στην λάμψη των ματιών και στο χαμόγελο των μυστηρίων

ήξερα ….! 

Ψηλαφιστά,

σταθμός μύριζες, όχι συνταξιδιώτης

κι εγώ που στον τελευταίο μου είχα μαζέψει ρούχα και τα λόγια

ποτέ δεν μέτραγα! 

Πόθησα το τέρμα της ράγιας

μα δεν με αξίωσε το ταξίδι

σαν ευχή και σαν κατάρα! 

Σου ‘πα γίνε …. δεν κράτησες,

σου ‘πα είσαι ….. δεν πίστεψες! 

Πριν προσέξω έπεσε η ομίχλη

κι αυτό το φως στο βάθος

εκκωφαντική και σαγηνευτική πάντα η κόρνα! 

Την ώρα που λύγησα

δυο κουβέντες σου πέσαν βαριές

και το γύρισμα στα παλιά …..

όσα ξέχασες στο μαζί και στο τότε 

δεν ήρθα

απλά επιστρέφω

στην αίσθηση του αέναου χορού σου

στις παρυφές των δασών! 

Εκεί που οι κυνηγοί φοβούνται το επόμενο

μα δεν διστάζουν να χαθούν στις φυλλωσιές

στο μεταίχμιο του ξέφωτου

των μεγάλων και θαρραλέων αποφάσεων

που έμειναν πάντα τέτοιες! 

Χάθηκα στην λευκή γραμμή που άφηνε το πέπλο

την ώρα που έμπαινες στον κυκλικό χορό

των απρόσωπων τσιγγάνων

σαν αγρίμι,

άξονας και ακτίνα …. 

Δεν αντιστάθηκα ποτέ στο φως του σώματος

ούτε στην κίνηση

μα έκαψα το προσωπείο στις μυστικιστικές φωτιές της γιορτής! 

απρόσωπα σαν αυτό της νύκτας

στην απουσία των αστεριών που λατρεψες!

Πιάνει η άκρη του ματιού τα δάση

να χάνονται στο πέρασμα …. 

Ο τελευταίος ποτέ δεν ήρθε στις ράγιες

κι αν πέρασε

η ομίχλη δεν μ’ άφησε να διακρίνω! 

Θα ξανάρθω

εκεί στις παρυφές

μόνο για το πέπλο και τις φωτιές της εξάγνισης! 

έσπασαν μέσα μου είδωλα και μύθοι! 

Θα ξανάρθω

σαν άξονας και ακτίνα

σε ‘κείνο τον χορό των Αερικών …

μα δεν θα ‘ναι επιστροφή

Αίσθηση θα ‘ναι ….!

Φεβρουάριος, 

Άγιο τον είχες πει,  

μα τίποτα δεν εξυψώθηκε, 

τίποτα δεν εξυγίανε!  

Τίποτα δεν άγγιξε,  

αργά και σιγανά, σαν κλέφτης!  

Ντύθηκε καρνάβαλος και κουτσαίνει, 

μέθυσε πάλι,

μα έχει τιμωρηθεί από καιρό!  

Δεν πρόσεξα όμως,

δεν είδα ούτε αυτόν, 

μουντά μπήκε κι έτσι περνούν τα υπολείμματα!  

Καιρός τώρα που δεν σε βρίσκω…… 

δεν με βρίσκω …… !  

Ούτε η βροχή στάθηκε ικανή, 

έφερε μυρωδιές και θύμησες (ξέρεις πως είναι με την βροχή),  

μα το άγγιγμα;  

Έτσι ήταν πάντα!  

Δεν ευχήθηκα ποτέ όσα μπορώ να αντέξω,  

αλλά όταν ο θεός, Αερικό, θέλει να κάνει πλάκα, 

εκπληρώνει όλες μας τις ευχές!  

Μέρες τώρα ….. ίσως και καιρός πολύς, 

σε ποιους δρόμους;  

Η Παρασκευή ξέχασε πώς να προσδοκά …. 

κι οι Δευτέρες σταμάτησαν να ξεκινούν ….  

Μην βάζεις ποτέ την ψυχή σου σε κίνδυνο, 

μόνο το σώμα ………

Δεν άκουσα!  

Φεβρουάριος και σήμερα, Αερικό, 

μια αίσθηση ζωής, 

που έμεινε στην μέση ……….!  

Κι εκείνος ο χορός!

Σήμερα, έτσι ξεκάρφωτα δημοσιεύω κάτι που σκεφτόμουν από καιρό! Ίσως και γιατί από το πρωί, χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο, μου έχει κολλήσει στο μυαλό ένα τραγούδι που έχει γράψει, το «Να Ονειρεύομαι»!  

Δεν είναι η επέτειος ούτε της γέννησης, ούτε του θανάτου του! Γράφω γι αυτόν γιατί ….. έτσι απλά τον λατρεύω ως καλλιτέχνη και θεωρώ ότι από τα 28 μέχρι τα 38 του χρόνια έδωσε στην Ελληνική μουσική όσα πράγματα δεν πρόλαβαν να δώσουν άλλοι σε μια ζωή δράσης και αναζήτησης! 

Γραφώ γι αυτόν διότι πιστεύω ότι σε μια μουσική κοινότητα όπως το ΜΗ, καλό είναι να θυμόμαστε που και που, κάποιους που με το έργο τους άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους στον καμβά της Ελληνικής Μουσικής και τους χρωστάμε τη μουσική μας παιδεία! 

Κυρίες και Κύριοι (όσες και όσοι θέλετε δηλαδή να μοιραστείτε μαζί μου..):

Ο Άνθρωπος και Καλλιτέχνης ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΓΙΟΣ!!       

Ο Δημήτρης Λάγιος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 7 Απριλίου 1952.

Σπούδασε πιάνο, κιθάρα και θεωρητικά στο Εθνικό Ωδείο. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόις, στο Σικάγο, μέχρι το 1978. Μετά το 1980, σε ηλικία 28 χρονών, επέστρεψε στην Ελλάδα και ασχολήθηκε με την Ελληνική μουσική και το Ελληνικό τραγούδι.  

Στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ζάκυνθο, οργάνωσε τις “Γιορτές Τέχνης και Λόγου”, δημιούργησε το συγκρότημα “Ασκηταριό”, το “Κάλβειο Κέντρο Μουσικών Μελετών” και το “Κάλβειο Ωδείο”. 

Στο «Ένα πολιτιστικό χωριό», του Γιώργου Βιδάλη στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία (11/08/2001), ο Δημήτρης Αβούρης αφηγείται για τον Λάγιο: 

«Ήταν το ίνδαλμα των νέων εδώ. Στα 25-28 του συσπείρωσε την καλλιτεχνική Ζάκυνθο γύρω του, ανέδειξε τραγούδια, ποιήματα, μνημεία, που δεν τους έδιναν σημασία και ήταν σκόρπια, έκανε τις γιορτές του "Ασκηταριού". Είχαμε μια πόρτα να χτυπήσουμε κι έναν άνθρωπο να συνεννοηθούμε. Έφτιαξε το Κάλβειο Ωδείο, έφερε καθηγητές, έχουν βγει τόσα παιδιά, τόσα μαντολίνα, απ' αυτό» 

Από το 1985, ο Δημήτρης Λάγιος, θα ενδιαφερθεί για το Κυπριακό πρόβλημα και θα εμπλακεί ενεργά, διοργανώνοντας Φεστιβάλ, μουσικές εκδηλώσεις και πορείες.  

Παράλληλα, θα ιδρύσει το Μουσικό Σχολείο της Μυκόνου, το Μουσικό Σχολείο του Δήμου Αλίμου, ενώ συμμετείχε στη δημιουργία του πρώτου, στην Ελλάδα, Λαϊκού Σχολείου Παραδοσιακής Μουσικής, με τον Αριστείδη Μόσχο. Ίδρυσε το σύνολο “Ραψωδοί” με το οποίο παρουσίασε μουσικές εκδηλώσεις σε αρχαίους χώρους. Θα γράψει χορωδιακά τραγούδια, ενώ θα καταγράψει δισκογραφικά τις εθνομουσικολογικές του έρευνες. 

Αυτές οι καταγραφές θα μπορούσαμε να πούμε πως τον οδήγησαν και στο έργο “Σκιές”, σε ποίηση δική του, με το κυπριακό φωνητικό σύνολο “Διάσταση” και τη μεσόφωνο Ηλέκτρα Βάργκα. Το έργο δισκογραφήθηκε το 1987. Σημαντικό έργο του είναι και οι “Ρωγμές”, για ορχήστρα μαντολινάτας. (Κυκλοφόρησε το 1992). Το 1986 γράφει τα έργα “Ολυμπιείον” και “Ουράνιος Μύθος”. Το 1987 θα γράψει το χορόδραμα “Ίνα τι” σε ποίηση δική του και του Δαβίδ, που θα δισκογραφηθεί το 1992. 

Θα γράψει, επίσης, φωνητικές ραψωδίες και τραγούδια σε στίχους δικούς του, αλλά και σύγχρονων Ελλήνων ποιητών, αρχίζοντας το 1979 με τον “Ήλιο τον ηλιάτορα”, του Ελύτη, που δισκογραφεί το 1982. Μεγάλη επιτυχία θα γίνει το τραγούδι “Όμορφη και παράξενη πατρίδα”, αλλά και τα “Να κλαις”, “Γεια σου κύριε Μενεξέ”, “Μωβ”.  

Έχουν κυκλοφορήσει επίσης οι δίσκοι του: “Ο Αη-λαός” (1983), “Εδώ που γεννηθήκαμε” (1983), “Του Σολωμού και της Ζάκυνθος” (1986), “΄Εργα για ορχήστρα νυκτών οργάνων” (1989), “Των Αθανάτων” (1994).  

Η πιο προσωπική δουλεία του, η “Ερωτική Πρόβα”, είναι ουσιαστικά ένα χορόδραμα όπου αναζητεί τη λύτρωση περιγράφοντας –με μουσική και ποίηση- την πορεία προς το τέλος. Έχοντας επίγνωση του δικού του τέλους που πλησιάζει, βρίσκει την τεράστια καλλιτεχνική δύναμη να γράψει αυτό το έργο, το 1989. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει το 1991. 

Στις 11 Απριλίου του 1991, ο Δημήτρης Λάγιος πεθαίνει από καρκίνο. Ήταν μόλις τριάντα οκτώ χρονών. Με το θάνατό του, η ελληνική μουσική έχασε πρόωρα έναν εξαιρετικό συνθέτη και τραγουδοποιό που, σίγουρα, είχε πολλά να προσφέρει ακόμα.  

Όσοι είχαν την ευτυχία να τον γνωρίσουν τον περιγράφουν πάντα ως ένα αγνό και άδολο άνθρωπο, υπόδειγμα καλλιτέχνη, αξιόμαχου, με υψηλούς στόχους. 

Παραθέτω επίσης και τους στοίχους του τραγουδιού που σιγοψιθυρίζω (όπως είπα) από το πρωί! Ένα από τα ωραιότερα του ….. 

Να Ονειρεύομαι

Ερμηνευτής: Νταλάρας Γιώργος 

Μουσική/Στίχοι: Λάγιος Δημήτρης                     

Δίσκος: "Ερωτική πρόβα"   

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω

Να μπαίνω μέσα σου, να καταστρέφομαι και να πεθαίνω 

Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου

Να μπαίνω μέσα σου, να καταστρέφομαι και να πεθαίνω 

Να ονειρεύομαι, απ' το παράθυρο να ταξιδεύω

Σ' ένα πλατύ γιαλό, στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα 

Να αγγίζω το βυθό και να ξοδεύομαι γιατί το θέλω

Σ' ένα πλατύ γιαλό, στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα 

Να ονειρεύομαι, απ' το παράθυρο να ταξιδεύω 

Η γύμνια λάμπει με του λευκού τη λάμψη

Μαγεύει το θάνατο με το λευκό

Απουσία κι όλα τίποτα, δαπάνη, γύμνια... 

Να ονειρεύομαι, απ' το παράθυρο να ταξιδεύω

Με τον έρωτα γύρω, και το θάνατο κάτω απ' τα μάτια 

Ξόδεμα συνέχεια, δεν υπάρχουν μάσκες

Τ' όνειρο είναι που μαγεύει 

Ανοίγω, ξημερώνει

«Όλα έχουν φθαρεί στις μέρες μας

ακόμα και η δυστυχία»!  

ΣΑΤΩΜΠΡΙΑΝ 

Καλησπέρα!

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.

Ηρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες

έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί

χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες. 

Νίκος Καββαδίας

«Πούσι» 

Στις 10 Φεβρουαρίου του 1975, σαν σημερα, έφυγε από κοντά μας ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές της Ελληνικής ποίησης! Ο Ποιητής των ναυτικών! Ο Μαρκώνης που αποτύπωσε όσο κανένας άλλος την μαγεία της θάλασσας! Ο Κεφαλλονίτης που έμαθε όλους τους στεριανούς να ταξιδεύουν, κι ας μην πάτησαν ποτέ το πόδι τους σε καράβι! 

Ο Νίκος Καββαδίας  

«Όταν μυρίζει θάλασσα από μακριά ο Καββαδίας είναι…..» 

Στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τ' ανάβει,

χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει,

κι ο λόγος της μεσ' στο μυαλό σου να σφυρίζει,

"ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι;" 

«Kuro Siwo»

Νίκος Ξυλούρης

1936 – 1980 

«Μια μέρα, μια Παρασκευή

Θα πέσω να πεθάνω

Και μια Λαμπρή θ’ αναστηθώ

Από το χώμα επάνω» 

«Έβαλε ο θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά

Κι ο πατέρας του στον Άδη άκουσε μια τουφεκιά …»  

«Όταν άνοιγε το στόμα του, τραγουδούσε η Ελλάδα. Ο χαμός του δεν ήταν ο χαμός ενός τροβαδούρου, αλλά ενός συμβόλου»! 

Μίμης Πλέσσας