Είναι από τα κομμάτια της ανθρώπινης ζωής που μας κάνουν να μοιάζουμε στα ζώα!

Η μαμά γάτα αγαπά τα μωρά της γιατί έτσι της λέει το ένστικτο διαιώνισης του είδους.

Τα ίδια και η μαμά πιθηκίνα.

Έτσι και στους ανθρώπους.Αντί να αγαπώ όποιον το κερδίζει με το σπαθί του,όποιον μπορώ εγώ και θέλω να συγχωρέσω τις ατέλειές του..

Έρχεται ο φασισμός τηα εικόνας ενός άκακου αθώου βρέφους,μιας "ψυχούλας" με τη βία να κλέψει την παράσταση.

Καθώς αυτή η ψυχούλα μεγαλώνει και γίνεται πιθανά ένας νέος Αδόλφος Χίτλερ,απολαμβάνει όλη τη στοργή και τη φροντίδα από τους γονείς του.

Μη χεστεί πάνω του,μη στάξει και μη βρέξει.

Έτσι πρέπει όμως γιατί πως αλλοιώς θα διαιωνιστεί το είδος μας;

Ένα.είδος που.λειτουργεί για το.καλό του και.μόνο;

Ας μην πάω τόσο μακριά όμως.

Μακάρι η αγάπη να.δινόταν απλόχερα σε όποιον άνθρωπο μας συγκινούσε αυθορμήτως χωρίς να.υπάρχουν δεσμοί.αίματος μεταξύ μας.

Γιατί να.μην.ήμασταν όλοι σαν αδέρφια;

Όταν ανακατεύεται με τα μαλιά και αφρίζει γεμίζει ο τόπος μυρωδιές

Βρίσκομαι μικρό παιδί στις διακοπές και καίει το δέρμα μου από τον ήλιο

Μέσα στην κουζίνα το φαί ετοιμάζεται

Η ζωγραφιά μου μισοτελειωμένη,τα αμαξάκια μου με περιμένουν να παίξω μαζί τους...

Κι ανυπομονώ να ξαναδώ το γαλανό της θάλασσας ...να μυρίσω στην πετσέτα μου την πελαγίσια αρμύρα.

Κόκκινο φεγγάρι...κόκκινο λιμάνι...τραγουδούν οι Κατσιμίχα...

Κι.εγώ κάνω αναδρομές στο παρελθόν

Τότε που ντυνόμουν...μαύρος γάτος και περιπλανιόμουν μοναχός στα μπαράκια της πόλης διψώντας για αλκοόλ και παραισθήσεις.

Κρύα η νύχτα στην αρχή της,ψύχρα

και στη διαδρομή της...

Όλοι σε παρέες και ζευγάρια κι εγώ μοναχικός πλανόδιος λύκος

Το ποτό μου μεθυστικό.Κάθε γουλιά και άδειασμα μυαλού.

Τί υπέροχα κρύα βράδια...μες την τσίκνα του ντουνιά...

Ο χρόνος τρέχει διαρκώς.

Όταν είσαι αδρανής οι στιγμές περνούν μπροστά σου με ταχύτητα φωτός σαν ανέγγιχτα ζαχαρωτά.

Πόσες από αυτές μπορεί να χωρέσει η βάρκα του 1 δευτερολέπτου...σε χώρο που έίναι κοντά σου.

Το δευτερόλεπτο έχει άπειρες στιγμές αν σκεφτεί κανείς πως η σκέψη έχει την ταχύτητα του φωτός το οποίο φτάνει ως το φεγγάρι σε αυτό το χρόνο.

Διανύει όση απόσταση έκανε το παλιό μας τογιότα σε 30 χρόνια.

Μια στιγμή χρειάζεται για να αναλογιστείς πόσο γρήγορα πέρασαν οι δεκαετίες αυτές και από παιδί έγινες μεσήλικας.

Οι στιγμές δε σου ανήκουν,αλλά μπορείς να τις κάνεις δικές σου αν τις ζήσεις.Αν συμμετέχεις ενεργά στα σκηνικά τους,ως ηθοποιός χωρίς πρόβα.

Για να γίνει αυτό όμως θα πρέπει να αγαπήσεις τόσο τον εαυτό σου,ώστε να αγκαλιάσεις τους φόβους και τα λάθη του...

Στιγμές...τι δυνατή έννοια...

Πόσες σπατάλησα για να γράψω αυτό το κείμενο...

Ο διαλυμένος μου κόσμος αναπαύεται σε μια ματωμένη κουβέρτα αναμνήσεων...

Καθισμένος σε ένα δερμάτινο καναπέ κοιτώ από το παράθυρο την γκρίζα αφρισμένη θάλασσα

Από το ηχείο του στερεο ακούγεται ο Ξυδούς να καταθέτει πάθος για τη Σαντρίνα

Κι εγώ να κάνω ακροβασία μεταξύ σωστού δρόμου και παράνοιας...

Ποιός θα σφουγγαρίσει τα αίματα στο πάτωμα?

Βάζω μέικ απ στο γερασμένο θλιμμένο μου χαμόγελο και ντύνομαι κλόουν...

Για να δω πόσο θα κρύβομαι ακόμη από την αλήθεια....

Είναι ο πλούτος που κουβαλάς.

Χθες με ρώτησε ένας φίλος τί πρέπει να πάρει μαζί του για να παρουσιαστεί στο στρατό.

Για να του απαντήσω θυμήθηκα τις ιστορίες του στρατού που πάντα αφηγούμαι με.χαρά.

Ότι έχει αποθηκευτεί στη μνήμη μας είναι μια εμπειρία.

Όταν είναι όμορφη είναι ότι πρέπει για αφηγητικός μεζές δίπλα στο τζάκι.

Ακόμη κι αν δεν υπάρχει τζάκι ούτε φωτιά,υπάρχει η φλόγα της ανάμνησης που ζωντανεύει με το ταξίδι του μυαλού στο παρελθόν..

Λευκά ουράνια σώματα μετατρέπουν την πόλη σε ένα γιγάντιο γυάλινο κόσμο φαντασίας 

Λες και ένα αόρατο χέρι ταρακούνησε την διάφανη κατασκευή με το πλαστικό ομοίωμα και ήρθαν τα πάνω κάτω

Οι άκρες των δαχτύλων μου παγωμένες μα η καρδιά μου ζεστή και ακούραστη με οδηγεί στο ψυχρό τοπίο.

Πόσο θα θελα να μουν ελεύθερος σα νιφάδα χιονιού...

Μα όλη αυτή η ομορφάδα θα τελειώσει μόλις βγει ο ήλιος και τη λοιώσει με τις ανεπιθύμητες αχτίδες του που υποτίθεται σκορπούν ζωή και δίνουν χρώμα.

Σήμερα τα ξημερώματα πέρασα έξω από το παλιό μου λύκειο.

Οι τοίχοι ίδιοι κι απαρράλακτοι.

Ο λυκειάρχης σε άλλη ζωή.

Οι μαθητές ποιός ξέρει.Οι πιο πολλοί ενήλικες ίσως με δικά τους παιδιά.

Ο χρόνος την πέτρα δε την αλλάζει.

Ζήλεψα την αθανασία των κεραμιδιών της σκεπής του παλιού κτηρίου που η ιστορία του κρατά από παλιά.

Πόσων περιστεριών τα μυστικά έμαθαν.

Πόσες αλήθειες.

Πόσο δάκρυ ουρανού,πόσες ανατολές πόσα σκοτάδια έζησαν.

Πάντα κάτοικοι της στέγης  του αιώνιου σχολειού.

Αυτού που θα υπάρχει ακόμη κι όταν η ψυχή μου πάρει απολυτήριο από το κτίσμα του σώματός μου...

και πάει σα περιστέρι να κουρνιάσει εκεί...

Το κάκκαδο του βαθέος τραύματος

Σκεπάζει την πληγή σαν κουβέρτα

Παράξενο που δεν πονώ και τόσο πολύ

Μυστήρια η ηρεμία τα μεσημέρια

Η ζωή έγινε ένας σκληροπυρηνικός εφιάλτης

Η αξία της ανθρώπινης ζωής κατάντησε ευτελής 

Κι όμως ακόμη και τώρα σε κάτι ελπίζω 

Δε θα πω σε θαύμα

Μα νοιώθω πως όσοι είχαν κακή πρόθεση και πονηρό σκοπό δε θα τους βγεί σε καλό.

Ο μουσικός παράδεισος ερήμωσε...

3 άνθρωποι μπαίνουν μόνο...και σαν διάττοντες αστέρες κάποιοι "νέοι" που ρωτούν κάτι κι εξαφανίζονται.

Που πήγε η Silia,η Αλκυόνη,ο CROSS...

O ταλαντούχος Κος Σακης Κουρουπος...

Ο συγχωρεμένος ο Hastaroth με το φοβερό του λέγειν..λείπει σαφώς...

Νοιώθω πως ερημώσαμε.

Είμαστε εγώ ο αξιόλογος Κος Στέφανος,ο εξαιρετικός CHE,οι επίσης σπουδαίοι Ορφεύς και Σβεν...η καλοσυνάτη βαθυστόχαστη Ευαγγελία...

Χόρχε έχεις από το Δεκέμβρη να μπεις...

Μη μας εγκαταλείπεις...

Δώσε ξανά ζωή στο site.

Ο Μουσικός παράδεισος

..

Δεν πρέπει να ατροφήσει...

Μου λείπουν τα live,τα παιχνίδια,όλα τα δρώμενα που λάμβαναν χώρα στον μουσικό μας παράδεισο.

Ο Μιχάλης Κλεάνθης και η Σοφία Ixthis που τους επισκέφτηκα κάποτε στους Βατράχους...

Δεν ξέχασα κάποιον μα κι αν το κανα,ας με.συγχωρέσει...

Νοιώθω τόσο μόνος κάτω από τον έναστρο ουρανό της Χεβεν...

Που μου κανε συντροφιά σε όλα μου τα χρόνια

Σαν πήγα φαντάρος στο κρύο απομονωμένο ιντερνετ καφε στο Κοκκάρι Σάμου ενώ έξω η θάλασσα φούσκωνε σε γρκίζους άγριους κυμματισμούς και έσκαγε με μανία στην ερημική ακτή.  

Στη δουλειά μου επίσης...η σελίδα κάθε πρωι ηταν ανοιχτη στον υπολογιστη του γραφειου μαζι με τον πρωινό καφέ μου...

Και σε άλλες πολλές στιγμές...

Στο καφέ στην Πλάκα ή τα Εξάρχεια ενώ στοχαζόμουν και απορροφούσα τα νοήματα της μοναξιάς μου...

Ερωτεύτηκα,γέλασα,πόνεσα,φοβήθηκα,ξεθάρρεψα,έζησα.. 

Με τον Παράδεισο εκεί δίπλα μου...

Musicheaven σ αγαπώ!...