Luz

Η Luz ήταν εξαιρετική, συγκινητική με αυτή τη ζεστή χροιά που όλοι ξέρουμε από το Piensa en mi και το Un año de amor που παίχτηκαν στην ταινία του Pedro Almodóvar "Tacones Lejanos". Εμφανίστηκε ένα πλάσμα κομψότατο με μια φωνή μεστή που έπαιζε ανάμεσα στην jazz και στην ποπ με διάφορα εντυπωσιακά ανεβοκατεβάσματα και χόρευε σαν κοριτσάκι. Επίσης μίλησε και ελληνικά...

Τραγούδησε τραγούδια από τον τελευταίο της δίσκο "vida toxica" αλλά και τα πιο παλιά της...

Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει αυτό το στυλ μουσικής (που φέρνει σε ποπ, και αμερικανίζει λίγο), όμως η Luz με καθήλωσε σχεδόν 1 1/2 ώρα. Φύγαμε από την Αίθουσα Φίλων της Μουσικής με μια γλυκειά γεύση...

Και μια και ήμουν στην Galicia, σκέφτηκα να μην χαλάσω το γλυκό, και πήγα στο Caminito, όπου απόλαυσα (πραγματικά απόλαυσα) μια όμορφη παράσταση flamenco του σχήματος SOLEA (αν δεν κάνω λάθος) που έχει στήσει ο Δημήτρης Κουκουλιτάκης με συνοδοιπόρους-συνενόχους τους:

Alejandro Chacón στο τραγούδι και στην δεύτερη κιθάρα, τον Pedro Fabian στα κρουστά (cajón) και τρείς ελληνίδες χορεύτριες την Ελένη Γιαννοπούλου,την Κλειώ Δερτιλή και τη Στεφανία Σιδέρη, που χτυπούσαν τα απαραίτητα παλαμάκια και γενικά λειτουργούσαν σαν κρουστά, και χόρεψαν πραγματικά υπέροχα, με ένταση και ακρίβεια, σαν να μην ήταν ελληνίδες (δεν μπορώ να πώ σαν να ήταν ισπανίδες). Ειδικά η Ελένη Γιαννοπούλου, που το παρουσιαστικό της θύμιζε αρκετά εκρηκτική τσιγγάνα, τα έδωσε όλα.

Έπαιξαν όλοι καταπληκτικά. Εντάξει, τον Δημήτρη Κουκουλιτάκη, πολλοί θα γνωρίζετε. Είναι ένας άνθρωπος που το κατέχει το άθλημα, κάτι αρκετά δύσκολο, αν κανείς ζει στην Ελλάδα, που το flamenco πολλοί το εκτιμούν, αλλά λίγοι το ακούν, και ακόμα λιγότεροι πηγαίνουν να το ακούσουν ζωντανά.

O Pedro Fabian είναι πολύ καλός κρουστός, γιατί αν και περουβιανός, συνόδευσε τους υπόλοιπους πολύ καλά. Και τραγούδησε κι ένα τραγούδι (το Verde σε στίχους F.G. Lorca, που έχει τραγουδήσει ο Manzanita).

Και η βραδιά τελείωσε με μια μικρή νοσταλγία, γιατί το πρόγραμμα θα ήθελα να ήταν μεγαλύτερο (κάτι το οποίο δεν σημαίνει ότι ήταν μικρό, απλά ότι εγώ ήθελα παραπάνω για να χορτάσω) και γιατί το ταξίδι στην Βαρκελώνη αργεί ακόμα...

Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτούς που ζωντανεύουν την Ανδαλουσία στην Ελλάδα.