά της. Μπορεί να μην έβρεξε πολύ για φθινόπωρο (βασικά, δεν έβρεξε καθόλου), αλλά χιόνισε! Κι αυτό συνήθως το βλέπαμε μετά το Γενάρη.

Είχαμε μείνει, λοιπόν, στην αισιοδοξία μου και στο χαζό παιδικό μου χαμόγελο (όρος του συμβολαίου). Χμμ..τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι κακό να είσαι θύμα των εορτών. Τα κλισέ για κάποιο λόγο γίνανε κλισέ. Γιατί τα αγαπάει ο κόσμος, γιατί δίνουν έμπνευση, γιατί σε κάνουν χαρούμενο! Οπότε μην κατηγορεί κανείς τον καταναλωτή που χαίρεται και νιώθει την οικογενειακή θαλπωρή αυτή την περίοδο. Ναι, καλό θα ήταν να την ένιωθε όλον το χρόνο, αλλά από το καθόλου..ξέρετε.

Συνήθως, τέτοια μέρα άκουγα τη Χαρούλα να "καλωσορίζει ακόμα ένα χειμώνα..". Όχι, φέτος. Αυτός είναι ο Δεκέμβρης της Χαρούλας και της φάσης "δεν ξέρω τί μου φταίει". Φέτος λέω να το πάω πιο..ρυθμικά. Frank, Dean, Michael..τα καλά παιδιά της jazz μου κρατάν παρέα με το άκρως αμερικάνικο ύφος του '50. Και το γουστάρω τρελά, γιατί αυτή η μουσική πάει με τα καινούργια μου λαμπάκια! Ω, ναι! Δένουν όλα τους υπέροχα αρμονικά.

Κι αφού ο Δεκέμβρης πήρε ήδη το soundtrack του, απολαύστε ένα μη Χριστουγεννιάτικο, αλλά χειμωνιάτικο τραγουδάκι:

ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΜΗΝΑ!!