Στο ταξίδι μου στις μουσικές του κόσμου, σταμάτησα στην Ισπανία και ειδικά στην Ανδαλουσία και κόλλησα… Έχοντας μέσα μου τα ισπανικά και τους ήχους της Λατινικής Αμερικής, ανακάλυψα το flamenco. Αν και επειδή πολύς κόσμος πιστεύει ότι flamenco είναι μόνο ο χορός, νομίζω ότι πρέπει να δούμε και τα άλλα δύο κομμάτια τη μουσική και το τραγούδι.  

Φυσικά ελάχιστα γνωρίζω από τον κόσμο του, γιατί είναι ένας ολόκληρος κόσμος, μια ολόκληρη κουλτούρα, των τσιγγάνων… Και το λάτρεψα, χωρίς να γνωρίζω, λάτρεψα την δύναμη και το πάθος, την αυθεντικότητα και την ζωντάνια, για κάποιο λόγο μου φαίνεται οικεία, είτε γιατί ταιριάζει στον χαρακτήρα μου, είτε γιατί ο πατέρας μου όταν ήμουν παιδί, προσπαθούσε να γραντζουνάει μόνος του την κιθάρα σ’αυτούς τους ρυθμούς…

Αλλά αυτό που αγγίζει τις πιο βαθιές χορδές της ψυχής μου είναι η φωνή. Αυτές οι τσιγγάνικες φωνές με τα καθαρά γυρίσματα που πέφτουν ακριβώς στους ήχους της κιθάρας, παρ’όλο που είναι αυτοσχεδιαστικά. Και τα palmas που δίνουν τον ρυθμό και πολλές φορές ηχούν σαν ένα άλλο όργανο.

Λένε πάντως ότι αν ακούσεις μια φορά flamenco και δεν σου αρέσει ό,τι και να γίνει δεν θα σου αρέσει. Αν όμως σε αγγίξει η μαγεία του (embrujo) σε κάνει δέσμιο. Και βέβαια όπως όλα τα είδη μουσικής, έχει εξελιχθεί και εμπλουτιστεί τα τελευταία 50-60 χρόνια νομίζω, με όργανα, ήχους και άλλα είδη μουσικής.

Αρχικά ήταν μουσική γκετοποιημένη, στους τσιγγάνικους καταυλισμούς, με επιρροές από Αραβία,  που δεν ήταν γραμμένη και οι κλασσικοί κιθαρίστες δεν μπορούσαν να συλλάβουν. Παιζόταν μόνο με κιθάρα flamenca (είναι διαφορετική, πιο ελαφριά, κρατιέται διαφορετικά, παίζεται διαφορετικά με όλα τα δάχτυλα του δεξιού χεριού και φαντάζομαι ότι το άνοιγμα του αριστερού είναι σαφώς μεγαλύτερο από της κλασσικής. Για όλα αυτά αν κάνω λάθος παρακαλώ να με διορθώσετε, κύριοι κιθαρίστες, γιατί έχουν προκύψει μόνο από την παρατήρηση), palmas και αυτές οι φωνές των τσιγγάνων με την βραχνάδα τους (νομίζω ότι είχε και κρουστά –bongos, congas- αλλά δεν είμαι σίγουρη).

Μετά εμφανίστηκαν κάποιοι πιο πρόσφατοι μουσικοί (όπως ο Paco de Lucia, o Tomatito, ο Camarón de la isla, ο Manzanita και άλλοι) που προσέθεσαν το cajón, φλάουτο πλήκτρα και άλλα όργανα, το έκαναν πιο σύγχρονο με ήχους jazz ή ροκ. Και κάποιοι που συνέδεσαν το flamenco με άλλες μουσικές, όπως ο Bebo Valdés με την κουβανική μουσική.

Και από αυτές τις ζυμώσεις έχουν προκύψει οι εκπληκτικές μουσικές νέων μουσικών όπως των Ojos de Brujo, Bebe, Buika, Diana Navarro κ.α.

O Camarón de la isla είναι μια από τις ειδικές περιπτώσεις. Ήταν τσιγγάνος, με μοναδική ψυχή, μοναδικό συστατικό ενός καλού flamenco cantaor. Ακούω τη φωνή του και νοιώθω πολύ βαθειά το πάθος του. Πάθος που τον σκότωσε πολύ νέο, σε ηλικία 42 χρονών από χρήση ναρκωτικών και καρκίνο των πνευμόνων. Camarón στα ισπανικά σημαίνει «γαρίδα», και είχε αυτό το παρατσούκλι επειδή είχε ανοιχτόχρωμα μαλλιά. Είναι μεγάλη μορφή στην Ισπανία και πραγματικά βλέποντας κανείς το πρόσωπό του αναγνωρίζει μια εξαιρετική ψυχή μια λάμψη και μια καλοσύνη στο βλέμμα, που είναι πραγματικά συγκινητική. Δυστυχώς κάθε ταλέντο έχει τις αδυναμίες του. Κι αυτός πέθανε νωρίς ενώ θα μπορούσε να δώσει πολλά ακόμα παρέα με τον Paco και τον Tomatito στην μουσική γενικά και ειδικά στο flamenco.

Θα επανέλθω στο θέμα γιατί είναι πραγματικά πολύ πολύ ευρύ και ενδιαφέρον και ακόμα το ψάχνω… Για αρχή, ακούστε τον μεγάλο Camarón…

Σας φιλώ

Κατ'αρχήν Καλή Χρονιά σε όλους, πουλάκια μου, με υγεία, αγάπη, δημιουργικότητα και Ειρήνη κυρίως...

Εδώ και δύο μέρες δεν μπορώ να σηκωθώ το πρωϊ από το κρεβάτι... Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ξεκουραστεί ακόμα από τις γιορτές που δούλευα πολλές μέρες νύχτα... Πέρασα γιορτές οι οποίες ήταν συνεχόμενες μέρες εναλλαγής από ύπνο, σε καφέ, φαγητό με τους γονείς, ξανά ύπνο, μαγαζί και ξανά ύπνο, καφέ κτλ κτλ

Ήμουν σε τέτοια κατάσταση ψυχικού λήθαργου που νοιώθω ότι ξάπλωσα παραμονές Χριστουγέννων και ξύπνησα του Αη Γιαννιού...

Κι αν σκεφτείς ότι στο μαγαζί (Ράμπα, πιάνο μπάρ στο Ψυχικό) είχαμε ρεβεγιόν, πολύ κόσμο και πολύ γλέντι κι εγώ ήμουν αυτή που έπρεπε να δημιουργήσω το κέφι... τραγικό... βέβαια το έκανα, γιατί τελικά ο τραγουδιστής πρέπει κατά βάση να είναι ηθοποιός και να δείχνει αυτό που πρέπει να δείξει άσχετα αν το αισθάνεται ή όχι...

Η κούραση (πρώτα με χτύπησε η ψυχική κούραση, και μετά η σωματική) βγαίνει λίγη λίγη τώρα και με κάνει να δημιουργήσω σχέση εξάρτησης με τα μαξιλάρια και το πάπλωμα, που κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους και δεν με αφήνουν να σηκωθώ... Χτυπάει το ξυπνητήρι 8, "καλά δεν πειράζει, 10 λεπτά ακόμα", ξαναχτυπάει μετά από 10 λεπτά και γίνεται η ίδια δουλειά μέχρι τις 9 που πρέπει κανονικά να βρίσκομαι στο γραφείο μου, με ανοιχτό τον υπολογιστή, έτοιμη για μια παραγωγική μέρα... κι εγώ είμαι ακόμα δέσμια του κρεβατιού... πάει 9:10 και ακόμα υπάρχουν βαρίδια στα πόδια και στα χέρια για να μην μιλήσω για τα μάτια... και μετά (9:20, άκουσον άκουσον!! Ευτυχώς είμαι πολύ κοντά στη δουλειά, αλλιώς θα αντιμετώπιζα την ανεργία) σηκώνομαι νωχελικά και ετοιμάζομαι παρ'όλο που έχω αργήσει...

Που θα πάει θα ξυπνήσω, που θα πάει...

Ακούστε ένα όμορφο τραγούδι:

Σας φιλώ γλυκά...