Έχω χορτάσει ουρανό... Κι όμως, κάθε πρωί ξυπνάω πεινασμένος. Κι αυτό είναι ένα πρόσθετο κίνητρο για να ξεκινήσει μια νέα μέρα.
Τις ώρες της γυμναστικής, της αναμονής για αναφορά, της εκπαίδευσης, της αγγαρείας. Και βέβαια, και στον ελεύθερο χρόνο μας. Ο ουρανός είναι πάντα φίλος, πάντα κάτι έχει να σου πει, πάντα θα σου δώσει κουράγιο.
Τα πρωινά φλέγεται και σιγά σιγά χρυσίζει. Γεμίζει χρώματα, δημιουργεί εικόνες, αφηγείται ιστορίες για την νύχτα που μόλις πέρασε. Χαιρετάει τον ήλιο, του δίνει χαιρετίσματα από το φεγγάρι, και η μέρα ξεκινά με τα σύννεφα να παίζουν σαν παιδιά. Και το σούρουπο, αντίστροφα, χρυσίζει κι έπειτα φλέγεται μέχρι που απλώνεται το σκοτάδι και βγαίνουν τα άστρα.
Καθημερινά κλέβω δευτερόλεπτα και τα αφιερώνω στον ουρανό. Είναι ένα δώρο και μια ελπίδα να κοιτάς ψηλά, να μην σταματάς το βλέμμα στις κορυφές των δέντρων, να συμπληρώνεις το χάος της πεδιάδας.
Αυτές τις μέρες ίσως έκανα μια διαφορετική, σαφώς πιο πεζή και απλοϊκή, ανάγνωση του Ρίτσου:
«Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό»,
«αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο».
Υ.Γ. Η ορκωμοσία έγινε, η πρώτη άδεια δόθηκε. Παρόλο το ζόρι της εκπαίδευσης, τα περνάω όμορφα γιατί κάνουμε καλή παρέα με τα παιδιά. Όλοι τις ίδιες ανησυχίες έχουμε και όλοι πάνω κάτω αρχίζουμε σιγά σιγά να καταλαβαινόμαστε και να μοιραζόμαστε πράγματα. Σταδιακά πέφτουν τα προσωπεία και ξεγυμνώνεται η αλήθεια. Κι αυτό είναι που μετράει...
7 σχόλιαΟ καιρός περνάει γρήγορα όταν περνάς καλά. Και κάπως έτσι έφτασε ο καιρός για τον στρατό.
Τέλη Ιουλίου έκοψα την αναβολή. Κάθε μέρα του Αύγουστου ένιωθα κάπως σαν να έμπαινα την επόμενη. Τότε μου φαινόταν μικρό το διάστημα από τον Αύγουστο μέχρι τον Νοέμβριο. Μα έκανα λάθος. Ήταν αρκετός καιρός για να κάνω ένα σωρό πράγματα. Ίσως έτσι να βίωσα καλύτερα και την έννοια του χρόνου. Αν βάλεις κάτω ένα τρίμηνο και πεις πως είναι ένα τρίμηνο, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, εκτιμάς την αξία του. Και αυτό μάλλον θα έπρεπε να το σκέφτομαι και για κάθε μέρα ξεχωριστά.
Κάπου στα μισά του Σεπτεμβρίου σταμάτησα να σκέφτομαι πλέον τον χρόνο. Εκείνο τον καιρό υπήρξα ευτυχισμένος όσο ποτέ άλλοτε στην ζωή μου. Ξυπνούσα ό,τι ώρα ήθελα, κοιμόμουν όσο ήθελα, έβγαινα όσο ήθελα, δεν είχα υποχρεώσεις. Με την (πρώτη) σχολή είχα ξεμπερδέψει και επιτέλους ήταν Σεπτέμβριος και δεν είχα εξεταστική. Και δουλειά δεν χρειαζόταν να βρω γιατί πολύ απλά «Ποιος θα προσλάμβανε κάποιον που σε ένα μήνα πάει στρατό;»...
Μην φανταστείτε πως είμαι τόσο τεμπέλης! Μα τεμπέλιασα αρκετά, ίσως μάλιστα να παρατεμπέλιασα, μα όπως και να ’χει, το χάρηκα!
Σήμερα είναι Σάββατο. Δευτέρα μπαίνω. Δεν έχω ξαναπάει στην Νιγρίτα Σερρών. Θα είναι κάτι καινούργιο από πολλές απόψεις και ελπίζω να είναι και κάτι όμορφο.
Σας αποχαιρετώ λοιπόν για κάποιον καιρό... Σίγουρα θα σας γράψω εντυπώσεις με την πρώτη ευκαιρία!
Να είστε όλοι πάντα καλά,
να δημιουργείτε,
να χαμογελάτε,
να αγαπάτε,
να ζείτε!
7 σχόλιαΤι μέρα η χθεσινή! Λαμπερή, ζεστή, γλυκιά, οικογενειακή, γεμάτη! Όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι μια Κυριακή άλλωστε!
Και πόσο όμορφη! Την έντυσε ο ήλιος, που χθες εμφανίστηκε και πάλι, λες και ξέχασε όλη την παγωνιά των προηγούμενων ημερών. Πως να μην είναι όμορφη λοιπόν μια μέρα στολισμένη με ηλιαχτίδες;
Βρισκόμασταν οικογενειακώς στον Βόλο. Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει αλλά όταν βρίσκεσαι σε τόπο με θάλασσα και ήλιο, δεν μπορείς να μείνεις σπίτι!
Πήραμε λοιπόν το σαραβαλάκι μας και ξεκινήσαμε για τα Καλά Νερά Πηλίου! Εκεί να δείτε κόσμο! Χαλασμός Κυρίου! Αφού τελικά βρήκαμε με το ζόρι θέση να παρκάρουμε, κάναμε μια βόλτα στην παραλία.
Στα Καλά Νερά η παραλία είναι μπροστά στον δρόμο. Κάνεις μπάνιο και δίπλα σου είναι ο δρόμος, με αυτοκίνητα, ανθρώπους, καφετέριες και εστιατόρια. Δεν είναι άσχημα όμως, ίσα ίσα που έτσι θυμίζει περισσότερο νησί.
Φυσικά εμείς καθίσαμε κυρίως στην πλευρά των μαγαζιών, μιας και δεν είχαμε προγραμματίσει τίποτα για κολύμπι! Υπήρχαν όμως και κάποιοι γενναίοι που βουτήξανε και στην συνέχεια στέκονταν βρεγμένοι να στεγνώσουν στον ήλιο. Πραγματικά τους θαύμασα αυτούς τους ανθρώπους, που ήταν μάλιστα και κάποιας ηλικίας!
Κατεβήκαμε κι εμείς στην θάλασσα μετά το καφεδάκι. Βουτήξαμε τα χέρια μας στην αρμύρα, παίξαμε με πλατιές πετρούλες, είδαμε τους ψαράδες με τα καλάμια τους, αφεθήκαμε στο κύμα... Ίσως και να κάναμε κι εμείς ένα μπάνιο, αν μετράει σαν τέτοιο εκείνο το βρέξιμο των χεριών...
Και στο τέλος, ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα μας συνόδευσε σ’ όλο τον δρόμο του γυρισμού.
Ήταν ένα μικρό καλοκαίρι μέσα στο φθινόπωρο. Όπως οι Αλκυονίδες μέρες τον χειμώνα. Κι ας ήταν μια μέρα μόνο, ήταν γεμάτη και γι’ αυτό καθόλου λίγη.
Οι κρύες μέρες μου άφησαν πάντως το δώρο τους, ένα γερό κρυολόγημα που με κάνει να βήχω συνεχώς. Ευτυχώς γίνομαι καλύτερα σιγά σιγά. Μέσα μου πιστεύω πως βοήθησε λίγο και ο χθεσινός ήλιος. Για να δούμε λοιπόν...!
2 σχόλια