Σ'όλο το χαμό που μας περιτριγυρίζει, ζώ από πολύ κοντά την "κρίση" της αγοράς... τι τύχη κι αυτή!
Στον όμιλο που δουλεύω, έχει πτωχεύσει ήδη η μία εταιρεία, και βρίσκεται ο κόσμος στο δρόμο... Άνθρωποι με τους οποίους έχω συνεργαστεί μεν ελάχιστα, αλλά τρώμε/τρώγαμε από το ίδιο πιάτο... Νοιώθω τρομερή ανάγκη να τους συμπαρασταθώ, να τους δείξω ότι παρ'όλο που δεν έχουμε ακόμα βρεθεί στην ίδια ακριβώς θέση, κατανοώ την κατάστασή τους και εκτιμώ το ότι παλεύουν για να κερδίσουν έστω τις αποζημιώσεις τους από την μαμά εταιρεία.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η τάση κάποιων ανθρώπων (δικών μου συναδέλφων) να αντιμετωπίζουν με κυνισμό τους απολυόμενους, λέγοντας ότι "έτσι είναι η αγορά"... Θα ήθελα να μην ήταν "έτσι η αγορά"... Θα ήθελα να μπορούσαμε όλοι μαζί να κάνουμε τη διαφορά. Να μην καθόμαστε στα αυγά μας γκρινιάζοντας για αυτό που μας περιμένει, ή φοβόμαστε, κοιτάζοντας μόνο τη πάρτη μας.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν συνδικαλιζόμουν (ούτε και τώρα), αλλά αισθάνομαι πραγματική ανθρώπινη λύπη γι'αυτούς τους ανθρώπους που είναι κοντά μας, και ενδόμυχα θα κάνω αυτό, που θα περίμενα να έκαναν οι άλλοι αν βρισκόμουν εγώ στην συγκεκριμένη θέση. Γιατί όπου υπάρχουν πολλοί κάτι μπορεί να γίνει, πιστεύω, ίσως όμως να είμαι και υπερβολικά αισιόδοξη.
Και επίσης η άλλη αλήθεια είναι ότι ο τυφλός, πωρωμένος συνδικαλισμός δεν μου ταιριάζει και γενικά πιστεύω ότι είναι αρκετά υπεύθυνος γι'αυτή την άρνηση του κόσμου να συμμετάσχει σε οτιδήποτε σχετικό.
Τι να πώ, follow your heart... κι αν δεν νοιώθεις τίποτα για όσα γίνονται γύρω σου, μην διαμαρτυρηθείς...
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Επιστρέφω στην παραλία, που περιμένει με το χειμωνιάτικό της φόρεμα, το κενό και την ερημιά που τόσο ταιριάζει στην ψυχή μου... Πόσο μου έλειψε, ο αέρας και το κύμα της, η δροσιά από τις σταγόνες που μου στέλνει πάντα για να με ξυπνήσει από τον μεγάλο ύπνο...
Διαλέγω μια μέρα σαν τη σημερινή με μια θερμοκρασία που δεν σ'αφήνει να ανασάνεις, μ'ενα σύννεφο που καλύπτει κάθε αισιοδοξία. Διαλέγω τη στιγμή που ο αέρας θα βουίζει στ'αυτιά μου τραγούδια από την Αραβία, από την Λατινική Αμερική κι από τις ερήμους της Αφρικής.
Και κάνω εκείνη τη βόλτα που θα με λυτρώσει από τις κοσμικές ανάγκες και τις ανθρώπινες ανασφάλειες/επιθυμίες/αγάπες...
Και φεύγω μακρυα από όλα που μου δίνουν τη δυσθυμία της ανικανοποίητης λαχτάρας...
Προσπαθώ να ανάψω ένα τσιγάρο, αλλά ο αέρας σβήνει τη φλόγα του αναπτήρα, χωρίς την πρώτη λυτρωτική ρουφηξιά.. περιμένω... κι όταν ο αέρας κοπάσει για μια στιγμή όλα θα είναι πιο εύκολα.
Είναι μάταιο, αλλά η μάχη συνεχίζεται...
video | |