Μαρία Δημητριάδη... 1996,  ΑΥΡΙΟ. Μερικά από τα ονόματα που συμμετέχουν σε αυτό το δίσκο: Β. Παπακωνσταντίνου, Στ. Μεσημέρης, Χρ. Κροκίδης, Α. Αλκαίος, Β. Γιαννόπουλος, Λ. Μαχαιρίτσας...

Όποιος θέλει, μπορεί να τον ακούσει και να τον κάνει δικό του, πατώντας εδώ

Καλή σας ακράση............. 

1.Τα σέβη μου

Τα σέβη μου Μαρία ονομάζομαι
και ψάχνω κάποιον να με παρασύρει
να μπει μες στης ψυχής μου τον υπόκοσμο,
έτσι για πλάκα τ’ όνομά μου να διασύρει.
Να τα στήσει από μέσα μου οδοφράγματα
κι απ΄ έξω να μου σπάει τις βιτρίνες
με σπρέυ να μου στέλνει χαιρετίσματα
να κάψει σελοφάν κι ζελατίνες.

Ζητείται κάποιος
ζητείται κάτι να μη με σβήνει
από το χάρτη.
Ζητείται δρόμος
ζητείται λύση
ζητείται κάποιος να μ’ αγαπήσει.

Τα σέβη μου Μαρία ονομάζομαι
και ψάχνω κάποιον να  καταστρέψει,
να κάνει ρημαδιό την Πατησίων μου
σαν κλέφτης την παράσταση να κλέψει.
Ζητείται νέος, άνεργος  κι  ελεύθερος
χωρίς στρατιωτικές υποχρεώσεις
με πείρα στις ελπίδες και στα όνειρα
να κάνει στο μυαλό μου διαδηλώσεις

Ζητείται κάποιος
ζητείται κάτι να μη με σβήνει
από το χάρτη.
Ζητείται δρόμος
ζητείται λύση
ζητείται κάποιος να μ’ αγαπήσει….

3. Για το αδύνατο ικανοί

Το πιο ωραίο μου τραγούδι  θα σου πω
σα ταξιδιώτης που δε γνώρισε σταθμό
σαν μεθυσμένος σε μπαράκι
σαν αλητάκι σε παγκάκι
σαν ισοβίτης που κοιτά τον ουρανό.

Μια νύχτα έσπασε η βιτρίνα της γιορτής
και οι εκπτώσεις μας αρχίσανε νωρίς
κι είπες δεν είμαι για πολλά
ποτάμι η αγάπη και περνά
κι ύστερα έστριψες στη πρώτη τη γωνιά

Να μ’ αγαπάς σα να πηγαίνεις σινεμά
έλα να παίξουμε τον έρωτα ξανά
ξέρω τα μυστικά του έλα
Να μ’ αγαπάς σα να πηγαίνεις σινεμά
έλα να παίξουμε τον έρωτα ξανά
σα τελευταίοι Μοϊκανοί
για το αδύνατο ικανοί
και για τη τρέλα.

Το πιο ωραίο μου τραγούδι  θα σου πω
σα ναύτης ξέμπαρκος σε τόπο μακρινό
σα μάτι φάρου σ’ ακρωτήρι
σα ναυαγός σ’ ένα ποτήρι
πουλί φλαμίνγκο κάπου στον Ατλαντικό.

Εσύ τα βράδια στο πανόραμα γυρνάς
για όραμα χαμένο να μιλάς
κι  εγώ που βάφτισα παρόν το μέλλον και το παρελθόν
σε προσκαλώ στο φεστιβάλ των κυνηγών.

Να μ’ αγαπάς σα να πηγαίνεις σινεμά
έλα να παίξουμε τον έρωτα ξανά
ξέρω τα μυστικά του έλα
Να μ’ αγαπάς σα να πηγαίνεις σινεμά
έλα να παίξουμε τον έρωτα ξανά
σα τελευταίοι Μοϊκανοί
για το αδύνατο ικανοί
και για τη τρέλα.

Το πιο ωραίο μου τραγούδι θα σου πω
σα ταξιδιώτης που δε γνώρισε σταθμό..

4. Να με θυμάσαι

Σε βρήκα μόνο κάποια ατέλειωτη βραδιά,
στα μπαρ της λύπης να μιλάς μ’ ένα ποτήρι.
Εγώ γυρνούσα τρύπια τσέπη κι αγκαλιά,
και συ φιγούρα φιλμ νουάρ σε χαρακίρι.

Το χάλι μου έκανα ιπτάμενο χαλί,
για να πετάξουμε μαζί στα περασμένα.
Κι όταν μας βρήκε το πρωί μου ‘πες στ’ αυτί,
δεν έχω άλλον ουρανό έξω από σένα.

Να με θυμάσαι, να με θυμάσαι,
όταν κρυώνεις κι όταν φοβάσαι.
Να με θυμάσαι, να με θυμάσαι,
όταν πονάς και δεν κοιμάσαι.

Σε βρήκα πάλι ένα απόγευμα ζεστό,
στου σινεμά το φουαγιέ να τριγυρίζεις.
Μες στον καπνό πέταξα ένα σ’ αγαπώ,
κι εσύ αμίλητος να κλαις και να καπνίζεις.

Τώρα χαμένη στων ονείρων μου το χάρτη,
όλο ρωτώ πως τα ‘φερε έτσι η ζωή.
Αυτοί που φύγανε να με καλούν σε πάρτι,
κι αυτοί που ζούνε να μου λείπουν πιο πολύ.
 

5. Μια ζωή

Μια ζωή που σ’ ονειρεύτηκα
άλλη μια που σ’ ερωτεύτηκα και..
ολομέταξα δε τα πέταξα ναι..
Μια στιγμή που τη τιμώρησα
άλλη μια που δε σε γνώρισα και..
’λλη άλλη αλυσίδα μου
Νύχτα νύχτα νυχτερίδα μου ναι..

Δεν είμαι μάτια μου φωνή απ’ τα παλιά
έρωτας είμαι μ’ ανοιχτή την αγκαλιά.
Δεν είμαι νύχτα του χειμώνα με βροχή
Είμαι γυναίκα  σε θέλω απ’ την αρχή.

Μια του κλέφτη μια του γείτονα
μια από το καημό δε γλίτωνα και
Κυκλοφόρησα κατηφόρισα ναι

Το φιλί το φιλημένο μου
Το σκαλί το σκαλισμένο μου και
Τριαντάφυλλο το τριφύλλι το τετράφυλλο ναι

6. Αναπτηράκι

Η συναυλία έχει αρχίσει εδώ και ώρα
κι εγώ φοβόμουνα μη πιάσει καμιά μπόρα
μου χαμογέλασες και ήρθες πιο κοντά μου
 
Αναπτηράκι μου γλυκό
άναψε πάλι να τον δω
 
Η συναυλία έχει πλέον προχωρήσει
χέρι με χέρι δεν με νοιάζει αν θα χιονίσει
μες το σκοτάδι οι ανάσες κάνουν στάση
αγκαλιασμένοι κι ότι βρέξει ας κατεβάσει
 
Η συναυλία έχει φτάσει στο φινάλε
και μια φωνή πάμε τελειώνει όπου να 'ναι
το σύννεφο άρχισε να κλαίει σαν παιδάκι
να το αγαπάς και μου 'δωσες το αναπτηράκι

7. Για σένα

Δε θυμάμαι ομορφότερη νύχτα.
Δε θυμάμαι πιο παράξενη νύχτα.

Πήρα το δάκρυ σου, και το 'κανα στιχάκι σε τραγούδι.
Πήρα την πίκρα σου, την έκανα ρεφρέν μιας μουσικής.
Κι έγινε η νύχτα μες στη νύχτα, κατακόκκινο λουλούδι.
Πάνω απ' την πόλη ένα φεγγάρι, μεθυσμένο από νωρίς.

Για σένα, για σένα.

Δε θυμάμαι ομορφότερη νύχτα.
Δε θυμάμαι πιο παράξενη νύχτα.

Είδα το στίχο μας γραμμένο, με μπογιά πάνω στους τοίχους,
κι όσοι περνούσαν τραγουδούσαν, τη δική μας μουσική.
Και πλημμυρίσαν ξαφνικά, όλα από φώτα κι από ήχους,
κι έγινε η νύχτα μες στη νύχτα, συναυλία και γιορτή.

Για σένα, για σένα.

Δε θυμάμαι ομορφότερη νύχτα.
Δε θυμάμαι πιο παράξενη νύχτα.

Φωτιές, καπνοί, ακόμα μια φορά, η ίδια ιστορία,
κλείσαν οι δρόμοι από παντού, που να κρυφτείς και που να πας.
Αγριεμένες οι φωνές, αγκαλιασμένη χορωδία,
Ελλάς, Ελλάς και τι θα γίνει, πάλι φίλε μου μ' εμάς.

Για σένα, για σένα, για σένα, για σένα.

Αγριεμένες οι φωνές, αγκαλιασμένη χορωδία,
Ελλάς, Ελλάς και τι θα γίνει, πάλι φίλε μου μ' εμάς.

Για σένα
 

8. Σ’ αγαπώ

Στο σταθμό περιμένω να με πάρει το τρένο που θα ‘ρθει
στον αέρα μιλάω κι ένα ένα μετράω τα λάθη
η ψυχή μου ρημάδια η βαλίτσα μου άδεια στο χέρι
και της νύχτας το κρύο πως δεν είμαστε δύο, το ξέρει.

Το τσιγάρο στα χείλη αναμμένο φυτίλι που λιώνει
κι η αγάπη με δάκρυ στων ματιών μου την άκρη τελειώνει
Στο παγάκι φωλιάζω και δυο λόγια χαράζω για σένα
μια καρδιά κι ένα βέλος στην αρχή και στο τέλος σπασμένα

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ
σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ..

Μα στο άδειο η ανάσα θολώνει το τζάμι
κι όσο πάω μαυρίζω μες του τρένου το γκρίζο πλοκάμι
κι όσο φεύγει η πόλη σε ξεχάσανε όλοι μου λέει
η σφυρίχτρα απαντάει πως μαζί μου πονάει και κλαίει

Το τσιγάρο μου σβήνω και το αχ που αφήνω με σπάει
με κοιτάει ένας ξένος σα και μένα χαμένος γελάει
Έξω τρέχουν εικόνες, ρημαγμένοι στρατώνες οι σκέψεις
Στη μορφή σου φωλιάζω και στο τζάμι χαράζω δυο λέξεις

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ
σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ…
 

9.  Αύριο

Στα δεκαοχτώ μετρούσα νίκες με τρελά κι ορθάνοιχτα φτερά
φώτα με θαμπώσαν και με πήραν από σένα μίλια μακριά
άκουγα τα μπράβο και κοιτούσα όλους γύρω μου καχύποπτα
τέρμα όλα τα γκάζια και ζητούσα απ' τη ζωή μου όλα ή τίποτα
 
Τρέχανε τα χρόνια σε μπαλκόνια και σαλόνια παραδόθηκα
άργησα πολύ να καταλάβω τί ζητούσαν και καρφώθηκα
το γυμνό κορμί μου όσο κύλαγε η ζωή μου το λερώσανε
όμως στο φινάλε αντιστάθηκ' η ψυχή μου και ψαρώσανε
 
Αύριο θα ξυπνήσω το πρωί απ τα χαράματα
αύριο θα κοιτάξω τον καθρέφτη μου κατάματα
τα παιχνίδια θα σου ξαναπαίξω τα παλιά
θα χορέψω και θα σου χαϊδέψω τα μαλλιά
αύριο θα ‘μαι η δική σου αγκαλιά
 
Έφυγε το τραίνο όμως τώρα αλλού πηγαίνω και αντίο σας
ψεύτρα η Πυθία και χλιδάτη μελωδία το μαντείο σας
μέτραγα τις νύχτες που χρωστούσα ένα-ένα τα χρωστούμενα
φώς στα όνειρά μου της παλιάς της γειτονιάς μου τα μελλούμενα
μια φωτογραφία σου με σήκως 'απ τον ύπνο ξημερώματα
άλλαξε το σύμπαν και με κύκλωσε μια θάλασσα με χρώματα
έγινε το τζάμπολ και η μπάλα καρφωτή μεσ' στην αλήθεια μου
 

10. Γιατί μετράς το τρόλεϊ

Με ρώτησες πως βλέπω τα πράγματα εδώ
και είπα ότι άργησα και πρέπει να προλάβω.
Απάντησέ μου κόκκινα μου είπες ξαφνικά
κι εγώ μες στη μαυρίλα μου να δεις θα καταλάβω.

Η μέρα είναι όμορφη σου είπα σοβαρά,
μονάχα το ξημέρωμα μου μοιάζει λίγο δύση.
Δε βγαίνει ο ήλιος πάντοτε απ' την ανατολή,
μου είπες, μα τα χείλη σου δεν είχανε μιλήσει.

Κι αφού ανάβει πράσινο γιατί δεν προχωράς,
γιατί περνάς απέναντι μονάχα με το βλέμμα;
Γιατί μετράς τα τρόλεϊ σαν να 'τανε φλουριά
και γράφεις με το δάχτυλο στο τζάμι τους για μένα;

Φοβάμαι πως εσένα κάπου σ' έχω ξαναδεί
και κράταγες θυμάμαι τις ίδιες σημειώσεις.
Στην ίδια ανακύκλωση χαμένοι μια ζωή
χαρτί να δίνει το χαρτί και το γυαλί δηλώσεις.

Περάσαμε απέναντι σχεδόν σχιζοφρενείς
κι απότομα χωρίσαμε σαν νύχτα με τη μέρα.
Ο εαυτός μου έτρεξε μη χάσει το ταξί
κι εγώ μη χάσω εσένα που περίμενες πιο πέρα

11. Κάνε κάτι φίλε
 
Βρέχει κι απόψε πλήξη στη πλατεία
στην παντομίμα το 'χουν ρίξει τα παιδιά
δε βρίσκεις άκρη στη δικιά μας πολιτεία
που όταν βραδιάζει βγαίνει βόλτα η μοναξιά
 
Μάσκες βιτρίνες κλέφτες κι αστυνόμοι
ρίμελ στη σκέψη και στα όνειρα κραγιόν
φιμέ καθρέφτες κι από πάνω ούτε συγγνώμη
μεγάλη η νύχτα και δε βγαίνει με στεντόν
 
Κάνε κάτι φίλε κάνε κάτι φίλε
στενεύει το σεντόνι μου χορεύουν οι σκιές
κάνε κάτι φίλε κάνε κάτι φίλε
μουσκεύει το σεντόνι μου και σπάνε οι χορδές
 
Τρελαίνονται οι δείχτες βγαίνω στη βεράντα
η τέντα ξέφτισε κι η καύτρα μου χλωμή
κάτω στους δρόμους κυνηγάνε μια μπαλάντα
κάμερες φώτα που από χτες ήταν εκεί

Καίνε τα φώτα η άσφαλτος βρεγμένη
τρέχουν τα κράνη με αδιάβροχη στολή
ομπρέλα ο έρωτας κανείς δε περιμένει
αφήστε μήνυμα στο τηλεφωνητή