Βαδίζοντας την οδό του Kυρίου,  ο οδοιπόρος,  σαν άγραφο βιβλίο και ημερολόγιο, καλείται να γεμίσει τις σελίδες της Ψυχής του, με όλες εκείνες τις φωτεινές σκέψεις, προς την Αναζήτηση του Μόνου Φωτός.

Και το πρώτο που μαθαίνει είναι ότι η Παιδεία, Εν Τη Οδώ του Κυρίου, είναι η καθημερινή του προσπάθεια, με προορισμό, μέρα με την μέρα, να γίνεται λίγο πιο Φωτεινός.

Ναι κάνει την προσωπική του εξέταση αυτογνωσίας, για να μετρήσει πόσο προσπάθησε στην απόκτηση της Θείας Χάριτος, στην προσπάθεια για τον Φωτισμό και την Αρετή.

Και σίγουρα, ο καλύτερος τρόπος, για να κλείσει το ταμείο του, και να κάνει την αυτογνωσία του, ο Ορθόδοξος Χριστιανός Οδοιπόρος, είναι η προσευχή. Είναι η Κυριακή Προσευχή, είναι o Ν Ψαλμός, είναι το Απόδειπνο . . .  

Και το πρώτο πράγμα, που χρειάζεται να μάθει να κάνει ο Ορθόδοξος Οδοιπόρος,  είναι να μάθει να ξεχνάει. Έτσι ώστε, να μπορέσει ελεύθερος, από σκέψεις και συναισθήματα, να κάνει την προσωπική του ενδοσκόπηση στον εαυτό του.

Είναι αυτό που πρέπει να μάθουμε όλοι οι άνθρωποι να κάνουμε, να μάθουμε να ξεχνάμε, να συγκρίνουμε τον εαυτό μας, με τον οποιοδήποτε εκάστοτε πλησίον μας, φίλο και αδελφό μας, γονέα η παιδί . . . για τα χαρίσματα τους, για τις αμαρτίες τους, για το πλήθος των υλικών αγαθών που έχουν και χαίρονται, γιατί αυτό είναι λάθος.

Σημασία έχει, αν θέλουμε να κάνουμε σύγκριση,  σημασία έχει να κάνουμε αυτή την σύγκριση με την έννοια της Αυτό βελτίωσης η και της Θεραπείας για τον Εαυτού μας.

Και θα πρέπει να βάζουμε την εξής ερώτηση καθημερινά, στο κλείσιμο του ταμείου μας.

Ο Σημερινός μας  Εαυτός,  σε σχέση με τον χθεσινό μας Εαυτό, είναι λίγο καλύτερος από εχθές ?

Ήταν πιο Φωτεινός ?

Ήταν πιο Σπλαχνικός ?

Ήταν πιο Φιλάνθρωπος ?

Ήταν πιο Ενάρετος ?

Ήταν πιο Ευγενικός ?

Ήταν πιο Διακριτικός  . . .

Ήταν λιγότερο κουραστικός με τους γύρο του ?

Και ένα σωρό άλλα . . .

Γιατί τελικά, ποτέ κανείς, δεν μπορεί να πει ότι, είμαι εντάξει.

Γιατί πάντα, υπάρχει κάτι καλύτερο, να προσπαθήσουμε, και να λειτουργήσουμε, Δόξα το Θεό.

Αλλά, τελικά, αν συγκρινόμαστε με τους άλλους, είμαστε χαμένοι από χέρι.

Γιατί τελικά, αν όλη την ημέρα τους κρίνουμε και τους συγκρίνουμε,

δεν θα μας μείνει καθόλου χρόνος να τους αγαπήσουμε.

Ένα είναι σίγουρο. Όποιος βιώνει ουσιαστικά και αληθινά την προσευχή, έως μια οδό προς την αυτογνωσία, και γνωριμία με τον εαυτό του, καταλαβαίνει πόσο ψυχρή είναι η καρδιά του, για την Αγάπη του Θεού και του Πλησίον του.

Λίγο πριν την δύση του Ηλίου, η Ψυχή και πάλι συλλογίζεται . . . και προσπαθεί να μαζέψει για ακόμα μια φορά τις σκέψεις της.

+

Κύριε και Θεέ μου,

Ιησού, Γλυκύτατε Χριστέ μου,

Ελέησον Με,

και τον κόσμο σου Άπαντες.

Εν Ειρήνη,

ανάξιος οδοιπόρος,

Δημήτριος

Μια γλυκιά καλή ημέρα εύχομαι,
σε όλους τους περαστικούς αναγνώστες,
στις Γειτονιές του Κόσμου,
από τη Εν Τη Οδώ της Ψυχής μου.

ΦΩΣ,

Αλήθεια,

Αγαθοσύνη +  Ζωή,

Δύναμη + Ευσπλαχνία,

Αγάπη + Χαρά + Ειρήνη,

Ευλογία Ιησού Χριστού

Παντού.

Αμήν.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Βαδίζοντας και πάλι, αυτή την ευλογημένη περίοδο, το Στάδιο των Αρετών, Εν Τη Οδώ, της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ο βηματισμός μου με οδηγεί  να βρω το μονοπάτι, για να μπορέσω να διαβώ και να φτάσω στο τέρμα.

Μια πορεία, πορεία και Συνάντηση, με τον Αναστημένο μας Χριστώ.

Είθε, για όλους τους Αδελφούς,  να έχουμε καλή Συνάντηση,

με τέρμα την Ανάσταση.

Εδώ και καιρό, μένω μέσα στην σιωπή, προσπαθώντας να αναλύσω όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρο μας, μέσα στην καθημερινότητα μας.

Και όπως κατέληξα και κάποια στιγμή στην Εστία της Ψυχής μου, το δυσκολότερο μονοπάτι, που καλείτε  να βαδίσει ο οδοιπόρος, είναι Η Ανθρώπινη Επιθετικότητα. <- Σχετικό Link.

Είναι εκείνες στιγμές, που βιώνει την αδικία και το χλευασμό, κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός, από τον Κόσμο τούτου. Και πληγώνεται το δίκιο του, και ο εγωισμός του, από την έλλειψη ωριμότητας και σεβασμού αυτού του κόσμου.  

Και τελικά Εν Τη Οδώ, κάποια στιγμή, φωτίζετε, και συνειδητοποιεί ότι, η μεγαλύτερη αδικία είναι, Να χάσει την Ψυχή του. !!!

Και είναι το μόνο σίγουρο 100%, ότι θα την χάσει την Ψυχή του, αφού δεν έχει σαν οδηγώ και πυξίδα στην καρδιά του, τις Εντολές του Χριστού μας. 

Ανθρώπινη Επιθετικότητα. Μια Μόλυνση, μεγαλύτερη και από αυτή, από την Μόλυνση του Περιβάλλοντος.

Μια συμπεριφορά, που καταξεσκίζει τα σπλάχνα του, όποιος την λειτουργεί, και γίνεται σαν ηφαίστειο, που μόνο λάσπη και στάχτες αφήνει Εν Τη Οδώ, και κανένα ίχνος ζωή. Μια λάβα, που κατά καίει, κάθε λουλούδι, και  κάθε έκφραση καλοσύνης.

Τελικά μερικές φορές, σκέφτομαι, σε μας του Χριστιανούς, αυτό που μας λείπει, είναι η απόφαση. Η απόφαση, ότι για αυτό τον κόσμο, θα είμαστε το παιχνίδι του. Θα είμαστε ο χλευασμός, και η ηδυπάθεια, αυτού του κόσμου. 

Η αποστολή μας όμως είναι, να φανερώνεται η Αγάπη του Θεού στην Γη, στο Πρόσωπο, κάθε Χριστιανού.

Ας ακολουθήσουμε τον Κύριο μας Ψυχή μου, Εν Τη Οδώ της Αγάπης, για φτάσουμε και εμείς, στο πλήρωμα της δικιάς του Αγάπης.

+