...δική μου και όχι δική σου μειονεξία.

Μη μου φέρεσαι σκληρά και άκαρδα.

Κάνω ότι μπορώ για να σου δείξω την αγάπη μου.

Μπορεί η σάρκα μου να έχει ανάγκες που σε πληγώνουν και το κατανοώ.

Έχεις όλο το δίκαιο του κόσμου να πληγώνεσαι.

Αλλά έχω κι εγώ καρδιά,όσο κι αν τα πάθη με κυριεύουν.

Με.κάνουν δυστυχισμένο γιατί το κυνήγι τους δεν έχει πάντα αίσιο τέλος.

Μάλλον σχεδόν ποτέ.

Δε φοράω φωτοστέφανο ούτε υποκρίνομαι ανωτερότητα στις αδυναμίες μου.

Είσαι ερωτευμένη μαζί μου άρα θα θελες να σε κοιτώ στα μάτια και να σου ορκίζομαι πίστη.

Δεν το έκανα σε καμμιά γυναίκα ως τώρα.

Όλες το κατάλαβαν αργά η γρήγορα...κι αν δε τις έδιωξα εγώ,έφυγαν μόνες τους.

Όλες θέλαν αυτό που έχεις εσύ:να τις αγαπώ.Αλλά τους χάρισα αγάπη μόνο σ ένα ψεύτικο ρεφραίν του Σιδηρόπουλου...

Δεν αγάπησα καμμιά τους αληθινά παρά μόνο.εσένα.

Γι αυτό και μόνο η δική σου αποχώρηση πονά...

Μη μου φαίρεσαι άκαρδα λοιπόν...

Σήμερα μόλις μου πρότειναν αυτό το κομμάτι

Ωραίοι στίχοι συγκινητικό νόημα,μόνο που στους αγγέλους δεν γίνεται να τάξεις αξιώματα ζητώντας αντάλλαγμα...

Κάποιο μεσημέρι στόλιζε την οδό Φίλωνος.

Δρόμος με ιστορία.

Εκκλησιές ήταν ανοιχτές και τα μπαράκια κλειστά.Ήμερο τοπίο.

Μυρωδιά αρμύρας και διακοπών έφτανε στα ρουθούνια μου με το απαλό δροσερό αεράκι που ερχόταν από το λιμάνι.

Χάζευα τα παλιά εγκαταλελειμένα κτήρια της περιοχής.

Κι ένας ήχος παράξενος που δεν είχα ξανακούσει έφτασε στ αυτιά μου.

Ήταν το τραγουδι των γλάρων.

Σκέφτηκα πως αν ήμουν κάτοικος της περιοχής θα είχα εξοικειωθεί με αυτό.

Ένοιωσα ευτυχία,παρά τη μοναξιά μου.

Κοίταξα τα καράβια που είχαν αράξει στην προβλήτα.

Κι επιβίβασα εκεί τη σκέψη μου να ταξιδέψει παρέα με το θαλασσινό αεράκι και το τραγούδι των ιπτάμενων ταξιδευτών της αρμύρας.

...με ήχους πουλιών και οσμή καλοκαιρινών σχολικών διακοπών...

αίσθηση ανεμελιάς...

Πώς ξεφορτώθηκα-λέει- απ τις πλάτες μου το βραχνά της ιστορίας και των φιλολογικών και είμαι έτοιμος για τσάρκες με τους φίλους μου στην πόλη ή για δροσερές βουτιές στη θάλασσα...

Καιρό είχα να ξυπνήσω έτσι και να κοιμηθώ ήσυχα...

Όχι δεν άλλαξε κάτι τρομερό στη ζωή μου.

Τα ίδια με πριν είναι...

Απλά...έμαθα ότι θα ζήσω...και είναι σαν να μου έκαναν το καλύτερο δώρο...

Ακόμη και ο καπνός του θυμού και της αγανάκτησης μετά από τον τσακωμό και τη ρήξη των σχέσεων με τον καλύτερό μου φίλο,δεν ήταν ικανός να με κλονήσει.

Ο καπνός του θυμού έγινε μπάφος για χελιδόνια που ταξίδεψαν μακριά.

Κι ο Dj του ακουστικού μου φλοιού με το που άνοιξα τα μάτια μου έπαιζε

Είναι η ψυχή.

Στο τζάκι της καρδιάς καμμιά φορά η φλόγα φουντώνει.

Το φυσερό της λογικής επιχειρεί να μετριάσει τη δύναμή της...

Μα ο καπνός πάντα θα έχει ανηφορική πορεία...

Θα ταξιδέψει μακριά,θα βγεί από την καπνοδόχο σαν ψηλός ψηλός καλόγερος που κόκκαλα δεν έχει...

Θα πετάξει πάνω από στέγες,θα μαστουρώσουν χελιδόνια μαζί του...

Θα τον μεταφέρουν σε μέρη που έχει πάντα ήλιο και ζέστη...

Τραγική φιγούρα παρά ήρωας...γιατί ξέχασε να αλλάξει πανιά στο καράβι κατά την επιστροφή του από τη νίκη του επί του Μινώταυρου.

Έτσι κι εγώ.Νίκησα το μεγάλο μου εχθρό,μετά από μέρες αυπνίας...ύπνος γλυκός σκέπασε το σώμα μου

Κι έτσι δεν έδωσα το παρών μου όπως έπρεπε και όλα χάθηκαν...

Κι είχα και αποδείξεις για την αλήθεια μου...

Όμως το κακό μου παρελθόν στο ψέμμα,που με κατέστησε αξιόπιστο σα τον ψευτη βοσκό με το λύκο και τα πρόβατα...και η νίκη μου που μου φερε ύπνο γλυκό μα πλάνο...προκάλεσαν καταστροφή.

Λογική δε χωρά σε τέτοιες καταστάσεις,μη το ψάχνεις...

Καταδικασμένος να μην μπορώ να απολαύσω μια ηρεμία,μια ευτιχισμένη στιγμή...

Δεν έχω άλλη επιλογή.Θα πρέπει να φτάσω στα άκρα.

Εκεί που ανακατεύονται πολλοί άνθρωποι και γινόμαστε βούκινο.Λυπάμαι.

Η επίγνωση  του είναι μας...

Γίνεται ακόμη πιο έντονη όσο πλησιάζουμε με το νού την ιδέα του θανάτου.

Θα ζήσω ή θα πεθάνω;

Ένα νόμισμα με δύο όψεις που αργοπέφτει περιστρεφόμενο στον αέρα θα δώσει σύντομα την απάντηση όταν προσγειωθεί...

Αυτό είναι η ευτυχία.

Η θέα από ένα μικρό δωματιάκι που δε χωρά καλά καλά το κρεβάτι της ανάπαυσής σου.

Στη δε βεράντα του ίσα που βολεύεται ένα τραπεζάκι για να πιείς τον απογευματινό σου καφέ και μια καρεκλίτσα για να καθήσεις όπως όπως.

Κάθε ματιά από το μπαλκόνι σου και πίνακας ζωγραφικής.

Κόσμος πάει κι έρχεται στη Γη,ήλιος και φεγγάρι αλλάζουν σκοπιές κάθε τόσο με τον πιο όμορφο τρόπο στον Ουρανό.

Δεν έχει τόσο σημασία αυτό που βλέπεις,αλλά ο τρόπος που το παρατηρείς.

Μη σε νοιάζουν τα γκριζωπά χρώματα του άθλιου μινι μάρκετ που βρίσκεται στο δρόμο απένατι.Δες μόνο το φωτεινό χαμόγελο της μελαχροινής φοιτήτριας με το σορτσάκι και τη στενή μπλουζίτσα που ψωνίζει κάθε τόσο από εκεί.

Μην ακούς τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων και τους αγενείς βιαστικούς πεζούς να βωμολοχούν.

Εστιάσου στον ήχο που κάνει ο άνεμος ,όταν φυσώντας δίνει πτήση στα ξερά φύλλα του πεζοδρομίου που ταξιδεύουν σε αέρινους στροβιλισμούς.

Κλείσε τα μάτια και νοιώσε τον ίδιο άνεμο να απογειώνει ελπίδες που νόμιζες πεθαμένες ως εκείνη τη στιγμή.

Ευτυχία,σκέφτηκα...είναι η υπέροχη θέα στην οποία βλέπει το ασφυκτικό δωμάτιο της στενοχώριας...

Το ξεφύλλισμα του βιβλίου της ζωής δεν είναι ίδιο για όλους.

Για άλλους απλή και αυτονόητη διαδικασία.

Εμένα πλεον τα χέρια μου έχουν δεθεί κόμπο.

Όνειρα δεν έχω.

Φιλοδοξίες δεν έχω.

Μόνη πάθη.

Δεν τολμώ να ονειρευτώ.

Για τους πιο πολλούς η ζωή προχωρά,για μένα είναι ένας βάλτος.

Λυπάμαι.

Δεν μπορώ να ηρεμήσω 

Πλήγωσα τον άνθρωπό μου

Είναι μακριά μου

Δεν ξέρω τί πονάει πιο πολύ από τα δύο

Εκείνη ζεματάει στο κρεβάτι του πόνου κι εγώ ανύμπορος να αντιδράσω.

Μετράω τις ώρες μόνος...εύχομαι να γίνει καλά η πληγή της

Η αγωνία μου είναι ατελείωτη.

Περιμένω...επιμένω...κι είμαι σίγουρος πως η αγάπη,ο σπάνιος εκείνος όρος που πολλοί χρησιμοποιούν για να περιγράψουν ατυχώς ένα σωρό καταστάσεις που ΔΕΝ έχουν καμμία σχέση με την αληθινή σημασία της...πάντα νικά...

Κοίταξα ξανά το χάρτη με τους δρόμους που οδηγούν στην περιοχή σου.

Μια διαδρομή που είχα αγαπήσει.

Γιατί με οδηγούσε σε σένα.

Δυσβάσταχτη η απουσία σου από τη ζωή μου η οποία τώρα φαντάζει κενή.

Τί να έκανες όμως...δικαιολογημένα αποχώρησες.

Πραγματικά δεν θα ήθελα να πονάς άλλο και εύχομαι γρήγορα να νοιώσεις καλά.

Ευτυχώς πρόλαβα και ήπια ένα τελαυταίο καφέ σπίτι σου που τόσο μου είχε λείψει.

Πρέπει να δεχθώ κι εγώ πως όλα έχουν μια αρχή,μια διάρκεια και ένα τέλος.

Αυτά δεν λέω και ξαναλέω στις θεωρητικές μου προσεγγίσεις όταν συμβουλεύω άλλους εκ του ασφαλούς;

Σε ευχαριστώ λοιπόν για αυτό το όμορφο ταξίδι.

Ήταν μια υπέροχη νότα στη μονότονη ζωή μου.

Πονάει τώρα που τελείωσε.

Αλλά τί να κάνουμε...η ζωή είναι ένα ποτάμι που παίρνει μακριά αγαπημένους...

Ζητώ συγνώμη για όλες τις φορές που σε πλήγωσα έστω άθελά μου.

Μακάρι να με γνώριζες αλλοιώς.

Ευχαριστώ πέρασα υπέροχα,θα κρατήσω κάθε στιγμή σαν πολύτιμο φυλακτό.

Ευχαριστώ...

Ήταν Φλεβάρης του 1998 που γυρίζαμε από τη Λάρισα με ένα συμφοιτητή μου...

Κάποια στιγμή στο σταθμό που είχε επιλέψει στο ράδιο ο οδηγός του λεωφορείου που μας μετέφερε, ακούστηκε η φωνή της Πρωτοψάλτη να τραγουδά ''Μη με πας απ το σπίτι'

Κι εγώ με το Δημήτρη το σχολιάσαμε:Να ναι παραγγελιά αυτή προς τον οδηγό...αλλά να μας πάει σε μέρη θεικά και όχι στο Δημιουργό μας...

Ακούγοντας τυχαία το κομμάτι ξανά,ξέθαψα την ανάμνηση και με όχημα την κιθάρα μου έκανα ένα σύνομο μικρό ταξίδι στο παρελθόν...

Είναι η ώρα που οι πρώτες αχτίδες του ήλιου τρομάζουν τα φαντάσματα της νύχτας...καίνε το δέρμα των αιμοδιψών βαμπίρ...

Κι εγώ φοβάμαι...την απώλεια...

Όταν κυριεύομαι από πάθη βγάζω δόντια λύκου...τα μάτια μου κοκκινίζουν και η κόρη τους γίνεται ελλειψοειδής σαν του φιδιού.

Τότε σου κάνω κακό αγάπη μου...

Σου πίνω το αίμα και σε αρρωσταίνω...

Κι όταν ξαναγίνομαι άνθρωπος θρηνώ τα τραύματά σου...

Φοβάμαι ότι θα σε χάσω.

Σε αγαπώ κι ας είμαι ένας ζωντανός νεκρός που ζεί στο σκοτάδι σαν τον Dracula...

Αφιερωμένο στον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μου που σήμερα μόλις έχασα από τη ζωή μου

Μου το χε προτείνει κάποτε να το μάθω.

Δεν το έμαθα ποτέ 

Αλλά θα το τραγουδήσω σε εκείνη κι ας μη με ακούει

Η αγάπη...που χάθηκε στη σκόνη...

Κάνει κρύο.

Δεν είναι καλοκαίρι αυτό.

Σε κάνει να νοιώθεις πως ο χειμώνας για κάποιο λόγο πήρε παράταση και πως το ημερολόγιο τελικά δεν έχει καμμία απολύτως χρησιμότητα.

Η απόφαση για τον αν θα πάω φέτος διακοπές βρίσκεται υπό επεξεργασία.

Μια φορά το χρόνο λίγο άρωμα Κρήτης χρειάζεται.Λίγο το πάτημα ενός ριστάρτ για να μας μπεί καλά ο Σεπτέμβρης.

Μα τί λέω όμως.Δεν είπαμε πως πάνε τα ημερολόγια,τα καταργήσαμε?

Πριν προλάβουμε να πάρουμε ανάσα να σου πάλι θα σκάσει μύτη ο κορωναιός με τον Τσιόρδα και το Χραδαλιά ντυμένους Αη Βασίληδες.

Ίσως να έχουν στο σάκκο τους το χαμένο καλοκαίρι,ποιός ξέρει?

Ο κόσμος σα να ασχήμηνε κι άλλο ή είναι ιδέα μου?

Σπάνια,αραιά και που,συνατώ κι ένα ευγενή χαμογελαστό άνθρωπο και λέω από μέσα μου ''υπάρχει ελπίδα''

Ευτυχως δηλαδή...

Τί κι αν κάνει λίγο ψύχρα?

Ας μαζευτούμε σε μια παραλία και ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί με το φως του φεγγαριού παρέα