Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στα Χριστούγεννα είναι η απλότητα και η γαλήνη που τα περιβάλλει. Κι ίσως αυτό να είναι και το "μαγικό πνεύμα των Χριστουγέννων", γιατί σίγουρα μας γαληνεύει και μας λιγάκι.

Κι έτσι, όσο αγχωμένοι και να είμαστε τρέχοντας πάνω κάτω σαν ζουρλαμένοι για να προλάβουμε δώρα και επισκέψεις, κατά βάθος το χαιρόμαστε! Όλοι χαιρόμαστε να μιλάμε στους άλλους, να λέμε τα νέα μας και να ανταλλάσσουμε ευχές, ακόμη και με αυτούς που είχαμε να τους δούμε ένα χρόνο... Κι αυτό είναι τόσο μαγικό και τόσο λυπηρό μαζί, γιατί όταν τελειώνουν οι γιορτές κάνουμε πάλι να τους μιλήσουμε ένα χρόνο...

Αλλά ας μην αναφέρουμε λυπηρά πράγματα...

Λοιπόν, την μέρα των Χριστουγέννων, ξυπνάμε από πολύ πρωί για να φάμε την πεντανόστιμη τηγανιά, αψηφώντας όλες τις ιατρικές συμβουλές. Και μετά περιμένουμε να έρθουν οι γείτονες να «κλέψουν» από την δικιά μας τηγανιά αλλά και να πάμε κι εμείς σ’ αυτούς για να δούμε τι σόι τηγανιά φτιάξανε. Και έχει κάτι το μαγικό αυτό το ταξίδι μέσα στις γεύσεις, γιατί είναι μια μέρα που σου ανοίγουν όλοι πρόθυμα την πόρτα τους και τσακίζονται να μοιραστούν μαζί σου το φαγητό τους. Και με την φτωχική τηγανιά σου ταίζεις ολόκληρη την γειτονιά. Δεν είναι θαύμα αυτό; Έχει όμως και κάτι το λυπηρό μέσα του αυτό το θαύμα, γιατί ξάφνου σκέφτεσαι πως οι καημένοι οι πλούσιοι έχουν του κόσμου τα φαγητά αλλά κανέναν φίλο για να τα μοιραστούν, έτσι καλά κρυμμένοι που είναι πίσω από τα πλούτη τους...

Αλλά ας μην αναφέρουμε λυπηρά πράγματα...

Ας πάμε στους δρόμους, όπου γίνεται πανικός! Όλοι είναι έξω, αγοράζουν, κοιτάζουν τα μαγαζιά, πηγαίνουν για καφέ και πορτοκαλάδα! Εκεί έξω είμαστε κι εμείς,  περπατάμε στον δρόμο φορτωμένοι με σακούλες και τσάντες γεμάτες δώρα! Ο Άγιος Βασίλης έρχεται και φέτος, είναι εδώ για μας, για τους μικρούς και τους μεγάλους! Τι κρίμα όμως που κάποια παιδιά αναγκάζονται να πουλάνε σπίρτα για να ζήσουν... Τι κρίμα που τόσα χρόνια μετά δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από το παραμύθι του Άντερσεν... Τι κρίμα να προσπερνάμε αυτά τα παιδιά αδιάφοροι, μεθυσμένοι από την δική μας υλική ευτυχία...

Αλλά ας μην αναφέρουμε λυπηρά πράγματα...

Κάπου, ψηλά, κάποιος βλέπει όλα τα δυσάρεστα και φροντίζει για όλα τα παρατημένα παιδιά Του. Και τα μάτια Του χύνουν καυτά δάκρυα που παγώνουν από το κρύο και φτάνουν σε μας σαν λεπτό, απαλό, όμορφο χιόνι... Είναι το δώρο Του προς όλους μας. Γιατί στον χιονοπόλεμο κανείς δεν ξεχωρίζει κι αυτό μας κάνει να θυμόμαστε πως αυτή τη μέρα μοιραζόμαστε όλοι μας την ίδια χαρά...