Δανείστηκα το στιχάκι του Βασίλη (Σαλταγιάννη) για να εκφράσω αυτό που με χαρακτηρίζει τα τελευταία 9 χρόνια της ζωής μου που άρχισα να ασχολούμαι με την μουσική ημι-επαγγελματικά (από το ημί-αιμο)...

Είχα μια συζήτηση μ'έναν πολύ καλό φίλο χτες το βράδι και θα ήθελα να μου λέγατε τη γνώμη σας.

Κατ'αρχήν για όσους δεν το ξέρουν ξεκίνησα να τραγουδάω το 2000 και από τότε όλους τους χειμώνες και κάποια καλοκαίρια δουλεύω ασταμάτητα. Κάθε σεζόν (δόξα τω Θεώ) βρίσκω (ή με βρίσκει για να είμαι πιο ακριβής) κάποιο μαγαζί για να περνάω τα ΠΣ μου ή τα ΠΠΣ μου ή τα ΠΣΚ μου, τις γιορτές και τις αργίες μου... Βγάζω την ψυχούλα μου και γυρίζω σπίτι εξαντλημένη, ενώ παράλληλα ικανοποιώ και την ανάγκη μου για δημιουργία συμμετέχοντας σε καινούργιες δουλειές φίλων κυρίως (η προσωπική σχέση είναι το βασικό κίνητρο για κάτι τέτοιο).

Στο μεταξύ δουλεύω και το πρωϊ, σε μια εταιρεία που κάποτε ήταν μεγάλη (λέω κάποτε γιατί τώρα είναι στην εντατική και δεν ξέρω πόσο θα αντέξει η καρδιά της), και δουλεύω αρκετές ώρες για να χτίσω μια ικανοποιητική καριέρα, να έχω έναν μισθό και να παίρνω τα ένσημα για να εξασφαλίσω τα γεράματά μου (Μακρυά το πήγα, ε; Ούτε ξέρω αν θα πάρει σύνταξη η γενιά μου... αλλά εν πάση περιπτώσει). Έχω κάνει τις σπουδές μου τα σεμινάριά μου, και έχω αρκετή προϋπηρεσία για να αποτελώ χρήσιμο στέλεχος...

Η μέρα και η νύχτα είναι δύο χώροι που διαφέρουν σε πολλά, αλλά μοιάζουν και σε κάποια. Κατ'αρχήν, να πώ τις ομοιότητες: Υπάρχουν και στους δύο χώρους πισώπλατα μαχαιρώματα, φιλοδοξία μέχρι ανηθικότητας, και καλοί και κακοί άνθρωποι. Επίσης, η υπευθυνότητα και η εργατικότητα είναι απαραίτητα και στους δύο χώρους.

Διαφέρουν όμως στο ότι τη μέρα είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιος είναι καλός και ποιος κακός παρ'όλο που έχει περισσότερο φώς. Επίσης, στο ότι την μέρα μετά από ένα καλό 8-ωρο ύπνο, το μυαλό είναι πιο καθαρό και νηφάλιο, και δεν υπάρχουν τρομερές εξάρσεις και ακαταλαβίστικες αντιδράσεις που μπορεί να ωφείλονται στο ποτό, αλλά το άγχος είναι μεγαλύτερο γιατί παίζονται χοντρά φράγκα. Επίσης, η νύχτα είναι τόσο γοητευτική και όμορφη, αλλά τόσο μα τόσο κουραστική και ανθυγιεινή, μια και ο βραδυνός ύπνος δεν αναπληρώνεται (τουλάχιστον στον δικό μου οργανισμό) και τόσο εθιστική.

Εγώ λοιπόν βρίσκομαι ανάμεσα στα δύο... Μια ζωή πραγματικά οργανωμένη, υπαλληλίστικη, με το μισθουλάκο μου (που δεν παραπονιέμαι, είναι μεγάλο πράγμα να έχεις κάθε μήνα το μισθό σου για να μπορείς να βγάζεις τα έξοδά σου χωρίς να εξαρτάσαι από άλλους, παρά μόνο στην δική σου αξία), την πρωϊνή μου ζωή.

Και το βράδι μεταμορφώνομαι σε αρτίστα, που πρέπει να θυμάμαι στίχους, μελωδίες, και να μπορώ συγχρόνως να αφήνομαι στη δίνη της μουσικής για να μπορώ να την σερβίρω ή καλύτερα να την χαρίζω στους ανθρώπους που με ακούν, με σεβασμό απέναντί τους χωρίς να υποτιμώ τη νοημοσύνη τους, γιατί εκείνη την ώρα πλησιάζω την ψυχή τους, ή έτσι πρέπει να κάνω κατά την άποψή μου (δεν ξέρω αν τα καταφέρνω γιατί είναι μεγάλη υπόθεση αυτή).

Και βέβαια αυτό είναι και το πρόβλημά μου, έχω πέσει στην λούμπα να μην μπορώ να εγκαταλείψω το μεροκάματο (σημειώνω ότι δεν έχω οικονομική υποστήριξη από κανέναν και ούτε θέλω να έχω), για το νυχτοκάματο μόνο, που όμως ΣΩΜΑΤΟΠΟΙΕΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΟΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΕΓΕΤΑΙ. Τη λατρεύω τη μουσική σε όλες της τις εκφάνσεις, με γεμίζει, με κάνει πολλές φορές (όχι πάντα γιατί είναι και οι συνθήκες καμια φορά λίγο γαμημένες) να αιωρούμαι λές και έχω πάρει το πιο "καλό" ναρκωτικό, χωρίς να έχω πιεί ούτε μισό ουϊσκι. Και αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα.

Και καλά μέχρι εδώ. Το πρόβλημα δημιουργείται γιατί η μέρα έχει 24 ώρες και η εβδομάδα 7 μέρες. Το σώμα είναι θνητό και φθαρτό. Το μυαλό δε... άσε... Αντέχει μέχρι ένα σημείο να το καταπονεί κανείς. Μετά σε παρατάει μόνο σου, και πραγματικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. 

Καταναλώνεις αρκετή ενέργεια στην πρωϊνή δουλειά και παρ'όλο που έχεις κρατήσει αρκετή ή την πιο πολλή για την μουσική, δεν αρκεί. Γιατί η μουσική χρειάζεται όλο σου το είναι. Αν δεν αφιερωθείς ολοκληρωτικά είσαι απλά μέτριος, και αν είσαι μέτριος, δεν μπορείς να κάνεις καλές δουλειές που θα σου δώσουν εμπειρία και έμπνευση για να γίνεις καλός. Και αυτό είναι ένας κύκλος.

Και λέω εγώ, λοιπόν. Ξέρω ότι το πράγμα λειτουργεί έτσι, θέλω να ζήσω τα όνειρά μου (μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα x-factor και βλακείες), θέλω να κάνω τόσα, έχω τόσες ιδέες και τόση αγάπη γι'αυτό, αλλά δεν αντέχει το σώμα μου να δώσω την ενέργεια που χρειάζεται και ακόμα κι αν τραβήξω την αντοχή μου στα όριά της (το κάνω συχνά γιατί πραγματικά μ'ενδιαφέρει) δεν αρκούν οι ώρες της ημέρας για να τα χωρέσω όλα.

Αλλά από την άλλη, έχω δει τόσες τραγουδίστριες και τραγουδιστές που φτάνουν σε μια ηλικία προχωρημένη και δεν βρίσκουν δουλειά... και διστάζω, φοβάμαι. Και εδώ έρχεται αυτός ο φίλος μου και λέει "να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου"... Αρκεί όμως;;;; Ιδού η απορία; Πόσοι και πόσοι δεν αξίζουν, δίνουν την ζωή τους και τελικά καταλήγουν στα αζήτητα;

Είναι θέμα ημερών να κυκλοφορήσει το cd του Βασίλη Σαλταγιάννη LATHOS PATHOS στα δισκοπωλεία...

Μάλιστα από την αγωνία μου έχω πάρει τηλέφωνο στο METROPOLIS και μου είπαν ότι ναι!! Είναι στη λίστα με τις παραγγελίες... άρα σήμερα, αύριο θα είναι στο ράφι...

Παναγία μου, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο όμορφα νοιώθω που η δουλειά του Βασίλη (που είναι απο τους πιο καλούς μου φίλους και από τους πιο ταλαντούχους που ξέρω), με την συμμετοχή των υπόλοιπων από τους LATHOS PATHOS και της αφεντιάς μου, επιτέλους πήρε το δρόμο προς το "κοινό". Τώρα όποιος θέλει μπορεί να πάει στο δισκοπωλείο (σιντοπωλείο) και να πάρει τα τραγούδια αυτά στο σπίτι του και να τα ακούει όποτε θέλει.

Κατάλαβα ότι είχε ψηθεί η δουλειά, όταν στο τελευταίο live στο Μπαράκι του Βασίλη, μου είπαν κάποιοι φίλοι μου (που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους) ότι θέλουν να τους δώσω τα τραγούδια να τα ακούν στο σπίτι τους.

Αλλά αυτό που με κάνει να νοιώθω πραγματικά τυχερή είναι που ήμουν κομμάτι αυτής της δουλειάς, και την έχω παρακολουθήσει από την γέννησή της σχεδόν (ως απλός ερμηνευτής και όχι ως μέτοχος στην δημιουργία βέβαια) και την είδα να περνάει τα διάφορα στάδια της ωριμότητας, μέχρι να γίνει αυτό που έγινε... Γιατί αυτή είναι η γλύκα, ότι την είδα να περνάει από τη φάση του ενθουσιασμού, της απογοήτευσης, της χαράς του Live, της δυσανασχέτησης του βάλτου για να εξελιχθεί και να γίνει αυτό που έγινε. Μια πολύ καλή μουσική δουλειά κατά την ταπεινή μου γνώμη. Και την πίστεψα από την πρώτη στιγμή.

Χίλια μπράβο στον Βασίλη Σαλταγιάννη και σε όλα τα παιδιά που έγραψαν στίχους (Μαρία Πλουμή, Μαργαρίτα Θανόγλου, Έμυ Μίγια, Αργύρη Ολοκτσίδη) και στους LATHOS PATHOS (Δημήτρη Παπαδάμη, Ανδρέα Νικόλη, Μάκη Χαρίτο και Γιάννη Σταύρου) που έπαιξαν, αλλά και σε όσους συμμετείχαν είτε τραγουδιστικά (Ελένη Νόνη) είτε παικτικά. 

Βέβαια δεν θα μπορούσα να μην ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Ξένια (XENIARODO) που έφτιαξε το εξώφυλλο, το εσώφυλλο κλπ και έδωσε την εικαστική-αισθητική μορφή, έτσι ώστε τελικά να βγεί αυτό που βγήκε.

Και βέβαια το πιο μεγάλο ευχαριστώ στο Music Heaven και στα μέλη για την υποστήριξη και την αγάπη. Να'στε όλοι πολύ καλά!!! 

Στο myspace μπορείτε να ακούσετε δείγμα της δουλειάς:

www.myspace.com-lathospathos

Ελπίζω να σας αρέσει και να τα ξαναπούμε από κοντά στα επόμενα lives!!!

Πολλά ζεστά φιλιά!!! 

Λοιπόν χτες είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τη δασκάλα μου.

Γιατί οι μαύροι έχουν μέσα τους τον ρυθμό πιο πολύ από τους λευκούς, γιατί η φωνές τους είναι άπαιχτες χωρίς να έχουν κάνει ούτε μαθήματα ούτε τίποτα… Γιατί οι τσιγγάνοι έχουν επίσης μέσα τους τη μουσική χωρίς να έχουν ούτε ωδεία, ούτε δασκάλους…

Βλέπεις τσιγγανάκι 5 χρονών να παίζει τουμπερλέκι σαν επαγγελματίας, ενώ άλλοι σε γόνιμες μαθησιακές ηλικίες προσπαθούν για να μάθουν τα βασικά… Βλέπεις τσιγγάνους να παίζουν κιθάρα flamenca, καλύτερα από οποιονδήποτε κλασσικό κιθαρίστα χωρίς ούτε νότες… και γώ πχ προσπαθώ να μάθω τους ρυθμούς για να χτυπάω παλαμάκια (γιατί για να μάθω κιθάρα τέτοια στα γεράματα δεν νομίζω ότι γίνεται) και δυσκολεύομαι πολύ (και δεν είμαι εντελώς άσχετη με τον ρυθμό και τη μουσική και δη αυτή τη μουσική). Βλέπεις τσιγγάνους να τραγουδάνε λαϊκά με κάτι γυρίσματα απίστευτα… και βέβαια ας μη μιλήσουμε για τους μαύρους που τραγουδούν στα gospel με κάτι εκτάσεις εκπληκτικές και μια ελευθερία αξιοζήλευτη στον τρόπο και χορεύουν με απίστευτη ευκολία, έτσι όπως ένας λευκός πρέπει να πάει σε σχολή για να μάθει. Ή για τις μαυρούλες που τραγουδούν και χορεύουν συγχρόνως…

Καταλήξαμε ότι το μοναδικό συστατικό αυτής της ιστορίας είναι ο πόνος… Ο πόνος είναι μεγάλο μέρος της ιστορίας τους. Ξεκινώντας από τα κατάλοιπα της σκλαβιάς, περνάει στο apartheid τον φυλετικό διαχωρισμό που έχουν υποστεί πολλάκις και σε πολλές γωνιές του κόσμου από τους λευκούς και καταλήγει στη φτώχια. Η μουσική, ο ρυθμός, το τραγούδι αποτελούν μεγάλη διέξοδο και ξέσπασμα στην δυστυχία.

Είναι αλήθεια… Έχω παρατηρήσει ότι όταν δεν νοιώθω καλά, αν καταφέρω να αφεθώ στη μουσική, με θεραπεύει, με χαλαρώνει, με αδειάζει… Φαντάσου λοιπόν αυτό το «αν καταφέρω να αφεθώ στη μουσική» είναι καταγεγραμμένο στο DNA τους… και ιδού το αποτέλεσμα: