Ξεκίνησα τα Τετράδια Κιθάρας χωρίς να περιμένω και πολλά. Φανταζόμουν πως μάλλον θα σταματούσαν σύντομα, λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος. Και από τον κόσμο, και από μένα. Ευτυχώς, τίποτα τέτοιο δεν συνέβη κι έτσι κύλησε ένας χρόνος και κάτι από την έναρξη των τετραδίων.

Νομίζω πως μέχρι τώρα έχουμε καλύψει αρκετό έδαφος και έχουμε δει αρκετά πράγματα. Ευτυχώς δεν τα μάθαμε όλα! Ευτυχώς υπάρχουν ένα σωρό ακόμη πράγματα να δούμε και έτσι η ενασχόληση με την κιθάρα θα είναι πάντοτε ενδιαφέρουσα!

Όμως, αναγκαστικά θα γίνουν κάποιες αλλαγές. Τον Νοέμβριο μπαίνω φαντάρος. Άγνωστη ακόμα η ακριβής ημερομηνία, άγνωστο και το σώμα. Αυτό σημαίνει πως νέες ενότητες θα προστίθενται μάλλον τακτικά μέχρι τον Νοέμβριο και από εκεί και πέρα θα προστίθενται μεν, αλλά πιο άτακτα από ποτέ! Ίσως στον ελεύθερο χρόνο μου να γράφω κάποιες ενότητες και να τις ανεβάζω όλες μαζί. Ίσως και να μην μπορώ να κάνω ούτε και αυτό ή πάλι να έχω άφθονο ελεύθερο χρόνο. Αυτό δεν μπορώ να το προβλέψω από τώρα.

Μια λύση που σκέφτηκα και θα δοκιμάσω είναι η εξής:

Έχω αποφασίσει σχεδόν για το μεγαλύτερο μέρος της ύλης του τρίτου τετραδίου. Η ύλη θα αναρτηθεί στην σελίδα των τετραδίων και θα είναι διαθέσιμη σε οποιονδήποτε θα έχει φτάσει μέχρι και την τελευταία ενότητα. Έτσι, αν θέλει, θα μπορεί να διαβάσει μόνος του το κομμάτι που θα διάβαζε αν τα τετράδια λειτουργούσαν κανονικά. Φυσικά δεν θα έχει τις απαραίτητες επεξηγήσεις, αλλά αυτό δεν το θεωρώ μειονέκτημα γιατί αφού κάποιος φτάσει στην 40η (όταν με το καλό προστεθεί) ενότητα των τετραδίων θα μπορεί πιστευώ να διαβάσει μόνος του κάποιο κομμάτι, με την βοήθεια του midi και του δωρεάν προγράμματος PowerTab (θα προστεθεί σύντομα μια ενότητα γι’αυτό το πρόγραμμα). Όσο για την θεωρία, θα προσπαθήσω να δημιουργήσω μια ενότητα με όλη την απαραίτητη θεωρία (είχα σαν στόχο τις υπόλοιπες κλίμακες και ίσως και συγορδίες).

Το πρόβλημα της δημιουργίας των midi θα είναι βέβαια πιο σημαντικό, αλλά σ’ αυτό ελπίζω πως θα βοηθήσετε κι εσείς! Όσοι έχετε κάποιο πρόγραμμα δημιουργίας αρχείων midi (όπως το PowerTab), θα ήσασταν πρόθυμοι να ξοδέψετε 5-10 λέπτα για να γράψετε ένα midi και να το ανεβάσετε σε κάποια σελίδα για να το πάρουν και οι υπόλοιποι; Ακούω και δέχομαι ευχαρίστως προτάσεις!

Ίσως τελικά να είναι καλύτερα έτσι. Ούτως ή άλλως, ο κύριος σκοπός των τετραδίων είναι να μάθει κάποιος να διαβάζει μόνος του κομμάτια, ειδικά αν δεν μπορεί (για οποιονδήποτε λόγο) να πάει σε ωδείο ή δάσκαλο. Άλλωστε, μετά και από αυτόν τον χρόνο (με ολοκληρωμένο το τρίτο τετράδιο και ίσως και κάποιο τέταρτο) σκόπευα να ασχοληθώ με τις ενότητες του πρώτου τετραδίου και σπάνια θα πρόσθετα νέες ενότητες, κι αυτό γιατί δεν θα είχε και πολύ νόημα το να σας δεσμεύω στο διάβασμά σας. Θα σας έδινα κάποιες προτάσεις για την ύλη, αυτό όμως θα ήταν πλέον δική σας απόφαση.

Ας δούμε λοιπόν πως θα πάει αυτό το πρώτο τεστ!

Εύχομαι καλή συνέχεια σε όλους! Μακάρι να τα λέμε συχνά και μετά τον Νοέμβριο!

Ευγένιος Αστέρις

Με τα μάτια κολλημένα πίσω από το μεγάλο τζάμι του κινούμενου τραίνου, προσπαθούσα να αποφύγω τις αντανακλάσεις του γυαλιού και να εισέλθω ολοκληρωτικά στο παράξενο εκεινο ηλιοβασίλεμα. Παράξενο στην επιλογή των χρωμάτων. Αλήθεια, πως του ήρθε να ντυθεί έτσι;

Κυρίαρχο παντού ήταν το φως. Τα πάντα ήταν φως. Άλλοτε κιτρινωπό, άλλοτε χρυσαφί, κάποιες φορές πορτοκαλί και ίσως και λίγο από το γνώριμο βαθυκόκκινο. Μα οι αποχρώσεις ήταν κάπως άγνωστες, σίγουρα το καινούργιο υπήρχε διάσπαρτο παντού.

Η φύση γιόρταζε την ολοκλήρωση μιας μέρας και την αρχή μιας νύχτας. Τι όμορφη, τι γιορτινή γιορτή! Το φως έφευγε για ταξίδι, γινόταν λοιπόν να μην το γιορτάσει, να μην χορέψει όσο μπορούσε;

Τα σύννεφα ήταν σκούρα, με μια υποψία ασημιού στις ράχες τους. Συμπαγείς σκούροι όγκοι στεριάς μέσα στην θάλασσα του φωτός. Και κάποια από αυτά, ίσως τα πιο παιχνιδιάρικα, μικρά πλοιάρια, κινούμενα με την πνοή του ανέμου, αν και χωρίς πανιά.

Ήταν ένα χορευτικό παιχνίδι, μια γιορτή, μα θα μπορούσες άνετα να πιστέψεις πως είχες μπροστά σου το στιγμιότυπο ενός πολέμου, την εικόνα μιας αδιάκοπης μάχης. Κάπου κάπου το φως κατακτούσε νέα εδάφη διαπερνώντας οριστικά τα σύννεφα και άλλες φορές έχανε περιοχές, υποτασσόταν στην μαύρη απουσία χρωμάτων που έφερνε αναγκαστικά η κίνηση της γης. Μπορείς να τα βάλεις με τους νόμους της φύσης; Ούτε και το φως μπορεί.

Το τραίνο σφύριξε δυνατά και άλλαξε πορεία. Η εικόνα κρύφτηκε και μόνο ένα μικρό κομματάκι της ξεχώριζε. Ένα μικρό, με κέφι καμωμένο, κόσμημα χρυσού και ασημιού. Ίσως να μου ήταν κι αυτό αρκετό για να χορτάσω το ακόμη πεινασμένο μου βλέμμα.

Φτάνοντας στον προορισμό μου, έψαξα για το φως, μακριά από τα τεχνητά μέσα του σιδηροδρομικού σταθμού. Όλα είχαν τελειώσει, ο ήλιος είχε δύσει εδώ και ώρα και μόνο το φεγγάρι απόμενε να θυμίζει κάτι από το προηγούμενο θαύμα...

Παίρνοντας το πλοίο από την Ουρανούπολη για τις μονές του Αγίου Όρους, περικυκλωθήκαμε από γλάρους! Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιον λόγο οι γλάροι ακολουθούν τα πλοία... Μήπως επειδή στα κύματά τους μπορούν να βρίσκουν πιο εύκολα τροφή, με την τόση ανακατωσούρα που προκαλούν; Ή έχουν μάθει πια πως οι επιβάτες των πλοίων θα τους δώσουν φαγητό, για να χαρούν πιο πολύ την συντροφιά τους;

Ίσως και τα δύο, ίσως τίποτα από αυτά. Μπορεί ο λόγος να είναι και απλούστερος: στους γλάρους αρέσουν τόσο τα παιχνίδια με τα κύματα και με τα πλοία και γι’ αυτό βρίσκονται εκεί. Πρέπει να είναι σίγουρα πολύ διασκεδαστικό να πετάς πίσω, μπροστά, γύρω, από ένα πλοίο που κινείται με ταχύτητα και κινδυνεύεις κάθε φορά να σε χτυπήσει. Ή ακόμη και το να σε τραβήξει πίσω ο δυνατός άνεμος και να κάνεις διάφορες τούμπες στον αέρα μέχρι την στιγμή που θα ισορροπίσεις μια ανάσα πριν το κύμα θα είναι ίσως διασκεδαστικό για έναν γλάρο.

Αυτή η προσέγγιση του γλάρου-παιδιού που παίζει πετώντας μου αρέσει πιο πολύ από την πιο πεζή του γλάρου-κυνηγού που έρχεται μόνο για το κέρδος της τροφής. Μπορεί βέβαια και να τα συνδυάζει μια χαρά και τα δύο!

Προσπάθησα να τραβήξω μερικές φωτογραφίες, επηρεασμένος από τον γλάρο Ιωνάθαν. Ήταν τόσο δύσκολο! Πόσες άκυρες λήψεις μέχρι να μείνω ελαφρώς ευχαριστημένος… Μα και πόσο όμορφη εκείνη η στιγμή! Φωτογράφιζα συνεχώς, κάποιες φορές χωρίς να βλέπω το αποτέλεσμα... Όταν βέβαια επέστρεψα, είδα όλες τις φωτογραφίες, ξανά και ξανά. Διάλεξα μία για να την μοιραστούμε. Δεν θα είναι το ίδιο σαν να ήσασταν εκεί, αλλά ίσως ακούσετε κάποιο μικρό φτερούγισμα! Και βέβαια, αν διαβάσετε το βιβλίο, ο κόσμος σας θα γεμίσει ξαφνικά με φτερά!

Είναι λάθος αυτό που άκουγα και νόμιζα, πως με το που φτάνεις στο Άγιο Όρος ο χρόνος σταματάει αμέσως και νιώθεις εντελώς ξαφνικά πως βρίσκεσαι σε έναν άλλον κόσμο. Τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει, καμιά απότομη αλλαγή. Κατεβαίνοντας από το φέρυ μποτ που πήραμε από την Ουρανούπολη δεν ένιωθα και πολύ διαφορετικά απ’ όσο ένιωθα όταν επισκεπτόμουν τις μονές των Μετεώρων.

Πόσο διαφορετικό είναι όμως το κλίμα όταν κάνεις τον πρώτο σου περίπατο και αρχίζεις να εξερευνείς τον τόπο! Πόσο ήρεμο! Όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου νιώθεις αυτήν την ηρεμία... Και πρώτα απ’όλα στην θάλασσα, την ακούς να τραγουδάει ήρεμα και αργόσυρτα, με το κύμα να έρχεται απαλά στις ακτές και να γαληνεύει την ψυχή σου. Στα καθαρά γαλαζοπράσινα νερά της δεν υπάρχει τίποτε το κρυφό, όλα είναι φανερά, όλα γιορτάζουν, βυθός και ψάρια σε κοιτάζουν στα μάτια και σου χαμογελάνε.

Κι αν σηκώσεις το βλέμμα ψηλότερα θα αντικρύσεις τον ουρανό, απέραντο, καταγάλανο, κάπου κάπου με μικρά ορεξάτα για παιχνίδια συννεφάκια, και φυσικά με χίλια δυο χρώματα την ώρα της δύσης! Ποιος μπορεί άλλωστε να ζωγραφίσει καλύτερα από τον Θεό και την φύση ένα ηλιοβασίλεμα;

Και το πράσινο, τόσο πολύ, τόσο γεμάτο, τόσο αρμονικά δεμένο με τις πέτρες, ένα αληθινά όμορφα κεντημένο χαλί χρωμάτων… Αληθινό περιβόλι της Παναγίας, όπως το λένε.

Η ηρεμία του τόπου συμπληρώνεται από την ηρεμία των μοναχών. Με γαληνεμένη ψυχή, με μάτια που λάμπουν από κάποια ανεξήγητη χαρά, με το γέλιο πάντα πρόχειρο, σαν παιδιά... Και όταν μιλάνε, με πόση προθυμία σου αποκρίνονται και με πόση αγάπη σου συμπεριφέρονται!

Το μοναστήρι ήταν δίπλα στο κύμα και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χάρηκα που και το παράθυρό μας ήταν σχεδόν πάνω από την θάλλασσα! Την νύχτα έμεινα ξάγρυπνος, προσπαθώντας να χορτάσω τον ήχο του κύματος και την λάμψη των αστεριών...

Συνολικά έμεινα δύο μέρες και επισκέφθηκα δύο μονές, μα φεύγοντας από την πρώτη κιόλας μονή ένιωθα πως είχα χάσει πραγματικά το μέτρημα του χρόνου και δεν μπορούσα να υπολογίσω αν είχα μείνει όντως μια μέρα ή τρεις ή και περισσότερο...