Καλημέρα, και καλώς σας βρίσκω πάλι μετά από αρκετό καιρό, πουλάκια μου...

Είναι μια περίοδος στη ζωή μου που επαναλαμβάνεται τα τελευταία χρόνια αμέσως μετά το καλοκαίρι και πριν αρχίσω τη βραδυνή δουλειά.

Δουλεύω κανονικά, και μάλιστα παραπάνω (συγκεκριμένα δεν σηκώνω κεφάλι από τις 9 μέχρι τις 5-6, αφού δεν προλαβαίνω να σερφάρω για να καταλάβετε, ωϊμέεε) και παρ'όλα αυτά, τα τηλέφωνα χτυπάνε από απόκρυψη και βγαίνουν αυτές χαριτωμένες φωνές που σου λένε γλυκά "σας καλούμε από την τράπεζα... ταδε, να σας υπενθυμίσουμε την οφειλή σας και να μας πείτε πότε θα εξοφλήσετε", γράμματα έρχονται από την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας που σε προειδοποιούν ότι θα σου κόψουν απροειδοποίητα το τηλέφωνο, αν δεν πληρώσεις άμεσα.

Έρχεται η πρώτη του μηνός (η υπέροχη αυτή μέρα, που τώρα τελευταία έχει μετατραπεί σε ένα σκέτο μπέρδεμα), παίρνω τον "παχυλό" μου μισθό και αρχίζω τη μοιρασιά... Έχω φτάσει σε σημείο να μην ξέρω που να τα πρωτοακουμπήσω, γιατί φυσικά δεν φτάνουν για να τα πληρώσω όλα, ούτε κάν σε δόσεις ανά μήνα, γιατί κάθε μήνα βγαίνουν καινούργια... Να τα δώσω εδώ, όχι, όχι εκεί... ναι αλλά μετά θα μου κόψουν το τηλέφωνο, ή θα μου πάρουν το αυτοκίνητο... να τα βάλω στη ζυγαριά.... μμμμ.... δεν βγαίνει.. δεν βγαίνει με τίποτα...

Και δεν έχω βέβαια αναφέρει ότι στο πορτοφόλι μένουν τόσα λίγα, που με το που θα πάω στο σουπερ μάρκετ (μη φανταστείτε, ρύζια και μακαρόνια, που είναι φτηνά, και χορταστικά) ή αν χρειαστεί να βάλω βενζίνη, έχουν σχεδόν τελειώσει...

Το πρόβλημα είναι ότι ο μήνας που απομένει μέχρι την επόμενη 1η του μηνός, είναι όσο μεγάλος είναι πάντα... Ο χρόνος ειναι κάτι που δεν σταματάει, ούτε επιταχύνεται, ούτε επιβραδυνεται, όσο κι αν θελουμε...

Και έρχομαι και σκέφτομαι κλεισμένη σπίτι (αφού δεν μπορώ να βγώ, γιατί έχω χαλάσει και τα τελευταία, και δεν είμαι του δανεισμού): Τι κάνω λάθος; Τι κάνουμε όλοι λάθος (γιατί κάνοντας μια έρευνα σε φίλους και γνωστούς, οι περισσότεροι είναι στην ίδια κατάσταση). Μήπως οι μήνες έχουν μεγαλώσει; αποκλείεται... μήπως έχω πάρει "μείωση μισθού"; μπά... Μήπως είμαι σπάταλη; Αυτό ίσως... Μήπως έχω γεμίσει τη ζωή μου περιττές ανάγκες; Ακόμα πιο πιθανό... είμαι και λίγο της καλοπέρασης, είναι η αλήθεια... Αλλά η φτώχεια θέλει καλοπέραση. Θέλει όσο μπορεί κανείς να ευχαριστιέται με όποιον τρόπο μπορεί αυτή τη ζωή... Κι εγώ έχω ανάγκη, να βλέπω όμορφα πράγματα, να ακούω όμορφα πράγματα, να γεύομαι όμορφα πράγματα και όλα κοστίζουν...

Ένας γνωστός μου είπε "παράτα τα όλα, ζήσε στην επαρχία, στη φύση και μη δουλεύεις. Εκεί είναι η πραγματική ζωή, στη φύση"

Είναι μια αλήθεια αυτή, αλλά πώς μπορεί κάποιος να απελευθερωθεί από όλα αυτά που έχει "φορέσει" ως ανάγκες, ως όνειρα, ή σχέδια; Πώς γίνεται να βρεις την πραγματική ευτυχία, ή έστω αυτές τις στιγμές ευτυχίας, απαλλαγμένος από τον καταναλωτισμό, ενώ έχεις γεννηθεί κυριολεκτικά μέσα σ'αυτόν (αρκεί να πάς σ'ενα μαιευτήριο και να δεις, τα δώρα που κάνουν στις λεχώνες και στα νεογέννητα από το νοσοκομείο: μια τσάντα γεμάτη προϊόντα περιποίησης βρεφών, τα οποία θα πρέπει να αγοράσεις μετά, αφού δεν ξέρεις πώς αλλιώς μπορεί να γίνει. Για να μη μιλήσω για τα ειδικά για βρέφη γάλατα που κοστίζουν δεν ξέρω και γώ πόσο, και σε υποχρεώνει ο γιατρός να παίρνεις για το μωρό σου, μεταλλάσσοντας το είδος τελικά. Αλλά αφήστε αυτό είναι μια άλλη ιστορία και πολύ μεγάλη)...

Και μετά σε λένε υποτιμητικά "διπλοθεσίτη"! Μωρέ και δύο και τρεις θέσεις...