Όλες αυτές τις μέρες «καιγόμαστε» ζωντανοί όλοι μας, χωρίς να χρειάζεται να είμαστε παρόντες σωματικά στον τόπο της καταστροφής, χωρίς να χρειάζεται να μπαίνουν οι φλόγες από το παράθυρο μέσα στο σπίτι μας, χωρίς να πρέπει να καίγονται τα μαλλιά μας και το δέρμα μας… Καιγόμαστε… Βοήθεια… 

Πιο πολύ απ’ όλα με πνίγει το «γιατί»… Πρέπει να έχεις την ίδια παθολογία για να είσαι σε θέση να συλλάβεις το «γιατί» και με ποιο άρρωστο σκεπτικό μπορεί κάποιος να κάνει ένα τέτοιο έγκλημα. Ακόμα και ένας δολοφόνος έχει ένστικτα που είναι κατανοητά… Αυτό όμως είναι παντελώς αδιανόητο. Είναι παντελώς ακατανόητο. Αρνούμαι φυσικά την εξήγηση της «θεομηνίας», αρνούμαι την εξήγηση της «φυσικής καταστροφής», όπως από έναν σεισμό πχ. 

Υπάρχει ανθρώπινο χέρι, αλλά βασικά υπάρχει ανθρώπινος νους σ’ αυτήν την καταστροφή. Μια καταστροφή για την οποία ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Ό,τι και να κάνει κανείς είναι κατόπιν εορτής, και λίγο μπορεί να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους να ξεχάσουν τον τρόμο, την αδικία και το πένθος που πνίγει την ψυχή τους.  

Όσα επιδόματα και να εισπράξουν, όση συμπαράσταση και να λάβουν τον πρώτο καιρό, κάποια στιγμή θα μείνουν μόνοι με τις στάχτες των σπιτιών τους, με τη στάχτη των ανθρώπων τους και της ζωής τους. Κι αυτό είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να το αποτρέψει. Το χώμα θα κάνει μήνες να εξυγιανθεί για να μπορεί πάλι να δώσει καρπούς. Τα δέντρα (αν δηλαδή ξαναφυτευτούν) θα κάνουν χρόνια για να αρχίσουν να φαίνονται. Το τοπίο από βαθύ πράσινο έχει γίνει μαύρο. Τα νερά της βροχής θα γίνουν εχθρός για τους ανθρώπους. Θα τρέχουν χωρίς κανένα εμπόδιο και θα ξεχειλίζουν πόλεις και σπίτια.   

Να βλέπεις τη χώρα σου να πνίγεται στους καπνούς και τις φλόγες, τους ανθρώπους της χώρας σου και την ιστορική σου κληρονομιά να κινδυνεύουν και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα γι’αυτό.  

Αυτή την αίσθηση της ματαιότητας, που δεν γίνεται τίποτα για να «ξε-γίνει» το κακό δεν μπορώ να χωνέψω. Ένα κακό που το δημιούργησαν ανθρωπόμορφα τέρατα στον βωμό τίνος; Δεν ξέρω. Αυτό το «δεν ξέρω» τριγυρνάει στο μυαλό μου όλες αυτές τις μέρες που χιόνιζε στάχτη και καπνός έκρυβε το ήλιο.  

Δεν είναι ώρα να κατηγορούμε τα ζώα τους πολιτικούς, δεν είναι ώρα να έχουμε το μυαλό μας στις εκλογές. Ούτε να τρέχουμε σαν άλλα κινεζάκια στις εθνικές οδούς για να βγάλουμε φωτογραφίες και να «απολαύσουμε» το θέαμα της καταστροφής. Είναι η ώρα να ανοίξουμε μάτια κι αυτιά, να βάλουμε όλη μας τη θέληση και να χαρίσουμε λίγο από τον χρόνο μας και συντονισμένα από δασολόγους, οικολόγους κλπ να βοηθήσουμε ουσιαστικά στην όποια δυνατή ανάπλαση του περιβάλλοντος.

Ελπίζω να υπάρξουν τέτοιες κινήσεις συντονισμού για να μπορέσουμε όλοι να μετατρέψουμε το πένθος μας σε δημιουργική βοήθεια. Γιατί τελικά η ζωή συνεχίζεται και δεν πρέπει να αφηνόμαστε στην ματαιότητα.

Γράφω λίγο ασυνάρτητα, αλλά νοιώθω πολύ ασυνάρτητα και μπερδεμένα.

Την εικόνα για την φυσική διαδοχή την πήρα από το site  

http://magicasland.com/fisiki-diadochi/2007/06/30/