Ψιθύριζες πως:
«Θέλει ο έρωτας κι’ ο θάνατος ψυχή»
Πολλά έγιναν, γι’ αγάπη και για θάνατο,
νερό που κύλησε στη γέφυρα από κάτω.
Όπως τότε, εκεί,
Fisherman’s Coast και Nobody’s Inn
και το χιόνι που περίμενες κάθε Πέμπτη στις τρεις …..
Το χέρι μπλεγμένο στα μαλλιά και το κορμί να τρέμει
στην υποψία του φιλιού,
κι’ αν «οι στιγμές που μού ’δωσες
αξίζουν μια ζωή»,
στη φουρτούνα αναμετριέσαι με σένα και τους άλλους!
Η στεριά με πνίγει κι η θάλασσα σε φοβίζει.
Η ιστορία κι αν δείχνει να τελειώνει, απλά επαναλαμβάνεται
σαν μοίρα και κισμέτ.
Ίδιο μοτίβο της ζωής το σκηνικό!
«Πόσο σ’ αγάπησα ποτέ δεν θα το μάθεις»,
όπως κι εγώ ….
Η μοναξιά δημιουργεί,
μα ειν’ η απουσία που ματώνει!
Ήσυχα να ναι τα ταξίδια στη νέα γη,
μην ποθήσεις ….
το λιμάνι ήταν πάντα μικρό
κι εμείς πάντα μόνοι!
9 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Photo courtesy of Sotiris Kouvopoulos - www.cadu.gr Template design by Jorge |