Φοβερό!!

Για κάποιους (τις νεότερες γενιές) αυτό φαίνεται σαν τόσο μακρινό παρελθόν, για μένα όμως και για όσους της γενιάς μου, φαντάζομαι, αυτή η επιστροφή στον χρόνο μας φαίνεται σαν χθες! Το αστείο είναι ότι πάντα με εξίταραν οι ιστορίες των ανθρώπων που γεννήθηκαν στα τέλη ενός αιώνα και μεγαλούργησαν τον επόμενο! Πάντα με ενθουσίαζε η ιδέα να έχεις ζήσει δυο αιώνες, να έχεις δει την αλλαγή των καιρών και της ιστορίας! Και να που το βιώνουμε, σαν την «Γυναίκα από Βελούδο», ένα πράγμα! Η αλλαγή των αιώνων….! Γι αυτό πρέπει πάντα να προσέχεις τι εύχεσαι!:)) 

Για τα πράγματα που κάνουμε και μετανιώνουμε πραγματικά, πάντα υπάρχει τρόπος να τα διορθώσουμε ή να τα απαλύνουμε ακόμα κι αν δεν διορθώνονται (εκτός φυσικά αν για οποιοδήποτε λόγο και με οποιονδήποτε τρόπο αφαιρέσουμε την ζωή κάποιου, αυτό δεν διορθώνεται, αλλά και εκεί κάποιες φορές μπορούμε να βρούμε εξιλέωση).

Για τα πράγματα όμως που μετανιώσαμε γιατί δεν τα κάναμε, δεν υπάρχει τρόπος να τα διορθώσουμε, κι αν προσπαθήσουμε θα είναι πια αργά και η φάση θα έχει αλλάξει! Δύσκολο να αλλάξεις ότι δεν έχεις κάνει την ώρα που έπρεπε!! 

Αξίζει κι όλη η ζωή

Κι όλο το πεπρωμένο……….. 

Υ.Γ. Το κομμάτι που «ντύνει» μουσικά το κείμενο, “The day Before you Came” των ABBA, έχει χαρακτηριστεί από τους ειδικούς και τους ειδήμονες ως «ίσως το αρτιότερο μουσικό pop κομμάτι που έχει γραφτεί τον προηγούμενο αιώνα»!

Πάρτε λίγο χρόνο να το ακούσετε και να παρακολουθήσετε το video, δεν θα χάσετε για όσους δεν το ξέρουν! Άλλωστε αυτό το video (που έπεσα τυχαία πάνω του) ήταν η αφορμή να ξαναθυμηθώ αυτή την ιστορία και να γραφτεί αυτό το post! 

Καλό Απόγευμα!

Πάλι άφησες το φόρεμα να κυλήσει αργά

Δεν σε περίμενα

Μα έρχεσαι με την βροχή,

Στο πάτωμα κουβάρι

Να κρύβει την καρδιά και τα δάκρυα

Δεν τα είχα σηκώσει από την προηγούμενη

Μια φορά,

Μην κλαις,

Κάθε φορά φωτιά μας εξαγνίζει

«θέλει ο έρωτας

Κι ο θάνατος ψυχή»!

Μα απόψε η βροχή δεν ξέπλυνε

Άφηνε πίσω μπάλες φωτεινές

Κάτι από ιδρώτα …..

Μην προσπαθείς να καλύψεις την γύμνια

Ένιωσα την φλέβα

Ζωή

Σαν Μαγιάτικος ανθός

Κλείσε με άλλη μια φορά

Η φωτιά δεν καίει πια

Δροσίζει!

Στο πάτωμα όλα ένα κουβάρι

Η πόρτα πάντα μισάνοικτη

Σώθηκε για απόψε η βροχή ………

Τελοσπάντων, ξέφυγα από το θέμα μου!

Το φεγγάρι είχε καθίσει, θυμάμαι, στο κέντρο του έναστρου! 

Έλουζε τα μαλλιά σου που χρύσιζαν στα μάτια! 

Καθισμένοι στα βότσαλα, εκεί που το κύμα έσκαγε με παφλασμό. 

-          Μ’ αγαπάς;

Μετά χαθήκαμε ξανά στα φώτα της πόλης, στον θόρυβο, στην πολύ συνάφεια της δουλειάς και την χαζή παρέα τυχάρπαστων και γνωστών! Μα πιο πολύ χαθήκαμε στους εαυτούς μας! Στον εγωισμό μας…… 

Θυμάμαι πάλι εκείνο το σούρουπο! Τα μάτια σου είχαν πάρει το χρώμα της δύσης! 

Δεν πρόλαβα να σ’ αφήσω το χέρι και με μια κίνηση γύρισες, με κοίταξες… 

-          Ίσως φταίω εγώ, είπες. Ίσως δεν ξέρω πώς να κρατήσω μια σχέση! Το ‘ψάξα, μα ποτέ δεν έμαθα! 

Είδα την φιγούρα σου να χάνεται και να στρίβει την γωνία, την ώρα που ο καστανάς έβγαζε άλλη μια φουρνιά ζεστά στο χάρτινο! 

Περπατούσα! 

«Πώς να κρατήσω μια σχέση;  Πώς να κρατήσω μια σχέση;» 

Μα δεν χρειάζονταν πολλά, Καρδιά μου! Σχεδόν τίποτα! 

Να μ’ αγαπάς χρειαζόταν! Μόνο αυτό! 

Κι αν μ’ αγαπούσες θα έβρισκες τον τρόπο να μου μιλάς κάθε μέρα! Να επικοινωνούμε με όλους τους απίθανους τρόπους! Κι ας μην είχαμε χρόνο! Θα κάναμε χώρο…. 

Κι αν κάποιος έφευγε πρώτος το πρωί θα λέγαμε μια γλυκιά καλημέρα με τα μικρά μας σημειώματα στην πόρτα του ψυγείου: «Καλημέρα! Σ’ Αγαπώ και σήμερα, να το θυμάσαι…..»! 

Και πάλι θα μπορούσαμε να κλέβαμε χρόνο από την πολύβουη δουλειά μας, να ανταλλάσσαμε στα κλεφτά κάποια μηνυματάκια, όπως εκείνο που σου είχα στείλει προχθές: «έχω πήξει, μα ανυπομονώ να έρθω απόψε σπίτι να σε φιλήσω» ή το άλλο, θυμάσαι, που μου είχες στείλει τότε… «σ’ έχω ανάγκη, με έχουν κουράσει όλοι, νιώθω τόσο όμορφα στην αγκαλιά σου»!

Μικρά μηνύματα με μεγάλη σημασία που κρατάνε τον έρωτα ζεστό! Κι ας είχαμε τόση δουλειά που χανόμασταν και γυρνάγαμε μεσάνυκτα στο σπίτι! Ακόμα κι αυτά τα «πονηρά» μηνυματάκια, με έκαναν να σε νιώθω απαραίτητη, να νιώθω ότι με ποθούσες κάθε στιγμή! 

Κι όταν κάναμε μέρες να βρεθούμε, θα μπορούσαμε να φλερτάρουμε με όλους τους τρόπους! Ένα τηλέφωνο, ένα μήνυμα! Μα και όταν περιπατάγαμε στον δρόμο το κορμί σου θα μπορούσε να με φλερτάρει συνεχώς! Ένα βλέμμα σου ανάμεσα σε εκατοντάδες κόσμου σε ένα πάρτι, την ώρα που μίλαγες με άλλους στην άλλη άκρη της αίθουσας. Να νιώθω ότι με ψάχνεις μέσα στο πλήθος, κι όταν οι ματιές μας θα συναντιόντουσαν να ξέρω ότι εκείνο το βλέμμα ήταν μόνο για μένα! 

Θα μπορούσες πότε – πότε να γελάς με τα αστεία μου κι ας μην σου άρεσαν! Η πάλι να γελάς με έμενα και τις περίεργες στάσεις που θα έπαιρνα όταν καθόμουν στον δερμάτινο καναπέ της τηλεόρασης! 

Μα πιο πολύ θα μπορούσαμε να φωνάζουμε για χρόνια ο ένας τον άλλο με τα αστεία ονοματάκια που εφεύραμε! 

Δεν θέλει πολλά η σχέση, Καρδιά μου, για να κρατήσει! 

Αγάπη θέλει! Αγάπη! 

Οι σχέσεις δεν φθείρονται, δεν κουράζουν! Εμείς τις φθείρουμε κι εμείς κουραζόμαστε, διότι ξεχνάμε να αγαπάμε! 

Θυμάσαι……;;;   

**Οποιαδήποτε ομοιότης με την ζωή οποιουδήποτε, ΔΕΝ είναι συμπτωματική! 

***Οι Συμβουλές δεν είναι πάντα αποτελεσματικές, μα οι ιστορίες ζωής είναι προς γνώσιν και συμμόρφωσην….!!

«Ντύνεται γδύνεται

Φωτιά τα ρούχα της

Η γύμνια της φωτιά

Τα καρφιά λιώνουν

Ένα ποτάμι σιδερένιο

Περνάει κάτω από τα δέντρα

Ανοίγουν τρία παράθυρα

Κοιτάζουν μέσα τα πουλιά……

Κάτω απ’ το κρεβάτι

Τα παπούτσια της

Κρατούν το σχήμα των ποδιών της

Τη ζέστα των ποδιών της

Αναπνέουν

Και δυο λευκά πουλιά

Τα μάτια του ολόμαυρα

Στο λαιμό τους

Νικελένιος χαλκάς»

Δεν είχα τι άλλο να πω…………

Μια νύκτα όλη μου η ζωή!

Αφορμή ίσως η φωτογραφία και πώς να περιγράψεις…..

ή οι στοίχοι του Ρίτσου μέσα στο από μυρωδιές κορμιών γεμάτο δωμάτιο?

Απλά Μικρή σουίτα σε κόκκινο μείζον……..!

Όταν ένας έρωτας ξέρεις ότι δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα πια,

τον διαγράφεις,

Όταν μια αγάπη ξέρεις ότι δεν σε γεμίζει πια,

Την αφήνεις,

Όταν μια φιλία ξέρεις ότι έχασε την ζεστασιά της,

Την κρυώνεις,

Όταν τα όνειρα σου χάνονται,

Φτιάχνεις καινούργια,

Όταν όμως νομίζεις ότι η ζωή δεν έχει τίποτα άλλο να σου δώσει,

Δεν έχει τίποτα άλλο γραμμένο για σένα,

Τότε άρχισε να την παλεύεις!!!!!

Να θυμάσαι

Όταν ο Θεός κλείνει μια πόρτα, ανοίγει πάντα ένα παράθυρο!!!!!

«Είπα να αφήσω αυτό το πεθαμένο σπίτι

Να πάω να κατοικήσω επάνω στην θάλασσα

Σκιές το κατοικούν ξεχασμένες φωνές

Εξαρθρωμένες κούκλες ανεβοκατεβαίνουν στις σκάλες

Το παράθυρο γέρνει γυμνό μέσα στην νύκτα

Όλα τα τζάμια έχουν πέσει

Κομμάτια από γυαλί πάνω στην σκόνη

Και μένω κι αγωνίζομαι να βρω την σκιά μου

Ίχνος από παλιό λησμονημένο ήλιο»

                                                                        Γιώργος Θέμελης

                                                                        «Γυμνό Παράθυρο»

                                                                        1945

Μεγαλώνουν σε όγκο, μα μικραίνουν σε χαρακτήρα, σε αξία, σε σκέψη! Γινόμαστε σιγά σιγά και ηθελημένα σκλάβοι! Αυτοαπαξιωνόμαστε και απαξιώνουμε τους γύρω μας για να αισθανόμαστε καλά!!  

Μεγαλώσαμε τον μέσο όρο ζωής, μα φθηνύναμε την ίδια την αξία της ζωής! 

Δηλητηριάζουμε το χώμα που πατούμε καθημερινά! Το χώμα που θα μας σκεπάσει ή θα μας εξορίσει! 

Δεν αναπνέουμε πια, παρά μόνο είμαστε συνεχώς δυσαρεστημένοι! 

Η βροχή έγινε όξινη! 

Δεν φτιάχνουμε πάρκα για τα παιδιά μας, παρά μόνο parking για τα αυτοκίνητα μας! 

Δεν υπάρχουν πια δομημένες κοινωνίες που αναπτύσσουν και καλλιεργούν τα όνειρα, παρά μόνο ανώνυμες εταιρίες που καθορίζουν την μοίρα μας και μας επιβάλλουν πρότυπα! 

Έχουμε μεταλλαχτεί, δεν είμαστε πια πολίτες, παρά μόνο καταναλωτές! 

Δεν μας βλέπει κανένας πια ως ανθρώπους, παρά μόνο ως «κοινό»! 

Η έννοια του πραγματικού φθίνει, δεν υπάρχει, παρά μόνο η διαφήμιση! 

Ποιος μίλησε για οράματα; Υπάρχει η τηλεόραση! 

Ότι θαυμάζουμε πια είναι πλαστικό!  

Ένα πλαστικό που όταν καίγεται γεμίζει τους πνεύμονες μας καρκινογόνο καπνό!!!! 

Καλησπέρα σας! 

Συγγνώμη μα δεν έχω σήμερα κανένα παραμύθι να σας πω…….

Τα ξέχασα μαζί με την αθωότητα των παιδικών μου χρόνων! 

Τώρα πια ταξιδεύω σε ένα αφρισμένο πέλαγος με ένα σάπιο καράβι που στην πρύμνη γράφει «Ιπτάμενος Ολλανδός» και κάθε βράδυ παίζω ζάρια με τον Διάβολο……..  

Κι όσο για μένα μόλις έστριψα το ακρωτήριο της «Καλής Ελπίδας»!

Τρεις είναι οι πειρασμοί που βασανίζουν τους ανθρώπους:

Η σεξουαλική επιθυμία,

Η περηφάνια (αλαζονεία)

Δεν με πείραξε η ώρα

Μα η νύκτα

Δεν με πείραξε το χαμόγελο

Μα η έλλειψη ψυχής

Δεν με πείραξε το φιλί

Μα η απουσία του αισθήματος

Τι έψαχνες αλήθεια μες τα μάτια μου?

Τον εαυτό σου, λες

Δεν θα τον βρεις ποτέ εκεί

Άδικα έχασες τον χρόνο σου!

Εμένα είπες μετά

Μα εγώ δεν ήμουν ποτέ εκεί

Ρώτησες γιατί δεν σε αφήνω να μπεις στον κόσμο μου,

Μα εγώ απουσιάζω από τον δικό μου καιρό τώρα

Μόνος θα ‘μαι πάντα μέσα σε χιλιάδες,

Έτσι μου όρισε η μοίρα την ώρα που γεννιόμουνα!

Άδικα σπατάλησες κι απόψε το κορμί,

Άδικα ήθελες να νιώσεις το χάδι

Ανήκει αλλού ….

πάντα άνηκε!

«Φύγε ‘σε σου πρέπει στέρεα γη

Ήρθες να με βρεις κι όμως δεν μ’ είδες

Έχω απ’ τα μεσάνυκτα πνιγεί,

Χίλια μίλια πέρα απ’ τις Εβρίδες»

(Στίχοι: Τάκης Καρνάτσος

Μουσική: Γιάννης Σπανός
 

Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου)

«Κάθε φορά που θα ‘ρθεις βρέχει

Σύμπτωση λες πες το όπως θες

Όμως εγώ θέλω να βρέχει

Σαν το νερό

Να σ αγκαλιάζω τις νύχτες που καις

Κάθε φορά που θα ‘ρθεις βρέχει

Δεν φταις εσύ δεν φταίει κανείς

Λες κι ο καιρός χαρές δεν έχει

Κι έρχεσαι εδώ για να κρυφτείς

Κάθε φορά που θα ‘ρθεις βρέχει

Γίνεσαι φως στη συννεφιά

Μα κάθε φορά κάτι τρέχει

Φεύγεις μακριά

Μόνος ξανά σαν μια γκρίζα σκιά

Τέτοια ζωή ποιος την αντέχει

Ίσως εγώ και η βροχή

Μα σ αγαπώ βρέχει δεν βρέχει

Κι αν σ αρνηθώ

Χθες πάλι σε είδα μετά από καιρό κάτω από την μαρκίζα που έσταζε! 

Να πέφτει μπρος τα πόδια μου το φως

Που φόρεσα καινούρια καπαρντίνα

Και μια βροχή δεν έβρεξε ο Θεός!»

Ήθελαν να μεγαλώσουν λιγάκι το μόριό τους!

Καλό είναι να προσέχεις για να έχεις και φυσικά να αποφεύγεις τα πειράματα.

Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Ο νεαρός συγκολλητής από τη Μαλαισία δεν πρόσεξε και τώρα τρέχει και δεν φτάνει.

Ήθελε ο αθεοφοβος, λέει, να μεγαλώσει κατά τι το μόριό του, γι’ αυτό και τοποθέτησε μεταλλικό παξιμάδι στο επίμαχο σημείο. Γάμο είχε μπροστά του ο άνθρωπος, ε, και όσο να ’ναι ήθελε να επιδειχθεί στην καλή του.

Αντ’ αυτού βρέθηκε σε νοσοκομείο, όπου υποβλήθηκε σε επέμβαση προκειμένου να αφαιρεθεί το παξιμάδι. Στην υπόθεση αναμείχθηκε -στην πρώτη φάση- η πυροσβεστική, οι άνδρες της οποίας προσπάθησαν να αφαιρέσουν το παξιμάδι.

Αλλά το... σπορ φαίνεται ότι έχει πέραση στην περιοχή.

Ενας άλλος νέος πήρε κομμάτι από σίδερο και το έδεσε εν είδει δακτυλίου γύρω από το μόριό του, με τη γνωστή ελπίδα τέλος πάντων...

Και μια λεπτομέρεια: Πουθενά δεν αναφέρεται αν οι κοπελιές των νεαρών τούς συμπαραστάθηκαν ή αν είπαν το πολύ κοινότοπο: Εγώ, σε θέλω όπως είσαι!

Κ α ι  μ η  χ ε ι ρ ό τ ε ρ α,

Όπως ξέρουν όλοι οι μυημένοι στο χώρο του θεάματος (ελληνιστί Show Business) οι σημαντικότεροι παράγοντες για την παρουσίαση ενός άρτιου αποτελέσματος σε οποιοδήποτε τομέα είναι οι άνθρωποι που πάντα βρίσκονται (όπως είθισται να λέγεται) «πίσω από τις κάμερες»!

Ένα τέτοιον άνθρωπο αφορά η είδηση που ακολουθεί! Έναν άνθρωπο που είμαι σίγουρος ότι όλοι ακούσαμε και θαυμάσαμε το βάθος και το εύρος της φωνής του στις κινηματογραφικές αίθουσες!

Ο Ντον Λαφοντέν λοιπόν, γνωστός για τη βαριά επιβλητική φωνή του, αυτή που ανήγγειλε τα διαφημιστικά χιλιάδων ταινιών του κινηματογράφου, πέθανε στο Λος Άντζελες σε ηλικία 68 χρόνων από επιπλοκές που παρουσίασε λόγω πνευμονικής ανεπάρκειας, στο νοσοκομείο Σινάι Μέντικαλ Σέντερ.

Ο Λαφοντέν άρχισε να ''ντύνει'' με τη φωνή του τα τρέιλερ των ταινιών ήδη από τη δεκαετία του '60 ήταν αυτός που ανήγγειλε τις προβολές πάνω από πέντε χιλιάδων κινηματογραφικών έργων, ενώ είχε παρουσιάσει 300 χιλιάδες διαφημιστικά ''σποτ'' για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση.

Χάθηκε λοιπόν το «βαθύ λαρύγγι» του Κινηματογράφου!

Κι αν η προηγούμενη είδηση σας άφησε αδιάφορους, η επόμενη είμαι σίγουρος ότι θα σας τραβήξει το ενδιαφέρον και θα σας κατασυγκινήσει, ιδίως όσες υπέροχες αιθέριες υπάρξεις έχετε την ευγενή φιλοδοξία να βρείτε επιτέλους τον σύντροφο της ζωής σας και να συνάψετε γάμο για να ευοδωθούν οι πόθοι σας εκπληρώνοντας παράλληλα την αποστολή σας και τα όνειρα των οικογενειών και του κοινωνικού σας περίγυρου.

Tip:   Και να θυμάστε οι Σέρβοι είναι έξυπνοι, όμορφοι και οι περισσότεροι πλούσιοι!!!

Θα εισάγουν 250.000 νύφες, για να αποκαταστήσουν τους ανύπαντρους άντρες της χώρας!

Κυβερνητικοί αξιωματούχοι, στην Σερβία, αποφάσισαν να εισάγουν περίπου 250.000 μέλλουσες νύφες για να αποκαταστήσουν τους ανύπαντρους άντρες της χώρας! Οι υπεύθυνοι των κοινωνικών υπηρεσιών ξεκίνησαν συζητήσεις με τους ομολόγους τους στην Ουκρανία, Μολδαβία, Ρωσία αλλά και ασιατικές χώρες όπως το Βιετνάμ, και την Καμπότζη για την εισαγωγή των γυναικών-νυφών!

«Υπάρχουν περίπου 250.000 ανύπαντροι άντρες σε χωριά της χώρας που θέλουν να παντρευτούν αλλά δεν υπάρχουν γυναίκες εκεί,» είπε ο γενικός γραμματέας κοινωνικής πρόνοιας κύριος Zeljko Vasiljevic.

Γιατί ρε Σερβάκια μας την βγαίνετε με κόκκινο κι από δεξιά;

Αφού εμείς είμαστε τα «Αδέλφια» σας! Τόση υποστήριξη, κλαυθμός και οδυρμός για τότε που τα βάλατε με τα Αμερικανάκια και τώρα μας την κάνετε γυριστή με το να ψάχνετε νύφες  στην Ουκρανία, Μολδαβία, Ρωσία; Και πες εκεί εντάξει! Κι εμείς από εκεί θα θέλαμε να ψωνίσουμε αφού κάνεις δεν απέρριψε ποτέ μια δίμετρη Ρωσίδα (άσε που είναι και αδελφοί λαοί)! Αλλά τώρα στο Βιετνάμ και την Καμπότζη; Μην τρελαθούμε (συγγνώμη Kinezes_trexoun_gymnes)!

Δηλαδή χάθηκε να κάνετε μια συμφωνία με την γείτονα και αδελφή Ελλαδίτσα να σας στείλουμε ένα βαπόρι (όχι απ’ την Περσία) από την Ελλάδα να δούμε κι εμείς άσπρη μέρα; Να σώσουμε και το εμπορικό μας ισοζύγιο ως χώρα;

Τόσες Γυναίκες έχουμε, έξυπνες, μορφωμένες, όμορφες, που να τρέχετε τώρα στην Καμπότζη και το Βιετνάμ, Αδέλφια Σέρβοι;

Γυναίκες ψάχνετε ρε Σέρβοι ή Ναπάλμ;

Μαρία, Σούζη, Ντίνα, Λίτσα, Λίνα, Μαγδαλινή και Λεμονιά, άντε μαζεύτε τα, φεύγουμε για Σερβία!

Έχει έκτακτο κλίμα στην Σερβία!!!! 

ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΦΙΛΕ

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΛΙΓΑ,  ΜΑ ΟΜΟΡΦΑ ΧΡΟΝΙΑ.........

ΣΤΟ ΚΑΛΟ!!!!!!!!

Όταν ο Θεός ήθελε να καταστρέψει τον μέρμηγκα του έδωσε φτερά, λέει ο σοφός λαός μας! 

Αυτό τριβέλιζε το μυαλό μου ολόκληρο το Σαββατοκύριακο! Αφορμή κάποια γεγονότα που δεν είναι της παρούσης να τα αναφέρω!   

Μετά σκεφτόμουν εκείνη την παλιά Γαλλική παροιμία που έλεγε ότι «η όμορφη γυναίκα από τα ψηλά πέφτει στα χαμηλά» και προβληματίστηκα για χιλιοστή (ίσως και περισσότερο) φορά στην ζωή μου για το πώς συμπεριφερόμαστε οι άνθρωποι κάτω από ορισμένες και ειδικές συνθήκες! 

Κάποιος μου είχε πει κάποτε ότι για να κρίνεις τους φίλους σου και τον πραγματικό τους χαρακτήρα να τους παρατηρήσεις πως συμπεριφέρονται όταν πρόκειται για χρήματα ή όταν παίζουν χαρτιά! Εγώ θα πρόσθετα ότι για να δοκιμάσεις τους ανθρώπους δώσε τους εξουσία και τότε θα σου φανερώσουν τον πραγματικό τους εαυτό!  

Έχω γνωρίσει ανθρώπους που όταν ήταν άσημοι και περνούσαν απαρατήρητοι, ήταν αρνάκια του θεού! Όλοι μίλαγαν με τα καλύτερα λόγια και έλεγαν το κλασσικό «πολύ καλό παιδί» ή «καλός άνθρωπος»! Όταν όμως η τύχη τα έφερνε να αποκτούν κάποιας μορφής εξουσία, έβγαζαν όλο τον πραγματικό τους εαυτό που έκρυβαν με περίσσια επιδεξιότητα για χρόνια! Παρουσίαζαν ξαφνικά μια σκληράδα, έναν αυταρχισμό και γίνονταν από δίκαιοι και συνετοί, άδικοι και βάναυσοι! 

Εγώ δεν πιστεύω ότι έχουμε πολλούς εαυτούς (όπως υποστηρίζει η αγαπητή Πανδώρα στο σημερινό post της). Πιστεύω ότι ο χαρακτήρας των ανθρώπων είναι ένας και δεν αλλάζει! Μπορεί να παρουσιάζεται πολλές φορές με προβιά αρνιού ή λύκου (ανάλογα των περιστάσεων και των επιδιώξεων του), αλλά είναι και παραμένει ένας! Μπορεί να επιδέχεται βελτιώσεων ή εξέλιξης δια μέσω του χρόνου αλλά ο πραγματικός χαρακτήρας μας παρουσιάζεται όταν υπάρξουν οι σωστές συνθήκες!

Όπως λένε και στα εργαστήρια: «υπό ΚΣ», όπου οι χημικές ενώσεις δίνουν το σωστό, το απαιτούμενο, το αναμενόμενο και το φυσιολογικό αποτέλεσμα!  Έτσι και τους ανθρώπους όταν τους υποβάλεις σε συνθήκες εργαστηρίου σου παρουσιάζουν τον πραγματικό τους εαυτό!  

Είμαι της άποψης ότι η σεμνότητα είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στον εαυτό του (όπου και να βρίσκεται, όσο ψηλά και να έχει φθάσει στην ζωή του)! Κανένας δεν έχασε από την σεμνότητα και την ταπεινότητα (και μην σκεφθεί κανένας ότι το γυρίζω σε θρησκευτικά θέματα, καμία τέτοια πρόθεση)! Φαντάζομαι όταν ο Χριστός έλεγε «όταν κάποιος σε κτυπήσει στην δεξιά να γυρίζεις και την αριστερά» δεν εννοούσε όταν σε κτυπάνε να κάθεσαι να σε τουλουμιάζουν στο ξύλο και να μην αντιδράς! Μάλλον εννοούσε ότι η σεμνότητα και η μη βία μπορούν να φέρουν καλύτερα αποτελέσματα από την βία και την έπαρση! Μια θεωρεία που πολύ σωστά εφάρμοσε αιώνες αργότερα ένας άλλος μεγάλος Μύστης, ο Μαχάτμα Γκάντι και δεν έχασε! Αντίθετα κέρδισε την αιωνιότητα στην ιστορία του κόσμου! 

Όπως έχω αναφέρει και σε ένα παλαιότερο post μου, όταν κάποιος αποκτήσει εξουσία, οποιασδήποτε μορφής, είτε αυτή είναι τεχνική, είτε πολιτική, είτε απλά θεωρητική όπως ας πούμε δημοφιλία (ποιητική αδεία) μέσα σε μια παρέα, εργασιακό χώρο, η οπουδήποτε αλλού, πρέπει να αποδεικνύεται κάθε μέρα άξιος να την διαχειρισθεί!

Μένοντας γαντζωμένος στα προνομία τα οποία νομίζει ότι του προσφέρονται και τρέμοντας μην τα χάσει αναπτύσσει τέτοιες συμπεριφορές που παρουσιάζουν τον πραγματικό του χαρακτήρα είτε αυτός είναι κακός, είτε καλός! Εκεί κρίνονται οι βάσεις, η ανατροφή, η παιδεία και τα χαρακτηριστικά μας! 

Θέλει αρετή και τόλμη η κατοχή οποιασδήποτε μορφής εξουσίας!

Θέλει μεγαλοψυχία και επίδειξη ψυχικού σθένους!

Θέλει ανοικτόμυαλη προσέγγιση και δίκαιη κρίση και πάνω από όλα χρειάζεται να μάθεις και να ξέρεις να ακούς! Όχι με τα αυτιά σου αλλά με το μυαλό και την ψυχή σου!

Όποιος ξέρει να ακούει ξέρει να κερδίζει στην ζωή!! 

Η έπαρση, ο εγωισμός, η ξεροκεφαλιά και η συμπεριφορά του ξερόλα, μπορεί από την μια μέρα στην άλλη να σε φέρουν τούμπα και να ψάχνεις να βρεις από πού «σου ήρθε»! Κάτι ήξερε κι ο Δαίδαλος που δεν το ήξερε ο Ίκαρος! 

Ας έχουμε λοιπόν υπόψη μας ότι τίποτα στην ζωή δεν είναι δεδομένο! Ούτε η εξουσία, ούτε τα προνομία! 

Ας μην ξεχνάμε ότι δύσκολο δεν είναι να φθάσεις στην κορυφή, αλλά να κρατηθείς εκεί με την αξία και τον χαρακτήρα σου!  

Όσο πιο ψηλά φτάσει κάποιος τόσο πιο μεγάλο θόρυβο κάνει όταν πέφτει!!!!!!

Κάποτε, και είναι νόμος της φύσης, έρχεται η αποκαθήλωση! Τίποτα δεν κρατάει αιώνια και τότε……….. 

όταν σβήσουν τα φώτα της σκηνής, τι είναι αυτό που τελικά απομένει; 

Η καλή ή η κακή αίσθηση που αποκομίζει ο θεατής από την παράσταση για την οποία μιλάει για χρόνια!