Μια μέρα που δεν ξέρω τι θα πρωτοκάνω σήμερα...

Μια μέρα που έξω βρέχει (ευτυχώς, για να διαβάσω)... Μια μέρα που ο καιρός σε μελαγχολεί...

Πονάει ο σβέρκος μου εδώ και 4 μέρες και υποφέρω από τον πόνο... Δεν μπορώ να γυρίσω τον σβέρκο μου ούτε δεξιά, ούτε αριστερά... Υποφέρω πολύ... Ας δούμε πότε θα περάσει...

Δεν έχω πολλά να γράψω γιατί είμαι άδεια... Τόσο άδεια που μόνο την εργασία μου σκέφτομαι αυτήν την στιγμή :)

Τα λέμε κάποια άλλη στιγμή

Είναι νύχτα, ο ήλιος λάμπει/ οι ελέφαντες πηδούν από κλαδί σε κλαδί/ ένας πεζός καβαλάρης κατηφορίζει μια ανηφορά.

Ξαφνικά!!!

Βγάζει το μαχαίρι του και πυροβολεί. Πιο κάτω ένας πατέρας κλαίει για τον χαμό του γιου του/ ο οποίος είναι δίπλα του και τον παρηγορεί.

Μόλις άνοιξα αυτό το παράθυρο για να γράψω τι με βασανίζει σκέφτηκα αυτό το ποιηματάκι και χαμογέλασα ελαφρά...

Δεν μπορώ... Νοιώθω χαζή... Τόσα μαθήματα... Τόσες ασκήσεις... Αυτές οι καταλήψεις μας αποσυντόνισαν τελείως :( Εμένα τουλάχιστον πάρα πολύ...

Έχω αγχωθεί... Διαβάζω διαβάζω και δεν ξέρω αν θα καταφέρω να ανταποδώσω 100% στο τέλος :( έχω κι αυτό το δίπλωμα... Πότε θα διαβάσω για αυτό... Αυτές οι ασκήσεις τις σχολής χρόνο δεν μου αφήνουν ελεύθερο...

Δεν ξέρω τι να κάνω... Είμαι σε απόγνωση... Νοιώθω μόνη... Το παληκάρι μου, οι φίλοι και η οικογένεια είναι μακριά. Η ώρα είναι 2:30 π.μ. κι όλοι κοιμούνται... Σε ποιον να μιλήσω? Σε ποιον ώμο να ακουμπήσω για να κλάψω ελαφρά ώστε να ανακουφίσω την καρδούλα μου... Δεν αντέχω άλλο... :( Δεν αντέχω...

Νομίζω πως θα τρελαθώ από το βάρος και το φόρτο που έχω μέσα μου... Η υπερένταση δεν με αφήνει να κοιμηθώ... :(

................................................................................................

Με το νεράκι μου στο πλάι και το γραφείο μου να βρήσκεται σε ένα χαοτιό θέαμα, που αποτελείται από βιβλία, χαρτιάμ μέχρι και το trivial persuit το ταξιδιωτικό, δύο λούτρινα γατάκια και καλύτερα να μην συνεχίσω :) Είναι ένα μικρό περίεργο θέαμα... Ευτυχώς υπάρχει χώρος για διαβάζω ;)

 Ακούω κρητικά και σκέφτομαι 2-3 όνειρα που με αιφνιδίασαν... Μα όσο περνάει η ώρα αρχίζουν και θολώνουν... Το μόνο που θυμάμαι αυτήν τη στιγμή είναι πως το ένα σχετιζόταν με εκδρομή, το άλλο με μια εργασία που τελικά κάτι πήγε στραβά και με έπιασε τρελό άγχος, κι όσο περνάει η ώρα χάνονται στο υποσεινηδητό μου.

Σκέψεις κι απορίες γεμίζει το μυαλό μου... Τι έχω να κάνω σήμερα? Τι ήθελαν να μου δείξουν ή υπενθυμίσουν τα όνειρα που είδα και τα έζησα τόσο έντονα?

Κοιτάω έξω από το παράθυρο και βλέπω πόσο όμορφη είναι η μέρα κι εγώ πρέπει να καθήσω μέσα για να γράψω μια παρουσίασγ ενός βιβλίου που την έχω για αύριο. Ευτυχώς, που θα μου τηλ. η ομάδα μου για μια εργασία που έχουμε επίσης για αύριο και θα βγω λίγο έξω ;)

Αμάν έχω να ξαναδιαβάσω και για την πρόοδο που δίνουμε κι αυτήν αύριο... Ωχχχ :) ευτυχώς τα έχω σχέδόν έτοιμα... Οπότε άμα βάλω ένα καλό πρόγραμμα θα τελειώσουν όλα :)

Υπέροχη μέρα είναι από άποψης πως είμαι πολύ ευδιάθετη σήμερα κι έχει έναν υπέροχο καιρό έξω :)

Έξω έχει μια υπέροχη μέρα και το κορίτσι άνοιξε τα παραθυρόφυλλα να μπει μέσα ο καθαρός αέρας...

Το πρωί είχε μάθημα 8-10 και μετά ήρθε σπίτι...

Κοιμήθηκε λιγάκι και 16:00 - 20:30 έχει κι άλλο μάθημα...

Τώρα πως θα γεμίσει την υπόλοιπη μέρα...? Με λίγο διάβασμα... Λίγο μουσική και με σκέψεις...

Ο καιρός είναι πολύ καλός!!! 

Τραβάει την κουρτίνα και μπαίνει στο σπίτι ηλιόλουστο φως. Ανοίγει το παράθυρο, για να μπει καθαρός αέρα. Ρουφάει λαίμαργα τον αέρα και γεμίζουν τα πνευμόνια της. Κοιτάζει έξω και βλέπει τον ουρανό καταγάλο με λίγα σύννεφα πάνω από τα βουνά. Τα πουλιά έξω κελαηδούν χαρούμενα γιατί έρχεται μέρα με την μέρα το καλοκαίρι. Ο ήλιο λάμπει και μας δίνει τις ηλιαχτίδες του για να μας ζεστάνει.

Πρέπει να γεμίσουμε την μέρα μας. Έξω είναι χαρά Θεού κι αυτή έχει να κάνει δουλειές. Τι πίκρα... Έξω, η μέρα σε προσκαλεί για να πας μια βόλτα και αυτή η κοπέλα να έχει διάβασμα και υποχρεώσεις που πρέπει να τελειώσουν σήμερα... Ευτυχώς η μουσική και τα πουλάκια της κρατάνε συντροφιά.

Δυστυχώς μένει μακριά από τους γονείς της και τους φίλους της. Όπως και να έχει :) θα βρει τρόπο να αποδράσει από την ρουτίνα... :)

Πως θα αποδράσει άραγε...?

Είναι ένα συναίσθημα που πότε είναι καλό γιατί σε προστατεύει από κάποιους κινδύνους και κακό γιατί σου χαλάει πολλές φορές την διάθεση.

Λέμε τι φοβόμαστε και ξέρουμε να το απαντήσουμε...

Όμως γιατί φοβόμαστε? Τι είναι αυτό που μας δημιουργεί τους φόβους? Γιατί κάθε μέρα να γεννιέται κι ένας καινούργιος φόβος μέσα μας?

Καθώς βλέπω αυτήν την εικόνα, το μυαλό μου γεμίζει με διάφορες μελωδίες...

Είναι τόσο ζωντανή αυτή η εικόνα που σε κάνει να θες να μυρίσει αυτό το τριαντάφυλλο για να μάθεις το άρωμά του... Κι όμως... είναι μόνο μια εικόνα που μπορεί να σε ταξιδέψει, οπουδήποτε... Ο μαύρος φόντος μπορεί να πάρει όποια χρώματα θέλει ο καθένας...

Αυτή η εικόνα με έχει μαγέψει...

 Έχω γεμίσει το σπίτι μου με αυτή, την επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή....

Τι όμορφη που είναι... και για αυτό επέλεξα να την μοιραστώ μαζί σας :)

 ΧΑΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΛΟΙΠΟΝ!!!!

Δεν ξέρω αν ποτέ σας έχει τύχει ότι κι αν κάνετε να μην σας γεμίζει με τίποτα...

Σήμερα νοιώθω ένα κενό... Ακούω μουσική και τίποτα. Βλέπω τηλεόραση, τίποτα. Πήγα μια βόλτα και τίποτα. Πήρα τηλέφωνο και τίποτα. Μα τι φταίει... Τι να με προβληματίζει που ακόμα να μην το έβγαλα στην επιφάνεια? Μήπως το τραγούδι που ακούω να φταίει? Μήπως κάτι δεν κάνω καλά?

Τι κρίμα να έχεις τόσες σκέψεις στο μυαλό σου και να μην μπορείς να τις μοιραστείς με κανέναν...

Άλλοι να σε σνομπάρουν κι άλλοι να μην ξέρουν καν για τι πράγμα ακριβώς μιλάς...

Να κάνεις όνειρα κι άλλοι να σε κοροϊδεύουν λέγοντας πως είσαι ονειροπόλος...

Να ελπίζεις και να σε γιώνουν με το να σου λένε δεν υπάρχει ελπίδα να συμβεί για αυτό που ελπίζεις...

Γιατί ο κόσμος τελικά είναι πάντα εναντίον σου? Γιατί εκεί όπου σου δίνουν σημασία ξαφνικά εξαφανίζονται?

Γιατι? Γιατι?

Μετά από ένα πολύωρο ταξίδι στο φόρουμ κάθομαι και σκέφτομαι...

Τι μπορώ να προσφέρω στον κόσμο...? Μια γνώση? Λίγο παρέα? Υπάρχει τόση δυστυχία γύρω μας, τόση μοναξιά... Τελικά η μουσική μπορεί να μας κρατάει συντροφιά μα δεν μπορούμε να της μιλήσουμε... Δεν μπορούμε να ανταλλάξουμε μια κουβέντα... Ναι δεν λέω να καθίσουμε να δημιουργισουμε μια μελωδία... Αλλά πόσο θα γίνεται αυτό...?

Χανόμαστε μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό... Βυθιζόμαστε στο ΕΓΩ μας και βλέπουμε πράγματα που δεν τα είχαμε προσέξει άλλοτε... Βγαίνουν σκέψεις που ούτε φανταζόσουν πως κάποτε θα τις έκανες...

Τελικά τι είναι αυτό που μας λείπει? Η επικοινώνία. Γιατί όμως? Μήπως επειδή έχει μπει στην μέση η τεχνολογία και η ταχύτητα της ζωής?

 Σκέψεις... Σκεψεις... Σκέψεις βασανίζουν το μυαλουδάκι μου... :(

Αυτό το εξάμηνο γενικότερα είναι πολύ φορτωμένο...

Πέμπτη 17/05/2007

1) Παρουσίαση του βιβλίου:

Sahlins, Marshal (1997). Xρήσεις και καταχρήσεις της βιολογίας. Mια ανθρωπολογική κριτική της κοινωνιοβιολογίας, Aθήνα. στο μάθημα της ανθρωπολογίας...

2) παρουσίαση ενός σκετς στην εθνοχορολογία

 3) πρόοδο στο μάθημα οργάνωση και διοίκηση

θέλω να δω πως θα τα βγάλω πέρα φέτος... :(

με περιμένουν: 1) δίπλωμα βυζαντινής μουσικής

                                2) 5 εργασίες

                                3) 1 αναλυτική παρουσίαση ενός κεφαλαίου

                                4) μια πτυχιακή...

                                και παρακολούθηση 14 μαθημάτων

οφού αγχώνομαι... τουλάχιστον ένα ένα φεύγουν και μέρα με την μέρα ηρεμώ...

Να δω τι θα κάνω στο τέλος...