Τελευταία μέρα του Φεβρουαρίου σήμερα, και δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να τον αποχαιρετήσω με καλύτερο τρόπο μια και τα δυο πλασματάκια για το οποία θα γράψω παρακάτω είναι η πιο ευχάριστη σκέψη μου!

Είναι τα ανίψια μου! Οι ζωές μου!

Η Γεωργία και ο Στράτος…

Η Γεωργία μου είναι 10 χρονών. Δεσποινίδα πια!

Για ένα διάστημα έκανε baby sitting στον μικρό , ο οποίος δεν είναι και το ποιο εύκολο και ήσυχο παιδί στον κόσμο! Έτσι στα 10 της , έχει αναπτύξει έντονο το αίσθημα της ευθύνης!

Και ενώ μικρότερη , όπως κλασσικά κάνουν τα κοριτσάκια , φορούσε ρούχα και παπούτσια της μαμάς της , βαφόταν και κοιταζόταν σαν μεγαλοκυρία στον καθρέφτη , πλέον περιορίζεται στο να παίζει με τις φίλες της ακούγοντας Καλομοίρα και Παπαρίζου και φτιάχνοντας χορογραφίες!!!

Παίζουν επίσης το γνωστό παιχνίδι «μαμά και παιδί», σε νέα όμως έκδοση… "Εργαζόμενη μητέρα και παιδί" όπως και πολλά άλλα παιχνίδια για Δεσποινίδες!

Θέλει να ασχολείσαι συνέχεια μαζί της. Να της δείχνεις ότι την αγαπάς. Αφενός γιατί έχει μάθει έτσι μια και είναι το πρώτο εγγόνι και ανίψι και αφετέρου γιατί μετά την γέννηση του μικρού θέλει την επιβεβαίωση ότι δεν την αγαπάς λιγότερο.

Αν έχει όρεξη και κέφια μπορείς να κάτσεις να συζητήσεις μαζί της και να σε αφήσει άναυδο από αυτά που θα ακούσεις!

Το μόνιμο πρόβλημα μας με την Γεωργία είναι το φαί! Από μικρή για να φάει έπρεπε να της κάνουμε χίλια δυο πράγματα! Από τον «Καραγκιόζη» μέχρι να την πηγαίνουμε βόλτες από εδώ και από εκεί.Ακόμα και τώρα, για να φάει, πρέπει να την κάνεις χρυσή!

Σε μικρότερη ηλικία , όταν η μητέρα της , της έβαλε να φάει βράδυ εκείνη απάντησε όλο χάρη :"Οι γυναίκες δεν πρέπει να τρώνε βράδυ! Πρέπει να διατηρούν την σιλουέτα τους!" Άντε να της απαντήσεις μετά!

Ο Στράτος είναι 2 ετών.

Το παιδί είναι «θέατρο», με την καλή έννοια πάντα!

Δεν ησυχάζει ποτέ , είναι υπερκινητικός, και σε αντίθεση με την Γεωργία, τρώει τα πάντα και συνέχεια!Για την ηλικία του είναι και τρομερά πολυλογάς και φυσικά πολύ ζημιάρης!

Δεν χαμπαριάζει και πολλά! Συνέχεια χτυπάει και πέφτει αλλά σηκώνεται (συνήθως) σαν να μη συμβαίνει τίποτα, εκτός και αν πριν τον έχεις προειδοποιήσει και δεν σε έχει ακούσει , οπότε κλαίει μονό και μόνο για να μην τον μαλώσεις!Βέβαια , δύσκολα θα το μαλώσεις και θα κρατηθείς να μη τον αγκαλιάσεις μετά!

Πάντα θα βρει με κάτι να ασχοληθεί και κυρίως πάντα θα βρει κάτι να χαλάσει!

Έχει μανία με τους διακόπτες (μόνιμη ασχολία να ανοιγοκλείνει το φως) και με τα χειριστήρια (τηλεόρασης , cd, dvd κτλ).Έχει "τσακωθεί" επίσης με τα παπούτσια του! Σπάνια θα τον δεις να κυκλοφορεί στο σπίτι με παπούτσια ή παντόφλες!(εξού και η φωτογραφία ανεύ υποδημάτων! )

Κατά διαστήματα , πετάει διάφορες ατάκες που μας στέλνει αδιάβαστους!

Κάποια στιγμή , επικρατούσε "επικίνδυνη" ησυχία στο σπίτι και τον φωνάζει η μητέρα του «Στράτο πού είσαι» , «Εδώ» της απαντάει , «Και τι κάνεις;»

Η κλασσική απάντηση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι «Τίποτα» , εκείνος όμως πρωτοτύπησε και απάντησε «Ζημιές» !

Κλασσική επίσης ατάκα η οποία πλέον έχει γίνει επίσημος χαιρετισμός για κάποιους όταν με βλέπουν, είναι η εξής :

Γυρίζω από την δουλειά και σταματάω στο σπίτι της μητέρας μου για να δω τα μικρά που ήταν εκεί.

Εκείνη την ώρα ο Στράτος καθισμένος στο τραπέζι έτρωγε…(Μόνος του να φάει…λέει όταν θες να το ταΐσεις!)

Υπό άλλες συνθήκες μόλις με δει τρέχει αμέσως να τον πάρω αγκαλιά αλλά όταν τρώει δεν τον διακόπτει τίποτα!

Με βλέπει λοιπόν και λέει…

Βρε καώς τη Έμυ μου! (Βρε καλώς την Έμυ μου) – Ο επίσημος χαιρετισμός που αναφέρω παραπάνω!

Ηφες; (ήρθες;)

Τι μου φέες; (Τι μου ‘φερες; )

Τέλος , επίσημη ατάκα είναι και το «Αγκαλίτσα πάρτονε» , την οποία χρησιμοποιεί όπως καταλαβαίνεται όταν θέλει να τον πάρεις αγκαλιά και την οποία χρησιμοποιώ και εγώ και κατ’ επέκταση όσοι συναναστρέφονται μαζί μου!

Καης σας μέρα! :) :) :)

Πάλι στίχοι...

Έτσι απλά, γιατί...

Όλα Αυτά Που Φοβάμαι...

Όλα Αυτά Που Φοβάμαι

Άλκιστης Πρωτοψάλτη

Τα γιατί που μείναν πίσω

Ρίζες βγάλαν μέσα στα όνειρά μου

Όποιο μέλλον και να ζήσω

Πάντα βρίσκω παρελθόν μπροστά μου

Κι όλα αυτά που φοβάμαι

Όλα αυτά που φοβάμαι

Είναι ακόμα εδώ

Όλα αυτά που φοβάμαι

Είναι ακόμα εδώ

Σαν κερί που λιώνει

Η αγάπη καίει και λυτρώνει

Ιερό και Μέκκα

Το χθες που κρύβει μια γυναίκα 

Να σε δω να γελάς

Μου φτάνει απόψε για να ξαναρχίσω

Να πετάξω ψηλά

Ν’ ανοίξω μόνη φτερά

Η ταχύτητα του χρόνου

Στάχτη αφήνει πάνω στο κορμί μου

Ότι απέμεινε δικό μου

Το ‘χει πια ξεχάσει η αφή μου

Κι όλα αυτά που φοβάμαι

Όλα αυτά που φοβάμαι

Είναι ακόμα εδώ

Όλα αυτά που φοβάμαι

Είναι ακόμα εδώ

Σαν κερί που λιώνει

Η αγάπη καίει και λυτρώνει

Ιερό και Μέκκα

Το χθες που κρύβει μια γυναίκα

 Να σε δω να γελάς

Μου φτάνει απόψε για να ξαναρχίσω

Να πετάξω ψηλά

Ν’ ανοίξω μόνη φτερά  

...Δεξιά μου, αντί για Θάλασσα...οι "χαμηλές" Πολυκατοικίες και μια μικρή Θέα...

Την χθεσινή βραδιά μου , την πέρασα πάλι βλέποντας ταινία!

«Η Θάλασσα Μέσα Μου» ("Mare adentro" , Ισπανικής παραγωγής). 

Μου άφησε ανάμεικτα και αντιφατικά συναισθήματα!Ρεαλιστικά δοσμένη απ’ την μια αλλά με κάποιες σουρεαλιστικές σκηνές απ’ την άλλη , «ντυμένες» με πολύ ωραία μουσική , που δίνουν στην ταινία μια πιο ποιητική πνοή. 

Είναι η αληθινή ιστορία ενός τετραπληγικού (του Ισπανού συγγραφέα Ραμόν Σαμπρέδο) που αγωνίζεται για το δικαίωμα ν' αποφασίσει για τον θάνατό του. Μια συγκινητική ταινία, η οποία σε βάζει να σκεφτείς… για τη ζωή και την αξία της…

Ο ίδιος είχε πει (φράση που είναι ειπωμένη και στην ταινία),
«..Όταν εξαρτάσαι από τους γύρω σου.. μαθαίνεις να κλαις με το χαμόγελο»

Δεν θα μακρηγορήσω για την ταινία…Αν και  θα ήθελα να γράψω , αλλά έτσι θα σας την αποκαλύψω και δεν θα έχει νόημα να την δείτε, εφόσον το θελήσετε. 

Ο τίτλος αυτός στον Post όμως, δεν είναι μόνο επειδή ήταν ο τίτλος της ταινίας…Είχα γράψει σε προηγούμενο post ότι ονειρεύομαι ένα σπίτι με θέα την Θάλασσα…Λοιπόν επειδή αυτό δεν το έχω , περιορίζομαι με ότι έχω … 

Τα βράδια, όταν δεν με πιάνει ο ύπνος, μου αρέσει, κάποιες φορές, να βγαίνω στο μπαλκόνι μου και να χαζεύω τα φώτα της πόλης και τον γεμάτο αστέρια ουρανό…για λίγο, ίσα για να καθαρίσει το μυαλό , ή απλά για να αναπολήσω στιγμές , να διώξω κακές σκέψεις κτλ. Από το δωμάτιο , μου αρέσει να ακούγεται χαμηλόφωνα κάποια αγαπημένη μελωδία…με βοηθάει στο να φεύγω… 

Το ίδιο θέλησα να κάνω και χθες μετά την προβολή της ταινίας, αλλά για άλλη μια φορά εκνευριστικά και δυσαρεστήθηκα… 

Το  σπίτι μου είναι σε ένα αρκετά ψηλό σημείο της Πετρούπολης και μέχρι πριν λίγα χρόνια είχα την δυνατότητα να βλέπω την πολύ ωραία εικόνα της Αθήνας το βράδυ , πιάτο μπροστά μου…Το βλέμμα μου έφευγε μακριά, απ’ όποια μεριά και να κοίταζα , τίποτα δεν με εμπόδιζε. 

Αυτό όμως, γινόταν πριν μερικά χρόνια. Πριν και η Πετρούπολη καταντήσει ένα τσιμεντένιος Δήμος!! Τώρα έχω απέναντι μου μια τεράστια 6οροφη (πολύ ωραία κατά τα άλλα) πολυκατοικία! Και να ήταν μόνο αυτή! Δεξιά άλλη , αριστερά άλλη…σαν τα μανιτάρια φυτρώνουν πια!

Έτσι , ενώ πριν μερικά χρόνια έβλεπα  την Αθήνα πιάτο , (μέχρι την Ακρόπολη μπορούσα να δω στο βάθος) τώρα έχω πιάτο μπροστά μου , τις υπέροχες μπουγάδες των κυριων απέναντι, (δεν έχω τίποτα με τις μπουγάδες και εκείνες αντίστοιχα βλέπουν την δική μου)αλλά και θέα στο σαλόνι, στην κουζίνα κτλ πράγμα που δεν με αφορά ,οπότε κατεβάζω τις τέντες!

Ένα μικρό μέρος μόνο έχει μείνει χωρίς θεόρατους γίγαντες , χωρίς την τέντα μου να το καλύπτει και ίσα που ξεγελάω τον εαυτό μου με αυτό το κομμάτι…βλέπω ταράτσες βέβαια, αλλά αυτές δεν με ενοχλούν…κοιτάω λίγο ψηλότερα! 

Και μέσα σε όλα τα δικά μου , μέσα στην παράξενη αίσθηση που μου άφησε το έργο, αναρωτιέμαι κάτι σχετικό-άσχετο(!), γιατί κτίζουν τόσο ψηλές πολυκατοικίες και πού είναι οι γειτονιές που υπήρχαν παλιά;

Θυμάμαι κατεβαίναμε και παίζαμε κρυφτό , κυνηγητό, Μήλα , Κορόιδο ή Αγαλματάκια Ακούνητα Μέρα η Νύχτα και άλλα πολλά...

Τώρα τα παιδιά που παίζουν και τι παιχνίδια?

Ξέρω την απάντηση και δεν μου αρέσει…

Καλό Σαββατοκύριακο!!! :) 

..με σκυφτό το κεφάλι μα μ’ ένα μεγάλο «γιατί» κρεμασμένο στο στόμα κρύφτηκε μετανιωμένος στην αγκαλιά του μονάκριβου πατέρα του..
κλαίγοντας ζήτησε συγνώμη και ανοίγοντας την καρδιά του σαν ρόδο, διάφανο, άρχισε να του μιλά σαν πρώτα.

- Συγνώμη μπαμπά...
- Παιδί μου!
- Να σε ρωτήσω κάτι μπαμπά;
- Το ρωτάς;
- Γιατί μπαμπά ο κόσμος όταν σε πρωτογνωρίζει όλο χαμογελά;
- Μεγάλη συζήτηση αυτή γιόκα μου. Όταν σε πρωτογνωρίζουν πρέπει να θυμάσαι ότι θέλουν να δουν την καρδιά σου, να δουν τις σκέψεις σου, τα αισθήματα σου, το είναι σου...το χαμόγελο λοιπόν είναι σαν το δόλωμα που πιάνουμε τα ψάρια, το καλοκαίρι με την ψαρόβαρκα του κυρ Αλέκου. Θυμάσαι;
- Ναι ναι!
- Έτσι λοιπόν δουλεύει το χαμόγελο. Αλλά πρέπει να θυμάσαι ότι δεν είναι όλα τα δολώματα κακά, σημασία έχει το κίνητρο της καρδιάς. Αυτό έχει σημασία.
- Τι εννοείς μπαμπά;
- Θέλω να πω ότι σημασία έχει ποιος είναι ο σκοπός που οι άλλοι θέλουν να πάρουν όλα αυτά από εσένα. Πιθανώς θέλουν απλά και αληθινά να σε γνωρίσουν και να σε κάνουν φίλο. Είσαι τυχερός τότε.
- Γιατί τι άλλο μπορεί να θέλουν;
- Γιε μου, πόσα θα μάθεις ακόμα; Ίσως να θέλουν απλά να πάρουν ότι μπορούν από σένα, κι όταν δεν τους κάνεις ή έχουν βρει κάποιον άλλον καλύτερο, απλά να σε πετάξουν. Κι αυτό με χαμόγελο, πιθανώς να το κάνουν.
- Γιατί μπαμπά να σε πετάξουν; Γιατί να είναι στην αρχή καλοί;
- Γιατί γιόκα μου στην αρχή ίσως δεν είχαν κάτι καλύτερο από σένα. Ίσως εσύ να ήσουν κάτι ξεχωριστό, ίσως...όμως οι μέρες αλλάζουν και οι άνθρωποι ξεχνούν. Ανακαλύπτουν νέα πράγματα, καινούργια πρόσωπα και ανακαινίζουν το μυαλό τους, πετώντας ότι τους πιάνει άχρηστο χώρο...αν είσαι μέσα στα άχρηστα πράγματα, απλά θα σε πετάξουν.
- Μα γιατί;
- Γιατί αυτή είναι η ζωή γιόκα. Έτσι είναι ο άνθρωπος σ'αυτόν τον κόσμο. Χαμογελά, παίρνει αυτό που θέλει, αν δεν του κανείς...σε πετά.
- Γιατί μπαμπά να είναι έτσι ο κόσμος;
- Παιδάκι μου, είσαι μικρός ακόμα.
- Γιατί μπαμπά να είμαι μικρός και να πονάω τόσο; Δεν γίνετε να γίνω μεγάλος;
- Μην βιάζεσαι γιόκα μου, μείνε όσο μπορείς παιδί, ανέμελο και αφελή. Όταν μεγαλώσεις να δεις πως θα πονάς...
- Εσύ δηλαδή μπαμπά πονάς;
- Εγώ; Χμ...μην σε νοιάζει για μένα παιδί μου.
- Γιατί μπαμπά;
- Γιατί σ’ αγαπώ παιδί μου...

Στην βόλτα μου στο internet, διάβασα το παραπάνω κείμενο...

Δεν ξέρω αν είναι ένας πραγματικός διάλογος ή αν είναι παρμένος από κάποιο βιβλίο , ξέρω όμως ότι το βρήκα απόλυτα αληθινό!

Συνοπτικό , αλλά λέει τόσα πολλά!!!

Και μετά το παιχνίδι , ας επανέλθω στην πραγματικότητα!!!

Είχα ένα πολύ όμορφο τριήμερο!!!

Το πέρασα φυσικά με φίλους και με την οικογένεια μου!

Και ενώ περιμένω πως και πως το τριήμερο για να ξεκουραστώ και κυρίως να κοιμηθώ , πράγμα δύσκολο για μένα , δεν το έκανα!!!

Χθες με πήρε ο ύπνος στις 04:00!Δεν με πειράζει όμως, ήταν δημιουργική η νύχτα μου...

Ερχόμενη λοιπόν στην δουλειά μου με περίμεναν διαφορά πραγματάκια που θα μου γέμιζαν την μέρα…Απ’ τα προσωπικά (Π.Χ να βάλω κάποιες φωτογραφίες στο τοπικ για το Αποκριάτικο Πάρτι) , μέχρι πολλές πολλές δουλειές, οι οποίες με κράτησαν απασχολημένη μέχρι την ώρα που ανανέωσα το Blog μου.

Καλά ήταν δεν έχω παράπονο , απλά μετά από ένα τόσο όμορφο τριήμερο θα προτιμούσα να μην έπηζα!

Πέρα από αυτά όμως και με αφορμή κάποια γραπτή επικοινωνία που είχα με έναν φίλο, θα ήθελα αυτό το post, να το αφιερώσω σε δυο πολύ αγαπημένα μας πρόσωπα που έχουν «φύγει» , αλλά για εμάς είναι πάντα εδώ…

Φαντάζομαι πως και εκείνος, θα έχει νιώσει κάτι από αυτά που έγραψα εγώ για τον πατέρα μου….

Όχι , δεν θέλω να σας ψυχοπλακώσω…

Ένιωσα απλά την ανάγκη να τους το Αφιερώσω…

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Σε ένα σοκάκι σκοτεινό βρέθηκα χθες το βράδυ

το κρύο ήταν τσουχτερό κι ήμουν μόνη στο σκοτάδι.

Ξάφνου βλέπω μια σκιά να με πλησιάζει

φοβήθηκα μα κίνηση δεν έκανα καμιά.

Ήσουν εσύ, μου έγνεφες κοντά να πλησιάσω

ήθελες είπες να με δεις , να ‘ρθεις να σ΄ αγκαλιάσω.

Σου έλειψα? ρώτησες δειλά κοιτώντας με στα μάτια

αν άργησα συγχώρα με, μα είναι η καρδιά κομμάτια.

Απότομα πετάχτηκα και ήμουν δακρυσμένη

όνειρο ήταν ? ρώτησα και έμεινα σαστισμένη.

Ξανάκλεισα τα μάτια μου , να έρθεις για λίγο πάλι

μα εσύ είχες φύγει ξαφνικά για πολλοστή φορά. 

Να απαντήσω δεν πρόλαβα στις δικές σου ερωτήσεις.

Το άγγιγμά σου ένιωσα μα ήτανε για λίγο.

Έλα ξανά στον ύπνο μου να σ’ αποχαιρετήσω,

μου έλειψες θέλω να σου πω, να σε γλυκοφιλήσω. 

Που ταξιδεύεις δεν μπορώ τώρα εγώ να ξέρω

Αν με ακούς όταν σου μιλώ , τα «γράμματα» μου αν παίρνεις.

Δώσε μου κάτι για να ζω , δεν φτάνει η ανάμνηση σου

έλα ξανά στον ύπνο μου και δως μου κάτι απ’ την εκεί ζωή σου.

Η Ελίνα e_tear ,

σήμερα με "προσκάλεσε" να παίξω σε ένα παιχνίδι!

Το παιχνίδι λέγεται 'Το Παιχνίδι των Πέντε' και ζητά από τον προσκεκλημένο να δώσει πέντε προσωπικά του στοιχεία στη δημοσιότητα και μετά να προτείνει πέντε φίλους του να κάνουν το ίδιο!

Σαν παιδάκι(!) λοιπόν και εγώ και επειδή είναι γλυκυτατη , αποφάσισα να παίξω!!!

Για να δούμε...

Το βαπτιστικό μου όνομα δυστυχώς δεν είναι Αιμιλία , ούτε Εμμανουέλλα (όπως εύκολα θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος) , αλλά είναι Λεμονιά...το μάθατε και επί τόπου το ξεχνάτε!!! 

Οι μεγάλες μου αδυναμίες για τις οποίες θα μπορούσα να δώσω και την ζωή μου είναι τα ανίψια μου! Η Γεωργία 10 ετών και ο Στράτος 2 ετών!

Για ένα πράγμα που νιώθω τύψεις στην ζωή μου , είναι που δεν έκφραζα την αγάπη μου και τα αισθήματα μου στον πατέρα μου πριν φύγει, θεωρώντας δεδομένο ότι τα ξέρει …Αυτό ήταν και είναι ένα μεγάλο μάθημα για μένα… 

Η μητέρα μου με φωνάζει Μάρθα Βούρτση!!!Δεν έχει άδικο! Συγκινούμε τόσο εύκολα που μπορεί να με δει κάποιος να δακρύζω και σε μια βάπτιση!!!Τώρα γι’ αυτό υπάρχει δικαιολογία…Έχω τρομερή αδυναμία στα παιδιά!!! 

Ονειρεύομαι ένα σπίτι που να έχει θέα την θάλασσα. Να βγαίνω στο μπαλκόνι μου και να ταξιδεύει ο νους και τα μάτια μου στο απέραντο γαλάζιο…Να ταξιδεύω μαζί της ακούγοντας μουσική(πιστή σύντροφος μου σε ότι κάνω)…Να διαβάζω ακούγοντας το κύμα να σκάει στην ακτή και να γράφω, ενώ το θαλασσινό αεράκι θα με συντροφεύει… 

Lvicky

Deos

Stasis

GL

lemonc

Θα παίξετε? :)

Αίσθημα, Συναίσθημα, Νιώθω , Φιλία, Ανιδιοτέλεια, Ειλικρίνεια , Αντίο… 

Λέξεις… Τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας και τόσο σημαντικές στην ζωή μας!

Η περιπλάνηση στον κόσμο των λέξεων, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική και γοητευτική υπόθεση. Οι λέξεις συνδέουν ή χωρίζουν  ανθρώπους, εκφράζουν νοήματα και αισθήματα, αφυπνίζουν και διαμορφώνουν συνειδήσεις, ξυπνούν συνειρμούς, αποτελούν φορείς και αξίες πολιτισμού, υπηρετούν την επιστήμη, την τέχνη, τη θρησκεία, την πολιτική, τις διαπροσωπικές σχέσεις, απεικονίζουν την πνευματική κατάσταση, τη νοοτροπία, την ιδιοπροσωπία, την ταυτότητα ενός έθνους. Οι λέξεις κουβαλούν φορτία ιστορίας - που ζητούν ανίχνευση, προκαλούν διερεύνηση. Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία. Αποκαλύπτουν, συγκαλύπτουν, ξαφνιάζουν, γοητεύουν. 

Η κάθε λέξη είναι μια έξοδος για μια συνάντηση

Πολλές φορές ματαιωμένη

Και τότε είναι μια λέξη αληθινή

Σαν επιμένει στη συνάντηση 

(Γ.Ρίτσος "Το νόημα της απλότητας") 

 Οι περισσότεροι από εμάς (αν όχι όλοι) έχουμε μια ή και περισσότερες αγαπημένες λέξεις… 

Αναρωτηθήκατε άραγε ποτέ από πού προέρχονται και τι σημαίνουν ετυμολογικά? 

Η παρέα της Άσπρης Λέξης αναρωτήθηκε και είχε την πολύ πρωτότυπη ιδέα για την διάδοση της ελληνικής γλώσσας μέσα από την αναζήτηση της ετυμολογίας των λέξεων.Για την επίτευξη αυτού του σκοπού χρησιμοποιούν το διαδίκτυο και την ικανότητα τους να δημιουργούν εικόνες. Κάθε μέρα δημοσιεύουν στο διαδίκτυο την ετυμολογία μιας ελληνικής λέξης την οποία ο χρήστης μπορεί να βρει στη διαδικτυακή τοποθεσία www.asprilexi.com και εάν επιθυμεί μπορεί να εγγραφεί δωρεάν στη λίστα των καθημερινών παραληπτών ώστε να λαμβάνει τη λέξη στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο.

Η ιδέα ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2002 από την προσωπική ανάγκη των συντελεστών της άσπρης λέξης για αναζήτηση της ετυμολογίας, της αξίας και της αισθητικής κάθε ελληνικής λέξης, του κυττάρου δηλαδή ενός ζωντανού οργανισμού όπως είναι η ελληνική γλώσσα.

Στην αρχή έβρισκαν την ετυμολογία μιας λέξης και την έστελναν ο ένας στον άλλον, έτσι κάθε μέρα ζούσαν μια μικρή έκπληξη καθώς ανακάλυπταν πτυχές της γλώσσας μας που δεν είχαν φανταστεί.

Νιώθοντας την ανάγκη να μοιραστούν αυτό το καθημερινό ταξίδι στον κόσμο των λέξεων και με άλλους φίλους,  δημιούργησαν μια ιστοσελίδα στην οποία, όποιος επιθυμούσε, μπορούσε συμπληρώνοντας την ηλεκτρονική του διεύθυνση να λαμβάνει καθημερινά την λέξη που θα εμφανιζόταν σε αυτή! 

Η Άσπρη λέξη ξεκίνησε δοκιμαστικά τον Μάρτιο του 2003 με 90 παραλήπτες και σήμερα έχει 14.000 καθημερινούς παραλήπτες.

Στην άσπρη λέξη μπορεί κάποιος να αναζητήσει, λέξεις, παροιμίες, ιδιολέκτους, αντιδάνεια, γραμματικές επισημάνσεις, λόγιες λέξεις, ετυμολογία ονομάτων, παιχνίδια, ηλεκτρονικές κάρτες, βιβλία, μπορεί να συζητήσει με φίλους και εντέλει να ταξιδέψει στον όμορφο κόσμο της ελληνικής γλώσσας με τρόπο άμεσο, εύκολο και κατανοητό.

Επίσης μια από τις πιο σημαντικές δραστηριότητες της είναι και η διεξαγωγή του Παναθηναϊκού πρωταθλήματος Σκραμπλ στην αίθουσα της άσπρης λέξης (στο κέντρο της Αθήνας στην οδό Μαντζάρου αριθμός 6 -Πεζόδρομος παράλληλος με την οδό Σίνα, πίσω από τη Νομική σχολή) στον 1ο όροφο. Τηλέφωνο επικοινωνίας 210 3608008) , όπου κάθε Κυριακή απόγευμα χρησιμοποιούν την γνώση για να ψυχαγωγηθούν.

Λόγω λοιπόν των ημερών το θέμα της εβδομάδας της Άσπρης Λέξης είναι οι Απόκριες!!!Μοιράζομαι και εγώ μαζί σας με την σειρά μου , ότι μοιράστηκαν οι άνθρωποι της μαζί μου…

Αποκριά

Η λέξη ετυμολογείται από το επίθετο απόκρεως (ενν.ημέρα) <στερητικό από + κρεώς( Αττική γενική του ους. κρέας) = η από του κρέατος αποχή , η τελευταία ημέρα κρεοφαγίας προς εκάστης νηστείας.

Καρναβάλι

Η γιορτή της αποκριάς και οι εκδηλώσεις που τη συνοδεύουν.

Η λέξει αποτελεί μεταφορά του γαλλικού carnaval και του Ιταλικού carnevale, λέξεις με λατινικές ρίζες: caro (γεν. carnis=κρέας) + levo (= σηκώνω, απομακρύνω).

Θεωρείτε ότι αποτελεί μίμηση των Βακχείων (τελετές προς τιμήν του Βάκχου: προσωνύμιο του Διανύσου) , των Κρονίων  (εορτή προς τιμήν του Κρόνου) ή κατάλοιπο των λαϊκών εορτών της αρχαιότητας.

Λαγάνα

Άρτος κατασκευασμένος άνευ προζύμης , σε ελλειψοειδές σχήμα, εν χρήσει ιδίως την Καθαρά Δευτέρα.

Προέρχεται από τη μεταγενέστερή λέξη το λάγανον (= είδος πλακουντίου, δηλ. λεπτής και πλατιάς πίτας, ψημένης με λάδι) Κατά το λεξικό του J.Hofmann, η λέξη συνδέεται με το επίθετο λαγαρός(= χαλαρός, λεπτός, στενός) και το ρήμα λαγγάζω (= ενδίδω, υποχωρώ, είμαι χαλαρός) της αρχαίας.

Ο εορτασμός της Καθαρής Δευτέρας.

Η λέξη κατά τον Κ.Ρωμαίο προέρχεται από τα κούμουλα (με αντιμετάθεση) και αυτό από το λατινικό curmulus (=σωρός).

Άλλοι συνδέουν την λέξη με το αλβανικό colum (=καθαρός)

Πηγή :

Άσπρη Λέξη

www.asprilexi.com 

Εύχομαι σε όλους να περάσετε καλά και ο Χαρταετός σας να φτάσει πολύ ψηλά και να ταξιδέψει στα καλύτερα μέρη…

Καλό Τριήμερο!!!

Η Σεξουαλική Ζωή του Άνδρα.

Λοιπόν...για να δούμε...με χιούμορ πάντα! :)

Από τα 10 έως τα 15 : είναι σαν τη μαϊμού

Ζει παίζοντας την μπανάνα

Από τα 16 έως τα 20 : είναι σαν την καμηλοπάρδαλη

Τρώει όλα τα Λουλουδάκια

Από τα 21 έως τα 30 : είναι σαν τον γύπα

Τρώει ότι και να εμφανιστεί

Από τα 31 έως τα 40 : είναι σαν τον αετό

Διαλέγει τι θα φάει

Από τα 41 έως τα 50 : είναι σαν τον παπαγάλο

Πιο πολύ μιλάει παρά τρώει

Από τα 51 έως τα 60 : είναι σαν τον λύκο

Κυνηγάει την Κοκκινοσκουφίτσα αλλά τρώει την γιαγιά

Από τα 61 έως τα 70 : είναι σαν το τζιτζίκι

Όλο τραγουδάει και δεν τρώει

Από τα 71 έως τα 80 : είναι σαν τον κόνδορα

Πόνος από εδώ, πόνος από εκεί

Από τα 81 και έπειτα : είναι σαν το περιστέρι

Μόνο κουτσουλάει

Κύριοι , λυπάμαι αλλά αντίστοιχο για τις κυρίες δεν υπάρχει ή δεν το έχω δει εγώ προς το παρόν!

Σας υπόσχομαι πάντως πως αν μου σταλεί κάτι για τις γυναίκες θα το δημοσιεύσω!

Χμ…. τώρα που το σκέφτομαι , εκκρεμεί και ένα post για τις αντρικές ορμόνες…

:)

Χθες πέρασα το βράδυ μόνη μου.

Ανυπομονούσα να φτάσω σπίτι.

Είναι φορές που λαχταρώ τόσο να βρεθώ σε αυτό.

Είναι ο χώρος μου. Το καταφύγιο μου.

Τελείωσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα τις υποχρεώσεις που είχα μετά την δουλειά και έτρεξα με λαχτάρα σε αυτό. 

Ήθελα να μείνω μόνη εχθές.

Όχι ότι θα έκανα κάτι διαφορετικό και σπουδαίο , αλλά είναι κάποιες φορές που το έχω ανάγκη.

Οι δικοί μου άνθρωποι το γνωρίζουν αυτό. Ξέρουν ότι υπάρχουν στιγμές που επιδιώκω να μένω μόνη (και αυτό δεν έχει να κάνει με το αν νιώθω καλά ή όχι ) και το σέβονται. 

Αποφάσισα να δω μια ταινία.

Ναι , μια prive προβολή θα ήταν ότι έπρεπε!

"Η Τελευταία Έξοδος" με τους Morgan Freeman και Tim Robbins ήταν η επιλογή μου.

Έκανα τις απαραίτητες ετοιμασίες , κάθισα στην αγαπημένη γωνιά του καναπέ μου στο σαλόνι και η προβολή άρχισε! 

Μια δυνατή φιλία που ξεκίνησε κάτω από άσχημες συνθήκες μέσα στις φυλακές, ένας πλεονέκτης διευθυντής (και ψευτοθρησκευόμενος) που κάποια στιγμή πληρώνει για αυτό , δυο ατάκες και το υπέροχο τοπίο της τελευταίας σκηνής μου έμειναν απ’ το έργο , ή μάλλον αυτά κράτησα…. Πολύ ωραία  ταινία , την προτείνω ανεπιφύλακτα!!! 

«Να θυμάσαι , η ελπίδα είναι καλό πράγμα.

Το καλύτερο.

Και τα καλά πράγματα δεν πεθαίνουν». 

«Περνάς τον καιρό σου ζωντανός ή πεθαμένος» 

Η ταινία τελείωσε… 

Κλείνω την τηλεόραση και μένω στην θέση μου να απόλαυσω για λίγο την σιωπή που απλώνεται στο χώρο, με καρφωμένο για λίγο το βλέμμα στα κεριά που τον φωτίζουν. (μόνο αυτός ο αναθεματισμένος μηχανισμός για το αρωματικό έσπαγε για λίγο την ησυχία, αλλά βαριόμουν να σηκωθώ να τον κλείσω!).

Γέρνω το κεφάλι και χαζεύω το μεγάλο φωτεινό κύκλο που σχηματίζουν οι φλόγες των κεριών, στο ταβάνι.

Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να σκεφθεί τίποτα που θα τον αποπροσανατολίσει.Το μόνο που θέλω είναι να κρατήσω τα συναισθήματα αυτής της στιγμής και αρχίζω να γράφω,γιατί τώρα δεν αισθάνομαι δυστυχισμένη , αλλά ούτε ευτυχισμένη…νιώθω όμως μια απέραντη γαλήνη και μια απίστευτη ηρεμία μέσα μου και έχοντας αυτά θέλω να πλαγιάσω απόψε…

Έχοντας μόνο αυτά…

Δευτέρα…

Σήμερα στο γραφείο επικρατεί μια παράξενη σιγή…

Είναι αυτή η ηρεμία και η ησυχία που την φοβάμαι…

Την παρομοιάζω με ηφαίστειο πριν εκραγεί , με ήρεμη θάλασσα πριν πιάσει φουρτούνα και καταπιεί ότι βρίσκεται στην επιφάνεια της. 

Στα μάτια όλων μας υπάρχει ένα ερωτηματικό…Πού πάμε; Τι κάνουμε; Τι γίνεται; 

Τρεις άνθρωποι σήμερα εκτός από μένα έχουν την ίδια αίσθηση…Τρεις την εξέφρασαν δηλαδή...Είμαι σίγουρη όμως ότι την νιώθουν και άλλοι.Το εντοπίζω στο βλέμμα τους… Και δεν είναι ότι αυτό αφορά μόνο την δουλειά.

Η συζήτηση πήρε διαστάσεις πιο προσωπικές…

-Κωστή , έχεις νιώσει ποτέ στην ζωή σου ότι δεν ξέρεις που βαδίζεις; Ότι αυτά που κάνεις πλέον δεν έχουν κανένα νόημα; Δεν σε γεμίζουν; Ότι μόνο λίγες στιγμές είναι αυτές που έχουν αξία; Ότι κάτι λείπει;

Ναι, τα έχει νιώσει αυτά και ο Κωστής. Όπως και εγώ όπως και η Στέλλα.

Οι ίδιες απορίες. Οι ίδιοι προβληματισμοί. Η μόνη διαφορά είναι ότι στον καθένα μας λείπει κάτι διαφορετικό…

Η Βάσια ήρθε να μας κόψει την συζήτηση, για καλό όμως…

-Όχι παιδιά! Όχι αυτή την συζήτηση τώρα!!!

Έχει δίκιο. Δεν θα μας βγάλει πουθενά αυτή η συζήτηση τώρα…

Επιστρέφω στην δουλειά.

Μπροστά σε αυτή την πολύ ωραία αλλά κατά τα άλλα βαρετή οθόνη μου , που παρόλα αυτά είναι προτιμότερο να έχω το βλέμμα μου επάνω της , παρά σε αυτόν τον τοίχο που μου περιορίζει την ορατότητα και σε αυτό το κάδρο που με εκνευρίζει αφάνταστα!!!

Έχει ένα ωραίο σλόγκαν γραμμένο απάνω του βέβαια… «Σκέψου, Φαντάσου, Οραματίσου , εμπνεύσου και μετά ΤΟΛΜΑ!»

Λόγια…Πόσα λόγια έχω ακούσει και πόσα ακόμα έχω διαβάσει…Όχι, θα μου πείτε, αυτά που διαβάζω δεν είναι λόγια είναι σκέψεις…!Θα μπορούσαν αντί να είναι γραμμένα κάπου να ειπωθούν προφορικά…το ίδιο μου κάνει…Πολλά απ’ αυτά τα έχω κάνει δικά μου και με οδηγούν ή καλύτερα με καθοδηγούν…

Το συγκεκριμένο μου δημιουργεί μια ώθηση αλλά κατά τα άλλα δεν έχει κάτι νέο να μου πει! Γιατί σκέφτομαι , φαντάζομαι , οραματίζομαι και εμπνέομαι (ακόμα και από αυτή την χαζή φωτογραφία που έχω μπροστά μου!) αλλά όταν τολμήσω, συνήθως τρώω τα μούτρα μου! Άρα…ακόμα και από το σλόγκαν αυτό κάτι λείπει! Λείπει η συνέχεια…θα έπρεπε να λέει… «και αν τολμήσεις και πέσεις στο κενό ξανά σήκω και πάμε απ’ την αρχή!» 

Δίπλα ακριβώς από το κάδρο, υπάρχει ένα διαχωριστικό με στόρια , τα οποία είναι ανοιχτά και βλέπουν σε ένα άλλο γραφείο , στο οποίο επίσης υπάρχουν ανοιχτά στόρια που βλέπουν στο αμέσως επόμενο γραφείο , όπου εκεί έχουν παράθυρο!!!Αν σηκώσω το βλέμμα προς εκείνη την μεριά καταφέρνω να δω διαφημιστικές πινακίδες και κτίρια!

Άλλη θέα θα ήθελα να είχα απ’ το γραφείο μου…Να φεύγει το μάτι στο γαλάζιο ή ακόμα και στο γκρίζο του συννεφιασμένου ουρανού , στο απέραντο γαλάζιο μια θάλασσας ή σε ένα καταπράσινο βουνό…ίσως ακόμα και σε μια παιδική χαρά …ναι αυτό θα ήταν πολύ ωραίο…χαμογελαστές και ξέγνοιαστες φατσούλες που θα με ηρεμούσαν με την αθωότητα τους και τα παιχνίδια τους….ωραία θα ήταν. 

Περιορίζομαι όμως στην οθόνη μου και σε αυτόν τον τύπο απέναντι μου που πετάει!!!Θέλω να τον ξεκρεμάσω αλλά δεν μπορώ γιατί κάποιοι αποφάσισαν να είναι εκεί!Πάλι δηλαδή περιορίζομαι στις αποφάσεις άλλων…Δεν μπορώ να κάνω ότι νιώθω ή ότι θα ήθελα , γιατί απλά πρέπει να σεβαστώ τις αποφάσεις άλλων…έτσι πρέπει να γίνεται , και τις σέβομαι , απλά ορισμένα πράγματα θεωρώ ότι έχει νόημα να είναι διαφορετικά … 

Η Τρίτη επιλογή μου είναι η κουζίνα μας…από εκεί μπορώ άνετα να βγάλω ένα δελτίο κυκλοφορίας γιατί βλέπει στην Κηφισίας!!! 

Άρα καταλήγω εκεί από όπου ξεκίνησα.

Η καλύτερη επιλογή μου λοιπόν είναι η οθόνη μου, που μπορώ, αν θελήσω, για λίγα λεπτά, να κάτσω και να χαζέψω όποιο πίνακα , φωτογραφία , τοπίο ή οτιδήποτε άλλο έχω αποφασίσει… 

Γράφω ασυναρτησίες; 

...Καλή Εβδομάδα...

Ένα χιουμοριστικό e-mail που έλαβα…το μοιράζομαι μαζί σας όπως έχω κάνει και με άλλα! 

Οι κυρίες μη με κράξουν και οι κύριοι μη πάρουν θάρρος γιατί έχει και συνέχεια….!

Πέρα από τις γνωστές ορμόνες, όπως είναι η οιστραδιόλη, η προγεστερόνη, κ.λ.π, υπάρχουν ακόμη κάποιες ορμόνες, που ανακαλύπτουμε δυστυχώς σταδιακά στις γυναίκες.

Εχουμε λοιπόν: 

Χοντοσεντερόνη Βασική γυναικεία ορμόνη, χάρη στην οποία μια γυναίκα, που μπορεί να μην ξέρει να πάει ούτε από την Ομόνοια στο Σύνταγμα, εντοπίζει με κλειστά μάτια όλα τα υποκαταστήματα της αλυσίδας Hondos Center σε ακτίνα 150 ναυτικών μιλίων. 

Φερτηκαρταρεκαργιόλη Ορμόνη, που εκκρίνεται ιδιαίτερα κάθε Σάββατο πρωί, και διεγείρει την γυναίκα έτσι ώστε να αποσπάσει την πιστωτική κάρτα του άντρα, αφού η δική της έχει καταστραφεί από την χοντοσεντερόνη. 

Ευρωχλωρίνη Με την έκκριση αυτής της ορμόνης η γυναίκα αφήνει την πιστωτική κάρτα και στρέφεται στα μετρητά του άντρα, τα οποία και "καθαρίζει" σε χρόνο ρεκόρ. Εφόσον συνδυαστεί με τις δύο προηγούμενες, ασ'τα να πάνε. 

Τηλεφωνίνη Ορμόνη, που δίνει στη γυναίκα την ικανότητα να μπορεί να μιλά στο τηλέφωνο για πολλές ώρες χωρίς να χρειάζεται τροφή και νερό. Εκκρίνεται καθημερινά σε σταθερή ποσότητα, αλλά παρατηρείται υπερέκκριση όταν η φερτηκάρταρεκαριόλη και η ευρωχλωρίνη δεν έχουν αποτέλεσμα. 

Νυφουλίνη Πρόκειται για ορμόνη της οποίας η έκκριση αυξάνεται γεωμετρικά με τα χρόνια και η οποία δημιουργεί στη γυναίκα την ακατανίκητη ανάγκη να ντυθεί νυφούλα. Εξαιρετικά επικίνδυνη για τους άντρες, αφού μπορεί να τους οδηγήσει ακόμη και στον αιφνίδιο γάμο. 

Πονοκεφαλίνη Πρόκειται για ορμόνη που εκκρίνεται κυρίως όταν η γυναίκα βρίσκεται σε ύπτια θέση (=ξαπλωμένη). Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτή η ορμόνη δεν προκαλεί πονοκέφαλο στην γυναίκα αλλά οίδημα (=πρήξιμο) στα γεννητικά όργανα των ανδρών. Η γυναίκα επικαλείται δήθεν πονοκέφαλο για να αποφύγει άλλες δραστηριότητες. Πιστεύεται ότι συσχετίζεται με τη νυφουλίνη στις μικρές και την φερτηκάρταρεκαργιόλη στις μεγαλύτερες ηλικίες. Πάντοτε όμως συνδυάζεται με την μουρμουρόνη. 

Μουρμουρόνη Βασική γυναικεία ορμόνη, αφού εκκρίνεται από όλες τις γυναίκες και σε όλες τις ηλικίες. Διακρίνεται στη γενικομουρμουρόνη (η γυναίκα μουρμουρίζει γενικά οποιαδήποτε ώρα της ημέρας) και στη κρεβατομουρμουρόνη (εκκρίνεται πριν τον ύπνο και προκαλεί βασανιστική κρεβατομουρμούρα). Σε συνδυασμό με την τηλεφωνίνη προκαλεί μουρμούρα από τηλεφώνου (γνωστή και ως τηλεγκρίνια). Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αν βρεθεί τρόπος περιορισμού της μουρμουρόνης, ο μέσος όρος ζωής των ανδρών θα αυξηθεί άμεσα κατά 15-20 χρόνια.

Καλά να περάσετε!!! 

Ένα από εκείνα τα τραγούδια που περιέγραφα σε προηγούμενο post μου.

Και σε σφυρίζω, σε σφυρίζω
Στα στενά σε μουρμουρίζω
Μες στα λόγια σου βραχνιάζω
Σε μπερδεύω, σε φωνάζω

Κι είναι και τώρα όπως και τότε
Όπως τα βράδια που μου λείπεις
Σαν το τσιγάρο που αργοσβήνει
Το άγγιγμά σου που μ' αφήνει 

Χθες το βράδυ , παρά το ότι ανυπομονούσα όλη την ημέρα να πάω στο σπιτάκι μου , να χωθώ κάτω απ’ το πάπλωμα και να αποκοιμηθώ με την μουσική και με τα όμορφα συναισθήματα που μου άφησε το live , δεν τα κατάφερνα. Σκεφτόμουν διάφορα και οι σκέψεις μου κυρίως ήταν απορίες…πολλές απορίες!

(Είναι πολλά πράγματα που δεν μπορεί να συλλάβει ο νους μου , ίσως να μη θέλει να τα συλλάβει ή φοβάται να το κάνει…πολλά πώς και πολλά γιατί)

…μέχρι που έλαβα ένα μήνυμα και στον άνθρωπο που μου το έστειλε εξέφρασα μια από τις απορίες μου. Πήρα μια απάντηση, μα αμέσως μετά έλαβα και μια πολύ όμορφη και αισιόδοξη καληνύχτα που μετά από μια πολύ σύντομη ιστοριούλα, κατέληγε κάπως έτσι…«Δέξου τις δικές μου προσευχές και πίστεψε ότι αύριο θα έχεις μια από τις πιο ζεστές μέρες του χειμώνα μέσα σου! Προσευχήθηκα ήδη…καληνύχτα!»

Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκείνη την στιγμή, σταμάτησα να "παίζω" με τις απορίες μου!Δεν ξέρω επίσης, αν αυτός ο άνθρωπός προσευχήθηκε για μένα και βασικά δεν έχω λόγο και να αμφιβάλλω. Είχα όμως τόσο ανάγκη να σταματήσω να σκέπτομαι και να κοιμηθώ  που το μήνυμα του εκείνη την στιγμή , ήταν κάτι σαν ηρεμιστικό και τον ευχαριστώ!

Σήμερα , ίσως επειδή χθες δεν πρόλαβα να το πιστέψω παρά μόνο να το χρησιμοποιήσω σαν ηρεμιστικό…(κοιμήθηκα λέμε!) ,δεν νιώθω πως έχω την πιο ζεστή μέρα του χειμώνα μέσα μου , θα πιστέψω όμως και θα έρθει!

Όπως είχα πιστέψει σε μια άλλη αγαπημένη φράση, που μου είχε πει πάλι κάποιος άλλος, ο οποίος είχε συμβάλλει στον να εμπνευστώ και να την κάνω ποίημα «Έχε τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά»…ο ίδιος έπειτα συνέβαλλε στο να τα ξανακλείσω…

Θα συνεχίσω όμως να τις λέω και να τις γράφω, μέχρι να έρθει αυτή η μέρα και μέχρι να ξανά πιστέψει ο εαυτός μου το ποιήμα που είχε γράψει!:)

«Πίστεψε ότι αύριο θα έχεις μια από τις πιο ζεστές μέρες του χειμώνα μέσα σου…» 

και

«Έχε τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά…» 

Ωραίες δεν είναι ;

Καλημέρα σας ή Καλησπέρα σας...οτι και αν είναι ας είναι καλή!!!

LVicky-Deos-Emaki-Stasis στο Ασματοπωλείο 

Και οι φωτογραφικές μας περιπέτειες συνεχίζονται!

Να μα ‘στε πάλι!

Μια ακόμα από τις πολλές φωτογραφίες μας!!!

Εδώ νομίζω το μήνυμα που περνάει είναι ξεκάθαρο!!!

Μη βλέπεις ,Μην ακούς και Μη Μιλάς!

Μπορείς βέβαια να Τρως , να Πίνεις, να Χορεύεις , να Τραγουδάς και να Γελάς , ότι ακριβώς δηλαδή κάνουμε και εμείς σε κάποιες απ’ τις εξόδους μας!!!

Όπως καταλαβαίνετε είναι παραλλαγή του γνωστού αγαλματίδιου με τα Πιθηκάκια Βλέπε-Άκου-Σώπα !

Εμείς βέβαια δεν έχουμε διευκρινίσει τι ζώα είμαστε…τουλάχιστον όχι όλοι …(γιατί στην παρέα υπάρχει μια γάτα-πέρδικα και ένα κοκοράκι) αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία…!

Βέβαια, ίσως σήμερα στην εκπομπή του Γιάννη που είναι αφιερωμένη στα ζώα,να αποκαλυφθούν!!!

Να συμπληρώσω πως στο συγκεκριμένο μαγαζί καθιερώθηκαν και οι εξής έννοιες : Garigaloπωλείο, (για τα μαγαζιά τέτοιου είδους διασκέδασης) ,το παρατσούκλι του Deos ως Garigalos (πιθανόν να μας έχετε ακούσει να το χρησιμοποιούμε. Θα ακολουθήσει στο μέλλον και φωτογραφία του Deo-Garigalou!)και η νέα μάρκα τσιγάρων Garigalo Red!( όσο γι’ αυτό , μπορείτε να ανατρέξετε και να δείτε σχετική φωτογραφία στο blog του Deos , 10/10/06), την οποία φυσικά καπνίζει και ο Γιάννης! Υπάρχει και σε White για όποιον ενδιαφέρεται, που είναι πιο ελαφρύ!!!:)

Και εμείς τώρα , θα κάνουμε μια προσπάθεια να παρουσιάσουμε το Live την Κυριακή…όπως είπε στην δημοσίευση και ο Γιώργος…Ο Θεός Μαζί Μας!

Καλό Σαββατοκύριακο!!!

Ο Paulo Coelho είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς.

Είναι από αυτούς που σε κάθε ανάγνωση του με βάζει σε παραπάνω αναζήτηση για τον εαυτό μου.Σε κάθε βιβλίο του και σε καθετί δικό του , πάντα βρίσκω κάτι που θα με βοηθήσει για γίνω καλύτερη και να βλέπω τα πράγματα με μια οπτική που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν γνώριζα. Μου δημιουργεί διάφορους προβληματισμούς και σκέψεις που όμως είναι τόσο εποικοδομητικοί.

Προσωπικά έχω αποκομίσει πολλά από αυτόν… 

Μια ομορφη ιστορία

του Paulo Coelho

Ένας άντρας, το άλογο και ο σκύλος του περπατούσαν σε έναν δρόμο.  Και καθώς περνούσαν  κάτω από ένα τεράστιο δέντρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε και τους τρεις στάχτη.

Όμως ο άντρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο, και συνέχισε την πορεία του με τα δυο του ζώα (κάποιες φορές περνάει κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι νεκροί την καινούρια τους κατάσταση…)

Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς και ανέβαιναν σε ένα λόφο. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός κι αυτοί ίδρωναν και διψούσαν.Σε μια στροφή του δρόμου είδαν μία πανέμορφη μαρμάρινη πύλη που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι.

Ο διαβάτης μας κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο και είχε μαζί του τον εξής διάλογο:

-Καλημέρα.

-Καλημέρα – Απάντησε ο φύλακας

-Πώς λέγεται αυτό το τόσο όμορφο μέρος;

-Αυτός είναι ο παράδεισος

-Τι καλά που φτάσαμε στον Παράδεισο, γιατί διψάμε! 

-Μπορείτε Κύριε να μπείτε και να πιείτε όσο νερό θέλετε. Και ο φύλακας του έδειξε την πηγή.

-Ναι, μα το άλογο και ο σκύλος μου διψούν επίσης…

-Λυπάμαι πολύ – είπε ο φύλακας – αλλά εδώ απαγορεύεται η είσοδος στα ζώα.

Ο άντρας αρνήθηκε με μεγάλη δυσκολία, μιας και διψούσε πολύ, αλλά δεν σκεφτόταν να πιει μόνο αυτός. Ευχαρίστησε τον φύλακα και συνέχισε την πορεία του.

Αφού περπάτησαν για αρκετή ώρα στην ανηφοριά, εξαντλημένοι πλέον και οι τρεις, έφτασαν σε ένα άλλο μέρος, η είσοδος του οποίου ξεχώριζε από μια παλιά πόρτα που οδηγούσε σε έναν χωματόδρομο περικυκλωμένο από δέντρα...  Στη σκιά ενός δέντρου καθόταν ένας άντρας, και είχε το κεφάλι σκεπασμένο με ένα καπέλο. Μάλλον κοιμόταν.

-Καλημέρα – είπε ο διαβάτης.

Ο άντρας ένεψε σε απάντηση με το κεφάλι του.

-Διψάμε πολύ, το άλογό μου, ο σκύλος μου κι εγώ.

-Υπάρχει μια πηγή ανάμεσα σε εκείνα τα βράχια – είπε ο άντρας, δείχνοντας το μέρος.Μπορείτε να πιείτε όσο νερό θέλετε.

Ο άνθρωπος, το άλογο και ο σκύλος πήγαν στην πηγή και κατεύνασαν τη δίψα τους.Ο διαβάτης γύρισε πίσω να ευχαριστήσει τον άντρα

-Μπορείτε να ξανάρθετε όποτε θέλετε, του απάντησε εκείνος.

-Επί τη ευκαιρία, πώς ονομάζεται αυτό το μέρος;, ρώτησε ο άντρας.

-ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.

-Ο Παράδεισος; Μα, ο φύλακας της μαρμάρινης εισόδου μου είπε ότι εκείνο ήταν ο Παράδεισος!

-Εκείνο δεν ήταν ο Παράδεισος. Ήταν η Κόλαση, απάντησε ο φύλακας.

Ο διαβάτης έμεινε σαστισμένος.

-Θα έπρεπε να τους απαγορεύσετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας!  Αυτή η λάθος πληροφορία μπορεί να προκαλέσει μεγάλο μπέρδεμα, είπε ο διαβάτης. 

-Σε καμία περίπτωση! – αντέτεινε ο άντρας.Στην πραγματικότητα, μας κάνουν μεγάλη χάρη, διότι εκεί παραμένουν όλοι όσοι είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερούς τους φίλους…  

Ποτέ να μην εγκαταλείπεις τους πραγματικούς σου Φίλους ακόμη κι αν αυτό σου προκαλεί δυσκολίες.Εάν αυτοί σου προσφέρουν την αγάπη τους και τη συντροφιά τους έχεις ένα χρέος: Να μην τους εγκαταλείψεις ποτέ.

Διότι: Το να κάνεις ένα Φίλο είναι Ευλογία, το να έχεις ένα Φίλο είναι Δώρο, το να κρατήσεις ένα Φίλο είναι Αρετή, το να είναι κάποιος Φίλος σου… Είναι Τιμή…

Καλό Μήνα!