Πέμπτη 3 μ.μ.
Βγαίνω κι επειδή θά 'ρθεις νωρίς, τα λεφτά τα έχω στο δεύτερο συρτάρι,τσιγάρα -ρόθμανς- σου άφησα πάνω στο τραπεζάκι της κουζίνας. Σήμερα βαρυόμουνα δουλειά και γκόμενες, κάθησα κι έφτιαξα χορτοκεφτέδες. Δε θα αργήσω, θα πεταχτώ μέχρι το στούντιο, γράφω με το Θάνο κάτι πολύ όμορφες μουσικές πάνω σε ποιήματα Καββαδία συνέχεια αυτών που ήξερες, ρίξε καμιά πασιέντζα. Μου τηλεφώνησε ο Λευτέρης ευτυχώς είναι καλά. Μη σε πιάσουν πάλι τα ψυχοπλακωτικά σου και πιεις κανένα τελωνείο! 'Αμα βρεις καιρό ρε τεμπελόσκυλο συμπλήρωσε το τραγούδι του Βασίλη στην πρώτη μελωδία που έχεις στην κασέτα την Maxell (όχι την Intersonic). Αν τηλεφωνήσει καμιά για μένα πες ένα από τα γνωστά "έχει ηχογράφηση πουλιών στη Σταμάτα" κλπ. Πέρασε η Μυρσίνη για μια στιγμή, ήθελε λεφτά για τη Βακαλό. 'Αλλαξα σεντόνια, άμα θες κάντηνα καμιά ωρίτσα. Θά 'μαι πίσω κατά τις εννιάμισυ. Ο περσικός δίσκος -είναι πάνω στο πικ απ- πολύ ωραίος. Το βράδυ άμα θέλεις πάμε προς τα κάτω για ούζο. Ηρέμησε και μην καπνίζεις πολύ ρεεε! Ακούς;
Αχιλλέας
(Από το άλμπουμ "Οι μπαλάντες του Μάνου" το οποίο έχουν επιμεληθεί η κόρη του Μυρσίνη και ο πολύ καλός τους φίλος Αχιλλέας Θεοφίλου)
Είναι κάποιες μέρες που χάραξαν πικρές επετείους! Είναι κάποιες τέτοιες μέρες που τα λόγια είναι λίγα και οι κρίσεις φαντάζουν κούφιες και φτωχές για να μπορέσεις με την εκφορά τους να τιμήσεις τη μνήμη ενός ΑΝΘΡΩΠΟΥ!
Είναι γνωστό! Στις 17 Σεπτεμβρίου του 1982 η είδηση είχε πέσει σαν βόμβα: «Ο Μάνος δεν υπάρχει πια! Άφησε την τελευταία του πνοή στις τρεις τα ξημερώματα σε ένα νοσοκομείο της Μόσχας»!
Ο Μάνος της μουσικής, ο Μάνος της επανάστασης, ο Μάνος του πολιτικού και του κοινωνικού αγώνα, ο Μάνος της Ανθρωπιάς, ο Μάνος της αμφισβήτησης και της καταγγελίας, ο Μάνος του έρωτα και της μελωδίας!
Ο ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ της Ελλάδας!!!
Το μοναχοπαίδι του Ανδρέα Λοΐζου από το χωριό «Άγιοι Βαβατσινιάς» της Λάρνακας της Κύπρου και της Δέσποινας Μανάκη από την Ρόδο, που γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1937 και μεγαλούργησε χρόνια αργότερα στη Μητρόπολη του Ελληνισμού, την Αθήνα! Ο Συνθέτης, και ενίοτε ερμηνευτής, που σιγοψιθύριζε με ερωτική χάρη λόγια επαναστατικά στις ψυχές των ανθρώπων! Ο Άνθρωπος που πάλευε από διάφορα πόστα για τα δίκαια του λαού και τα δικαιώματα των εργαζομένων! Ο γραφίστας στο διαφημιστικό γραφείο της οδού Κάνιγγος, που έμελλε να γίνει ο «διακοσμητής» της Ελληνικής μουσικής!
Ο Μάνος Λοΐζος ήταν πρωτοπόρος συνδικαλιστής στο χώρο των δημιουργών του ελληνικού τραγουδιού και πάλεψε για τα πνευματικά τους δικαιώματα από τις εταιρίες και την κασετοπειρατεία μέσα από την ΕΜΣΕ, ενώ ήταν ο πρώτος πρόεδρος του σωματείου. Ο ίδιος ένιωθε ως απλά ένας στρατευμένος αγωνιστής στα ιδεώδη του κομμουνισμού, παρ’ όλο που ποτέ δεν υπήρξε σταλινικός κι ας βρισκόταν στις τάξεις του ΚΚΕ! Σε μια συνέντευξη του είχε δηλώσει ότι: «Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι στρατευμένος ιδεολογικά. Το θέμα είναι να μπορείς να είσαι στρατευμένος και συγχρόνως γνήσιος καλλιτέχνης, λέγοντας αυτά που πιστεύεις. Πρέπει να υπάρχει στρατευμένη τέχνη, γιατί μέσα στον δρόμο αυτής της σχολής, μπορούν να βγουν αριστουργηματικά έργα. Αλλά το πιο σπουδαίο είναι ότι η στρατευμένη τέχνη είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στις χιλιάδες των φτωχών παιδιών που πεινάνε, αγωνίζονται και σκοτώνονται καθημερινά», και συνεχίζοντας σε μια άλλη του συνέντευξη, «Αν θεωρήσουμε στράτευση τη διαρκή εξυπηρέτηση της κοινωνικής συνείδησης, τότε, σαν ένα ενεργό μέρος κι εγώ αυτής της κοινωνικής συνείδησης, θεωρώ τον εαυτό μου στρατευμένο»!
Όχι, δεν θα αναλωθώ με το να παραθέσω το βιογραφικό του Μάνου ως φόρο τιμής! Θεωρώ ότι ο κάθε ένας μπορεί να βρει άπειρα σημειώματα με το βιογραφικό του στο διαδίκτυο για να γνωρίσει το συνολικό έργο και την πορεία του «Che της Ελληνικής μουσικής» με το πράο ύφος και το απαράμιλλο ήθος! Άλλωστε, όπως είπα και στην αρχή του post, τα λόγια είναι φτωχά για να εκφραστείς και να τιμήσεις τον Άνθρωπο! Χαρακτηριστικός είναι ωστόσο ο λόγος του Γιάννη Ρίτσου που πίστευε πώς το μυστικό της τέχνης του Μάνου Λοΐζου βρισκόταν στο «ότι κατάφερε να πρωτοτυπεί παραμένοντας γνώριμος μέσα σε μια μουσική ατμόσφαιρα ελεγειακής πραότητας και ταυτοχρόνως πειστικής αγωνιστικότητας»! Ο δε Μίκης Θεοδωράκης, τόνιζε πάντα ότι το τραγούδι του Μάνου είναι «σαν το σταφύλι που δε ζητούσε παρά μόνο τον ήλιο για να γλυκάνει τον τρυγητή για να το κάνει μούστο να το πιει»!
Το ελληνικό τραγούδι και η ελληνική μουσική χρεωστάνε πολλά στον Μάνο Λοΐζο, ίσως πολύ περισσότερα από ότι ο κάθε ένας πιστεύει! Τα τραγούδια του Μάνου είναι «ποτισμένα» με το αθάνατο νερό που τους επιτρέπει όσο περνά ο χρόνος να ξανανιώνουν αντί να γερνούν!
Τι να πρωτοθυμηθεί κάποιος και τι να πρωτοτραγουδήσει από το έργο του; Το «Αχ χελιδόνι μου», το «Τίποτα δεν πάει χαμένο», το «Λιώνουν τα νιάτα μας», τη «Τσιμινιέρα», το «Μερτικό μου απ' τη χαρά», τη «Μέρα εκείνη», που, «δε θ' αργήσει», το «Νανούρισμα», τον «Γέρο - νέγρο Τζιμ», το «Τέλι τέλι», το «Γερνάς και σκοτεινιάζει», εκείνη την «Πρώτη Μαΐου», τον «Τσε», το «Σ' ακολουθώ», το «Μη με ρωτάς», τη «Η κουτσή κιθάρα», τον «Δρόμο» που είχε την δική του ιστορία, τον «Τρίτο παγκόσμιο» και τόσα άλλα;
Μάνο, σε ευχαριστούμε γιατί με τα τραγούδια σου μας χάρισες κάτι από το γλυκό αδιόρατα διακριτικό σου χαμόγελο, που μας επιτρέπει όποτε τα ακούμε να ξεπερνάμε τους ορίζοντες της φαντασίας μας!
«Μη με ρωτάς, σε θυμάμαι…
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι….!»
Μιας και ποτέ δεν το ξέχασα, αφιερωμένο σε ΣΕΝΑ που κάποτε το τραγουδούσαμε μαζί και δακρύζαμε διότι νιώθαμε ότι ο χωρισμός ήταν κοντά! Μα, Καρδιά μου, η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ ….
Η Μέρα Εκείνη Δεν θ’ Αργήσει
«Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει
που μπρος μου θα σε ξαναδώ,
το φως του Ήλιου θα ραγίσει
και συ θα τρέχεις προς τα εδώ.
Κι όταν θα σμίξουν οι καρδιές μας,
όλα θα λάμψουνε αλλιώς,
και θα χαθεί μες τις σκιές μας,
όλος ο κόσμος ο παλιός.
Θε’ να σκορπά το μέτωπο σου,
χρυσή κλωστή στον ουρανό,
και θα ν’ το ωραίο πρόσωπο σου,
απ’ το φεγγάρι πιο χλωμό.
Η μέρα εκείνη δεν θ’ αργήσει,
κυνηγημένο μου πουλί,
σε πήρε κάποτε η δύση,
σε ξαναφέρνει η ανατολή!»
Στίχοι: Φώντας Λάδης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος – Δήμητρα Γαλάνη
8 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Το Σαββατοκύριακο ακούσαμε τα διαγγέλματα, τις προγραμματικές δηλώσεις, τα καινούργια «θα» και όλα τα συνήθη πομπώδη, που στόχο έχουν να μας πείσουν να ψηφίσουμε τον έναν ή τον άλλον!
Συμπέρασμα από όσα ακούσαμε;
Ότι πάμε και πάλι στο «άγνωστο με βάρκα την ελπίδα», όπως κάνουμε δεκαετίες τώρα!! Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κανέναν, αλλά τους ψηφίζουμε και μετά είμαστε στο «βοήθα Παναγιά»!! Κανένας δεν έχει ένα πλάνο για το πώς επιτέλους θα εκσυγχρονιστεί αυτή η χώρα! Για το πώς θα γίνουν βαθιές και ανατρεπτικές τομές που θα διορθώσουν τα πράγματα σε όλα τα επίπεδα! Για το πως θα μπορέσει αυτό το κράτος να γίνει επιτέλους ΚΡΑΤΟΣ για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών του κι όχι αμπελοχώραφο του «μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δίνετε»!
Το αστείο και ειρωνικό του πράγματος είναι ότι κάποτε διώξαμε αυτόν, την μάνα και τη φαμίλια του (ευτυχώς, Παναγιά μου) καταργώντας (ορθώς) την μοναρχία και την ασυδοσία που έθετε σε κίνδυνο για δεκαετίες την υπόσταση της χώρας!
Και τι κάναμε μετά; Εγκαθιδρύσαμε μια σαρδανάπαλη Δημοκρατία και την παραδώσαμε σε δυο οικογένειες να την διαχειρίζονται εσαεί, όπως οι Κορλεόνε!
Κι αν οι Father Familias μπορούν να χαρακτηριστούν από την ιστορία ως ηγέτες (ο κάθε ένας έχει δικαίωμα να τους κρίνει όπως θέλει), οι απόγονοι τους, που με βασιλικά δικαιώματα τους διαδέχτηκαν, έχουν απλά εξελιχτεί σε «Επαίτες» και μαζί τους φθείρεται και αναξιοπαθεί ένας ολόκληρος λαός!
Φυσικά το πιο τρομακτικό είναι ότι πότε – πότε ανάμεσα στους δυο, μπαίνει σφήνα και η οικογένεια ADAMS!!!
Αλλά τελικά κυρίες και κύριοι, «η κότα κάνει το αυγό ή το αυγό την κότα»; Ο λαός φτιάχνει τους ηγέτες του ή οι ηγέτες το λαό; Ιδού η απορία!
Στα σαράντα παρά ένα χρόνια μου, νιώθω πια σαν τον αγαπημένο μου Κώστα!
Σαν ένας τροβαδούρος «μιας άλλης εποχής»! Κι είναι αλήθεια πια σήμερα βραχνέ μου τραγουδοποιέ ότι, «αν υπάρχουνε ακόμα ευτυχισμένοι, ή μικρά παιδιά θα είναι ή αλήτες»!
Και με όλους αυτούς που μας διαφεντεύουν και τους επιτρέπουμε να μας κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα μέσα στα μούτρα μας, όλο και πιο πολύ ερμηνεύω τα λόγια της Σώτιας:
«Είμαι ένας άνθρωπος απλός, ούτε καλός ούτε κακός,
ούτε κακός ούτε καλός, είμαι ένας άνθρωπος απλός
Δεν ειμ' εγώ απ' τους τρανούς,
που δεν τους βάζει ανθρώπου νους,
είμαι ένας άνθρωπος απλός, ούτε καλός ούτε κακός,
ούτε κακός ούτε καλός, είμαι ένας άνθρωπος απλός
Την ιστορία μου κανείς δε θα τη γράψει,
κι όταν πεθάνω μόνο η μάνα μου θα κλάψει.
Τη μοίρα μου άλλοι κυβερνούν,
άλλοι την τύχη μου κρατούν,
τον κόσμο στο χαμό τον πάνε,
κι εμένα ούτε με ρωτούν……….
Κι έχω μονάχα μια απορία
κι αναρωτιέμαι ο φτωχός,
αν στη δευτέρα παρουσία
θα με δικάσει κι εμένα ο θεός……..!!»
Άντε καλή εβδομάδα αδέλφια και καλή προεκλογική!! Να θυμάστε … μην πιστεύετε τα Gallops διότι θυμώνει ο Κωστάκης!
Άλλωστε, τι είχαμε, τι χάσαμε;; «Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν», διαχρονικέ μου Ρασούλη!
11 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Κάθε φορά λέω θα είναι η τελευταία
Ποτέ δεν είναι ….
Κάθε φορά λέω ήρθες μοιραία
Κι απόψε μείνε …
Αφιερωμένο ……..
Τελευταία Πράξη
Όχι, δεν έχει άλλο χάδι
σου δούλεψα υπερωρίες
τις φοβερές σου ιστορίες
άκουσα όλες σ' ένα βράδυ.
Όχι, δεν έχει άλλο τραγούδι
γύρε στο πλάι και κοιμήσου
δυο νύχτες χώνεψα μαζί σου
και το κουκούτσι και το φλούδι.
Όχι, δεν έχει άλλο τραγούδι...
Είναι η τελευταία πράξη,
άλλα χατίρια δε σου κάνω
Αυτό το στρώμα θα βουλιάξει
αν πεις μια λέξη παραπάνω
Κοιμήσου, ή κάνε ότι κοιμάσαι
και στο μπαλκόνι του όνειρου σου,
σαν γάτος θα ισορροπήσω
πάνω απ' την αύρα του κορμιού σου.
Είναι η τελευταία πράξη.
Όχι, δεν έχει άλλο ουίσκι
το σκουπιδιάρικο περνάει
η νύχτα όσο κι αν πατάει
άλλο κανάλι πια δε βρίσκει.
Η μέρα δένει τα κορδόνια
πάω στο φούρνο να ψωνίσω
ελπίζω όταν θα γυρίσω
να 'χουν περάσει κάποια χρόνια.
Να 'χουν περάσει κάποια χρόνια...
Είναι η τελευταία πράξη,
άλλα χατίρια δε σου κάνω
Αυτό το στρώμα θα βουλιάξει
αν πεις μια λέξη παραπάνω.
Κοιμήσου, ή κάνε ότι κοιμάσαι
και στο μπαλκόνι του όνειρου σου
σαν γάτος θα ισορροπήσω
πάνω απ' την αύρα του κορμιού σου.
Είναι η τελευταία πράξη.
(Στίχοι: Ισαάκ Σούσης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας)
….. σε όσους λένε ανοήτως στον ερώτα πως «αυτή η φορά θα είναι η τελευταία»!!!
10 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
«Τελείωσαν πια τα ψέματα – δικά μας και ξένα
η φωτιά η παντάνασσα πλησιάζειδεν μπορείς πια να ξεχωρίσεις αν καίγεται σκοίνος ή φτέρη ή θυμάρι.
Η φωτιά πλησιάζει!»
Τι ησυχία …….
Και ήταν σαν να περίμενες να αναγεννηθεί ένα έθνος μέσα από τις στάχτες του εφησυχασμού και της λήθης! Σαν και η φλόγα που έκαιγε τα πάντα, να άναβε ξανά τη σπίθα της επαγρύπνησης και της σωστής κρίσης ενός λάου! Σαν και όλα αυτά που κτίσαμε, χάρτινοι πύργοι, στην άμμο να καταρρεύσουν με μιας, και το καινούργιο να έρθει ζητώντας δικαίωση και επανατοποθέτηση σε σωστά θεμέλια! Η φλόγα τα παρέσυρε όλα, μα τίποτα δεν εξάγνισε! Η συνείδηση παρέμεινε, όπως και πριν, αδρανής! Η φωτιά έμεινε πάλι έξω, δεν μπήκε μέσα! Εύκολες δικαιολογίες και λέξεις εύηχες που καθησυχάζουν και κοιμίζουν … ξανά και ξανά!
Τι ησυχία …….
Ανέκαθεν όταν οι Σοφοί έδειχναν το φεγγάρι, οι ηλίθιοι κοίταζαν το δάκτυλο! Κανένας δεν πρόσεξε το δέντρο που τυλίχθηκε στις φλόγες με συνέπεια να χάσουμε, όπως πάντα μας συμβαίνει, το δάσος!
«Ήταν μια σπίθα στην αρχή …
κι έγιν’ η σπίθα πυρκαγιά…», γιατί δεν προσέξαμε αγαπητή Βίκυ! Ποτέ δεν προσέχουμε, ίσως γιατί δεν θέλουμε, ίσως πάλι γιατί συνηθίσαμε στον όλεθρο και την καταστροφή και μας τρέφει όπως το ξύλο τη φωτιά! Ίσως ακόμα γιατί σε εθνικό, όσο και σε προσωπικό, επίπεδο μάθαμε πια ότι οι συμφορές μας βοηθούν να νιώθουμε ζωντανοί και ψιλογουστάρουμε το φαντασμαγορικό πανυγυράκι που στήνουν στις οθόνες μας οι βρικόλακες της ενημέρωσης που πίνουν αργά αργά το αίμα των αισθήσεων και παραισθήσεων μας!
Κι αφού αφήσαμε τα πάντα να γίνουν στάχτη ξεγυμνώνοντας γι άλλη μια φορά το πέπλο του ευνομούμενου και καταδεικνύοντας ξανά το μέγεθος της ανικανότητας, της ανοργανωσιάς, της προχειρότητας και του «ωχ αδελφισμού» που μας κατατρύχουν, φωνάξαμε και ήρθαν οι Κύπριοι (ευτυχώς)! Αυτοί που όταν μια φορά στην ιστορία τους μας χρειάστηκαν και μας φώναξαν, καθυστερήσαμε τόσο να προστρέξουμε για βοήθεια, όσο χρειάστηκε για να μοιραστεί το νησί τους, και αυτή τους την έκκληση την πληρώνουν μέχρι σήμερα σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα! Αυτοί που όταν εμείς τους χρειαζόμαστε τρέχουν έγκαιρα για να σβήνουν τις φωτιές μας και να μας σώζουν από τα χειρότερα!
Και τότε οι φλόγες καταλάγιασαν αφήνοντας πίσω τους ένα ανατριχιαστικό τοπίο και μια θλίψη στο βλέμμα, μαζί με ένα «γιατί» που προστέθηκε στα άπειρα «γιατί» της ιστορίας μας.
Κι εμείς ακόμα περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι σαν «να ’ναι οι Βάρβαροι να έρθουν σήμερα»! Μα δεν ήρθαν ποτέ, όπως ποτέ δεν μάθαμε να ζούμε χωρίς βαρβάρους!
Θεέ μου, εδώ, σε τούτη τη βραχονησίδα της απαξίωσης των πάντων και της προχειρότητας των πρακτέων που ζω, αξίωσε με να γίνω …. ΤΙΠΟΤΑ!!
Τι ησυχία ……..
Λες και δεν έγινε τίποτα! Λες και ο όλεθρος ήταν ένας απλός εφιάλτης που πέρασε όταν ξυπνήσαμε στο μέσω μιας άγνωστης νύκτας!
Έτσι μάθαμε να ζούμε! Ξεχνάμε για να επιβιώνουμε και επιβιώνουμε για να μας θυμίζουν οι «ηλίθιοι» τι ξεχάσαμε όταν τους ψηφίζαμε!
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Photo courtesy of Sotiris Kouvopoulos - www.cadu.gr Template design by Jorge |