ΑΠΟ ΕΛΕΝΗ ΣΕ ΕΛΕΝΗ

ΣΧΟΛΕΙΟ – Η ΕΛΕΝΗ Η ΣΥΜΜΑΘΗΤΡΙΑ

Ως πολύ ψηλό παιδί, ως πολύ αθλητικό, αλλά και ως καλός μαθητής, είχα τις επιρροές μου, τις κατακτήσεις μου, δε μπορώ να πω.
Όλα πήγαιναν καλά ως τη στιγμή που το Δημοτικό Σχολείο και ο Πρώτος, της Μέσης Εκπαίδευσης Κύκλος, έφτανε στο τέλος του.
Στην ΣΤ΄ Δημοτικού, στην περίοδο των Γυμναστικών Επιδείξεων περίπου, ήρθε ο έρωτας να με επισκεφθεί.
Επισήμως και για πρώτη φορά.
Καλοντυμένος, ψηλός λυγερός ροδοκόκκινος, με σύστησε με τη συμμαθήτριά μου Ελένη Τ. η ταχυπαλμία έφερνε σβούρα τα σωθικά μου.
Η ξέφρενη καρδιά μου, ακολουθούσε ρυθμούς δαιμονισμένων ταμ-ταμ-ιστών, που στη ζούγκλα του Τζώνυ Βαϊσμίλερ και συνονόματού του Κισμίλερ, δεν είχαν ακόμη ακουστεί. Η Τσίτα καρδούλα μου, στο ξύπνιο χοροπηδητό της, με έκανε να τρέμω σύγκορμος. Το ύπουλο δε νύκτιο τρεχαλητό της, με άφηνε άυπνο μέχρις πρωίας.
Τα πρωινά της καζούρας και του ρεζιλικιού της συμμαθητείας, ήταν από πολύ όμορφα έως του αντικειμένου της υπεράσπισης της τιμής της αγαπημένης μου.
Υπήρχε άλλωστε και ένα επιβαρυντικό στοιχείο.
Το δερματικό ιδίωμα του κάτω μέρους του προσώπου της, ήταν και η αφορμή να την υπερασπίζομαι σθεναρά.
Ερήμην της βέβαια.
Το πιο ερυθρό της δεξιάς κάτω παρειάς της, έως και του ύψους του λαιμού της, είχε ως αφορμή την προσωνυμία-παρατσούκλι κοκκινολαίμης.
Άφριζα και κόρωνα κάθε που το άκουγα από κάποιον. Κοκκίνιζα και άστραφτα, κάθε που τη μαχαιριά την απηύθυναν σε μένα. Μέχρις αψιμαχιών και κοκορομαχιών έφτανε το ειρωνικό, αυτό, της χλεύης της, αντικείμενο.
Τα ραβασάκια εν τω μεταξύ, πήγαιναν κι έρχονταν. Τα ερωτόλογα, τής ΣΤ΄ Δημοτικού, μοναδικά κι ανεπανάληπτα. Οι επισκέψεις, οι απρόσκλητες, στο σπίτι της, απ’ έξω, πάρα πολλές. Τα τηλεφωνήματα –των άρτι νέων τηλεφώνων στην επαρχιακή μας πόλη- αδιάκοπα και σημαντικά. Μέχρις της στιγμής της κατ’ ιδίαν και κατά πρόσωπον αναμέτρησης.
Ραντεβού: στο μονόζυγο. Δίπλα στο κάγκελο. Εντός του προαυλίου χώρου του σχολείου.
Ώρα: το πέρας της διδακτικής ώρας. Το μεσημέρι.
Πρόσωπα: εγώ κι αυτή.
Βοηθοί: η φίλη της και ο φίλος μου.
Λόγος: ερωτική εξομολόγηση.
Πρόσκληση: δική μου;
Αποδοχή: ναι.
Έκπληξη: σαφώς.
Το σκηνικό: η Ελένη στο εσωτερικό μαντράκι των κάγκελων, στη γωνία του μονόζυγου. Από δίπλα της η φίλη της. Όρθιος εγώ, μπροστά στην Ελένη. Η Ελένη καθισμένη στο πεζούλι που στηρίζονταν τα κάγκελα. Πλάι μου πίσω μου, ο φίλος μου.

Η απόσταση μέχρι τον ουρανό γνωστή.
Η απόσταση μέχρι τον ήλιο γνωστή επίσης.
Η απόσταση μέχρι το φεγγάρι κι αυτή γνωστή.
Η απόσταση μέχρι τον απέναντι τον απέναντι τοίχο, πενήντα περίπου μέτρα.
Η απόσταση μέχρι το σκάμμα τριάντα περίπου μέτρα.
Η απόσταση μέχρι εκείνη την πέτρα, δέκα περίπου μέτρα.

Ο λόγος στην Ελένη:
-Γιατί ήθελες να συναντηθούμε;
-Γιατί σ’ αγαπώ.
-Κι εγώ σ’ αγαπώ.
-Εγώ σ’ αγαπώ πιο πολύ.
-Πόσο πολύ;
-Σ’ αγαπάω μέχρι τον ουρανό. Εσύ;
-Εγώ μέχρι τον ήλιο.
-Κι εγώ μέχρι το φεγγάρι.
-Ε! Τότε εγώ σ’ αγαπάω μέχρι τον απέναντι τοίχο.
-Κι εγώ μέχρι το σκάμμα.
-Εγώ μέχρι εκείνη την πέτρα.
-Εγώ μέχρις εδώ, (το σημείο μου).
-Κι εγώ καθόλου.
-Ε! Ούτε κι εγώ.
-(Στη φίλη της) πάμε να φύγουμε.
-(Στο φίλο μου), κι εμείς!!!

Αυτό το χαμόγελο κι αυτό το βούρκωμα στα μάτια που έχω, Ελένη, αυτή τη στιγμή, το έχω όλα τα χρόνια που πέρασαν από τότε, κάθε φορά που σκέφτομαι αυτή τη σκηνή.
Και σ’ αγαπάω το ίδιο αγνά, από τον ουρανό, μέχρι το ανάμεσα σημείο σε μας.
Δεν έχω μάθει νέα της.
Όμως από τότε έμαθα να γίνομαι πιο διαλεκτικός, προσαρμοστικός, συζητήσιμος, ολιγαρκέστερος, συγκαταβατικότερος.

Στο Γυμνάσιο χώρισαν τα τμήματα. Χώρισαν τελείως οι ζωές. Χώρισαν και οι πόλεις.
Εύχομαι κάθε ευτυχία.

ΜΕΣΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΟΣΗΣ ΝΕΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ:

1. ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ:

Κάποτε το ραδιόφωνο ήταν μια υπέροχη συντροφιά...

Οι μοδίστρες άκουγαν, με τη βελόνα στο ρούχο και το δάκρυ στα μάτια,

τις ραδιοφωνικές φωνές που ερωτεύονταν χώριζαν ή παντρεύονταν,

στις δακρύβρεκτες ιστορίες αγάπης των ερτζιανών.

Οι πολιτικοποιημένοι, άκουγαν "ντόιτσε βέλλε" "μπι μπι σι" τη "φωνή της Μόσχας",

για να ενημερωθούν αντικειμενικά.

Οι ποδοσφαιρόφιλοι, τις ζωντανές αναμεταδώσεις των αγώνων κάθε Κυριακή μεσημέρι.

Οι θεατρόφιλοι, το "Θέατρο της Κυριακής", της "Δευτέρας" της "Τετάρτης"...

Οι ερωτευμένοι ή οι επίδοξοι εραστές, κολλημένοι στις συχνότητες,

άκουγαν τις αφιερώσεις, που ταξίδευαν με μοναδικό ρυθμό, από το στόμα του εκφωνητή παρουσιαστή, πολλές φορές πειρατή, μέσα από το στούντιο,

κατευθείαν στις καρδιές και στις αισθήσεις των ακροατών.

Οι φίλοι της Όπερας και του κλασικού τραγουδιού τα δικά τους.

Ολόκληρη η μέρα, περνούσε με πολύ ραδιόφωνο και πολύ Μουσική.

Οι εκπομπές του τραγουδιού, μοναδικές.

Με υπέροχες φωνές και μοναδικούς σπόνσορες τις εταιρίες παραγωγής τους,

ενημέρωναν για κάθε τι νέο, στο χώρο του άσματος.

Ένας κόσμος, που μύρια όσα, είχε προβλήματα, ακούμπαγε τη σεμνή του μοναξιά,

την αυτοσυγκέντρωσή του, στη δύναμη των ερτζιανών.

Τα κύματα μεσαία, μακρά, βραχέα και υπέρ-βραχέα.

Τα προβλήματα, φτώχειας, εξορίας, φυλακής, μετανάστευσης, παραπετάσματος.

Ένα πιάτο άδειο στο τραπέζι... σχεδόν σε κάθε σπίτι...

Ένα ραδιόφωνο ανοιχτό σε κάθε καρδιά...

Ο σύντροφος Τραγούδι, ακολουθούσε πιστά τα βήματα, των σκιών ανθρώπων,

τους έλεγε ένα ελπιδοφόρο αύριο πως έρχεται,

μέσα από τους πονεμένους ή χαρμόσυνους στίχους,

που ακούγονταν από το ραδιόφωνο.

Το ραδιόφωνο που ήταν προέκταση σε κάθε ασχολία των καθημερινών ανθρώπων της εποχής.

Αστείρευτη πηγή συντροφιάς για τους μοναχικούς γυρολόγους, σκασιάρχες (κοπανατζήδες των σχολείων), ψαράδες, φαντάρους, βοσκούς, νοικοκυρές, φορτηγατζήδες και κάθε λογής ανθρώπων-συνανθρώπων ήταν το ραδιόφωνο που αργότερα με την τεχνολογία έγινε τρανζίστορ...

Το σήμερα το ζούμε...

2. ΤΖΟΥΚ ΜΠΟΞ - JUKEBOX:

Η μεγάλη έκρηξη ήρθε με το τζουκ μποξ (Jucebox),

το μουσικό κουτί, το κουτί της χαράς, της ελεύθερης επιλογής ασμάτων,

που ήθελες δεν ήθελες θα άκουγες, αν κι εφόσον βρισκόσουν στην ακτίνα (αρκετά μεγάλη) των db του.

Το αληθινά αυτό λαϊκό όργανο αναπαραγωγής μουσικής,

μπήκε εύκολα, γρήγορα, στις καρδιές και στις συνήθειες των φτωχών των μικροαστών των αστών ακόμα και των πλουσίων της εποχής.

Πρωτεύουσα θέση είχε στο χώρο της νεολαίας,

μιας και το τζουκ μποξ, συνδυάζεται με την ταυτόχρονη σχεδόν εμφάνισή του στη χώρα μας, με αυτή του ροκ εν ρολλ.

Απίστετυτες οι ώρες που περνούσε ο κόσμος δίπλα στα μουσικά κουτιά αυτά.

Στα σουβλάκια στις ταβέρνες στα καφενεία στα εξοχικά ή τα χειμωνιάτικα καταστήματα στα αστικά κέντρα ή στην ύπαιθρο χώρα.

Τα κοσμικά κέντρα διασκέδασης δεν νοούντο χωρίς την παρουσία του τζουκ μποξ.

Αριθμοί και γράμματα, συνδύαζαν την επιλογή του κοματιού που θα έπαιζε,

αν φυσικά έριχνες το αντίτιμο στην ειδική σχισμή.

Είκοσι αριθμοί και συνήθως είκοσι έξι ή είκοσι τέσσερα γράμματα,

ανάλογα με τη γλώσσα του αλφάβητου που είχε σε χρήση.

480 μέχρι 520 τραγούδια σε 45άρια δισκάκια, έδιναν κι έπαιρναν και τελειωμό δεν είχαν.

ΤΟ ΤΖΟΥΚ ΜΠΟΞ ΕΓΙΝΕ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΕ ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ.

ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ.

3. ΠΙΚ ΑΠ - PICK UP:

Ο διάολος που πήρε και σήκωσε...

Κάθε σπίτι, σιγά-σιγά, αποκτούσε την ατομική του προσέγγιση,

στην επιλογή τραγουδιού,

αλλά και την ώρα που θα το έκανε αυτό.

Το ΠΙΚ ΑΠ πήρε τη θέση του γρήγορα. Πολύ γρήγορα.

Φοιτηταριό, μαθηταριό, νεολαία, μακρυμάλληδες, τέντι μπόις, κόβανε το πικ απ στην πλάτη... κι όπου αλάνα πάρτι... και όπου πάρτι... αλάνα... και όπου πάρτι και αλάνα... αλίμονο...!!!

Ήρθε η ώρα που ο προηγούμενος, λίγο δυσκίνητος και λίγο ακριβός, βασιλιάς φωνόγραφος (γραμμόφωνο), θα έδινε τη θέση του στον διάδοχό του... Στο Πικ Απ!!!

Τα σαρανταπεντάρια πήραν τη θέση αρχικά των εβδομηνταοχτάρηδων δίσκων,

σα να τους έβγαζαν στη σύνταξη. Οι δύσκαμπτοι δίσκοι των 78 στροφών έμοιαζαν σλκηροί,

σαν από αρθριτικά, ενώ οι εύκαμπτοι των 45 στροφών παιδικοί.

Τα σπάνια και συλλεκτικά πια 78άρια, αποσύρθηκαν σιγά - σιγά,

μπήκαν σε ντουλάπια. ντουλάπες, πατάρια και τελικά στις αποθήκες, όσοι γλύτωσαν τα σκουπίδια.

Κανείς ή σχεδόν κανείς δε σκεφτότανε τότε την αξία αυτών των διαμαντιών,

άλλωστε το νέο μηχάνημα είχε φέρει το μοντέρνο και κάτι σα νεοπλουτίστικη ντροπή, δεν επέτρεπε, όχι την εμφάνισή τους, αλλά ακόμα και την αναφορά τους σε όποια συζήτηση ή συγκέντρωση.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ..................

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ: ΓΡΑΜΜΟΦΩΝΟ - ΠΟΜΠΙΝΑ -ΚΑΣΕΤΟΦΩΝΟ -

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Στα τριάντα χρόνια μέχρι σήμερα που προσπαθώ ν’ αφήσω στίγμα,

κατάφερα την ηρεμία των στίχων,

την επιείκεια των κειμένων και την ήσυχη απόλαυση που λέγεται ύπνος.

Σπουδαίο, -(και σπουδαιότερο δεν έχει)- να μην εκχωρείς το δικαίωμα σου στον ύπνο σε κανέναν.

Ισότιμα όπου γίνεται, πρωτότυπα όπου η έμπνευση επιτρέπει,ακούραστα πάντα.

Ως γραφιάς στα πενήντα μου, άφηνα την τροχιοδεικτική γραφίδα μου ν’ αποτυπώνει στο άσπιλο χαρτί, τις ανησυχίες.

Με τον καιρό διαπίστωνα πως ακουμπούσα τον μέσο φρέσκο νου.

Οι σκέψεις συντρόφευαν την ηρεμία μου, τα κείμενα την καθημερινότητά μου, οι ελπίδες ακουμπούσαν στα ράφια των βιβλιοθηκών σας.

Δεν προσπάθησα να λυντσάρω.

Δεν προσπάθησα να αρέσω.

Δεν προσπάθησα να ταμιεύσω.

Δεν προσπάθησα να επενδύσω.

Στη χύμα ζωή απαντάς πολλές φορές αποσπασματικά και νευρικά.

Μέσα στην αίθουσα αναμονής που λέγεται πατρίδα δε σε κρατάει με το ζόρι κανένας.

Ό,τι ώρα θέλεις ανοίγεις την πόρτα και φεύγεις.

Αφήνεις βέβαια τις μυρωδιές, τα βήματα, τα σκιρτήματα.

Ξεχνάς τις αγωνίες, τους αγώνες, τους όρκους, τον ήλιο και τη θάλασσα.

Φτιάχνεις στο νου σου μια όμορφη, άλλη, προορισμού πατρίδα, αναχωρείς.

Πίσω σου ας στέρξουν άλλοι. Μπρος σου…;;;

Γεννήθηκα στα 1956. Παιδί ανθρώπων σπουδαίων που μ’ έμαθαν να ακουμπώ την αλήθεια, να τη χειρίζομαι με τρόπο που να μην επιτρέπει το φατριασμό.

Δημοτικό Γυμνάσιο Σχολή. Βιοπορισμός στων αριθμών τα πλούσια μεγέθη. Γάμοι οικογένειες παιδιά διαζύγια.

Κληρονομιά μου οι ανάσες των μικρών μου απογόνων όταν προσπαθούσα να τους κοιμίσω με λίγη ποίηση, με κάποιους κλασικούς, με μη τετριμμένες λέξεις.

Ενημερώθηκα για θρησκείες, για πολιτεύματα. Άκουσα διάβασα μελέτησα φιλοσοφίες. Αφουγκράστηκα τη ροή του αίματος. Στις πεποιθήσεις όλων στάθηκα στοργικά.

Μάζεψα με τη μέλισσα του μυαλού μου τα συστατικά που θα έφερναν μέλι στις κηρήθρες του νου. Άφησα τις ανησυχίες μου και γίνανε είδος γραφής.

Σ’ αυτής της Πατρίδας την αίθουσα αναμονής συνεχίζω να ζω. Και θα συνεχίσω.

Κάποια βιβλία μου έχουν προηγηθεί. Κάποια θα ακολουθήσουν.

Από τη θέση αυτή καλή ανάγνωση.

Καλή ΑΝΑΜΟΝΗ.

Φαίδων Αλκίνοος

www.youtube.com/faidonalkinoos

www.myspace.com/faidonalkinoos

www.artspot.gr/faidonalkinoos

http://blogs.musicheaven.gr/faidonalkinoos

www.myspace.com/versongs

www.facebook.com/faidonalkinoos

Παρ’ όλα αυτά ο Καβάφης μεγάλος, αληθινός,

ειλικρινής, εραστής της Τέχνης του Λόγου, ΠΟΙΗΤΗΣ,

δε θα διστάσει να αυτό - προβάλλει το ποιητικό του έργο

στην Ευτυχία Ζελίδη και του συζύγου της Στέφανου Πάργα

συνεκδοτών του Περιοδικού "Γράμματα", που το εξέδιδαν στην Αλεξάνδρεια ως εξής:

"Ο Καβάφης είναι ποιητής υπερμοντέρνος, ποιητής των μελλουσών γενεών.

Εκτός από την ιστορική, ψυχολογική και φιλοσοφική του αξία,

η λιτότητα του ύφους του, που φτάνει ως τον λακωνισμό,

ο συγκρατημένος ενθουσιασμός του,

που οδηγεί στη διανοητική συγκίνηση, η σωστή φράση του,

απόρροια μιας αριστοκρατικής φυσικότητας ύφους, η αδιόρατη ειρωνία του, αντιπροσωπεύουν στοιχεία που θα εκτιμήσουν ακόμα πιο πολύ οι γενεές του μέλλοντος,

παρακινημένες από την πρόοδο των ανακαλύψεων

και τον εκλεπτυσμένο νοητικό μηχανισμό τους.

Οι
σπάνιοι ποιητές σαν τον Καβάφη θα καταλάβουν τότε την πρώτη θέση

σε έναν κόσμο που θα σκέφτεται πολύ περισσότερο από τον σημερινό.

Με βάση τα δεδομένα αυτά,

υποστηρίζω ότι το έργο του δεν θα μείνει κλεισμένο στις βιβλιοθήκες,

σαν ένα απλό τεκμήριο της ελληνικής λογοτεχνικής εξέλιξης."

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

          1863 Αλεξάνδρεια. Δυο άνθρωποι από την Κωνσταντινούπολη, ο Πέτρος Ιωάννης Καβάφης και η Χαρίκλεια Φωτιάδου, φέρνουν στον κόσμο τον καρπό της σχέσης τους.

          Έμπορος ο Πέτρος Ιωάννης Καβάφης κοσμογυρισμένος για την εποχή εκείνη, γόνος παλιάς φαναριώτικης οικογένειας η Χαρίκλεια Φωτιάδου, έφερε μέσα της κάτι το αρχοντικό και το επίσημο.

          Το παιδί που γεννήθηκε κάποια μέρα του 1863 (επίσημη βεβαίωση του Πατριαρχείου της Αλεξάνδρειας - 17/4/1863) ή του 1868 (κατά τα λεξικά - πληροφορία που μάλλον ο ίδιος ο Καβάφης είχε διοχετεύσει κατά την αδυναμία του να κρύβει τα χρόνια του), θα βρεθεί πολύ νωρίς, νήπιο ακόμα, στην Αγγλία, απ’ όπου θα γυρίσει σε ηλικία (9) εννέα χρονών πίσω στην Αλεξάνδρεια στο σπίτι της οδού Σερίφ, γνωρίζοντας μόνο την αγγλική γλώσσα.

          Ο μικρός αυτός αγγλόφωνος μετά από έντονες και επίπονες φαντάζομαι προσπάθειες μαθαίνει την ελληνική και το 1886 αφήνει το πρώτο του λογοτεχνικό ίχνος στον "Έσπερο" της Λιψίας. Κάτι σα λάμψη θα φώτισε τον κόσμο τότε. Κάτι σαν Πάθος θα κυρίευσε ίσως τον νεαρό εκείνο πρωτόβγαλτο ποιητή. Γιατί το μέλλον διαγράφεται φωτεινό και γεμάτο από το πείσμα ενός τελειολάτρη ιδιόρρυθμου και ιδιότροπου(κατά κάποιο τρόπο) ποιητή.

          Στα 1912 κάνει την ουσιαστική του εμφάνιση στα γράμματα πιο "οργανωμένα" (με τα μονόφυλλα που ο ίδιος επιμελείται) και η καθιέρωση είναι πια σίγουρη.

          Το όνομα Καβάφης αποκτά ιδιαίτερη αξία, ξεφεύγει από την εμπορική σύνδεση και "ιδιοκτησία" του Πέτρου Ιωάννη - ο οποίος έχει αποβιώσει από το 1870 - και παίρνει την άγουσα στην παγκόσμια μνήμη.

          Ο μικρός εκείνος άντρας του 1886, ο ώριμος πια τώρα άντρας δεν είναι άλλος από τον Κωνσταντίνο Π. Καβάφη, τον άντρα αυτόν που έμελλε να γίνει (και έγινε) ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές στον κόσμο. Τον ποιητή εκείνο που διαβάστηκε περισσότερο ίσως από κάθε άλλον ποιητή (παρά το "μικρό" του σε όγκο ποιητικό έργο.)

          Στη δεκαετία 1872 - 1882 κάνει αρκετά ταξίδια. Κωνσταντινούπολη, Παρίσσι, Αθήνα, Αλεξάνδρεια. Στα 1903 επισκέπτεται την Ελλάδα. Στην Κωνσταντινούπολη έμεινε πάνω από δύο χρόνια. Ταξίδια - κληρονομιά από τον πατέρα του, την μόνη ίσως μιας και περιουσία δεν του άφησε - δουλειά "εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το Υπουργείον των Δημοσίων Έργων της Αιγύπτου", και η ποίηση είναι τα τρία συστατικά της διάπλασης του Ποιητή.

          Αν και καταξιωμένος ο Καβάφης δεν μπορούσε παρά να περάσει από την διελκυστίδα των Συμπληγάδων της ελληνικής κριτικής με διάφορες και διαφορετικές αντιδράσεις.

          Γράφει ο Ψυχάρης για τον καβάφη: "άξιος διάδοχος, σωστό μαθητούδι του Σουρή, κατάλαβε περίφημα πως δεν είναι ανάγκη να ιδρώσει ολοένα ταφτί του, πως χρειάζεται κάπου - κάπου λίγο γλέντι. Κι έτσι έγινε πολί έφκολα ο κ. Καβάφης ο καραγκιόζης της Δημοτικής". Περ. "Κριτική και Τέχνη", Δεκ. 1924.

          Ο Ξενόπουλος στο προφητικό του εκείνο άρθρο του 1903 έγραφε, "Αν, εκ πρώτης όψεως, τα ποιήματα του κ. Καβάφη, φαίνωνται παράξενα και πιθανόν δεν αρέσουν, είναι διότι είμεθα κακοσυνειθισμένοι με τα άλλα. Αλλ’ ο κ. Καβάφης ομοιάζει - αν ομοιάζη με κανένα - μάλλον προς τους κλασσικούς παρά προς οιονδήποτε εκ των συγχρόνων". "Άπαντα Εθνικών Συγγραφέων", Γ. Ξενόπουλος τ. ΙΙ, σελ. 57, εκδ. ΜΠΙΡΗΣ.

          Ο Κωνσταντίνος Καβάφης εξεπάτησε έναν ολόκληρο Κορδάτο για να γράψει γι αυτόν, σε μια περίοδο που τα ποιήματά του γνώριζαν την ανοδική πορεία της διασημότητας πως "όχι μόνο θα ξεχαστούν αλλά και θα ταφούν στην κοπριά της Ιστορίας".

          Εκδίδει δυο ποιητικές συλλογές. λόγω του μικρού αριθμού των αντιτύπων είναι σπάνιες και δυσεύρετες.

          Στη ζωή του υπήρξε φιλάρεσκος αποζητώντας κάθε στιγμή αυτοί που τον περιστοίχιζαν (το επεδίωκε και το κατάφερνε) ώστε να σχηματίζουν "αυλή". Κληρονομιά από τη μητέρα του το αρχοντικό της συμπεριφοράς του, δεν τον εμπόδιζε να υποδέχεται τους ελάχιστους καλεσμένους του στο μισοσκότεινο δωμάτιο (τέχνασμα για να κρύβει τις ρυτίδες του)μιλώντας δήθεν βαριεστημένα. Έφτασε στο σημείο ακόμα και τον φίλο του Κεφαληνό να κατακεραυνώσει για κάποιο "πιστό" σκίτσο που του έκανε λέγοντας: τι διάολο καλλιτέχνης είταν, αφού δεν ήξερε να "ψεύδεται".

          Στα 1932 έρχεται στην Αθήνα για να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο "Ερυθρός Σταυρός". Ασθένεια: καρκίνος του λάρυγγα.

          Ο Νίκος Καζαντζάκης περαστικός στα 1926 από την Αλεξάνδρεια έγραψε για τον Κωνσταντίνο Καβάφη "Σώμα και ψυχή στα τραγούδια του είναι ένα. Σπάνια στην ιστορία της φιλολογίας μας μια τέτοια ενότητα υπήρξε τόσο οργανικά τέλεια."

          Δε γελάστηκε, είχε δίκιο.

          Ο Καβάφης είναι ένα με τα ποιήματά του. Μέσα στους στίχους των ποιημάτων του ρέει ολόκληρος ο οξυδερκής παρατηρητής, ο εύστοχος κριτικός, ο ιδιόρρυθμος ιδιώτης, ο καυστικός είρων, ο ιστορικός, ο απόκοσμος, ο ντροπιασμένος, ο φιλήδονος, ο αυτοαγαπώμενος, ο περήφανος. Ρέει ολόκληρος ο Κωνσταντίνος Καβάφης και διαχέεται μέσα στον αναγνώστη σαν αστρική ύλη, μεταφέροντάς τον αιχμάλωτο, στη σκέψη στη γνώση στην συνέχεια και στη συνέπεια του ποιητή.

          Ο Κωνσταντίνος καβάφης της Ιθάκης και των Θερμοπυλών δεν είναι βέβαια στο πρώτο σκαλί της πόλης των Ιδεών, αλλά σε ένα απ’ τα ψηλότερα στην παγκόσμια βαθμίδα της ποίησης.

          Ο Κωνσταντίνος Καβάφης των ηδονών όμως, κλεισμένος πίσω από τα "Τείχη" που αδιάντροπα του έχτισαν γύρω του

          "Εξευτελίσθη πλήρως.   Μια ερωτική ροπή του

          Λίαν απαγορευμένη   και περιφρονημένη

          (έμφυτη μολοντούτο)   υπήρξεν η αιτία:

          ήταν η κοινωνία   σεμνότυφη πολύ."

          Παρ’ όλα αυτά ο Καβάφης μεγάλος, αληθινός, ειλικρινής, εραστής της Τέχνης του Λόγου, ΠΟΙΗΤΗΣ, δεν θα διστάσει να αυτό προβάλλει το ποιητικό του έργο στην Ευτυχία Ζελίδη και του συζύγου της Στέφανου Πάργα συνεκδοτών του Περιοδικού "Γράμματα", που το εξέδιδαν στην Αλεξάνδρεια ως εξής: "Ο Καβάφης είναι ποιητής υπερμοντέρνος, ποιητής των μελλουσών γενεών. Εκτός από την ιστορική, ψυχολογική και φιλοσοφική του αξία, η λιτότητα του ύφους του, που φτάνει ως τον λακωνισμό, ο συγκρατημένος ενθουσιασμός του, που οδηγεί στη διανοητική συγκίνηση, η σωστή φράση του, απόρροια μιας αριστοκρατικής φυσικότητας ύφους, η αδιόρατη ειρωνία του, αντιπροσωπεύουν στοιχεία που θα εκτιμήσουν ακόμα πιο πολύ οι γενεές του μέλλοντος, παρακινημένες από την πρόοδο των ανακαλύψεων και τον εκλεπτυσμένο νοητικό μηχανισμό τους. Οι σπάνιοι ποιητές σαν τον Καβάφη θα καταλάβουν τότε την πρώτη θέση σε έναν κόσμο που θα σκέφτεται πολύ περισσότερο από τον σημερινό. Με βάση τα δεδομένα αυτά, υποστηρίζω ότι το έργο του δεν θα μείνει κλεισμένο στις βιβλιοθήκες, σαν ένα απλό τεκμήριο της ελληνικής λογοτεχνικής εξέλιξης." (Το κείμενο ήταν γραμμένο στην γαλλική από τον ίδιο τον ποιητή και προοριζόταν για γαλλικό περιοδικό. Η μετάφραση ανήκει στον Μαν. Γιαλουράκη, "Καβάφη Άπαντα τα Ποιήματα", εκδ. ΩΡΟΡΑ, σελ. 15-16).

          Στα 1933 (29-4) πεθαίνει στην Αλεξάνδρεια, από την ασθένεια που τον βασάνιζε. Έτσι το τελευταίο παιδί - το ένατο - της οικογένειας του Πέτρου Ιωάννη Καβάφη έφευγε απ’ τον κόσμο, αφήνοντας πίσω του "διχασμένους" τους αναγνώστες.

          Δημοσιογράφος της "Ακρόπολις" έγραφε τότε:

          "Χάνουν δε τα ελληνικά γράμματα και γενικώς η παγκόσμιος ποίησις έναν από τους αξιωτέρους αντιπροσώπους των."

          Στο σπίτι που έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του (της οδού Λέψιους) υπάρχει μια πλάκα, έργο του Λαζαρίδη, που φέρει την εξής δίγλωσση επιγραφή:

Σ’ ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

ΕΖΗΣΕ ΤΑ ΕΊΚΟΣΙΠΕΝΤΕ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

1863 - 1933

          Σήμερα 128 χρόνια από την γέννησή του και 58 από τον θάνατό του ο Κωνσταντίνος Καβάφης συνεχίζει να έρχεται πρώτος ανάμεσα στους προτιμώμενους από την νεολαία ποιητές. Το όνομά του φιγουράρει στην πρώτη θέση των βιβλιοθηκών όλων σχεδόν των σπιτιών ακόμα και αυτών των υποτυπωδών.

ΑΘΗΝΑ 27 / 5 / 91                                                     ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΣΕ ΝΑΟ...

Μητρόπολις. Κι ο έρωτας που στέκει στα στασίδια

γνέφει γλυκά -εικόνισμα- που θαύμα και θεριεύει

τα μάτια της χαρούμενα δυο πέρλες δυο κοσμίδια

πιστός γονατιστός με δάκρυ' αγναντεύει.

Μητρόπολις στο πρωινό συννεφιασμένης μέρας

κερί παγκάρι ασπασμός ρόδι που την αγάπα

το πύκνος των μαλλιών της μεσ' την καρδιά του αγέρας

χαμόγελο προσωρινό κι ο άγιος π' εφόρα κάπα.

Μητρόπολις το σύνθημα των γάμων και της ρίμας

ξεφεύγει απ' τα χέρια του γραφίδα στίχος σκέψη

να το μπροστά σου ποιητή το ποίημα που εκτίμας

άσε λοιπόν το αίσθημα στο όνειρο να στρέψει.

Μητρόπολις που άφησε της νύχτας το αγάλι

ορθή μπροστά μας στέκεται στο κοίλον της η αγκάλη

είναι εκεί σημαίνουσα στα σήμαντρα ρυθμούς

είναι κι εδώ διατάζουσα στα στήθη τρανταγμούς.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ:

Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΟΥΜΠΑΤΛΗΣ

ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΡΟΪΟΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ "ONLINE" ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ...

ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΦΑΙΔΩΝ ΑΛΚΙΝΟΟΣ