Θυμήθηκα μια φράση

''three chords and the truth''

γνωμικό και τίτλος τραγουδιού

αλλά και μεγάλη αλήθεια

Η δική μου αλήθεια εκφράστηκε καλύτερα με 3 απλές συγχορδίες που επαναλαμβάνονται

παρά με άλλους πιο ''θεμιτούς'' τρόπους σύνθεσης.

Του φαγα τ αυτιά και πόνεσε αυτό.

Όχι το λαγό.

Εμένα.

Αφού ήταν δώρο με αξία.Όπως και η σοκολατένια καρδιά που άδειασα.

Δώρα που θα θελα να μην αποχωριστώ ποτέ.

Όπως παλιά ένα λυγισμένο καλαμάκι που μου χε φτιάξει ο πατέρας μου για να μου εξηγήσει την κλίση του άξονα της Γης και τις εποχές.

Το καλαμάκι χάθηκε.Ο λαγός φαγώθηκε.Η καρδιά άδειασε.

Πονάει αυτό.

Νοιώθω ευάλωτος σα μικρό παιδί.

Κι ένα δάκρυ σοκολατένιο κύλησε...

Βγήκα στο μπαλκόνι μου

Παράξενο που μες το σπίτι κατοικεί ακόμη ο χειμώνας

Έξω είχε μια θέρμη ευχάριστη

Το κελάηδισμα των μελωδικών πτηνών,το κουρνιαχτό των περιστεριών...ο ήχος της ησυχίας...

Που και που ο γδούπος από το βάδην ενός περαστικού κι αραιά ομιλίες

Οπτικό θέαμα ο γαλάζιος ουρανός κι ο ήλιος ο καυτός της άνοιξης να φωτίζει το λεκανοπέδιο της Αθήνας.

Μια άνοιξη όπως όλες οι άλλες...παρά την πληγή του λοιμού...

Μια μικρή γεύση κανονινότητας.

Her smile is full of light

she glows like the sun

and when becomes the night

she is the brightest star

     -.-

I walked into the bay

her footsteps on the sand

she flew away next day

went back to motherland

     -.-

She is the sunrise woman

her smile I ll really miss

I wasn t wise but fool,man

I didn t steal her kiss

       -.-

She s the sunrise woman

I ll never find a way

to share with her a  sunset

till night becomes a day

        -.-

Next summer come again

Oh sweet like honey girl

Can t wait for your return

and feel you kisses thrill

          -.-

From dask till the next dawn

I ll lie down in the sand 

I won t be there alone

we ll meet in passion s land

Πάντα καλή και επιλεγμένη

Οι φωνές τους στολίζουν την ατμόσφαιρα

Ε λίγο ουισκάκι αγένεια να μην πιώ με τέτοια παρέα

Κοτζάμ Tom Jones και η απίστευτη Janis Joplin...

Μου κρατούσαν και παλιά παρέα.Στο παλιό σπίτι στα Εξάρχεια.

Εκεί στο πικ απ μου.

Με το φσσσσσ παρέα και τα άλλα γλυκά ηχητικά παράσιτα.

Η παρέα μου απόψε ταξίδεψε στο χρόνο και μου έκανε την τιμή.

Στην υγειά τους λοιπόν.

Τι άλλο να πεις.

Το φεγγαράκι κάπου κρύφτηκε.

Όμως...

Ο ογκόλιθος Tom η Θεότητα Janis τραγοδούν μόνο για πάρτη μου.

Yeeeeeeeeeeaaaaaaahhhhhhhhh

Είχα πριν χρόνια ένα κινητό τηλέφωνο.

Κάτι σαν παλιό κουτί.

Μέσα στη μοναξιά και τη βαρεμάρα της απομόνωσης,σκέφηκα να ξαναδώ τα παλιά βιντεάκια του.

Βρήκα ένα αρχαίο φορτιστή,έβαλα κάρτα με γνωστό πιν το βαλα στην πρίζα...

Κι αναστήθηκαν η πεθαμένη μου γιαγιά και ο γιός της που τον πήρε μαζί της.

Ήτανε τότε που ήμουν στο στρατό και συζητούσαμε για τη μετάθεσή μου στη Σάμο.

Ο θείος μου πολύ γλυκά με πείραζε και με ρώταγε αν ξεψάρωσα.

Είδα τον εαυτό μου νεαρότερο ομορφότερο ψηλότερο

Ταξίδεψα στις αναμνήσεις της απόλυσής μου από το στρατό,άκουσα την ανώριμη φωνή μου να τραγουδά να δέρνω την κιθάρα.

Ξαναδα το σπίτι που νοικίαζα στη Σάμο για να μένω στις διανυκτερεύσεις μου.

Είδα ένα από τα καφέ που σύχναζα στο Βαθύ,κι ένα ημισκότεινο δρόμο στο Ηραίον.

Θυμήθηκα τον τρόμο μου,το δρακουλιάρικο απομονωμένο ιντερνετ καφέ και τον Παλιάτσο και Ληστή σε ερμηνεία Σαββόπουλου Παπακωνσταντίνου.

Συγκινήθηκα μα λυπήθηκα κι όλας.

Πώς περνάνε έτσι γρήγορα τα χρόνια.

Τώρα μόνος να φλερτάρω με το αλκοόλ άχρωμος και μισοπεθαμένος

Τότε πίνακας ζωγραφιστός.

Αχ το παλιό κουτί...

Αχ πόσο παράξενο το κολύμπι αντίθετα στα ποτάμια του χρόνου..

Μου παν πως είν στο χέρι σου

Μου παν μισή αλήθεια

Ίσως πως είν στ αστέρι σου

Και πάλι παραμύθια

-.-

Όσα δρομάκια πέρασα

Κι απ όσα μονοπάτια

Τα λάθη δεν ξεπέρασα

Έπεσα στα χαντάκια

-.-

Όχι δεν είναι η θέληση

Δεν είν το πεπρωμένο

Αυτά που δίνουν  γέννηση

Στου χάρτη το γραμμένο

-.-

Τί την εθές τη λογική

Δεν κάνει για πυξίδα

Μα κι η καρδιά είν τραγική

Στις αποφάσεις είδα

-.-

Δεν έχω κάτι να σου πώ

Δεν έχω να σου γράψω

Μη θες ν ακούσεις σ αγαπώ

Φωτιά μόνο θ ανάψω

-.-

Όταν θα είσαι μακριά

Θα νοιώθεις να παγώνεις

Χάδι σα θέρμη στην καρδιά

Όταν κοντοζυγώνεις.

-.-

Όχι δεν ειν στο χέρι σου

Να αλλάξεις την πορεία

Ούτε σ ακούει τ αστέρι σου

Μην έχεις απορία...

Είναι η έξοδος της ψυχής από το σώμα στην οποία παραμένεις στη ζωή.

Ώστε να την καμαρώσεις,να τη γνωρίσεις,να τη μισήσεις να την αγαπήσεις.

Να γνωρίσεις πως διαθέτεις κάτι που θα παραμείνει σαν ενέργεια ζωντανό ακόμη κι όταν η ψυχή σου χάσει το δρόμο της επιστροφής και δεν ξαναγυρίσει στο σώμα σου.

Είναι το ξεβράκωμά σου ενώπιον άλλων μα κυρίως μπροστά στον αυστηρότερο κριτή όλων,τον εαυτό σου.

Γι αυτό...άλλο εσύ άλλο η φωνή σου.

Φρόντισε ν ακούγεται.

Κάνε σιωπή όταν εκείνη μιλά...

Κι εκεί που νόμιζα πως βρήκα κάτι να γράψω κάποιους στίχους,κάποια μουσική...

''Φεγγαράκι μοναχό'σ ουρανό δίχως αστέρια είμαι μόνος και ζητώ τ απαλά ζεστά σου χέρια''

ξεκινώντας με Ντο ματζόρε Σολ ματζόρε,χώνοντας εκεί και ένα λα μινόρε,παράτησα χαρτί στυλό και κιθάρα και είπα

''τι πίπες γράφεις ρε μαλάκα.Πόσο κλισέ.Πόσο πρόχειρο.Βαρετή μελωδία.Κατασκεύασες ένα δήθεν ψεύτκο συναίσθημα σα πλαστικό λουλούδι δίχως οσμή''

Νόμισα θα σώσω την κατάσταση της κακής ψυχολογίας δημιουργώντας κάτι,αλλά τελικά ο δαίμων της έμπνευσης δεν ελέγχεται όπως τίποτα όμορφο σε αυτή τη ζωή.

Το χω ξαναγράψει.

Έτσι έμεινα στα 3 ποτήρια από το πανπικρο αλλά κατευναστικό ουισκάκι μου

Όχι δεν έπιασα κιθάρα επειδή κάτι με άγγιξε βαθειά.

Έπιασα το τιμημένο έγχορδο ως αυνανιστικό υποκατάστατο.

Φυσικά έτσι μόνο μαλακίες γράφεις.

Ένας αποτυχημένος οίστρος.Μια καύλα που δεν εκτονώθηκε πουθενά.

Δεν πιστεύω σε τίποτα ευγενές μάλλον.

Κανένα είδος μουσικής δε μου αρέσει

Κανένα φαγητό δε θέλω να δοκιμάσω

Η ευτυχία της στιγμής δραπετεύει από παντού

Αίσθηση κενού

Αυτοκριτική που με κάνει να αισθάνομαι μισός,καθόλου περήφανος.

Αναδρομές στο παρελθόν που με πικραίνουν.

Το τραινάκι της σκέψης δεν ταξιδεύει μόνο σε όμορφα μέρη.

Στο ταξίδι του θα συνατήσει και άσχημα σκοτεινά τοπία που δε θα θελα να ξαναδώ.

Που πονάω καθώς τα αντικρύζω.

Σωτηρία ή ανακούφιση πουθενά.

Λες και όλα είναι φτιαγμένα από πλαστικό.

Η συνήθης εκτόνωσή μου δεν υπάρχει.

Συνέχεια κουτουλάω σε τοίχους.

Έχει αρχίσει να ''σαπίζει'' η παρέα μου με τον εαυτό μου.

Έχεις νοιώσει ποτέ σου να βρίσκεσαι σε δωμάτιο του οποίου οι τοίχοι μόλις σε χωρούν?Που το σβέρκο σου ακουμπά πίσω και η μύτη σου μπροστά?Χωρίς μέρος να καθίσεις για να ξαποστάσεις λίγο?Χωρίς οξυγόνο να ανασάνεις?

Καμαρούλα μια σταλιά ούτε καν δύο επί τρία έγινε η πραγματικότητά μου.

...χάθηκαν...

Ένα Πάσχα παράξενο,ιδιαίτερο

Μέιγμα αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας

Αντίθετα συναισθήματα

Η καραντίνα πάει κόντρα στους εθισμούς μου

Έχω την ικανότητα να μηδενίσω το κοντέρ της υπομονής ναι.

Ωραία μέρα σήμερα από αυτές που σε κάνουν να ποθείς ξανά ένα δροσερό καφέ φρέντο σε κάποιο μαγαζί με λιγοστό κόσμο(ποτέ δε συμπαθούσα την πολυκοσμία)

Νοιώθω κουρασμένος ωστόσο.

Χωρίς πολύ ενέργεια και διάθεση.

Βαρέθηκα τα τηλέφωνα,τις ευχές τις τυπικότητες.

Λίγοι μόνο άνθρωποι αξίζουν για μένα μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού μου.

Άλλες 11 μέρες για να ξεκινήσουμε την αντίστροφη μέτρηση ως το καλοκαίρι του οποία η φλόγα θα ανακόψει τη μεταδοτική μανία της επιδημίας.

41 μέρες,σχεδόν 6 εβδομάδες,η ζωή η δική μου και πολλών άλλων έγινε διαφορετική.

Μια έγκυος γυναίκα αλλάζει τη ζωή της για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Για 9 μήνες ήτοι 36 με 40 εβδομάδες.

Με ένα σωρό στερήσεις.Με το σώμα της να αλλάζει και να γίνεται παχύ και άσχημο.

Είδες που τελικά στη ζωή συμβαίνει να ''γκαστρωθείς'' και να πρέπει να υπομένεις?

Βαρέθηκα να ακούω ''κουράγιο'' και ''υπομονή''...

Αληθινά έχω ανάγκη να ξαποστάσω λίγο κάπως...πριν μηδενίσω ξανά το κοντερ της υπομονής μου ώστε να αντέξω.

Κανείς δεν εγγυάται πως όλα θα πάνε καλά,καθώς υπάρχουν ακόμη μερικοί ανεγκέφαλοι ανώριμοι συμπολίτες μας των οποίων εχθρός είναι το πρόστιμο που θα πληρώσουν και το κράτος και σύμμαχος η κομπίνα και το...sms.

Να δω τι θα γίνει την εργατική πρωτομαγιά.

Πόσοι αγανακτησμένοι μπινέδες θα κατέβουν στους δρόμους σε μια φονική για την ανθρώπινη υγεία συσπείρωση,να διαδηλώσουν για την οικονομική καταστροφή τους,να φωνάξουν ότι πεθαίνουν γιατί δεν έχουν να φάνε,ενώ η πείνα είναι κι αυτή ένα σημάδι ζωής.

Αν ήταν νεκροί δεν θα μπορούσαν να πεινάσουν,να διεκδικήσουν,να τραφούν.

Κι αν η καραντίνα της κοινωνίας τους φάνηκε υπερβολική και σκόπιμη από επιτήδιους να τους φτωχύνει,αν θέλαν μια κοινωνία ανοιχτή με μέτρα υγιεινής και προστασίας,ας αναρρωτηθούν αν θα μπορούσαν να τα τηρήσουν...τη στιγμή που πολλοί από αυτούς έδειξαν περισσή ανωριμότητα στην τήρηση των ήδη υπάρχοντων μέτρων.

Είμαι απαισιόδοξος λοιπόν,γιατί ο άνθρωπος τελικά είναι ζώο που γκαρίζει αν του κλέψεις το σανό του κι αν τον δέσεις με κοντό σχοινί.Κι ο ιός είναι μοιραία φονικός για ζώα.Δυστυχώς.

...με τις πρώτες ηλιαχτίδες καθώς το φως ξεκίνησε την εισβολή του,κι ενώ μόλις τέλειωσα μια όμορφη ταινία με γλυκόπικρα συναισθήματα,το γνωστό άσμα των Σκαθαριών καρφώθηκε στο νου μου και άρχισα να το σιγοτραγουδώ σε ένα απαλό χαμηλό τόνο

Έπιασα την κιθάρα μου και έκανα ανίχνευση μελωδίας...μια μεγαλοπρεπής ΡΕ ματζόρε στο Hey έδινε πάσα σε μια ΣΟΛ ματζόρε για να τραγουδηθεί το jude don t be a-fraid με ΡΕ 7ης...

Κι έτσι έληξε άλλη μια νύχτα.

Η αυπνία θα δώσει τη θέση της σε ένα ήσυχο ύπνο.

Σήμερα είναι Μεγάλη Παρασκεύη.Μια μέρα από πάντα γκρίζα.

Ωστόσο μετά από κάθε γκρίζα σελίδα στα κόμικς,ακολουθεί μια έγχρωμη.

Σε αναμονή αυτής λοιπόν...

Heey Jude...take a sad song a make better....

Κάθησα στο νυχτερινο τραπέζι για άλλη μια παρτίδα μέχρι να ξημερώσει

Μάταια προσπαθώ να διαβάσω τα χαρτιά τους.

Μόνο μου κέρδος η μπλόφα μου:Ποντάρω κάτι που δεν έχω για να χάσω:Την ευτυχία μου

Καπνός και αλκοόλ μου κάνουν παρέα.

Τα σπαθιά τους με κόβουν και οι βασιλιάδες τους με δικάζουν.

Έτσι είναι.

Βάζω μουσική να ξεγελαστώ.

Ξεχνιέμαι για λίγο.

Το πρωί με τρομάζει...γιατί στην πρώτη ριπή φωτός θα είμαι νικημένος για άλλη μια φορά.

Αν δεις έξω οικογένειες βόλτα που δεν τηρούν τις αποστάσεις ασφαλείας

Αν δεις συνοστισμό σε τράπεζες σουπερ μαρκετ φαρμακεία

Αν δεις εκκλησία να μαζεύει πιστούς

Μην κολώσεις.Κάνε κλήση στο 100 να έρθει να μοιράσει πρόστιμα.

Διαδώστε το.Κυνηγήστε με κάθε μέσο όσους δεν θέλουν να σεβαστούν το καλό μας.

Όσους στέκονται εμπόδιο στη γρήγορη επιστροφή στις ζωές δουλειές μας.

...όπως δεν την μαγειρεύουν πια.

Αληθινή.

Που αν κλείσεις τα μάτια σου μπορείς να δείς φωσφορίζουσες φωτίτσες σε ακροδάχτυλα να χαιδεύουν χορδές,να αγγίζουν πλήκτρα...και πνοές φωνών  γεμάτες πάθος να τυλίγουν τη σκηνή σε ένα σύννεφο πολύχρωμου καπνού...

Νότες που ξαπλώνουν πάνω στην αμουδιά του ακουστικού σου τυμπάνου σαν σέξυ κορμιά με λεοπάρ μαγιώ...και βουτούν μέσα στην πισίνα του ακουστικού φλοιού σου ολόγυμνες...μμμμμμ...

...ταξιδεύει στο σκοτεινό ουρανό...και πάει να δύσει...

εγώ ακούω...

...ακόμη σκοτάδι...άλλη μια νύχτα πέρασε.Το ποτήρι άδειο...

Το μυαλό κενό.

Απλά παρέα με το ποτό.

Συντροφιά με το Black Magic Woman.

Δεν έχω μάλλον να γράψω κάτι έξυπνο ή πετυχημένο.

Αφού το παρών δεν υπάρχει και το μέλλον είναι σαν μια ασαφής φιγούρα,κάνω βουτιές για να ζήσω στο παρελθόν.

Σκέφτομαι το δάσκαλο τραγουδιού και τις βόλτες μου με το παλιό μου αμάξι στο κουκάκι.

Τους διαλόγους με την Άσλευ- το κορίτσι φάντασμα.Που ποτέ δεν συνάντησα κι όμως ήταν ένας άνθρωπος στην άλλη άκρη του πληκτρολογίου να μου κρατά συντροφιά ως τα ξημερώματα κάθε νύχτα πριν από καμμιά 12 αριά χρόνια.

Τόσα όσα χρειάστηκε το ουίσκυ που ποτίζω το λαρύγγι μου να ωριμάσει.

Αυτή η απομόνωση έχει καταντήσει πλεον ένας εφιάλτης.

Αλλά και μια ευκαιρία έντονης ενδοσκόπησης.

Τρομακτικό να μένεις μόνο με τον εαυτό σου.

Αλλά και ωφέλιμο.

Μα δε με νοιάζει να ωφελούμαι.Θέλω  να περνάω καλά.

Αυτό μόνο.

Θυμήθηκα και την ταινία ο Ναυαγός.Πως τα κατάφερε το θηρίο και επιβίωσε μόνος σε ένα ξερονήσι κάπου στον Ειρηνικό για μια τετραετία?

Σιχαίνομαι τις πολιτικές συζητήσεις ρε μαλάκα.

Ακόμη και τώρα κάποιοι βγαίνουν και κάνουν αναφορές στην κυβέρνηση.Έλεος.

Σιχαίνομαι αυτό και τη μπάλα.Το ποδόσφαιρο.Το να είναι κάποιος ομάδα.

Τεσπα.

Απλά...

ζηλεύω(?)τους παντρεμένους που έχουν γυναίκα να γαμάνε στην καραντίνα.

Μπα,με μια δεύτερη σκέψη η πανδημία θα περάσει και ξαφνικά οι απολαύσεις θα γίνουν ασφυκτικά συμβόλαια και η ''σεξυ'' συζυγος θα μεταμορφωθεί ξανά στην άχρωμη ξεπλυμένη νοικοκυρά και μάνα που το παίζει ηρωίδα σε μικροαστικά ποστ στο λαικό ντεκαντανς προφίλ της στο facebook.

Με τις δήθεν έξυπνες αναρτήσεις και τα δήθεν φιλοσοφημένα βιντεάκια.

Λες ο Θεός να μας έβλεπε από πάνω τι σκατά είμαστε και να θέλησε να προκαλέσεις μια σύγχρονη καταστροφή τύπου πλυμμήρας του Μωυσή?

Και ποιά είναι η κιβωτός?

Όχι ρε μαλάκα.Ποιοί είναι οι εκλεκτοί?

Αυτό είναι το σωστό ερώτημα.

Αλλά και πάλι σωστός δε γουστάρω να είμαι.

Σωστός σε μια λάθος κοινωνία.

Είδα μια ταινία με ένα γιατράρα που έσωσε τη ζωή και το πόδι μιας τύπισσας θεογκόμενας.

Την ερωτεύτηκε αρρωστημένα και εγωιστικά.Γοητευτικός δεν λέω και τον  ποθούσαν άλλες γκόμενες.

Αλλά αυτός ήθελε εμμονικά εκείνη.

Κι η ζωή γνωστή πουτάνα,του παιξε πουστιά και του την έφαγε ο αθληταράς φυσικοθεραπευτής.

Κι επειδή δε δέχτηκε την ήττα του ο γιατράρας η ταινία είχε λόγο ύπαρξης.

Στην αληθινή ζωή όμως φίλε η ήττα είναι μέρος της.

Τι να κάνουμε που κατά καιρούς ότι πόθησες δε σε πόθησε πίσω.

Και ήταν κάπου αλλού.

Διακοπές καλοκαιριού 2012.Με τη Γιωργία στην Κρήτη.Κι εκεί στη γέφυρα του Αη Νικόλα μια γοργόνα.

Την πλησίασα.Καστανόξανθη με μπλε σαν ουρανό μάτια,σκιστά σα λεπίδα για την ψυχή.

Της έκανα καμάκι.Μου είπε πως έχει αγόρι κι όντως.

Ε ρε...το αγόρι της έπρεπε να ταν με την τότε κοπέλα μου.

Να άφηνε εμάς τους δύο ήσυχους.

Ένας φλώρος 1,75 ήταν άλλωστε.Μια χαρά με την τάπα τη Γεωργία θα ταίριαζε.

Κι εγώ με τη γαλανομάτα κούκλα.Γιατί όχι?Όμορφος κι εγώ...

Αλλά η καριόλα η ζωή είχε άλλα σχέδια.

Έτσι γύρισα πίσω με την ουρά στα σκέλια...πίσω στη γεωργία που δε λέω καλή ήταν αλλά όχι και σαν τον άγγελο της λίμνης.

Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας η φλόγα του σε κάψει...

Τι λές ρε μαλάκα εσύ που έγραψες αυτή την πίπα?

Έχεις καεί να δεις πως είναι?

Η είσαι τόσο καμμένος που έχεις χάσει κάθε αίσθηση?

Να υπαρχεις για ενα ονειρο.Μαλιστα.

Το όνειρο καλό είναι αλλά παίζεται μόνο όταν κοιμάσαι.

Ξύπνα λοιπόν.Ξύπνα.

Απλά...

Σήμερα έχουμε Μεγάλη Δευτέρα.Είναι 13 Απρίλη.

Πατάω επανεκκίνηση στο μηχανάκι της υπομονής μου και ξεκινάω σαν να είναι 1η του Απρίλη.

Μόνο που σας έχω καλά νέα.Δεν είναι ένας Απρίλης με 30 μέρες,αλλά μισοφαγωμένος και κουτσός...Μόλις 17 ημερών...

Θέλετε να τον ''μικρύνω'' ακόμη περισσότερο?

''μήνας διάρκειας 2 εβδομάδων και κάτι ψιλά''

Να φέρω το καλοκαίρι λίγο ακόμη πιο κοντά?

''Σε δύο βδομάδες και κάτι θα έχουμε πρωτομαγιά.Την αρχή της αντίστροφης μέτρησης για το καλοκαιράκι...μια μέτρηση όχι από μεγάλους αριθμούς...όχι...από το ταπεινό 31 προς το...μηδέν''

Και τότε...ωωωπ!!

Ως δια μαγείας θα βρεθείς στην όχθη ενός ''νησιού'' που κάνει ζέστη...που κόσμος είναι έξω στις παραλίες ,χαίρεται τη μεσημεριανή φλόγα,την δροσιά της θαλάσσης...την αρμύρα του κύματος ανακατεμένη με οσμές αντηλιακών... 

Το βράδυ το απαλό σα χάδι σεληνόφως θα φωτίζει σα χρυσή λεωφόρος το μαύρο χαλί της ακτής ενώ το καλοκαιρινό αεράκι θα σε αγκαλιάζει από την κορυφή ως τα νύχια κάνοντάς σε να θες να πετάξεις μαζί του...

Νησιώτικα τραγούδια θα ξεσηκώνουν την ύπαρξή σου,χταποδάκι στα κάρβουνα θα τρελαίνει την όσφρησή σου,...κι η ζωή μέσα από ένα ποτηράκι ούζο θα φαντάζει τόσο υπέροχα μικρή που θα θες να δακρύσεις...

Για την ώρα τα ακούσματα αυτά βρίσκοντα στο ραδιόφωνο.Οι παραστάσεις στη φαντασία μου.Και η ελπίδα στην καρδιά μου.

Κι ένα μικρό τέχνασμα,μεταμόρφωσε τα πάντα.

Κοίτα να δεις...

Με ζητάει...θέλει να του δώσω ένα φιλί στο στόμα...και να πιώ την ψυχή του να ναρκωθώ...να ηρεμήσω...

''Ελα νεαρέ,θες παρέα?''

Πώς θα το βγάλω κι αυτό το βράδυ μόνος?

σκέφτομαι κι ακόμη αντιστέκομαι

''Ξέρεις,δεν είναι αστείο'' λέει η λογική μου...

Νομίζεις πως είναι δύσκολο να γίνει η μόνη κι απαραίτητη παρέα σου αυτό ακριβώς το γυάλινο άψυχο αντικείμενο,στου οποίου το στόμα βάζεις τις δικές σου λέξεις και στο ''πνεύμα΄΄ του νομίζεις πως η ψυχή σου βρίσκει συντροφιά?

Μου μιλάει το μπουκάλι και το αγνοώ...τώρα που είναι νωρίς...που κατάντησε απλά το φιλαράκι μου...και όχι ο έρωτάς μου...

Θυμάμαι άλλη μια παράξενα δύσκολη περίοδο της ζωής μου.

Ήταν η κατάταξή μου στις ένοπλες δυνάμεις.

Όχι γιατί με τρόμαζε το χακί.Ούτε η ξενιτιά.

Οι δαίμονές μου με φόβιζαν.Όταν είσαι εσώκλειστος,όλα διογκώνονται.

Οι πρώτες ήττες μου.

Ο πρωην αθλητής των 18 ετών ξαφνικά δεν ήταν αρκετά δυνατός στα 30 του,για να σηκώσει το βάρος του στο πεδίο μάχης.

Μέσα στα χώματα τρομαγμένος στο έρπην,έφαγα χώμα από τα άλλα μαχίμια...φοβόμουν για ένα παλιό τραυματισμό στη μέση μου μη μου αφήσει κουσούρι.

Ο χοντρομπαλάς σειρούλα έκανε το άλμα του με χάρη κι εμένα ούτε καν μου βγήκε...το σώμα μου άκαμπτο,άτσαλο,βαρύ.

Η διαμάχη μου με το ιατρικό προσωπικό ώστε να με στείλουν να κάνω μαγνητική στη μέση μου.Πόναγα.Ήταν ιδέα μου και άγχος μου ή όντως είχα θέμα?

Είχα μια σχέση τότε.Μια πολύ εντάξει κοπέλα.Όμως μέσα μου είχε φουντώσει η φοβία πως καθώς είμαι κλειδωμένος στο στρατόπαιδο εκείνη θα λοξοκοιτάξει.

Άγχος,αγωνία και απογοήτευση.

15 τηλεκάρτες τη μέρα για να την τσεκάρω και όλα μάταια.

Οι μέρες της θητείας αμέτρητες,η ζέστη των μαγειρίων αφόρητη,η σκοπιά κουραστική.

Ο εγκλεισμός εφιάλτης.

Πάντα όταν τα βρισκα σκούρα ως τώρα προσπαθούσα να επιδείξω ένα τέλειο προσωπείο και να γίνω δυνατός και άκαμπτος...

Για πρώτη φορά κατάλαβα πως αν ήθελα να επιβιώσω θα πρεπε να κουβαλήσω τον ατελή εαυτό μου στις πλάτες μου όπως ακριβώς είναι.

Η κατάρρευση της ιδέας πως θα πρεπε να μαι τέλειος σε όλα για να δικαιούμαι λίγο από τα καλά και όμορφα της ζωής ήταν καταλυτική.

Σαν πρώτο μου όπλο χρησδιμοποίησα την ονειροπόληση και φαντασία μου.

Στο μεσημεριανό ύπνο στους θαλάμους ή το βράδυ μετά το σιωπητήριο το κρεβάτι μου γινόταν ένα ιπτάμενο χαλί με το οποίο ταξίδευα όπου ήθελα.

Αρκέι να το σκεφτόμουν.

Στο διακοπόσπιτο στην Κρήτη και στην αυλή με τις λεμονιές.Ήχος τζιτζικιών έσπασε την ησυχίας της μεσημεριανής σιέστας...κοίτα να δεις...και τούτα εδώ τα τζιτζίκια του στρατοπέδου,ίδια μουσική παράγουν...

Στους κιθαρισμούς μου που επένδυαν μουσικά την αυλή...

Στην μοναχική οδήγηση σε μια άδεια δεκαπενταυγουστιάτικη Αθήνα-είχα παρουσιαστεί στην καρδιά του Αυγούστου

Στις υπέροχες πανέμορφες ιερόδουλες και μασατζούδες που ήταν σκέτη κόλαση...στα αγγελικά προσωπά τους και στα διαβολικά κορμιά τους...

Στον άγγελο Γαβριήλ που με προστάτευε...

Στο χαλασμένο κάστρο της μελωδίας που γύμναζα τη φωνή μου.

Σε όλα τα ωραία και απαγορευμένα.

Έτσι επιβίωσα .Έτσι έγινα άνδρας με όλη τη σημασία της λέξης.

Όχι ο καλύτερος και ο αήττητος.Αλλά ο υπεύθυνος για μένα τον ίδιο.Ο κηδεμόνας του εαυτού μου.

Η φλόγα αυτή με συνόδεψε και στη Σάμο όπου έκανα την παρθενική έναρξη ενός επαγγέλματος που πολλοί θεωρούν λειτούργημα,αλλα΄εγώ δεν το χω για να καυχιέμαι.

Έδωσα τις μάχες μου κέρδισα τις εμπειρίες μου και βάρυνε η υπόστασή μου.

Επιβίωσα τότε θα επιβιώσω και τώρα που μπορεί να μην είμαι κλεισμένος σε ένα στρατόπεδο,αλλά έχω κάνει στρατόπεδο το σπίτι μου με αναστολή της εξόδου μέχρι ο ''αόρατος'' εχθρός να νικηθεί.

Σας χαιρετώ με τα χακί της ψυχής μου και το ''λουκάνικό'' μου γεμάτο υπομονή.

Είμαι και πάλι νοερά σε εκείνο το μοναχικό καφέ στο χειμερινό Κοκκάρι Σάμου,μοναχικός φαντάρος,πάλι με τη σελίδα της Musicheaven μπροστά μου,πάλι προικισμένος με την προσμονή πως όλα θα ξαναγίνουν ''κανονικά''...

Σε πολλά καρφιά η ψυχή μου.

Η σκέψη μου για λίγο μόνο ηρεμεί και μετά επιχειρεί να επιλύσει ανούσιους αλγορίθμους.

Γιατί αν δεν επιλυθούν τότε κατακλίζομαι με άγχος ενός αόρατου εχθρού.

Προσπάθεια να φέρω στο φως ανύπαρκτους εχθρούς.

Έκανα συμβόλαιο με την ηρεμία πως για να ρθει να διώξει τους φόβους,εγώ θα πρέπει να έχω επιλύσει τις εξισώσεις και να έχω εντοπίσει τον άγνωστο χ.

Σαν φακίρης σε πολλά καρφιά καθήμενος νοιώθω.

Νους...a beautifull servant,but a dangerous master...

Δεν ήθελα να μεταφράσω αυτή τη φράση.Στα αγγλικά έχει μια σκοτεινή γοητεία που στα ελληνικά θα χανόταν αν τη μετάφραζα και θα μοιαζε σαν...μεταγλωτισμένα στρουμφάκια.

Τί καλά που θα ταν να μάθω να ελέγχω τη φαιά μου ουσία...να μπορώ να διαβάζω και γιατί όχι να ελέγχω και τη σκέψη των συνανθρώπων μου?

Σε μια παιδική αλάνα κάποτε πιτσιρικάδες είχαμε πιάσει την κουβέντα συζητώντας για το ποιά υπερδύναμη θα θέλαμε να έχουμε.

Άλλος ήθελε να πετά σαν αετός,άλλος να τρέχει σαν αστραπή...άλλος να σηκώνει βουνά με τη μυική οτυ δύναμη...

Κι εγώ να ελέγχω μυαλά...να κάνω όποιον άνθρωπο θέλω να κάνει αυτό που θέλω.

Σατανικό?Ανήθικο?

Πράγματι.

Φοβερό όμως.Φαντάσου ότι θα είχες όποια γκόμενα ήθελες για πλάκα και θα το διασκέδαζες κιόλας.

Θα ήξερες πως ο σκοπός σου ήταν από την αρχή δεδομένος.

'Ωπα.Ξεστόμισα τη λέξη αυτή που με βάζει σε ένα άλλο πειρασμό.

Μήπως τελικά η αποπλάνηση θα χανε το μυστήριό της έτσι?Αφού το στόρυ θα ταν δεδομένου τέλους.

Μάλλον τελικά η πιο ελκυστική υπερδύναμη είναι να γίνουμε αφέντες του δικού μας νου.

Αυτός είναι που χτίζει εμπόδια ή απελευθερώνει από δεσμά.

Είναι πολύπλοκος παναθεμά τον.

Σα βιβιοθήκη με άπειρα ράφια και βιβλία εκατομμυρίων θεμάτων.

Βγάλε άκρη τώρα.

Βρες το δρόμο σου στους λαβυρίνθους του.

Δύσκολο?Τρομακτικό?

Κρύβεις κάπου στο βάθος τις ήττες σου?

Αυτά τα οποία σε τραυμάτισαν ή ντρέπεσαι γι αυτά?

Ρίξε φως λοιπόν...γύμνασε την  επιμονή σου και τιθάσευσε τους φόβους σου.

Εκεί μέσα υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που λίγοι τολμούν να γνωρίσουν.

Κι εκεί που νόμισες πως βρήκες άκρη ή λύση,ξαφνικά ο χώρος γύρω σου άλλαξε χωροταξία.

Τί μένει σταθερό?Εσύ και τα θέλω σου.Το νήμα σου που είναι η αλήθεια.Μη την χάσεις ποτέ από τα  μάτια σου.

Κι ούρλιαζα θυμάμαι φώναζα κι η φωνή ήταν σα σίδερο ασήκωτο

Εκεί στο γαμήλιο γλέντι παρέα με τον ακκορντεονίστα.

Πρέπει να πιασα παραπάνω από Λα του τενόρου 

Τι με ένοιαζε ποιά είναι η γνώμη των άλλων 

Μάθαινα τη φωνή μου ψηλαφούσα τα όριά της..

Ο πόνος στο λαιμό έμοιαζε λες και οι πευκοβελόνες από τα δέντρα της γύρω εξοχής είχαν κάτσει στο λαιμό μου...

Μα εγώ τις ένοιωθα ως δάφνες..

Ήμουν σε καλό δρόμο το ένοιωθα...τί κι αν ο τρόπος ήταν λάθος;

Τραγούδι και φωνή σε λαική αγορά για μενα ηταν το ίδιιο

Εξίσου θαύμαζα το φα δίεση του ντελάλη με τον ίδιο τόνο του Μαχαιρίτσα.

Ήταν η άγρια περίοδος του ανώριμου τραγουδιού και παράλληλα η γνωριμία μου με το φωνητικό μου μουσικό όργανο.

Όργανο έγχορδο και πνευστό,ομιλών λέξεις και νοήματα...ψελίζων ή φωνάζων συναισθήματα...

Ντύνω ήχους τονίζω λέξεις ξεγυμνώνω ψυχές...τη δική μου πάνω απ όλα...

Πώς ούρλιαζα με απόγνωση στο θάνατο του θείου μου...πώς φώναζα με.θρήνο όταν ανακάλυψα μια προδοσία...

Πώς άνοιξα τους ανέμους της χαράς όταν καβάλησα το αμάξι των ονείρων μου...ή όταν πέρασα στις πανελλήνιες..

Και τότε...και τώρα...και πάντα...συναίσθημα  

Η έκφρασή του ο σκοπός μου...κι η φωνή...ο αγγελιοφόρος...

Μόνο εκεί όλα είναι ιδανικά,ακόμη και οι ατέλειες είναι...τέλειες...

Ο καλός ο κακός και ο...άσχημος είναι τόσο ξεκάθαρα εμφανείς.. 

Στην αληθινή μας ζωή είμαστε ένα μίγμα από τα τρία...λίγο καλοί...ενίοτε κακοί.. και ανάλογα με τα κέφια μας ασχημούληδες..

Ο δε έρωτας...αχ ο έρωτας.. 

Στις ταινίες τόσο συγκινητικός...τόσο τέλειος...όνειρο με χρώματα πορτοκαλί και κόκκινα σαν του ηλιοβασιλέμματος...

Να όπως στην παρακάτω ταινία...τί ωραίο κορίτσι...τι διαμαντένια ψυχή...και πόσο συγκινητική η ερμηνεία της με τη φωνή και το γιουκαλίλι της...

Πες μου τώρα εσύ...τι σχέση έχει αυτό το εφηβικό όνειρο που λέγεται έρωτας κι έχει τόσο υπέροχη γεύση με τα σκατα της πραγματικης ζωης;

Που ειναι είτε ένα γκρεμοτσάκισμα από το όνειρο είτε ένας άθλιος συμβιβασμός με μια μετριότητα;

Πραγματικά μακάριοι οι λίγοι που έζησαν ένα τέτοιο παραμύθι.

Χωρίς κακούς μάγους και άσχημο τέλος.

Έγινα πεζός και χωρίς συναίσθημα γιατί ένα υπέροχο σχέδιο ζητά υπέροχους ανθρώπους και όχι εγωκεντρικά πεζά αρχίδια που ζητούν "αγάπη" "ασφάλεια" "οικογένεια" και ''αγαπούν'' κουτάβια και βρέφη...

Εκεί ζω τις τελευταίες βδομάδες και βρίσκομαι σε τροχιά...

Μου λείπει η Γη κι ας τη βλέπω κοιτώντας από το φινιστρίνι μου.

Δεν είναι απλά μια πολύχρωμη σφαίρα αλλά πολλά παραπάνω

Κι εδώ έχω οξυγόνο αλλά δεν είναι σαν και αυτό που παράγουν τα λουλούδια και οι αναθυμιάσεις του φρέσκου χώματος που το ζεσταίνει ο ήλιος αμέσως μετά τη βροχή...

Δεν είναι ίδιο με αυτό που ανασαίνουν καβλωμένοι και παθιασμένοι...

Δε μοιάζει σε τίποτα η ζωή στο σκάφος μου.Τα πάντα τα έχω σε εικόνες και αναμνήσεις.

Επιστρατεύω τη δύναμη του νου και της φαντασίας για να τα αναπαραστήσω σαν ζωντανές εμπειρίες...

Σαν τυφλός γλύπτης που δουλεύει τον πυλό του στο σκοτάδι με μοναδικό του όπλο τη φαντασία και τη διαίσθηση...

Περιμένω πως και πως να ολοκληρώσω το ταξίδι μου...

Μια μέρα να ανοίξω την καταπακτή και να ανασάνω...ελευθερία και ζωή....

Αυτά επιτρέπονται.Δε χρειάζονται άδεια,δε μεταδίδουν λοιμώδεις νόσους και είναι ασφαλή.

Οι μέρες περνούν και όλα είναι κάπως πιο αισιόδοξα.

Ας μη σταματήσουμε να είμαστε υπεύθυνοι και αισιόδοξοι ως προς την επιδημία που μαστίζει όλο τον κόσμο.

Ακόμη και όσοι αναπτύσσσουν θεωρίες και αμπελοφιλοσοφίες,άνθρωποι είναι,αλλά οφείλουν να σεβαστούν τον εαυτό τους και τους συνανθρώπους τους και να κάνουν τα όσα συμβουλεύουν οι επαίοντες.

Για να γυρίσουμε πίσω στις κανονικές μας ζωές μια ώρα αρχύτερα και για να μη θρηνίσουμε άλλα θύματα.

Πάμε παρακάτω.Απρίλης σήμερα και η κλεισούρα έχει αρχίσει να συνηθίζεται.

Ο εσωτερικός διάλογος με τον εαυτό μου κάτι πολύ ωφέλιμο μια και μέσα από την απομώνωση και το βάρος της,επιπλέουν τα πραγματικά μου θέλω.

Έκανα αναδρομές στο παρελθόν.

Πήγα σχεδόν 10 χρόνια πίσω και αναπόλησα τα μαθήματα τραγουδιού που έκανα κάπου στο Κουκάκι.

Σε ένα παλιό κτήριο με γκρι φθαρμένους τοίχους ,στον τελευταίο όροφο...συστεγαζόταν εκεί και κάποια σχολή χορού...

Η ωραία μου βόλτα με το παλιό μου σταρλετάκι...το σύντομο και μικρό μου γεύμα στα κοντινά goody s ή ο περίπατός μου...κι αμέσως μετά η μαγική εκείνη ώρα...

Ο δάσκαλός μου,τενόρος της λυρικής.Φιλοσοφημένος άνθρωπος και άσχετα με το αν είχε σωστές ή λάθος απόψεις οι συζητήσεις μαζί του ενδιαφέρουσες.

Μου έμαθε πως να τοποθετώ σωστά τη φωνή μου κι ενίσχυσε την αγάπη μου για το τραγούδι και την έκφραση.

Με καθυσήχασε ως προς την αγωνία μου για να αποκτήσω ψηλές νότες.

Ήξερα για όριό μου τη Σολ4 του τενόρου αλλά μου έδειξε σταδικά πως μπορώ να φτάσω ως τη Σι μπε μολ 4.

Επίσης μετά από ένα χρόνο μαθήματα με έσκισε 2 με 3 φορές και με έφτασε σε κλίμακες ως και τη Μι5(!!)

Μελλοντική υπόσχεση πως θα μπορέσω να την κατακτήσω...κάποτε μετά από πολλά χρόνια...

Εγώ πάντα προσγειωνμένος ωστόσο,ειδικά όταν διαπίστωσα τις δυνατότητες της φωνής μου,κράτησα χαμηλά τους τόνους μου.

Με τούτα και με κείνα πέρναγα όμορφα...το χιούμορ του ανθρώπου αυτού ήταν το κάτι άλλο...η όλη διαδικασία να πάω ως εκεί να κάνω το μάθημα να πάρω ασκήσεις για το σπίτι...

Ένα ευχάριστο διάλειμμα της πάντα μοναχικής μου ζωής...

Αχ εκείνα τα μεσημέρια κι απογεύματα στο Κουκάκι...τί όμορφα που ήταν...τι ανακούφιση για την ψυχή...

...για να ξυπνήσω...

Σαν εφιάλτης είναι αυτή η μαλακία που ακούει στο όνομα ''κορωναιός''

Μα είναι δυνατό ρε μαλάκα?

Πλάκωσε λέει σε όλα τα έθνη μια φονική πανδημία που σκοτώνει με όλο και μεγαλύτερη μανία την ανθρωπότητα.Εισήλθε μεταμφιεσμένη σε απλή γρίππη που απειλεί μόνο ευπαθείς ομάδες...

Κι έτσι οι πιο πολλοί τη γράψαμε στα τέτοια μας...''άλλη μια γρίππη των χοίρων άλλος ένας ήτα ένα νι ένα'' κι έτσι επιτρέψαμε σε αυτό το φονιά να μπεί ανάμεσά μας και τώρα πεθαίνουμε...

Κάποιοι βρήκαν ευκαιρία να υφάνουν θεωρίες συνομωσίας,κάποιοι το ριξαν στα κομματικά,κάποια τα βαλαν με την εξουσία.Λίγοι ένοιωσαν πόσο πραγματική είναι η πιθανότητα να μην βγουν απο όλο αυτό ζωντανοί.

Είναι τόσο μα τόσο εφιαλτικό...

Ο κορωναιός τουτο ο κωροναιός το άλλο...μας τα καναν τσουρέκια...ώρες ώρες μου ρχεται ένα νευρικό γέλιο...άλλες πάλι μια βαθειά στενοχώρια.

Η μέτρια ζωή μου έγινε σκατά και δεν αφορά μόνο εμένα αυτό,ώστε να τα βάλω με τον εαυτό μου,αλλά όλη την ανθρωπότητα.

Τί να πω.

Μετράω τις μέρες και κάθε μέρα που ξημερώνει ευχαριστώ το Θεό που δεν έχω αρρωστήσει και που οι άνθρωποι που νοιάζομαι είναι καλά.

Αναπολώ πολλές φορές τη ζωή πριν λες και είναι κάτι μακρινό.

Το σπίτι μου έχει γίνει ο κόσμος μου.Στην αρχή ήταν αφόρητο.Ένοιωθα πως δεν μπορώ να ανασάνω.

Τώρα,όσο περνάει ο καιρός συνηθίζω.

Καλό μήνα κι άντε να δούμε τι θα γίνει...