Δευτέρα…

Όταν έχεις περάσει όμορφα το Σαββατοκύριακο , εύχεσαι να μη τελειώσει ποτέ!

Το άτιμο όμως τελειώνει!!!

Σε γεμίζει βέβαια αισιοδοξία και ξεκινάς την εβδομάδα με κέφι!

Κάτι είναι και αυτό!

Βέβαια , στην δουλειά , το κέφι στο κόβουν γρήγορα , αλλά εσύ (δηλαδή εγώ!) είσαι στον κόσμο σου και δεν χαμπαριάζεις και πολλά!

Σκέφτομαι τι δουλειές που έχω να κάνω…

Μπα , άστο καλύτερα….!

Είναι παραμονή Πρωτομαγιάς , πρέπει να μπω στην ψυχολογία της αυριανής ημέρας!

Μπα…δεν με παίρνει…είναι πολλές!

Χμ…γιατί η Πρωτομαγιά να μη πέφτει κάθε χρόνο Δευτέρα ή Παρασκευή;

Ο Stasis , ο Jorge και ένας άλλος φίλος ο Δημήτρης , θα ντυθούν σύντομα στα χακί…

Τι θα γίνει με αυτή την μαμά πατρίδα; Όλους μαζί θα μας τους πάρει;

Μαμά πατρίδα ,έναν,έναν καλέ!!!

Στο ραδιόφωνο παίζει τώρα τον Χειμωνανθό! Τι κομματάρα!!!

Ένας ταξιτζής σε μια διαδρομή , όταν κατέβηκε από το ταξί ο άλλος πελάτης του , μου είχε πει… «κοπέλα μου , θα σου δώσω μια συμβουλή…άντρας που φοράει γραβάτα , είναι λαμόγιο…κράτα τον μακριά!»

Τώρα , εγώ αυτό να το πάρω στα σοβαρά;

Δεν μου είπε βέβαια τι να κάνω με αυτούς που φοράνε τον φιόγκο και με αυτούς που δεν φοράνε γραβάτα αλλά παρόλα αυτά είναι λαμόγια!

…Το "λαμόγιο" , έτσι γράφεται;…

Καλοκαίριασε!!!

«Έμυ…τι λες;»

Ό,τι ‘να ναι λέμεεεεεεεεε!

Χαρά και Εργασία!!!

Παώ να εργασθώ λοιπόν!!!

:) :) :)

Υ.Γ. Απ’ τον τίτλο μου , λείπει μια υποδιαστολή…το ξέρω…Αλλά δεν την δέχεται !!!:D

Καλημέρα σας!!!

Θα ήθελα τώρα να ήμουν σε αυτό το μέρος…

Να καθόμουν μπροστά στην υπέροχη θέα του απέραντου γαλάζιου και να έκανα έναν απολογισμό…

Γύρω μου όμως, να είχα πέτρες και κοχύλια…

Στις πέτρες θα έγραφα τα λάθη μου και τα λάθη των άλλων απέναντι σε μένα…

Στα κοχύλια όλες τις καλές και όμορφες στιγμές…

Τις πέτρες στο τέλος θα τις πέταγα στην θάλασσα…Να πήγαιναν βαθιά στο βυθό…

Τα κοχύλια , θα τα έπαιρνα μαζί στον γυρισμό…

Ναι , σήμερα είχα όρεξη να κάνω απολογισμό…

Σήμερα είχα όρεξη να γράψω τον επίλογο στις μισογραμμένες ιστορίες μου…

Ο απολογισμός μου , θα ξεκινούσε από τις ατελείωτες πολύωρες συζητήσεις που έχω κάνει κατά διαστήματα με ανθρώπους…

Συζητήσεις που με τον καιρό μου έδειξαν , ότι εγώ τότε έλεγα την αλήθεια μου και οι συνομιλητές μου έλεγαν αυτά που ήθελα να ακούσω!!!

Έξυπνο αυτό , σκέφτομαι…Να λες στον άλλον αυτό που θέλει να ακούσει!

Σίγουρα με αυτό τον τρόπο , πετυχαίνεις πολλά!

(Σ’ αυτό το σημείο βέβαια υπάρχει και ένα αλλά , το οποίο λέει…Ναι , αλλά εκείνη την στιγμή σου έλεγαν την αλήθεια τους η οποία στην πορεία άλλαξε.Είπαμε καρδιά είναι αυτή…δεν την ορίζεις…Για άλλη μια φορά όμως , δεν θα μπλέξω τα «αλλά» στην συζήτηση!)

Ναι , αυτοί είναι έξυπνοι άνθρωποι…εσύ που τους πιστεύεις πώς ακριβώς νομίζεις ότι πρέπει να χαρακτηριστείς? Χαζή? Η μήπως αθεράπευτα ρομαντική? Ευκολόπιστη? Ή μήπως κάποια που έχει ανάγκη να πιστέψει τους ανθρώπους? Επιπόλαια? Η κάποια που απλά έχει ανάγκη να νιώσει και να βιώσει αισθήματα και συναισθήματα? Παρορμητική? Η απλά κάποια που θέλει να ζήσει κάθε συναίσθημα που νιώθει?

Κενό…Μακάρι να ήξερα! Έχω αισθανθεί ότι με χαρακτηρίζουν όλα τα παραπάνω! Ναι και το Χαζή! Πολλές φορές στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους είμαι χαζή!

Ίσως πρέπει και όλα τα παραπάνω να τα γράψω στις πέτρες και να τα ρίξω στην θάλασσα…μα τι θα μου μείνει μετά?

Δεν θέλω με τον απολογισμό μου να κρίνω κανέναν…

Όχι , δεν είναι σκοπός μου η κριτική!

Έχω κάνει λάθη και βλακείες στην ζωή μου και θα κάνω και αλλά στο μέλλον , θέλω να πιστεύω ότι έχω πολύ χρόνο μπροστά μου μέχρι να κλείσω τα μάτια μου…

Θαρρώ τα έχω πληρώσει ή τα πληρώνω η θα τα πληρώσω!

Με κάποια έχω βαρύνει ή βαραίνω ή θα βαρύνω την συνείδηση μου.

Σ’ αυτή την μάχη Λογικής και Συναισθήματος ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα βγει νικητής , αν μπορεί να υπάρξει!

Συνεπώς ,δεν είμαι άξια να κρίνω κανέναν…!

Προσπαθώ να θυμηθώ , πόσες φορές στην ζωή μου έχω πει ψέματα…και δεν μιλάω για τα ψεματάκια , ούτε για πράγματα που αφορούσαν έμενα και ήθελα να κρύψω την αλήθεια , ούτε για αυτά που αναγκάζεσαι να πεις όταν δεν σε αφορούν καν!

Μιλάω για τα ψέματα που σου λέει ο άλλος και σε βάζει σε ένα ουτοπικό κόσμο…

Για τα ψέματα που σε τρώνε σαν σαράκι…

Για ψέματα που σε γεμίζουν γιατί και ερωτηματικά…

Για ψέματα που στο μέλλον σε γεμίζουν ανασφάλειες…

Όχι . Τέτοια ψέματα δεν έχω πει.

Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον και ποτέ δεν μ’ αρέσει να αποκλείω πράγματα , γιατί έχει τύχει πολλές φορές, πράγματα που αποκλείω να τα βρίσκω μπροστά μου!

Τέτοια ψέματα όμως δεν μου αρέσουν! Ο Θεός να με αξιώσει να μη τα πω ποτέ!

Προσωπικά , προτιμώ μια αλήθεια που θα με πονέσει παρά ένα ψέμα σαν και αυτό.

Προτιμώ να μου πεις ξεκάθαρα αυτό που θες και πιστεύεις παρά να προσπαθήσεις να το καταφέρεις με άλλο τρόπο.

Μου δίνεις τουλάχιστον έτσι , το περιθώριο της επιλογής…

Προτιμώ να σου χαρίσω τα συναισθήματα μου , παρά να μου τα κλέψεις…

23.04.07…1:30…. 

Τα μάτια ορθάνοιχτα…Και έλεγες απόψε πως θα κοιμηθείς νωρίς...

Όμως τίποτα…

Δεν ξέρεις τι είναι ακριβώς αυτό που νιώθεις απόψε…

Είσαι καλά , αλλά κάτι είναι αυτό που σε χαλάει…κάτι…Δεν μπορείς όμως να προσδιορίσεις τα συναισθήματα….Είναι μπερδεμένα…Μια θάλασσα μέσα σου απόψε…Πότε γαλήνια και πότε φουρτουνιασμένη… 

Είναι η στιγμή που οι λέξεις παίρνουν ρόλο και υπόσταση…

Τα πρέπει και τα δεν πρέπει στήνουν χορό γύρω απ’ το κεφάλι σου…

Τα πρέπει και τα δεν πρέπει σε προκαλούν σε μάχη…και η παρουσία τους είναι τόσο επιβλητική… 

Σου ζητάνε να τα βάλεις σε μια τάξη…όμως εσύ θες απλά να κλείσεις τα μάτια και να ονειρευτείς…

Ο χορός τους σου προκαλεί ζαλάδα και η μάχη γνωρίζεις πως δεν βγάζει πουθενά…

Ξέρεις πως κάποια στιγμή στην μέση θα μπει η Λογική και το Συναίσθημα και εσύ δεν θες να μπεις πάλι σε αυτό το δίλημμα…Όχι δεν τα μπορείς τα διλλήματα… Δεν έχεις όρεξη να βάλεις και τα «Αλλά» στην όλη διαδικασία….και έτσι ξεκινάς να ξετυλίγεις τις σκέψεις σου χωρίς «αλλά»… 

Είναι φορές που θέλεις τόσα πράγματα να πεις…μα κάτι είναι αυτό που σε κρατάει…πολλές φορές και η σιωπή του άλλου και έτσι λες δεν πρέπει και σωπαίνεις… 

Είναι άλλες που θες τόσα πράγματα να κάνεις…και κάποια από αυτά είναι πράγματα που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα έμπαινες στον πειρασμό να τα πράξεις και όμως κάποια στιγμή μπαίνεις και κρατάς τον εαυτό σου με νύχια και με δόντια γιατί ξέρεις πιο είναι το σωστό…λες δεν πρέπει και τα αφήνεις… 

Προσπαθείς πάντα να είσαι «εντάξει» με τους γύρω σου , με αυτούς αγαπάς και με αυτούς που συναναστρέφεσαι. Άλλες φορές τα καταφέρνεις , άλλες πάλι όχι…συχνά όμως , όταν αντιμετωπίζεις λάθος συμπεριφορές , από εκείνες που θαρρείς πως δεν σου αξίζουν , θες τόσο να μάθεις το γιατί και τις σκέψεις του άλλου , αλλά πάλι κάτι σε τραβάει πίσω…δεν θα λυγίσεις λες , δεν πρέπει και βυθίζεσαι πάλι στις σκέψεις… 

Συνέχεια ψάχνεις και προσπαθείς να καταλάβεις , στεναχωριέσαι, λυπάσαι και θυμώνεις με τους ανθρώπους που άφησες να σε παρασύρουν σε δρόμους που καταλήγουν σε αδιέξοδο…Ίσως να μη το ήξεραν και εκείνοι, ίσως όμως και να το ήξεραν και απλά να ήθελαν να σε οδηγήσουν εκεί…Ανθρώπους που ύστερα απλά αδιαφορούν και σε κάνουν να αισθάνεσαι πολύ μικρός…Ανθρώπους που δεν σε κοιτούν πια στα μάτια...που δεν σε κοιτούν καν...Ήταν ρίσκα και εσύ τα πήρες , όπως συνήθως κάνεις…φταίνε αλλά και φταις… για κάποιο λόγο , προσπαθείς να τους δικαιολογήσεις….πάντα προσπαθείς να τους δικαιολογήσεις ακόμα και όταν ξέρεις ότι δικαιολογίες δεν υπάρχουν , ακόμα και όταν ξέρεις πως πρέπει να συμπεριφέρεσαι σαν να μην υπάρχουν πια…δεν θες όμως να το κάνεις…γιατί υπάρχουν και κάποτε υπήρξαν στην ζωή σου…λες δεν πρέπει , δεν πρέπει να γίνω όμοιος τους και τους αφήνεις απλά να «πέφτουν» όλο και πιο χαμηλά και ας νοιάζεσαι για αυτούς…ίσως κάποια στιγμή καταλάβουν…  

Δεν πάει παρακάτω…Αυτή η μάχη δεν βγάζει πουθενά… 

Κλείνεις τα μάτια και το ραδιόφωνο παίζει… 

Κοιτάς με ένα βλέμμα φωτιά να χάνεις τα τρένα

Τα όνειρα γίναν σιωπές βαγόνια αραγμένα

Δεν είναι που όλα πήγαν στραβά

Την μοναξιά δεν φοβάσαι

Τα λόγια που πίστεψες δεν θες να θυμάσαι

Τα λόγια κομμάτια

Καπνός οι στιγμές

Τα λόγια θα μείνουνε λόγια

Άλλα λόγια δεν θες 

Γυρεύεις στο σκοτάδι ένα φως

Η ανάσα σου τρέχει

Σε πνίγει του κόσμου η βουή που τέλος δεν έχει

Μαζί του σε παίρνει ο καιρός και οι εικόνες αλλάζουν

Στα χείλη παγώνει η φωνή κι οι λέξεις διστάζουν… 

Έφτασε η καλύτερη ώρα της ημέρας!

Σχολάω!!!

Βέβαια , σήμερα , η μόνη λέξη που έβγαινε από το στόμα μου , ήταν η λέξη βαριέμαι!!! Μη έχοντας τι να κάνω λοιπόν , αφού τέλειωσα τις επείγουσες δουλειές νωρίς και βαριόμουν να κάνω τις υπόλοιπες, έψαξα να βρω την ετυμολογία αυτής της λέξης!!!

Ε, όποιος βαριέται να ζυμώσει , 10 χρόνια κοσκινίζει!!!

Είχε έρθει η ώρα που σκεπτόμενοι την λέξη "βαριέμαι" θα γελάτε!!! 

χαχαχαχαχα

βαριέμαι [varjéme] :1α. αισθάνομαι τεμπελιά, βαρεμάρα, δεν έχω όρεξη, διάθεση να κάνω κτ.: Aν δε βαρεθείς, πέρνα από το σπίτι μου το βραδάκι. β. καταλαμβάνομαι από ανία, πλήξη: Δεν έχει τι να κάνει τα απογεύματα και βαριέται  2α. με ενοχλεί κτ. ή κάποιος, με στενοχωρεί, μου προξενεί δυσφορία, αίσθηση κορεσμού:. Σε βαρέθηκα, δε σε αντέχω άλλο.Η συνεχής, μονότονη επανάληψη προκαλεί δυσφορία, κορεσμό. β. κουράζομαι, αποκάμνω, απαυδώ: Bαρεθήκαμε να περιμένουμε στην ουρά.  

[παθ. του ρ. βαρ(ώ) -ιέμαι από παλαιότ. σημ. (και σημερ. διαλεκτ.) πιέζω με βάρος, ενοχλώ]

Πηγή : www.komvos.edu.gr

Παρατηρώ , ότι …..Έχει προχωρήσει η κατάσταση μου επικίνδυνα! :D :D :D

Τώρα όμως ξε-βαρέθηκα!!! 

Με περιμένει ένα όμορφο ΠΣΚ!!! 

Πάω να φύγωωωωωωωωωωωω! 

Καλό ΠΣΚ! 

Καλά να περάσετε!!!  

Σήμερα κλείνω τα 27!!!

Επιτρέψτε μου λοιπόν να μου τραγουδήσω...!!!:) 

Να ζήσεις Εαυτέ μου και Χρόνια Πολλά

Μεγάλος Να Γίνεις Με Άσπρα Μαλλιά!

Παντού Να Σκορπίζεις Της Γνώσης το Φως

και Όλοι Να Λένε Να Μια Σοφόοοοοοοοοοοοοος!

ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ!!!:)

Θα ήθελα να σας γράψω και  δυο λογάκια για την φωτογραφία!!!

Χθες , έψαχνα να βρω φωτογραφίες από γενέθλια που μου έκαναν οι γονείς  μου όταν ήμουν μικρότερη.

Βρήκα αρκετές αλλά μαζί με τις φωτογραφίες , βρήκα και τα παραπάνω!!!

Τρελάθηκα!!!

Δεν θυμόμουν καν ότι τα είχε φυλαγμένα η μητέρα μου!

Το τηλεγράφημα , είναι αυτό που είχε στείλει ο Μπαμπάς μου στην Μητέρα μετά την Άφιξη μου!!!

Η ημερομηνία που αναγράφεται απάνω είναι 23.04.1980 10:47 , υποθέτω πως αυτή είναι η ημερομηνία που θα είχαν πιάσει λιμάνι , οπότε μπόρεσε και να το στείλει , καθώς και 23.04.1980 16:30 που λογικά είναι η ώρα που έφτασε!

Βλέπετε ο μπαμπάς μου ήταν Ναυτικός και όταν η μητέρα μου γέννησε έλειπε σε ταξίδι κάπου στο Εξωτερικό!!!

Με είδε όταν ήμουν 6 μηνών , λίγο πριν τα βαφτίσια μου δηλαδή!!!

(Για ευνόητους λόγους έχω καλύψει προσωπικά στοιχεία και από τα δυο)

Το τηλεγράφημα γράφει :

Συγχαρητήρια. Να Μας Ζήσει. Πολλά Φιλία

Στράτος.

Το προσκλητήριο αν και φαίνεται καθαρά θα το μεταφέρω και εδώ!

Να σας συστηθώ…Είμαι το κοριτσάκι του Ευστρατίου και της Ευαγγελίας…..

Ονοματάκι ακόμα δεν έχω για να σας το πω. Εάν θέλετε να το μάθετε και να γνωρισθούμε ελάτε την 17ην Δεκεμβρίου 1980 που θα είναι για μένα το πρώτο κοσμικό γεγονός της ζωής μου εις τον Ιερόν Ναόν Αγίου Δημητρίου….. και ώραν 5.30 μ.μ.

Νονά μου θα είναι :……

Απίστευτο δεν είναι;…27 χρονών χαρτιά!!!

Και τι χαρτιά!!! Όπως θα έλεγε και ο Γιάννης Συλλεκτικά!!! :D

Ώρα να επιστρέψω στην δουλειά!!!

Σας φιλώ!

Καλό απόγευμα σε όλους!!!

Στο χθεσινό μου post , όλοι μου συμπαρασταθήκατε και μου δώσατε κουράγιο για την πολύ δύσκολη μέρα της προσαρμογής και σας ευχαριστώ!:)

Σήμερα, άρχισα να το συνειδητοποιώ ότι πρέπει να δουλέψω! 

Εκεί λοιπόν που το έχω συνειδητοποιήσει και εργάζομαι σαν σωστή υπάλληλος, λαμβάνω ένα e-mail με τις παρακάτω 10 εντολές!!!

Ε, επηρεάστηκα!!!

Ότι δουλειά είχα κάνει μέχρι εκείνη την στιγμή που το διάβασα , μετά τέλος!!!

Αύριο πάλι!

Πάλι καλά δηλαδή που το είδα αργά , γιατί αν το έβλεπα από νωρίς το είχα χάσει το παιχνίδι και αύριο σίγουρα με κάποιον θα έπαιζα κυνηγητό!!! :D

1. Ζούμε για να αναπαυόμαστε.
2. Αγάπα το κρεβάτι σου. Είναι ο Ναός σου.
3. Αν δεις κάποιον να ξεκουράζεται, βοήθησέ τον.
4. Ξεκουράσου όλη την ημέρα, για να κοιμηθείς καλύτερα τη νύχτα.
5. Η δουλειά είναι ιερή. Μη την αγγίζεις.
6.  Μη κάνεις τίποτα αύριο, αν μπορείς να το κάνεις μεθαύριο
7. Δούλεψε όσο λιγότερο μπορείς. Τα υπόλοιπα άστα στους άλλους.
8. ΗΡΕΜΑ !!! Κανείς δεν πέθανε κατά την ξεκούραση. Άσε που δουλεύοντας, μπορεί να χτυπήσεις.
9. Όταν σου 'ρθει επιθυμία να δουλέψεις, ξάπλωσε μέχρι να σου περάσει.
10. Μη ξεχνάς... Δουλειά σημαίνει υγεία. Πρόσφερέ την λοιπόν στους ..."άρρωστους".

Xχαχαχαχαχα Αυτά είναι!!!

Μετά από αυτό , δεν μπορώ να κάτσω ούτε λεπτό στο γραφείο!!! 

Έφυγαααααααααααααααααα! 

Καλό απόγευμα!!!

Μετά από ολιγοήμερη άδεια , επέστρεψα!

Τι και αν ήταν 10 μέρες! Εμένα λίγες μου φάνηκαν!!!

Δεν παραπονιέμαι, καλά ήταν , πέρασα όμορφα και κυρίως ξεκουράστηκα !

Τώρα πάμε για την μεγάλη και καλή άδεια , την καλοκαιρινή! Μέχρι τότε όμως , έχει ο Θεός!

Προσπαθώ να προσαρμοστώ πάλι στην δουλειά!

Και ενώ απ’ την μια αναρωτιέμαι «τι κάνω τώρα εδώ? Καλά δεν ήμουν σπιτάκι μου?» απ’ την άλλη , αισθάνομαι σαν να μην έχω φύγει καθόλου!

Η υποδοχή ήταν πολύ θέρμη!

Ένας πάκος χαρτιά μαζεύτηκε στο γραφείο μου απ’ το πουθενά! Πάκος με χαρτιά , εν ολίγοις σημαίνει και δουλειές που πρέπει να γίνουν!

Σήμερα όμως , όπως κάθε φορά , η πρώτη μέρα επιστροφής στο γραφείο μετά από άδεια , είναι μέρα προσαρμογής!

Δεν έκανα τίποτα!

Άλλωστε , είχα άλλες δουλειές , πιο ευχάριστες να κάνω!

Περάσαμε 2 όμορφα βράδια με την Παραδεισένια παρέα και ήμουν ένας από όλους τους Παπαράτσι! Έπρεπε να προωθήσω το υλικό μου!!!:)

Έπρεπε να διαβάσω blogs , τοπικς και γενικά να βολτάρω λίγο στον Παράδεισο!!! 

Και εκτός από αυτά , είχα τόσες μέρες να δω αγαπημένα πρόσωπα (συναδέρφους) , είχαμε πράγματα να συζητήσουμε-κουτσομπολέψουμε!

Έπρεπε να με ενημερώσουν  και για τις εξελίξεις στην ζωή τους , στο γραφείο  , πως πέρασαν τις μέρες του Πάσχα και όλα τα συναφή!

Άραγε ,θα μου φτάσει το 8ωρο να τα κάνω όλα αυτά?

Πω πω , είναι και κάποιες φωτογραφίες που θέλω να στείλω από τις Παραδεισένιες βραδιές μας!!! Δουλειές , πολλές δουλειές!!! 

Χμ...μπορεί να χρειαστώ και μερικές ώρες απ' την αυριανή ημέρα...:) 

Αυτά, εν ολίγοις!

Είναι παράξενο να μην έχεις να γράψεις τίποτα άλλο μετά από 10 μέρες άδεια!

Εκεί που υποτίθεται πως θα έπρεπε να έχεις μια και είχες όλο το χρόνο στην διάθεσή σου , βρίσκεσαι απέναντι από ένα τεράστιο κενό!

Εγώ και ο Εαυτός μου , δεν συναντηθήκαμε καθόλου αυτές τις μέρες…

Μάλλον αποφεύγαμε να συναντηθούμε…Αποφεύγαμε να σκεφτούμε οτιδήποτε θα μας προβλημάτιζε , θα μας στεναχωρούσε , θα μας μελαγχολούσε…και γενικότερα , αποφεύγαμε να κάνουμε οτιδήποτε οι δυο μας!

Ήμασταν σε άδεια!

Α! Ψέματα…είδαμε ταινίες…αρκετές ταινίες, αλλά οι περισσότερες ήταν κακές επιλογές όποτε δεν είναι άξιες αναφοράς!

Τώρα όμως επιστρέψαμε και σιγά-σιγά θα ξαναβρούμε τους ρυθμούς μας…

Πρέπει να οργανωθούμε και λίγο σε ορισμένα πραγματάκια γιατί πολύ τα αφήσαμε και άλλη αναβολή δεν παίρνουν!

Όλα θα γίνουν…σιγά-σιγά…

Καλή Εβδομάδα!!!

Σε λίγες ώρες ξεκινάει η άδεια μου!!!

Φεύγοντας , θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το παρακάτω υπέροχο (κατά την γνώμη μου πάντα) κείμενο , που έλαβα από έναν φίλο!

Να είστε όλοι καλά και εύχομαι ολόψυχα με την Ανάσταση του Κυρίου να εκπληρωθούν όλες οι ευχές και επιθυμίες σας!!!

Φυσικά με ΥΓΕΙΑ κ πολύ ΑΓΑΠΗ!!!

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ & ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!! 

Τα τέσσερα κεριά, έλιωναν, αργά αργά...

Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους….

Το πρώτο έλεγε:

«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ»

Μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν: πιστεύω ότι δεν μου μένει άλλο από το να συνεχίσω να σβήνω!”…κι έτσι αφέθηκε σιγά σιγά να σβήσει ολοκληρωτικά… 

Το δεύτερο είπε: 

«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΠΙΣΤΗ»

Δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν για μένα, κι έτσι δεν έχει νόημα να παραμένω αναμμένο.”…μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε πάνω του και το έσβησε….

Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί, με τη σειρά του είπε:

«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΑΓΑΠΗ»

Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω να παραμένω αναμμένο. Οι άνθρωποι δεν μου δίνουν σημασία και δεν αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικό είμαι. Αυτοί μισούν ακόμα και αυτούς που τους αγαπούν περισσότερο…..και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει… 

Ξαφνικά...ένα μωρό μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά σβηστά.  

Φοβισμένο από το μισοσκόταδο, είπε:

«ΜΑ ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΑΝΑΜΜΕΝΑ, ΕΓΩ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ!» …και ξέσπασε σε δάκρυα… 

Τότε το τέταρτο κερί είπε με  συμπόνια :

“ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΚΑΛΟ ΜΟΥ, ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ: ΟΣΟ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΑΝΑΜΜΕΝΟ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΞΑΝΑΝΑΨΟΥΜΕ  ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΡΙΑ ΚΕΡΙΑ…

Εγώ είμαι   Η ΕΛΠΙΔΑ»  

...με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα, το μωρό πήρε το κερί της ελπίδας, και ξανάναψε όλα τα άλλα…  …

ΑΣ ΜΗΝ ΣΒΗΣΕΙ ΠΟΤΕ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΕΣ’ ΤΙΣ  ΚΑΡΔΙΕΣ  ΜΑΣ......

και καθένας από μας, ας θυμάται (σαν εκείνο το μωρό),να ανάβει ξανά με την Ελπίδα,την Πίστη, την Ειρήνη και την Αγάπη… 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

Την σημερινή μέρα την περιμέναμε όλοι με αγωνία!

Ναι, ναι με αγωνία!Περιμέναμε ότι αφού θα περνάμε το περιβόητο χαρτάκι που μας ενημερώνει ότι το δώρο του Πάσχα είναι στο λογαριασμό μας έτοιμο να καταναλωθεί , θα παίρναμε παράλληλα και μια ιδέα για το αν έχουμε πάρει καθόλου αύξηση ή όχι!

Με την απορία μείναμε!

Θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το τέλος του μήνα!

Δεν πειράζει! Την Υγεία μας να έχουμε και έχει ο Θεός!

Καλά , η αλήθεια είναι ότι κανείς μας δεν περίμενε να δει το ποσό να ανεβαίνει φέτος! Πήραμε τις αυξήσεις πέρυσι μαζεμένες για τα επόμενα χ χρόνια! Ποιος ξέρει πόσα θα είναι!!!!

Πάλι καλά που δεν είχαμε μειώσεις!!

Πω πω…για φαντάσου! Φαντάσου να μπορούσαν να μας κάνουν μείωση στο μισθό! Φρίκη! Είμαστε που είμαστε τώρα στην τσίτα! Φαντάσου τότε!

Η το άλλο , να σου έδιναν πολλά και εσύ να ζήταγες λιγότερα!

Και εκεί που τώρα μπαίνεις στο γραφείο του Διευθυντή να ζητήσεις αύξηση( παρεμπιπτόντως ,πότε δεν το έχω κάνει αυτό! Πολύ δύσκολο μου φαίνεται!!!) στον Φανταστικό κόσμο,  θα έμπαινες και θα έλεγες :

-Κύριε Διευθυντά , θα ήθελα να μιλήσουμε για το μισθό μου….Ξέρετε μου φαίνετε ότι παίρνω περισσότερα από αυτά που πρέπει , νομίζω ότι θα πρέπει να μου γίνει μείωση»

και ο Διευθυντής , με το αυστηρό βλέμμα του , να σου έλεγε:

-Μπατιρόπουλε , παιδί μου , βλέπεις πως είναι η κατάσταση…λυπάμαι που θα σε δυσαρεστήσω αλλά μείωση δεν μπορώ να σου κάνω! Αν θες να μιλήσουμε για μια μικρή αύξηση , εδώ είμαι!»

-Όχι , όχι κύριε Διευθυντά , τι να την κάνω! Παίρνω τόσα που σπάω το κεφάλι μου κάθε φορά που να τα ξοδέψω…Μην είμαστε και πλεονέκτες! Σας ευχαριστώ πολύ …»

Καλά , αυτό θα ήταν αποθέωση!:)

Ναι...θα συμφωνήσω μαζί σας...χρειάζομαι άδεια...και θα την πάρω, την επόμενη εβδομάδα!!!

Εκεί που όλοι θα γυρνάνε , εγώ θα συνεχίζω να αράζω!!!:)

Καλό σας απόγευμα!!!

Στο γραφείο τα πράγματα σήμερα ήταν σχετικά ήρεμα…

Είχα πράγματα να κάνω , αλλά δεν υπήρχε λόγος να βιάζομαι…

Προτίμησα  να τελειώσω τις δουλειές σιγά-σιγά για να γεμίσω και την μέρα!

Κατάφερα σήμερα να ξεκολλήσω από μια σκηνή της ταινίας «Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο» που είδα την Κυριακή. Συγκλονιστική σκηνή! Μου θύμισε τόσο πολύ την αντίδραση μου σε ένα παρόμοιο γεγονός σαν αυτό της πρωταγωνίστριας….Τέλος πάντων…δεν με παίρνει και πολύ να την ξανασκεφτώ…

Προτιμώ να ασχοληθώ με τα Μυστήρια Δωμάτιά μου! 

Στο σπίτι μου υπάρχουν 3 κρεβατοκάμαρες. Την μια την έχω ονομάσει computer room (για ευνόητους απ’ την ονομασία της λόγους) , η άλλη είναι το εφηβικό μου δωμάτιο και η τρίτη, η μεγάλη, είναι η πρώην κρεβατοκάμαρα των γονιών μου, την οποία από τότε που μένω στο σπίτι μόνη μου την έχω χρησιμοποιήσει για διαφόρους λόγους!

Το εξηγώ αυτό για να μη παρεξηγηθώ!

Αρχικά ήταν ένα άδειο δωμάτιο , μετά έγινε αποθήκη και τελικά εδώ και κάμποσους μήνες έχει γίνει ένα αξιοπρεπές κανονικότατο υπνοδωμάτιο και ο προσωπικός μου χώρος όταν γυρίζω σπίτι!

Εδώ και αρκετό καιρό , είχα μετακομίσει στο εφηβικό μου δωμάτιο…

Μέχρι χθες ,που μάζεψα τα μπογαλάκια μου και ξανά μετακόμισα στην βάση μου...στο "μεγάλο" δηλαδή…

Έχω παρατηρήσει ότι όταν θέλω να ξεχάσω κάτι ή όταν θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι το εφηβικό δωμάτιο λειτουργεί σαν υπνωτικό!

Μου φαίνεται παράξενο πως γίνετε ένας τόσο οικείος και αγαπημένος χώρος , στον οποίο πέρασα δύσκολα χρόνια της εφηβείας μου, ξενύχτησα με τις χαρές και τις απογοητεύσεις των εφηβικών σκιρτημάτων , που εκεί κλεινόμουν όταν τσακωνόμουν με τους γονείς μου , εκεί άρχισα να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου στο χαρτί και να με ψάχνω , πως γίνεται πλέον και είναι το δωμάτιο καταστολής!

Σ’ αυτό είναι σαν να παγώνει ο χρόνος και η σκέψη μου.

Λειτουργώ εντελώς μηχανικά ή και καθόλου , σαν να είμαι σε καταστολή...

Υπάρχει και το χαζοκούτι σε αυτό το δωμάτιο. Το ανοίγω και κάθομαι και το χαζεύω χωρίς πολλές φορές να βλέπω. Ίσα, ίσα για να ξεχνιέμαι και να με κοιμίζει παίζει…

Και οι αναμνήσεις του , απ’ τις πιο ευχάριστες μέχρι τις πιο δυσάρεστες , είναι σαν να έρχονται και να με αγκαλιάζουν , είναι σαν νανούρισμα…

Είναι το δωμάτιο της αποτοξίνωσης και τις υπνοθεραπείας!

Το μεγάλο δωμάτιο τώρα έχει πάρει το ρόλο που είχε αυτό παλιά!

Σε αυτό είμαι δεν είμαι καλά , βαριέμαι ή δεν βαριέμαι ότι και να συμβαίνει υπάρχει πάντα κάτι να κάνω , βρίσκω πάντα κάτι να κάνω! Είμαι σε διαρκή εγρήγορση!

Σε αυτό γράφω , διαβάζω , ακούω μουσική , ταξιδεύω , νοσταλγώ , προβληματίζομαι, ξενυχτάω  και στο τέλος κοιμάμαι!

Ένα καινούργιο δωμάτιο στο οποίο κουβαλάω παλιές αναμνήσεις , αλλά είναι γεμάτο και με νέες απ’ τις οποίες πολλές φορές θέλω να ξεφύγω οπότε ξεκινάω και την υπνοθεραπεία μου!

Σκέφτομαι πως ίσως ο λόγος που καταφεύγω στο εφηβικό δωμάτιο είναι ακριβώς αυτό που αναφέρω παραπάνω!

Παγώνει ο χρόνος και η σκέψη…!Σε εκείνο οι περισσότερες αναμνήσεις μου μοιάζουν πιο αφελείς και είναι λιγότερο ανώδυνες…Σε εκείνο μπορώ να πω ότι «ξεκουράζομαι»…

Τους αγαπάω όμως και τους δυο χώρους….

Είναι σαν στο ένα δωμάτιο να συναντιέται το χθες με το σήμερα και στο άλλο δωμάτιο σαν να συναντιέται το σήμερα με το χθες!

Το δωμάτιο του Χθες και το δωμάτιο του Σήμερα…

Το "Χθες" είναι ένα καταφύγιο , δεν μπορώ να το αμφισβητήσω , ούτε να το ξεχάσω , ούτε να το σβήσω. Αλλωστε το αγαπάω και το έχω ανάγκη...

Το "Σήμερα" όμως,  μου δίνει την επιλογή να ζω, σκεπτόμενή και το χθες , και το τώρα και το αύριο…

Στο ένα «γεννήθηκα» και στο άλλο «εξελίσσομαι»…

Καλό απόγευμα!