Σήμερα το βράδυ , θα βρεθώ και εγώ στον Ζυγό μαζί με την Παραδεισένια παρέα μας!

Με αφορμή αυτό το γεγονός και το ότι ο Αλκίνοος είναι ένας από τους αγαπημένους μου, μιλάω και σήμερα με τραγούδια…

Άλλωστε και αυτοί οι στίχοι , έχουν τον προορισμό τους…

Δεν Είναι Φως

Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης


Ήρθες μια νύχτα να πεις
πως θα φύγεις
μα χρόνια είχες φύγει
χωρίς να το λες.
Οι νύχτες χλωμές
ξεθωριάζουν στον ήλιο
και δεν ξημερώνει ποτέ.

Ήρθες μια νύχτα να πεις
πως θα φύγεις
και μ' είχες ξεχάσει
απ' την πόρτα πριν βγεις.
Πώς γέρνει σαν ήλιος
και πώς μας αφήνει
πώς σβήνει η αγάπη νωρίς.

Δεν είναι φως
δεν είναι φως της μέρας
ο έρωτάς σου
είναι λουλούδι
που τη νύχτα με ξυπνά.
Είναι τραγούδι
που τη νύχτα φτερουγίζει
κι όλο γυρίζει
και για σένα μου μιλά.

Άλλη μια νύχτα χωρίς τ' όνομά σου
χωρίς τ' άγγιγμα σου
κι ο κόσμος μισός.
Θυμάμαι ένα φως
που ερχόταν μαζί σου
κι η μέρα ξημέρωνε αλλιώς.

Δεν είναι φως
δεν είναι φως της μέρας
ο έρωτάς σου
είναι λουλούδι
που τη νύχτα με ξυπνά.
Είναι τραγούδι
που τη νύχτα φτερουγίζει
κι όλο γυρίζει
και για σένα μου μιλά.

Καλό ΣαββατοΚύριακο!!!

Χθες , φεύγοντας απ’ το γραφείο είχα στο μυαλό μου το φάρμακο που θα με βοηθούσε να ξεχάσω την βλακεία μου…όχι , όχι δεν έχω αρχίσει τα χάπια ακόμα! Το φάρμακο ήταν , είναι και θα είναι τα ανίψια μου!

Με υποδέχθηκαν στην πόρτα με αγκαλιές και με φωνές…

Έμυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ! ο Στρατής , Έμυ μουυυυυυυ η Γεωργία!!!

(μετά πάθανε μια σύγχυση γιατί από πίσω μου ανέβαινε η γιαγιά τους και δεν ήξεραν ποια απ’ τις δυο μας να καλωσορίσουν!)

Σε όλη την πολυκατοικία ακουστήκαμε πάλι!:D

Αφού μπήκαμε στο σπίτι και πριν καν προλάβω να καθίσω….μου λέει ο μικρός

 - Αγκαλίτσα παρτονε , να κάνουμε «ντέι»!

(τον ανεβάζω στους ώμους μου και κάνουμε κύκλους μέσα στο σπίτι!)

Δεν είχα σκοπό να πω όχι χθες σε ότι και να μου ζητούσε ο μικρός (η Γεωργία είναι μεγάλη πια…δεν μου ζητάει παιχνίδια! Μόνο καμιά φορά καθόμαστε και παίζουμε το επιτραπέζιο «Μάντεψε ποιος»…δεν μπορεί , θα το θυμάστε!)

Αφού λοιπόν κάναμε «ντει»…μου λέει…

- να κάνουμε και αγολάκι τώρα (αλογάκι)!

(τον ανεβάζω στην πλάτη μου και κάνουμε γύρους μέσα στο σπίτι!)

Αφού τελειώσαμε με αυτά , αρχίσαμε τα τραγούδια!

"Πάμε! 1,2,3 πήγα στην κυρία ,

μου δώσε ένα μήλο , δαγκωμένοοοοοοοοοοοο!"

και " Ο μπαμπα Μπίλιως , είχε ένα γάλο (μπάρμπα Μπίλιως)

πολύ μεγάλο , πολύ μεγάλο

και το ετάιζε , ψωμί – μπουγάτσα (και τον τάιζε)

για να κάνει μπατσα ,

για να κάνει μπατσα! (μπάτσα = μπράτσα)

(εντάξει δεν μπορούμε να πούμε και όλες τις λέξεις καθαρά!!!)

Προσπαθήσαμε να πούμε και το «Αλάτι χοντρό , αλάτι ψιλό , έχασα την μάνα μου και ψάχνω να την βρω»…αλλά δεν το θυμόταν και έλεγε συνέχεια "αλάτι χοντρό , αλάτι χοντρό , αλάτι χοντρό"… μόνο αυτό και μέχρι εκεί! (Τώρα δεν θυμάμαι, μπορεί να έλεγε και χοντό , αντί για χοντρό...!) Το υπόλοιπο το έλεγα εγώ με την Γεωργία! Φαντάζομαι πως την επομένη φορά που θα τον δω θα έχει ξεκολλήσει!

Συνεχίσαμε με σουξέ της εποχής!

«Ήταν η ζωή μου κόλαση

Και την έκανες απόλαυση!»

Καθώς και με το

 Έχεις τα μάτια που λατευω (λατρεύω)

και η αγκαλιά μου λαχταω!

(την αγκαλιά που λαχταρώ)

Το κορυφαίο όμως , ήταν το «Φεγγαράκι μου λαμπρό» απ’ το οποίο βγήκε ατάκα και το οποίο ήταν και η αφορμή για να τα γράψω αυτά σήμερα μια και το σκέφτηκα όταν έγινε το εξής :

Στο γραφείο είχα ένα μεγάλο πλαστικό ποτήρι για να πίνω νερό , το οποίο το φύλαξα στο ντουλάπι όταν η Στελλου μου έκανε δώρο ένα μεγάλο γυάλινο ποτήρι! Είχα κολλήσει με αυτό! Ναι είχα…γιατί σήμερα το έσπασα , γέμισα το γραφείο νερά και εκτός αυτού γέμισα το πάτωμα καφέδες, μια και συγχρόνως έριξα κάτω και την κούπα μου! Περιττό να σας πω για τα χαρτιά που είχα πάνω στο γραφείο , το ημερολόγιο μου , το πληκτρολόγιο , το ποντίκι κτλ!

Το ξέρω…δεν είναι και οι καλύτερες μου μέρες στο γραφείο!

(Νόμος του Μέρφυ : το πλαστικό ποτήρι δεν μου είχε πέσει ούτε μια φορά!!! Ούτε μια!!!)

Anyway…έτσι όπως τα έκανα , άρχισα και εγώ να τραγουδάω , ότι και ο Στρατής χθες!  

Φεγγαακι μου λαμπο

Φέγγε μου να περπατώ

Να πηγαίνω στο σκολείο

Να μαθαίνω γάματα

Γάματα σπουδάματα

Του Θεού τα πράματααααααααααα!

Καλημέρα σας!!!

...έχει πόδια λένε…και έτσι είναι!

Σήμερα με εκνεύρισα!

Έκανα ένα λάθος που δεν επιτρεπόταν να το κάνω και το οποίο έγινε απλούστατα γιατί ήμουν αφηρημένη!

Έχω τα νεύρα μου τώρα!

Πώς το έκανα αυτό το λάθος; Για όνομα!!!

Και εντάξει είναι κάτι που διορθώνεται…(έχω ξεκινήσει την διαδικασία της διόρθωσης ήδη) , έλα μου όμως που αφορά μια δουλειά που κάνω, την οποία κοινοποιώ σε όλα τα Vip πρόσωπα του γραφείου , τα οποία χρειάζεται να επέμβουν σε αυτή και στο τέλος να ξαναφτάσει στα χέρια μου με τα δικά τους νέα δεδομένα…

Και αυτό θα πάρει μέρες...

Και εγώ πρέπει να την παραδώσω την Παρασκεύη!

Τους την είχα στείλει την περασμένη Παρασκεύη...την είχαν δει σχεδόν όλοι και την παράληψη μου την συνειδητοποίησα τελευταία στιγμή!

Τώρα, πρέπει να τους ξαναστείλω το συγκεκριμένο e-mail και εκείνοι να ξανακάνουν την ίδια δουλειά απ' την αρχή!

Και τι ωραία , τι καλά, όλοι καταλαβαίνουν ότι έκανα ένα ανόητο λάθος το οποίο χρονοτριβεί εκείνους και κατ’ επέκταση εμένα!

Τουλάχιστον το πήρα χαμπάρι πριν φτάσει στην Διευθύντρια μου…αλλά αυτό είναι ένας μικρός κόκκος καλού μέσα σε όλη την βλακεία μου!

Πού έχεις το μυαλό σου Emaki?

Παντού και Πουθενά είναι η απάντηση…

Σ Υ Γ Κ Ε Ν Τ Ρ Ω Σ Ο Υ!!! 

:(

«Αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει αλλιώς ας προσπεράσει…»

Την χρησιμοποιώ πολύ αυτή την φράση…

Για την ακρίβεια είναι μια φράση που συχνά μου λέει η μητέρα στις συζητήσεις μας περί σχέσεων και αγάπης….

«Αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει αλλιώς ας προσπεράσει παιδί μου» και συμπληρώνει…

«Αν είναι να σε κάνει να πονέσεις , ας μην έρθει ποτέ!»

Κι όμως , έχουν έρθει τόσες «αγάπες» και αναρωτιέμαι αν δεν ήταν έτοιμες να αγαπήσουν , αν δεν ήθελαν να αγαπήσουν γιατί στάθηκαν; Γιατί δεν προσπέρασαν;

Αλλά και εκείνες που ήθελαν να νιώσουν , να αγαπήσουν, που ήταν έτοιμες, γιατί στάθηκαν και έπειτα  προσπέρασαν;

Δεν έχω την απάντηση….απλά έτσι είναι…ίσως και έτσι να πρέπει να είναι…

Ίσως τελικά να ισχύει ότι...Τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις…

Η ΑΓΑΠΗ 

Κώστας Ουράνης

Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι να’ρθει θε να’ ρθεί, δίχως να νοιώσεις από πού,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα

θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της τα δυο
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμαι εγώ;"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι να’ ρθει, θε να’ ρθει'
κλειστά όλα να’ ναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.

Αλλιώς, κι αν είναι ολόφωτο το σπίτι για να την δεχτείς
κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ' αυτήν κι ομπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να’ ρθει θε να’ ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.

Καλημέρα και Καλή Εβδομάδα!

Θέλω να γράψω αλλά φοβάμαι πως θα αναλωθώ στα ίδια…Καλύτερα να μην επεκταθώ...

Χθες πέρασα μια πολύ ωραία βραδιά και αν και νιώθω κουρασμένη , αισθάνομαι μια ευφορία…

Όμως πάλι σήμερα σκέφτομαι πράγματα που δεν θα έπρεπε. Ίσως να είναι και ανούσια. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα σκέφτομαι!

Γιατί μου το κάνω αυτό;

...Δεν μου απαντάς…

...Δεν πειράζει...έχω συνηθίσει...

Καλά είμαι…

...Νυστάζω απλώς…και εσύ...

…Στέκεις μπροστά μου θολός

Και το μέσα μου τρομάζει

Με κοιτάς βλοσυρός

Κι η ψυχή μου αναστενάζει… 

(στίχοι: Κώστας Λεμονίδης)

Μια ώρα ακόμα...μια ώρα και παω σπίτι!!!

Καλό Σαββατοκύριακο!

Ένα καλοκαιρινό βράδυ, δεν με έπιανε ύπνος, είχα τόσα πράγματα στο μυαλό μου και το δωμάτιο δεν με χωρούσε…Ήθελα να βγω , να επαναπροσδιορίσω τις σκέψεις μου να αφεθώ στο καλοκαιρινό αεράκι…

«Θάλασσα» σκέφτηκα…

Το πιο ιδανικό μέρος…Ετοιμάστηκα και βγήκα.

Η Νύχτα ήταν όμορφη και το ολόγιομο φεγγάρι αντανακλούσε πάνω στην τόσο ήρεμη θάλασσα…υπέροχη βραδιά και θα ήθελα τόσο να την απολαύσω μόνη μου! Ε, και βλέποντας γύρω μου  παρέες να διασκεδάζουν και ζευγάρια αγκαλιασμένα  , συνοφρυώθηκα…

Έτσι,εκείνη την στιγμή σκέφτηκα ότι δεν θα ήθελα να ήμουν μόνη!

Ναι , ναι, ξέρω...Είμαι κτητική και ζηλιάρα και γκρινιάρα, τι να κάνουμε;

Σαν να με άκουσε ο Θεός μου έστειλε τον Άγγελο του…

-Είμαι ο Άγγελος μου είπε θέλεις παρέα;

και μου πρόσφερε ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο…

Του έγνεψα θετικά και κάθισε διπλά μου…σίγα μη δεν ήθελα!!!

Αισθανόμουν σαν μικρό παιδί όταν κάνει για πρώτη φορά τσουλήθρα!Απ’ την μια φοβόμουν τον άγνωστο δίπλα μου και απ’ την άλλη ήθελα να ζήσω την στιγμή…η διαίσθηση μου μου έλεγε ότι θα είναι μοναδική! Εξάλλου ο Άγγελος ήταν σκέτη κόλαααααασηηηηηηη!

Μας βρήκε μαζί το ξημέρωμα και όπως κάθε παραμύθι έτσι και αυτό έπρεπε να τελειώσει…μόνο που το τέλος του δεν ήταν όπως το περίμενα…

Μου είπε ότι το πλοίο για την Χίο, το νησί του , έφευγε σε λίγες ώρες, μου έδωσε ένα φιλί και φεύγοντας μου υποσχέθηκε ότι θα με πάρει τηλέφωνο…

Όπως και έγινε…

Τι να το κάνω όμως;

Ο Άγγελος μένει στην Χίο και Εγώ στην Αθήνα!

Για άλλη μια φορά η τύχη μου με δούλεψε ψιλό γαζί!

:)

LVicky

Deos

Emilia

mprizas

kerato

zefuros

GL

Michpah

Manblaz

Aiolos_m

lemonc

Shakti

Tziamourani

Θα παίξετε;

Ορίστε και οι Λέξεις μου! : Ανάσταση , Νοσταλγώ , Ανέφικτο , Έρωτας, Μουσική , Βροχή, Μπουκάλι, Αναστάτωση , Αυταρχικός , Τρομάζω , Γυναίκα, Άντρας ,Όνειρο.

:)

Πώς Να προφυλαχθείτε Όταν Κάποιος Χορεύει Ζεϊμπέκικο!

Εντάξει…

Την αδυναμία μου στις φωτογραφίες , την έχετε καταλάβει λίγο πολύ….

Ξέρετε επίσης απο προηγούμενα παρόμοια post , ότι κάθε μια εντάσσετε σε κατηγορίες και συνήθως περνάει ένα μήνυμα!

Η παραπάνω έχει προειδοποιητικό χαρακτήρα!

Την θυμηθήκαμε με την Βικούλα πριν λίγες μέρες καθώς κοιτάζαμε κάποιες παλιότερες φωτογραφίες, μέσα στις οποίες ήταν και η παραπάνω!

Είναι ωραίο να κοιτάς παλιές φωτογραφίες και να θυμάσαι στιγμές...

Άλλες φορές γελάς (όπως κάνουμε εμείς όταν έχουμε μπροστά μας την παραπάνω) , άλλες νοσταλγείς , άλλες στεναχωριέσαι , άλλες χαμογελάς…κτλ.

Λοιπόν στο θέμα μας τώρα!

Η Ιστορία έχει ως εξής:

Ο Δημήτρης είναι ένας φίλος μας που θα έλεγα ότι χορεύει πολύ ωραίο ζεϊμπέκικο!

Έχει όμως ένα ελάττωμα που του χαλάει τον χορό!

Είναι πολύ ψηλός!

Ναι , πιστέψτε με αυτό είναι πρόβλημα και μάλιστα είναι και επικίνδυνο!

Πάνω στο χορό λοιπόν και ενώ εγώ όπως και η υπόλοιπη παρέα ήμασταν τριγύρω του και τον ενθαρρύναμε , ο Δημήτρης σηκώνει το 2μετρο πόδι του για να το περάσει από πάνω μας! Περνάει το πρώτο εμπόδιο που ήταν η Βίκυ και στο 2ο που ήμουν εγώ σκαλώνει με αποτέλεσμα να φάω μια πάρα πολύ ωραία ανάστροφη με το πόδι του!

Είδα τον ουρανό σφοντύλι!

Το φαντάζεστε!

Μέσα στην ζάλη μου , είχα πεθάνει και στο γέλιο!

Και όχι μόνο εγώ!

Διασκεδάσαμε πολύ κόσμο εκείνο το βράδυ!

Υποθέτω πως την ίδια αντίδραση με μένα θα είχε όποιος είδε το σκηνικό!

Το ίδιο σκηνικό , έγινε και δεύτερη φορά κάποιο άλλο βράδυ που είχαμε βγει.

Ευτυχώς την 2η φορά η κλωτσιά δεν ήταν τόσο δυνατή…(Ναι , εγώ την έφαγα πάλι και όχι ο Δημήτρης δεν έχει προηγούμενα μαζί μου!)

Ε, η φωτογραφία είναι από την τρίτη φορά, και φυσικά όπως βλέπετε πήρα τα μέτρα μου!

Σήμερα νιώθω μπερδεμένη.

Έχω τόσες σκέψεις στο μυαλό μου, τόσα πράγματα που θα ήθελα να γράψω…

Αισθάνομαι σαν να μη με χωράει ο τόπος…

Είναι που διάβασα το blog του Γιώργου…ναι…σίγουρα ένας λόγος είναι αυτός.

Κάθε φορά , μα κάθε φορά που ακούω για τέτοια ταξίδια και ιδιαίτερα όταν γνωρίζω το πρόσωπο έστω και λίγο , μπλοκάρει το μυαλό μου…

Έρχεται πάλι αυτή η σκέψη που κάθε φορά αποφεύγω ή ξεχνάω…Σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε….αυτό είναι η ζωή μας…το σήμερα, το τώρα από εκεί και μετά ποιος ξέρει…έτσι απλά μπορούν όλα να τελειώσουν…δεν μπορεί όμως να το συλλάβει ο νους μου…δεν μπορεί και δεν το χωράει…

Με φοβίζουν αυτές οι σκέψεις μου και με αγχώνουν…

Είναι που νιώθω πως ο χρόνος επουλώνει πληγές αλλά δεν τις κλείνει και που ξέρω πως  από μόνος του δεν μπορεί να κάνει δουλειά, πρέπει να συμβάλλω και εγώ σε αυτό…μα εγώ δεν συμμετέχω…δέχομαι πια με απάθεια τις ανοιχτές μου πληγές και μαθαίνω να ζω με αυτές, ξεχνιέμαι , συμβιβάζομαι και προχωράω…

Τι άλλο μένει να κάνω άλλωστε;

Έτσι είναι η ζωή…

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν , και εσύ πονάς που τους χάνεις απ’ την μια , αλλά χαίρεσαι που τους γνώρισες απ’ την άλλη…ναι…χαίρεσαι , αλλά δεν είναι πια εδώ…Συμβιβάζεσαι όμως και προχωράς…

Περνάς δύσκολές καταστάσεις , πρέπει όμως να φανείς δυνατός , γιατί είσαι δυνατός και το ξέρεις, όσο αδύναμος και αν φαίνεσαι ή αισθάνεσαι. Είναι αυτή η δύναμη που εμφανίζεται στα δύσκολα με μαγικό τρόπο και σε κρατάει όρθιο… «Μπορώ» λες, «άλλωστε έχω περάσει και χειρότερα»…Παλεύεις και προχωράς…

Είναι και αυτές οι άσχημες στιγμές που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τις ξεπερνάς και αυτές είναι που σε μαθαίνουν να εκτιμάς τις καλές περισσότερο…Χαμογελάς και με αυτές πορεύεσαι και προχωράς…

"Όμως η ζωή, δεν είναι όλες αυτές οι στιγμές , καλές ή κακές;" σκέφτεσαι...

Έπειτα ,βλέπεις και τον χρόνο που περνάει, άλλοτε με ρυθμούς χελώνας και άλλοτε να τρέχει γρήγορα σαν λαγός και εσύ πρέπει να προσαρμόσεις τα πάντα σε αυτούς τους ρυθμούς…τα πάντα όμως…Τρέχεις , περπατάς όπως και να ‘χει όμως , προχωράς…

Ξέρεις τι είναι σωστό…ναι…πάντα το ξέρεις…

Ξέρεις πως πρέπει να παίρνεις στο δισάκι σου τα πιο σημαντικά από το παρελθόν , που θα σε βοηθήσουν στο μέλλον αλλά να ζεις το παρόν!

Είσαι άνθρωπος όμως και πολλές φορές τα πρέπει παίζουν μαζί σου και εσύ μαζί τους και δεν τα ακολουθείς πάντα…δεν πειράζει όμως…σημασία έχει να προχωράς…

Γιατί έτσι είναι η ζωή…

Πρέπει να παλέψεις για να την κατακτήσεις!Να συμβιβαστείς , να κλάψεις , να γελάσεις , να πονέσεις , να χαρείς , να αγαπήσεις , να ερωτευθείς, να απογοητευτείς, να προδωθεις, να κερδίσεις , να χάσεις , να ζεις!

Ότι και να συμβαίνει εσύ πρέπει να προχωράς…μέχρι να σε πιάσει ο χρόνος….

Μου φαίνεται γελοίο όλο αυτό το παιχνίδι ώρες ώρες!

Ένας άνισος αγώνας με τον χρόνο

και εσύ συνέχεια να ψάχνεσαι...

μια να χαίρεσαι , μια να λυπάσαι...

Σαν μαριονέτα...

Σαν ένα παζλ που ψάχνεις να βρεις τα σωστά κομμάτια και κάποια στιγμή θα ολοκληρωθεί , μόνο που το πόσο όμορφη θα είναι η εικόνα στο τέλος , εξαρτάται από εμάς...(μμμ μερικές φορές ίσως και όχι...)

Όπως και να έχει όμως η ζωή είναι ένα παιχνίδι ,άλλοτε εύκολο και άλλοτε δύσκολο, άλλοτε χάνεις και άλλοτε κερδίζεις και τα παιχνίδια είτε έτσι , είτε αλλιώς είναι όμορφα…!

  Ακροβάτες είμαστε και η γη είναι μια κλωστή

Σε ένα σανίδι παίζουμε με ήλιο και βροχή…

(από την θεατρική παράσταση "Δωδέκατη Νύχτα)

Don't Fight The Tide , Just Swim With It... 

Αύριο θα πάω στους Reamonn μαζί με τον Deos και την Lsister!!!

Η αλήθεια είναι ότι και εγώ , ίσως σαν τους περισσότερους δεν ήξερα πολλά τραγούδια τους και η απόφαση μου να πάω , αρχικά στηρίχτηκε στο ότι ήθελα να ακούσω το Supergirl Live!

Εντάξει , ξέρω…

Δεν είναι και το καλύτερο κριτήριο για να αποφασίσει κάποιος να πάει σε μια συναυλία , αλλά για μένα είναι αρκετό!

(Τα κάνω κάτι τέτοια κουλά γενικότερα. Όπως και το να αγοράσω cd για ένα τραγούδι! Ευτυχώς μέχρι την ώρα δεν έχω κλάψει ούτε τα λεφτά μου , ούτε τον χρόνο μου!)

Αρχικά λοιπόν αφορμή ήταν το Supergirl , μετά όμως όταν ο Γιάννης μου έγραψε ένα cd τους ( το οποίο και «μελέτησα» με πολύ προσοχή!) άκουσα και άλλα τραγούδια που μου άρεσαν εξίσου!

Τις τελευταίες μέρες,  με το που θα ξυπνήσω και για να ξεκινήσει η μέρα μου, ακούω το παρακάτω τραγούδι και μιλάω…για την ακρίβεια το φωνάζω στον εαυτό μου…!!!

Reamonn

Swim

Sometimes I find myself stuck in the middle with nowhere to turn
So I pull it in and tell myself it all works out
But then again no one helps when things go wrong
So I saved myself saved myself I learned how to swim

Sometimes you find yourself stuck in the crowd with nowhere to turn
So you go against what everybody feels but feelings burn
Then you'll see that no one person rules the world
You tell yourself that everybody learns how to swim
With it don't fight the tide, don't fight the tide
Just swim with it but first...

You put your feet on the ground
I can't pick you up every time you're falling down
No I'm not your mother or your father
You put your feet on the ground
I can't pick you up every time you're falling down
No I can't go any further but I know

It's hard to do the right thing in the right place
When you want to do something else in their face
Do what I do don't turn your back and walk away no
Do what I do and learn how to swim

With it don't fight the tide, don't fight the tide
Just swim with it but first...
You put your feet on the ground
I can't pick you up every time you're falling down
No I'm not your mother or your father
You put your feet on the ground
I can't pick you up every time you're falling down
No I can't go any further NO NO

Just learn how to swim
With it don't fight the tide, don't fight the tide
Just swim with it but first...

You put your feet on the ground
I can't pick you up every time you're falling down
No I'm not your mother or your father
You put your feet on the ground
I can't pick you up every time you're falling down
No I can't go any further
Put your feet on the ground
Won't you put your feet on the ground, no I can't pick you up
Every time you're falling down
Put your feet on the ground
And learn how to swim
With it don't fight the tide, don't fight the tide.

Καλό Σαββατοκύριακο!

Είναι κάποια βιβλία , στα οποία ,για κάποιο λόγο που δεν έχω ξεκαθαρίσει, ανατρέχω τις περιόδους που αμφιταλαντεύομαι και με ψάχνω , άσχετα αν τα έχω ξαναδιαβάσει! Μπορεί να μη τα ξαναδιάβασω όλοκληρα,αλλά αποσπάσματα τους που με έχουν κεντρίσει.

«Ένας συγγραφέας ή ποιητής θεωρητικά , είναι ένα κοινός άνθρωπος όπως όλοι μας, με την μόνη διαφορά το ταλέντο του…» σκέφτομαι….

Δεν μπορεί όμως να είναι τόσο απλό!

Δεν γίνεται να είναι τόσο απλό, γιατί πολλοί από τους συγγραφείς , ποιητές ή φιλοσοφους, δίνουν μαθήματα ζωής, τολμώ να πω ότι πολλές φορές διαμορφώνουν και χαρακτήρες … Τουλάχιστον στην περίπτωση μου ισχύει αυτό! Υπάρχουν βιβλία, κείμενα, ρητά , ποιήματα που έχω διαβάσει και έχω νιώσει ότι με εκφράζουν απόλυτα και άλλα που επηρεάζουν πάρα πολύ τον χαρακτήρα μου.

Δεν ξέρω αν είναι σωστό αυτό και δεν ξέρω καν αν μπορούμε και αν πρέπει να τους αποκαλούμε δάσκαλους ζωής…

Πολλές φορές όμως είναι σαν τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας , σαν να τους γνωρίζεις και να σε γνωρίζουν τόσο καλά που η επικοινωνία σας αγγίζει την τελειότητα και εσύ στέκεσαι ταπεινά μπροστά τους και μαθαίνεις από τις εμπειρίες τους…

Για μένα, κάποιοι από αυτούς είναι :Χαλιλ Γκιμπραν , Πάολο Κοέλο , Ιρβιν Γιάλομ , Γουέην Ντυέρ , Πάμπλο Νερούδα , Κώστας Καρυωτάκης.Υπάρχουν και άλλοι εξίσου γνωστοί αλλά και λιγότερο.

Μαζί τους έχω νιώσει,  έχω μάθει, από αυτούς, , πολλές φορές έχω παρηγορηθεί  και επηρεαστεί…Είναι οι γνωστοί-άγνωστοι,  που τους διαβάζω και τους ξανά διαβάζω. Πάνω στα βιβλία τους υπογραμμίζω , σημειώνω και αν το βιβλίο το έχω δανειστεί , συχνά γράφω αποσπάσματα τους στο Ημερολόγιο-τετράδιο μου!

Ένα από τα βιβλία που περιγράφω παραπάνω είναι και

«Το Εγχειρίδιο Του Πολεμιστή Του Φωτός» του Paulo Coelho.

Το έχω διαβάσει 4 φορές και ξεφυλλίσει 104! Και κάθε φορά ανάλογα με την φάση που βρίσκομαι , βρίσκω κάτι διαφορετικό να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον…

Οι Πολεμιστές του Φωτός έχουν πάντα μια λάμψη στο βλέμμα.

Ζουν μέσα στον κόσμο, αποτελούν μέρος της ζωής άλλων ανθρώπων και ξεκίνησαν το ταξίδι τους δίχως δισάκι και δίχως σανδάλια.

Σε πολλές περιπτώσεις είναι λιπόψυχοι. Δεν δρουν πάντοτε σωστά. Υποφέρουν για άχρηστα πράγματα, κρατούν άνανδρη στάση και καμιά φορά θεωρούν πως είναι ανίκανοι να ωριμάσουν.

Συχνά θεωρούν τον εαυτό τους ανάξιο για οποιαδήποτε ευλογία ή θαύμα. Δεν είναι πάντα σίγουροι για ότι κάνουν. Πολλές φορές περνούν άγρυπνες νύχτες και σκέπτονται πως η ζωή τους δεν έχει νόημα. Γι’ αυτό είναι πολεμιστές του φωτός.

Γιατί κάνουν λάθη. Γιατί αναρωτιούνται. Γιατί αναζητούν μια αιτία και σίγουρα θα την βρουν.

***** 

Ένας πολεμιστής του Φωτός ξέρει πως μερικές στιγμές επαναλαμβάνονται.

Συχνά βρίσκεται μπροστά σε προβλήματα και καταστάσεις που έχει ήδη αντιμετωπίσει.

Τότε νιώθει στεναχώρια και σκέφτεται πως είναι ανίκανος να κάνει προόδους στη ζωή του, αφού οι δύσκολες στιγμές παρουσιάζονται ξανά.

«Αυτό το έχω ήδη περάσει» παραπονιέται στην καρδιά του.

«Αλήθεια είναι, το έχεις ζήσει», απαντάει η καρδιά του. «Αλλά δεν το ξεπέρασες ποτέ».

Τότε ο πολεμιστής κατανοεί πως η επανάληψη των εμπειριών έχει έναν και μοναδικό στόχο :

να τον διδάξει αυτό που δεν εννοεί να μάθει.

Ελληνοαγγλικό ποιμενικό ...:) 

One day στην λιακάδα

sitting on the πρασινάδα

 where the flowers ανθούσαν

αnd the horses χλιμιντρούσαν

say ο Μήτρος to Κρουστάλλω
-Do you μ' απατάς με άλλο;

κι η Κρουστάλλω σαν το hear

τηνε πιάνει μέγας fear

because τόπε η Μαγδάλω

ότι did it μ' έναν Γάλλο.

αnd the girl πονηρεμένη

lay down σαν πεθαμένη

-Μήτρο μ' if you don't believe me
με το καριοφύλι kill me.
 

and the Μήτρος που ήταν θύμα
την επίστεψε the βλήμα.

:)

Είναι φορές που σκέφτομαι διάφορα , αναπολώ στιγμές , κάνω τον απολογισμό μου,αναρωτιέμαι,προβληματίζομαι και ψάχνω να βρω το νόημα πίσω από λέξεις ,ή εκφράσεις…

Σήμερα, επηρεασμένη από ένα κείμενο που διάβασα χθες σε κάποιο βιβλίο σκεφτόμουν μια φράση που χρησιμοποιώ (και φαντάζομαι όλοι μας) , αρκετά συχνά , για ανθρώπους που υπάρχουν στην ζωή μου ή και για εκείνους που υπήρξαν και για κάποιο λόγο θέλησαν να απομακρυνθούν…

«Σε νοιάζομαι…» αυτή η φράση σήμερα στροβιλίζει στο μυαλό μου…

Η διαφορά είναι πως στους ανθρώπους που υφίστανται στην ζωή μου , δεν την λέω συχνά , περισσότερο την νιώθω και την δείχνω. Στους ανθρώπους όμως που αποφάσισαν να με «βγάλουν» από την ζωή τους ( ή εγώ αντίστοιχα) και οι σχέσεις μας  πλέον  είναι τυπικές , νιώθω την ανάγκη , όταν το αισθάνομαι φυσικά , να τους το γνωστοποιήσω…

«Σε νοιάζομαι…»

Πώς λειτούργει όμως αυτή η φράση και τι κρύβει πραγματικά;

Θα μπορούσαμε να λέμε απλά , «Θέλω να είσαι καλά» , το ίδιο νόημα δεν έχει και αυτό;

Ναι, θα μου πείτε…Εμένα όμως έτσι σκέτο μου φαίνεται λειψό και αόριστο μια και ούτως ή άλλως δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να μην θέλω να είναι καλά. Το «Σε νοιάζομαι…» έχει άλλη βαρύτητα και είναι πιο συγκεκριμένο.

Ίσως με κάποιο τρόπο , αυτή η έκφραση είναι για μένα κάτι σαν το «Αντίο» , σαν αποχαιρετισμός , σαν να αφήνω «μια ζωή» που είχα με το συγκεκριμένο πρόσωπο με το οποίο πλέον θα μιλάω ή θα το βλέπω, αν τύχει ή και καθόλου…

Μήπως όμως , πίσω από αυτή την έκφραση κρύβονται και κάποιες τύψεις ή ενοχές για πράγματα που έγιναν ή δεν έγιναν; ή για κουβέντες που ειπώθηκαν ενώ δεν έπρεπε ή δεν ειπώθηκαν καθόλου και με τον τρόπο αυτό προσπαθούμε να εξιλεωθούμε; 

Μήπως κρύβει συναισθήματα που μένουν ζωντανά αλλά δεν μπορούν να εκφραστούν επειδή δεν πρέπει ή επειδή δεν έχει νόημα να εκφραστούν πια;

Μπορεί...

Πίσω της , πιθανόν να κρύβονται και άλλες εκφράσεις όπως ,"σε σκέφτομαι" ,"με ενδιαφέρει να ξέρω πως είσαι καλά" ή ακόμα και "θα είμαι εδώ αν με χρειαστείς"... 

Δεν ξέρω…

...είναι πολλές οι έννοιες που μπορείς να της δώσεις και μπορεί να υπονοεί πολλά...

Όπως και να ‘χει όμως μη ξεχνάς πως...

...«Σε Νοιάζομαι…»

Η ώρα είναι 18:30 και εγώ είμαι ακόμα στο γραφείο.

Η μέρα μου και σήμερα ήταν γεμάτη και ειλικρινά δεν κατάλαβα πως πέρασε!

Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα καν πότε έφτασε Παρασκευή!

Νιώθω αρκετά ήρεμη μέσα μου αλλά ταυτόχρονα πολύ κουρασμένη.

Με εξάντλησα αυτόν τον καιρό ψάχνοντας να καταλάβω πράγματα.

Θαρρώ πως μου λύθηκαν κάποιες από τις απορίες μου και παρά το ότι δεν πήρα απαντήσεις που με χαροποίησαν , νιώθω καλά. Είναι σαν να έκλεισα τώρα ένα κύκλο. Δεν είμαι έτοιμη να ανοίξω έναν επόμενο , αλλά δεν θέλω κιόλας...Εξακολουθώ όμως να θέλω να φύγω....

Υπολογίζω ότι θα φύγω από εδώ γύρω στις 19:00,  και στο μυαλό μου έχω ένα πλάνο για το τι θέλω να κάνω απόψε.

Η μητέρα μου παραπονιέται ότι δεν της αφιερώνω πολύ χρόνο και συνειδητοποιώ ότι δεν έχει άδικο. Ίσως απόψε την πάρω να πάμε μια βόλτα. Αν και εκείνη έχει κουράγιο θα ήθελα να περπατήσουμε οι δυο μας . Ναι , ένας περίπατος θα μας έκανε καλό πιστεύω.

Κοιτάζω έξω…

Δεν έχει νυχτώσει καλά ακόμη…

Μεγάλωσε η μέρα…

Έτσι καταλαβαίνω ότι φεύγει ο Χειμώνας. Όταν αρχίζει να μεγαλώνει η μέρα!

Δεν με νοιάζει να κάνει κρύο , μου αρκεί να φεύγω από το γραφείο και έξω να μην έχει πέσει μαύρο σκοτάδι!

Ώρα να μαζεύομαι…

Καλό Σαββατοκύριακο!

Η φωτογραφία...τίποτα σπουδαίο...έκπληξη για τις κυρίες που θα δουν το Post!:) :) :) 

Ένα αγαπημένο μου τραγούδι και λόγω της ημέρας , αφιερωμένο σε όλες μας...

ΜΟΝΑΧΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ 

Στίχοι: Σαράντης Αλιβιζάτος
Μουσική: Αντώνης Βαρδής


[Δήμου:]
Είναι βραδιές που θέλω κάπου να μιλήσω,
από ένα χέρι να πιαστώ,
να βγω έξω να ζήσω.
Για ένα τσιγάρο, ένα πότο, να πιάσω κάποιον να του πω,
δωσμου το χρόνο σου...
κι εγώ θα γύρω το κεφάλι μου στον ώμο σου.
Μα η τρομαγμένη μου καρδιά μου λέει δε γίνεται,
στου πρώτου άγνωστου, το πρώτο γεια, δεν παραδίνεται...

[Γλυκερία:]
Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική.
Φτάνω στο σπίτι, λέω μπαίνω φυλακή.
Κι εκείνος έρχεται κοντά μου, μ' αγκαλιάζει
κι ύστερα μόνος στα προβλήματα βουλιάζει.
Παραπονιέται, βλαστημάει τον εαυτό του
και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του...
με πιάνει κρίση, σέρνεται πάνω μου,
τον "έρωτα" να ζήσει.

[Τσανακλίδου:]
Κι εγώ είμαι μόνη, για χρόνια έχτιζα έναν τοίχο...
ύστερα τρόμαξα και θέλησα να φύγω.
Άρχισα τότε με αγωνία να γκρεμίζω,
να λέω βοήθα με Χριστέ και να ελπίζω,
πήρα τους δρόμους και διέξοδο ζητούσα...
χαμένα όνειρα και χρόνια κυνηγούσα.
Καπνός και σκόνη κι όλα γύρω μου φωνάζουν... είμαι μόνη.

[μαζί:]
Οι πιο μεγάλες νύχτες
είναι αυτές που κλαις και δε σ' ακούν.
Θυμίζουνε γυναίκες,
μοναχικές γυναίκες που πονούν.

...πάντα προσπαθώ να καταλάβω

πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί ποτέ

και οι  γύρω μου "απαιτούν" να καταλάβω χωρίς να έχουν βγάλει λέξη!

Και ναι αντιλαμβάνομαι και καταλαβαίνω αλλά πόσο σίγουρη μπορώ να είμαι γι’ αυτά αν δεν τα έχω ακούσει , αν δεν τα έχω δει , αν δεν τα έχω διαβάσει;

Έτσι φτιάχνω «σενάρια» έχοντας ελλιπή στοιχεία ή και καθόλου.

Και δεν είναι δίκαιο αυτό για κανέναν, κινδυνεύω να βγάλω λάθος συμπεράσματα.

Έτσι μπερδεύομαι και όλα τα σενάρια μου φαίνονται πιθανά

Και παιδεύομαι γιατί νομίζω ότι έχω καταλάβει, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος!

Και παιδεύομαι ακόμα περισσότερο αν νιώσω ότι αυτό που έχω καταλάβει είναι όντως έτσι...

Ύστερα αρχίζω να αναρωτιέμαι...γιατί;

Μετά ξανά έρχεται η αμφιβολία...μπορεί να εχω λάθος αίσθηση...

Θα μου πεις , υπάρχει και η γλώσσα της σιωπής.

Αλλά και αυτή για να την καταλάβεις δεν πρέπει να έχεις  μιλήσει πρώτα;

Δεν πρέπει να έχεις "ψηθεί" με τον συνομιλητή σου για να μπορέσεις να νιώσεις τι σου λέει η σιωπή του;

Και υπάρχουν πράγματα που καταλαβαίνω αλλά κάνω πως δεν τα καταλαβαίνω για πολλούς λόγους και ένας από αυτούς είναι ότι πιθανότατα θέλω να τα ακούσω!

Αδιέξοδο... 

Ουφ!

Καταλάβατε τίποτα;  

«13 λόγοι να ζεις…»

Αυτός ήταν ο τίτλος του συγκεκριμένου e-mail…

Εγώ θα έλεγα απλά, 13 μεγάλες αλήθειες…

«Σε αγαπώ, όχι για αυτό που είσαι… αλλά για αυτό που είμαι εγώ, όταν είμαι κοντά σου»

Δεν αξίζει να κλαίς για κανέναν. Όσοι αξίζουν τα δάκρυα σου, δεν θα σε κάνουν ποτέ να κλάψεις…

Επειδή πιστεύεις ότι κάποιος δεν σε αγαπάει όσο εσύ θα ήθελες… δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπά με όλη την καρδιά του.

Αληθινός φίλος είναι αυτός που σου κρατάει το χέρι… και ταυτόχρονα αγγίζει την καρδιά σου.

Ο χειρότερος τρόπος να χάσεις κάποιον που αγαπάς… είναι να είσαι δίπλα του, αλλά αυτός να μην είναι εκεί.

Μην σταματάς ποτέ να χαμογελάς, ακόμη και αν είσαι δυστυχισμένος… κάποιος ίσως ερωτευθεί το χαμόγελο σου.

Μπορεί απλά να είσαι ένα άτομο σε όλο τον κόσμο… αλλά για κάποιο άτομο μπορεί να είσαι ο κόσμος όλος.

Μην ξοδεύεις τον χρόνο σου για κάποιον, που δεν νοιάζεται να τον ξοδέψει μαζί σου.

Ίσως ο θεός, θέλει να γνωρίσεις πολλούς λάθος ανθρώπους, μέχρι να γνωρίσεις τον σωστό, έτσι όταν συμβεί αυτό θα είσαι πραγματικά ευγνώμων.

Μην κλάψεις γιατί ήρθε το τέλος σε μία σχέση… χαμογέλα για όλα αυτά που περάσατε μαζί.

Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε πληγώνουν, πρέπει να συνεχίζεις να έχεις εμπιστοσύνη… απλά να είσαι πιο προσεκτικός.

Γίνε καλύτερος άνθρωπος μέρα με την μέρα… όταν γνωρίσεις αυτόν που ψάχνεις, θα είσαι σίγουρος ότι θα σε αγαπήσει για αυτό που είσαι.

Μην ανυπομονείς, τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις…

απλά θυμήσου: “ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ”

GABRIEL GARCÍA MÁRQUEZ 

Δεν ξέρω αν μπορούν να ονομαστούν κάπως αυτά που γράφω…

Ίσως να έχουν την μορφή ποιημάτων, μπορεί να είναι και ποιήματα ή ίσως είναι απλές σκέψεις σε μια τέτοια μορφή…

Δεν ξέρω…απλά έτσι τα χαρακτηρίζω μια και δεν βρίσκω άλλη λέξη…

Σίγουρα όμως είναι δικά μου βιώματα , πολλές φορές όμως είναι και άλλων…

Αφιερωμένο στην Βίκυ και σε μένα...

...κάπου , κάποιες φορές , τα βιώματα μας «συναντιούνται» και δημιουργούν παρόμοια ή κοινά συναισθήματα...

Αφιερωμένο όμως και σε εκείνους...που μας τα δημιούργησαν...

Μαζί αποφασίσαμε στης αγάπης την μάχη

 πίσω να αφήσουμε των άλλων τα λάθη

φτερά να βάλουμε να πάμε ψηλά

μα όλα αλλάζουν εντελώς ξαφνικά.

Δεν θέλεις να έχουμε καμία επαφή

λες όλα τέλειωσαν και αλλάζεις στροφή.

Εκεί που με άφησες ακόμα εγώ μένω

δεν έχει νόημα λες να περιμένω. 

Υπάρχουν στις πράξεις σου «λέξεις» πολλές

μα δεν καταλαβαίνω γιατί δεν τις λες,

ζητάς να σ’ αφήσω να φύγεις μπροστά

μα, εγώ είμαι πίσω και εσύ μακριά. 

Και αν για λίγο ζήσαμε ωραίες στιγμές

τα πάντα διαγράφεις λες όλα είναι χτες,

μα εκεί που με άφησες ακόμα εγώ μένω

δεν έχει νόημα λες να επιμένω. 

Μου έλεγες κάποτε, η αγάπη είναι ρίσκο

και τώρα απλά , σ’ εγκαταλείπω

που είναι η τόλμη, που είναι ψυχή

τα λόγια που έγραφες στο άσπρο χαρτί ;

Ποτέ δεν κατάλαβα τι αλήθεια ζητάς

γιατί με αφήνεις και μόνος που πας,

λες η ζωή σου δεν χωράει πια δυο

θα πάρεις το δρόμο τον μοναχικό.

 Και όλα τελειώνουν όπως θέλεις εσύ

μονάχα που ξέχασες πως στην μάχη αυτή

αγωνίζονται δυο για μια νίκη κοινή

 πες μου, με τι να παλέψω , για ποιον και γιατί ;

Καλή Εβδομάδα!

Έχουμε λοιπόν :

Βοδινόλη

Τυπική αντρική ορμόνη. Εκκρίνεται μονίμως και έχει ως αποτέλεσμα ο άντρας να τρώει σαν βόδι ανεξάρτητα αν βρίσκεται σπίτι του, σε ταβέρνα ή στο Vardis και με γυναικεία συντροφιά. Παρότι τα βόδια είναι χορτοφάγα, η βοδινόλη ανοίγει την όρεξη για κάθε είδους ψητά, για ψαρομεζέδες, για σάλτσες και λαδομπούκια. Δεν έχει επιπτώσεις στις πράσινες σαλάτες και στα ραδίκια.

Μπεκρουλίνη (ή κουνουπιδόλη ή χωματόλη ή αυγουλίνη ή λιωματίνη ή κοκκαλίνη)

Ορμόνη που εκκρίνεται οποαδήποτε ώρα του 24ώρου, αρκεί να υπάρχει η σωστή παρέα. Δημιουργεί τάση προς το μπεκρούλιασμα και συνήθως ακολουθεί χρονικά την βοδινόλη. Συχνές επιπτώσεις είναι ο ύπνος με ρούχα, παπούτσια και ανοιχτά τα φώτα, σπάσιμο καθρέφτη με το κεφάλι κλπ. Αν συνδυαστεί με ατυχία, μπορεί να οδηγήσει σε ξύπνημα δίπλα σε γκόμενα-κουασιμόδο. Η ακατάσχετη έκκριση της μπεκρουλίνης οδηγεί τον άντρα σε σίγουρη καραγκιοζοποίηση.

Ποδοσφαιρίνη

Πανίσχυρη αντρική ορμόνη. Εκκρίνεται τα βράδια του Champions League, Mundial καθώς και τις Κυριακές. Συνηθισμένο αποτέλεσμα είναι η απώλεια συνείδησης και η πλήρης αδιαφορία για οτιδήποτε συμβαίνει εκτός αγωνιστικού χώρου. Συνοδεύεται από εκφράσεις όπως "γκ.... οολ ,όχι ρε πο*στη", "πουτ*να μπάλα", "πουλημένο κοράκι", "πάρτε το γκολάκι και μόκο", "γαμώ τον άξονα της Γης" κ.ά. Στις γυναίκες προκαλεί αντίστοιχη αύξηση της μουρμουρόνης.

Διπλανόλη  

Αυτή η ορμόνη εκκρίνεται σε όλους τους άντρες και πιο πολύ σε αυτούς με μόνιμη σχέση. Έχει ως αποτέλεσμα να γουστάρει περισσότερο κάποια άλλη γυναίκα από αυτή που έχει, όπως εκείνη στο διπλανό γραφείο, στο διπλανό διαμέρισμα, στην διπλανή ομπρέλα της παραλίας, στο διπλανό αμάξι στο δρόμο, την κολλητή της φίλης του ή την αδελφή της κλπ. Αυτό συμβαίνει ακόμη και αν η δική του είναι αντικειμενικά πιο ωραία από τις άλλες. Δεν υπάρχει τρόπος καταστολής αυτής της ορμόνης. 


Μο*νοδουλίνη

Καληνυχτίνη

Πρόκειται για ειδική περίπτωση ορμόνης που συναντάται σε ορισμένους άντρες. Συνέπεια αυτής είναι ο άντρας να γυροφέρνει κάποια γυναίκα αλλά ποτέ να μην προχωράει παραπάνω. Αρκείται στο να τη συνοδεύει έξω και να την γυρνάει το βράδυ σπίτι, γι'αυτό και λέγεται "καληνύχτας". Κάποια στιγμή η καληνυχτίνη αντικαθίσταται από τη μουνοδουλίνη.

Μπακουρόλη

Άλλη εξειδικευμένη ορμόνη. Χτυπά ορισμένους άντρες και έχει ως
αποτέλεσμα να βλέπουν "πεϊνιρλί" μόνο στα everest, στο filmnet και στο sirocco. Συνήθως οι ασθενείς αυτοί πάνε πολλοί μαζί, τουλάχιστον τρεις, και το καλό τους χέρι είναι πολύ πιο δυνατό από το άλλο. Το τέλος της μπακουρόλης έρχεται χάρη στη νυμφουλίνη.

Φιγουρατζίνη

Πρόκειται για συνηθισμένη ορμόνη, η επίδραση της οποίας εχει ως  αποτέλεσμα ο άντρας θύμα να επιδεικνύει ό,τι νομίζει πως ζηλεύουν οι άλλοι σε αυτόν.

Συγκεκριμένα: Αν πρόκειται για την ωραία φίλη του: Πάει στο κλαμπ, γυρνάει το κεφάλι του σαν περισκόπιο και κοιτάζει να δει αν την κοιτάζουν. Τότε καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι, κάνει high five με τον "κολλητό" μπάρμαν με την αλογοουρά και παραγγέλνει.
Αν πρόκειται για αυτοκίνητο: Του βάζει φιμέ ζελατίνα στα τζάμια, μαύρα πίσω φώτα, ψεύτικη extra εξάτμιση, τιμόνι momo, δικτυωτά προσκέφαλα, stereo με subwoofer, πετσετάκι Dewars στο ταμπλό κλπ. Μετά παίρνει σβάρνα τις καφετέριες από το Μικρολίμανο μέχρι τη Νέα Ερυθραία παίζοντας με 120db σκυλοπόπ, κλαψομούνικα ζεϊμπέκικα και όλα τα σουξέ του Village 88.

Εδώ πρέπει να τονίσουμε το παράδοξο ότι η φιγουρατζίνη ενισχύει και αποδυναμώνει συγχρόνως την θεωρία του Δαρβίνου. Την ενισχύει γιατί οι φιγουρατζήδες αποτελούν τον χαμένο εξελικτικό κρίκο ανάμεσα στον πίθηκο και τον άνθρωπο. Την αποδυναμώνει γιατί αποδεικνύει ότι διαδικασία της Φυσικής Επιλογής δεν είναι αρκετή για να απαλλάξει την Φύση από εντελώς άχρηστα και χωρίς λόγο ύπαρξης όντα, όπως οι φιγουρατζήδες.

Καλό Σαββατοκύριακο!!! :)

Θέλω να φύγω,

Να ανοίξω πανιά και να ταξιδέψω για λίγο, μακριά.

Να ξεφύγω απ' την καθημερινότητα...

Να αφήσω πίσω μου ότι μου τυρρανάει το μυαλό...

Να ανασυγκροτήσω  τις σκέψεις μου...

Να αναδιοργανώσω τον εαυτό μου...

Δεν είσαι μαζί μου, όμως γιατί νιώθω ότι με κάποιο τρόπο είσαι; 

Θέλω να φύγω,

Να αναπνεύσω άλλον αέρα από απ' αυτόν που αναπνέεις...

Να κοιτάξω άλλον ουρανό...

Να μη σε θυμίζει τίποτα...

Θέλω να φύγω,

για να αισθανθώ ότι σε αφήνω πίσω ή ότι πάω εγώ μπροστά...

Μα μένω και περιμένω να ακούσω μια αλήθεια...

για να ελευθερωθώ από το ψέμα…

και ύστερα θα φύγω...ήρεμη και ελεύθερη!

Πάντα η ίδια...

Μένω, περιμένω, επιμένω και ύστερα φεύγω,

απλά θέλω χρόνο...