Ίσως να έχετε δει στα πεζοδρόμια κάτι στενές κίτρινες λωρίδες, με μια ξεχωριστή, ανάγλυφη υφή, η οποία δίνει μια παράξενη αίσθηση στο πέλμα. Ίσως να έχετε προσέξει ακόμη πως στο τέλος του πεζοδρομίου η λωρίδα αυτή αλλάζει και γεμίζει με μικρούς σβώλους, που επίσης ανιχνεύουμε ως κάτι το παράξενο.

Ομολογώ πως ποτέ μου δεν αναρωτήθηκα σοβαρά για ποιον λόγο υπάρχουν αυτές οι λωρίδες στα πεζοδρόμια. Τις θεωρούσα απλά διακοσμητικά στοιχεία και κάποιες φορές μάλιστα τις έβρισκα και ενοχλητικές, ειδικά όταν κουβαλούσα κάποια βαλίτσα ή όταν έδενα το ποδήλατό μου σε κάποιο δέντρο.

Σχετικά πρόσφατα όμως έμαθα την αλήθεια: αυτές οι λωρίδες είναι οδηγοί για τους τυφλούς. Από την αίσθηση στο πέλμα, μπορούν να καταλαβαίνουν πότε βρίσκονται σε πεζοδρόμιο και πότε τελειώνει ή αρχίζει το πεζοδρόμιο, ώστε να κινούνται με μεγαλύτερη ασφάλεια. Τι ιδιοφυής λύση! Και ακόμα, πόσο απλή! Ξοδεύουμε ίσως εκατομμύρια στις νέες τεχνολογίες, μα ίσως τελικά να μην βλάπτει να σκεφτόμαστε και λίγο πιο απλά ορισμένες φορές. Αρκεί να φέρνουμε στο κέντρο τον άνθρωπο...

Ωστόσο, η γνώση αυτής της αλήθειας μας οδηγεί σε ένα σωρό ακόμα σκέψεις.  Βλέποντας στα πεζοδρόμια, ακριβώς πάνω σ’ αυτές τις λωρίδες, μηχανάκια, αυτοκίνητα, ποδήλατα, ακόμα και στάσεις αστικού λεωφορείου, δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί ως πότε ο άνθρωπος θα παριστάνει τον τυφλό στους τυφλούς, ως πότε θα κρύβεται πίσω από φτηνές δικαιολογίες, ως πότε θα καταργεί μόνος του την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που με τόσο κόπο προσπαθούν ακόμα να διασώσουν ορισμένοι ρομαντικοί αιθεροβάμονες...

Μέσα σ’ αυτήν την τρελή καθημερινότητα, όπου όλα εξελίσσονται απίστευτα γρήγορα, το να έχεις χόμπυ μοιάζει μάλλον με περιττή πολυτέλεια. Γιατί να βάλεις στο πρόγραμμά σου κάτι που δεν σε ωφελεί άμεσα; Πολλές φορές λες ότι δεν βρίσκεις χρόνο, άλλες ότι δεν αισθάνεσαι καλά, άλλες ότι σου έτυχε κάτι ξαφνικό. Χίλιες δυο δικαιολογίες προς το μόνο πρόσωπο από το οποίο δεν θα έπρεπε να κρύβεσαι: εσένα.

Κάποιες φορές αναγκάζεσαι να τα ξεκινήσεις πάλι με το ζόρι, όπως μπορεί να συμβεί για παράδειγμα με την γυμναστική που στην συστήνει ο ορθοπεδικός για να ξαναβρείς την φόρμα σου (όπως συνέβη σε μένα σήμερα). Μόνο που τότε το χόμπυ παύει να είναι χόμπυ και θυμίζει περισσότερο θεραπευτική αγωγή παρά ψυχαγωγία. Το σημαντικότερο τότε είναι να μετατρέψεις την «θεραπεία» σε «χαρά».

Το πρόβλημα είναι πως υπάρχουν χόμπυ για τα οποία κανένας αληθινός γιατρός δεν θα σου πει ποτέ να ασχοληθείς ξανά μαζί τους. Αν όμως υπήρχε ένας γιατρός των χόμπυ, σίγουρα θα μπορούσε να σου πει «Ξέρεις, πρέπει να παίξεις ξανά κιθάρα» ή «Λυπάμαι που το λέω, αλλά πρέπει να αρχίσεις και πάλι να ζωγραφίζεις πριν να είναι πολύ αργά». Και τότε θα ακολουθούσες αναγκαστικά την συμβουλή του. Ίσως να γκρίνιαζες και λίγο αλλά θα την ακολουθούσες.

Μην περιμένεις ωστόσο να χτυπήσει μέσα σου το καμπανάκι αυτού του γιατρού για να ξεκινήσεις ξανά αυτό που άφησες μισό. Μην επιτρέψεις την επανεμφάνιση ενός χόμπυ ως θεραπευτική αγωγή. Έχεις πάντα καιρό να ξαναβρείς την χαμένη χαρά της δημιουργίας!