Τους αγαπάμε σίγουρα αλλά σε πολλές συζητήσεις μας έχει απασχολήσει ο τρόπος που πρέπει να τους... χειριζόμαστε! Μου έστειλαν επιτέλους το φυλλάδιο με τις... οδηγίες χρήσης! Κορίτσια, ιδού οι απαντήσεις που ψάχναμε εδώ και χρόνια... :-D

«Όλα όσα ζήσαμε ,/όλα όσα αγαπήσαμε,/ όλα όσα είπαμε δικά μας,/θά επαναλαμβάνουνται στήν απουσία μας,/ μ'άλλους νά τά ζούν,/ άλλους νά τ'αγαπούν,/ άλλους νά τά λέν δικά τους..!»

Το διάβασα και το ξαναδιάβασα! Άλλοτε με πικρία άλλοτε νοσταλγικά, θύμωσα κιόλας και τελικά βρέθηκα να ταξιδεύω σε μια σειρά από ερωτήματα…

Είναι άραγε δανεικά τα συναισθήματα?

Μπορούμε μοναχά να τα οικειοποιηθούμε για λίγο και μετά αυτά πρέπει να φύγουν για να γεμίσουν άλλες ψυχές, λες και το συναίσθημα είναι ένα και πρέπει να μοιραστεί διαδοχικά σε όλους μας?

Έχει άραγε αυτόβουλη δύναμη και σκέψη η αγάπη και βαριέται να κάθεται στο ίδιο σημείο για πολύ καιρό? Ή μήπως μας δοκιμάζει όλους για να δει ποιος είναι άξιος να την δεξιωθεί και να την φιλοξενήσει κι εκεί να αποφασίσει να κατοικήσει?

Το έχω πει κι εγώ: «Κανείς δεν καταλαβαίνει αυτό που ζούμε, κανείς άλλος δεν το έχει ζήσει…» Γελάστηκα? Διάβασα απλώς ένα μυθιστόρημα? Ποιος θα μου πει αν αυτό που έζησα υπάρχει ή αν απλώς έκλεισα τα μάτια μου για λίγο κι έγινα πρωταγωνίστρια σε μια ασπρόμαυρη ταινία?

Καιρό την συζητούσα αυτή την εκδρομή. Σε άλλο χρόνο, με άλλη παρέα… Τελικά σε κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι ήμουν εγώ αυτή που την σαμποτάριζα, γιατί απλούστατα την είχα σχεδιάσει αρχικά διαφορετικά στο μυαλό μου… Ήταν μια μορφή αυτοτιμωρίας κι αυτή μάλλον! Αυτοτιμωρίας όμως για ποιο πράγμα? Επειδή μου άρεσε να κάνω σενάρια και να φτιάχνω στο κεφάλι μου μυθιστορήματα? "Πολύ σκληρό να φέρεσαι έτσι στον εαυτό σου κοριτσάκι μου" σκέφτηκα και σχημάτισα τον δεκαψήφιο αριθμό στο καντράν του τηλεφώνου μου: "Έλα φεύγουμε τελικά". Το που πάμε δεν το έμαθα παρά 4 μέρες μετά… Δεν με απασχολούσε…

Φύγαμε Παρασκευή στις 8:30 το βράδυ για λίμνη Πλαστήρα. Αρχικά το πρόγραμμα έλεγε να φύγουμε στις 3 το μεσημέρι αλλά ας όψονται οι δουλειές μου... "Βρε, λες να είναι σημάδι και να μην πρέπει να πάω?" σκέφτηκα πρώτα. Ευτυχώς επανήλθα γρήγορα στα συγκαλά μου: "Σημάδι ότι ΠΡΕΠΕΙ να πας είναι… Έχεις κουραστεί πολύ τους τελευταίους μήνες".

Φτάσαμε αργά το βράδυ κι έτσι δεν μπόρεσα την Παρασκευή να πάρω μυρωδιά από το τοπίο… Ανοίξαμε το παράθυρο του δωματίου με το που φτάσαμε και δεν βλέπαμε καθόλου τη λίμνη. "Αύριο θα της πω να μας αλλάξει δωμάτιο" είπε η παρέα μου! Όταν ξυπνήσαμε το πρωί του Σαββάτου, κοιτάξαμε πάλι έξω από το παράθυρο… Το δωμάτιο είχε θέα στη λίμνη, μόνο που η λίμνη δεν φαινόταν γιατί είχε τρομερή ομίχλη! Τόση ομίχλη θα μπορούσες να την κόψεις με τον μαχαίρι. Δεν την αφήσαμε να μας χαλάσει τη διάθεση. Κάναμε τη βόλτα μας, πήγαμε στο φράγμα, πήγαμε στα γύρω χωριά, πραγματικά όλα ήταν υπέροχα! Μόνο η παρέα μου είχε στεναχωρηθεί γιατί ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε εκείνα τα μέρη και ήθελε να τα δω σε όλο τους το μεγαλείο… Εμένα πάλι δεν με πολυένοιαζε… Ήλιο έβλεπα… Μόνο ήλιο… Κι έπαιρνα ανάσες… Διαρκώς ανάσες! Μεγάλες και καθαρές!

Η ομίχλη ωστόσο πύκνωνε… Μα πόση ομίχλη πια? Ειδικά για μένα που είμαι παιδί της πόλης, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση αλλά δεν την άφηνα με χαλάσει με τίποτα. Κάθε στιγμή εκεί τη ζούσα! "Αφού έχει ομίχλη, τι να γίνει? Μήπως είναι στο χέρι μας να κάνουμε κάτι γι' αυτό? Κρίμα που δεν βλέπω το τοπίο, αλλά κι έτσι που είμαστε, περνάω πάρα πολύ ωραία.." Γυρίσαμε στο δωμάτιο. Η ώρα πέρασε… Κοιτάμε έξω και τι να δούμε? Χιόνιζε!!! Το χιόνι είχε καλύψει το έδαφος, τα δέντρα, τα αυτοκίνητα… Ήμασταν πλέον σε ένα λευκό τοπίο! Τρελάθηκα από τη χαρά μου! Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω?

Έκλεισα για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια, στάθηκα στο κρύο και ανέπνευσα με όλη μου τη δύναμη… "Έτσι είναι…", είπα στον εαυτό μου "Εκεί που δεν βλέπεις τίποτα άλλο πέρα από ομίχλη, ακολουθεί χιόνι… Και παιχνίδια… Και γέλια… Και μετά ζεσταίνεσαι δίπλα στο τζάκι κι η ζέστη αυτή φτάνει μέχρι την ψυχή σου"!

Ήταν από τις πιο ωραίες εκδρομές που έχω πάει…