Καντε οσοι με διαβαζετε,μια ευχη μεσα σας...κρατηστε την κρυφη...και καθε μερα που περνα, απο δω και στο εξης καντε πραξη κατι μικρο, που θα σας φερει εστω και μια ιδεα κοντυτερα προς το στοχο σας!!!...
Ακομη και ενας δρομος 1000 χιλιομετρων ξεκινα με ενα βημα!!...Καθε μερα καντε βηματα λοιπον!!
Καλη χρονια και παλι!!!...
Καταιγισμος σκεψεων και ιδεων για το νεο ετος...
Να μαστε γεροι και τυχεροι να εχουμε την ευκαιρια να τις κανουμε εργα!!
Μια λευκη κουβερτα σκεπαζει τα παντα αλλα δεν τα ζεσταινει...
Τα πεθαινει.
Κι οτι εχει τη μαγκια να επιβιωσει ξαναξυπνα και αναγενναται οταν τα πρωτα σκιρτηματα ηλιου και ανοιξης εμφανιστουν...
Οσο για μενα...ενας χιονανθρωπος ειμαι.
Τρωω χιονομπαλες αλλα δεν συγκινουμαι και ιδιαιτερα.
Απλα διακωμωδω.
Βλεπω το θεατρινισμο των κανονικων ανθρωπων.
Βλεπω να αποκαλυπτουν τα πραγματικα τους συναισθηματα.
Το ψευδος και τη διπροσωπια τους.
Η μικρη μου ζεστη καρδια λιγο συστελεται και ποναει,αλλα ερχεται ο παγος μου να την ανακουφισει.
Τι με νοιαζει εμενα?
Εγω ειμαι ελευθερος.Το κρυο δε με σκοτωνει...ΕΙΜΑΙ το κρυο!!...
Η ζεστη δε με νοιαζει...με λοιωνει και με κανει νερο...γινομαι ποταμι και ταξιδευω...χυνομαι στη θαλασσα...βρεχω τους ωκεανους...σκαω απο τη ζεστη και πετω ψηλα...γινομαι συννεφακι...
Που και που θυμαμαι μια ομορφη χιονανθρωπουλα που ηξερα καποτε,δακρυζω και γινομαι βροχη...με πινουν τα δεντρα και τα διαφορων λογης λολουδια...πεφτω ξανα στη γη...και σαν χειμωνας ξαναερθει...γινομαι και παλι αστειος χιονανθρωπος και χαριζω χαρα σε μικρα παιδια...
Ο μηχανοδηγος του ειμαι εγω.Εγω οδηγω και κανεις αλλος...μπορει μερικα βαγονια να ειναι λιγο βαρια,αλλα τα κουβαλω μεχρι να καταλαβω πως ισως το φορτιο τους δεν ειναι διαμαντια η χρυσος...αλλα σκουπιδια...
Σημαντικη γνωση για να συνεχισει ομαλα το ταξιδι...γιατι τα σκουπιδια θελουν ξεφορτωμα...
Τι νοημα εχει να κουβαλας εσυ το βαρος απο λαθη αλλων??
Τι νοημα εχει εσυ να πονας επειδη αυτο που πιστεψες διαμαντι ειναι καπακι απο αναψυκτικο που μολις καποιος καραφλος ζητιανος ηπιε,το εγλυψε και το πεταξε?
Το μπλε οταν ειναι νερο νικα το κοκκινο γιατι το νερο σβηνει τη φωτια
Οταν ειναι παγος χανει...γιατι η φωτια λοιωνει τον παγο...
Ομως το μπλε μπορει να χασει ακομη και ως υγρο νερο απο το κοκκινο αν η φωτια ειναι υπουλη...
Αν το ζεσταινει λιγο λιγο μεχρι βρασμου θα το οδηγησει στην μετατροπη του σε ατμο...
Ο ατμος με την απομακρυνση της φωτιας μπορει να ξαναγινει υγρο...η να ταξιδεψει σε νεα επιφανεια και να υγροποιηθει υπο μορφη σταγονων...σε νεα επιφανεια που δεν καιει αλλα ειναι κι αυτη ψυχρη...
Μπλε ειναι ο ουρανος το πρωι οταν ο ηλιος ανατελλει...κοκκινος βαφεται λιγο πριν τη δυση...
Ο ηλιος βουτα στο μπλε της θαλασσας μα δεν σβηνει ποτε...
Γινεται αστερι νυχτερινο για αλλους πλανητες...δινει φως αποκλειστικο στη μπλε σεληνη...
Αναγκάστηκε λένε οι φήμες να την εγκαταλείψει για να ακολουθήσει το σωστό.
Να μείνει με την αρραβωνιαστικιά του...
Την οποία εκτιμούσε και θαύμαζε απεριόριστα.Η οποία ήταν η εγγύηση για ένα όμορφο μέλλον.
Όχι η άγρια γαλανομάτα ζημιά που γνώρισε όταν ήταν στρατιώτης και κατέθεσε όπλα με το που την είδε...
Όχι η πανέμορφη θεα που του χάριζε θανατηφόρα απογεύματα όταν είχε έξοδο από το στρατόπεδο.
Πρώτη φορά είχε έτσι συγκινηθεί.
Προσπάθησε να φύγει από κοντα της.Επικίνδυνη σα τη φωτιά...
''Πρόσεξε αγοράκι...πολλοί κάηκαν στη φλόγα μου...''
ο στρατιώτης την είχε βάλει στη θέση του.όπως και το όπλο στον οπλοβαστό του.
Ο θαλαμοφύλακας κοίμηζε τον έρωτα με ασφάλεια και δεν τον άφηνε να ξεπορτίσει...
δεν τον άφηνε να ξυπνήσει και να ρημάξει την πουτάνα την καρδιά που αμα ξεφυγει χτυπα ανεξέλεγκτα και δεν υπολογίζει θυματα...
δεν θα την αφηνε να καει...θα ηταν πιο δυνατος απο τους αλλους...
Εφτασε η ωρα του διλληματος...η επίσημη δικιά του γύρισε απο τα ξενα...
Την επέλεξε και γύρισε την πλάτη στις καυτες νυχτες ερωτα σε ερημες παραλιες με πανσεληνο...
Κι απο τοτε καθε που ειχε πανσεληνο ο στρατιωτης γινοταν βρυκολακας...επινε το αιμα απο γυναικες ψαχνοντας να γευτει της δικιας του...
το αιμα χυθηκε σαν κοπηκε απο τον κορμο του...
...ενα τριανταφυλλο φυτεμενο στα βοτσαλα μιας ερημης παραλιας που συνηθιζαν να γινονται ενα...
ο στρατιωτης θλιμμενος να κλαιει,αλλα τα δακρυα του να μην αρκουν να ποτησουν το κομμενο τριανταφυλλο...τα αφιλοξενα βοτσαλα της παραλιας το πεθαιναν...το κυμα της θάλασσας αγριεμενο,ανελέητο το έπνιγε όπως έσκαγε εκεί...
Πίεση πίσω απο τα μάτια...κόμπος στο λαιμό...που φτάνει ως το στερνο και συνεχίζει...τα κόκκαλα πονουν...οι μύες σαν καμμένοι συσπώνται επώδυνα σε κάθε κίνηση.
Πρέπει να περπατήσω.Κι ας κάθε βήμα είναι δύσκολο...κι ας ένα πυρωμένο μέταλο μια σβήνει μέσα στη θάλασσα της φαιας ουσιας μου ψηνοντας την μια στη σαρκα της καρδιας που σαν παει να χτυπησει λιγο πιο δυνατα ,ποναει...
Ας τη βαλω στην καταψυξη...ας πεσει σε χειμερεια ναρκη κι ας ξυπνησει με την πρωτη ενδειξη ανοιξης.
Ας κοιμηθει να μην πονα...
Χειμωνας και το δεντρο της δεν εχει ουτε ενα ξερο φυλο...μονο παγο πανω στα κλαδια της που παραμενουν γερα...
Πόνος ανεκτός σαν κωλικός νεφρού με χτυπά στη μέση...
Τον ένοιωσα ξαφνικά σήμερα το μεσημέρι.
Θα ήθελα ένα χάδι όχι ένα buscopan.
Μια συντροφιά όχι ένα γιατρό.
Αυτές αποτελούν τις σκέψεις μου ενω το προσωπο μου μια φωτίζεται μια σβήνει αντανακλώντας το ρυθμό του άψε σβήσε των χριστουγενιάτικων λαμπιονιών του μικρού μου δέντρου.
Παράλληλα ακούω μουσική από κάλαντα...
Με γεμίζουν θλίψη αυτες οι μελωδίες.
Με κάνουν να πονω...και η μόνη παρήγορη μου σκέψη εκείνη τη στιγμη ειναι πως καποια αλλα παιδια ειναι καπου ζεστα και εχουν ολη την αγαπη του κοσμου.
Η εικόνα τους με ζεσταίνει.
Νοιώθω πως θα έκανα τα πάντα για να τα προστατέψω κι έυχομαι η δικη μου εγκαταλειψη να οφειλεται στο οτι ο Θεουλης προεβλεψε να μην εχω εγω για να εχουν καποιοι αλλοι.
το καράβι που δεν ταξίδεψε ποτέ στον αγαπημένο του προορισμό...
μόνο τρικυμίες γνώρισε...
Μοναχικές διαδρομές στα πέλαγα...
Κάνει κρύο στο λιμάνι...η θάλασσα είναι ήρεμη...
Τη νύχτα φτιάχνω χάρτινα καραβάκια και τα βυθίζω σε νεροχύτες...που φαντάζουν ωκεανοί...και ονειρευόμαι το δικό μου ταξίδι...το δικό μου προορισμό...
τα φώτα των δρόμων σιωπηλοί μάρτυρες του ταξιδιού μου...πάντα πιστοί μου φίλοι...θα σβήσουν μόνο με το πρώτο απαίσιο φως της μέρας...που σε προσγειώνει στην πεζή και βρώμικη πραγματικότητα...
Πολυ βρωμια.Δεν ειχα συνηθισει.Ηρθα σα πρόβατο στη σφαγη και καταφερνω σιγα σιγα να γινομαι λυκος...
Ενας λυκος που δεν θελει να κανει κακο,θελει απλα να επιβιωσει και να βγει υγιης σωματικακαι ψυχικα μεσα απο αυτη τη δαιμονια δοκιμασια.
Μετα ομως...αυτη ημερα η τελευταια...αχ τι ομορφα που θα ειναι...θα φευγω απο την πυλη μια και καλη...θα αδειασω το ντουλαπι μου που βρισκεται διπλα στο ντουλαπι του καραφλου hellreiser μου...θα τους φτυσω και θα φυγω...
Θα παω σε εκεινη την παραλια...θα χει συννεφια και θα βρεχει...
θα ξαπλωσω εκει και θα σφησω το βροχινο νερο να πλυνει τις πληγες μου...θα κλαψω με ολη μου την ψυχη κι εγω...
θα ουρλιαξουν τα εγκατα της ψυχης μου...\
Πατερα...πηγα στην κολαση που εισαι για να ρθω να σε βρω...οικειοποιηθηκα το πιο βρωμικο περιβαλλον με τους πιο ασχημους ανθρωπους...
Μονο και μονο για να ρθω κοντα σου να σου πω...σ αγαπω...κι ας με πληγωσες...
Αυθόρμητες δίχως λογοκρισία σκέψεις που καθορίζονται απο μια στιγμή...αυτη ειναι ικανη να φερει την καταστροφη η το μεγαλειο...τις πιο πολλες φορες απλα φερνει την επομενη στιγμη...
Tags
Επίσημοι αναγνώστες (5) Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog