Τίποτα δεν ακούγεται τώρα.

Απόλυτη ησυχία.

Αυτό είναι που μ αρέσει.

Ξεκούραση για τις αισθήσεις μου.

Μόνο ο ήχος ενός ρολογιού και των πλήκτρων που πατώ για να γράψω αυτές τις λιγοστές σειρές.

Η ταινία που είδα τελείωσε μόλις πριν μισή ώρα και αφορούσε τον Σονικ τον Σκατζόχοιρο αγαπημένο βιντεοήρωα της εφηβικής μου ηλικίας από την SEGA.

Μου έκανε εντύπωση μια λίστα επιθυμιών που είχε συντάξει για να πραγματοποιήσει όσο θα βρισκόταν στη γη,η μοναξιά που ένοιωθε εγκλωβισμένος στη διαφορετικότητά του από τον άλλο κόσμο-τους γήινους-και οι πραγματικοί φίλοι που βρήκε στο τέλος.Μαζί με αυτούς και έναν ορκισμένο εχθρό.

Ωραία ταινιούλα όχι ότι ξετρελάθηκα κιόλας,σήμερα 3 είδα όλες κι όλες.

Η αυλαία πέφτει για άλλη μια φορά με ησυχία.

Καλημέρα.

Έχτισα ένα βαλσάκι για τα πρωινά τους τιτιβίσματα και το χτύπαγα με διάφορους τρόπους πάνω στο ξύλο του τραπεζιού μου.

Χτύπαγα ξύλο να ξορκίσω το κακό και να διασκεδάσω.

Μουσική είναι και αυτό κι ας μη χωράει να ηχογραφηθεί πουθενά κι ας μην υπακούει σε κανόνες.

Το πρωί για άλλη μια φορά ανακοίνωσε την παρουσία του.

Τα αστέρια έσβησαν κι  ο καπνός της νύχτας πήγε για ύπνο.

Κι εγώ με τα κόκκινά μου μάτια αναζήτησα γαλήνη στο πρωινό μου βαλς.

Χιόνια,βροχές και υγρασία λίγο πριν την ανάσα έναρξης του καλοκαιριού.

Πριν μια βδομάδα καύσωνας που ξύπνησε τα φίδια όπως διάβασα σε δελτίο ειδήσεων.

Ανάσταση στην πιο ξεκάρφωτη ημερομηνία.Τι παράξενο να ακούω Χριστός Ανέστη ενώ δεν είναι Πάσχα.

Η διάθεσή μου παράξενη.

Δε μπορώ να πω πως είμαι χαρούμενος.

Έχω δύο τρείς δαίμονες που φοβάμαι και ξημεροβραδιάζομαι μαζί τους.

Κάθε φορά που χτυπά το τηλέφωνό μου αλαφιάζομαι από αγωνία.

Συνειδητοποίηση πως πρόσωπα που θεωρούσα φιλικά δεν μου ταιριάζουν τελικά και τόσο.

Μιλάμε για φιλία αιώνων πιυ ξαφνικά δε μου πολυ κανει κλικ

Κι επίσης δεν ατενίζω κανένα μέλλον με καμμιά αισιοδοξία.

Δεν έχω όνειρα και τίποτα δε με γεμίζει.

Πόσο παράξενα είναι όλα αυτά μαζί.

Τρελοί καιροί.Λες και έφτασε το τέλος των πάντων.

Ο χρόνος είναι σαν μια κλεψύδρα στην οποία οι κόκκοι άμμου εξαντλούν την πάνω γυάλινη δεξαμενή της περνώντας από μια οπή.

Οι δυσάρεστες στιγμές στενεύουν αυτή την οπή και κάνουν πιο ''δύσκολο'' το πέρασμα του χρόνου.

Η ίδια ποσότητα άμμου περνά πάντως στον ίδιο χρόνο,άρα το απόλυτο μέγεθός του δε μεταβάλλεται.

Αντίθετα όταν περνάμε όμορφα η οπή διευρύνεται και ο χρόνος κυλά αβίαστα γρήγορα.

Έτσι εξηγείται γιατί όταν κρατάς καυτή κατσαρόλα στα χέρια το ένα λεπτό μοιάζει με ώρα ενώ αν κρατούσες μια καυτή γυναίκα η ώρα θα έμοιαζε λεπτό και ούτε.

Ο χρόνος είναι και αυτός νόμισμα,όπως το χρήμα.

Με μια διαφορά.

Ο χρόνος δεν μπορεί να αποθηκευτεί σε τράπεζες και δε σηκώνει...επιτόκια!

Επίσης δε μπορεί να οριστεί ως ιδιοκτησία κάποιου.

Ούτε μπορεί να τοποθετηθεί στο χώρο.

1 λεπτό περνάει το ίδιο είτε κάποιος βρίσκεται στην Κίνα είτε στην Αυστραλία είτε κάπου στην Ευρώπη.

Έχουν διατυπωθεί θεωρίες πως αυτό ισχύει μόνο για όσους βρίσκονται πάνω στη Γη και κινούνται με μικρές ταχύτητες.

Αν κάποιος κινηθεί με ταχύτητα που πλησιάζει σε ικανά ποσοστά της ταχύτητας του φωτός τότε ο χρόνος που περνά γι αυτόν μειώνεται κατά πολύ σε σχέση μετο χρόνο όπως κυλά για τους σχετικά με εκείνον ακίνητους παρατηρητές.

Δε θα επεκταθώ όμως σε ένα τόσο πολύπλοκο θέμα που ούτε καν κατέχω καλά.

Θα κρατήσω μόνο τη γεύση του.

Αν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε στο διάστημα με την ταχύτητα του φωτός τότε θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε 2.000.000 γήινα χρόνια σε μόλις 28 χρόνια προσωπικής μας γήρανσης.

Φανταστείτε λοιπόν ένα δορυφόρο να κινέιται σε κυκλική τροχία γύρω από τη Γη μας σταθερά σα ρολόι με δείκτες που πάνε με την ταχύτητα του φωτός...

Μες στο δορυφόρο αυτό φανταστείτε τον εαυτό σας...

Μετά από 28 χρόνια διαρκούς περιστροφής σας,όταν θα ξανακατεβαίνατε στη Γη θα είχαν περάσει για τον πλανήτη 2.000.000 έτη.

Πόσο φοβερό το τί μπορεί να αντικρύζατε τότε εκεί.Τα αγαπημένα σας πρόσωπα θα είχαν εγκαταλείψει τη ζωή πολύ καιρό πριν και τα γνώριμά σας μέρη ίσως να ήταν πλέον αγνώριστα.Η δε τεχνολογία να είχε προχωρήσει και να είχε ασύλληπτα εξελιχθεί.Ποιός ξέρει?

Κι ενώ γράφω αυτές τις σειρές το τακ τακ τακ του επιτραπέζιου ρολογιού του κομοδίνου μου συνεχίζει αδιάκοπα και αγέραστα να χτυπά...

Margot έγραφε στην πρύμνη του

Ήταν γεμάτο σκουριά και φύκια

Τα ίχνη που το ξέβρασαν στη στεριά πλέον δεν υπάρχουν.

Η θάλασσα δίπλα παραμένει αγριεμένη ροκάροντας με τον άνεμο

Το καράβι αυτό είχε να πει τόσα πολλά για τα ταξίδια του,να αφηγηθεί ιστορίες για θνητούς και αθανάτους...το...αλμα της καρδιας του τζερομ ενώ ο καπνός αποκτούσε βάρος και πήγαινε προς τα κάτω...

Καταιγίδα ξέσπασε και το καράβι φάνηκε σα να θέλει να ξαναζήσει τρικυμίες..

Τα βράδια τρίζουν τα μέταλλά του κι ένα φως στις μηχανές του σιγοκαίει.

Κάποιο φάντασμα τραγουδά...και αφηγείται...

Σε όποιον ακούει.

Ούζο με πάγο έχει γεύση σαν αντιβίωση και καίει το λαιμό μου

Ο καιρός αφόρητα ζεστός

Το κέφι αφόρητα μηδεν

Νοιώθω βαρύς,άρρωστος και απαισιόδοξος.

Η κοινωνία τρομακτική.Γεμάτη κακούς.

Έχει και καλούς ευτυχώς.

Βασικά κανείς δε μοιάζει με κανένα.

Μακριά από κακά συναπαντήματα ενώ τα καλά σπανίζουν και ξέρουν να κρύβονται.

Ζητιάνοι βασιλιάδες πουλάνε χαρτομάντηλα ανεκτίμητης αξίας και αριστοκράτες λωποδύτες δήθεν τοκίζουν χαρές και αδειάζουν τσέπες.

Η αντιβίωση δε θεραπεύει.Ξεγελά μπας και αποκοιμηθώ ενώ πάσχω.

Πάτησα λιγάκι να ακούσω τον αείμνηστο Μάνο...

''Εσύ εκεί...''

Κι έπεσε το μάτι μου σε ένα από τα σχόλια του βίντεο

''Η διαφορά μεταξύ σεξ και έρωτος είναι πως το σεξ χαλαρώνει την ένταση ενώ ο έρωτας τη δημιουργεί''

Μου έκανε εντύπωση η φράση αυτή.

Φαντάσου δηλαδή πόση ένταση δημιουργεί ο ανεκπλήρωτος έρωτας.

Είναι καταστροφικό να είσαι οδηγός σε  ένα όχημα χωρίς κλιματισμό και με γκάζια μόνο.

Που και που χρειάζεται να cool down λίγο την ένταση.

Αμέσως μετά έκανα μια άλλη σκέψη.

Τί είναι πιο ερεθιστικό?

Το...legitimate sex...το...''δικαιολογημένο'' και ''νόμιμο'' εντός μιας σχέσης ερωτευμένων ή χρονίως δεσμευμένων αθρώπων....

ή...το 'τυχαίο' το 'απροσδόκητο' και το απαγορεμένο σεξ ?

Εκείνο που αποτελεί προδοσία μιας σχέσης αγάπης και εμπιστοσύνης?

Εκείνο που κερατώνεις κάποιον?

Μια τσόντα μεταξύ Lovebirds μοιάζει με φαγητό χωρίς καρύκευμα.

Αντίθετα μια άλλη της οποίας το σενάριο αφορά απιστία,μυστήριο,έλλειψη συναισθημάτων,λάθρα επαφή,παράνομη,κτλ είναι πολύ πιο πικάντικο.

Πίσω πάλι στον έρωτα.Ο έρωτας είναι μια φλόγα που καίει και κρατάει λίγο.

Είναι μια ''ενταση'' που μας δημιουργεί διακαή πόθο που φυσικά δεν αφορά μόνο στο σεξ.

Όμως όπως έχω ξαναγράψει τον έρωτα δεν τον παίρνεις σπίτι σου.

Δεν τον φυλακίζεις.Τον ζεις εκεί που σου γεννήθηκε.Αυθόρμητα,άγρια,παθιασμένα.

Και τον αποθηκεύεις μόνο ως ανάμνηση.

Και πάμε παρακάτω.

Αυτές οι σκέψεις μου.

Ας ξεκουράσω τον αναγνώστη μου με το υπέροχο τραγούδι του Μάνου που καθόλου δε συνδέεται με τα γραφόμενά μου παραπάνω...

Τελικά δεν μπόρεσα να πω όχι στον οινο-πνευματώδη ''φίλο'' μου.

Έβρεξε τα χείλη μου,βάρυνε το λαιμό και το στομάχι μα αλάφρυνε τα δάχτυλά μου...

Τα γέμισε μελάνι.

''Κάνε τούτο,κάνε εκείνο,έχεις τα πινέλα ζωγράφισε την ευτυχία σου''

Μαλακίες.

Σου λένε να κουνήσεις τα χέρια σου ενώ οι αρθρώσεις τους είναι κομματιασμένες.

Σου λένε να πάρεις παυσίπονα για να αντέξεις στον πόνο των κινήσεων,όμως αυτές είναι και φαίνονται παράδοξες.

Εσωτρική κραυγή οι ανεκπλήωτοι πόθοι μου μα δε μ ακούει κανείς.

Γιατί να το κάνει άλλωστε.

Αποκλείεται να είναι ο κόσμος λάθος κι αυτό το ήξερα.

Δεν έχει κανένα νόημα μάλιστα να είναι κάποιος σωστος.

Ειδικά όταν αυτό σημαίνει δειλία.

Μάλιστα κύριε.

Δεν αντέχω ούτε λεπτό την κατάκριση και γι αυτό παραμένω σωστός.

Όχι επειδή έτσι κάνω καλό σε μένα.

Κι όταν πάω να κάνω λάθος το πράττω τόσο άτσαλα.

Εκεί την είδα τελευταία φορά.

Την περίμενα να σχολάσει.

''Ώσπερ γαρ την μελιταν ορώμεν...''

μου είπε δείχνωντάς μου πως πρόσεχε στο μάθημα των αρχαίων της Α λυκείου.

Ήταν η Ιφιγένεια.

Ένα φτωχό κορίτσι από τη Δραπετσώνα.

Μελαχροινή ψηλή,με συμπαθητικό πρόσωπο.

Όχι ότι ήταν καμμιά κουκλάρα.

Ήταν όμως η πρώτη που με αγκάλιασε όταν κάτσαμε μαζί στη ρόδα του λουνα παρκ.

Η κεντρομόλος δύναμη καθώς γυρίζαμε γύρω γύρω την έσπρωχνε πάνω μου.

Κι ο Φρέντυ Κρούγκερ την τρόμαζε για να κρυφτεί στην αγκαλιά μου όταν κάτσαμε στον καναπέ του σαλονιού του παλιού σπιτιού μου να δούμε ταινία.

Ήταν η πρώτη φορά που τα χείλη μου άγγιξαν χείλη γυναίκας.

Κάπου στο Πασαλιμάνι.

Αστείο το ότι ακόμη θυμάμαι το τηλέφωνό της.

Το σήκωνε η γιαγιά της και τη ζήταγα.

Στη Δραπετσώνα την είδα τελευταία φορά.

Εκεί ράγισε η καρδιά ενός παιδιού 15 ετών κι ένοιωσε άνδρας έστω για λίγο.

...καταραμένε που ξυπνάς την ανθρωπότητα και με τις αχτίδες σου με καις...

Με αναγκάζεις να κρυφτώ και πάλι στα σκοτάδια μου σαν βαμπίρ.

Εσύ που διώχνεις τη μαγεία της νύχτας.

Γίνεται σήμερα να πάρεις ρεπό να μη βγείς?

Να κρατήσεις σε ύπνο τους πολλούς?

Για να μείνει η πίστα της πόλης αδειανή για μένα?

Λίγες σταγόνες ουίσκυ έκαψαν το λαιμό μου.

Ενώ άκουγα ξανά και ξανά κάτι παραδοσιακούς αμανέδες που με ταξίδεψαν πίσω στις ρίζες μου.

Εκεί που με πυρετό ανκάλυπτα τη φωνή μέσα μου.

Εκείνη την ατελή αλλά πιστή συντροφιά σε όλη μου τη διαδρομή.

Κρύψου ήλιε μη μου σβήνεις το πορτατίφ των ονείρων μου.

Μη με μεταμορφώνεις σε θνητό.

Καταπληκτική ταινία...

''Μη χάνεις χρόνο να παραπονιέσαι γιατί δε βρίσκεσαι εκεί όπου θα ήθελες...κάνε κάτι για να φτιάξεις τή ζωή σου όπως θα την ήθελες από εκεί που βρίσκεσαι...''

Ρομαντισμός,γενναιότητα,τόλμη και άλλες αξίες που δεν αλλοιώθηκαν ούτε από ακραίες συνθήκες διαβίωσης...

Ο Σπύρος με τη μαύρη καπαρτίνα είπε ''Techno μου'' κάνοντας λογοπαίγνιο βασισμένο στην ακουστική ομοιότητα με τη φράση ''τέκνο μου''.Λίγο πριν τη νυχτερινή μας έξοδο στην Γ γυμνασίου.Λίγο πριν πάμε να αλητέψουμε ανούσια...

Δεν είναι τόσο το μουσικό αυτό είδος που μεσουράνησε στη δεκαετία των 90 s...είναι οι αναμνήσεις.

Η αίσθηση του να είμαι πάλι teenager.

Ο τρόμος του πως έφυγαν τα χρόνια.

Οι συμμαθητές μου που παίζαμε μπασκετ και κάναμε κοπάνες είναι τόσο μακριά μου.

Κάποιοι από αυτούς έγιναν γονείς.

Κι όμως η σκουριά στη στεφάνη της μπασκέτας που ''κάρφωνα'' είναι ίδια...και τώρα ρε φίλε...στα 2020...

στέκει σε εκείνο το ύψος που με προκαλούσε να την κατακτήσω και παρά τα 1,86 με 1,88 μου τελικά τα είχα καταφέρει.

Έτσι με προκαλούσαν και τα γκομενάκια με τα βυζάκια τους να πηγαίνουν πάνω κάτω μέσα από τις φόρμες την ώρα της γυμναστικής,ή με τα σταυρωμένα μπουτάκια τους στα πάρτυ...

''Πάρτη...''σκεφτόμουν '' 'οπως θες''....και οι επιθυμίες ''έβρισκαν'' στο βράχο της εφηβικής συστολής και ''τρυφερότητας''...

Πίσω από το βράχο,η ματαίωση ή η επιτυχία βρισκόταν και παραμόνευαν.

Αχ ο ευαισθητούλης 15 χρονος...ήθελε και λίγο ρομάντζο...του άρεσε να αρέσει...ενώ η τεστοστερόνη είχε χοντρύνει τα κόκκαλα του σώματός του,η ψυχή του παρέμενε μπερδεμένη.

Μα τι ωραία η ηλικία αυτή που θα ταν με το μυαλό ενός ενήλικα!

Και μάλλον δεν είναι μόνο δική μου σκέψη αυτή χαχα

Το πεζοδρόμιο έξω από το παλιό μου λύκειο είναι ακριβώς το ίδιο όπως και τα δέντρα.

Πόσες γενιές ανθρώπων να έχουν δει τα ''μάτια'' τους?

Λες αυτιο το πρωί να ξυπνήσω και να βρίσκομαι στο 1996?

Τί είναι όνειρο και τι πραγματικότητα?

Το παρελθόν υπήρξε?Το έζησα?Το μέλλον δε σταματά να γεννιέται και να κλαίει ζωηρά.

Οι στιγμές του με ξεκουφαίνουν.

''Παρόν'' δεν υπάρχει.Το δολοφονεί το μέλλον και το κάνει παρελθόν.

Γάμησέ τα.

Ναι μεν ελεύθερος αλλά...

Ένα σωρό περιορισμοί

Νοιώθω λες και η επιδημία δε συνέβη ποτέ

Ακούω με.λιγότερο προσοχή τα δελτία ειδήσεων

Όμως κοιτάζω με.μοχθηρία τους συνανθρώπους μου

Με.μισό.μάτι.

Έτοιμος να αρπαχτώ στην πιθανότητα προσέγγισης από αυτούς.

Μισός άνθρωπος λοιπόν.

Ο χρόνος κυλά αργά και σταθερά...

Ζεστή ηλιόλουστη μέρα γεμάτη χρώματα κι αρώματα

Αντίστροφη μέτρηση προς το καλοκαίρι

Τα τζιτζίκια χασμουριώνται

Ψήνουν εκεί έξω και γαργαλά ευχάριστα τα ρουθούνια μου

Πόσο γρήγορα κυλά ο χρόνος και πως αλλάζει ο καιρός

Δεν ακούω πλεον δελτία ειδήσεων

Τα αντικατέστησα με τις φωνές των πουλιών

Αυτά τραγουδούν όμορφα κι ας μην καταλαβαίνω τις λέξεις τους

Κι οι βαθύτερες επιθυμίες δύσκολο να εκφραστούν λεκτικά.

Μόνο υπότιτλοι μπορούν να μπουν που πολλές φορές είναι ανακριβείς

Τέρμα οι δηλώσεις λοιπόν.

Μόνο μια διαδήλωση.Της φύσης που φόρεσε τα καλά της και γιορτάζει..