Αν και δε θέλω να σχολιάζω τηλεοπτικά σκουπίδια.... αυτή τη φορά δε θα κάνω τη πάπια....  

Στιγμή της Αλήθειας. 22/01/2009 ΑΝΤ1(βλ. βίντεο αν θες)

Γιώργος Γιαννακόπουλος. Ετών 30. Προσωπικός οδηγός. Ζει με τον πατέρα του και τη μητέρα του στην Αθήνα.

Ερωτήσεις: 

1. Συνήθιζες να παίρνεις μέρος σε προγραμματισμένους καβγάδες μεταξύ συμμοριών; ΝΑΙ. (ΑΛΗΘΕΙΑ)

2. Έχεις φέρει ποτέ στο σπίτι σου ιερόδουλη; ΝΑΙ. (ΑΛΗΘΕΙΑ)

3. Αισθάνεσαι άσχημα που στα 30 σου δεν έχεις δικό σου δωμάτιο; ΝΑΙ. (ΑΛΗΘΕΙΑ)

4. Αποφεύγεις να φέρνεις κόσμο στο σπίτι σου, επειδή ντρέπεσαι να δουν που μένεις; ΝΑΙ (ΑΛΗΘΕΙΑ)

5. Έχεις χωρίσει ποτέ κάποια σχέση σου, επειδή ντρεπόσουν για την οικονομική σου κατάσταση; ΝΑΙ (ΑΛΗΘΕΙΑ)

6. Σου γύρισαν τη πλάτη συγγενείς σου όταν τους ζήτησες δανεικά; ΝΑΙ (ΑΛΗΘΕΙΑ)

7. Αν έβρισκες ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, θα το παρέδιδες στην αστυνομία; ΟΧΙ. (ΑΛΗΘΕΙΑ)

8. Έχει περάσει από το μυαλό σου να κλέψεις χρήματα; ΝΑΙ (ΑΛΗΘΕΙΑ)

9. Σε ενοχλεί που η αδερφή σου, δε σε βοηθάει οικονομικά; ΝΑΙ (ΑΛΗΘΕΙΑ)

10. Έχεις προσπαθήσει να γίνεις συνοδός Κυριών; ΝΑΙ (ΑΛΗΘΕΙΑ)

11. Ζηλεύεις την αδερφή σου που κατάφερε να φύγει από το σπίτι σας; ΝΑΙ (ΑΛΗΘΕΙΑ)

12. Έχεις προσπαθήσει να πείσεις την αδερφή σου να χωρίσει τον άντρα της; ΝΑΙ (ΑΛΗΘΕΙΑ)

13. Έχεις απορρίψει γυναίκα που δεν είχε καλή οικονομική κατάσταση; ΝΑΙ (ΑΛΗΘΕΙΑ)

14. Έχεις σκεφτεί ποτέ να έχεις σεξουαλικές σχέσεις με γυναίκα, προκειμένου να σε βοηθήσει επαγγελματικά; ΝΑΙ (ΑΛΗΘΕΙΑ)

15. Πιστεύεις ότι σου ταιριάζει να είσαι αφεντικό και όχι υπάλληλος; ΝΑΙ (ΑΛΗΘΕΙΑ)

16. Κατηγορείς τον πατέρας σου για την κατάσταση της υγείας της μητέρας σου; ΝΑΙ. (ΑΛΗΘΕΙΑ)

17. Σε βολεύει να κατηγορείς τον πατέρα σου, για την κατάσταση της οικογένειας σας; ΝΑΙ (ΑΛΗΘΕΙΑ)

18. Θα έτρωγες μια σφαίρα για να σώσεις τη μητέρα σου; (ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ)

18. Έχεις νιώσει ότι ο πατέρας σου, σου κατέστρεψε τη ζωή; ΝΑΙ (ΑΛΗΘΕΙΑ)

19. Θα εγκατέλειπες την οικογένειά σου για 1.000.000 ευρώ; ΝΑΙ (ΑΛΗΘΕΙΑ)

20. Θα δεχόσουν 5.000.000 αν αυτό σήμαινε ότι ο πατέρας σου, θα έχανε 5 χρόνια από τη ζωή του; ΝΑΙ (ΑΛΗΘΕΙΑ)

Το ξεπούλημα στα μεγαλεία του....

Σας έβαλα τις ερωτήσεις για να δείτε μέχρι που φτάνουν τα όρια στη σημερινή κοινωνία... Και δε φταίνε οι γονείς μας που περάσαν και μια χούντα, έστω κι ένα Πολυτεχνείο.. .. ..., και δε φτάνε οι συμμαθητές του 15 Αλέξη Γρηγορόπουλου που βγήκαν στους δρόμους, και δε φταίνε του παπά τα γένια.... και δε φταίει τίποτα...

ΦΤΑΙΜΕ ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ.....!!!!!!!!!!!!!!, φίλε άγνωστε αναγνώστη 30άρη.... που μάθαμε μια ζωή να κατηγορούμε τους άλλους... τους άλλους.... τους άλλους.... και να βολευόμαστε με τους άλλους.... τους άλλους.... τους άλλους......

Που είναι οι σημερινοί 30άρηδες να αντιδράσουν; Που είναι;;;; Αυτή είναι η κατάντια μας... Αυτό είναι το χάλι μας;;; ΤΑ ΣΥΓΧΑΡΗΚΙΑ ΜΟΥ λοιπόν, και σε μένα και σε σένα... αλλά πρώτα απ'όλα σε μένα, που κάθομαι και ανέχομαι όλες αυτές τα χυδαία ξεβράσματα που μου βιάζουν τη συνείδηση καθημερινά....

Ο καθένας στην κοσμάρα του και στο βόλεμα του.....  Έλα μωρε τωωωωώρα......

Άσε με να δώ το παρθενάκι να τελειώνει κι απόψε.........

Αφιερωμένο εξαιρετικότατα.......: 

Αctive Member - Δε σου φτάνει ρε 

Θα 'πρεπε ν' αρχίσω με μια επίκληση στη μούσα μου
που σκίζεται για πάρτη μου κι ανέχεται τα γούστα μου
Μα δεν αξίζει το κόπο άσ' την εκεί που θρονιάστηκε,
περνάει καλά και ξεχάστηκε
Έτσι κι αλλιώς θα πάρω σβάρνα κάτι κι επιμένω
να 'μαι μόνος μου κόντρα στο πεπρωμένο
για να το δω να τραβάει τα μαλλιοκέφαλά του.
Που είμαι δίπλα του ενώ τρωει τα λυσσακά του.
Κάνω αρχή με διαπλοκή και μπόλικο συμφέρον
για να 'μαι επίκαιρος λιγάκι και στο άμεσο μέλλον
με βιβλία, μουσική, τύπο και πολιτισμό
με φιλανθρωπίες, έργα και εξευρωπαϊσμό
με επιχειρήσεις, κανάλια, σταθμούς και μετοχές
κοίτα ρε γρήγορα που αλλάζουν οι εποχές!
Κι εσύ, μεγάλε, μπορείς να καμαρώνεις
πήρες τα πάνω σου για τα καλά παντού σαρώνεις
αγοράζεις, δε σου φτάνει πουλάς, δε σου φτάνει
έχεις, νικάς, γκρεμίζεις δε σου φτάνει
Σου είπε αυτή η χώρα "ήμαρτον αφέντη"
και τότε άρχισε για όλους μας το γλέντι.

Δε σου φτάνει, ρε, η εξουσία που έχεις, ούτε το χώμα αυτό που πατάς
Δε σου φτάνει, ρε, κι αν αγοράσεις το χρόνο και σταματήσεις να γερνάς
Δε σου φτάνει ρε όλος ο πλούτος της γης κι ούτε το σύμπαν για πλάκα
Δε σου φτάνει ρε Όμως εγώ έχω κάτι που δε πουλιέται μαλάκα

Θα 'πρεπε να σου φτάνει που καταμεσής του ονείρου
ασχολείται με 'σένα ένας ποιητής εκ του προχείρου
καθώς σε συνοδεύουν βαρυσήμαντες δηλώσεις
σε φουαγιέ, μέγαρα και δεξιώσεις
Αφού για σένα μιλάνε στης γης τα πέρατα
για σένα γίνονται σημεία και τέρατα
Δε σου φτάνει μια καρέκλα ούτε καν ο δερμάτινος καναπές
δε σου φτάνει από τον Όλυμπο να ρίχνεις αστραπές
είσαι η πλάτη τρανών και συνάμα ηλιθίων
είσαι ένα απόστημα παλιό γεμάτο πύων
Είσαι ο άρχοντας σε τούτη τη φραγκόπολη
είσαι το ζάρι το τριμμένο στη μονόπολη
Έχεις το ύφος παρθένας και ταπεινή είσαι σαν αγία
λουγκράτη συμφωνία για μοντέρνα σφαγεία
μπροστά απ' την "κόψη του σπαθιού την τρομερή"
στέκεσαι σα κόρη ψηλή και λυγερή
είσαι τρακτέρ σε κουρασμένο χωράφι
που όπου σκάψεις σπέρνει και θερίζει το σινάφι
Θέλεις να γίνεις του μυαλού μας χωνευτήρι
βολέψου απλά μ' ένα αϊ σιχτήρι.

Τυχόν παράπονα, για τη δημοσίευση προσωπικών στοιχείων, στον ΑΝΤ1 και στο ΕΣΡ...

Ζωή σ' εσάς....

Τηλεθνοπορνοστάρ (Κι έγινε η ζωή)

Στων Ονείρων τη Βεράντα

Στων Ονείρων τη Βεράντα

Δευτέρα στις καρδιές μας λιώνουν παγωμένοι δυναμίτες
Τρίτη ανάβουμε φυτίλια μαδώντας βλέφαρα από τερμίτες
Τετάρτη θυσίες προσφέρουμε σε αρχάγγελους αγύρτες
Πέμπτη τις ψυχές μας πουλάμε ερμαφρόδιτοι προφήτες
Παρασκευή τραγοπόδαροι άγιοι επικαλούνται θεία δίκη
Διψασμένοι ουρλιάζουν στις οδικές αρτηρίες μας οι λύκοι
Σαββάτο festival καρναβαλιού κι o κόσμος μας ανήκει
μονομάχοι θεατές αιμοδιψείς απαιτώντας νίκη.
 
Μα της Κυριακής τα βασιλέματα
σαν χάρτινα καράβια μου βουλιάζουν
σαν μια αγάπη αταξίδευτη λιμνάζουν
ψιθυρίζοντας "θα σ΄ αγαπάω για πάντα"
αγναντεύοντας το κόσμο
απ΄ των ονείρων τη βεράντα.

Ρωτάς

Ρωτάς τι κάνει τον ταχυδαχτυλουργό
Να αποφεύγει μια αθώα παιδική ματιά
Το γέρο αναβάτη σε στοίχημα ιπποδρομιακό
Να αποφεύγει πτώση στης ζωής το μακελειό

Ρωτάς τι κάνει έναν πρωτοπυγμάχο
Να αποφεύγει μια αστραπιαία γροθιά
Τον στυλοβάτη βιοπαλαιστή μισθωτό
Να αποφεύγει στον καιάδα τη μεγάλη βουτιά.

Πέτα απ΄ τη ζωή σου ότι κόλαση την έχει κάνει
Γιατί η ζωή είναι μικρή, μεγάλε, θα μείνεις χαρμάνι
Γιατί ο γέρο διάβολος, να ξέρεις καλά, να ξέρεις καλά
Όσους ρωτάνε πολλά, όσους ρωτάνε πολλά
Τους κρατά για πάντα στο λιμάνι.

Ρωτάς τι κάνει ένα ζαρκάδι στιβαρό
Να αποφεύγει του πάνθηρα τα δόντια στο λαιμό
Έναν μισθοφόρο, μια ρουφιάνα, ένα αφεντικό
Να αποφεύγουν σφαίρα, κρεμάλα, εγκεφαλικό.

Ρωτάς τι κάνει έναν αστροναύτη χιμπατζή
Να αποφεύγει έρωτα στα άστρα να  oρκιστεί
Ένα junky να φτιάχνει collage σε τσίρκου ταβάνι
Να αποφεύγει στιλέτα στο τροχοδρεπάνι.

Βόμβα

Όλα είναι γαλήνια
Ο ήλιος ξυπνάει, το ξυπνητήρι χτυπάει
Η ζωή μας αρχίζει να κυλάει
Έξω στο δρόμο προστατευμένοι απ’ το νόμο
Με την τσάντα στο χέρι από το πρωί ως το μεσημέρι
Πάνω στα πεζοδρόμια κοιμούνται κάποιοι
Που φροντίζει η πρόνοια να μην είμαστε εμείς
και κάποιοι άλλοι
Που σηκώνουν κεφάλι για να κοιτάξουν τον ήλιο
Που είναι εκεί που πρέπει, την ώρα που πρέπει
Να μας φωτίζει όπως πρέπει
Μέχρι να σκάσει η βόμβα


Όλα είναι ήρεμα
Το ρεύμα κυλάει μέσα στα καλώδια της ζωής μας
Τα εφόδια φτάνουν για άλλη μια ζωή
Για να γραφτεί κι άλλη μια μέρα στα αρχεία
Να περάσει απ’ τις κεραίες του δικτύου
Για να φτάσει ασφαλής στην άλλη μεριά
Που είναι ήπια - γαλήνια κι ακούει ότι πρέπει
Παίζει όταν πρέπει, έχει το χρώμα που πρέπει.
Μέχρι να σκάσει η βόμβα.

Τι σε Βασανίζει

Ει φίλε του λέω τι έχεις στο κεφάλι σου τι σε βασανίζει;
Ει φίλε του λέω τι έχεις στο κεφάλι σου τι σε βασανίζει;

Εκεί κάτω στα αγριολούλουδα
Στο ηλιοτρόπιο λιβάδι με τα χόρτα
Το κορίτσι μου πίνει κι ονειρεύεται
Στου μανιταριού την ουράνια πόρτα.
Κάτω από τις ζαχαρωτές, μαργαρίτες
Κεντάει σοκολατένια φιλιά
Τρυγάει πανσέληνες πεταλούδες
Να μεθά των εραστών της τα κορμιά.

Ει φίλε του λέω τι έχεις στο κεφάλι σου τι σε βασανίζει;
Ει φίλε του λέω τι έχεις στο κεφάλι σου τι σε βασανίζει;

Στη σιγαλιά της συντροφικιάς νύχτας
Ανάβουν ζηλόφθονες πυγολαμπίδες
Το αγριόμελο κορμί της χαϊδεύουν λάγνα
Οι φεγγαρόαστρες ελπίδες
Με μαγικά φυλαχτά τη στολίζουν
Αρώματα ανεξίτηλης λησμονιάς
Τα δώρα μου σαν σκουπίδια πετάνε
Τα χειλόγλυπτα της άγριας κερασιάς.

Ει φίλε του λέω τι έχεις στο κεφάλι σου τι σε βασανίζει;
Ει φίλε του λέω τι έχεις στο κεφάλι σου τι σε βασανίζει;

Έχω αγοράσει αυτό το όπλο λέει κλαίγοντας και φοβάμαι
Έχω αγοράσει αυτό το όπλο λέει κλαίγοντας και φοβάμαι
Φοβάμαι πως θέλω να σκοτώσω το κορίτσι μου φοβάμαι
Φοβάμαι πως θέλω να σκοτώσω το κορίτσι μου φοβάμαι
Και μετά να σκοτωθώ.

Το Κατώφλι

Κάποια ζούσε μέσα σ΄ ένα κινέζικο βάζο
κι ήταν διάσημη γι αυτό στοίχημα βάζω
βασίλισσα της όπερας και του χορού
μεταξένια ομορφιά φωνή αηδονιού
κι όλοι την υμνούσαν κυρία της ευτυχίας
πριν κατέβει το κατώφλι της απελπισίας

κι ένας άλλος μέσα σε κοχύλι του ωκεανού
έγραφε ποιήματα για νεράιδες του φεγγαριού
της αστροφαντασίας τα πέλαγα αρμένιζε
και το χρυσάφι και η δόξα μόνο τον ερέθιζε
κι όλοι τον υμνούσαν σαν κύριο της ευτυχίας
πριν κατέβει το κατώφλι της απελπισίας.

Μια άλλη που είχε οίκο ανοχής
απ΄ τα εννιά της στα βάθη της ανατολής
κι ότι έπιανε γινόταν ασήμι και χρυσό
ήτανε διάσημη για τον αιώνιο οργασμό.
κι όλοι την υμνούσαν κυρία της ευτυχίας
πριν κατέβει το κατώφλι της απελπισίας

Κι είναι τώρα όλοι τους φίλοι μου καρδιακοί
να τριγυρνάνε για πάντα εκεί χωρίς ψυχή
εκεί μύθος κι αλήθεια ερωτευθήκαν τη ζωή
κρεμάσανε τα όνειρά τους σε μια κλωστή
κι αν λέτε πως είναι γεννήματα άρρωστης φαντασίας
να ΄χετε το νου σας πριν κατέβετε
το κατώφλι της απελπισίας.

Φωνάζω Εσένα

Όταν οι Κέρβεροι τις Σκύλες Χάριβδες βιάζουν
γεννάνε παιδικούς εφιάλτες στο πάπλωμά μου
ιδρωμένο με ξυπνούν και αιχμάλωτο με αναγκάζουν
ικετεύοντας να φωνάζω εσένα, εσένα ναι κοντά μου.

Όταν ηλεκτροφόρα αισθήματα ψέματα μου αραδιάζουν
δολοφόνοι παλιάτσοι κομματιάζουν τα σωθικά μου
ιδρωμένο με ξυπνούν και αιχμάλωτο με αναγκάζουν
ικετεύοντας να φωνάζω εσένα, εσένα ναι κοντά μου.

Κι όταν σε δω να έρχεσαι ολάνθιστη κόρη της Αυγής
μαργαριταρένιο φεγγάρι της γλυκιάς Ανατολή
σαν σκύλα ζητιάνα σε κλωτσώ και σ΄ απαρνιέμαι
μ΄ απειλές σε βρίζω, σαν στρίγγλα ζωή σε καταριέμαι.
Μα κι όταν σε δω να φεύγεις όλα μέσα μου αλλάζουν
δροσοσταλιές δάκρια με συντροφεύουν ερωτά μου
και ιδρωμένο με ξυπνούν και αιχμάλωτο με αναγκάζουν
ικετεύοντας να φωνάζω εσένα ναι, εσένα ναι κοντά μου.

Όταν ορκισμένες αγάπες μπρος στο θάνατο δειλιάζουν
καλικάντζαροι αλχημιστές πριονίζουν τη χαρά μου
ιδρωμένο με ξυπνούν και αιχμάλωτο με αναγκάζουν
ικετεύοντας να φωνάζω εσένα, εσένα ναι κοντά μου.

Ερωτευμένα Παιδιά

Μου λες πως είναι άσχημος ο κόσμος
Έτσι που μας τη φτιάξαν τη ζωή
Φαντάσου λοιπόν να μυρίζουν ο βασιλικός κι ο δυόσμος
Το χώμα στις αυλές μετά από βροχή.

Φαντάσου στις πόλεις γυμνά ερωτευμένα παιδιά
Να διαδηλώνουν κάνοντας έρωτα στους δρόμους
Να ζωγραφίζουν τους γκρίζους τοίχους με φιλιά
Αψηφώντας δικαστές, χρηματιστές και αστυνόμους.

Γιατί είναι όμορφος ο έρωτας μωρό μου
Γιατί μπορείς και γελάς ακόμα μικρό μου
Γιατί είναι όμορφος ο έρωτας μωρό μου
Σα τη πιο όμορφη μέρα που ανθίζει μωρό μου.

Μου λες δεν είναι εποχή για ονειροπόλους
Τώρα μοιάζει η πόλη με χρυσό κλουβί
Φαντάσου σε αυλές παιδιά να παίζουν βόλους
Να γινόταν ζεστή φωλιά για άστεγους η φυλακή.

Φαντάσου γυμνούς αγγέλους με απλωμένα φτερά
Να διαδηλώνουν κάνοντας έρωτα στους δρόμους
Να ζωγραφίζουν τα γκρίζα σύννεφα με χρώματα ιριδικά
Αψηφώντας δικαστές, χρηματιστές και αστυνόμους.

Φαντάσου χίλια ψεύτικα όνειρα
δεν γεννάνε μια Αλήθεια μωρό μου.

Ξύπνα - Γύρνα

Πρώτα βήματα, σαράντα κύματα
Ισορροπείς δίχως χέρια, ποδήλατο στ΄ αστέρια.
Παιδικά χρόνια αλάνες, της χούντας οι κάνες
Της δημοκρατίας οι στάνες, μ΄ όνειρα
Πουτάνες.
Μ΄ ένα πατίνι, αναλαμβάνεις ευθύνη
Εφηβεία ΤΝΤ κηροζίνη σχολεία ναφθαλίνη
Ψυχαναλυτές κτήνη , της παιδεραστίας ειρήνη
Πολέμα σε ποτίζουν
Μπατσοτηλεστριχνίνη.

Και τώρα η βόλεψη έρχεται σιγά – σιγά
Σαν έρπις σου τρώει τα σωθικά
Ξέχασες, σ΄ έχουν ξεχάσει κι είναι αργά
Ξυπνάς στον εφιάλτη σου μπροστά
Γύρνα στα όνειρα τα παιδικά
Ξύπνα ποτέ δεν είναι αργά.

Σαν πλαστική μπάλα, κλωτσιά στ΄ αρχίδια ντάλα.
Σαν κερκίδας κρεμάλα, φορμόλης μυαλά σε γυάλα.
Τζόγου κομματόσκυλα, στη ψηφοθηρία πουλημένα
Σκλαβοπάζαρα ελπίδας στην αλλαξοκωλιά
Προσκυνημένα.
Πρώτο τσιγάρο μαύρο, αδρεναλίνη διώχνεις χάρο.
Στην άμμο θα σε πάρω, παραλίας κόντρα φρικάρω.
Ζωή σε γουστάρω γι αυτό κάθε νύχτα σαλπάρω.
Μετανάστης αγάπης σαλτάρω, γυμνός σε ξυράφι
Φρενάρω.

Κοιτάω

Πίσω από γρίλιες ερωτευμένα παιδιά σε αμμουδιές
κοιτάω σου λέω κοιτάω
διάφανες μορφές χίλιες πριν γίνουν θαμπές σκιές.

Κοιτάω σου λέω κοιτάω
Μια ζωή άφθονη από φως απολαύσεις αισθητικές
Κοιτάω σου λέω κοιτάω
μα εγώ στο σκοτάδι ζητώ χαρές ηλεκτρικές.

Τυφλό κορίτσι η αγάπη
κι εγώ το οδηγάω
γεμίζει το ποτήρι μου
όταν από έρωτα διψάω
μου δίνει αγκαλιά να κλάψω σα μεθάω
στο κρεβάτι με πάει τους εραστές της να κοιτάω.

Κοιτάω σου λέω κοιτάω
με ρωτά η σιωπή κι εγώ απαντάω
Κοιτάω σου λέω κοιτάω
Δως μου κάτι να πιαστώ κι ας πονά
εγώ θα τ΄ αγαπάω.

Κοιτάω σου λέω κοιτάω
αγγέλους σε σπλάχνα μπουκαλιών να φτερουγίζουν
Κοιτάω σου λέω κοιτάω
σε ξύλινα όνειρα που εφιάλτες τα ροκανίζουν

Κοιτάω σου λέω κοιτάω
ανεμοστρόβιλους χρωμάτων που ανθίζουν
Κοιτάω σου λέω κοιτάω
Φυλακισμένος σε θερμοκήπια καρδιές που σαπίζουν.

Να ΄μουν λέει αστέρι μέσα στ΄ ουρανού τ΄ αστέρια
να ταξίδευα με μηχανή του χρόνου σε πειρατών λημέρια
τους χειμώνες να ζέσταινα μια φάτνη στης Βηθλεέμ τα μέρη
τα καλοκαίρια να ρωτάω τη σελήνη αν μ΄ αγαπάει ποιος ξέρει
κι όταν πέφτω τα παιδιά να εύχονται η αγάπη να φέρει.

Να ΄μουν λέει αέρας γλυκός της άνοιξης αέρας
να ντυνόμουν το ηλιοβασίλεμα της κάθε μέρας
με χίλια αρώματα χάδια ανάσες και φιλιά
να ΄μπαινα στο στήθος σου σαν του τσιγάρου τη φωτιά
που άναψαν παιδιά να ζεστάνουν τ΄ άστεγα πουλιά.

Να ΄μουν λέει ωκεανός διάφανος κρυστάλλινος φωτεινός
από καράβια φωτισμένα που τ΄ αγκαλιάζει ο βυθός
ο Οδυσσέας τη μάγισσα Κίρκη εφιάλτες να κερνά
για να ξεχάσουν το δρόμο για της πατρίδας τη καρδιά
κι εγώ να ζω στα παραμύθια να μ΄ αγαπάνε τα παιδιά.

Να ΄μουν λέει δένδρο ένα μεγάλο δένδρο
κι οι ρίζες μου να έφταναν στης γης το κέντρο, το κέντρο
ν΄ απλώνω μέσα στο δάσος, στο δάσος τα κλαδιά μου
να φωλιάζουν του κόσμου οι ζωές, οι ζωές στα σωθικά μου
στα σωθικά μου σαν να ΄τανε παιδιά μου.

Τρέχα Φίλε, Πέτα

Ει τι διάβολο τρέχει εδώ πέρα
ένα δάκρυ από τα μάτια σου κυλά
μια πτήση θανάτου πάλι αρχινά
εδώ ένα σφάλμα κοστίζει ακριβά
εδώ είναι η ώρα να του δίνεις
το θειάφι αγκαλιάζει κορμιά
παρανάλωμα αν δεν θέλεις να γίνεις
τρέχα φίλε πέτα γιατί η αγάπη ζητάει πολλά.

Τρέχα φίλε πέτα γιατί η αγάπη ζητάει πολλά
χίλιες φορές σε σκοτώνει και σε γεννάει ξανά
Τρέχα φίλε πέτα γιατί η αγάπη ζητάει πολλά
αν δεν μπορείς να αγαπήσεις ότι σε πλήγωσε σκληρά

Ει τι διάβολο τρέχει εδώ πέρα
ένα δάκρυ από τα μάτια σου κυλά
μια πτήση θανάτου πάλι αρχινά
φουλάρει ερωτόσκονη πυρίτιδας φιλιά.
Εδώ είναι η ώρα να του δίνεις
όταν τσιγάρο ανάβει η μοναξιά
κι εσύ στην καρδιά σου το σβήνεις
τρέχα φίλε πέτα γιατί η αγάπη ζητάει πολλά.

Τελειώνουν τα καύσιμα κομμένα τα φτερά
τρίζουν τζάμια, σίδερα, παίρνουν φωτιά
ο πύργος ελέγχου τρελάθηκε δεν απαντά
κολασμένοι έρωτες παγώνουν κορμιά
πάψε να κλαις και να φοβάσαι
μάθε πολεμιστής ονείρου να ΄σαι.

Τηλερνοπορνοστάρ (Κι έγινε η ζωή)

Η ζωή έγινε μια γυναίκα που άδειασε
Μια κοντόκανη καραμπίνα στο κώλο των βιαστών της

Έγινε η ζωή το έφηβο σταριλίκι μιας πορνοταινίας επιβίωσης
με πρωταγωνιστές ανήλικα προσοδοφόρα πλαδαρά
παιδιά μιας τηλεκανίβαλης κοινωνίας
προσκυνημένα σε ποπ σκυλοείδωλα
που πασχίζουν να μοιάσουν στα πρότυπά τους
οι πρωταγωνιστές εκστασιασμένοι παραληρώντας επί σκηνής
υπόσχονται παράδεισους οργασμικής ηδονής
σε ανέραστες προεφηβικές πλαστικές κούκλες βιτρίνας
Άψυχες γεμάτες ακμή και make up ηδονίζονται
από την ηχητική διέγερση χιλιάδων ντεσιμπέλ
αφομοιώνουν οράματα κι ιδανικά με ημερομηνία λήξης
ακούγονταστα σαγηνευτικά απ’ τα χείλη του υπέρτατου πρίγκιπα εραστή τους
«είμαι το όνειρό σου» «μπορείς να μ’ έχεις γκόμενο, αγόρασέ με»
«μπορείς κι εσύ να με πηδήξεις αν πουλήσεις τη ψυχή σου»
«είμαι η καλύτερη πρέζα στη μιζέρια σου»
είσαι η πιο όμορφη barbie από δισεκατομμύρια άλλες»

Κι έγινε η ζωή το μεγαλύτερο ψέμα.
Δεν υπάρχει αστυνομική βία.
Υπάρχουν μόνο αιμοδιψείς διαδηλωτές με κτηνώδη μανία
με την ιλιγγιώδη ταχύτητα της απελπισίας
τους κομματοασφαλίτες, τα χημικά δακρυγόνα, τις ασπίδες
τα κράνη, τις κλούβες που επωάζονται
τα αυγά των φιδιών της φασίζουσας έρπουσας κοινωνίας
το προαιώνιο πολίτευμα εκλογοπλήσης εγκεφάλου
τις σχολές της βιομηχανοποιημένης παραπαιδείας
τα κρατικά εργοστάσια παραγωγής κόπροτρόμολαγνείας,  
τις ιερές αγελάδες μεταλλαγμένου μητρικού γάλακτος
Αλλά ευτυχώωωως υπάρχει θεός.
Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης με πατρική στοργή μας προστατεύουν
επαναλαμβάνοντας ακούραστα τα μηνύματα
«Πρόσεχε φιλήσυχε πολίτη
Αγαπημένο παιδί της κοινής γνώμης θα έρθουν να σου γαμίσουν τη μάννα
θα βιάσουν κατ΄ επάλειψη τις κόρες, θα παλουκώσουν εσένα, τους γιους σου
θα κάψουν το είναι σου, το πολυτελές αυτοκίνητό σου
Αυτοί είναι πεινασμένοι, εμείς είμαστε η μόνη αλήθεια, να το θυμάσαι
Αγαπημένε μας πολίτη της καναπεδάτης δημοκρατίας,
του τηλεγκουαντάναμο,
της τηλεγκίνιας
της τηλεγκιλοτίνας
του τηλεγκάλοπ
του...του...τηλεγκόοοοοοολλλλλ!!!



Κι έγινε η ζωή τρελή φαλτσέτα να χαϊδεύει το μυαλό μας.
Ξεχνώντας να φορέσουμε τα φρεσκοπλυμένα
ασημίζοντα ρόδινα όνειροφτερά μας
εμείς, οι φωτογράφοι της ζωής,
τυφλοί χορεύουμε ξυπόλητοι σε σπασμένα γυαλιά ζεϊμπέκικο
πάνω στο κούφωμα του ανοιχτού παράθυρου.
Γριές στρίγγλες εθνοπορνοστάρ χτυπούν ρυθμικά παλαμάκια
κρεμασμένες σε τσιγκέλια νεκρόφιλου χρηματιστηρίου ηθικών αξιών.
καθώς χιλιάδες mega pixel αναμνήσεων,
ουρλιάζοντας υστερικά, μας παροτρύνουν .
« πήδα - πήδα» «πήδα μαλάκα πήδα».
Ξεχνώντας να φορέσουμε τα φρεσκοπλυμένα
ασημίζοντα ρόδινα όνειροφτερά μας
μέσα σε απαστράπτοντα flash σαλτάρουμε στο κενό χασκογελώντας.

Ερωτευόμαστε πάντα για πρώτη φορά.
Φτιάχνουμε αυτόνομες πολιτείες,
Ατλαντίδες μοβ πορσελάνης
με απολιθωμένα κοραλλένια δάση.
Φορώντας για εφόδιο τα ανεξίτηλα χρώματα από ψυχές νιόγεννων αστεριών
τα ζεστά χνώτα μας χαράσσουν άσπιλες καρδιές στην αύρα μας.
Ρουφιάνοι ψυχο-ονειροκρίτες μας λιθοβολούν
καθώς πετάμε πάνω απ΄ τη στέγη του κόσμου
κραδαίνοντας τις φωσφορίζουσες κατακόκκινες καρδιές μας
κάνοντας σούζες σε αφέγγαρους λεωφόρους
κι ανάμεσά μας να περνούν νταλίκες
κουβαλώντας ταξίδια που αρνήθηκαν να πάνε οι ευχές μας.
Βάζουμε φωτιά στην άσφαλτο με την οπλισμένη καρδιά μας
Ανατινάζουμε λυσσασμένα τα περιπολικά που μας κυνηγούν.
Κι ύστερα το χάραμα μοιράζουμε το τελευταίο τσιγάρο
μοιράζουμε το τελευταίο φιλί σαν να ΄ναι η πρώτη φορά
δίπλα στις εξατμίσεις των ξαναμμένων μηχανών μας
παγερά αδιάφοροι, με ωμή βία τεμαχίζουμε παιδικούς έρωτες
ικετεύοντας για λίγη αγάπη ακόμα.

Τότε είναι που η πόλη γίνεται πελώρια νυχτερίδα
Αλυσοδεμένη με δεκάδες παραλιακά φώτα.
Παίρνει στην αγκαλιά της
όσα παιδιά σεργιανάνε πίνοντας σκέψεις αυτοχειρίας, αυτοδικίας
νυσταγμένους οδηγούς, ξυράφια ζωές σε κόντρες ταχυτήτων
πουτάνες που γλίτωσαν το θάνατο μέσα στο θάνατο
ανάμεσα σε ασθενοφόρα που στριγκλίζουν.
Σύριγγες  στραφταλίζουν στα έρημα πάρκα
καπνίζοντας δάκρια παιδιών που βιαστήκανε οι ψυχές τους
Φυλλορροώντας τους σταυρούς που γράφουν τα ονόματα των φίλων μας
τους γλυκοφιλούμε σαν τους πιο μεγάλους έρωτες
που δεν προλάβαμε να αγαπήσουμε
σαν τα πιο μεγάλα παιδικά όνειρά μας που ζητούν εκδίκηση
για την χαμένη μας ευτυχία.

Για παραγγελίες του συγκεκριμένου CD αλλα και όλης της δουλειάς του Γιώργου Τσίγκου με την παρέα του (Μαύροι Κύκλοι) πατήστε εδώ.......

Οι στίχοι είναι αντιγραμμενοι απο την ιστοσελίδα του καλλιτέχνη.
 

Δημοσίευμα της αμερικανικής εφημερίδας, Ουάσινγκτον Ποστ αναφέρει ότι βρίσκονται σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις για το εάν θα δεχθούν διάφορες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις κρατούμενους από τη στρατόπεδο κράτησης στην αμερικανική βάση του Γουαντάναμο στην Κούβα.

Τουλάχιστον έξι κράτη είναι θετικά στο ενδεχόμενο, προχωρώντας σε μια κίνηση καλής θέλησης προς την νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα.

Η εφημερίδα αναφέρει ότι η κίνηση αυτή αποτελεί αλλαγή από πλευράς των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, που επί διακυβέρνησης Μπους αρνούνταν να δεχθούν στο έδαφός τους κρατούμενους από το Γουαντάναμο.

Ο νεοκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα έχει δεσμευθεί ότι θα κλείσει τις φυλακές του Γουαντάναμο, όπου κρατούνται περίπου 250 άτομα.

Από τις έξι χώρες, οι οποίες εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο να δεχθούν κρατούμενους στο έδαφός τους, μόνο η Γερμανία και η Πορτογαλία το έχουν παραδεχθεί δημόσια.

Δημοσίευμα της 24ης Δεκεμβρίου 2008.

Οι φωτογραφίες πολύ πολύ ήπιες....

Τα αποτελέσματα δε ξέρω.....

Πρέπει..? Δεν πρέπει ...? Δε ξέρω...,

Ή μάλλον ξέρω... απλά δε θέλω να σκέφτομαι....

και όχι για τον κόσμο ... δε μου φταίει σε τίποτα ο κόσμος....

για τα μυαλά που κουβαλάμε.... και θα κουβαλάμε....

.........

Ενας προβληματισμένος κάτοικος Κορυδαλλού.... (ας το πούμε κι έτσι...)

There were tims
There was pork
There are legs
There are skarks
There was John
There are cliffs
There was mother
There's a poker
There was you
Then there was you

There are scenes
There are blues
There are boots
There are shoes
There are Turks
There are fools
They're in lockers
They're in schools
They're in you
Then there was you

Burn my fingers
Burn my toes
Burn my uncle
Burn his books
Burn his shoes
Cook the leather
Put it on me
Does it fit me
Or you
It looks tight on you

Τραγουδισμένο και από τα Μωρά στη Φωτιά..       Third Uncle - Bauhaus.....

Οι "ανεγκέφαλοι" στα μεγαλεια τους......

Δε φτάνει που κάηκε όλη η Ελλάδα φέτος....

Δε φτάνει κυρα Κατίνα που θες να μου το παίξεις νεόπλουτη....

Δε φτάνει που κλείνετε το δρόμο...

Δε φτάνει που έχεις κάνει ένα δρόμο.. ---τάνα..... (βρέχει έξω...) 

Μου το αφήνεις και στο κάδο ανακύκλωσης....!!!!!!!

Η (κάθε) κυβέρνηση πλάθει-δημιουργεί συνείδηση....!!!

Πικρία 

[Ξέχασα κείνο το μικρό κοτίτσι από το Αμόι
και τη μουλάτρα που έζεχνε κρασί στην Τενερίφα,
τον έρωτα, που αποτιμάει σε ξύλινο χαμώι,
και τη γριά που εμέτραγε με πόντους την ταρίφα.

Το βυσσινί του Τισιανού και του περμαγγανάτου,
και τα κρεβάτια ξέχασα τα σαραβαλιασμένα
με τα λερά σεντόνια τουε τα πολυκαιριμένα,
για το κορμί σου που έδιωχνε το φόβο του θανάτου.]

Ό,τι αγαπούσα αρνήθηκα για το πικρό σου αχείλι
τον τρόμου που δοκίμαζα πηδώντας το κατάρτι
το μπούσουλα, τη βάρδια μου και την πορεία στο χάρτη,
για ένα δυσεύρετο μικρό θαλασσινό κοχύλι.

Τον πυρετό στους Τροπικούς, του Ρίο τη μαλαφράντζα
την πυρκαγιά που ανάψαμε μια νύχτα στο Μανάο
Τη μαχαιριά που μου 'δωσε ο Μαγιάρος στην Κωστάντζα
και "Σε πονάει με τη νοτιά;" Όχι από αλλού πονάω.

Του τρατολόγου τον καημό, του ναύτη την ορφάνια
του καραβιού που κάθισε την πλώρη τη σπασμένη
Τις ξεβαμένες στάμπες μου πούχα για περηφάνεια
για σένα, που σαλπάρισες, γολέτα αρματωμένη.

Τι να σου τάξω ατίθασο παιδί να σε κρατήσω
Παρηγοριά μου ο σάκος μου, σ' Αμερική κι Ασία
Σύρμα που εκόπηκε στα δυο και πως να το ματίσω;
Κατακαημένε, η θάλασσα μισάει την προδοσία.

Κατέβηκε ο Πολύγυρος και γίνηκε λιμάνι,
Λιμάνι κατασκότεινο, στενό, χωρίς φανάρια,
απόψε που αγκαλιάστηκαν Εβραίοι και Μουσουλμάνοι
και ταξιδέψαν τα νησιά στον πόντο, τα Κανάρια.

[Γέρο, σου πρέπει μοναχά το σίδερο στα πόδια,
δύο μέτρα καραβόπανο, και αριστερά τιμόνι.
Μια μέδουσα σε αντίκρισε γαλάζια και σιμώνει
κι ένας βυθός που βόσκουνε σαλάχια και χταπόδια.]

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας
Άλλες ερμηνείες: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Να με θυμάσαι

Σε βρήκα μόνο κάποια ατέλειωτη βραδιά,
στα μπαρ της λύπης να μιλάς μ’ ένα ποτήρι.
Εγώ γυρνούσα τρύπια τσέπη κι αγκαλιά,
και συ φιγούρα φιλμ νουάρ σε χαρακίρι.

Το χάλι μου έκανα ιπτάμενο χαλί,
για να πετάξουμε μαζί στα περασμένα.
Κι όταν μας βρήκε το πρωί μου ‘πες στ’ αυτί,
δεν έχω άλλον ουρανό έξω από σένα.

Να με θυμάσαι, να με θυμάσαι,
όταν κρυώνεις κι όταν φοβάσαι.
Να με θυμάσαι, να με θυμάσαι,
όταν πονάς και δεν κοιμάσαι.

Σε βρήκα πάλι ένα απόγευμα ζεστό,
στου σινεμά το φουαγιέ να τριγυρίζεις.
Μες στον καπνό πέταξα ένα σ’ αγαπώ,
κι εσύ αμίλητος να κλαις και να καπνίζεις.

Τώρα χαμένη στων ονείρων μου το χάρτη,
όλο ρωτώ πως τα ‘φερε έτσι η ζωή.
Αυτοί που φύγανε να με καλούν σε πάρτι,
κι αυτοί που ζούνε να μου λείπουν πιο πολύ.

Σε ηλικία 58 ετών έχασε τη μάχη για τη ζωή η Μαρία Δημητριάδη, η τραγουδίστρια που συνδέθηκε όσο λίγες με το πολιτικό και επαναστατικό τραγούδι. Από την περασμένη εβδομάδα νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου Ευαγγελισμός και έφυγε από ανακοπή καρδιάς καθώς έπασχε από μία σπάνια νόσο που μείωνε τη δυνατότητα αναπνοής. 

Η Μαρία Δημητριάδη γεννήθηκε στον Ταύρο και βγήκε στο τραγούδι τη δεκαετία του ΄60 με το άλμπουμ του Γιάννη Μαρκόπουλου "Ήλιος ο πρώτος". Αναδείχθηκε με το πολιτικό τραγούδι την περίοδο της μεταπολίτευσης, ερμηνεύοντας στίχους Ναζίμ Χίκμετ, μελοποιημένους από το Θάνο Μικρούτσικο.

Κατά τη διάρκεια της επταετίας ερμήνευσε τα πιο γνωστά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και αργότερα του Θάνου Μικρούτσικου. Στη μεταπολίτευση συμμετείχε σε πολλές συναυλίες διαμαρτυρίας.

Η Μαρία Δημητριάδη είχε αποκτήσει ένα γιο από τον γάμο της με τον συνθέτη Ανδρέα Μικρούτσικο.

Επιθυμία της ήταν να μην ταφεί και να αποτεφρωθεί.

Ανακοινώσεις για το θάνατο της λυρικής τραγουδίστριας εξέδωσαν τα πολικά κόμματα και φορείς.

"Η Μαρία Δημητριάδη έζησε και έφυγε με διακριτικότητα και αξιοπρέπεια. Υπήρξε μια σεμνή και άξια καλλιτέχνιδα όσο και δυναμική αγωνίστρια της Δημοκρατίας. Στους δικούς της ανθρώπους και σε όσους την αγάπησαν, εκφράζω εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ τα ειλικρινά μας συλλυπητήρια", δήλωσε η πολιτική εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ για θέματα Πολιτισμού, Μαρία Δαμανάκη

"Το ΚΚΕ εκφράζει βαθειά θλίψη για το θάνατο της Μαρίας Δημητριάδη και τα συλλυπητήρια στα συγγενικά της πρόσωπα.
Η Μαρία Δημητριάδη σημάδεψε με την ξεχωριστή, ζεστή και επική φωνή της το πολιτικό τραγούδι που συνόδευσε τους εργατικούς - αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες των δεκαετιών ‘70 - ‘80. Υπηρέτησε και ταυτίστηκε με δημιουργίες του σύγχρονου στρατευμένου τραγουδιού. ", αναφέρεται σε ανακοίνωση του ΚΚΕ

"Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας, εκφράζει την ανείπωτη θλίψη των εργαζομένων για τον πρόωρο θάνατο της Μαρίας Δημητριάδη, της μεγάλης αυτής τραγουδίστριας που έκανε τραγούδι την ταξική πάλη και συνέβαλε με το τραγούδι της σ΄ αυτήν την πάλη, και στην ανύψωση του μαχητικού αγωνιστικού πνεύματος της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων.' Τονίζει σε ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ.

"Η Μαρία Δημητριάδη, η σπουδαία κα αυθεντική ερμηνεύτρια των τραγουδιών της καρδιάς μας και των ονείρων μας, η συναγωνίστριά μας στο αντιδικτατορικό κίνημα και πάντα παρούσα στους δημοκρατικούς αγώνες δεν είναι πια κοντά μας. Η θλίψη μας είναι μεγάλη. Εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στους δικούς της." επισήμανε ο Σπύρος Λυκούδης, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ και υπεύθυνος του Τομέα Πολιτισμού.

ΠΗΓΕΣ: ΑΠΕ/ΜΠΕ-ΝΕΤ-ΝΕΤ 105,8 newsert
 

Αντίο...