Μόνο ο ήχος ενός ρολογιού και των πλήκτρων που πατώ για να γράψω αυτές τις λιγοστές σειρές.
Η ταινία που είδα τελείωσε μόλις πριν μισή ώρα και αφορούσε τον Σονικ τον Σκατζόχοιρο αγαπημένο βιντεοήρωα της εφηβικής μου ηλικίας από την SEGA.
Μου έκανε εντύπωση μια λίστα επιθυμιών που είχε συντάξει για να πραγματοποιήσει όσο θα βρισκόταν στη γη,η μοναξιά που ένοιωθε εγκλωβισμένος στη διαφορετικότητά του από τον άλλο κόσμο-τους γήινους-και οι πραγματικοί φίλοι που βρήκε στο τέλος.Μαζί με αυτούς και έναν ορκισμένο εχθρό.
Ωραία ταινιούλα όχι ότι ξετρελάθηκα κιόλας,σήμερα 3 είδα όλες κι όλες.
Ο χρόνος είναι σαν μια κλεψύδρα στην οποία οι κόκκοι άμμου εξαντλούν την πάνω γυάλινη δεξαμενή της περνώντας από μια οπή.
Οι δυσάρεστες στιγμές στενεύουν αυτή την οπή και κάνουν πιο ''δύσκολο'' το πέρασμα του χρόνου.
Η ίδια ποσότητα άμμου περνά πάντως στον ίδιο χρόνο,άρα το απόλυτο μέγεθός του δε μεταβάλλεται.
Αντίθετα όταν περνάμε όμορφα η οπή διευρύνεται και ο χρόνος κυλά αβίαστα γρήγορα.
Έτσι εξηγείται γιατί όταν κρατάς καυτή κατσαρόλα στα χέρια το ένα λεπτό μοιάζει με ώρα ενώ αν κρατούσες μια καυτή γυναίκα η ώρα θα έμοιαζε λεπτό και ούτε.
Ο χρόνος είναι και αυτός νόμισμα,όπως το χρήμα.
Με μια διαφορά.
Ο χρόνος δεν μπορεί να αποθηκευτεί σε τράπεζες και δε σηκώνει...επιτόκια!
Επίσης δε μπορεί να οριστεί ως ιδιοκτησία κάποιου.
Ούτε μπορεί να τοποθετηθεί στο χώρο.
1 λεπτό περνάει το ίδιο είτε κάποιος βρίσκεται στην Κίνα είτε στην Αυστραλία είτε κάπου στην Ευρώπη.
Έχουν διατυπωθεί θεωρίες πως αυτό ισχύει μόνο για όσους βρίσκονται πάνω στη Γη και κινούνται με μικρές ταχύτητες.
Αν κάποιος κινηθεί με ταχύτητα που πλησιάζει σε ικανά ποσοστά της ταχύτητας του φωτός τότε ο χρόνος που περνά γι αυτόν μειώνεται κατά πολύ σε σχέση μετο χρόνο όπως κυλά για τους σχετικά με εκείνον ακίνητους παρατηρητές.
Δε θα επεκταθώ όμως σε ένα τόσο πολύπλοκο θέμα που ούτε καν κατέχω καλά.
Θα κρατήσω μόνο τη γεύση του.
Αν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε στο διάστημα με την ταχύτητα του φωτός τότε θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε 2.000.000 γήινα χρόνια σε μόλις 28 χρόνια προσωπικής μας γήρανσης.
Φανταστείτε λοιπόν ένα δορυφόρο να κινέιται σε κυκλική τροχία γύρω από τη Γη μας σταθερά σα ρολόι με δείκτες που πάνε με την ταχύτητα του φωτός...
Μες στο δορυφόρο αυτό φανταστείτε τον εαυτό σας...
Μετά από 28 χρόνια διαρκούς περιστροφής σας,όταν θα ξανακατεβαίνατε στη Γη θα είχαν περάσει για τον πλανήτη 2.000.000 έτη.
Πόσο φοβερό το τί μπορεί να αντικρύζατε τότε εκεί.Τα αγαπημένα σας πρόσωπα θα είχαν εγκαταλείψει τη ζωή πολύ καιρό πριν και τα γνώριμά σας μέρη ίσως να ήταν πλέον αγνώριστα.Η δε τεχνολογία να είχε προχωρήσει και να είχε ασύλληπτα εξελιχθεί.Ποιός ξέρει?
Κι ενώ γράφω αυτές τις σειρές το τακ τακ τακ του επιτραπέζιου ρολογιού του κομοδίνου μου συνεχίζει αδιάκοπα και αγέραστα να χτυπά...
Τα ίχνη που το ξέβρασαν στη στεριά πλέον δεν υπάρχουν.
Η θάλασσα δίπλα παραμένει αγριεμένη ροκάροντας με τον άνεμο
Το καράβι αυτό είχε να πει τόσα πολλά για τα ταξίδια του,να αφηγηθεί ιστορίες για θνητούς και αθανάτους...το...αλμα της καρδιας του τζερομ ενώ ο καπνός αποκτούσε βάρος και πήγαινε προς τα κάτω...
Καταιγίδα ξέσπασε και το καράβι φάνηκε σα να θέλει να ξαναζήσει τρικυμίες..
Τα βράδια τρίζουν τα μέταλλά του κι ένα φως στις μηχανές του σιγοκαίει.
''Μη χάνεις χρόνο να παραπονιέσαι γιατί δε βρίσκεσαι εκεί όπου θα ήθελες...κάνε κάτι για να φτιάξεις τή ζωή σου όπως θα την ήθελες από εκεί που βρίσκεσαι...''
Ρομαντισμός,γενναιότητα,τόλμη και άλλες αξίες που δεν αλλοιώθηκαν ούτε από ακραίες συνθήκες διαβίωσης...
Ο Σπύρος με τη μαύρη καπαρτίνα είπε ''Techno μου'' κάνοντας λογοπαίγνιο βασισμένο στην ακουστική ομοιότητα με τη φράση ''τέκνο μου''.Λίγο πριν τη νυχτερινή μας έξοδο στην Γ γυμνασίου.Λίγο πριν πάμε να αλητέψουμε ανούσια...
Δεν είναι τόσο το μουσικό αυτό είδος που μεσουράνησε στη δεκαετία των 90 s...είναι οι αναμνήσεις.
Η αίσθηση του να είμαι πάλι teenager.
Ο τρόμος του πως έφυγαν τα χρόνια.
Οι συμμαθητές μου που παίζαμε μπασκετ και κάναμε κοπάνες είναι τόσο μακριά μου.
Κάποιοι από αυτούς έγιναν γονείς.
Κι όμως η σκουριά στη στεφάνη της μπασκέτας που ''κάρφωνα'' είναι ίδια...και τώρα ρε φίλε...στα 2020...
στέκει σε εκείνο το ύψος που με προκαλούσε να την κατακτήσω και παρά τα 1,86 με 1,88 μου τελικά τα είχα καταφέρει.
Έτσι με προκαλούσαν και τα γκομενάκια με τα βυζάκια τους να πηγαίνουν πάνω κάτω μέσα από τις φόρμες την ώρα της γυμναστικής,ή με τα σταυρωμένα μπουτάκια τους στα πάρτυ...
''Πάρτη...''σκεφτόμουν '' 'οπως θες''....και οι επιθυμίες ''έβρισκαν'' στο βράχο της εφηβικής συστολής και ''τρυφερότητας''...
Πίσω από το βράχο,η ματαίωση ή η επιτυχία βρισκόταν και παραμόνευαν.
Αχ ο ευαισθητούλης 15 χρονος...ήθελε και λίγο ρομάντζο...του άρεσε να αρέσει...ενώ η τεστοστερόνη είχε χοντρύνει τα κόκκαλα του σώματός του,η ψυχή του παρέμενε μπερδεμένη.
Μα τι ωραία η ηλικία αυτή που θα ταν με το μυαλό ενός ενήλικα!
Και μάλλον δεν είναι μόνο δική μου σκέψη αυτή χαχα
Το πεζοδρόμιο έξω από το παλιό μου λύκειο είναι ακριβώς το ίδιο όπως και τα δέντρα.
Πόσες γενιές ανθρώπων να έχουν δει τα ''μάτια'' τους?
Λες αυτιο το πρωί να ξυπνήσω και να βρίσκομαι στο 1996?
Τί είναι όνειρο και τι πραγματικότητα?
Το παρελθόν υπήρξε?Το έζησα?Το μέλλον δε σταματά να γεννιέται και να κλαίει ζωηρά.
Οι στιγμές του με ξεκουφαίνουν.
''Παρόν'' δεν υπάρχει.Το δολοφονεί το μέλλον και το κάνει παρελθόν.
Αυθόρμητες δίχως λογοκρισία σκέψεις που καθορίζονται απο μια στιγμή...αυτη ειναι ικανη να φερει την καταστροφη η το μεγαλειο...τις πιο πολλες φορες απλα φερνει την επομενη στιγμη...
Tags
Επίσημοι αναγνώστες (5) Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog