Χτες ήταν μια πολύ αντιφατική μέρα για μένα. Από την μία είχα πάρει την πιο μεγάλη χαρά πηγαίνοντας το μωράκι μου στο γιατρό, γιατί μου είπε ότι αναπτύσσεται με πολύ γοργούς ρυθμούς, ανέβασε ύψος, βάρος και περίμετρο κεφαλής σε ένα μήνα σχεδόν διπλάσια απ’ όσο θα έπρεπε για την ηλικία του… και όλα αυτά αποκλειστικά με το δικό μου γάλα. Ένιωσα το θαύμα του θηλασμού και το θαύμα της ζωής. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο μεγάλη ικανοποίηση είναι να ξέρεις και με επιστημονική επιβεβαίωση ότι κάνεις κάτι τόσο ξεχωριστό αλλά και δύσκολο σωστά. Και είναι ένα μωρό χαρούμενο και γελαστό. Και αυτό είναι που μου δίνει τη δύναμη να συνεχίσω να ζω σε συνθήκες αποκλεισμού, κάτι που για την ιδιοσυγκρασία μου είναι τρομερά δύσκολο. Αλλά το αξίζει...

Και είναι αστείο, γιατί δεν είμαι από τις γυναίκες που είχαν ως στόχο την μητρότητα από μικρά κορίτσια. Είμαι ένας άνθρωπος πολύ ελεύθερος, πολύ εγωιστής και προσκολλημένος σε πράγματα του «εαυτού». Τέχνη, χαρά και ζωή… μουσική, κόσμος, έκθεση. Πράγματα που έχω χάσει ελπίζω όχι ανεπιστρεπτί. Δεν είμαι πια χαλαρή, ανέμελη, δεν έχω επαφή με τον εαυτό μου και με αυτό που με γεμίζει τόσο, τη μουσική. Τη μουσική ως παράσταση, όχι ως άκουσμα, αυτό δεν το έχω χάσει.

Και χτες, λοιπόν, έπεσα πάνω σε κάποιες εικόνες που πραγματικά μου έδειξαν πόσο μακριά είμαι από την προηγούμενη ζωή μου. Πως η ζωή (η προηγούμενη ζωή μου) συνεχίζεται, χωρίς εμένα. Πως ουδείς αναντικατάστατος, κανένας όμως. Κάθισα και σκέφτηκα γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να αλλάξω σελίδα. Να αναθεωρήσω τις προτεραιότητές μου, την ύπαρξη μου όλη. Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να δω ότι μπροστά υπάρχει πάντα ο δρόμος της εξέλιξης και ότι η ζωή είναι και ήταν πάντα μια συνεχής αλλαγή.  Γιατί μου κάθεται τόσο άσχημα ότι δεν μπορώ να είμαι εκεί που ήμουν. Δεν μπορώ να είμαι αυτή που ήμουν. Ανασφάλειες, γαμώτο, που δεν έχω καταφέρει να νικήσω ακόμα. Πού θα πάει όμως...;

Οι άνθρωποι, εν τω μεταξύ, εξαφανίζονται όταν δεν είσαι πια ο ίδιος. Οι φίλοι δεν είναι διατεθειμένοι να παραμείνουν στη ζωή σου όταν αλλάξει. Κι αυτό μ’ έχει πληγώσει. Έχω τρεις μήνες που έχω αυτό το μικρό θαύμα στη ζωή μου και δεν έχω πολλούς ανθρώπους να το μοιραστώ, ούτε καν να μου θυμίσουν ότι δεν έχω χαθεί σαν υπόσταση (αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω). Και υπήρχαν πολλοί περισσότεροι πριν στη ζωή μου. Δηλαδή αν δεν πάω εγώ στους ανθρώπους παντοιοτρόπως, εκείνοι δεν έρχονται. Όμως ίσως να πρέπει να αναθεωρήσω τις σχέσεις στη ζωή μου, ακόμα και τη δική μου πλευρά σ’ αυτές. Ίσως κάνω κάτι λάθος...

Και γράφοντας αυτό το ποστ σαν τη προσωπική μου αυτό-ψυχανάλυση, σκέφτομαι ότι και σελίδα θα αλλάξω, και θα αποδεχτώ κάποια πράγματα, και όσα δεν μπορώ να μην έχω στη ζωή μου, θα τα ξαναποκτήσω. Ίσως θα πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή, αλλά το έχω ξανακάνει. Θα το ξανακάνω. Απλά αυτη τη στιγμή νιώθω παροπλισμένη και αδύναμη, εξαντλημένη. Ελπίζω σύντομα να νιώσω δυνατή πάλι.

Σας φιλώ,

Καληνύχτα