Γενικά δεν είμαι τέτοιος τύπος, αλλά σήμερα ξύπνησα απογοητευμένη...

Άνοιξα το παράθυρο και είδα ότι αν και Ιανουάριος ο καιρός μοιάζει με άνοιξη, μια άνοιξη, παράξενη, αφύσικη, σαν κάτι κοριτσάκια με βαμμένα νύχια. 

Είναι και αυτός ο καταραμένος πυρετός, που με έχει διαλύσει (είμαι μια βδομάδα με δέκατα και άλλα συμπτώματα κρυολογήματος).

Είναι και το γεγονός ότι δεν προχωράει τίποτα, όλα μένουν στάσιμα, όλα καταργούν τον εαυτό τους, όλα είναι σαν να θέλουν να με φέρουν στη ρουτίνα που ποτέ δεν κατάφερε να με πάρει μαζί της.

Είναι μια εποχή (εδώ και αρκετό καιρό) που η θετική ενέργεια έχει ροή από μένα προς τους άλλους και τα πράγματα και δεν υπάρχει ροή προς τα μένα από πουθενά. Την νοιώθω να στερεύει... Αισθάνομαι ότι δεν έχω κουράγιο να προσπαθήσω, παρ’όλο που ξέρω ότι δεν είναι έτσι και όταν χρειαστεί θα μπορέσω να τα βγάλω πέρα.

Είναι αλήθεια, ότι ακόμα κι αν νομίζουμε ότι έχουν τελειώσει οι δυνάμεις μας, πάντα υπάρχει ένα απόθεμα σαν ρεζέρβα, που βγαίνει μόνο όταν δεν υπάρχει άλλη συνειδητή δύναμη μέσα μας.  

Δεν θέλω να φτάνω στο τέρμα μου όμως, θέλω να είμαι πάντα λίγο πιο πάνω από τα όριά μου. Θέλω να μου βγαίνει το χαμόγελο όπως πάντα χαλαρά χωρίς πίεση, χωρίς δεύτερη σκέψη...

 Η γιαγιά μου πάντα έλεγε, ότι η ζωή είναι 1 άσπρο και 10 μαύρα. Όμως το 1 αυτό αξίζει να τραβήξεις τα 10 και έτσι υπάρχει ισορροπία.

Ελπίζω να την βρω... αλήθεια... Ένα πράγμα που με ευχαριστεί αυτή την κακή εποχή για μένα είναι ο καινούργιος δίσκος του Θανασάκη με την φωνή του Σωκράτη να μου ψιθυρίζει τα μυστικά της ύπαρξης και την Μάρθα να με παίρνει μαζί της... και επίσης το τραγούδι "της άρνης το νερό" που με ανατριχιάζει ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που τ'ακούω... Φυσικά φαρμακάκια για την μελαγχολία... 

Έλα λευκό μου σύννεφο και γίνε προσκεφάλι

για το παιδί το χνούδαλο που ο ύπνος το 'χει πάρει

Να κοιμηθεί σαν βασιλιάς και πριν καλοξυπνήσει

μέσα απ' τα βάτα της σιωπής στ' όνειρο να βαδίσει

Να είναι τ' όνειρο καλό, απατηλό ας είναι

κι ύστερα γύρισε ψηλά κι αν θες βροχούλα γίνε

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Τραγουδά: Μάρθα Φριτζήλα

Διάφανος

Σήμερα διάβασα κανα δυο αποχαιρετιστήρια τοπικς και σκέφτηκα να σας γράψω παρ'όλο που δεν έχω και ΤΗΝ έμπνευση και να πώ κατ'αρχήν τις ευχές μου για το νέο έτος σε όλους και όλες και επίσης να σας πώ πώς πέρασα τις γιορτές...

Να είστε όλοι καλά, ευτυχισμένοι με πολλή πολλή αγάπη στην ζωή σας!!!

Έλειψα γύρω στη μια βδομάδα εκτός Αθηνών, και πραγματικά ήταν ένα θαυμάσιο διάλειμμα ανάμεσα στις γιορτές και τα πανηγύρια των Χριστουγέννων, της πρωτοχρονιάς των Φώτων και του Αη Γιαννιού στο μαγαζί. Πολλύς κόσμος, πολλη φασαρία και γλέντι, με χορό και τραγούδια...

Καλά ήταν αλλά κουραστικά!!! Πολλές στιγμές ένοιωσα συγκίνηση που είχε τόσο κόσμο και που περνούσαν τόσο καλά... Άλλες όμως ένοιωσα λίγο σαν να δουλεύω σε οικοδομή και μάλιστα με φόρεμα και τακούνια... Τα ίδια τραγούδια να παίζουμε, τα ίδια που παίζονται παντού... Πολλές φορές μάλιστα μας ζητούσαν και παίζαμε το ίδιο τραγούδι 2 φορές... Μου τη σπάει πολύ αυτό.

Όμως για να μην είμαστε και γκρινιάρηδες, πήρα πολύ μεγάλη ικανοποίηση από τον κόσμο που το διασκεδάζει πραγματικά και έχει πάντα κάτι καλό να πει για τον χώρο, το μουσικό σχήμα, τις φωνές μας, το ρεπερτόριό μας...

Μ'αρέσουν πολύ αυτοί οι άνθρωποι. Γι'αυτούς νομίζω ότι ανεβαίνω στο πάλκο, αλλιώς θα καθόμουν σπιτάκι μου και θα τραγουδούσα στο μπάνιο ή στους φίλους μου.

Ανεκδιήγητες ιστορίες από αυτές τις γιορτές με τα ζειμπέκικα κομανέντσι, και κάποιες τούμπες από γλύστρες που τρώγανε οι ανυποψίαστοι άνθρωποι στη πίστα από τα λουλούδια... Να πέφτουν ο ένας μετά τον άλλο πάνω στις ρούμπες....

Έχω ρίξει το γέλιο της αρκούδας με την λουλουδού στο μαγαζί... Ένα κοριτσάκι που θα ήθελε πάρα πολύ να είναι σπίτι του και να κοιμάται, οπότε αποφασίζει να κοιμάται όρθια, με τα πανέρια στο χέρι, σε μια γωνιά της πίστας, χωρίς να κινείται καθόλου, τόσο, ώστε να την μπερδεύεις με έπιπλο ή με διακοσμητικό μετά από λίγο.

Τι να πρωτοπώ, φάσεις, που σίγουρα τις έχετε ζήσει όλοι, που αν όμως είσαι νηφάλιος πάνω στο πάλκο φαίνονται πάρα πολύ αστείες...

Ευτυχώς ήρθαν δυο τρεις δικοί μου άνθρωποι και ένοιωσα ότι δεν είμαι ορφανή σ'αυτόν τον κόσμο, επειδή δουλεύω στον Ωροπό...

Και μετά βρέθηκα σε ένα τοπίο εντελώς διαφορετικό. Χωριό παραθαλάσσιο, σε ένα σπίτι ξύλινο, υπέροχο, τζάκι,  με πάρα πολύ καλή παρέα και το καλύτερο ήταν ότι στο παραδίπλα σπίτι ήταν η γιαγιά μας (της κολλητής μου, αλλά όλων μας όπως αποδείχτηκε) με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Μαγειρευτό φαγητό, κρασάκι, ώρες μπροστά στο τζάκι και βόλτες στη θάλασσα. Τι θα μπορούσε να ζητήσει κανείς;;;

Έχω τρεις μέρες που γύρισα στη ζωή/δουλειά μου και προσπαθώ να συνηθίσω, αλλά δυσκολεύομαι... Έχω όμως ανακτήσει μεγάλο ποσοστό των δυνάμεών μου όσο και να μην το νοιώθω λόγω ξενερώματος (από τον παράδεισο της χαλάρωσης στην κόλαση της βαριεστημάρας και της ανίας, πώς να νοιώθω η έρμη;) και νομίζω ότι θα τη βγάλω και φέτος μέχρι την Καθαρή Δευτέρα τουλάχιστον.

Φιλάκια και Καλή Χρονιά σε όλους!!!!

:-)