Βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο …
Στο ίδιο μπαράκι! Εκεί τα έπινε χρόνια τώρα κάθε παραμονή της επετείου ….. Έτσι για να θυμάται (ή να ξεχνάει;)! Από όλα τα μέρη της γης, από όλα τα μπαρ της Αθήνας, ψες έτυχε να «περπατήσει» στο δικό του! Σ’ αυτό που κάποτε ήταν ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ!
Την κοίταγε μοναχά! Δεν μίλησε ….
Χάθηκε στο πράσινο των ματιών της όπως τότε …! Ότι πιο όμορφο και σκληρό μαζί είχε ποτέ αντικρύσει!
Τα θυμήθηκε σε μια απειροελάχιστη στιγμή πως του γελούσαν κάποτε, κι αμέσως η σκέψη έτρεξε στο πως τον κοίταξαν ψυχρά και αδίστακτα, εκείνη … την τελευταία νύκτα … όταν μπαίνοντας στο σπίτι τη βρήκε με έναν τυχαίο στο κρεβάτι!
Παραμονή της επετείου, όπως και ψες…..
Από τότε δεν ξαναπίστεψε! Χάθηκε στις γειτονιές του κόσμου, έζησε, απόλαυσε, έθελξε, θέλκτικε, άγγιξε, ένιωσε, έκλαψε, πόνεσε, πρόδωσε και προδόθηκε, έφτιαξε και φτιάχτηκε, χρόνια χίλια …. Μα δεν πίστεψε ποτέ ξανά!!
Δεν την είχε δει ποτέ … μέχρι … ψες! Δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια! Ούτε μια είδηση, ούτε ένα σημάδι! Δεν το θελε ούτε αυτός! Πάντα έλεγε: «Ότι σαν βάζο ράγισε, δεν ξανακολλάει»! Φύγε και μην κοιτάξεις ποτέ στα μάτια όποιον σ’ άφησε με τρόπο να κερδίσεις!
Δεν έδειξε να ξαφνιάζεται! Έριξε πίσω το μαλλί, όπως το χε συνήθειο από παλιά, με εκείνο τον απόλυτα θηλυκό τρόπο που τον τρέλαινε πάντα (άλλωστε έτσι την πρωτοπρόσεξε και την είχε ερωτευτεί πριν την γνωρίσει) και τον πλησίασε! Έγειρε στο αυτί του, με μια άνεση, λες και το πρωί να είχαν ξυπνήσει μαζί και να είχαν ανταλλάξει φιλιά στην πόρτα καθώς έφευγε για την δουλειά, και του ψιθύρισε: «Δεν σε ξέχασα ποτέ! Θα είσαι πάντα ο πρώτος και μεγάλος έρωτας μου»! Μετά με μια κίνηση χάθηκε στο βάθος του μαγαζιού με την παρέα της! Δεν γύρισε καν πίσω να κοιτάξει! Τόσο απλά …. λες και περπάταγε σε κόκκινο στρωμένο χαλί! Μα το χαλί ήταν η ψυχή του ……
Έμεινε να κοιτά την πορεία της για ώρα! Αποσβολωμένος, ωχρός, ίδια νεκρός ….
Το μόνο που κατάφερε ήταν να ψελλίσει στον Μπάρμαν για το λογαριασμό και βιαστικά ψάχνοντας στις τσέπες του να αφήσει το αντίτιμο στο ξύλο!
Έφυγε σαν κυνηγημένος!
«Να σε σκοτώσω ήρθα
δεν ήρθα να μείνω,
ήρθα να γίνω απόψε για σένα πληγή….»
Το χέρι έτρεμε …. Το κλειδί δεν βρήκε εύκολα την κλειδαριά της πόρτας! Μπήκε … και βούλιαξε στο κάθισμα! Κοίταγε το παρμπρίζ με το βλέμμα του ψαριού που ψάχνει εναγωνίως να αντιληφθεί τι υπάρχει έξω από το τζάμι της γυάλας! Όλα του φαίνονταν τεράστια ξαφνικά! Δρόμοι, σπίτια, άνθρωποι! Ένας τεράστιος κόσμος κι αυτός τόσο μικρός, χαμένος στην αίσθηση και την παραίσθηση!
Έβαλε το κλειδί στην μίζα και έγειρε ασυναίσθητα στο κάθισμα του συνοδηγού! Άνοιξε το ντουλαπάκι ….. έψαξε με λαχτάρα! Τράβηξε το χέρι και σαν προέκταση βγήκε μαζί και το CD! Όλα τα τραγούδια του Κραουνάκη είχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο χαράξει με ένα περίεργα ανεξίτηλο μαρκαδόρο διάφορες στιγμές της ζωής του! Τα λάτρευε όλα! Μα αυτό όχι μόνο έριχνε αλάτι στην πληγή κάθε φορά που το άκουγε, αλλά τραγικά απόψε εκπλήρωσε τον κύκλο του! Χώθηκε σαν μαχαίρι πιο βαθιά στην πληγή και άνοιξε ξανά την αρτηρία …..
Κοίταξε το cover …. «Έπεσε Έρωτας»! Το έριξε στο player σαν υπνωτισμένος! Δεν χρειάστηκε να ψάξει τον αριθμό! Το είχε ακούσει τόσες φορές! Το δάκτυλο πήγε μόνο του στο οκτώ!
Με τη μουσική, έβαλε μπρος! Βγήκε στο σοκάκι και έστριψε στην λεωφόρο! Άδεια τέτοια ώρα … οι μισοί άλλωστε έχουν φύγει για διακοπές! Πάτησε γκάζι ….
Η φωνή του Μακεδόνα βασανιστικά μονότονη! Απλή και νοσταλγική!
«Παραμονή της επετείου
βουτιά στο χρώμα του καδμίου
έγινα κόκκινος.
Σε βρήκα μ’ άλλον στο κρεβάτι
κι ο διάδρομος οχιά φευγάτη
ο κατασκότεινος!»
Το μυαλό του καρφώθηκε στην φυγή μπροστά στη θέα των δυο τους στο κρεβάτι! Ένας ξένος στο δικό του κρεβάτι! Ο διάδρομος, αν και δυο μέτρα, του ’χε φανεί εκείνες τις στιγμές ότι δεν είχε έξοδο … δεν θα τελείωνε ποτέ! Κι εκείνο το κατσαβίδι που κράταγε στο χέρι …..
«Βγήκα στο δρόμο είχε πλημμύρες
γαλότσες και πυροσβεστήρες,
εκεί αναλήφθηκα ….»
Θυμήθηκε τις ώρες που πέρασε καρφωμένος στα σκαλιά! Δεν μπόρεσε να σηκωθεί παρά μόνο όταν ξημέρωσε! Ώρες να κοιτάει θολά, πίσω από το υγρό παραπέτασμα που σχημάτιζαν τα μάτια του, τον κόσμο να περνά! Κι όταν ο δρόμος άδειαζε κάποιες στιγμές να κοιτάζει επίμονα, σχεδόν παρακλητικά το κατσαβίδι που έσφιγγε στο χέρι του ……
«Κι έρχομαι τώρα σαν αέρας
σαν προϊστορικός αστέρας,
να εκδικηθώ όσα φοβήθηκα!»
Μείωσε ταχύτητα … έβγαλε φλας … έστριψε στην κάθετο .. πήρε την ευθεία μέχρι το ύψωμα…! Το ίδιο ευθύς και ανηφορικός ήταν ο δρόμος όλα τα χρόνια μετά τον χωρισμό! Έφυγε, γνώρισε, έμαθε, έζησε, έτρεξε τις εμπειρίες, μα κάθε φορά που έτρεχε μακριά έφθανε πάντα πιο κοντά! Τα μάτια της …. Τελικά νόμιζε, μα δεν τα ξέχασε ποτέ …
«Στρίβω Θησέως το τιμόνι
σε αγαπώ και πέφτει χιόνι,
είμαι το θύμα σου!!
Και στο παρμπρίζ μου την οθόνη,
όποια φιγούρα κι αν ζυγώνει,
παίρνει το σχήμα σου!»
Τώρα πια το μόνο που άκουγε ήταν εκείνο το ψιθύρισμα στ’ αυτί: «Δεν σε ξέχασα ποτέ! Θα είσαι πάντα ο πρώτος και μεγάλος έρωτας μου»! Ένιωθε την αίσθηση της ανάσας της, την μυρωδιά του λαιμού της …. Ξαφνικά όλα θάμπωσαν! Έψαξε μηχανικά στην θήκη της πόρτας … το χέρι άρπαξε ένα χαρτομάντιλο……
«Είσαι αθώα είσαι σκύλα
ή του μυαλού μου κατρακύλα,
ζητάει το σώμα σου!
Και κάποιος ίσως που μου μοιάζει,
κι αυτό το μίσος μ’ ανεβάζει,
φυλάει το στόμα σου!
Σταμάτησε τ’ αμάξι …. Έβαλε όπισθεν …. Πάρκαρε! Δεν κατέβηκε! Δεν μπόρεσε! Έσφιξε το τιμόνι μέχρι που τα χέρια του μπήκαν βαθιά στο δέρμα! Έγιναν ένα με το κολλώδες πλαστικό!
«Να σε σκοτώσω ήρθα, δεν ήρθα
να μείνω!
Ήρθα να γίνω απόψε για σένα
πληγή!
Μα όπως γυρνάς τα μάτια, όλα τα
σβήνω!
Ήρθα να μείνω για πάντα, μαζί σου,
Καρδιά μου στην γη!»
Γιατί απόψε; Παραμονή της Επετείου …..
Η πίστα της ζωής του φωτίστηκε με ένα φως χλωμό, αρρωστημένο …. Ήρθε για να τελειώσει ένα Tango που είχε μείνει στην μέση! Τον άγγιξε! Της άπλωσε το χέρι! «Ήρθα να μείνω για πάντα μαζί σου, Καρδιά μου στην γη ….»
Πάτησε το replay! Ο Μακεδόνας άρχισε να ερμηνεύει ονειροπόλα και θεατρικά το κομμάτι …. Πάλι από την αρχή …!
«Να σε σκοτώσω ήρθα …. Δεν ήρθα να μείνω …»
Από την φλέβα έτρεξε κάτι πηχτό ..... που μύριζε σαν αίμα ….
10 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Σαν να 'ταν όνειρο απόψε γέλια χαρές με ξυπνήσαν
Λες και να γιόρταζε όλη η γη
Χρόνια πολλά ακουγόταν να ζήσεις χίλια χρόνια
Καθένας έλεγε μίαν ευχή
Νόμιζα πως ονειρευόμουν
Ψίθυροι μοιάζαν μακρινοί
Σαν να τραγούδαγαν ποτάμια
Πουλιά και ουρανοί
Κάποιος γιορτάζει που να ξέρω
Που να θυμάμαι τι να πω
Κάποιος γιορτάζει κι ησυχάζει, δε με νοιάζει
Κάποιος γιορτάζει μα το βρήκα είμαι … ΕΓΩ
Όταν είσαι νέος και διάγεις την δεύτερη δεκαετία της ζωής σου, έχεις την εντύπωση ότι όλα τα σημαντικά πράγματα συμβαίνουν μόνο στους πιο μεγάλους στην ηλικία από σένα! Μα όταν μεγαλώσεις πια, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι τα πιο σημαντικά πράγματα σου συνέβησαν τότε που δεν μπορούσες να τα αξιολογήσεις, διότι στα είκοσι λειτουργούσες μόνο με την θέληση και τον ενθουσιασμό! Στα δε τριάντα σου έβαζες πια και το μυαλό στα θέλω! Κοντά στα σαράντα πια λειτουργείς αποκλειστικά με την κρίση σου!
Στα σαράντα παρά ένα, συνειδητοποιείς ότι πλησίασες πια τα γηρατειά της νεότητας σου και ξέρεις ότι σε δέκα περίπου χρόνια, στα πενήντα, θα βρίσκεσαι στην νεότητα των γηρατειών σου! Δέκα χρόνια μένουν πάνω –κάτω για ότι πιο δημιουργικό έχεις ακόμα!
Η ευχή μια τέτοια μέρα έρχεται αυθόρμητη, είτε από συνήθειο, είτε γιατί μάθαμε κενά να την εκφέρουμε, είτε πάλι γιατί αυτός που την εξστομίζει την εννοεί από καρδιάς αφού σε χρειάζεται για πάντα! Κι εσύ τη δέχεσαι ευχάριστα και με χαμόγελο, γιατί όλοι θέλουμε να ζήσουμε πολύ!
Κι όμως Καρδιά μου, καθώς στέκομαι σ’ αυτό εδώ το σταυροδρόμι, λίγο πριν το γήρας της νεότητας μου, είμαι σίγουρος πια ότι το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους! Διότι, οι άνθρωποι είναι σαν τα κρασιά, καθώς ο χρόνος που περνά ξινίζει τους κακούς και γλυκαίνει τους καλούς!
Ποτέ δεν υπήρχαν δρόμοι όλα αυτά τα χρόνια … από την αρχή … θυμάσαι;
Εμείς τους φτιάξαμε Ψυχή και Μυαλό μου, εμείς με το περπάτημα μας! Ευτυχώς ακόμα συνεχίζουμε!
Κάποιος γιορτάζει, μα το βρήκα ……
17 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Εγώ κιθάρα δεν παίζω! Γρατσουνίζω μόνο λίγα ακόρντα έτσι για την πλάκα και την παρέα, όταν μαζευόμαστε, προσπαθώντας να ακομπανιάρω τα φιλαράκια μου που το παίζουν βιρτουόζοι! Το γιατί δεν έμαθα ποτέ κιθάρα, αν και το ήθελα, είναι μια πικρή ιστορία! Όταν ήμουν μικρός με έστελνε η μάνα μου σε δάσκαλο (Α, ρε μάνα όποιος δεν σ’ άκουσε έχασε στη ζωή)! Αλλά, εγώ μικρό παιδί τότε που ανυπομονούσα να μάθω να παίζω μόνο τραγούδια, βαριόμουν και δεν έδωσα ποτέ σημασία, όπως έπρεπε να κάνω, στην εξάσκηση στην κλασική κιθάρα που ήταν η βάση και από την οποία έπρεπε να ξεκινήσω για να μάθω! Έτσι κι εγώ το έριξα αργότερα στα κλαπατσίμπαλα και τα ντραμς για να κάνω την τρέλα μου!
Από τα φοιτητικά χρόνια συνηθίζαμε να μαζευόμαστε με τα φιλαράκια σε μεταμεσονύκτιες συνάξεις με ποτά και τσιγάρο και πολύ πάθος, παίζοντας κιθάρα και δολοφονώντας αγαπημένα κομμάτια και μουσικές, έτσι για το κέφι μας, για ξεσάλωμα και για να περάσει η βραδιά, όταν τίποτα από τα «πάντα όλα» γύρω μας δεν μας συγκινούσε να πάμε! Συνήθεια που κρατήσαμε μέχρι σήμερα! Μια στον Αλέξη, μια στο Γιώργο, μια στο Φίλιππο (καλά που μας αντέχουν οι γυναίκες τους), κι οι γειτονιές να στενάζουν από τα φάλτσα και τις αγριοφωνάρες μας! Εμείς όμως εκεί! Συνεπείς στην κατακρεουργιτική μανία μας επί της μουσικής των αγαπημένων μας τραγουδιών, να πίνουμε ότι έχουμε εύκαιρο και να τραγουδάμε μέχρι το ξημέρωμα, προσπαθώντας να αναβιώσουμε αναμνήσεις, επαναστάσεις και χαμένες αγάπες, αλλά και κάποιες φορές να εκφράσουμε καινούργιους έρωτες και παραδομένα συναισθήματα, να αφυπνίσουμε εφησυχασμένες ζωές!
Πολλές φορές το όλο σκηνικό πηγάζει και από μια εσωτερική μας ανάγκη να κρατήσουμε σφικτά το τελευταίο οχυρό της ύπαρξης μας, την επιβίωση της δίκης μας «παρέας της φεγγαρόπετρας», που καμιά φεγγαρόπετρα δεν την δημιούργησε ποτέ, παρά μόνο οι πέτρες, τα δακρυγόνα και το ξύλο που τρώγαμε σε πορείες και απεργίες, καθώς και οι αγωνίες και οι υπαρξιακές αναζητήσεις των νεανικών μας χρόνων!
Τελοσπάντων, μην τα πολυλογώ, προχθές πάλι μαζευτήκαμε, μετά από χρόνια χίλια, για ένα ουζάκι στου Αλέξη και οι συνήθεις ύποπτοι κουβάλησαν (ως είθισται) τις κιθάρες τους για μεταμεσονύκτιες μουσικές αποδράσεις! Παίζαμε και πίναμε - πίναμε και παίζαμε (συνδυασμός που πια μας σκοτώνει, αφού δεν έχουμε τις ίδιες αντοχές όπως πριν δέκα χρόνια) καπνίζοντας αρειμανίως, λες και θέλαμε να προλάβουμε την από ώρα σε ώρα έφοδο της αστυνομίας που θα μας έστελνε σιδηροδέσμιους στο αυτόφορο για παραβίαση του νέου νόμου περί απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους!:))
Εκεί λοιπόν που είχαμε γίνει πια «τούρλα» και βρισκόμασταν νοερά σε άλλες πολιτείες εξωτικές, ο Γιώργος βάλθηκε να παλεύει στην κιθάρα ένα κομμάτι που είχαμε να ακούσουμε όλοι από τα πρώιμα φοιτητικά μας χρόνια! Ένα κομμάτι του αξεπέραστου Παύλου (Σιδηρόπουλου) ξεχασμένο στις πιο βαθιές και ανείπωτες γωνιές της καρδιάς και των αναμνήσεων μας! Ένα κομμάτι που κάποτε πόναγε πολύ στο άκουσμα του (κι ας ήταν ερασιτεχνικά ηχογραφημένο) και που ακόμα και σήμερα η ακρόαση του προκαλεί τα ίδια συναισθήματα σαν τότε …..
Σαν τότε που η Λεμονιά είχε αφήσει στα κρύα του λουτρού το Γιώργο να ξεροσταλιάζει στα διάφορα μπαρ και καφεθέατρα … σαν τότε που ο Αλέξης δεν σταύρωνε γκόμενα διότι το ’παιζε cool βαρύς κι ασήκωτος και μάγκας Πειραιώτης …. σαν τότε που ο Φίλιππος έκανε τα πάντα για να τον προσέξει η Ελένη που το ’παιζε κι αυτή high και υπεράνω …. σαν τότε που η αφεντιά μου έψαχνε να βρει σε περίεργες νυκτερινές εμπειρίες το «ένα και μοναδικό κορίτσι» ως άλλος Τζον Χάλαρης (και ακόμα το ψάχνει, αφού κορίτσια πολλά, αλλά πάντα μου ξέφευγε στο τσακ το «ένα και μοναδικό»)!
Έτσι όταν ο Γιώργος άρχισε να γρατσουνίζει τα ακόρντα σε Λα μινόρε και να ψιθυρίζει:
Κι απόψε πόσο μόνος να ’μαι
Κι εσύ να λείπεις μακριά
Σαν να ’ναι τώρα το θυμάμαι
Το τελευταίο όταν μου πες έχε γεια ….
νιώσαμε όλοι ότι η μεταμεσονύκτια σύναξη μας απέκτησε ξαφνικά ειρμό και λόγο ύπαρξης!!
Το τραγούδι αυτό, που φαντάζομαι όλοι το ξέρετε, καρφωμένο στο νούμερο 10 του γνωστού δίσκου ή CD του Σιδηρόπουλου «Τα μπλουζ του Πρίγκιπα», με ζωντανές ερασιτεχνικές ηχογραφήσεις του Παύλου, μας «έστειλε» για ακόμη μια φορά κλείνοντας την παιδιάστικη σύναξη μας με την πικρή γεύση της αναβίωσης του ανικανοποίητου! Ένας αποχαιρετισμός σε όσα αγαπήσαμε μα δεν θα ξαναγυρίσουν!!
Όταν επέστρεψα σπίτι ξημερώματα, έψαξα με λαχτάρα στα σκονισμένα μου ράφια να βρω τον δίσκο! Το βρήκα σε μια γωνιά ξεχασμένο, παρέα με κάποιους δίσκους του Άσιμου και κάποιους άλλους με πρώτες αυθεντικές ηχογραφήσεις ρεμπέτικων τραγουδιών που είχαν γίνει στην Αμερική από τους δημιουργούς τους!
Ο δίσκος «Τα μπλουζ του Πρίγκιπα» (για όσους δεν έτυχε να τον ακούσουν) κυκλοφόρησε το 1992 και περιέχει 13 πειραματικές ηχογραφήσεις του Παύλου Σιδηρόπουλου που έγιναν μεταξύ του 1979 και του 1981! Ήταν ο καρπός κάποιων προσπαθειών του Παύλου, που ξεκίνησαν από το 1972, να παντρέψει το μπλουζ με το ρεμπέτικο! Τις ηχογραφήσεις έκανε πρόχειρα ο Σιδηρόπουλος σε σπίτια όπου έμενε στα Νέα Στύρα, τη Σαντορίνη και την Αθήνα, με μόνα όπλα του την κιθάρα, την αξεπέραστη φωνή του και ένα κασετόφωνο! Ο Πάνος Ηλιόπουλος στο σημείωμα του στο δίσκο ισχυρίζεται ότι οι ηχογραφήσεις αυτές του Παύλου έγιναν με στόχο κάποια πιθανή συνεργασία του Παύλου με την Οπισθοδρομική Κομπανία! Τελικά αυτή η συνεργασία δεν έγινε ποτέ, και όχι μόνο αυτό, αλλά και οι όποιες προσπάθειες του Σιδηρόπουλου να ηχογραφήσει σε στούντιο το υλικό αυτό όσο βρισκόταν εν ζωή, έπεσαν στο κενό! Αυτές οι πρόχειρες ηχογραφήσεις λοιπόν, γέννησαν αργότερα, και μετά το θάνατο του Σιδηρόπουλου, το δίσκο «Τα μπλουζ του Πρίγκιπα» που περιέχει πολλά ακατέργαστα μουσικά διαμάντια!
Φυσικά πολλοί από εσάς την ξέρετε την ιστορία και έχετε ακούσει πολλάκις το δίσκο! Εκεί που θέλω να εστιάσω, είναι σ’ αυτό το κομμάτι που φιγουράρει στο νούμερο 10 του δίσκου! «Το μπλουζ του Αποχωρισμού»!!! Η ηχογράφηση του κομματιού έγινε στο σπίτι του Σιδηρόπουλου! Είναι εκπληκτικό ότι στην αρχή της ηχογράφησης ακούγεται ένας υπόκωφος κτύπος, σαν κάποιος ενοχλημένος γείτονας να κτυπάει το ταβάνι του σπιτιού του Παύλου με κάτι σαν σκουπόξυλο! Ακόμα πιο φυσικό, που προσδίδει μια παράξενη ομορφιά στην ηχογράφηση, είναι η στιγμή που ο Σιδηρόπουλος χάνει τον ειρμό των στίχων και επαναλαμβάνει τη στροφή: «Το κάλεσμα μου σαν μια υποψία, μες στο σκοτάδι στα τυφλά να σε καλεί»!
"Το Μπλουζ του Αποχωρισμού"
Απόψε τόσο μόνος να ’μαι
και εσύ να λείπεις μακριά,
σαν να ’ναι τώρα το θυμάμαι,
το τελευταίο όταν μου πες έχε γεια!
Ήτανε τρεις θυμάμαι Απρίλη,
κάποια Δευτέρα αλλιώτικη,
κι ήτανε κάπου προς το δείλι,
όταν δακρύσαμε στο τελευταίο φιλί!
Μεγάλωσες μες τα σαλόνια κι έμαθες,
στο πάρκο με τα περιστέρια,
με τον αλήτη που ’μπλεξες τι γύρευες,
αφρόψαρο στα φούσκονέρια!
Κάποτε κύλαγε το αίμα,
μέσα στις φλέβες μας καυτό,
τώρα συμβόλαιο με το ψέμα,
έχουμε κάνει εσύ εκεί κι εγώ εδώ!
Μα αυτή τη νύχτα η ώρα μια,
όπου κι αν είσαι θα αισθανθείς,
το κάλεσμα μου σαν μια υποψία,
μες στο σκοτάδι στα τυφλά να σε καλεί!
Μεγάλωσες μες τα σαλόνια κι έμαθες,
στο πάρκο με τα περιστέρια,
με τον αλήτη που ’μπλεξες τι γύρευες,
αφρόψαρο στα φούσκονέρια!
Η πρόχειρη εκτέλεση του τραγουδιού αναδεικνύει σε όλο της το μεγαλείο, αυτό που λέγαμε πάντα: την ομορφιά του απέριττου και του λιτού μιας ερμηνείας! Ωστόσο, αυτό που διαπιστώνει ο κάθε ένας που προσπαθεί να το τραγουδήσει είναι ότι, παρά την φαινομενική του απλότητα, το κομμάτι έχει μεγάλη ερμηνευτική δυσκολία! Η αλήθεια είναι ότι αυτός που θα προσπαθήσει να το ερμηνεύσει δεν πρέπει μόνο να έχει αυτό που λέμε «φωνή», μα πρέπει παράλληλα να το αισθάνεται!!
Αυτή του Σιδηρόπουλου είναι η μόνη ερμηνεία που έχω ακούσει ποτέ! Δεν έτυχε να ακούσω κάποιον άλλο καλλιτέχνη να το ερμηνεύει! Ίσως και να μην υπάρχει κάποια επανεκτέλεση του κομματιού! Θα ήθελα πραγματικά, αν κάποιο μέλος του ΜΗ που ασχολείται πιο επιστάμενα με την μουσική από εμένα και έχει ακούσει ποτέ κάποια άλλη ερμηνεία ή επανεκτέλεση του «Μπλουζ του Αποχωρισμού», να μου δώσει τα φώτα του! Παράλληλα, θα έκανα και μια πρόταση, ξέροντας ότι πολλά μέλη ασχολείστε επαγγελματικά με την μουσική και πολλοί διατηρείτε και Μουσικά Groups, δοκιμάστε να κάνετε μια επανεκτέλεση του κομματιού αυτού (αν φυσικά σας αρέσει κι εσάς) και αναρτήστε το στο ΜΗ ώστε να ακούσουμε και μια άλλη, εναλλακτική ίσως, ερμηνεία και απόδοση!
Να μια πρόκληση που αξίζει (νομίζω)!!!
10 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Από τον καιρό της βροχής…..
και πάλι απόψε!!
Αισθήματα και πάθη
στις πέτρινες μυλόπετρες της καρδιάς σου!
Κρύφτηκα στην σκιά,
κάτι ψιθύρισες για μοναξιά!
Αρχέγονο μυστικό,
σαν το ωχρό πρόσωπο της Κλεοπάτρας
και το τελευταίο παγωμένο χαμόγελο
στην ανάμνηση του έρωτα!
Η φωτιά που αδηφάγα έτρωγε
τα πέπλα της Σαλώμης
στον τελευταίο χορό!
Ζεστό το χέρι στην πληγή
κι εκείνη η κόκκινη σταγόνα
σαν δάκρυ…..
«Ποτέ, δεν θα μπω σ’ άλλο σώμα»,
μη μιλάς…..
η βροχή θα αργήσει ξανά,
κι εγώ δεν θέλω πια να καίγομαι!
Η κατάρα του Λωτ …
δεν κοίταξες πίσω,
μα το αλάτι εδώ και χρόνια
έκανε το νερό γλυφό!
Και πάλι απόψε…
μύθοι και υποσχέσεις
γονάτισαν με μιας!
Τίποτα πια δεν θα ‘ναι ξανά το ίδιο,
μόνο που το αύριο
θα ‘ναι πάλι σαν χθες!
Η απουσία έχει πια όνομα,
κι η παρουσία παραμένει ανώνυμη …..
Χάραξα στο τζάμι
«σε σου πρέπει στέρεα γη»,
Χάραξες στην πόρτα
«ήρθα να σε δω, μα δεν σε είδα..»!
Και πάλι απόψε……
Από τον καιρό της βροχής!
Κρύφτηκα ξανά στην σκιά,
η ψυχή, Ψυχή μου,
δεν ζήτησε ποτέ πολλά….
12 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Μέσα Ιουλίου και σκέπτομαι ότι το να γράψω κάποιο βαρύ και βαθυστόχαστο post, δεν λέει!! Δεν μου βγαίνει κι όλας!
Ο βασιλιάς Ήλιος καίει, η Αθήνα πνιγεί, οι παραλίες γεμίζουν (ωραία πράγματα), οι αγελάδες βόσκουν, οι χοίροι έχουν γρίπη, η παραλιακή τα βράδια στην τίνγκα, στο Θησείο δεν βρίσκεις τραπεζάκι να κάτσεις τα βράδια για ένα ούζο, κι εγώ επιμένω να ονειρεύομαι ακρογιαλιές και πράγματα φανέρωτα!:))
Κι επειδή ακούω για οικονομική κρίση και μείωση του τουριστικού ρεύματος στην αγαπημένη μας Πατρίδα, καθώς και για το εισόδημα που υπολογίζουν να χάσουν (λένε) όλοι όσοι τρώνε από τον τουρισμό (τζερτζελές να γίνεται), διαβάστε τι σκέφτηκαν να κάνουν οι «αδελφοί» Γάλλοι ώστε να τονώσουν το δικό τους τουρισμό!
Κάθισαν λοιπόν τα Γαλλάκια και αποφάνθηκαν ότι το τουριστικό ρεύμα προς την Πόλη του Φωτός δεν μειώνεται μόνο εξ αιτίας της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αλλά και λόγω του ότι οι κάτοικοι του Παρισιού (οι Παριζιάνοι/ες) δεν είναι ιδιαίτερα φιλικοί με τους τουρίστες που κατακλύζουν την Πόλη τους! Έτσι, ο Γαλλικός Οργανισμός Τουρισμού κάλεσε όλους τους Παριζιάνους να ….. χαμογελούν!! Για τον σκοπό αυτό μάλιστα, ο Οργανισμός τοποθέτησε ειδικά περίπτερα σε όλο το Παρίσι, στελεχωμένα με ομάδες από τους λεγόμενους «πρεσβευτές του χαμόγελου», οι οποίοι υποδέχονται χαμογελαστά τους τουρίστες στα πιο δημοφιλή σημεία της Πόλης!! Με λίγα λόγια … Χαμογελάτε γιατί χανόμαστε!!! Δεν θα κάνω περαιτέρω σχόλια υποκύπτοντας στον πειρασμό του φθηνού χιούμορ! Απλά κάντε εσείς τους συνειρμούς!:))
Το πιο σημαντικό για μένα, είναι ότι οι κάτοικοι του Παρισιού και οι επισκέπτες έχουν την δυνατότητα να απολαμβάνουν ακόμα ένα πιο αστραφτερό και απείρως σέξι χαμόγελο, από αυτό των «πρεσβευτών του χαμόγελου»! Το χαμόγελο της πιο hot παρουσιάστριας πρωινού δελτίου ειδήσεων ever (κάτι σαν τα δικά μας πρωϊνάδικα, μόνο λίγο πιο σοβαρό)!!! Της μεθυστικής κυρίας Mellisa Theuriau, η οποία ανακηρύχτηκε από το maxim ως η «TV’s sexiest news anchor»! Και νομίζω δικαίως!!!
Η οποία όταν δεν ντύνεται για το δελτίο, προτιμά να γδύνεται στις παραλίες!!!
(Η φωτογραφία αποσύρθηκε λόγω σεμνοτυφίας και «δεύτερων» σκέψεων!)
Και μετά κάθομαι και σκέφτομαι εγώ ο μέσος Έλληνας, γιατί να μην έχω κι εγώ την χαρά να βλέπω κάθε πρωί να μου λέει τις ειδήσεις ένα τέτοιο … χαμόγελο και αντί αυτού να είμαι υποχρεωμένος να ενημερώνομαι από αυτές τις φάτσες;;;;
Ευτυχώς που υπάρχει και η Πετρούλα!!!
Έλεος!!!! Σε ποια χώρα Θεέ μου με έταξες να «φυλάω Θερμοπύλες»;;;
Έχω πάθει ΘΕΡΜΟΠΛΗΞΙΑ, συγχωράτε με χωριανοί!!!:)))
12 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Μέσα στην πολλή συνάφεια της πλήξης μου και του «στερητικού συνδρόμου των διακοπών», καθώς και του «συνδρόμου της χαζομάρας και των επαναλήψεων» της τηλεόρασης, που δεν μπορεί πια να προσφέρει μια «ενδιαφέρουσα» βραδιά για όσους αποφασίσουν να «κάτσουν σπίτι» και να χαλαρώσουν, αφοσιώθηκα προχθές να παρακολουθώ ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ (να το πω;), εκπομπή (;), πρόγραμμα (;), από ένα πολύ γνωστό διεθνές κανάλι που καταπιάνεται με τέτοια θέματα επιμορφώνοντας όσους επιλέξουν τη θέαση του! Θέμα: η «σεξομανία» ή όπως το μάθαμε λαϊκιστή, η «νυμφομανία»! Τώρα θα μου πείτε: «τι πας κι εσύ ρε Δήθεν και παρακολουθείς;» και θα έχετε και δίκαιο! Αλλά τι να κάνω; Ότι μπορεί κάνει ο κάθε ένας για να αδειάσει το κεφάλι του από όσα τον βαραίνουν μέχρι να τον πάρει ο ύπνος!:))
Αυτό ωστόσο που μου έκανε εντύπωση στο πρόγραμμα ήταν τα ποσοστά των ανθρώπων που υποφέρουν, πολλοί χωρίς να το ξέρουν, από αυτή την (ας πούμε) ψυχική (εγκεφαλική;) ασθένεια! Όχι, δυστυχώς το πρόγραμμα δεν μας έδωσε διευθύνσεις κι ονόματα για να ξέρουμε κι εμείς που στοχεύουμε!! Χε,χε! Αλλά έδινε άλλα εντυπωσιακά στοιχεία και αναλύσεις που σε κάνουν να ανατριχιάζεις για το τι γίνεται παγκόσμια περί του σεξ και της βιομηχανίας που έχει αναπτυχθεί και οδηγεί τον κόσμο σε φαινόμενα που θυμίζουν έντονα τα «Σόδομα και Γόμορρα» λίγο πριν την καταστροφή τους από την Θεϊκή οργή (τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται η Παλαιά Διαθήκη)!
Όπως αναφερόταν, εκατομμύρια άνθρωποι νιώθουν την ανεξέλεγκτη επιθυμία να κάνουν αμέσως σεξ με κάθε άτομο που συναντούν και τους διεγείρει ερωτικά (εγώ που ζω ρε γ…, γιατί πέφτω πάντα σε περιπτώσεις που «θέλουν τον χρόνο τους»;;)! Συνήθως οι ειδικοί επιστήμονες περιγράφουν αυτή την ψυχαναγκαστική σεξουαλική παρόρμηση ως «ερωτομανία», «υπερσεξουαλικότητα», «δονζουανισμό», «νυμφομανία», ενώ εξίσου απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς επιφυλάσσουν για τα θύματα αυτής της ερωτικής διαταραχής: «σεξομανείς», «εξαρτημένοι από το σεξ», ακόμη και «ναρκομανείς του έρωτα». Όπως συμβαίνει με κάθε τοξικομανή, ο/η ερωτομανής εμφανίζει όλα τα τυπικά συμπτώματα της ψυχοσωματικής εξάρτησης από το ...... σεξ!!
Όπως περιγράφεται, η ζωή αυτών των ανδρών και γυναικών περιστρέφεται βασανιστικά γύρω από την ατελέσφορη αναζήτηση σεξουαλικής ικανοποίησης. Μια αναζήτηση, όπως λένε οι επιστήμονες, που είναι μάταιη και δυστυχώς αποδεικνύεται βλαπτική για τους ίδιους και για όσους σχετίζονται ερωτικά μαζί τους. Οι επιστήμονες (πάντα) θεωρούν ότι, η συχνότητα εμφάνισης αυτής της ερωτικής διαταραχής είναι άκρως ανησυχητική, αφού μόνο στις ΗΠΑ υπάρχουν πάνω από 20 εκατομμύρια σεξομανείς (περίπου το 11% του πληθυσμού), ενώ υψηλά ποσοστά καταγράφονται και στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες.
Ο Μάικλ Ντάγκλας, η Σάρον Στόουν, ο Μίκι Ρουρκ, ο Μπαρτ Ρέινολντς είναι μερικοί από τους πιο διάσημους αστέρες του Χόλιγουντ που έχουν δημόσια ομολογήσει ότι κάποτε υπέφεραν ή υποφέρουν ακόμη από σεξουαλική εξάρτηση (sexual addiction). Αν είναι αλήθεια ή αν πρόκειται απλώς για ακόμη ένα φτηνό μέσο αυτοδιαφήμισης, αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ!! Το βέβαιο πάντως είναι ότι η συγκεκριμένη διαταραχή της ερωτικής συμπεριφοράς δεν πλήττει αποκλειστικά τις διασημότητες του Χόλιγουντ, αλλά και έναν διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό «κοινών θνητών».
Τα συμπτώματα αυτής της, όπως θεωρείται από κάποιους, «σκοτεινής ψυχοσωματικής ερωτικής δυσλειτουργίας» ήταν γνωστά από αρχαιοτάτων χρόνων. Ωστόσο ο πρώτος που επιχείρησε να τα μελετήσει επιστημονικά, με τα πενιχρά μέσα της εποχής, ήταν ο Γερμανός ψυχίατρος Richard von Krafft-Ebing στα τέλη του 19ου αιώνα. Στο κλασικό εγκυκλοπαιδικό έργο του «Psychopathia Sexualis» ο πρωτοπόρος σεξολόγος περιέγραψε πρώτος το 1886 την ψυχοπαθολογική εμμονή κάποιων ασθενών του με το σεξ:
«Γι' αυτούς η άμεση ικανοποίηση των “αφύσικων” και υπερβολικών ερωτικών επιθυμιών τους ήταν η απόλυτη προτεραιότητά τους, ακόμη και αν ήταν απολύτως σαφές ότι μπορούσε να τους καταστρέψει»!!
Από τότε μέχρι σήμερα, φυσικά, πολλά δείχνουν να έχουν αλλάξει! Σήμερα οι ειδικοί για να καθορίσουν την παρουσία ή όχι «σεξουαλικής εξάρτησης» καταφεύγουν και σε άλλα κριτήρια! Εκτός από την τυφλή εμμονή με το σεξ, όποιος υποφέρει από αυτή οφείλει επίσης να εμφανίζει μια αλλοτριωμένη εμπειρία και μια διαστρεβλωτική αντίληψη για τις συνέπειες των ίδιων του των πράξεων για να θεωρηθεί «ασθενής». Στην κλίμακα των προτεραιοτήτων του «σεξομανούς» ότι δεν συμβάλλει ή δεν ενισχύει την άμεση ικανοποίηση των σεξουαλικών του ορέξεων θεωρείται αυτομάτως απορριπτέο ή και εχθρικό. Επιπλέον, για να θεωρηθεί κάποιος ή κάποια «σεξομανής» οφείλει να εμφανίζει ακόμη δύο αποφασιστικά χαρακτηριστικά: εκτός από την ψυχαναγκαστική και μονότονη εμμονή του με το σεξ, θα πρέπει να έχει «εθισμό» και «σύνδρομο στέρησης» από το σεξ!
Πιο συγκεκριμένα, «εθισμό στο σεξ» παρουσιάζει εκείνος που ενώ κάνει έρωτα με το αντικείμενο του πόθου του, δεν μπορεί να ικανοποιηθεί ερωτικά και συνεπώς επιζητεί νέες και πιο ακραίες ερωτικές εμπειρίες. Όσο για το «σύνδρομο στέρησης», αυτό, λένε, εκδηλώνεται με τη νευρικότητα, την κακοδιαθεσία και ενίοτε με την εξαιρετικά βίαιη συμπεριφορά του ανικανοποίητου σεξομανούς.
Μολονότι δεν φαίνεται να υπάρχει ακόμη ένας καθολικά αποδεκτός ορισμός της μη φυσιολογικής εξάρτησης από το σεξ, οι περισσότεροι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μια συμπεριφορά που θυμίζει έντονα άλλες μορφές εξάρτησης, όπως π.χ. την εξάρτηση από τα ναρκωτικά. Όπως ισχυρίζονται, τόσο οι υπερρεαλιστικές εμπειρίες από τη χρήση ναρκωτικών, όσο και οι πιο αιθέριες και ποιητικές ερωτικές εμπειρίες, αναδύονται και βιώνονται από ένα κοινό, σε όλους τους ανθρώπους, βιολογικό υπόστρωμα - τον ανθρώπινο εγκέφαλο!
Όπως τονίζουν οι Ψυχολόγοι, οι λεγόμενοι «ασθενείς» είναι, φαινομενικά, απολύτως φυσιολογικά άτομα που όμως βιώνουν μια ασυνήθιστα αυξημένη ερωτική επιθυμία, η οποία συνήθως, λόγω των εγγενών ψυχολογικών ή σωματικών δυσλειτουργιών, δεν καταφέρνει να εκφραστεί με φυσιολογικό τρόπο. Ακόμη και για τον έμπειρο ειδικό γιατρό (σεξολόγο) δεν είναι εύκολο να αντιληφθεί αμέσως ότι πρόκειται για άτομα εξαρτημένα από το σεξ (sexual addict).
Όσο για τα πραγματικά βιοψυχολογικά αίτια της ψυχαναγκαστικής αναζήτησης σεξουαλικής ικανοποίησης, αυτά μπορούν κάλλιστα να αποδοθούν είτε σε ψυχολογικά τραύματα κατά την τρυφερή παιδική ηλικία είτε σε νευρολογικές ή ορμονικές δυσλειτουργίες. Ωστόσο, η επιστημονική κοινότητα δεν έχει, μέχρι στιγμής, αποφασίσει αν τα πρωταρχικά αίτια είναι αμιγώς ψυχολογικά-κοινωνικά ή αν, αντίθετα, όλα ανάγονται σε συγκεκριμένες ανωμαλίες στη δομή και τη λειτουργία του εγκεφάλου του ερωτομανούς!
Από τη μια, αρκετοί ειδικοί ψυχοθεραπευτές υποστηρίζουν ότι αυτά τα άτομα συνήθως έχουν βιώσει διάφορες τραυματικές εμπειρίες κατά την παιδική τους ηλικία, τις οποίες αργότερα επιχείρησαν να «διαχειριστούν» μέσω κάποιας μορφής ψυχαναγκαστικής σεξουαλικής εξάρτησης, ενώ από την άλλη, οι κοινωνικοί ψυχολόγοι επιμένουν ότι η εμφάνιση και η έξαρση αυτών των φαινομένων καθορίζεται αποκλειστικά από κοινωνικούς παράγοντες, όπως π.χ. το ταχύτατο πέρασμα από τη σεξοφοβική κουλτούρα, που επικρατούσε στον δυτικό κόσμο μέχρι τη δεκαετία του 1960, στη σεξοφιλική «ελευθεριακή» κουλτούρα της εποχής μας.
Και ίσως τελικά οι κοινωνικοί ψυχολόγοι να έχουν δίκαιο, από τη στιγμή που η τάση της «μεταμοντέρνας σεξουαλικής ελευθεριότητας» προστάζει ότι, αν δεν έχεις τουλάχιστον επτά σεξουαλικές επαφές την εβδομάδα θεωρείσαι σχεδόν μη φυσιολογικός και ασφαλώς σεξουαλικά καταπιεσμένος (ε, ρε άγχος κι αυτό)!
Όσον αφορά πάλι την παλιομοδίτικη έννοια του «μη φυσιολογικού» στις ερωτικές μας πρακτικές, αυτή φαίνεται πια να στερείται ουσιαστικού νοήματος σε μια εποχή όπου οι ερωτικές μας επιθυμίες χειραγωγούνται από τα ΜΜΕ και διαμεσολαβούνται από το Διαδίκτυο, καθώς κάποιοι αντιλαμβάνονται την είσοδο του Διαδικτύου στην ερωτική τους ζωή ως μια μεγάλη ανατροπή, η οποία απελευθερώνει την «προκάτ» ερωτική φαντασία τους και ικανοποιεί τις πιο ακραίες ερωτικές τους φαντασιώσεις!
Το φαινόμενο της Διαδικτυακής Σεξουαλικής Εξάρτησης (Internet Sexual Addiction) είναι η αλήθεια ότι αποτελεί, για όλο και περισσότερα άτομα, μια μορφή φυγής από τη συχνά γκρίζα και κοινότοπη ερωτική τους πραγματικότητα. Άτομα με απολύτως ανεπαρκή πραγματική ερωτική ζωή στρέφονται σήμερα στο Διαδίκτυο επιζητώντας να αναπληρώσουν «εικονικά» τις μέχρι σήμερα ανεκπλήρωτες σεξουαλικές τους ορέξεις. Το τραγικό, όπως λένε οι επιστήμονες, είναι ότι, με τον καιρό ο εθισμός στο «εικονικό σεξ» παραλύει τις όποιες δυνατότητες έχουν τα άτομα για πραγματικές ερωτικές επαφές και είναι απολύτως καταστροφικός όταν αφορά άτομα νεαρής ηλικίας!
Το συμπέρασμα πάντως είναι ότι, αν κάτσεις να ερευνήσεις όλους αυτούς τους παράγοντες που συνδιαμορφώνουν τη «σεξουαλική εξάρτηση» (βιολογικές προδιαθέσεις, ορμονικές-εγκεφαλικές δυσλειτουργίες, παιδικά τραύματα, κατάρρευση των καθιερωμένων κοινωνικών προτύπων), όχι μόνο τρελαίνεσαι αλλά καταλαβαίνεις πια, ότι τα αίτια αυτού του πολύπλοκου βιοψυχολογικού φαινομένου δεν θα καθοριστούν επ’ ακριβώς ποτέ!!
Μήπως τελικά να είναι αναγκαία μια νέα «κοινωνική διευθέτησή» για το τι θεωρούμε σήμερα αρρωστημένη σεξουαλική συμπεριφορά και τι όχι;;
Πριν περίπου μια εβδομάδα διάβαζα (σε κάποια εφημερίδα) ότι, στα πλαίσια της σεξουαλικής τους απελευθέρωσης (τώρα την ανακάλυψαν;;) οι Βρετανίδες (Αγγλίδες) οργανώνουν καυτά πάρτι αφιερωμένα στο «ομαδικό σεξ»!! Είναι της μόδας!!! Ενώ (πάντα στην Αγγλία), οι πωλήσεις των λεγόμενων sex toys αυξήθηκαν εντυπωσιακά το τελευταίο διάστημα!
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, αρχίζω και το ξανασκέφτομαι να επιστρέψω για μόνιμη εγκατάσταση στην Αγγλία!! Χε,χε!!
Τελικά διαπιστώνω ότι σε μια πόλη, που με καίει τη μέρα και μια ατμόσφαιρα που δεν με βοηθά να αναπνεύσω τις νύκτες, το μόνο «στερητικό σύνδρομο» που με έχει καταβάλει είναι αυτό των διακοπών!!!
Εσύ να φέρεις τα πολύχρωμα … φορέματα
Κι εγώ να βγάλω από τη σκόνη τη βαλίτσα μου
Αφού κι εσένα η μοναξιά στην έχει σπάσει
Έλα μια βόλτα βραδινή στην αγκαλίτσα μου
Αν αφήσεις της αγάπης τις σταγόνες
Σαν το κύμα στο σεντόνι μου να πέσουνε
Όλη νύχτα θα σου λέω τραγουδάκια
Από 'κείνα τα φευγάτα που σ' αρέσουνε.....
Άντε χάσου …….. παραλία!!!!:)))
12 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Μην σε νοιάζει, τι σε νοιάζει;
και με ζέστη και με κρύο,
μην σε νοιάζει, τι σε νοιάζει;
Με το πρώτο μας ρεπό!
Η αγάπη μας φωνάζει
κι αγοράσαμε λαχείο,
πάτα γκάζι, τέρμα γκάζι,
μ’ αγαπάς και σ’ αγαπώ!
Μ’ αρέσει αυτό το χρώμα που 'χει πάρει
κι η θάλασσα,
κι ο κόσμος,
κι ό'τι ζω ……. :)))
13 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
** Αυτό το post το καταθέτω ως χρέος σε κάποιο επιφανές και εξαίρετο μέλος του ΜΗ με αφορμή μια συζήτηση που είχαμε για το συγκεκριμένο τραγούδι σε ένα πρόσφατο post μου! Μα πιο πολύ το νιώθω σαν υποχρέωση προς σε εκείνες τις κοπέλες που κάποτε όλοι οι «παρλαπίπες κοκοράκοι» άνδρες απαξιούμε να «ρίξουμε μια δεύτερη ματιά»!
Το καταπληκτικό αυτό τραγούδι των Κατσιμιχαίων από το δίσκο «Ζεστά Ποτά» θεωρώ ότι όλοι το ξέρετε ή το ακούσατε κάποτε σε περίεργες στιγμές! Και είμαι πάλι σίγουρος ότι όλοι, όποτε το ακούτε, νιώθετε ένα σφίξιμο στην καρδία, μια αδιόρατη μαχαιριά, διότι, «ουδείς αναμάρτητος», κι αν κάποιος είναι, τότε ας «ρίξει πρώτος τον λίθο» στα σχόλια στο τέλος του post! (καλά μιλάμε, έχω καταστρατηγήσει όλους τους κανόνες γραμματικής σε μια παράγραφο, αλλά επικαλούμαι την ποιητική αδεία!)
Πρώτα όμως παραθέτω τους στίχους:
ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΝΩΜΗΣ
Αυτό το άδειο βλέμμα στον καθρέφτη μου
κάπου το ξέρω καλά από παλιά
να με κοιτάει όπως οι γκρίζες οι κοπέλες που μ’ αγάπησαν
κάτι χλωμές, κάτι χοντρούλες με γυαλιά
Αυτές που δεν τους ρίχνεις δεύτερη ματιά
ξενοδοχεία της αγάπης νυχτωμένα
που περιμένεις να περάσει η μπόρα και μετά
φεύγεις και σε κοιτάνε λυπημένα
Το ξέρουν από την αρχή μα πάντα ελπίζουν
όταν σου δίνουν μ’ αγωνία το φιλί τους
το βλέπουν μες στα μάτια σου, το βλέπεις στα δικά τους
ένα σωρό «τελειώσαμε» η ζωή τους
Μου μείνανε οι θεωρίες και τα λόγια
ένα «τελειώσαμε» κι εγώ μες στη ζωή σου
έφυγα σαν τον κλέφτη δίχως λόγια
και δε λογάριασα την πίκρα τη δική σου
Ένας γελοίος παρλαπίπας κοκοράκος
που όπου με παίρνει και μένα κοκορεύομαι
ένας χαζός και ζαλισμένος ανθρωπάκος
μες στου φαλού μου το φολκλόρ να κοροϊδεύομαι
Κορίτσια της συγνώμης μες στα μάτια σας
είναι μια λύπη που δεν έχω εγώ ξεχάσει
κορίτσια γκρίζα νεράιδες της αγάπης
ότι ήτανε να χάσω το έχω χάσει
Και απ’ ότι μου ’μεινε ετούτο το τραγούδ
ισας δίνω απόψε που μονάχος ξενυχτάω
μοιάζει χαζό μα είναι το λουλούδι
είναι το χάδι και τα λόγια που χρωστάω
είναι το χάδι το απαλό που σας χρωστάω
Το κομμάτι αυτό το είχα ακούσει για πρώτη φορά το 1985, όταν είχε κυκλοφορήσει ο δίσκος των αδελφών Κατσιμίχα! Ήμουν τότε 15 χρονών και θεώρησα τρομακτικούς τους στίχους του! Μου είχαν αφήσει μια αδιόρατη κατάθλιψη στο τέλος! Αργότερα Φοιτητής πια, όποτε άκουγα αυτό το κομμάτι σε περίεργες στιγμές (ξέρετε, σε κάποιες παράξενες φοιτητικές μεταμεσονύκτιες μποέμ μαζώξεις σε σπίτια φίλων, ανάμεσα σε καπνούς διαφόρων ειδών και ποτά χαμηλών ποιοτήτων), οι στίχοι του λειτουργούσαν σαν πέτρα, σαν βάρος, για όλες τις παρόμοιες αμαρτίες στις οποίες όλοι πέφταμε σε ανύποπτες στιγμές.
Το τραγούδι αυτό δεν λειτούργησε ποτέ στη ψυχή σαν εξιλέωση, μα σαν αφύπνιση! Πολύ περισσότερο δεν λειτούργησε ποτέ σαν «μια συγγνώμη» που όλοι χρωστάμε σε κάποιες χλωμές, χοντρούλες με γυαλιά κοπέλες που έμεναν πάντα στην σκιά μας! Σαν ερινύα λειτουργούσε (ακόμα και σήμερα), που έρχεται για να θυμίσει το μεγαλύτερο αμάρτημα: την στιγμιαία εκμετάλλευση της αγάπης κάποιου, που για σένα μπορεί να πέρασε και δεν άγγιξε, αλλά στον άλλον άφησε βαθιές χαρακιές!
Πόσοι δεν χρησιμοποιήσαμε κάποτε σαν «ξενοδοχεία της αγάπης» κάποιες κοπέλες περιμένοντας απλά να «περάσει η μπόρα της μοναξιάς» μας; Κοπέλες που αν και δεν θα τους έριχνες «δεύτερη ματιά» το μόνο έγκλημα που έκαναν ήταν να μας ερωτευτούν στα κρυφά και να περιμένουν υπομονετικά πότε το βλέμμα μας θα σταματούσε κάποτε τυχαία πάνω τους! Κορίτσια γεμάτα αγάπη, χωρίς έπαρση, που το μόνο που ζητούσαν ήταν μια δεύτερη ματιά!
Όλοι μια ζωή αναλωνόμαστε στην αναζήτηση των αιτίων που μας απορρίπτουν οι άλλοι! Γιατί π.χ. να μην μπορούμε να ρίξουμε με μια ματιά τη ξανθή γκόμενα με τα μακριά πόδια και το μπλαζέ υφάκι (και το ελάχιστο μυαλό απ’ το πολύ οξυζενέ);
Ωστόσο, ποτέ, ούτε για μια στιγμή, δεν σταματήσαμε την αυτάρεσκη πορεία μας και να αναρωτηθούμε γιατί εμείς να απορρίπτουμε τους άλλους, μόνο και μόνο, επειδή δεν είναι όμορφοι! Κι ακόμα, πόσο όμορφοι είμαστε εμείς στην τελική, που τολμάμε να αξιολογούμε την ομορφιά των άλλων; Δεν αναρρωτηθήκαμε ποτέ γιατί αφήνουμε να γεμίζουν τη ζωή μας και την αγωνία μας με πρότυπα και must, που μας οδηγούν να αγνοούμε την ομορφιά της ψυχής και των συναισθημάτων (ακόμα και των δικών μας), την απαλότητα της πραγματικής αγάπης και την τρυφερότητα από ένα τρεμάμενο χέρι, ψάχνοντας μόνο για την πρόσκαιρη ομορφιά και το εντυπωσιακό! Η απάντηση μάλλον είναι απλή: Γιατί έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος! Γιατί από τη γέννηση του κόσμου ο άνθρωπος πάντα θελγόταν από την ομορφιά και πάντα ήθελε να την αποκτήσει, να την φυλακίσει, να την κάνει κτήμα του και να την ορίζει! Πάντα στο μυαλό βρίσκεται το αξίωμα ότι η εξωτερική ομορφιά αυτού που έχεις δίπλα σου, σου προσδίδει αξία και ταυτόχρονα κραυγάζει τις «ικανότητες» σου! Αυτή είναι η φύση και κόντρα δεν μπορούμε να πάμε! Αποδεκτό και μη κατακριτέο!
Τι γίνεται όμως με όσες δεν πληρούν τα standards των προτύπων της εξωτερικής εμφάνισης τα οποία έχουμε θέσει ως κοινωνία για το ωραίο; Και λέω έχουμε θέσει, διότι ας μην ξεχνάμε ότι σε άλλες εποχές αυτά τα κριτήρια ήταν διαφορετικά! Σε αλλοτινές εποχές το πρότυπο της ωραίας γυναίκας απείχε παρασάγγας από το σημερινό των ανορεξικών μοντέλων!
Αυτά λοιπόν τα κορίτσια της «διπλανής πόρτας» που δεν μας θέλγουν οπτικά, αλλά πάντα μας κοιτάνε στα μάτια με μια θλίψη, με μια προσμονή! Που βρίσκονται πάντα δίπλα μας, που μας αγαπούν σιωπηλά και μας νοιάζονται πραγματικά! Που τις χρησιμοποιούμε ενίοτε για να πλησιάσουμε τις όμορφες φίλες τους, που τελοσπάντων, δεν πολυδίνουμε σημασία στα συναισθήματα τους, που δεν θα καταλάβουμε ποτέ ότι «λείπουν απόψε απ’ την παρέα»! Μα όταν πέσουμε σε περίεργες στιγμές μοναξιάς είναι οι μόνες που θα ενδιαφερθούν για εμάς, κι ας μην ενδιαφερθήκαμε εμείς ποτέ γι αυτές! Που θα μας προσφέρουν απλόχερα ότι έχουν με την κρυφή ελπίδα ότι έστω και για μια στιγμή τις προσέξαμε, κι ας γυρίσαμε το κεφάλι αδιάφορα με κάποια ειρωνεία όταν είχαμε δει κάποτε το δάκρυ τους! Που δεν θα μας ζητήσουν τίποτα παραπάνω από το φιλί μας! Που τελικά, «ένα σωρό τελιώσαμε» είναι γεμάτη η ζωής τους!
Τους χρωστάμε ένα συγγνώμη (αν και ποτέ μια συγγνώμη δεν είναι αρκετή), γιατί «κορίτσια γκρίζα, νεραΐδες της αγάπης» ότι ήτανε να χάσουμε το έχουμε χάσει πια…..!
Δεν θα πω κάτι άλλο (και αρκετά είπα δηλαδή), άλλωστε το post είναι αφιερωμένο μόνο στο τραγούδι! Στους στίχους και την μοναδική ερμηνεία των Κατσιμιχαίων που με τόση ευαισθησία ερμήνευσαν και εξακολουθεί, μετά από τόσα χρόνια, στο άκουσμα του να μας τρυπάει την ψυχή σαν δίκοπη λεπίδα.
Ακόμα κάτι για το τραγούδι … Σε μια εκτέλεση των ιδίων των Κατσιμιχαίων σε μια εξαιρετική περσινή έκδοση του Περιοδικού «Δίφωνο» διαπίστωσα ότι τα αδέλφια αντικατέστησαν τον στίχο που λέει «κάτι χλωμές, κάτι χοντρούλες με γυαλιά» με ένα νέο στίχο που απλά λέει «κάτι παράξενες, κρυμμένες στη σκιά»! Ομολογώ ότι δεν με ενθουσίασε αυτή η αλλαγή! Θεωρώ ότι αφαιρει από την δύναμη των στίχων και του νοήματος του τραγουδιού! Ωστόσο, αυτό μπορεί να το συζητήσουμε σε ένα άλλο post! Ίσως και οι Κατσιμιχαίοι απλά να προσπάθησαν να προσαρμοστούν κι αυτοί στην «νέα τάξη πραγμάτων» της εποχής μας! Τι να πω;
Κλείνοντας θέλω κι εγώ από εδώ, εκθέτοντας τον εαυτό μου, να ζητήσω Συγγνώμη…. Συγγνώμη γιατί μέσα στην πολλή συνάφεια της ζωής μου και μες’ του φαλού μου το φολκλόρ που κοροϊδεύομαι, δεν κατάφερα να αποδώσω το χάδι και τα λόγια που χρωστάω!
Ένα σωρό «τελειώσαμε» κι η δική μου ζωή ………..
36 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Διακοπές δεν προβλέπονται φέτος το καλοκαίρι για μένα! Επιβεβαιωμένο πια!!! Όσο ταξίδεψα (για δουλειές και μόνο) όλο αυτό το διάστημα, ταξίδεψα! Τώρα τα κεφάλια μέσα! Εδώ θα τη βγάλω στην Αθήνα, να παίζω ποδόσφαιρο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας (ελλείψη κίνησης) μέσα στον Αύγουστο! Θα τ’ αντέξουμε κι αυτό!
Και δεν είναι ότι δεν θέλω να την αράξω στο νησί για καμιά δεκαπενταριά ημέρες (όπως κάθε χρόνο), είναι ότι δεν μπορώ!! Μ’ όλη τη δουλειά που μαζεύτηκε και με όσα έχω βάλει (αυτοβούλως) πάνω από το κεφάλι μου, καλά να πάθω! Έτσι είναι, ας πρόσεχα! Αχ, όταν έπρεπε, δεν άκουσα «κρότον χτιστόν ή ήχον», κι έτσι «ανεπαισθήτως μ’ έκλεισα από τις διακοπές μου έξω»!
Τελοσπάντων, δεν είναι αυτό το θέμα του σημερινού post μου! Άλλωστε ότι παθαίνει ο κάθε ένας, το παθαίνει απ’ το κεφάλι του!
Θέμα μου είναι αυτό που παθαίνουμε όλοι όταν ακούμε μουσική! Η μουσική, από τότε που υπάρχει ζωή σ’ αυτόν τον πλανήτη, επηρεάζει με ένα περίεργο και μαγικό τρόπο τη διάθεση μας και τις ψυχολογικές μας μεταπτώσεις! Είτε πολλές φορές τις καθορίζει (ανάλογα με το είδος της μουσικής που ακούμε την δεδομένη στιγμή), είτε απλά τις συνοδεύει (και δεν χρειάζεται νομίζω να το εξηγήσω)!
Αυτό όμως που είναι πια ευρέως γνωστό και εντυπωσιακό είναι ότι, η ακρόαση του κατάλληλου είδους μουσικής μπορεί να έχει και θεραπευτικά αποτελέσματα σε διάφορες αρρώστιες και παθήσεις. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα, οι όπερες -ειδικά του Βέρντι - κάνουν καλό στην καρδιά, χαμηλώνουν την πίεση του αίματος και βοηθούν στην αποκατάσταση ασθενών με εγκεφαλικά και εμφράγματα.
Η μουσική ήδη αξιοποιείται σε αρκετά νοσοκομεία του εξωτερικού, καθώς αποτελεί μια εύκολη και φθηνή μέθοδο, που βοηθά τόσο το σώμα όσο και την ψυχική διάθεση των ασθενών. Σύμφωνα με το BBC μια νέα επιστημονική έρευνα έκανε ένα βήμα παραπέρα και διαπίστωσε ότι ορισμένα συγκεκριμένα είδη μουσικής έχουν ευεργετική επίδραση σε συγκεκριμένες ασθένειες.
Η έρευνα έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου της Παβίας, με επικεφαλής τον δρ. Λουτσιάνο Μπερνάρντι, και δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό "Circulation" της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρίας. Οι εθελοντές της νέας έρευνας, φορώντας ακουστικά και όντας συνδεμένοι σε διάφορα όργανα μέτρησης, άκουσαν διάφορα κομμάτια κλασικής μουσικής (από την "Ενάτη Συμφωνία" του Μπετόβεν, από τις όπερες "Τουραντό", "Ναμπούκο" και "Τραβιάτα", μια καντάτα του Μπαχ κτλ.).
Τα πειράματα επιβεβαίωσαν ότι, η μουσική που έχει γρήγορο ρυθμό, αυξάνει τον ρυθμό της αναπνοής, τους κτύπους της καρδιάς και την πίεση του αίματος, ενώ η μουσική με πιο αργό ρυθμό έχει τις αντίστροφες επιδράσεις. Όπως παρατηρήθηκε, κάθε μουσικό κρεσέντο διέγειρε το σώμα των εθελοντών και οδηγούσε σε σμίκρυνση των αιμοφόρων αγγείων, αύξηση της πίεσης του αίματος και των κτύπων της καρδιάς, καθώς και πιο γρήγορη αναπνοή. Όταν αντίθετα έπεφτε η ένταση της μουσικής, τα αγγεία διευρύνονταν, το σώμα χαλάρωνε, η καρδιά χτυπούσε πιο αργά και η αναπνοή γινόταν πιο αργή.
Οι ερευνητές δοκίμασαν διάφορους συνδυασμούς μουσικών κομματιών και σιωπής στους εθελοντές και βρήκαν τελικά κομμάτια, κυρίως από όπερες, όπου εναλλάσσονται ο γρήγορος και ο αργός ρυθμός, και τα οποία φαίνεται να είναι τα καλύτερα, όσον αφορά στις θετικές επιδράσεις στην καρδιά και το κυκλοφορικό σύστημα. Ειδικά, οι άριες του Βέρντι, που συχνά χρησιμοποιούν μουσικές "φράσεις" διάρκειας δέκα δευτερολέπτων, φαίνεται να συγχρονίζονται τέλεια με το φυσικό καρδιαγγειακό ρυθμό του σώματος.
Εκπρόσωπος της βρετανικής φιλανθρωπικής οργάνωσης "Music in Hospitals", η οποία εδώ και χρόνια παρέχει ζωντανή μουσική σε νοσοκομεία, άσυλα και γηροκομεία, δήλωσε ότι, σύμφωνα με την εμπειρία της οργάνωσης, «η δύναμη της μουσικής είναι απίστευτη». Όπως υποστηρίζει η οργάνωση, η μουσικοθεραπεία έχει εκπληκτικά αποτελέσματα όσον αφορά την θεραπεία ανθρώπων που είχαν εγκεφαλικά επεισόδια ή εμφράγματα. Η μουσική δείχνει να έχει ολιστική επίδραση. Έχει παρατηρηθεί ότι ασθενείς με εγκεφαλικά, που ήταν εντελώς παράλυτοι, ξαφνικά μπόρεσαν πάλι να κινηθούν σε συγχρονισμό με την μουσική που άκουγαν.
Και σκέφτομαι εγώ τώρα, ως πολίτης αυτής της χώρας που πληρώνω ΙΚΑ, ΜΙΚΑ, ΣΥΚΑ και δεν συμμαζεύεται, υπάρχει περίπτωση αν πάθω ένα εγκεφαλικό ή μια καρδιακή προσβολή (που τα βλέπω να μου έρχονται σίγουρα αν μείνω όλο το καλοκαίρι σ’ αυτή την πόλη χωρίς διακοπές) να σκεφτεί κανένας σε οποιοδήποτε νοσοκομείο αυτής της χώρας να ακολουθήσει ποτέ τέτοιες «προχωρημένες» μεθόδους ίασης και θεραπείας για να με επαναφέρουν;
ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!!!
Εδώ υγιής μπαίνεις στα νοσοκομεία μας σε όλη την Ελλάδα και βγαίνεις άρρωστος! Πας για μια επίσκεψη σε κάποιο άρρωστο φίλο ή συγγενή και μέχρι να βρεις την πόρτα να βγεις, νιώθεις ότι έχεις πάθει δέκα εγκεφαλικά και τέσσερεις καρδιακές προσβολές (φτου, φτου, κούφια η ώρα)!
Χάθηκε βρε αδελφέ, να βάλουν δυο μεγάφωνα στους διαδρόμους των νοσοκομείων μας και ιδιαίτερα στις αίθουσες αναμονής, ώστε να ακούγεται μια απαλή μουσική που θα φτιάχνει την διάθεση όσων υποφέρουν; Άλλωστε ως γνωστόν «η μουσική εξημερώνει και τα θηρία», πόσο μάλλον τις νευρικές νοσοκόμες, τους μονίμως εκνευρισμένους γιατρούς και τους πάντα επιθετικούς ασθενείς!!!
Μάλλον ζητάω πολλά, ε; Εδώ, σ’ αυτή την χώρα δεν υπάρχουν τα βασικά που θα κάνουν την ζωή ανθρώπινη για τους πολίτες της! Τα ελάχιστα που να δείχνουν ότι αυτή η χώρα σέβεται τους ανθρώπους της, ώστε και οι ίδιοι να σέβονται τη χώρα τους κι εγώ ζητάω λαγούς με πετραχήλια!
Τι να κάνω κι εγώ; Τα χω «παίξει» και το ’ριξα στην ανάγνωση ερευνών και την ονειροπόληση άλλων κοινωνιών, πιο όμορφων και ανθρώπινων!
Έτσι είναι ελλείψη έμπνευσης και ξεκούρασης, ότι βρίσκει γράφει ο κάθε ένας!:::)))
Άσε που τώρα πια δεν θα μπορώ να καπνίσω ούτε στο γραφείο, ούτε στο μπαράκι που συχνάζω! Πως θα βγει Θεέ μου κι αυτό το καλοκαίρι; Τώρα τους έπιασε η πρεμούρα τους πολιτικούς μας να προσαρμοστούν με τα ισχύοντα στην υπόλοιπη Ευρώπη! Άσε ρε φίλε να βγει το καλοκαιράκι πρώτα και από Σεπτέμβρη το ξανασυζητάμε το νομοσχέδιο! Τόσα και τόσα καλά δεν υιοθετήσατε από την Ευρώπη, αυτό βρήκατε κατακαλόκαιρα; Τι πρεμούρα κι αυτή;
Δηλαδή κάνατε όλα τα άλλα για την υγεία του κοσμάκη και αυτό σας έλλειψε;;;;
Χρειάζομαι επειγόντως διακοπές!!!! Αμ, δε….!
13 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Photo courtesy of Sotiris Kouvopoulos - www.cadu.gr Template design by Jorge |