Η μετακόμιση είναι μια διαδικασία από την οποία έχω περάσει ήδη 3 1/2 φορές. Μην αναρωτιέστε γιατί τρισήμισυ και όχι 4. Είναι μεγάλη ιστορία. Και τώρα, είμαι ξανά στην ίδια φάση, νοιώθοντας κάτι μεταξύ σαλιγκαριού, χελώνας και τσιγγάνου.

Επίσης, είμαι τρομερά εξαντλημένη, και δεν έχω διάθεση, ούτε να διακοσμήσω το σπίτι μου, ούτε να κουβαλήσω κούτες (καλά αυτό το απαγορεύει και ο γιατρός), ούτε να καθαρίσω, ούτε να αφήσω πίσω αναμνήσεις, και εικόνες από το παρελθόν, που θα ήθελα να μην ήταν του παρελθόντος, αλλά να με είχαν ακολουθήσει στο παρόν. 

Όμως, η κατάσταση και γενικώς τα πράγματα έχουν κάνει για μια ακόμη φορά την μετακόμιση μονόδρομο. Επίσης, μην αναρωτιέστε γιατί, είναι κι αυτή μια μεγάλη ιστορία.

Και έτσι αποφάσισα, να βάλω το νοικοκυριό μου στην πλάτη και να προχωρήσω στην αναδιάρθρωση του εσωτερικού μου κόσμου, της καρδιάς μου και της ζωής μου γενικότερα.  Να υποσχεθώ στον εαυτό μου ότι για δύο χρόνια δεν θα ξανακουνήσω. Ελπίζω η ζωή να θέλει να παραμείνω πιστή στην υπόσχεσή μου.

Ευτυχώς βέβαια, η μετακόμιση συνεπάγεται αλλαγή παραστάσεων, καινούργιο αέρα, καινούργιες εικόνες. Ας δούμε αυτή την πλευρά, παρ'όλο που εγώ θα ήθελα πολύ να μείνω στις ίδιες, τις παλιές. Στο ίδιο μανάβικο, το ίδιο σούπερ μάρκετ, το ίδιο σουβλατζίδικο και τα ίδια δρομάκια με τα σπιτάκια των προσφύγων. Στους ίδιους τοίχους και τα ίδια πατώματα, στις ίδιες μυρωδιές και ήχους. Γιατί κάθε σπίτι έχει τους δικούς του ήχους. Και όσο παραμένεις, τους μαθαίνεις και τους αγαπάς. Και όταν φύγεις σου λείπουν.

Ξερω ότι και το καινούργιο σπίτι θα έχει τις μυρωδιές και τους ήχους του, δεν ανησυχώ. Θα συνηθίσω. Θα πάρω ίσως ένα καναρίνι και ένα νυχτολούλουδο, βρε αδέρφε.

Είμαι λυπημένη και φοβάμαι (πολύ) αλλά και χαρούμενη συγχρόνως, γι'αυτό ακούγομαι (διαβάζομαι να πώ;) λίγο αντιφατική.

Σας φιλώ! 

Όλα τα πράγματα τελειώνουν κάποτε... Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκινούν, κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν το πιστεύουν... Και όσο και να προσπαθείς να είσαι επιφυλακτικός και ρεαλιστής μπαίνεις άνετα και σχεδόν με λαχτάρα στο τριπάκι, ότι αυτό, το συγκεκριμένο, επειδή είναι αυτό που είναι, δεν θα τελειώσει ποτέ. Τι θα πεί ποτέ; Πότε είναι το ποτέ;

Αν το σκεφτείς δε, είναι μια έννοια που από μόνη της δεν έχει υπόσταση... Και τι σόϊ πλάσματα είμαστε που δεν μπορούμε να το αναγνωρίσουμε. Που κοροϊδευόμαστε τόσο εύκολα και χτίζουμε τη ζωή μας πάνω σε μια έννοια που δεν υπάρχει. Και όταν έρθει η ώρα να αποδειχθεί αυτό, χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο, και πεθαίνουμε από απογοήτευση.

Αυτό που λέω, βέβαια, σαν δικλείδα ασφαλείας, είναι ότι σημασία έχει το ταξίδι, και όπως όλα τα ταξίδια, τελειώνει κάποτε. Όμως δεν ξέρω μήπως το τέλος, που συνήθως έρχεται με τρόπο άσχημο, θέλει να μας κάνει να ξεχάσουμε την εμπειρία του ταξιδιού. Όπως όταν γυρνάς από διακοπές σε νησί πάντα κουνάει το καράβι, και είσαι άρρωστος για μέρες μετά.

Πόση δύναμη να έχει κανείς για να σταθεί πάνω από τα ανθρώπινα συναισθήματα και να δεί τις εμπειρίες που έχει αποκτήσει και τις στιγμές που έχει ζήσει. Και πόσα του έχει δόσει κάθε ταξίδι.

Δεν ξέρω, τα έχω χαμένα, και παραμένω αισιόδοξη. Κρύβουμε τόση δύναμη μέσα μας για να αντέξουμε τη ναυτία της επιστροφής και να δούμε μετά, αφού έχουν επουλωθεί οι πληγές, το κέρδος ή τη γνώση που έχουμε αποκτήσει.