ώρες ώρες είναι κάτι στιγμές που ζεις, κάτι σκέψεις που γυρνάν στο φτωχό μυαλό... δουλεύεις όλο το βράδυ και δε ξέρεις αν είναι σωστό αυτό που έκανες ή αν θα πρέπει να το επαναλάβεις.... ποιος είναι ο σκοπός.... σκέψεις.... γυρνάν συνεχώς μέσα σου...τι έγινε μέχρι τώρα, ποιος φταίει για όλα αυτά, κι αν φταίει κάποιος τελικά, εγώ τι φταίω, τι να κάνω....; να κάνω υπομονή, να πατήσω πάνω στις βάσεις που έφτιαξα στη ζωή μου; κι όλες αυτές οι σκέψεις.. τις κάνεις στο σκοτάδι... στη μοναξιά σου..., έχεια αφήσει κάποιους πίσω σου... που χρειάζονται για μια στιγμή την αγκαλιά σου... κι όμως δουλεύεις αυτήν την ώρα...σκεψεις...... αξίζει αυτό που κάνω τελικά, ή μήπως με αγκαλιάζουν τα χρόνια όπως μάθαν τελικά...; σκέψεις.......

όλα αυτά βγήκαν σε χαρτί κάπως έτσι:

Χαράματα με είδε η πούλια να δουλεύω

δε ξέρω αλήθεια τι αξίζει, δε πιστεύω

τη ζωή μου αν χαλάω ή αν προσπαθώ

να χτίσω, στο χαμένο μου εαυτό.  

Χρόνια που περάσαν μας διαλύσαν μαγικά

μάθε να γελάς, να στοχεύεις μακριά

αυτά που φύγαν και χαθήκαν ξαφνικά

γι' αλλού τραβήξαν, κι αλλού σταθήκαν πια.  

Σα μυστικό μπροστά μου σε βλέπω

στης κούρασης τη διαδρομή, υπομονή

Σα καταιγίδα παλέβω να σκορπίσω

αυτό που πάτησα για αρχή, μια στιγμή.   

Σ'άφησα μόνη πάλι να κοιμάσαι, στ' όνειρο

πως είμασταν μαζί, μα η μπόρακαι το κρύο

σου παγώσαν το κορμί, κι εγώ να λείπω

τη νύχτα ξεφυλλίζω μέχρι το πρωί, αφορμή;  

Χρόνια που περάσαν μας διδάξαν τελικά

δάκρυα και πόνος φεύγουν μακριά

σε σύννεφα κολάνε, σε παιδική καρδιά

Όλα ή τίποτα τα δίνουν σε μια πικρή αγκαλιά.

Σα μυστικό μπροστά μου σε βλέπω

στης κούρασης τη διαδρομή, υπομονή.

Σα καταιγίδα παλεύω να σκορπίσω

αυτό που πάτησα για αρχή. αφορμή;

ξημερώματα 25/5/2007

Ήταν κάποτε τέσσερις φίλοι

ο κλέφτης, ο ψεύτης, ο πόνος κι ο χρόνος.

Ο κλέφτης έκλεψε τη τσάντα από το ψεύτη

(από συνήθεια και μόνο).

Ο ψεύτης είπε, η τσάντα είναι του πόνου

(από συνήθεια και μόνο).

Ο πόνος είπε, θα με γλιτώσει ο χρόνος

(από συνήθεια και μόνο)

.. κι ο χρόνος που πάλι γύρισε, συνάντησε το κλέφτη

(από συνήθεια και μόνο).

Όλοι αυτοί τιμωρούν και τιμωρούνται, σταυρώνουν και σταυρώνονται,

Ξεμπλέκονται και βγαίνουν πάλι μπλεγμένοι, οι νικητές κι οι ηττημένοι.

Ο μύθος της Κυκλικής Ερήμου

Αρχίζει και τελειώνει

Παρ’ όλο που κανείς δε φανερώνει

Την Αρχή, Το Τέλος,

Τη μέση…, Ένα Μέρος.

Είναι πακέτο. Ποτέ του δεν ανοίγει, Δε κλείνει … δε Σφραγίζει.

22/2/2000

Μες στα πράγματα

μες στα οράματα

στα μικρά τετράδια

στα παλιά προγράμματα

                          Δε χωρώ

                          Δε ξέρω τι να πω

                          Είμαι εγώ;

Ήμουν μικρός, πολύ μικρός

Πιο ζωντανός, Πιο δυνατός

Ταξίδευα κι όλη τη μέρα

Με φτιαγμένα μικρά...

                                      Χάρτινα Καπέλα.

Στα οδοφράγματα

μας πήρανε τα πράγματα

μας αφήσαν ενθύμιο

'Το ιερό δοκίμιο"

                         Ποιοι, αυτοί;

                         Δε ξέρω τι να πω

                         Δεν είμαι εγώ.

Περπάτησα μακριά, πολύ μακριά

στα αστέρια, στα όνειρα

ταξίδεψα απ'τη μέρα πιο πέρα

με φτιαγμένα μικρά....

                                       Χάρτινα Καπέλα

Τώρα

Πάνω απ'το βουνό (αν βλέπεις)

πάνω απ'το ιερό (που πίστεψες)

πάνω απ'το χλωμό (φεγγάρι)

πάνω απ'το θεό (σας)

                             Τώρα χωρώ

                            και ξέρω τι να πω

                             Ναι, είμαι εγώ.

9/9/2000

ξεφυλλίζοντας τα παλιά (γνωστά σε μερικούς) τετράδια, βρήκα αυτό το ποιηματάκι....

Άραγε τα θυμάται κανείς Τα Χαρτινα Καπελα...;;

Τα έχει ακούσει ποτέ;  Τα ξέρει;.....

....χωρίς πολλά λόγια......

...

Καταφύγιο βρήκες; 

Απόψε πρέπει μα κρυφτείς 

Τώρα θα το σκεφτείς 

Ω! Τι συμφορά! 

Αν τώρα αργήσεις λίγο 

Ποτέ σου δε θα τα καταφέρεις

Ό,τι κι αν σου πουν

Τίποτα δε θ’ ακούσεις

Ο,τι κι αν ακούσεις

Φασαρία μάλλον για σένα, θα’ναι.

Εκτός αν σου πουν

Γιατί το έκαναν

Γιατί το είπαν

Αν και αυτό δεν είναι λύση

Ρίχνει λίγη στάχτη

Ισα ίσα να καλύψει τη φωτιά

Που σ’ έκανε να τρέξεις

Όταν εσύ φλεγόσουνα

Ύστερα από τη γαλήνη σου

Εκείνη που λησμόνησες κάποτε

Και σε βοήθησε

Ρε! Δε το θυμάσαι…

Υστερα από τη γαλήνη σου

Ψάχνεις ακόμα να βρεις

Είσαι εσύ ο ίδιος;

Συμβαίνει και σε σένα

Κάτι τόσο παράξενο

Απόμακρο τόσο πολύ

Τέτοια λόγια

Ωρες ώρες

Ακούγονται

Πιο ψεύτικα

Όταν εσύ κάποτε στηρίχτηκες πάνω τους

Τώρα τελείωσαν αυτά

Ηταν μακριά,

Θυμάσαι;

Αυτό το τοπίο

Λες και δεν έφτανε ποτέ

Αν και ήρθε η τώρα

Σε βασανίζει;

Σε ξεκουράζει;

Αυτό το ξέρεις εσύ πιο καλά

Που σ’ έκανε να τρέξεις

Όταν εσύ φλεγόσουνα

Ύστερα από τη γαλήνη σου

Έχεις τίποτα δικό σου;

Ισως κράτησες για δείγμα

Δωσ’το και στους άλλους.

Εχει κάτι να διδάξει

Σαν αρχη

Πριν να φύγεις

Εκεί ν’ αράξεις.

Το καταφύγιο το βρήκες

Απόψε μόνος σου θα φτιάξεις

Ξέρεις είναι δύσκολο

Εκεί μόνος σου να κάτσεις.

Ετσι είναι η ιστορία

Νομίζω ξέρεις κάτι ακόμα

Απόψε πρέπει ν’ αποφύγεις τη ζέστη

Που σ’ έκανε να τρέξεις

Όταν εσύ φλεγόσουνα

Υστερα από τη γαλήνη σου

Λες κι εσύ έφταιγες.

Ισως όμως να’ναι κι έτσι

Εως ότου ν’ αποδειχθεί το αντίθετο

Λες όμως και να μην είναι

Εως όταν

Υστερα να φανεί πως είναι, μετά.

Θέλεις λίγο αέρα, ξέρω

Εγώ τα πέρασα αυτά

Ρυάκια , καταρράκτες 

Ουρανοκατέβατα τοπία.

Είναι όλα τους αστεία.

Ιστορίες περασμένες

Που ποτέ δε θέλεις να θυμάσαι

Ετσι λες.

Σε μας πάντως, έτσι δείχνεις.

Πότε όμως θα πάψεις να κρύβεσαι.

Ως πότε θα πληγώνεσαι.

Σε σένα το λέω.

Εγώ τα πέρασα αυτά

Ίσως να τα περνάω

Νομίζω πως τελειώσανε

Απόψε τα καταφύγια αδειάσανε

Ισως είναι και γκρεμισμένα.

(1/5/2000  ένα φεγγάρι γέμισε … ν’ αδειάσεις τη ψυχή σου)

Κάποιες φορές στη ζωή σου

Σκέφτεσαι , πράττεις, κάνεις πράγματα πολύ αλλόκοτα

για να τα ταυτίσεις με τη συμπεριφορά σου, με τον εαυτό σου με το εγώ σου…

Άλλες πάλι φορές σε κυριεύει ένα παράξενο συναίσθημα που δε ξέρεις από πού προέρχεται …. γιατί σε σένα και τι σημαίνει……  Αυτό  που σε προβληματίζει και σε κάνει να νιώθεις παράξενα, είναι το συναίσθημα και οι σκέψεις ή ακόμα και οι φαντασίες πως κάτι κακό θα συμβεί, νομίζεις πως  κάτι θα γίνει που μπορεί να σου αλλάξει δια παντός τη ζωή.. τη καθημερινότητα…. Τραγικά όλα αυτά ακόμα και να τα σκέφτεσαι μερικές φορές…

Κάποιοι λένε πως αν κάνεις συνεχώς αρνητικές σκέψεις δεν αφήνεις χώρο για το «καλό»….   Και τι γίνεται όταν αυτές κυριεύουν το μυαλό από μόνες τους… χωρίς καμιά αιτία και καμιά αφορμή;;;;;;;    ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ άραγε….;

….κάποια νύχτα, έναν περασμένο Δεκέμβρη.. είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι….

Η ώρα περίπου μία το βράδυ… μ’ έπιασε μία επιθυμία να γράψω…. Να γράψω ακριβώς αυτό που αισθανόμουν….. κι αυτό που αισθανόμουν εκείνη την ώρα; Πολύ «μαύρο», πολύ δυνατό, πολύ έντονο….

 ……………………………………………………………….Το έγραψα λοιπόν……

τελικά είναι τυχαίο……..;

την επόμενη φορά που προσπάθησα (χωρίς βέβαια να τα καταφέρω..) να ξαπλώσω.. δεν υπήρχε πια από το σπίτι η παρουσία και η ζεστασιά του πιο γλυκού ατόμου στην οικογένεια…

…..τελικά είναι τυχαίο;;;;

 «ΤΟ ΥΣΤΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ»

Όταν μιλάς το μυαλό σου δε πεθαίνει

Όταν ξυπνάς η σιωπή σου δε πεθαίνει

Όταν χορεύεις οι αισθήσεις δε πεθαίνουν

Όταν διαβάζεις η σκέψη σου δε πεθαίνει 

Όταν κοιτάς το μυαλό σου δε πεθαίνει

Όταν ξαπλώνεις η σιωπή σου δε πεθαίνει

Όταν περπατάς οι αισθήσεις δε πεθαίνουν

Όταν κάθεσαι η σκέψη σου δε πεθαίνει 

Όταν τρως το μυαλό σου δε πεθαίνει

Όταν πεθαίνεις η σιωπή σου δε πεθαίνει

Όταν σκέφτεσαι οι αισθήσεις δε πεθαίνουν

Όταν κοιμάσαι η σκέψη σου δε πεθαίνει

Όταν πετάς το μυαλό σου δε πεθαίνει

Όταν γελάς η σιωπή σου δε πεθαίνει

Όταν τρέχεις οι αισθήσεις δε πεθαίνουν

Όταν μιλάς η σκέψη σου δε πεθαίνει 

…

…

Μα όταν πέφτεις ακόμα βυθισμένος στο κενό

ποιος λέει πως το κορμί σου επιζεί; 

12/12/1999 (όταν οι ήχοι … σε κάνουν να πεθαίνεις)

ΑΕΡΑΣ

Μια που έχω μάτια μια που αναπνέω
Όταν υπάρχουνε τα φύλλα και φυσάει
Όταν ζεσταίνω ότι παγώνει
Και αγναντεύω το επόμενο νησί
Κι έχω στη τσέπη χρυσά κομμάτια
Όσες περάσαν από πίσω μου εικόνες
Κι όλα τα λόγια που μ' ομορφύνουν
Όσες φορές ήρθε με χάιδεψε η σιωπή
Γι αυτό ζητάω ότι υπάρχει
Και τρεμοσβήνει κι απ' το πιο αθώο βλέμμα
Γι αυτό ζητάω ότι πονάει
Και λυσσασμένο μες' τα βάθη μου γυρνά
Γιατί το ξέρω πίσω απ' την σκόνη
Στέκονται γίγαντες που ορίζουν την σιωπή τους
Βουτάν στο μάτι κάθε χειμώνα
Και περισσεύουνε για όπου χρειαστεί
Μια που έχω μάτια μια που αναπνέω
Όταν υπάρχουν το φεγγάρι κι η σκιά σου
Σαν αγκαλιάζω κάθε αγκάθι
Γδέρνω την άκρη απ' το όνειρο κι αργείς
Κι έχω σχεδία, έχω πανί μου
Όσα σκοτάδια μου τα φώτισε η αλήθεια
Κι όσους φιλήσαν νεκρούς θεούς τους
Κι ύστερα κάνουνε την πρώτη προσευχή
Γι αυτό ζητάω ότι υπάρχει
Και ανατριχιάζει πριν σκεφτώ να το αγγίξω
Γι αυτό ζητάω ότι πονάει
Στο άδειο χέρι ένα άλλο χέρι να σβηστεί
Γιατί το ξέρω πίσω απ' την σκόνη
Χάνετε ο ήλιος ξημερώνει πάντα βράδυ
Σπάζουνε όλα μισά κομμάτια
Σβήνει το χνώτο τους και έχουν ξεχαστεί

Όπου κι αν

αρχίζω

Εκεί ξανά

τελειώνω

Μέσα σ'ένα

μπουκάλι

ν'αργοπεθαίνω

και να λιώνω

μετά τις 22/8/1995 (και είναι κάτι παραμύθια ... που δεν αντέχουν ως το τέλος)

   ΚΑΠΟΤΕ   ΘΑ’ΡΘΕΙ   Ο   ΚΑΙΡΟΣ   ΠΟΥ   ΘΑ  ΔΕΙΣ  ΚΑΤΙ  ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ,  ΝΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ, ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ  ΓΙΑ Τ’ ΆΣΤΡΑ.  ΚΑΠΟΙΟΙ  ΘΑ  ΣΟΥ  ΧΑΡΙΣΟΥΝ  ΕΝΑ  ΦΙΛΙ ΠΟΥ Θ’ ΑΓΚΑΛΑΖΕΙ  ΤΟ  ΜΑΤΩΜΕΝΟ  ΣΟΥ  ΜΑΓΟΥΛΟ. ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΡΩΣ ΕΝΑ ΝΕΡΑΤΖΙ ΚΑΙ ΘΑ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΜΙΑ ΓΛΥΚΑ ΠΑΡ’ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΙΚΡΙΑ ΤΟΥ.

    ΚΙ ΕΣΥ Θ’ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΟΥ.ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΝΑΣ ΑΝΤΑΡΤΗΣ-ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΤΟΥ ΝΙΚΗ ΘΑ’ΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ. ΕΝΑ ΑΠΟ   ΤΑ  ΘΑΥΜΑΤΑ  ΤΟΥ  ΚΟΣΜΟΥ.  ΜΕ  ΠΑΘΟΣ  ΘΑ ΚΥΝΗΓΗΣΕΙΣ  ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. ΚΑΙ  ΑΣ  ΞΕΡΕΙΣ  ΠΩΣ ΑΥΤΗ ΔΕ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ. ΘΑ ΣΠΑΡΑΞΕΙ  Η  ΚΑΡΔΙΑ  ΣΟΥ,  ΣΑΝ  ΜΙΚΡΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.  ΕΚΕΙΝΟΥ  ΠΟΥ  ΔΕ ΘΆΝΤΕΧΕ ΤΟ ΧΑΔΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ, ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΧΑΔΙ.  Η ΣΚΕΨΗ  ΣΟΥ  ΘΑ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ, ΑΛΛΑ ΤΟΤΕ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ. ΟΙ  ΣΚΕΨΕΙΣ ΘΑ ΜΑΣΤΙΓΩΝΟΝΤΑΙ.

    ΜΑ  ΘΑ  ΚΑΥΧΙΕΣΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ,  ΟΤΑΝ  ΣΤΗΝ  ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΟΥ, Μ’ ΕΝΑ ΑΔΙΑΒΡΟΧΟ  ΠΑΛΤΟ  ΠΟΝΩΝ  ΓΙΑ  ΠΑΝΩΦΟΡΙ,  ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΑΣ ΜΕΣΑ  ΣΕ ΜΙΑ ΑΓΡΙΑ ΜΠΟΡΑ ΠΟΥ ΚΑΘΕ  ΣΤΑΛΑ ΤΗΣ  ΞΕΣΚΙΖΕΙ  ΤΟ ΠΛΗΓΙΑΣΜΕΝΟ ΣΟΥ ΚΟΡΜΙ. Τ’ΑΓΙΑΖΙ ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ  ΚΟΜΜΑΤΙΑ. ΜΑ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ ΚΑΙ  ΤΗ  ΠΕΙΣΜΑΤΑΡΑ ΟΡΓΗ ΣΟΥ, ΘΑ  ΖΗΤΗΣΕΙΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ  ΚΑΙ ΣΑΝ ΤΡΕΛΟΣ   ΚΑΚΟΠΟΙΟΣ   ΘΑ   ΤΡΕΞΕΙΣ   ΣΕ ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ   ΣΩΤΗΡΙΑΣ.   ΘΑ ΤΡΑΝΤΑΞΕΙ  Η  ΓΗ,  ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ  ΤΗ ΛΕΞΗ  ΑΓΑΠΗ  ΝΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΘΕΟΣ.

    ΜΑ  ΠΟΥ  ΝΑ  ΞΕΡΕΙΣ  ΠΩΣ  ΚΑΠΟΙΟΙ  ΘΑ  ΣΕ  ΒΑΛΟΥΝ ΝΑ ΣΚΑΨΕΙΣ ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΕΝΑ ΛΑΚΚΟ ΓΙΑ  ΝΑ ΣΕ  ΧΩΣΟΥΝ  ΜΕΣΑ.  ΕΝΑ ΛΑΚΚΟ ΓΕΜΑΤΟ  ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ,  ΓΕΜΑΤΟ  ΑΓΑΠΗ,  ΓΕΜΑΤΟ ΠΙΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ  ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΜΑΝΑΔΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ. ΓΕΜΑΤΟ  ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.  ΓΕΜΑΤΟ   ΤΗ   ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΠΟΥ   ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΕΣ ΚΑΠΟΤΕ.    ΚΑΙ   ΒΑΘΥΤΕΡΑ...   ΕΞΙ  ΜΑΥΡΕΣ ΠΕΤΡΕΣ  ΤΡΟΜΟΥ,    ΝΑ  ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ, ΑΠ’ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΚΑΚΑ ΞΩΤΙΚΑ ΣΕ  ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ. ΜΑ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ.

    ΚΑΙ  ΣΤΟ  ΠΑΤΟ  ΑΥΤΟΥ  ΤΟΥ  ΛΑΚΚΟΥ,  ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΓΑΝΤΖΩΜΕΝΟ ΠΑΝΩ ΣΕ  ΜΙΑ  ΑΓΡΙΑ  ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ,  ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ, ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ  ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ....  ΕΚΕΙΝΗ  ΠΟΥ  ΕΣΥ  ΚΑΠΟΤΕ ΑΓΩΝΙΖΟΣΟΥΝ Ν’ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ... ΕΧΕΙΣ ΠΙΑ ΝΙΚΗΣΕΙ...

25/10/1995 (και είναι κάτι παραμύθια που … δεν αντέχουν ως το τέλος)

    Να'μαι λοιπόν κι εγωωωώ..... κι ας άργησα.

    Όπως αρκετοί εδώ μέσα, έτσι κι εγώ θα προσπαθήσω σιγά σιγά να φτιάξω ένα δικό μου blog, αν ποτέ καταφέρει να λέγεται έτσι..

    Διάλεξα λοιπόν το τίτλο "η ζωή που έζησα", θέλωντας να μοιραστώ μαζί σας και να σας γνωστοποιήσω κάποια πράγματα που πέρασα και περνώ.., κάποια συναισθήματα, φόβους, ανησυχίες, ίσως και χαρές, ευτυχισμένες στιγμές και τελοσπάντων ό,τι αναλαμπή μου έρχεται.. σταθμός οι και ασήμαντες αφορμές απλώς για να γράψω ....

    Θα προσπαθήσω να το εκφράσω αυτό, είτε με στιχάκια, είτε με φωτογραφίες, είτε δε ξέρω κι εγώ με τί....

    Όλη αυτη την προσπάθεια (τώρα που είναι νωρίς και δε ξέρω το αποτέλεσμα), θα είναι αφιερωμένη προπάντων στην γλυκιά μου γυναικούλα, η οποία μπορεί να λέγεται ο σημαντικότερος άνθρωπος στη ζωή μου, η μεγαλύτερη μου αγάπη και καψούρα ταυτόχρονα, καθώς επίσης και σε δυο φιλαράκια μου, που το ένα το γνώρισα καπου στο γυμνάσιο και το άλλο το συνάντησα γύρω στο 1995-1996.....

    Και επειδή δεν είμαι πολύ της πολυλογίας, αρχίζω κάπως έτσι:

                                             Η ζωή μου είναι μια στάλα

                                                                         μια στάλα και το χαμόγελό σου

                                                         Αυτό ήταν η αρχή.

                                                                        Η αρχή της καταιγίδας.

 ...ίσως και το πρώτο στιχάκι που τόλμησα ποτέ να γράψω σε χαρτί κάπου γύρω στα τέλη '92 αρχές '93.