Τις τελευταίες μέρες ένιωσα στο πετσί μου τι πάει να πει συρρικνωμένος χρόνος. Βέβαια εγώ και τα ρολόγια ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά. Μου προκαλούσαν επιπρόσθετο άγχος με αυτό το σπαστικό τικ-τακ όλη την ώρα. Και στο δωμάτιο αποφεύγω να βάζω ρολόι κι αν τελικά βάλω, οι μπαταρίες του το βράδυ θα βγουν να πάρουν αέρα και το ρολόι θα κοιμηθεί μαζί μου. Διαφορετικά εκείνο θα τικταρίζει κι εγώ θα κάνω πρόβες για νυχτερίδα..

Παρόλα αυτά, ελάχιστες φορές έπαψα να έχω την αίσθηση του χρόνου. Δεν καταφέρνω διόλου συχνά να τον βγάλω από το μυαλό μου και να αφεθώ στο κενό, στο τίποτα. Ίσως γιατί από πολύ νωρίς άρχισα να νιώθω ότι ο χρόνος μας είναι λίγος. Κι έτσι, εκείνος έτρεχε μπροστά κι εγώ λαχανιασμένη προσπαθούσα από πίσω να τον φτάσω..(βλέποντάς το έτσι γραμμένο κι αφού το ξανασκέφτομαι λίγο, πρέπει να είμαι πολύ ηλίθια..)

Τώρα, λοιπόν, διανύω μια περίοδο που το σπίτι μου δεν με βλέπει σχεδόν καθόλου, οι φίλοι και λοιποί μπαίνουν σε σειρά προτεραιότητας, αναγκαστικά..(σήμερα έχω τον τάδε, αύριο τον δείνα κι έτσι), το διάβασμα περιμένει υπομονετικά να έρθει η "τελευταία στιγμή", που λέγαμε, για να λάβει την τιμητική του κι εγώ την είδα Βέγγος και αποφασισμένη να τα προλάβω όλα. Ή έστω, να προσπαθήσω να τα προλάβω όλα. Τώρα το αποτέλεσμα υποψιάζομαι - ναι, ναι, καλά κάνεις - ότι θα μπάζει από κανα δυο τρυπούλες, αλλά τουλάχιστον δεν αισθάνομαι τη σπαρίλα των προηγούμενων μηνών, όταν περνούσα μέρες ολόκληρες χωρίς να βγω από το σπίτι, μέχρι που με τραβούσαν.

Και φυσικά όλα αυτά για λίγο ακόμη, μέχρι να βρω τους πραγματικούς ρυθμούς μου και να επιστρέψει στο σπίτι η καθημερινότητά μου που την έστειλα απόδημη για κάποιο διάστημα, ώσπου να της διακοσμήσω στην εντέλεια το δωμάτιο.

Κι όταν θα μυρίσω το άρωμά της, τότε θα είμαι πιο ήρεμη. Κι όλα θα μπουν σε τάξη.

Η χθεσινή νύχτα ήταν, το λιγότερο, εφιαλτική. Ως γνήσια τεμπέλα και λάτρης της "τελευταίας στιγμής"  κι ενώ είχα δέκα ολόκληρες μέρες να διαβάσω με την ησυχία μου το μαθηματάκι, έφτασε η Τρίτη και συνειδητοποίησα ότι μαζεύτηκε δουλειά - βουνό.

Ήπια λοιπόν πολλούς καφέδες - αυτό ακόμη το φυσάω και δεν κρυώνει - κι έκανα τη δική μου ολονυχτία προς τιμήν της θεάς Εξεταστικής. Με σκυμμένο το κεφάλι πάνω από το βιβλίο σαν γερασμένο αρπακτικό και κολλητική ταινία για να συνδέονται τα βλέφαρα με τα φρύδια, αφού τα μάτια μου δεν με υπάκουαν πια, προσέφερα θυσία τον πολυτιμότατο ύπνο μου. Περιττό να πω ότι εβασανίσθη δίχως κανένα έλεος..

Μετά από κάποια στιγμή κι αφού οι παραισθήσεις είχαν χτυπήσεις κόκκινο τόσες μέρες άυπνη, νομίζω έβλεπα ολοκάθαρα ολόκληρο τελετουργικό παιχνίδι, με διάσπαρτους, ημίγυμνους Maya να χορεύουν εκστασιασμένοι γύρω από το βωμό, φλερτάροντας με λιβάνια, καπνούς, οινωπνευματώδη ποτά και διάφορες ουσίες προς διευκόλυνση της επαφής τους με τους θεούς..

Οκ. Δεν το τραβάω το ξενύχτι λέμε.

Ωστόσο η θεά με αντάμειψε...Χαλάλι της.

Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαι τελείως ψόφια. Αν ξαπλώσω τώρα, έχω την εντύπωση ότι θα σηκωθώ με το νέο έτος..Για να μην αναφερθώ στο πόοοοοσο ελκυστικό και προκλητικό δείχνει αυτό το κρεβάτι στη φωτό και ξημερώσουμε όλοι παρέα..

...νιώθω σα να ερήμωσε ο κόσμος. Σα να έμεινα εγώ και...εγώ.

Κι όχι ότι δεν τα βρίσκουμε οι δυο μας. Ανέκαθεν τα πηγαίναμε περίφημα, έτσι δεν είναι..;

Αλλά, να. Απόψε δεν έχω όρεξη για σένα και μην με παρεξηγείς..

Απόψε ήθελα περισσότερο θόρυβο. Πιο μεγάλη κίνηση, πιο πολλές φωνές - τις δικές μου τις ακούω συνεχώς.

Τώρα, το αν θα προτιμούσα και συγκεκριμένες φωνές, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Κι ίσως δεν έχει και πολλή σημασία.

Ας ένιωθα βήματα στην πόρτα κι ας μην ήταν τα δικά σου..

Υ.Σ. : Στη φωτό, εγώ παίζω το δέντρο.