Πάλι θα γκρινιάξω, αν και έχει πολύ ωραία μέρα σήμερα, και έχω τόσο καλή διάθεση...
Έχω βαρεθεί να ακούω συνέχεια για την Eurovision, και ποιο τραγούδι θα στείλουμε και αν θα πάει, άντρας, γυναίκα ή πουρώ; Αν θα πάει μπαλάντα ξενέρωτη, χαζό τουρκο-ποπ ή καρα-ψεύτο-ροκ....
Και δεν φτάνουν όλα αυτά, το κάνουμε και με περηφάνια, διοργανώνουμε μεγάλη εκδήλωση σε γκλαμουράτο χώρο, τύφλα να'χουν τα OSCAR, για να παρουσιάσουν τα τρία αυτά ηλίθια τραγούδια (ο θεός να τα κάνει), αντρες, γυναίκες και πουρά σαν μοντέλα που παρουσιάζουν πλυντήρια.
Και θα μαζευτούν όλοι οι VIPs και celebrities για να παρακολουθήσουν τη διαδικασία αυτή, που τόσο μεγάλη σημασία έχει.. εθνική σημασία, μη ξεχνιόμαστε... Γιατί πάνω από όλα η εθνική μας υπερηφάνεια. Και θα μαζευτούν κι ένα σωρό καραγκιόζηδες που θα τραγουδήσουν βλακείες, περσινοί και προπέρσινοι νικητές της σοβαρής αυτής διοργάνωσης κλπ.
Και καλά αυτοί (άλλοι είναι απλά φτωχοί τω πνεύματι, άλλοι ματαιόδοξοι, άλλοι πληρώνονται για να πηγαίνουν σε τέτοια happenings), εμείς (βάζω και τον εαυτό μου μέσα, αν και θα προσπαθήσω να αποφύγω να κάνω το λάθος να το δω και να συγχυστώ);
Που θα καθίσουμε με πατατάκια και ποτά, σαν ηλίθιοι για να δούμε αυτό το show των γελοίων; Αφού κανένα τραγούδι δεν μας αρέσει, αφού τους βλέπουμε ότι είναι γελοίοι, γιατί τους υποστηρίζουμε... Είναι λίγο μαζοχιστική τάση αυτό... Τους βλέπουμε για να τους βρίζουμε, για να μεμψιμοιρούμε γιατί; Για το ότι σπανίως κερδίζουμε στην Eurovision. Σιγά τα παράσημα, σιγά την επιτυχία-αποτυχία...
Ουφ!
Εγώ λεω λοιπόν σήμερα (σήμερα είναι, ε;) να μην ανοίξω τηλεόραση, να καθίσω αγκαλιά και να διαβάσω ένα βιβλίο... τι λέτε;
Σας φιλώ!
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Από χτές πρόσεξα ότι δίπλα στον τίτλο του ποστ μου φιγουράριζε ένα κόκκινο αστεράκι!!! Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει ο όρος premium blog, πάντως είμαι σίγουρη ότι είναι κάτι καλό.
Χαίρομαι, γιατί τελευταία δεν νοιώθω ότι έχω και πολλή έμπνευση και φοβόμουν ότι το καημένο το ιστολογικό μου δωμάτιο θα γέμιζε σκόνες και αράχνες.
Σας φιλώ, φιλαράκια!!!
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Εδώ και μερικά χρόνια (ίσως όχι και αρκετά), βρίσκομαι με τα πόδια σε δύο διαφορετικές βάρκες.
Η μία είναι η πρωινή μου δουλειά/ζωή, για την οποία ξυπνάω πρωί - πρωί, μπαίνω στο αυτοκίνητο, μαζί με όλους τους υπόλοιπους αθηναίους, κολλάω στον Κηφισό, φτάνω στο γραφείο, συμμετέχω σε meetings και με λίγα λόγια κάνω ό,τι κάνουν οι περισσότεροι έλληνες.
Έχει το καλό ότι είναι πρωινή ζωή, κάτι που της δίνει ένα φως, μια θετική ενέργεια, γιατί είναι μεγάλο πράγμα το πρωινό ξύπνημα και το φως του ήλιου. Επίσης, η πρωινή δουλειά είναι σταθερή, έχει ασφάλιση και φυσικά είναι χειμώνα καλοκαίρι...
Από τη άλλη έχω την βραδινή μου ζωή, η οποία, προς το παρόν είναι μόνο Παρασκευή και Σάββατο, αλλά αν μου καθίσει κι άλλη μέρα δεν λεω ποτέ όχι... και είναι η κρυφή μου αδυναμία.
Είναι μια δουλειά που ξεκινάει αφού ο ήλιος έχει δύσει προ πολλού... Οι άνθρωποι που συναναστρέφεσαι εκείνες τις ώρες είναι είτε ορκισμένοι νυχτόβιοι, είτε ντυμένοι με τα καλά τους ρούχα και την καλή τους διάθεση για να διασκεδάσουν, είτε ψαγμένοι καλλιτέχνες (μουσικοί και μη).
Αυτή η δουλειά, όμως για μένα, έχει κάτι το ιδιαίτερο: Για να την κάνεις πρέπει να δώσεις ένα μεγάλο μέρος της ψυχής σου, πρέπει να είσαι ήρεμος, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να υποκριθείς αυτό που προτάσσει το εκάστοτε τραγούδι, ακόμα κι αν η διάθεσή σου είναι εντελώς διαφορετική.
Για να το κάνει κανείς αυτό και να καταφέρει να το κάνει καλά, χρειάζεται να κάνει πολλή προετοιμασία, εσωτερική (αυτή είναι και η πιο δύσκολη, ειδικά όταν δεν έχεις χρόνο), συναισθηματική και ψυχική... Επίσης, πρέπει να είναι και εκπαιδευμένος. Να γνωρίζει κάποια βασικά θέματα τεχνικής, για να αντέχει και να μπορεί να υλοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο αυτά που του ζητάει η φαντασία του. Διαφορετικά απλά δεν πείθει, και δεν έχει νόημα. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοώ...
Επίσης, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ. Σήμερα έχεις δουλειά, αύριο όχι, αλλά δεν μπορείς πεις "σήμερα, τρώω, αύριο δεν τρώω..." Επίσης, είναι πολύ πιθανό το καλοκαίρι να μην δουλέψεις. Χωρίς να μπαίνεις σε κανένα ταμείο ανεργίας, χωρίς να έχεις καμία απολύτως ασφάλιση.
Και υπάρχει κι ένα τρίτο θέμα, το οποίο έχει να κάνει με τα υπόλοιπα πράγματα στην ζωή μας. Οι φίλοι μας, οι σχέσεις μας, οι οικογένειά μας, η ξεκούρασή μας, η υγεία μας... Όλα αυτά μας προδίδουν και τα προδίδουμε, στην προσπάθειά μας να τα κάνουμε όλα μαζί.
Και έρχομαι και μπαίνω σ’αυτό το δίλημμα που δημιουργεί ο απλός συλλογισμός «αν δεν αφιερωθείς στο τραγούδι, δεν μπορείς να γίνεις καλός, κι αν δεν είσαι αρκετά καλός, δεν μπορείς να ζήσεις απ’ αυτό, άρα, μέχρι να γίνεις καλός, κι ενώ έχεις αφιερωθεί, πρέπει να έχεις κάποιον να σε στηρίζει οικονομικά, κάτι που αν θέλεις να είσαι κύριος του εαυτού σου δεν το αντέχεις».
Το άλλο σκέλος του διλήμματος είναι να παρατήσω την «επαγγελματική» πλευρά του τραγουδιού και να τραγουδώ μόνο στο μπάνιο και για τους φίλους μου. Έλα που δεν μπορώ όμως... Μου λείπει η επαφή με το κοινό, η σχέση αυτή που αναπτύσσεται έστω και για πολύ λίγο, μεταξύ μας... Μου λείπει η αίσθηση ότι υπάρχει αποδέκτης σ’αυτό που κάνω. Μου λείπει τόσο που σχεδόν παθαίνω στερητικά...
Κι έτσι, από την αδυναμία μου να επιλέξω, καταλήγω να τα κάνω και τα δύο. Έτσι, καταλήγω να γίνομαι χίλια κομμάτια, για να τα προλάβω όλα, και να αρχίζει να με προδίδει το σώμα μου, οι αντοχές μου... Και βέβαια, αισθάνομαι ότι δεν τα καταφέρνω να φτάσω στο επίπεδο που θέλω (και μπορώ, πιστεύω) στην μουσική, γιατί δεν έχω τον χρόνο, εκ των πραγμάτων, να αφιερωθώ. Δυστυχώς η μέρα έχει μόνο 24 ώρες, και η βδομάδα 7 ημέρες.
Μέχρι πρόσφατα, έλεγα, «θα κάνω και τα δύο, μέχρι να τύχει κάτι καλό, και να μπορέσω να σταματήσω την πρωινή δουλειά». Όμως φοβάμαι, ότι δεν θα τύχει κάτι καλό, αν δεν αφιερωθώ... Ή μήπως όχι; Δεν ξέρω, παιδιά, ειλικρινά, έχω μπερδευτεί. Λεω απλά να συνεχίσω να κάνω και τα δύο και όποιος αντέξει...
Σας φιλώ!!! ΥΓ και χρόνια πολλά στους ερωτευμένους.... :-)
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Ήρθε η ώρα να κάνω κάτι για μένα!
Βρίσκομαι σε μια φάση ψυχολογική που δεν έχω κουράγιο και δύναμη να ακολουθήσω κανέναν στόχο, μικρό ή μεγάλο.
Σήμερα ξύπνησα πιο δυνατή, πιο ξεκούραστη νομίζω (αν και αϋπνη πάλι)... Θα σηκωθώ και θα κάνω προσπάθεια... Προσπάθεια να κάνω κάτι για μένα να δώσω και κάτι σε μένα και μόνο...
Χμμμ, να ξεκινήσω από κάτι μικρό και εφικτό... Θα ξαναρχίσω μαθήματα τραγουδιού... Πολύ το είχα αφήσει... Έψαξα τα ωδεία, σκέφτηκα την Άννα Διαμαντοπούλου (αν και νομίζω ότι δεν θα καταφέρω να την πλησιάσω), την Στέλλα Χροναίου (μου πέφτει λίγο μακρυα), τον Κώστα Θωμαϊδη (λές;), την Martha Moreleon (Αν τα καταφέρω να κάνω μάθημα με υλικό μεξικάνικα παραδοσιακά θα χαρώ πάρα πολύ!!!)
Δεν ξέρω ακόμα... Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να αρχίσω πάλι να ασχολούμαι εποικοδομητικά με την φωνή μου...
Το επόμενο βήμα είναι να ξεκινήσω ένα όργανο... Κιθάρα ίσως... Χμμμμ....
Αν καταφέρω αυτόν τον στόχο (ελπίζω ότι θα με έχει ήδη γεμίσει με ενέργεια) θα προχωρήσω σε κάτι πιο μεγάλο ίσως.....
Τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά, θα μου πείτε... εντάξει προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη και θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας...
Καλή μέρα σας!!!!
5 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΜεγάλο πράγμα η συνήθεια φιλαράκια....
Εδώ και πάρα πολύ καιρό άκουγα το πρωϊ μια εκπομπή στο ραδιόφωνο. 8-10 στο Σταθμό, νύν Δίεση...
Παλιά, πριν 7 χρόνια έβαζα το ραδιόφωνο να κάνει το ξυπνητήρι και με ξύπναγε η κλασσική μουσική που συνήθιζε να βάζει ο κ. Χρήστος Μιχαηλίδης ακριβώς στις 8:00πμ. Τα τελευταία 2 χρόνια που οδηγώ αυτοκίνητο, τον άκουγα πηγαίνοντας στη δουλειά, να λέει όμορφα και αρκετές φορές σοφά λόγια για τα γενόμενα γύρω μας, να γκρινιάζει άλλες φορές δίκαια, άλλες άδικα (κατά τη δική μου πάντα γνώμη), αλλά πάντα αφήνοντας μια αισιοδοξία παράξενη, μια θετικότητα, μια όμορφη διάθεση.
Φυσικά το καλύτερο ήταν το ντουέτο του με τον Θεόφιλο Δουμάνη, όπου ο ένας έκοβε και ο άλλος έραβε, μαλώνανε για την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό και το γέλιο της αρκούδας για ένα σωρό άλλα θέματα...Ανυπομονούσα να πάει 08:45πμ, για να διαλέξουν τους κακούς και τους καλούς και να τους σχολιάσουν, και 9:30πμ (αν ήμουν ακόμα στο δρόμο) για να κάνουν τα γερόντια του μαπετ σοου. Πολλή πλάκα...
Τη Δευτέρα (που ήμουν και τόσο χαρούμενη, αφού είχα περάσει υπέροχα στο live του ΜΗ) ξεκίνησα μπαίνοντας στο αυτοκίνητο να βάλω το ραδιόφωνο και άκουσα μια ξένη φωνή... Όχι την ζεστή και βραχνή με λίγο ξενική προφορά του Χρήστου Μιχαηλίδη. Μια φωνή λίγο σκληρή, που μου θυμίζει ειδησεογραφία στην ΕΡΑ σπορ, ή στον ΣΚΑΙ. Ο κ. Κώστας Αρβανίτης. ΞΕΝΕΡΩΣΑ ΜΕΧΡΙ ΔΑΚΡΥΩΝ... Μιλάει πολύ για πολιτική κάτι που δεν έκανε με αυτόν τον τρόπο ο Μιχαηλίδης. Εκείνος μιλούσε με μια πιο ευρεία έννοια για πολιτική. Με τον τρόπο που μου ταίριαζε... Έκανε και διάλογο με τον Θεόφιλο, ο οποίος μαζί του μοιάζει πιο σοβαρός (πάντα είναι σοβαρός, απλά είχε πιο πολύ πλάκα, γιατί είχε το κατάλληλο ταίρι) και δεν πετάει τις ατάκες του...
Εδώ έρχεται αυτό που λέει το θέμα μας. Συνήθεια... Μια ευχάριστη γλυκειά συνήθεια που την είχα αναπτύξει τα τελευταία (αρκετά μάλιστα) χρόνια και μου συνόδευε το πρωϊνό ξύπνημα, το ξεκίνημα της μέρας μου... Ίσως αν το είχε καταφέρει αυτό ο κ. Αρβανίτης να τον άκουγα με μεγαλύτερη ευκολία και να μην ήμουν προκατειλημμένη (γιατί ξέρω ότι είμαι προκατείλλημμένη).
Ανυπομονώ να μάθω που πήγε ο Χρήστος Μιχαηλίδης για να τον ακολουθήσω, γιατί τελικά τη ρουτίνα που έχω φτιάξει εγώ για την μέρα μου, θέλω να την κρατήσω...
Μήπως ξέρετε εσείς;;;
8 σχόλια - Στείλε Σχόλιο