Είναι Κάτι 

Είναι κάτι που με κάνει να μη κοιμάμαι τα βράδια

κάθομαι και γράφω στίχους μέσα στα σκοτάδια.

Είναι κάτι που με κάνει να είμαι αφηρημένος,

αφού σ'αυτό πλήρως είμαι αφοσιωμένος.

Είναι κάτι μέσα απ' το οποίο εκφράζομαι,

το ασπάζομαι , το χρησιμοποιώ και το αφουγκράζομαι.

Είναι κάτι που δεν πηγαίνει σύμφωνα με την μόδα,

πολύγωνο είναι μα παρόλα αυτά κυλάει σαν ρόδα.

Είναι κάτι που συνέχεια κουράγιο μου δίνει,

με κάνει να ενώνω την γη με την σελήνη.

Είναι κάτι που προσωρινό καθόλου δεν είναι,

έχει στόμα και μου λέει παίρνε και δίνε.

Είναι κάτι που δεν μετριέται με νούμερα

και αυτά που λέει δεν είναι πάντα χαρούμενα.

Είναι κάτι που πολλοί το κάνουνε , λίγοι το πιάνουνε,

δύσκολα κερδίζουν σεβασμό, μα εύκολα τον χάνουνε.

Είναι κάτι που κυλάει μες το αίμα μου,

μελάνι έχω στις φλέβες μου κι αίμα μες την πένα μου.

Είναι κάτι αυθεντικό, δεν είναι σαν και σας απάτη.

Είναι κάτι που χρειάζεται τέχνη και φαντασία.

Στείλε λοιπόν χαιρετίσματα στην εξουσία

από αυτό το κάτι που ποτέ δεν θα τελειώσει

όσο κρύα και αχαλίνωτη κι ας είναι αυτή η πτώση.

Ριμοθύρας

Μεταξύ των Ινδιάνων δεν υπάρχουν γραπτοί νόμοι. Τα έθιμα που παραδόθηκαν από γενιά σε γενιά είναι οι μόνοι νόμοι να τους καθοδηγούν .Ο καθένας ίσως να ενεργούσε διαφορετικά απ’ ό,τι θεωρείται σωστό αν αποφάσιζε, όμως τέτοιες πράξεις θα επέσυραν τη μορφή του Έθνους.Αυτός ο φόβος της μορφής του Έθνους ενεργούσε σαν παντοδύναμος δεσμός που έδενε τα πάντα με ένα κοινωνικό, έντιμο συμβόλαιο. 

George Copway (Kah-ge-ga-gah-bowh) 1818-1863

Αρχηγός των Ojibwa  

Ένα από τα προβλήματα που παρατηρήθηκαν στην μελέτη των Ινδιάνων ήταν η έλλειψη γραπτών πληροφοριών Μύθοι , παραδόσεις , τελετουργίες και γνώσεις περνούσαν μέσο του προφορικού λόγου από γενιά σε γενιά.Έτσι όλα τα στοιχεία που διαθέτουμε είναι αυτή η προφορική παράδοση που τα τελευταία χρόνια έχουν αποτυπωθεί σε πολλά βιβλία από δυτικούς ερευνητές αλλά και από τους ίδιους τους Ινδιάνους.

Με την ονομασία Ινδιάνοι συνηθίζεται να αποκαλούνται οι ιθαγενείς πληθυσμοί της Αμερικής.  

Η ονομασία προέρχεται από την πεποίθηση του Χριστόφορου Κολόμβου ότι έφτασε στην Ινδία, ενώ στην πραγματικότητα είχε φτάσει στην Αμερική και ότι οι κάτοικοι που συνάντησε ήταν Ινδοί. 

Η Αμερικάνικη ήπειρος μετά από πολλά ταξίδια εξερευνητών ( Χριστόφορος Κολόμβος 1942 , Τζιοβάνι Καμότα 1497-98) αποτέλεσε τον Νέο Κόσμο , μελλοντική πηγή πλούτου για τους Ευρωπαίους αποίκους της σε βάρος των Ιθαγενών κατοίκων της.  

Η Ιστορία των Ινδιάνων γίνεται φανερή από εκείνη την εποχή και έπειτα  αν και δεν είναι καλά γνωστή επειδή δόθηκαν διάφορες ερμηνείες και έγιναν πολλές παραποιήσεις.Ο πληθυσμός τους εκείνη την εποχή υπολογίζεται ότι ήταν γύρω στα 12 εκατομμύρια, χωρισμένος σε περισσότερες από 300 φυλές εκ των οποίων κάποιες διατηρούσαν σχέσεις μεταξύ τους , αλλά δεν είχαν ενιαία θρησκεία ούτε κάποια συγκροτημένη πολιτική εξουσία.Παρόλα αυτά υπήρχε μια στενή συγγένεια μεταξύ τους σε σχέση με την εικόνα του κόσμου που είχαν σχηματίσει και με τη θέση του ανθρώπου που ζει και αναπτύσσεται ανάμεσα σε δυο μεγάλες δυνάμεις, τη γη και τον ουρανό, την Μητέρα και τον Πατέρα.  

Πιο συγκεκριμένα την εποχή των ανακαλύψεων οι ινδιάνικες φυλές ήταν κατά βάση κυνηγητικές κοινωνίες για τις οποίες ο χώρος και η ελεύθερη έκταση ήταν θέμα ζωής και θανάτου.

Τα θηράματα χρειάζονται μεγάλες εκτάσεις για να τραφούν, ενώ τα γεωργικά προϊόντα έχουν πολύ μεγαλύτερη κατά μάζα απόδοση σε πολύ μικρότερο χώρο.

Οι κυνηγοί είναι υποχρεωμένοι να μετακινούνται συνεχώς για να αποφύγουν την υπερθήρευση και κατά συνέπεια την πείνα, ενώ αντίθετα οι γεωργοί είναι υποχρεωμένοι να εγκατασταθούν μόνιμα κάπου, όπου βρουν γόνιμη γη με μεγάλες αποδόσεις.

Όταν λοιπόν οι γεωργοί γίνονται πολλοί, η σύγκρουσή τους με τους τροφοσυλλέκτες κυνηγούς είναι αναπόφευκτη. Αυτό ακριβώς έγινε και στο έδαφος της Αμερικής. Για τους λευκούς αποίκους, που προέρχονταν από αδικημένα κατά κανόνα κοινωνικά στρώματα της Ευρώπης χωρίς ιδιοκτησία, η ύπαρξη ανεκμετάλλευτων εκτάσεων αποτελούσε παραλογισμό, τον οποίο ήταν ανίκανοι να καταλάβουν. Αντίθετα, για τους Ινδιάνους ήταν ανόητο να κλείνει κανείς σε όρια τη γη και να προσπαθεί να αποσπάσει όσο το δυνατό περισσότερα από το έδαφος, αφού με το κυνήγι μπορούσε να εξασφαλιστεί ό, τι χρειαζόταν

.Όσο η κοινωνία των λευκών έμενε σε καθαρό γεωργικό στάδιο, οι συγκρούσεις υπήρχαν, αλλά δεν είχαν το δραματικό χαρακτήρα που πήραν κατά τον 19ο αι., κυρίως μετά τον εμφύλιο πόλεμο που ενίσχυσε τις βιομηχανικές δομές και έκανε αναγκαία την ανάπτυξη των συγκοινωνιακών μέσων. Ο σιδηρόδρομος και ο τηλέγραφος μείωσαν απειλητικά τους κυνηγότοπους και οι πόλεις που ξεφύτρωσαν στις πρώην ερημιές απωθούσαν τους ιθαγενείς στην άγονη περιφέρεια.

Και οι δύο πλευρές κατηγορήθηκαν κατά καιρούς για αγριότητα και έλλειψη κατανόησης, η απλή όμως αλήθεια είναι ότι, όταν συγκρούονται δύο ομάδες με διαφορετικό επίπεδο οικολογικής προσαρμογής στο περιβάλλον, δεν υπάρχει ζήτημα συνεργασίας. Μία από τις δύο πρέπει να εξαφανιστεί, διαφορετικά οι απαιτήσεις της άλλης δεν θα εξασφαλιστούν ποτέ. Επρόκειτο για δύο εντελώς διαφορετικούς τρόπους ζωής και αντίληψης του Κόσμου, οπότε δεν θα μπορούσαν να συνυπάρχουν για πολύ καιρό.

 Διαπιστώνουμε λοιπόν "ότι η ιστορία των ινδιάνικων λαών είναι η ιστορία της παρακμής και της εξαφάνισης μιας φυλής, μιας θρησκευτικής αντίληψης και μιας άποψης της φύσης, του ανθρώπου και του σύμπαντος. Εξαιτίας της σύγκρουσης, μερικές φυλές "εκπολιτίστηκαν" γρήγορα κι άλλες έγιναν πολεμικές, προσπαθώντας να διατηρήσουν τα χαρακτηριστικά τους, μέχρι την τελειωτική εξαφάνισής τους.

Έτσι, γεννήθηκαν μεγάλοι πολεμικοί αρχηγοί όπως το Τρελό Άλογο, το Κόκκινο Σύννεφο, ο Καθισμένος Ταύρος, ο Ποντιάκ, ο Τεκουμές, ο Τζερόνιμο και προφήτες όπως ο Πόπε και ο Τενσακαβατάρα, που πραγματοποίησαν ή ενέπνευσαν θαρραλέες πράξεις.

Αλλά όλα αυτά ήταν χαμένα. Η μεγαλύτερη δύναμη των κατακτητών και η συνεχής παραβίαση των συνθηκών τους, τους οδήγησαν στη νίκη.

Παρόλα αυτά ο ινδιάνικος λαός έχει ακόμα μία ελπίδα. Ένας θρύλος λέει ότι, όταν οι λευκοί άνθρωποι θα έχουν μολύνει τα ποτάμια και θα έχουν καταστρέψει τα δάση και όταν θα έχουν σχεδόν τελειώσει με τη ζωή πάνω στη γη, την τελευταία στιγμή, θα εμφανιστεί μια φυλή ανθρώπων, οι λεγόμενοι Πολεμιστές του Ουράνιου Τόξου, που θα σώσουν τον κόσμο από την καταστροφή.

Πηγές : www.wikipedia.gr

            www.nea-acropoli.gr

Βιβλιογραφία : Ινδιάνικη Σοφία

Εκδόσεις Οδός Πάνος ,

 με μεταφράσεις της Ειρήνη Βρης

Οι Ινδιάνικες φυλές αποτελούν για μένα ένα μεγάλο ενδιαφέρον.

Ο λαός των Ινδιάνων είναι μια απ’ τις τεράστιες αδυναμίες μου , είναι για μένα ένα πάθος και μια μεγάλοι αγάπη.Δεν θυμάμαι πώς και πότε γεννήθηκε αυτό το πάθος στην ζωή μου αλλά δεν νομίζω ότι έχει και ιδιαίτερη σημασία….

Αγαπώ την φιλοσοφία τους , την μουσική τους, τον τρόπο ζωής τους ακόμα και τις φυσιογνωμίες τους όσο και άγριες να είναι πολλές φορές.Δεν ξέρω αν μπορώ να έχω αντικειμενική άποψη γι’ αυτούς. 

Πολλές φορές νομίζω ότι τους έχω πλάσει «στα μέτρα μου» στο μυαλό μου. Ίσως αρκετά επηρεασμένη από όσα έχω διαβάσει για αυτούς αλλά και απ’ την αγαπημένη μου ταινία που δεν είναι άλλη από τον Τελευταίο των Μοϊκανων (Ο Τελευταίος των Μοϊκάνων) 

Η μουσική τους….δεν ξέρω αν έχετε ακούσει ποτέ , προσωπικά την λατρεύω…Μου δημιουργεί μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας, με ταξιδεύει και με κυριαρχεί ταυτόχρονα.

Θα ξεκινήσω σήμερα να γράφω σε ενότητες ένα αφιέρωμα προς τιμή τους μια και θεωρώ ότι το blog μου δεν θα εκφράζει 100% ούτε εμένα ούτε τον εαυτό μου(!) αν δεν το κάνω.  

Θα προσπαθήσω να μεταφέρω όσο καλύτερα μπορώ όσα έχω βρει και όσα έχω διαβάσει γι’ αυτούς αν και τα περισσότερα σαν κείμενα θα είναι πιστή αντιγραφή των διαφόρων πηγών με διαφορετική όμως δομή. 

Οι πήγες φυσικά θα αναφέρονται στο τέλος κάθε ενότητας αλλά ενημερωτικά οι κύριες πηγές είναι :

www.wikipedia.gr

www.nea-acropoli.gr

www.indians.gr

www.pathfinder.gr

Βιβλιογραφία Εκδόσεις Οδός Πάνος 

Ινδιάνικη Σοφία (μεταφράσεις της Ειρήνη Βρης)  

Ινδιάνικη Ποίηση

Έλπίζω να βρείτε όσα διαβάσετε ενδιαφέροντα. 

Επιλογή... 

«Πρέπει να διαλέξεις, το φως ή την σκιά.

Η επιλογή έχει σημασία γιατί γίνεται η φυλακή σου.

Ο ακροβάτης και ο θεατής.

Η μάσκα και το πρόσωπο.

Ο καλλιτέχνης και το έργο.

Στο τσίρκο της ζωής πρέπει να είσαι καλός χορευτής,

αν πιστεύεις ότι υπάρχει κάπου να πας πρέπει να πας αλλά...

θα φτάσεις εκεί μόνο αν φοράς τα κατάλληλα παπούτσια!

Να διηγηθώ παραμύθια από την κοινή μας μνήμη

σκάβοντας βαθιά

ολες οι αισθήσεις παρούσες

Υλικό :Χρώμα και αίμα

Συνθήκες: Βρέξει χιονίσει.»

Άγνωστης Προέλευσης

Σε ένα δωμάτιο σκοτεινό

ψάχνω τα λάθη μου να βρω

μέσα στις αναμνήσεις

Γυρνάει πίσω ο λογισμός

λέω πως πέρασε ο καιρός

ήρθε η στιγμή να συνεχίσεις

Πέρασε έφυγε και αυτό

Κάνε τον απολογισμό

ήρθε η στιγμή να ξαναζήσεις

Και αν έρθουν πάλι πικρές στεναγμοί

να πεις πώς η ζωή είναι μικρή

πρέπει να συνεχίσεις

και σκέψου θα περάσει

θα φύγει κι αυτό

φτάνει με αυτόν τον απολογισμό

Καιρός να ξαναζήσεις

Καιρός να ξαναζήσεις

Η ποιητική συλλογή "Ποίηση και Θεωρία" περιέχει 220 ποιήματα 
εμπνευσμένα από τη ζωή και τις εμπειρίες της Γιώτας Ξένου Καράντζαλη

Μου αρέσει να διαβάζω ποιήματα.

Κύριως αυτά που μιλάνε για την αγάπη, τον έρωτα, την μοναξιά αλλά και άλλα...

Σήμερα κάνοντας την "βόλτα μου" στο internet έπεσα απάνω στο παρακάτω ποιήμα, το οποίο και "ένιωσα" με την πρώτη ανάγνωση.

Αφιερωμένο σε όσους τους εκφράζει...

Αγάπα με

Αγάπα με, για να μπορώ να κοιμηθώ,
να μη φοβάμαι το σκοτάδι.
Αγάπα με, για να μπορώ να ζεσταθώ
και μα μη νιώθω μοναχός μου αυτό το βράδυ.

Αγάπα με, για να έχει νόημα η ζωή μου,
για να αντέχει όλες τις πίκρες το κορμί μου.
Αγάπα με, για να μπορώ να συνεχίσω
και τη ζωή μου άμα θες θα σου χαρίσω.

Αγάπα με για να μπορώ να κοιμηθώ,
όνειρα όμορφα να βλέπω,
τους εφιάλτες να ξεχνώ,
όταν στο πλάι μου θα σ’ έχω.

Αγάπα με για να θυμάμαι πως υπάρχω,
για να μη νιώθω πως πεθαίνω.
Αγάπα με, αγάπα με, αγάπα με
για να μπορώ να ζω και ν’ ανασαίνω.

Δεν ζητάμε πολλά,

να μας αγαπούν θέλουμε,

μόνο να μας αγαπούν,

για να ζούμε να αναπνέουμε

για να είμαστε ευτυχισμένοι

Πηγή:www.omogenia.com

Ποιος δεν θυμάται τους πρώτους παιδικούς και νεανικούς του έρωτες?

Θυμάμαι με την παιδική μου φίλη Βίκυ σε ηλικία 12 χρονών (κοριτσάκια ακόμα) μας άρεσε το ίδιο αγοράκι!

Βασικά ήταν 2 χρόνια μεγαλύτερος μας!Αυτός ήταν ο γόης του σχολείου…τα κλασσικά δηλαδή!

Φαντάζομαι και σήμερα θα υπάρχει ένας γόης ανάμεσα στα υπόλοιπα αγόρια!

Γελάμε πολύ με την Βίκυ όταν τα σκεφτόμαστε…χαρακτηριστικά 2 σκηνικά..

Ο εν λόγο γόης (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε) επειδή είχε καταλάβει ότι άρεσε (τρομάρα του!) μας είχε βγάλει ψευδώνυμα για τα οποία ήμασταν πολύ περήφανες…δεν είναι και λίγο πράγμα να ασχολείται μαζί σου ο Γόης…μάλλον κάπως έτσι θα σκεφτόμασταν τότε, διαφορετικά (εγώ τουλάχιστον) δεν θα έπρεπε χαίρομαι με το Φώκια! Ναι , ναι , καλά διαβάσατε…Φώκια ήταν το ψευδώνυμο που μου είχε προσάψει και της Βίκυς Αλεπού…Της έλεγα τότε «καλά ρε συ , εσένα σε λέει αλεπού δεν είναι κακό και γι΄ αυτό χαίρεσαι , εγώ με το Φώκια γιατί χαίρομαι?» χαχαχαχα (χαζό από μικρό βλέπετε!)

το 2ο σκηνικό πολύ αστείο επίσης κατά την γνώμη μου…είχε έρθει ο εξωσχολικός γόης να παίξει μπάλα με τα δικά μας αγοράκια…λοιπόν τι έκανε το άτομο, μου έδωσε να κρατάω τα κλειδιά του! Απίστευτο ε? Φοβερό! Τι να σας λέω τώρα! Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι καλά αν είχαμε διαμάχη με την Βίκυ για το ποια απ’ τις δυο μας θα τα κρατήσει!(Βίκυ βοήθα!)Θυμάμαι όμως πως τα κράταγα σαν κόρη οφθαλμού και τα φίλαγα…χαζό παιδί χαρά γεμάτο!

Πόσο γελοία ακούγονται όλα αυτά τώρα…τότε όμως…ζούσαμε μεγάλες στιγμές! :)

Συνεχίζω λοιπόν…

Και τα ποιηματάκια που κυκλοφορούσαν και αυτά γραμμένα σε κάποια σελίδα ενός τετραδίου ή ακόμα και πάνω στο θρανίο! (όπου υπήρχε χώρος δηλαδή γιατι επάνω ήταν γραμμένα και κάποια σκονάκια , τρίλιζες , SOS κτλ!)

Θυμάμαι μερικά από αυτά…τα έχω κρατήσει γραμμένα κάπου με πολλά άλλα….αγαπημένα και διαχρονικά!

Όταν σου ‘ρχονται δάκρυα στα μάτια

να ξέρεις ότι κάπου υπάρχει κάποια

που θέλει να σε έχει πάντα χαρούμενο.

Το να σ’ αγαπούν ειναι μεγάλο αγαθό,

Το να αγαπάς εσυ τους άλλους

ακόμα μεγαλύτερο

Να ξεχάσεις δεν σημαίνει

να σβήσεις τα πάντα από το μυαλό σου

αλλά να τα θυμάσαι χωρίς να πονάς 

Το να αγαπάς χωρίς να αγαπιέσαι

είναι σαν να μιλάς

χωρίς να λες τίποτα!

Αν η καρδιά σου είναι από γυαλί

μην την εμπιστευτείς

σε χέρια που τρέμουνε.

 Ήρωας δεν είναι αυτός που γελά

αλλά αυτός που μπορεί να κρύψει

το δάκρυ πίσω από ένα χαμόγελο!

Μην αγαπήσεις κάτι τέλειο

μπορεί να είναι ψεύτικο

Αγάπησε κάτι το ατελές

και τελειοποίησε το με την αγάπη σου 

Να με θυμάσαι με ένα χαμόγελο

αν κλάψεις θα πει πως με ξέχασες

Μην ντρέπεσαι για τα δάκρυα σου,

η ντροπή ανήκει

 σ’ αυτόν που σε έκανε να κλάψεις...  

Love is like a drug

The more you take it

The more you need it! 

Η Ζωή δεν είναι πρόβα

είναι μια τελική παράσταση!

Για τις φιλίες τώρα τι να πω?

Είμαι τυχερή απλά, γιατί η ζωή τα έφερε έτσι και με την Βίκυ μετά από λίγα χρόνια παύσης (για πολλούς και διαφόρους λόγους) είμαστε μαζί όπως τότε και ακόμα καλύτερα.

Τότε μοιραζόμασταν τον περιβόητο λουκουμά και τα τυρογαρίδάκια (που αγοράζαμε με 50 και 20 δρχ αντίστοιχα), τα παιχνίδια στο προαύλιο , αργότερα τα γέλια στην τάξη με τους καθηγητές και τους συμμαθητές μας , τα πρώτα μας φλερτ και τις πρώτες μας ανοησίες και τώρα μοιραζόμαστε την συνέχεια των ζωών μας ,όπως αυτές εξελίσσονται… και εξακολουθούμε να ζούμε Μεγάλες Στιγμές! (παρέα μας και οι άλλες δυο υπέροχες και μοναδικές...το Λενάκι και η Λουκίτσα!)

Β + Ε = F.F.E (Friends For Ever)

 Άντε και εις άλλα με υγεία!

Ας γελάσουμε λιγάκι…!

Καλή Εβδομάδα!

Από το βιβλίο "Φεγγαράκι μου λαμπρό φέξε μου και γλίστρισα"

του Τζόμπε Κοβάτα:

Βλέπετε, παιδιά, δεν είναι δύσκολο να γράψουμε ένα παραμύθι.

Παίρνουμε δυο τρεις ηλίθιους στην τύχη και τους βάζουμε σε ένα κάστρο ή σε ένα δάσος...

Να σας δώσω ένα παράδειγμα.

Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι ένα παραμύθι που το κατοικούν αποκλειστικά και μόνο ηλίθιοι.

Η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας ζει στο δάσος και είναι ενενήντα πέντε χρονών.

Τράβα στο γηροκομείο,μωρή ηλίθια! 

Πώς σου κατέβηκε, ενενήντα πέντε χρονών γυναίκα, να ζεις μόνη στο δάσος και να αναγκάζεις τους συγγενείς να πηγαίνουνε μπρος πίσω, μπρος πίσω, μπρος πίσω μέσα στον δρυμό;!

Κι ύστερα σου λένε γιατί ο κόσμος πετάει τη γιαγιά από το τρένο! Είναι λογικό κι επόμενο!!!

Κι αν πεις για τη μαμά της Κοκκινοσκουφίτσας;

 Άλλη ανεγκέφαλη του λόγου της. Δίνει στη μικρή το καλαθάκι και της λέει: "Παρ' το και πήγαινε φαΐ στη γιαγιά!" Πού το στέλνεις το κοριτσάκι μόνο του στο δάσος, κυρά μου; Το ρίχνεις στο στόμα του λύκου!

Με το που φτάνει στο δάσος, συναντάει τον πιο ηλίθιο λύκο στην ιστορία της WWF, ο οποίος δεν την τρώει, παρά ρωτάει με αγωνία: "Πού πας, καλό μου κοριτσάκι;""Στη γιαγιά μου", απαντάει αυτό.

Κι ο λύκος, αντί να τη φάει επί τόπου, όπως θα έκανε κάθε λύκος με φυσιολογικό δείκτη νοημοσύνης, πηγαίνει στο σπίτι της γιαγιάς και στήνει ολόκληρο σενάριο, που μπροστά του τύφλα να 'χει και η πιο κιτς λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα.

Φτάνει στο σπιτάκι και χτυπάει την πόρτα."Τοκ, τοκ"."Ποιος είναι;""Η Κοκκινοσκουφίτσα"."Πέρνα μέσα".

Κι εδώ έχουμε την επιβεβαίωση πως ο εγκέφαλος της γιαγιάς τα έχει χάσει τελείως:

έστω κι αν η Κοκκινοσκουφίτσα έχει φωνή βραχνοκόκορα σε κρίση άσθματος, πώς γίνεται να μην καταλάβει η γιαγιά ότι πρόκειται για λύκο;

Τότε πια μπαίνει ο λύκος και τρώει τη γιαγιά.

Προσέξτε την καλή αγωγή του λύκου, που δεν θα έμπαινε ποτέ να φάει κάποιον χωρίς προηγουμένως να χτυπήσει την πόρτα.

Εδώ έρχεται το αριστούργημα της ιστορίας. Το πραγματικά μεγαλοφυές: ο λύκος, αντί να στηθεί πίσω από την πόρτα με ένα ρόπαλο και να πει: "Με το που θα έρθει η πιτσιρίκα, θα της τραβήξω μιας ροπαλιά στο κεφάλι, θα τη βράσω κι ύστερα θα τη ροκανίσω" - όόόχι, φίλε μου! Τι κάνει ο λύκος;! Φοράει τη νυχτικιά της γιαγιάς, το σκουφάκι με τα αυτιά του να βγαίνουν από ειδικές κουμπότρυπες που έχει φτιάξει ο ίδιος (είναι γνωστοί δεξιοτέχνες μόδιστροι οι λύκοι) και χώνεται στο κρεβάτι.

Φτάνει η Κοκκινοσκουφίτσα, που οι δικοί της άνθρωποι την αποκαλούν Αϊνστάιν εξαιτίας του ζωηρού και ευφυούς πνεύματός της, μπαίνει, κοιτάζει τον λύκο και, αντί να φωνάξει το 100 ή να του πει: "Τι χάλια είναι αυτά, βρε ηλίθιε; Έχεις χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας ως λύκος.Ορίστε κατάσταση, σαν μαλλιαρή μουστόγρια είσαι", πώς αντιδράει; Λέει:"Ω, γιαγιά, τι μακριές τρίχες που έχεις!"

Τώρα, παιδάκια: όποιο από σας διαθέτει σκύλο, ας δοκιμάσει να του κοτσάρει σκούφο κι ένα ζευγάρι γυαλιά οράσεως, κι ας δει αν μοιάζει με τη γιαγιά! Εάν ναι, πετάχτε τη γιαγιά σας από το παράθυρο ή παραδώστε τη στις αρχές.

Βέβαια, είναι αλήθεια πως η γιαγιά δεν αναγνώρισε τη φωνή του λύκου από τη φωνή της εγγονής της, σύμφωνοι - αλλά η γιαγιά είναι ενενήντα πέντε χρονών και μπορεί να έχει πάθει μαλάκυνση.

Όμως η Κοκκινοσκουφίτσα πώς και δεν ξεχωρίζει τη γιαγιά της από έναν λύκο με σκουφάκι;! Ποιον έχει για γιαγιά; Τον Κινγκ Κονγκ; Ακόμη κι αν η γιαγιά έχει να κάνει χαλάουα από το 1931, ποια είναι; Ο Λούτσιο Ντάλα; Ο άνθρωπος των Ιμαλαΐων;

 Εν πάση περιπτώσει, τέλος καλό όλα καλά, και ο λύκος την τρώει!

Αμέσως μετά, για καλή μας τύχη, φτάνει ο κυνηγός, πυροβολεί τον λύκο και, δόξα να 'χει η Παναγία, έκτοτε αγνοείται η τύχη και της λύκου και της γιαγιάς και της ηλίθιας με το κόκκινο σκουφί.

Δεν έχω ούτε είχα σκοπό να ψυχοπλακώσω κανέναν.

Όμως όλα μες την ζωή είναι και ακριβώς γι'αυτον το λόγο σας παραθέτω το παρακάτω κείμενο...

Σήμερα το πρώι ανοίγοντας το χαζομηχάνημα μου , βρήκα ένα πολύ συγκινιτικό e-mail που περνάει μέσα απ' τον πόνο, ενα πολύ σωστό και ώραιο μήνυμα.

Θέλησα να το μοιράστω με όσους μου κάνουν την τιμή να διαβάζουν το blog μου και εκείνοι με την σειρά τους να το περάσουν σε γνωστούς και φίλους.

Παρασκεύη σήμερα , Σαββατοκύριακο μπρόστα μας , όλο και κάπου θα πάμε να ξενυχτισουμε και να πιούμε και ένα ποτηράκι.

Ας έχουμε όλοι μας τα παρακάτω λόγια στο μυαλό μας...

Μαμά βγήκα με τους φίλους μου. 

Πήγα σε ένα πάρτι και θυμήθηκα αυτό που μου είχες πει, να μην πιω αλκοόλ.

Μου είχες ζητήσει να μην πιω επειδή θα έπρεπε να οδηγήσω  μετά, έτσι ήπια  ένα αναψυκτικό.

Ήμουν υπερήφανη για μένα, γιατί είχα ακούσει αυτό που τόσο γλυκά με είχες συμβουλεύει πριν φύγω, να μην πιω αν πρέπει να οδηγήσω, σε αντίθεση με αυτό που μου έλεγαν οι φίλοι μου.

Έκανα τη σωστή επιλογή η συμβουλή σου ήταν η σωστή.

Όταν το πάρτι τελείωσε όλοι μπήκαν στα αυτοκίνητα τους χωρίς να είναι σε θέση να οδηγήσουν.

Εγώ πήρα το αμάξι μου ήμουν σίγουρη ότι ήμουν καθαρή.Δεν μπορούσα να φανταστώ μαμά αυτό που με περίμενε...

Τώρα είμαι εδώ ξαπλωμένη στην άσφαλτο και ακούω ένα αστυνομικό να λέει

«το παιδί που προκάλεσε το δυστύχημα ήταν μεθυσμένο».

Μαμά η φωνή του ακούγετε τόσο μακρινή.Το αίμα μου είναι παντού στην άσφαλτο και εγώ προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να μην κλάψω.

Ακούω τους γιατρούς να λένε ότι αυτή η κοπέλα δεν θα τα καταφέρει.Είμαι σίγουρη ότι το άλλο παιδί που οδηγούσε δεν το είχε καν φανταστεί όταν έτρεχε τόσο πολύ.Στο τέλος αυτός είχε αποφασίσει να πιει και εγώ τώρα πρέπει να πεθάνω.

Γιατί το κάνουν αυτό μαμά ? αφού ξέρουν ότι θα καταστρέψουν ζωές ?

Ο πόνος που νιώθω είναι σαν να με καρφιών χιλιάδες μαχαίρια.

Πες στην ξαδέρφη μου να μην φοβηθεί στο μπαμπά να είναι δυνατός .

Κάποιος έπρεπε να πει σε αυτό το παιδί ότι δεν έπρεπε να πιει αν θα οδηγούσε.Ίσως αν του το έλεγαν οι δικοί του όπως έκανες εσύ τώρα να ήμουνζωντανή...

Η ανάσα μου γίνετε όλο και πιο αδύνατη και αρχίζω να φοβάμαι μαμά...

Αυτές είναι οι τελευταίες μου στιγμές και είμαι τόσο απελπισμένη .Θα ήθελα τόσο να σε αγκαλιάσω μαμά...και να σου πω πόσο σε αγαπάω...Σ'αγαπάω μαμά...αντίο!!!

Αυτές οι λέξεις γραφτήκαν από μια δημοσιογράφο που ήταν παρόν σε ένα δυστύχημα.

Η κοπέλα ενώ πέθαινε ψιθύριζε αυτές τις λέξεις  η δημοσιογράφος τις έγραφε σοκαρισμένη.

Η ιδία δημοσιογράφος άρχισε μια εκστρατεία εναντίον της οδήγησης υπό την επήρεια  Αλκοόλ.  

Αν αυτό το μήνυμα έφτασε σε εσένα και το διαγράψεις  χάνεις την  ευκαιρία , ακόμα και αν δεν πίνεις να δώσεις στους άλλους να  καταλάβουν ότι και η δική σου ζωή κινδυνεύει .

Αυτή η μικρή χειρονομία μπορεί να κάνει τη διάφορα.

Στείλε το σε όσους γνωρίζεις. 

Ευχαριστώ

Με αφορμή μια ομάδα νεαρών που πέτυχα χθες στο τρένο , καθώς γύριζα απ΄ την δουλειά….

Με πονάνε πάντα αυτές οι εικόνες…

Παιδιά, νεαρής επί το πλείστων ηλικίας χωμένα στην γωνία ενός βαγονιού σε κατάσταση αποσύνθεσης!

Άλλοι έχουν κλείσει τα μάτια σαν να κοιμούνται , άλλοι ίσα που στέκονται και κάποιοι κάνουν μια γύρα στο βαγόνι μπας και κάποιος τους δώσει 50 λεπτα….(τόσα μου ζήτησε ένα παλικάρι χθες.....ήταν περίπου 25 χρονών)

Δεν δίνω ποτέ χρήματα  σ’ αυτά τα παιδιά…Δεν ξέρω αν πρέπει να ντρέπομαι γι’ αυτό αλλά δεν δίνω.

Θεωρώ ότι δίνοντας τους έστω και ένα μικρό χρηματικό ποσό, συμμετέχω και εγώ στην καταστροφή και στον θάνατό τους.

Τα λυπάμαι.

Ειλικρινά μόνο λύπη μπορώ να αισθανθώ γι’ αυτά.

Όποιος και αν είναι ο λόγος που τους έχει οδηγήσει σ’ αυτόν τον δρόμο δεν μου αλλάζει αυτό το συναίσθημα.

Η μήπως δεν αισθάνομαι μόνο λύπη?

Σκεφτόμενη ότι αυτά τα ίδια παιδιά μπορεί να στήνονται έξω από σχολεία για να παρασύρουν και άλλα σ’ αυτό το ψεύτικο κόσμο, θυμώνω.

Ναι, τελικά νιώθω και θυμό!

Δεν ξέρω όμως αν πρέπει να θυμώνω με αυτά ή με εκείνους που τα «αναγκάζουν» να το κάνουν.

Είναι μια αλυσίδα μια τεράστια αλυσίδα χωρίς τέλος.

Και συνεχίζει να τρώει την νεολαία και συνεχίζω να αισθάνομαι ανίκανη να βοηθήσω και τελικά τα συναισθήματα μου μπλέκονται όσο σκέφτομαι τι συμφέροντα υπάρχουν πίσω απ’ όλα αυτά!

Λύπη , θυμός , οργή ίσως και μίσος για κάποιους…

Θα σταματήσει άραγε ποτέ αυτό το «παιχνίδι»?  

Υπάρχουν βράδια που πονώ,

βράδια που σκέφτομαι και απορώ

για τα παιδιά που χάνονται στους δρόμους ,

για τα παιδία που πεθαίνουν από τους νόμους.

Είναι παιδιά που τρυπούν τα όνειρα τους,

παιδία που δεν σέβονται την γενιά τους,

παιδία που δεν χαίρονται τα νιάτα την ζωή

και ξεθωριάζουν σε μια σύριγγα απλή.

Είναι και κάποιοι «κύριοι» που ανησυχούν για αυτά,

που θέλουν το καλό τους,

την έξοδο τους από τα ναρκωτικά

όμως τι κάνουν για αυτό;

απλά αφήνουν τους εμπόρους να τα φέρουν εδώ.

Το βράδυ κυλάει αργά, 

μια ψύχρα το κορμί μου διαπερνά

και το μυαλό μου συνεχίζει να είναι σε ‘κεινα τα παιδιά

που τώρα ίσως είναι μοναχά,

σ’ ένα παγκάκι, σ’ ένα σπίτι παλιό, σ’ ένα δρομάκι σκοτεινό,

με μια σύριγγα αγκαλιά, μ’ ένα κουτάλι στην φωτιά

με τον πόνο το κορμί τους να περνά

και τον θάνατο να πλησιάζει αργά.

Όμως στον παράδεισο που ζουν όλα αυτά είναι προσωρινά, η μαγεία τα ξεπερνά.

Θεέ μου, είναι τόσο άδικα όλα αυτά!

ΠΕΣ ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ!

ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ!

(γραμμένο στην εφηβική μου ηλικία...)

Καλοκαίρι σαν Χειμώνας 

Χρήστος Θηβαίος

Μουσική/στίχοι Γιώργος Ανδρέου

Το ξέρω δεν τα κατάφερα

ήθελα κοντά σου να κρυφτώ

το μαύρο όνειρό μου να σκοτώσω

το ξέρεις δεν το κατάφερα

στον τρελό χορό των σκοταδιών

ν' ανάψω το κορμί σου για φεγγάρι

Το ξέρεις δεν τα κατάφερα

ν' αντέξω τη ζωή μου δεν μπορώ

ν' αλλάξω τη ζωή μου δεν αντέχω

το ξέρω δεν το κατάφερα

μέσα απ' των ονείρων τη ρωγμή

έστω μια στιγμή να σ' αγαπήσω

Κι έμεινα μονάχα

μια αδειανή ακρογιαλιά

κι ένα καλοκαίρι σαν χειμώνας

Συγνώμη...

σίγουρα σου χρωστάω μια συγνώμη, που δεν μπορώ να είμαι εκεί , να σταθώ απέναντι σε κάθε κατάσταση που ήρθε ή θα ερχόταν μπρόστα μας και να την αντιμετώπιζα μαζί σου.Δεν είναι ότι δεν ένιωσα...Είναι που δεν έχω την δύναμη...ίσως να μην έχω και την απαραίτητη θέληση τώρα.

Λυπάμαι...

αλήθεια λυπάμαι.Για σένα, για μένα , για εμάς...Για όλα αυτά που θα ζούσα και θα ένιωθα κοντά σου, για όλα αυτά που επέλεξα να χάσω.Λυπάμαι που δεν είμαι έτοιμη να ρισκάρω , που δεν ήμουν έτοιμη για εμάς....

Σ' ευχαριστώ...

σίγουρα σου χρωστάω πολλά ευχαριστώ... για όλες τις στιγμές που περάσαμε μαζί , για όλες τις όμορφες συζητήσεις μας, για τα αισθήματα σου για μένα , την κατανόηση που έδειξες. Σ'ευχαριστώ που ήσουν διατεθημένος να μοιράστεις στιγμές και εμπειρίες μαζί μου ,να με γεμίσεις συναισθήματα και εικονες , να μου δώσεις....

Συγνώμη που δείλιασα και δεν φέρθηκα όπως σου αξιζε.

Λυπάμαι που σε πόνεσα και σε έβαλα σε μια άσχημη, τελικά διαδικασία.

Σ'ευχαριστώ για όλα!

Πιθανό να μη τα διαβάσεις ποτέ όλα αυτά...Εν μέρη τα γνωρίζεις...Εξάλλου εσένα δεν χρειαζόταν να σου λέω πολλά...καταλάβαινες.... 

Θα μου λείψεις...

Ένα τραγούδι θα γράψω για σένα

θα σου μιλώ για όλα τα περασμένα

για όλα αυτά που αφήσαμε

και πήγανε χαμένα

Θα υμνήσω σ’ αυτό κάθε μικρή στιγμή μας

Κάθε μας όνειρο και κάθε θύμηση μας

Κι από τους αγγέλους ύστερα θα πάω να ζητήσω

Να ‘ρθουν στον ύπνο σου και να στο ψιθυρίσουν

Ένα τραγούδι χωρισμού

θα είναι αυτό δικό μας

Που θα μιλά για την ζωή

Και για τον θάνατο μας 

Δυο στιχάκια θα είναι όλο και όλο

Δυο στιχάκια μόνο δάκρυ, μόνο πόνο

θα του βάλω μουσική μέσα απ’ την καρδιά μου

Να δεις πως πόνεσα πολύ

Μέσα στην μοναξιά μου

Κάθομαι μόνη ξανά και σκέφτομαι

Τις ωραίες στιγμές που είχαμε

 Εμείς οι δυο.

Πάνε τώρα χρόνια

Που ξεθώριασαν σαν μια φτηνή κολώνια. 

Στο ίδιο σπίτι και χαθήκαμε

Προχωράμε μαζί μα στην διαδρομή

Κάπου ξεχαστήκαμε. 

Κι αν αυτό συνεχιστεί

Για πολύ ακόμα

Θα ξεχάσουμε πως εσύ και ‘γω

Κάποτε γίναμε ένα. 

Και έτσι θα τελειώσει αυτή η ιστορία

Που αγάπης λέγαν ήτανε

Μα καταλήγει ,

σε μια απλή διαδικασία. 

Οι άνθρωποι τελικά πονάνε

Λένε λόγια και ύστερα απλά σε προσπερνάνε

Αν πιστέψεις

Πρέπει να βρεις την δύναμη μετά για να αντέξεις

Αν ελπίσεις

Πρέπει να βρεις την δύναμη στην γη ήρεμα να ακουμπήσεις. 

Είναι ψέμα

Κάθε αλήθεια μέσα της κρύβει και ένα ψέμα

Πάντα τα πράγματα είναι προδιαγεγραμμένα

Και εσύ ήρωας που πρέπει να νικήσεις

Για άλλη μια φορά απ’ τη μάχη

Χωρίς πληγές να αποχωρήσεις

Μα εγώ δεν ήμουν ήρωας ποτέ

Δεν ξέρω να νικάω

Πάντα απ’ τις μάχες λαβωμένη έβγαινα

Και μια ζωή πονάω.

Και αν δεν το ήξερες αυτό έπρεπε να ρωτήσεις

Στην μάχη να μη μ’ έβαζες

Την ήττα και εσύ να μη μου την γνωρίσεις

Ήσουν ψέμα

Ήσουν μια αλήθεια κρυμμένη πίσω από ένα ψέμα.

Και βρήκες άνθρωπο και εσύ για να πατήσεις

Λίγες καλές στιγμές να του χαρίσεις

Πιστεύω και ελπίδες να τον γεμίσεις

Και ύστερα απλά να το αφήσεις

Παραδόθηκα

Στην μάχη έπεσα και χωρίς όπλα δόθηκα

Και νικήθηκα

Για άλλη μια φορά με πληγές γέμισα

Και για τον τόπο της γιατρειάς μου ξεκίνησα

Άραγε που να ‘ναι?

Skiathos-Banana's Sunset  

Άρχισε να χαλάει ο καιρός.

Ξυπνώ το πρωί και ανοίγω το παράθυρο.

Δεν μπαίνει φως πλέον στο δωμάτιο μου όπως πριν μερικές μέρες , μπαίνει όμως κρύος αέρας…

Ο ήλιος ξεπροβάλλει δειλά δειλά (ίσως και καθόλου) μετά τις 08:30-09:00.Συνειδητοποιώ μέρα με την μέρα ότι το καλοκαίρι τελείωσε…του χρόνου πάλι! 

Πέρασα όμορφα το φετεινό μου καλοκαίρι με την αγαπημένη μου Βίκυ στην υπέροχη Σκιάθο!Είπα σήμερα να το αποχαιρετήσω και αυτό και όσα νιώσαμε και ζήσαμε εκεί…. 

Εμπνευσμένη από τους δικούς μας «καλοκαιρινούς έρωτες» έγραψα το παρακάτω.Φαντάζομαι πως για όλους που ζουν μια ρομαντική καλοκαιρινή ιστορία περίπου τα ίδια θα ισχύουν, οπότε, αυτό είναι για την Βίκυ , για μένα και για όλους όσους έζησαν ή ζουν κάτι παρόμοιο, άσχετα με την κατάληξη του… 

Νομίζω πλέον μπορώ να ευχηθώ ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ και ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ σε όλους μας!  

Είμαι ακόμα κολλημένη στην ίδια εικόνα

Δεν πάει πίσω ούτε εμπρός αυτή η σκηνή

Στην δική μας γνωριμία εγκλωβισμένη

Και η απόσταση ένα κοφτερό γυαλί 

Οι έρωτες οι καλοκαιρινοί δεν φεύγουν

Τα μάτια αν κλείσεις τους ζεις ξανά

Το πρωί με λουλούδια σε ραίνουν

Και το βράδυ σε γεμίζουν φιλιά 

Έλα λίγο να ανταμωθούμε

Στου έρωτα τα τρυφερά στενά

Να χορτάσω την αγκαλιά σου δεν προφταίνω

Μα θα την νιώσω για άλλη μια φορά 

Οι έρωτες οι καλοκαιρινοί δεν σβήνουν

Σαν έρθει ο χειμώνας είναι ακόμα εδώ

Τις κρύες βραδιές μας ζεσταίνουν

Tην κάθε στιγμή κρατούν ζωντανή 

Και αν περάσουν μήνες , είτε χρόνια

Και ποτέ μου δεν σε ξαναδώ

Την ανάμνηση σου να ξέρεις πως θα έχω

Στην καρδιά μου σαν ένα φυλαχτό.

Δεν ήθελα να γράψω κάτι δικό μου πάλι σήμερα γραμμένο σε μορφή ποιήματος.Προτίμησα να "διηγήθω" κάτι….

Το blog δεν έχει τυχαία τον τίτλο «Εγώ και ο Εαυτός μου»…Συνήθως, έτσι, βρίσκομαι με αυτόν τα βράδια…  

Οι νύχτες είναι οι καλύτερες στιγμές του 24ουρου μου.Σ’ αυτές συναντιέμαι με το τον Εαυτό μου …Ένα τέτοιο βράδυ ήταν και το χθεσινό.

Δεν έκανα τίποτα ιδιαίτερο…Γύρισα σπίτι, (από μια όχι και πολύ κουραστική ημέρα ,  ) γύρω στις 21:00,έκανα τις απαραίτητες ετοιμασίες και έβαλα να δω ένα dvd.Πολιτική Κουζίνα….Καλό ήταν…

Είχα όμως μια ανησυχία.

Σαν να μην ήθελα να κάνω αυτό που έκανα αλλά κάτι άλλο.Η ταινία τελείωσε και ήρθε η στιγμή μου…

Άνοιξα το ραδιόφωνο…

Σήμερα είχα διάθεση να ακούσω Ερωτικά τραγούδια ….να νοσταλγήσω , να ονειροπολήσω και να ξυπνήσω μνήμες…μνήμες που κοιμούνται κατά την διάρκεια της μέρας αλλά ποτέ δεν σωπαίνουν…

Άνοιξα λίγο το παράθυρο να ακούω την βροχή, άναψα όλα τα κεράκια στο σαλόνι μου, κούρνιασα στην γωνίτσα του καναπέ μου, έγειρα το κεφάλι μου στον τοίχο και αφέθηκα…

Αναμνήσεις όμορφες αλλά και δυσάρεστες χόρευαν στον χώρο…Κάποιες στιγμές ένιωθα τα μάτια μου υγρά και κάποιος άλλες ένα χαμόγελο στόλιζε το πρόσωπο μου…Κάποια στιγμή θέλησα να σταματήσω να σκέφτομαι οτιδήποτε αφορά την ζωή μου!

Πώς μπορώ όμως να σταματήσω να την σκέφτομαι ?

Είπα να παίξω ένα παιχνίδι με τον Εαυτό μου!Όχι , δεν θελήσαμε σήμερα να ανταμωθούμε με χαρτί και μολύβι….Αλλά μέσα στα τραγούδια…Θέλαμε να κάνουμε ταξίδια με την φαντασία μας…

Έτσι ακούγαμε κάθε τραγούδι που έπαιζε και το κάναμε δικό μας!Πλάθαμε στο μυαλό μας ιστορίες και ζούσαμε καθένα από αυτό ξεχωριστά σαν να αφορούσε εμάς…Τα πάντα είχαν τα σενάρια μας…Ζήσαμε απαγορευμένες αγάπες , έρωτες από απόσταση , έρωτες χωρίς ανταπόκριση , παθιασμένους έρωτες, χωρισμούς ,μας πλησίασαν εικόνες θανάτου , ζωής , αισιόδοξες και απαισιόδοξες καταστάσεις ….εικόνες , εικόνες , εικόνες….

Ανασηκωθήκαμε…ο Εαυτός μου κουράστηκε…(Πάντα κουράζετε πρώτος από εμένα και τα παρατάει.Φεύγει για λίγο , με εγκαταλείπει και μετά εμφανίζεται από το πουθενά!)Η ώρα είχε ήδη πάει 03:00!

Στίχοι, μουσική…Πόση δύναμη κρύβουν μέσα τους σκέφτηκα...Πόση αγάπη , πόσο μίσος , πόσο πόνο!Όλα τα συναισθήματα μπορείς να τα νιώσεις και να τα ζήσεις μέσα από τους στίχους και την μουσική! Πώς θα  ήμασταν άραγε χωρίς τα τραγούδια?Τραγική μου φαίνεται η σκέψη αυτή!Μισοί άνθρωποι! Ίσως ούτε καν άνθρωποι….

Έχοντας αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου έπεσα για ύπνο.Δεν έχω ιδέα τι ώρα ήρθε και με πήρε ο Μορφέας!Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν μπορούσα να ξυπνήσω το πρωί και ότι τώρα είμαι στο γραφείο , νυστάζω και βαριέμαι!

Βαριέμαι…πόσες φορές χρησιμοποιώ αυτή την λέξη κατά την διάρκεια της μέρας δεν λέγεται!

Αλλά αυτό ίσως το αναλύσω κάποια άλλη στιγμή….πάω να δουλέψω!

Ελπίζω να μη σας κούρασα...

Σας ευχαριστώ.

Άκουσα πάλι όμορφα λόγια να μου λένε

Για όμορφα χείλη, όμορφα μάτια να μιλάνε

Για μια καρδιά πιο καθαρή και απ’ το χρυσάφι

Και μια ψυχή όλο χαρίσματα γεμάτη.

Κλεμμένα λόγια

από παραμύθια ήταν βγαλμένα

που λάθος δρόμο πήρανε

Κανείς δεν ρώτησε

τα λόγια όταν λήξουν

μια καρδιά που μπορούν

να καταλήξουν

Κανείς δεν νοιάστηκε

Τα λόγια αν πονάνε

Και αν σκέψεις γίνονται

Που στο μυαλό γυρνάνε

Κανείς δεν κοίταξε

Τα μάτια μου που κλαίνε

Και αν καρφωμένα μένουν

Σε όρκους που τους λένε

Κλεμμένα λόγια

από παραμύθια ήταν βγαλμένα

που λάθος δρόμο πήρανε

και τώρα είναι χαμένα

 Ότι και αν ήθελα να πω τα ‘χω ξεχάσει.

Μες την ομίχλη του μυαλού τα έχω χάσει.

Κι αν χρόνια έψαχνα να βρω απαντήσεις

Έχω πάψει από καιρό να ζητάω εξηγήσεις. 

Όσα κι αν ήθελα να ζήσω έχουν φύγει

Μέσα στις νύχτες μοναξιάς και την οδύνη

Έχουν περάσει τώρα χρόνια και φοβάμαι

στον εαυτό να πω πόσο τον λυπάμαι.

Μα κάπου μέσα μου υπάρχει μια ελπίδα

Ένα φως που από πριν δεν είδα.

Και συνεχίζω να προχωράω με ψηλά το κεφάλι

Κι όλα αυτά ώσπου να λυγίσω πάλι.

Κι όλα αυτά ώσπου να λυγίσω πάλι. 

Δεν θα λυγίσω πάλι.

Δεν θα λυγίσω πάλι. 

Να μη λυγίσω πάλι.

Σ’ έφερα απόψε πάλι στο μυαλό μου.

«Δύσκολη νύχτα θα περάσουμε ξανά»

είπα στον εαυτό μου.

Μα είναι φορές που τόσο με εκπλήσσει,

Γιατί διαρκώς προσπαθεί να με ηρεμήσει. 

«Δεν είσαι μόνη σου» μου λέει«μη φοβάσαι»

«Είμαι εγώ εδώ , για τίποτα μη λυπάσαι»

«Πάρε μολύβι και χαρτί και έλα συνάντησε με ,

μέσα στις λέξεις της καρδιάς έλα κι αντάμωσε με» 

Όλο του ‘λεγα εγώ και όλο αυτός κοιτούσε,

Κάποια στιγμή να σταματήσω θέλησε

γιατί μου είπε πονούσε.

«Έλα σώπασαι τώρα και κοιμήσου

τις όμορφες στιγμές για λίγο συλλογίσου

αύριο είναι μια νέα μέρα ,

σώπασαι και μόνο αυτό θυμήσου

αύριο μια καινούργια μέρα ,

σώπασαι και μόνο αυτό θυμήσου» 

Μικρές στιγμές του μπερδεμένου μου εαυτού

τα ποιήματα αυτά δημιουργίες του νου,

που σαν τις διαβάζω με πονάνε,

δημιουργίες του νου που με κοιτούν και γελάνε.

Τα άχαρα λόγια, οι επιπόλαιες πράξεις,

οι μεγάλες αγάπες και οι άτονες σκέψεις

έγιναν στίχοι που αν τους διαβάσεις

μπορεί γελάσεις ή και να κλάψεις.

Μα είναι από μένα, απ’ την καρδιά μου,

σφάλματα αγάπης όλα δικά μου!

Είναι για αυτούς που μ ’αγάπησαν,

είναι για αυτούς που έχω αγαπήσει,

είναι για ‘ κείνους που χάθηκαν

μα απ’ την καρδιά μου δεν έχουν σβήσει...