Παρίσι, η επονομαζόμενη και Πόλη του Φωτός! 

Μεγαλώνουμε έχοντας στο μυαλό μας, είτε γιατί το marketing των Γάλλων έχει αποδειχτεί πολύ επιτυχημένο εδώ και αιώνες, είτε γιατί μας έχουν περάσει στον εγκέφαλο αφηγήσεις συγγενών και φίλων που το επισκέφτηκαν, καθώς και διάφορες ταινίες που έχουμε δει, ότι η μόνη πόλη στην Ευρώπη που κτίστηκε εξ αρχής για να αποτελέσει Πρωτεύουσα ενός κράτους, το Παρίσι, έχει μια μαγική αύρα. Ότι διαθέτει μια ερωτική αίσθηση και αποτελεί το λίκνο του πολιτισμού, ενώ το όνομα του δικαίως έχει ταυτιστεί με έννοιες όπως η κομψότητα και η αισθητική! Επίσης, το όνομα του έχει γίνει συνώνυμο με τα αρώματα (που πάντα η αξία τους είναι δυσανάλογη με το μέγεθος του μπουκαλιού τους) τα οποία συντροφεύουν ανελλιπώς τις κομψότερες των κυριών (και των αντρών ευτυχώς), αιώνες τώρα! Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι είναι ίσως η πιο πολυτραγουδημένη πόλη, ενώ εκεί χόρεψε «το τελευταίο Tango» του ο Μάρλον Μπράντο!  

Ταυτόχρονα όμως είναι και η πόλη από όπου ξεκίνησαν οι σημαντικότερες επαναστάσεις της ιστορίας της Ευρώπης, ενώ εκεί έχασαν το κεφάλι τους Βασιλιάδες, Βασίλισσες και επιφανείς Φιλόσοφοι και Διαλογιστές! Εκεί μεγαλούργησαν (και συνεχίζουν) Ζωγράφοι και Συγγραφείς! Εκεί γεννήθηκε η Αναγέννηση! 

Αυτή είναι περιληπτικά η αίσθηση που έχουμε όλοι για το ένδοξο Παρίσι! Η αλήθεια είναι (προσωπική άποψη) ότι το Παρίσι δεν μπορείς να το περιγράψεις. Αν δε το ζήσεις από κοντά δεν μπορείς να νιώσεις την αύρα του. Απλά το φαντάζεσαι. Πρέπει να περπατήσεις στις μποέμικες πλατείες του, να ποζάρεις για κάποιον ευτυχισμένο ζωγράφο και να δεις από κοντά τα περίφημα γαλλικά ρεστοράν για να πάρεις έστω και μία γεύση από αυτή τη μαγευτική πόλη, όπου η ομορφιά κυριαρχεί παντού. Αυτή η αίσθηση διαχέεται στον αέρα που αναπνέεις, καλώντας σε να περιπλανηθείς στους δρόμους και τις γειτονιές. Είναι αυτός ο αέρας που κάποιος δαιμόνιος επιχειρηματικός νους τον έκλεισε σε κονσέρβες που διατίθενται στα τουριστικά μαγαζιά της οδού Ντε Ριβολί.  

Τα Ηλύσια Πεδία, η Παναγία των Παρισίων (και ο θρυλικός Κουασιμόδο με την πανέμορφη Εσμεράλδα), η Σαιντ Σαπέλ, ο Κεραμεικός, το Λούβρο, η πλατεία Κονκόρτ, το Λούξορ, η Αψίδα του θριάμβου, ο Πύργος του Άιφελ (βεβαίως, βεβαίως..) και τέλος το πολύ «in» Cafe Fumoir (και τόσα άλλα που ξεχνώ)! Έχω όμως την αίσθηση ότι το Παρίσι δεν θα είχε αυτή την λάμψη αν δεν υπήρχε ο Σηκουάνας! 

Μοιραία το μυαλό του επισκέπτη, κατά την περιήγηση του A’ Paris, αρχίζει να κάνει την σύγκριση μεταξύ Παρισιού και Αθήνας! Σε τι διαφέρουν; Σε χιλιάδες πράγματα! Από το οδικό δίκτυο μέχρι την ρυμοτομία και την καλαισθησία! Ωστόσο, αυτό που δεν γνωρίζει ο επισκέπτης είναι ότι πανηγυρικά το Παρίσι έχει ανακηρυχθεί από μια έρευνα του TripAdvisor (της μεγαλύτερης ταξιδιωτικής κοινότητας στο διαδίκτυο) ως η δεύτερη πιο βρώμικη πόλη της Ευρώπης μετά το Λονδίνο και η δεύτερη πιο ακριβή σε κόστος ζωής! Η αλήθεια είναι ότι μετά από δυο ή τρεις επισκέψεις στην Πόλη του Φωτός και όταν πια το έχεις περπατήσει, το Παρίσι αρχίζει να χάνει σιγά – σιγά την λάμψη που σου δημιούργησε στην πρώτη σου επίσκεψη! Αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι ίσως να είναι πολύ υπερτιμημένη ως πόλη! Κατά τις περιηγήσεις σου (όταν βρεις ώρα από τα διάφορα εργασιακά meetings και γεύματα, καλή ώρα), αντιλαμβάνεσαι ότι ως πόλη δεν είναι τόσο φιλική όσο αρχικά νόμιζες και τρελαίνεσαι όταν διαπιστώσεις ότι, αντίθετα με την φήμη που δημιούργησε το Παρίσι ως πόλη της μόδας, οι κάτοικοι του είναι ίσως από τους πλέον κακοντυμένους στην Ευρώπη!   

Το χειρότερο όμως είναι ότι αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι (όπως τόσες άλλες πόλεις ανά τον κόσμο), το Παρίσι έχει κι αυτό δυο πρόσωπα! Το ένα είναι το Παρίσι των φώτων (και όχι του φωτός) και το άλλο είναι αυτό των «Αθλίων των Παρισίων», των επονομαζόμενων και Κλοσάρ! Η Πόλη που ζει «κάτω από την γέφυρα» και στις σκοτεινές γωνιές των ολόφωτων δρόμων και πλατειών! Οι άστεγοι που έχουν ως μόνη περιουσία τους μια κουβέρτα και μερικά χαρτόνια και αν είναι «προύχοντες» ίσως ένα slipping – bag! Κάποιοι από αυτούς, που θεωρούνται τυχεροί ή ίσως και πιο καπάτσοι, έχουν και θέρμανση για τον χειμώνα, αφού κοιμούνται πάνω σε σχάρες δίπλα από δημόσια κτήρια από όπου βγαίνει ζεστός αέρας! 

Οι Κλοσάρ αποτελούν απαραίτητο αξιοθέατο του Παρισιού, μαζί με τον Πύργο του Άιφελ και τα άλλα λαμπρά κτίσματα και μουσεία που κοσμούν την πρωτεύουσα της χώρας του Αστερίξ και του Οβελίξ (και του Ιντερφίξ, βεβαίως, βεβαίως)! Ως τέτοιους λοιπόν τους αντιμετώπισε κάποτε και η Γαλλική Κυβέρνηση μαζεύοντας τους κάθε τόσο, ταΐζοντας τους, πλένοντας τους και αμολώντας τους και πάλι στους δρόμους για να εκπληρώσουν την αποστολή τους ως αξιοθέατο για τους κάθε λογής τουρίστες που επισκέπτονταν την πόλη! Ωστόσο, ο Σαρκοζί πέρσι, θέλοντας να δείξει και το κοινωνικό του πρόσωπο εκτός από αυτό του διεθνή play-boy (ίσως πάλι και γιατί ήθελε να αποδείξει στην Κάρλα ότι είναι παιδάκι τσίφτικο και ευαίσθητο), ζήτησε την υποχρεωτική στέγαση όλων των αστέγων του Παρισιού, ακόμα και ενάντια στη θέληση τους! Στην προσπάθεια του δε να πείσει για την αναγκαιότητα της εφαρμογής αυτού του καταναγκαστικού κοινωνικού μέτρου, ο Μέγας Νικολά είπε και το αμίμητο, ότι «το ερώτημα είναι αν ένα άτομο χωρίς στέγη έχει τη διαύγεια να μπορεί να αποφασίσει για τη ζωή ή τον θάνατο του από μόνος του»! Σήμερα και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Κυβέρνησης του Σαρκοζί και της Κάρλα, μεγάλος αριθμός από τους σύγχρονους «άθλιους» συνεχίζουν να πεθαίνουν από το κρύο και την πείνα μέσα στους δρόμους, αφού συνήθως αρνούνται να πάνε στα αφιλόξενα και ανεπαρκή «Ειδικά Κέντρα Φροντίδας Αστέγων» που έστησε ο Νικολά, και το Παρίσι συνεχίζει να διατηρεί τον τίτλο του «Μουσείου της Μιζέριας»! 

Το χειρότερο όμως είναι ότι τώρα πια και με την οικονομική κρίση που έχει ξεσπάσει, οι παραδοσιακοί Κλοσάρ έχουν να αντιμετωπίσουν και τον ανταγωνισμό στο ψάξιμο των σκουπιδιών προς ανεύρεση τροφής, ενώ πρέπει να μοιράζονται και τις γωνιές τους και όλα τα άλλα καλά μέρη στους δρόμους και τα πάρκα της αριστερής όχθης του Σηκουάνα με τους νεόπτωχους που χάνουν καθημερινά τις δουλειές και τα σπίτια τους στην Γαλλική πρωτεύουσα! 

Έτσι λοιπόν το απίστευτα όμορφο, φιλικό και ανθρώπινο πρόσωπο του Παρισιού, αυτό που βλέπει κάθε τουρίστας που περνά λίγες μέρες εκεί, είναι η μια όψη της πόλης! Όταν μείνεις λίγο καιρό και την περπατήσεις, όταν δεις και συνειδητοποιήσεις την άλλη όψη της, τη σκοτεινή, αυτή του Ουγκώ και του Γιάννη Αγιάννη, τότε το Λούβρο, το κέντρο Πομπιντού, ο Πύργος του Άιφελ, οι Βερσαλλίες και οι ακριβές και λαμπερές αγορές της, αρχίζουν να ξεθωριάζουν! Αρχίζουν να χάνουν από την λάμψη τους και η όλη ατμόσφαιρα βαραίνει! Τα ακριβά αρώματα δεν σου μυρίζουν πια όπως παλιά και το πνεύμα του Παρισιού αρχίζει να μυρίζει οινόπνευμα! 

Μ’ αυτές τις σκέψεις αφήνω κι αυτή την φορά το Παρίσι! Η αλήθεια είναι ότι όποτε τυχαίνει να το επισκέπτομαι (περισσότερο για δουλειά παρά για διασκέδαση), κοιτάζοντας πίσω το βλέπω κάθε φορά όλο και πιο θαμπό! 

Σε λίγο μπαίνω στο αεροπλάνο και επιστρέφω στην Αθήνα, στα γνώριμα και καθημερινά μας! Στην δική μας ζούγκλα, στους δικούς μας άστεγους και στους δικούς μας αδέσποτους σκύλους των δρόμων! Νιώθω ότι όσο και να παραπονιόμαστε δικαίως ή αδίκως ως Έλληνες, από συνήθεια ή από αγανάκτηση, η δική μας κρίση, οικονομική και πολιτισμική, έχει άλλο χρώμα, άλλη διάσταση, πιο ήπια και πιο Ελληνική! 

Έχει μια περίεργη γλύκα η Αθήνα αυτή την εποχή ….!

Ποτέ!