ή

"Οι πατρικές ευθύνες"

Πλήρωσα και το αγόρασα, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Μου το πούλησε ένας ασυνείδητος έμπορος ζωής, δίχως να νοιαστεί αν θα το φρόντιζα, αν θα το αγαπούσα, αν θα το προστάτευα από το κρύο και τους ανέμους. Αν ήμουν κατάλληλος ή έτοιμος να γίνω «πατέρας ενός δέντρου».

«Πότιζέ το κάπου κάπου.», μου πέταξε καθώς έφευγα. «Και βάλτο στον ήλιο.»

Κι εγώ, χαρούμενος και τρισευτυχισμένος με το νέο μου απόκτημα, γύρισα σπίτι και άρχισα να το κανακεύω και να το θαυμάζω. Τις πρώτες ημέρες το είχα συνεχώς στο νου μου, ξυπνούσα και έβγαινα αμέσως στο μπαλκόνι να το δω, να το ποτίσω, να το μετακινήσω προς  το σημείο με το περισσότερο φως, ξεχνώντας μέσα στον ενθουσιασμό μου πως ο ήλιος κινείται και πως είναι μάταιο να προσπαθείς να τον ακολουθήσεις.

Το καημένο το δεντράκι τα ανεχόταν όλα καρτερικά, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, καθώς - αφελώς σκεφτόμενος - δεν το είδα ποτέ να διαμαρτύρεται. Μα μήπως ήμουν και συνέχεια μαζί του; Αλίμονο, τα πρωινά έφευγα νωρίς και περνούσα όλη την μέρα μου στην δουλειά, με ένα σωρό άλλες έγνοιες και σκοτούρες. Κι όταν γυρνούσα τα απογεύματα, είχε ήδη νυχτώσει και - κατάκοπος καθώς ήμουν, δεν μπορούσα να ξεχωρίσω το χαμόγελο από την θλίψη.

Μήπως κάποια στιγμή έπαψα να το αγαπώ; Το σίγουρο είναι πως έπαψα να το σκέφτομαι, το ξέχασα για εβδομάδες απότιστο, μέχρι που κάποιος με ρώτησε πως τα πάω με το δεντράκι μου και τότε έτρεξα τρομαγμένος να το δω. Στεκόταν ακόμα στην θέση του, μα τα τέσσερα λεμονάκια με τα οποία ήταν κάποτε στολισμένο είχαν σκορπίσει στο μπαλκόνι.

Όσο κι αν κατηγόρησα τον δυνατό άνεμο και τις καιρικές συνθήκες, μέσα μου το ξέρω πως το φταίξιμο είναι δικό μου. Ήμουν υπεύθυνος γι’ αυτό το δεντράκι, ήταν καθήκον μου να το προστατεύσω από την σκληρότητα της φύσης, ήταν χρέος μου να αφουγκραστώ τα παραπονεμένα του τραγούδια τις νύχτες και να διακρίνω τις πικραμένες του ματιές τα πρωινά.

Και τώρα, απέμεινα μαζί του, το φροντίζω διπλά και τριπλά απ’ όσο συνήθιζα στις αρχές, κι ας είναι πλέον τέσσερις φορές λιγότερο όμορφο και φανταχτερό απ’ όταν το πρωτογνώρισα. Είμαι ακόμα υπεύθυνος για το δεντράκι, οι «πατρικές ευθύνες» δεν σταματούν εξαιτίας ενός μικρού ατυχήματος. Αντίθετα, πολλαπλασιάζονται, μα ευτυχώς κυριαρχεί πάντα η ελπίδα πως η επόμενη ημέρα θα είναι καλύτερη…