Υπάρχουν κάποια πραγματάκια που έχω εκτιμήσει εκ νέου τώρα που ζώ στην απομόνωση και την εκτέλεση του νέου μου ρόλου. Όχι ότι δεν τα αγαπούσα όταν μπορούσα να τα κάνω ανενόχλητη, αλλά τώρα ειδικά που μου έχουν λείψει, τα εκτιμώ περισσότερο ακόμα... Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν γκρινιάζω, έχω πραγματικά δεχτεί αυτή την ολιγόμηνη υποχρεωτική απομόνωση, με αντάλλαγμα το μπεμπάκι, που πρέπει να ξεπεταχτεί λίγο πριν μπορέσω να τα ξανακάνω. Και δεν βαρυγκομάω, νοιώθω τυχερή που είμαι αυτή που θα το βοηθήσει να δεί τον κόσμο για πρώτη φορά και θα το βοηθήσει να χτίσει ένα γερό κορμάκι και μια υγιή ψυχούλα με αυτόν τον τρόπο.

Έτσι λοιπόν έχουμε και λέμε:

Κατ'αρχήν μου χει λείψει μια μεγάλη κούπα με ζεστό καφέ, συνοδεία τσιγάρου, σε ένα ζεστό καφενείο, μια κρύα χιονισμένη μέρα κάπου στην εξοχή... Να βλέπω δέντρα και βουνάκια από ένα θαμπωμένο από τη διαφορά θερμοκρασίας τζάμι και να πίνω αργά τον καφέ μου συζητώντας ήρεμα πράγματα ή απολαμβάνοντας τη σιωπή ή την μουσική που παίζει σιγανά...

Ένας ήσυχος ύπνος (πολλών ωρών κατά προτίμηση) μέσα στην αγκαλιά του ανθρώπου που με κοιμίζει με πιο όμορφα από όλους τους άλλους, κάτω από ζεστό πουπουλένιο πάπλωμα...

Μια ανέμελη βόλτα στο κέντρο (Πλάκα, Θησείο, Μοναστηράκι, Σύνταγμα, Κολωνάκι, Εξάρχεια) με κατάληξη μαγειρείο στο Γκάζι, όπου σερβίρουν υπέροχη σαλάτα με αβοκάντο, κολοκυθάκι και τυρί τριμμένο...

Βραδινή έξοδος σε χώρο όπου μπορώ να δώ το Μάλαμα και να τον ακούσω μέχρι τέλους, που βγαίνει μόνος με τη κιθάρα του,  τον Αλκίνοο με την εκπληκτική μπάντα του (Λάντσιας, Καλούδης, Παπαστάμου κλπ), τη Yasmin Levy (όπως την είχα δεί πριν δύο χρόνια στο Gazarte) ή ακόμα ακόμα τον Νίκο Ξύδη και τους Apotihans, ή τον Δημήτρη Κουκουλιτάκη σε βραδιά flamenco.

Μια πολύωρη βόλτα στα μαγαζιά για cheap shopping therapy, όπου μπαινοβγαίνω σε όλα τα μαγαζιά και ψωνίζω φτηνά ρουχαλάκια έτσι για το καλό, αλλά χορταίνει το μάτι μου χρώματα, ήχους και μυρωδιές...

Μια βραδιά δουλειάς στη Ράμπα, Σάββατο κατά προτίμηση, που θα τραγουδούσα με όλη μου τη ψυχή για τους πελάτες της, που έρχονται και ξανάρχονται και έχουν γίνει σχεδόν φίλοι, για τα παιδιά που δουλεύουν κι αυτά στο χώρο αυτό που έχω περάσει τις τελευταίες τρείς σεζόν φανταστικά με κατάληξη α καπέλα ένα τραγούδι που μ'αρέσει. Και πριν φύγω, ένα σφηνάκι απ'αυτή τη τέλεια βότκα και τσιγάρο...

Ένα live με τους Macondo ή τους Lathos Pathos... (και οι πρόβες)...

Μια κουβέντα με μια φίλη. Μη σας κάνει εντύπωση, το γεγονός ότι είμαι σπίτι συνεχώς δεν σημαίνει ότι και οι φίλες μου κάνουν το ίδιο και έχουν χρόνο. Εξ'άλλου η διαφορά φάσης που υπάρχει μεταξύ μας αυτή τη περίοδο, είναι αιτία απομάκρυνσης. Δεν είμαι σίγουρη βέβαια γι'αυτό, αλλά το θέμα της φιλίας είναι θέμα ενός διαφορετικού ποστ.

Μια μεγάλη βόλτα στο πάρκο με τον Joselito. Μάλιστα, τώρα που χιονίζει, χωρίς να βιάζομαι, χωρίς να φοβάμαι μη γίνει τίποτα στο σπίτι και πρέπει να φύγω γρήγορα και ο σκύλος δεν έρχεται να φύγουμε γιατί παίζει με 22 άλλα σκυλάκια.

Και τελευταίο για τώρα (το καλοκαίρι έχω άλλα που σχετίζονται με θάλασσα και διακοπές, αλλά δεν είναι του παρόντος): Να πάρω το αυτοκίνητο και να ακολουθήσω την Εθνική σε μία εκδρομή χωρίς προορισμό, απλά να οδηγώ μέχρι να κουραστώ ή να βρώ ένα μέρος που να με μαγέψει.

Σας φιλώ

:-)

Όποιος κι αν σου πει τι θα πει να γίνεσαι μητέρα, να γεννήσεις ένα πλάσμα εντελώς αβοήθητο και τόσο απλά τέλειο, πραγματικά δεν είναι δυνατόν να σου δώσει ούτε στο μισό να καταλάβεις. Όσο δυνατά κι αν το έχει ζήσει, όσο καλός κι αν είναι στις λέξεις, όσο καθαρό κι αν είναι το αρχείο σου από τέτοιες εμπειρίες.

Κι εγώ που πραγματικά πίστευα ότι δεν είμαι γεννημένη για κάτι τέτοιο, και όταν μου συνέβη, ήμουν ειλικρινά ανοιχτή σε όλες τις περιγραφές και τις πληροφορίες που μπορούσα να συγκεντρώσω για να προετοιμαστώ τους εννέα μήνες που προηγήθηκαν τη γέννηση του μωρού μου, μένω καθημερινά με το στόμα ανοιχτό.

Κατ'αρχήν δηλώνω υπεύθυνα ότι είναι δύσκολο, σου απορροφά κάθε γραμμάριο ενέργειας (αν γίνεται να μετρήσεις την ενέργεια σε γραμμάρια), σε γεμίζει τύψεις και ενοχές για το κάθε τι που κάνεις, αλλά συγχρόνως είναι τόσο υπέροχο αυτό το συναίσθημα. Πολλές φορές νοιώθω μέσα στην μέρα με τα μάτια μαύρα από την αϋπνία και το σώμα να πονάει από την κούραση ότι πλέον έχω χάσει κάθε υπόσταση. Είμαι μόνο αυτό που αισθάνεται κι αυτό το νεογέννητο, προέκτασή του. Ζώ για κείνο όπως κι αυτό για μένα. Αναπνέω για να του δίνω ανάσα, τρέφομαι για να τρέφεται και κοιμάμαι αρκετά λιγότερο κι απ'αυτό για να μπορέσω να το φροντίσω.

Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα που μου προκαλεί ένα χαμόγελο ή ένα βλέμμα του, για να μη μιλήσω για το κλάμα του... Λοιώνω από χαρά ή από πόνο ανάλογα με την περίσταση. Ο χρόνος αποκτά άλλη διάσταση. Κάθε μέρα μεγαλώνει και αλλάζει, οπότε ο ένας μήνας, ή ο ένας χρόνος αποκτούν άλλο νόημα.

και αναρωτιέμαι: Θα βρώ ξανά τον εαυτό μου; Θα ξανακοιμηθώ ποτέ ξανά ανέμελα; Οι ειδήμονες αποφάνθηκαν όχι. Γιατί πολύ απλά ο εαυτός μου είναι διαφορετικός πλέον, και το μεγαλύτερο μέρος του μυαλού μου έχει καταληφθεί, για πάντα. Το δέος που δημιουργεί η συνειδητοποίηση ότι αυτό το πλάσμα ήταν μέσα στα σπλάχνα μου και τώρα έχει αποκτήσει δική του ύπαρξη, είναι πολύ δυνατό για να μπορέσω να το βάλω στη άκρη έστω και για ένα δευτερόλεπτο.

Παρ'όλα αυτά, αυτό που θα παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις είναι να ξανασυναντήσω την Κακαφλίκα κάπου μέσα σε όλα αυτά, για να μπορέσω να υπάρξω. Να υπάρξω για να το φροντίζω και να το λατρεύω μέχρι να πεθάνω.

Σιγά σιγά όλα θα μπούν στη θέση τους ξανά, νομίζω. Είναι θέμα χρόνου.  

Διαλυμένη μα πολύ ευτυχισμένη σας καληνυχτίζω. Αυτό το τραγούδι τα λέει όλα (στα ισπανικά βέβαια)

[youtube:https://www.youtube.com/watch?v=d6lciuoqhRo]

Nueva vida rayo de luz por mi ventana avisa de otro dia
ternura, caricia, como angelico de la guardia velas cada esquina
no imagine que algo tan bello y tan autentico iba a pasar me desperte
oliendo a menta sobre arena mojada en sal
run run que alegra mi canto y una vida que viene y otra se va

Mirada dulce que acuna con calma
oye y susurra cuentos sin fantasmas
quien me iba a decir que un amor tan profundo me iba a mi a latir en lo mas ondo de mi corazón
trae mistero el perfume que amanece de nuevo

viene y va
pero este amor que siento por dentro siempre permanecerá
viene y va
aunque se paren lo cuatro vientos o se dejen de calmar
viene y va
aunque este mundo se vuelva loco te quiero contar que
viene y va

Con tu mano huelo la felicidad
y vuelo ese instante sin pensar
cancion de amor que llena mi habitación
repleta de por qué nos y sensaciones nuevas

viene y va
pero este amor que siento por dentro siempre permanecera
viene y va
aunque se paren lo cuatro vientos o se dejen de calmar
viene y va
aunque este mundo se vuelva loco te quiero contar que
viene y va

viene y va
aunque se paren lo cuatro vientos...