Σήμερα το πρωϊ άκουσα στο ραδιόφωνο ότι λόγω των θανάτων από ανορεξία κάποιων μοντέλων, οι μόδιστροι αποφάσισαν να μην τις δέχονται πια αν είναι πάρα πολύ αδύνατες!!! Και μου ήρθε στο μυαλό το εξής:
Κατ'αρχήν, μου μοιάζει με υποκρισία το γεγονός ότι ενώ οι ίδιοι οι μόδιστροι έχουν διαμορφώσει αυτήν την εικόνα των κοριτσιών με τα μπουτάκια καλαμάκια και τα χεράκια κοκκαλάκια εδώ και κάποια χρόνια (θυμηθείτε την Τουϊγκι), ζητούν τώρα, μετά από τους θανάτους των κοριτσιών να αλλάξει εν μία νυχτί όλο το μοτίβο, να θεραπευθούν όλες οι άρρωστες κοπελίτσες, και να γυρίσουμε όλοι στο φυσιολογικό. ΑΔΥΝΑΤΟΝ! Μόνο σε αυτοκτονίες μπορεί να οδηγήσει, αν αφού τις έχουν κάνει όλες σαν σκιαχτρα, μετά δεν θα τους δίνουν και δουλειά (που λέει και η φίλη μου)...
Μάλλον δική τους απενοχοποίηση μου μυρίζει.
Κι από την άλλη, θα μου πείτε, τι φταίνε αυτοί που κάποια άτομα είναι των άκρων και δεν αρκούνται στην φυσιολογική έκδοση του αδύνατου κορμιού αλλά παθαίνουν ψυχολογικά και δεν μπορούν να σταματήσουν και έτσι οδηγούνται σε διατροφικές ασθένειες;
ΛΑΘΟΣ, κατά τη γνώμη μου!
Οι βιτρίνες στα μαγαζιά, και τα απίστευτα μικρά νούμερα, καθώς και τα κοψίματα που επιτάσσει η μόδα στα ρούχα, σου δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν έχεις το βάρος που πρέπει για να χωρέσεις στα ρούχα αυτά... Κι αν χωρέσεις, δεν σου πάνε αν δεν είσαι ψηλή και αδύνατη..
Επίσης, η τηλεόραση και τα περιοδικά, στα οποία δεν βλέπεις σώματα πάνω από 50 κιλά, σου δίνει την ίδια ενοχή...
Εξ'αιτίας όλης αυτής της αντιμετώπισης, οι μισές έφηβες γυναίκες θεωρούν ότι έχουν παραπάνω βάρος από το κανονικό και ότι πρέπει να ξεκινήσουν δίαιτα. Από αυτές το 3% καταλήγει να πάθει κάποιας μορφής διατροφική ασθένεια (ανορεξία ή βουλιμία, ή μια νέα ασθένεια, που μοιάζει με την ανορεξία, σε συνδυασμό με υπερβολική άσκηση για απώλεια βάρους και ονομάζεται anorexia athletica) και το 25% των σοβαρά ασθενών πεθαίνει. Αυτό που με τρομάζει είναι ότι αυτή η εικόνα του "ωραίου" έχει αλλάξει οριστικά, και έχει περάσει στη συνείδηση του κόσμου...
Και έχω και μια άλλη ερώτηση, γιατί αυτό δεν ισχύει με τους άντρες; Γιατί, κι αυτοί δεν μπαίνουν σ'αυτό το τριπάκι να είναι (να γίνουν) γεροδεμένοι και "φέτες" όπως τα μοντέλα; Και βλέπεις τις γυναίκες να ζουν αιωνίως με το άγχος να είναι όμορφες, αδύνατες, καλοντυμένες, καλοβαμένες και καλοχτενισμένες και δίπλα τους ένας άντρας με την καραφλίτσα του, την κοιλίτσα (ή κοιλάρα) του, την τρίχα κάκγελο παντού και νοιώθουν και άρχοντες, πασάδες;;; Που τη βρίσκουν την αυτοπεποίθηση; Κάτι κάνουν καλά, έτσι δεν είναι; Μήπως να το ψάξουμε, κορίτσια;
Ή στραβός είν'ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε μου φαίνεται...
Έχουμε ξεχάσει εντελώς το μέτρο και το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος είναι όμορφος γιατί είναι ξεχωριστός.
4 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
...κι ο δικός μου είναι...
...ότι σήμερα έχω ξυπνήσει λίγο κακόκεφη γιατί είμαι κλεισμένη... κι είναι το χειρότερό μου... Δεν ξέρω τι έπαθα, από το κρύο, από την ταλαιπωρία και την αϋπνία (δούλεψα τέσσερις μέρες συνεχόμενες από 6 ώρες τη φορά), ή από τον συνδυασμό των τριών;
Έχω βραχνιάσει και πονάει ο λαιμός μου, και φυσικά δεν μπορώ να "αρθρώσω" νότα... ΟΥΦ!!!!
Νομίζω ότι δεν πρέπει να υπάρχει χειρότερο συναίσθημα για έναν τραγουδιστή.
Μονίμως έχεις τον φόβο μην πάθεις ζημιά, και συγχρόνως στα μαγαζιά που δουλεύεις υπάρχει σχεδόν πάντα πρόβλημα με τον ήχο, έχεις τεράστιες εντάσεις με κακή χροιά. Κι εγώ πάντα πέφτω στην παγίδα να τα δίνω όλα έτσι κι αλλιώς, και να ξεχνάω να κάνω "οικονομία φωνητικών δυνάμεων".
Μία είναι η λύση:
ΥΠΝΟΣ και ΑΦΩΝΙΑ!!!!
ΣΣΣΣΣ!!!!
- Στείλε ΣχόλιοΒρήκα χρόνο μετά από αρκετές μέρες (γιατί στο γραφείο τα θυμόμαστε όλα τέλος του έτους...) να σας γράψω τις ευχές μου!!
Ευχομαι μέσα από την καρδιά στον καθέναν προσωπικά:
Να είσαι καλά και να σε περιβάλλει πάντα αγάπη και ευτυχία!
Να ζείς πάντα όμορφες στιγμές με τα αγαπημένα σου πρόσωπα
Να πραγματοποιήσεις φέτος όλα σου τα όνειρα και
Να περάσεις τα πιο όμορφα Χριστούγεννα της ζωής σου!!!!
Σας φιλώ!!!!
3 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΟ Στρατούλης είναι ο ανηψιός μου, ετών 4, με τον οποίον δηλώνω ερωτευμένη!!! φαντάζομαι καταλαβαίνετε τον λόγο....
Σας έχω ξαναμιλήσει γι'αυτόν στο πρώτο μου θέμα!
Γιορτάζει λοιπόν σήμερα!! Ευχομαι να είναι πάντα γερός και ευτυχισμένος!!!
Όταν ήταν 1 1/2 χρόνων
και εδώ πέρσι το καλοκαίρι
Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους σαν το μήλο το χάρτινο τις ελπίδες μας
Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που μπερδεύουν τα λόγια τους
που μιλούν με νοήματα στα παιχνίδια τους
Μες σε κήπους και χώματα
Με λουλούδια ή λάσπη
Έναν κόσμο ζουν τα μικρά τον πιο όμορφο
Ένα φύλλο ή μια μέλισσα
Ένα τόπι ή μια βέργα
γίνονται αυτοκίνητα, χαρά κόσμος, ζωή
Δυο κουτιά σπίρτων γίνηκανο σταθμός και τα τρένα
που μπορούνε να φτάσουν εως την άκρη της γης
Αρλέττα
4 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΕδώ και μερικές μέρες με τρωει μέσα μου πότε θα στολίσω το δέντρο!
Επειδή δεν αντέχω να καταπιέζω τις επιθυμίες μου για πολύ, χτες στόλισα σχεδόν μόνη μου το δέντρο στο γραφείο όπως κάθε χρόνο, παρ’όλο που είναι το ίδιο δέντρο με τα ίδια στολίδια τα τελευταία 8 χρόνια που δουλεύω εγώ εδώ (βλ. φωτο - καλέ, αυτό γέρνει!!!). Κανένα ρεμάλι δεν με βοήθησε αλλά δεν πειράζει, πήρα όλη την ικανοποίηση μόνη μου!!
Μετά υπήρχε και το θέμα του σπιτιού. Στο σπίτι είχα ένα δεντράκι μικρό και κάποια στολίδια πολλά διαφορετικά που μου φαίνονταν μίζερα για κάποιο λόγο.
Έτσι, φέτος, (χτες πάλι, που με είχε πιάσει ο οίστρος) αποφάσισα να αγοράσω ένα αληθινό πευκάκι σε γλάστρα!!! Μου είχε επίσης καρφωθεί να πάρω στολίδια σε χρώμα πορτοκαλί και όλα ίδια, ή με ελαφρές παραλλαγές...
Το πευκάκι το είδα σε ένα ανθοπωλείο να κάθεται ανάμεσα σε άλλα δύο, αλλά το συγκεκριμένο ήταν σαν να με κοίταζε όπως τα σκυλάκια στα pet shops. Με κοίταζε και φούντωνε περήφανα (μη κοροϊδεύετε!!!) και έκανε και κάτι άλλο, μύριζε πρασινάδα, δάσος!!! Και το έκανε τόσο γοητευτικά τόσο γλυκά που δεν γινόταν να μη το πάρω.
Το αγόρασα λοιπόν, το πήρα αγκαλιά (είναι και τρίσβαρο το άτιμο με την γλαστρούλα του και το χωματάκι του) και μπήκα φουριόζα σε ένα κατάστημα με στολίδια... Πήρα κάτι υπέροχες πορτοκαλί μποτούλες του Αη Βασίλη και κάτι μικρά χρυσά δωράκια και ένα χρυσό ύφασμα για την βάση.
Κατενθουσιασμένη επέστρεψα στο σπίτι με τα αποκτήματά μου ανά χείρας και κατευθείαν ξεκίνησα και το στόλισα. Στην κορφή έβαλα μια γυαλιστερή πεταλούδα αντί για αστέρι.
Έγινε τέλειο. Με στυλ ομορφιά και απλότητα. Έβαλα και τα λευκά λαμπάκια και κάθισα για ώρες και το χάζευα... ένοιωσα πολύ όμορφα, όχι γιατί έρχονται τα Χριστούγεννα, αλλά γιατί έδωσα ένα όμορφο ζεστό κλίμα στο σπίτι και είχα δικαιολογία να βάλω ένα γυαλιστερό φωτεινό με γκλίτερ αντικείμενο στο σαλόνι μου. Η ατμόσφαιρα το επιτρέπει. Ενώ το καλοκαίρι, για παράδειγμα, δεν ταιριάζει κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι;
Τα Χριστούγεννα για μένα είναι μια γιορτή, που δεν έχω καταφέρει να χαρώ τα τελευταία 6 χρόνια, γιατί σημαίνουν περισσότερη δουλειά και περισσότερο ξενύχτι. Συνήθως είμαι διασκεδάστρια –σιγά μην υπάρχει τέτοια λέξη- και έτσι δεν καταφέρνω να χαρώ ούτε τα Χριστούγεννα ούτε την Πρωτοχρονιά, γιατί είμαι υπερβολικά κουρασμένη και αδειασμένη για να το δω εορταστικά.
Το δέντρο όμως είναι αυτό που μου ζεσταίνει την ψυχή τις ώρες που προσπαθώ να ηρεμήσω και να χαλαρώσω για να ετοιμαστώ ψυχολογικά για τα τρελά γλέντια των άλλων...
5 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Ίσως ο τίτλος και η εικόνα να μην σας φαίνονται σχετικά με το θέμα του κειμένου, αλλά θα προσπαθήσω να σας δώσω τον συνειρμό μου.. Το θέμα είναι το ταλέντο...
Πρίν λίγο καιρό είχα μια έντονη συζήτηση μ'έναν φίλο και αξιόλογο συνάδελφο περί ταλέντου...
Εκείνος υποστήριζε με πάθος ότι δεν υπάρχει ταλέντο παρά μόνο σκληρή δουλειά για να γίνει κάποιος καλός. Εγώ προσπαθούσα να του αποδείξω ότι ναι, η δουλειά κάνει τελικά κάποιον καλό, ακόμα κι αν δεν έχει ταλέντο, αλλά όταν κάποιος έχει ταλέντο χρειάζεται πολύ λιγότερη δουλειά. Ότι υπάρχουν κάποιοι που παρ'όλο που δεν είναι τόσο τεχνικά καλοί, γιατί δέν έχουν κάνει την απαραίτητη δουλειά, μελέτη, δεν έχουν την εμπειρία κλπ, αλλά παρ'όλα αυτά βλέπεις με το που εμφανίζονται κάπου κάνουν αίσθηση.
Για παράδειγμα υπάρχουν φωνές που είναι τέλειες τεχνικά, που όμως όταν τις ακούει κάποιος δεν νοιώθει τίποτα, και άλλες που μπορεί να φαλτσάρουν, ή να στονάρουν, να είναι εκτός χρόνου και διάφορα τέτοια ελλατώματα και να σε κάνουν να συγκινείσαι, να ανατριχιάζεις... Ο Μητροπάνος, ας πούμε είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που λέω, ο οποίος παίζει με τις νότες και τα χτυπήματα του ρυθμού με χαρακτηριστική άνεση, ισορροπόντας ανάμεσα στο φάλτσο και το σωστό, και παρ'όλα αυτά είναι αναμφισβήτητα ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στην λαϊκή μουσική...Η Αρλέτα επίσης, έχει μια μικρή, χωρίς ένταση φωνή, που όμως έδωσε στίγμα στην εποχή της με την εσωτερική δύναμη που εξέπεμπε...
Ο Γ. Νταλάρας, επίσης (κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα) είναι από τα αντίστροφα παραδείγματα, ο οποίος έχει δουλέψει απίστευτα πολύ και η εξυπνάδα που τον χαρακτηρίζει, του έχει δώσει τη θέση που έχει. Όχι αποκλειστικά το ταλέντο του. Το ίδιο και η Ελευθερία Αρβανιτάκη. Έχει δουλέψει πολύ, έχει βελτιωθεί απίστευτα και έχει κερδίσει πολύ καλύτερη θέση, με την συνέπειά της, την ευγένειά της και την εργατικότητά της. Σε αντίθεση με την Μελίνα Κανά, η οποία, πραγματικά έχει ταλέντο, αλλά φαίνεται ότι έχει επαναπαυτεί σ'αυτό εδώ και χρόνια και έτσι έχει κουραστεί πολύ γρήγορα και άδικα. Όμως συγκινεί, πάντα... Αυτό το κάτι... Αυτό το κάτι λοιπόν πιστεύω ότι είναι το ταλέντο... Αυτό το κάτι που έχει κάποιος στο αίμα του, στο μάτι του, στο αυτί του, στην ψυχή του, που του δίνει ένα προνόμιο σε σχέση με κάποιον άλλον, ο οποίος μπορεί να μην το έχει, χωρίς αυτό να προεξοφλεί επιτυχία στον έναν ή στον άλλον...
Έχω έναν φίλο, ο οποίος τραγουδάει και παίζει κιθάρα. Με κάποιον περίεργο τρόπο, χωρίς να είναι τόσο καλός, επαγγελματίας, όμορφος ή έξυπνος, όπου παίζει γίνεται χαμός... Ο κόσμος τον λατρεύει, τα κοριτσάκια τον βλέπουν σαν τον Ρουβά... Δεν έχει ταλέντο αυτός ο άνθρωπος; Δεν έχει αυτό το κάτι;;;
Δηλαδή δεν υπάρχει αυτή η μαγεία που βρίσκεται είτε στις ανάσες της Λιζετας Καλημέρη, την δύναμη και τον τσαμπουκά της Πρωτοψάλτη, τη γλύκα της Νένας Βενετσάνου και την αμεσότητα του Πασχάλη Τερζή; Για να μην μιλήσω για τον Σωκράτη Μάλαμα που με την απλότητα και δωρικότητα του σε διαπερνάει, πολύ περισσότερο από την τεχνικά κατηρτισμένη φωνή του Μάριου Φραγκούλη... Αυτό που λέω εγώ "μαγεία της σειρήνας", που πρέπει να δεθείς σε κάποιο κατάρτι για να μην κολλήσεις, για να μην ριγήσεις από συγκίνηση...
Για μένα υπάρχει αυτό το "κάτι" που σε κάνει ξεχωριστό, αυτό που μαγεύει στο τραγούδισμα, στο παίξιμο, στον χορό ή στο γράψιμο (για να το επεκτείνω λίγο...)
Όμως δεν αρκεί... Αν υπήρξε αρκετό για κάποιους στο παρελθόν, τώρα πλέον δεν είναι αρκετό.. Τώρα πιά δεν αρκεί το ταλέντο ούτε η σκληρή ή η όχι τόσο σκληρή δουλειά, γιατί υπάρχει και μια καινούργια συνθήκη που λέγεται "εταιρείες", talent shows και "κυκλώματα", που θέλουν να τους κάνουν όλους ίδιους, κούκλους και κούκλες, σχεδόν άψυχους για να μπορούν με μεγαλύτερη ευκολία να τους πετάξουν στα σκουπίδια μετά από ένα χρόνο... Μπορείτε να το δείτε συνεκδοχικά πιστεύω σε κάθε καλλιτεχνικό χώρο...
5 σχόλια - Στείλε Σχόλιο