• Αγαπητέ Θεέ, αν ζούμε μετά το θάνατό μας, τότε γιατί να πεθαίνουμε; Ρον,
• Αντί να αφήνεις τους ανθρώπους να πεθαίνουν και να φτιάχνεις άλλους, γιατί δεν κρατάς αυτούς που έχεις τώρα; Τζαίην.
• Αγαπητέ Θεέ, στις Αποκριές θα ντυθώ διάβολος. Σε πειράζει; Μαρνιέ.
• Αγαπητέ Θεέ, ο δάσκαλος λέει ότι ο Βόριος Πόλος δεν είναι στηνπραγματικότητα στη κορυφή. Μήπως έκανες και άλλα λάθη; Herbie.
• Αγαπητέ Θεέ, είσαι πραγματικός; Αν είσαι, κάνε κάτι γρήγορα. Χάριετ-Ανν.

Καλησπέρα. Πολλές φορές σκέφτηκα να ανοίξω ένα blog στο musicheaven και είναι άλλες τόσες φορές που η σκέψη να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με άλλους με συγκράτησε. Διάβασα αρκετά blogs εδώ μέσα και πάλι έλεγα΄: Όχι, δεν είναι σωστό. Στις δύσκολες καταστάσεις που πέρασα το 2013 σκέφτηκα ότι δεν είναι αξιοπρπεπές να φορτώνω του υπόλοιπους με τη γκρίνια, την ανασφάλεια και την απόγνωση μου. Ήρθαν όμως οι γιορτές και αποφάσισα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Να ανοίξω μια σελίδα από όπου θα μιλάω και θα μοιράζομαι αυτά που μου κάνουν εντύπωση, διαβάζω και ακούω.  Ο κανόνας που θεσπίζω είναι ότι δεν θα σας λέω τις μύχιες σκέψεις μου, γιατί δεν είναι για κανένα σας, είναι καταδικιές μου και είναι ο θησαυρός μου.  Λοιπόν ας αρχίσουμε με μια μικρή ιστορία από ένα παλαιό βιβλίο:

Πάνω εκεί στο Βορρά, σε μια χώρα που λέγεται Σβιθζοντ, υπάρχει ένας βράχος. Το ύψος του είναι 100 μίλια και άλλα τόσα είναι το πλάτος του. Μια φορά κάθε χίλια χρόνια, ένα μικρό πουλί πάει σ΄αυτό το βράχο κι΄ακονίζει το ράμφος του. Όταν ο βράχος αυτός θα λυώσει από αυτό το τρόχισμα, τότε μπορούμε να πούμε, πως πέρασε μιά και μοναδική μέρα της αιωνιότητας.

Και τώρα η προσωπική μου ιστορία:

Πάντα φοβόμουν να εκτεθώ δημόσια, αλλά  η ντροπή είναι κάτι που ξεπεράστηκε όταν  αντίκρισα πεντάχρονα παιδιά, τα οποία στο τέλος της παράστασης με αγκάλιασαν τιτιβίζοντας χαρούμενα. Επειδή όμως εσείς είστε ώριμοι ενήλικες, ας ξεκινήσουμε με την Οδό ονείρων του Μάνου Χατζιδάκι.

 Οδός ονείρων (Πρόλογος).

Πάντα πίστευα ότι για να είναι αληθινές οι ανθρώπινες σχέσεις  πρέπει οι συνομιλητές να γνωρίζουν ο ένας τον άλλο και να είναι ειλικρινείς  μεταξύ τους. Για το λόγο αυτό σκέφτηκα τα τραγούδια που σας προτείνω να ακούσουμε μαζί να έχουν αυτοβιογραφικό χαρακτήρα. Τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στα Γιάννενα και τα πρώτα μουσικά ακούσματα μου ήταν τα ηπειρώτικα τραγούδια. Ας ακούσουμε λοιπόν τη Κοντούλα Λεμονιά. Αργότερα έμαθα ότι αυτό το τραγούδι ήταν το αγαπημένο της γιαγιάς από τη Σμύρνη.

Στο τέλος του 1966, μετακομίσαμε στα Πατήσια , που τότε ήταν αλάνες και χωράφια. Από τότε ένοιωσα ότι ήμουν σπίτι μου  και το τραγούδι που ταιριάζει σε αυτή περίπτωση είναι το: «What a wonderful word» σε στίχους: Bob Thiele και μουσική George David Weiss ερμηνευμένο άψογα από τον Louis Armstrong.

Με την έναρξη της δικτατορίας  των συνταγματαρχών άρχισε μια σκοτεινή περίοδος για όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής των Ελλήνων, οπότε και άρχισε ο διπλανός να φοβάται το γείτονα. Μια από τις πολλές παρανοϊκές αποφάσεις της χούντας ήταν η απαγόρευση της μετάδοσης και ακρόασης της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη.  Η εξέγερση του Πολυτεχνείου  βρήκε στο τότε εξατάξιο γυμνάσιο θηλέων ένα τσούρμο έφηβες να ακούνε στο τρανζίστορ το ραδιοφωνικό σταθμό που στήθηκε από τους φοιτητές  και τη φωνή της Δαμανάκη να λέει : «Εδώ Πολυτεχνείο…».  Το Δεκέμβριο του 1973 ήταν ο μήνας που είδα πρώτη φορά μιούζικαλ  στον κινηματογράφο και πρώτη φορά που είδα τον πατέρα μου να ζορίζεται οικονομικά για να μας βγάλει εισιτήρια για το Βιολιστή στη στέγη στον συνοικιακό κινηματογράφο Καλιφόρνια. Επειδή είδαμε  τη ταινία αυτή  με δόσεις  και χάρη στις κρυφές οικονομίες της νοικοκυράς του σπιτιού, ας θυμηθούμε ένα τραγούδι από το εν λόγω μιούζικαλ.

Τα χρόνια κύλησαν σχετικά ήρεμα και ήρθε η ώρα των εξετάσεων για εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Ως μια καθώς πρέπει κοπέλα των 17 χρόνων τα είχα φορτώσει στο κόκορα, αλλά ο διάβολος έσπασε το ποδάρι του και πέτυχα στα ΚΑΤΕΕ (σημερινά ΤΕΙ) και το επόμενο τραγούδι είναι ότι πρέπει για αυτή τη περίπτωση.

Απογοητευμένοι οι γονείς μου και η απαξιωτική  χειρονομία της Πειραιώτισσας γιαγιάς  με έκαναν να νοιώσω  μια χαρά απαίσια και να αποστηθίσω το τραγούδι των Nino Rastelli Fr. ,  Louis Poterat και Dino Olivieri. Ας το ακούσουμε:

Μετά το τέλος των σπουδών μου στο Αιγάλεω city, ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω την ανέμελη ζωή και να πιάσω δουλειά στο τότε μεγαλόσχημο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Το τραγούδι : «Στη συγκέντρωση της Ε.Φ.Ε.Ε.»  του αγαπημένου Νιόνιου είναι  αυτό που περιγράφει την πρώτη μου μέρα στη δουλειά.

Όμως η επιθυμία μου για να αλλάξω το κατεστημένο , η οποία εκφραζόταν τότε από τα παρακάτω τραγούδια των Queen και των Gun’n’ Roses, γρήγορα εξανεμίστηκε από το στιβαρό κομματικό κράτος. Ας ακούσουμε τα δύο τραγούδια.

Έστριψε λοιπόν η βίδα και είπα να βγάλω και ένα Τμήμα Πανεπιστημίου, μπας και αλλάξει  η γκίνια. Έτσι έκανα και μια βόλτα στη Συγγρού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, από όπου τελείωσα το σωτήριο έτος 1980 τόσο . Τι «ευτυχία» και αυτή! (Η φράση είναι ειρωνεία).

Στα 32 χρόνια μου βρέθηκα μπόσικη και συνεπικουρούσης της οικογένειας έκανα το λάθος να δεχτώ ότι ήρθε η ώρα να νοικοκυρευτώ. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ναυάγιο και να γίνω σπασμένο καράβι που γράφει και ο Γιάννης Σκαρίμπας. Είστε γελασμένοι εάν νομίσετε ότι θα ακούσετε αυτό το τραγούδι. Για ακούστε για να μαθαίνετε τα αποτελέσματα μιας λάθος επιλογής.

Ευτυχώς, μετά αυτό το ατυχές γεγονός, γνώρισα την αληθινή φιλία και το κατάλληλο τραγούδι  είναι το ακόλουθο:

Επί μια πενταετία και πλέον χάρηκα την ελευθερία της εργένικης ζωής και από το 2001 έως το 2012 έζησα τη ζωή της Μαίρης Παναγιωταρά, όπως αυτή περιγράφεται στιχουργικά και μουσικά από το Λουκιανό Κηλαϊδόνη. Όμως δεν άντεξα άλλο, τραγούδησα το Διδυμότειχο μπλουζ και έφυγα από το κλοιό. Ας το ακούσουμε.

Οι πρώτοι πέντε μήνες του 2013 κύλησαν βασανιστικά αργά και επώδυνα, αλλά ας είναι καλά το MusicHeaven και μερικοί άνθρωποι διαμάντια που γνώρισα μέσα στη κοινότητα αυτή. Για το κλείσιμο του βιογραφικού μου διάλεξα τρία τραγούδια, τα οποία σας αφιερώνω με όλη μου την αγάπη.

Καλό σας βράδυ.