Έφυγε καιρό πριν.Πολλά χρόνια μακριά μας.Γύρω στα 32.

Μόνο σαν έννοια υπάρχει.

Σαν ηλεκτρονικά μέσετζερ μηνύματα.

Μεγαμπαιτς χιουμορ,επικοινωνιας.

Τίποτε άλλο.

Ένας γερασμένος Τομ και Τζερυ.

Δεν ξέρω αν θρηνώ για τα χρόνια που έχασα χωρίς να επικοινωνώ με τον πατέρα μου ή αν χαίρομαι που κάποια στιγμή όταν θα χαθεί από τη ζωή-όπως όλοι μας κι ελπίζω με απόλυτα φυσικό τρόπο και σε χρόνο που υπερβαίνει τα 100 έτη-δεν θα τον κλαψω τοσο...

Η μηπως ετσι νομιζω?

Η Τζένη του Φόρεστ Γκαμπ.

Το αλάνι-πρώην μαγκάκι του σχολείου με τα τατουάζ και τα πίρσινγκ,που είναι σεξουαλικά απελευθερωμένο σε βαθμό ισοπέδωσης για ένα ''συντηριτικό''μυαλό ή μια ευαίσθητη επιλεκτική καρδιά.

Αυτό είναι το ''κορίτσι του Μαη'' και το θέμα στο παρών κείμενο.

Αγαπά τη φύση,είναι βίγκαν και φεμινίστρια.

Καταπατεί ίσως άθελά της τις ανθρώπινες ατελείς ψυχές,αφήνει τα περιτώματα των κακών τις κειμένων στις γωνιές όποιου μυαλού θα μπεί στον κόπο να τη φιλιοξενήσει ως...''έννοια'' για λίγο.

Δηλώνει φιλελεύθερη και πως σέβεται την αντίθετη γνώμη,αλλά στην ουσία αντιδρά ισοπεδωτικά,με την χυδαία ανάγκη να έχει πάντα δίκιο.Στην ουσία σέβεται μόνο ένα άκακο δίχως φωνή ζωάκι που απλά θα κουνήσει χαρούμενα την ουρά του και θα επιζητήσει τρυφερότητα.

Αυτό το ''φρούτο'' ανθρώπου εκ πρώτης όψεως μου είναι αντιπαθές,όχι τόσο γιατί είναι κακός άνθρωπος,αλλά γιατί ό,τι απέχει από εμάς δυσκολευόμαστε να το κατανοήσουμε.

Ούτε τις παρτούζες της εφηβείας,ούτε τους μπάφους,ούτε τα μηχανάκια μπορώ να νοιώσω στο πετσί μου.

Από άλλο κόσμο εγώ.

Η μητρότητά της μοιάζει με λατρεία σε αρχαία Γη,με ερωτική σχέση που κανείς δεν φτάνει.

Γι αυτήν,το όχημα της γλώσσας έχει πάντα πράσινο στους δρόμους διασταύρωσης με τον συνομιλητή της.

Πολλές φορές θα περάσει με κόκκινο.Ο αυθορμητισμός της θα ενοχλήσει.

Η επικοινωνία είναι ένα κώδικας όχι οδικής αλλά γλωσσικής συμπεριφοράς.

Πρέπει να αγαγνωρίζεις σηματοδότες stop,προτεραιοτήτων και φυσικά φανάρια.

Το κορίτσι του Μάη δεν ξέρει από...οδήγηση.

Σιχαίνεται τις πόλεις και τις ασφάλτους άλλωστε.

Που θα οδηγούσε τη μηχανή του ο κάγκουρας γκομενός της για να κάνουν σούζες όμως?

Άνοιξα για λίγο την τηλεόραση σε γνωστό ιδιωτικό κανάλι και αντίκρυσα μια τηλε κωμωδία σκουπίδι.

Σενάρια μπουρδουκλωμένα,ετοιματζίδικες εντυπώσεις του τίποτα.

Καμμία σχέση με την παλιά καλή Tv.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ,ΛΟΓΩ ΤΙΜΗΣ 

δύο τίτλοι πολύ αξιόπλογων σίριαλ της παλιάς Tv

Μου έκαναν παρέα μέσω του youtube.

Παράλληλα σκέφτηκα πόσο γρήγορα πέρασαν τόσες δεκαετίες...

Αλλοιώς τα είχα δει τότε,με διαφορετικό μάτι.

Κι αλλοιώς στο σήμερα.

Διέκρινα πόσες ''αναστασίες'' γνώρισα και σε πόσες απέδωσα εσφαλμένα και υπερβολικά αυτό τον τίτλο.

Διαπίστωσα πόσο μεγάλη απόσταση είχε η δική μου εφηβεία από των παιδιών του ΛΟΓΩ ΤΙΜΗΣ.

Τότε τους κοίταζα και ήθελα να έχω και κάτι παραπάνω εκτός από το...ύψος του...ψηλού χαχα  'Ίσως λίγο από τη μαγκιά του,την καθαρότητα της ψυχής του,την ηγετική του φυσιογνωμία...

Τα χρόνια αυτά δεν γυρίζουν πίσω.

Δεν είμαι πλεον έφηβος,παρά μόνο σε ένα παραλήρημα που γκρινιάζει μέσα μου και με κάνει ένα κωμικό 40 αρη.

Στο όνομά σου Αναστασία,κρεμασμένα λες χίλια πράγματα...λόγω τιμής πόσο θα θελα το...πανάρχαιο φως μου να ξαναμπεί σε αυτά τα μπουντρούμια του παρελθόντος...και να...αναστήσει εμπειρίες...

Αυτό σημαίνει ποιότητα...να σε κάνει να ταξιδεύεις...να νοιώθεις...να συγκινείσαι.

Κάτι που σπάνια βλέπω πλεον στα διάφορα...τατουαζ που σημαδευουν μονο...επιφάνειες.

Πριν καν αυτό συμβεί

Το νοιώθω

Είναι στη μυρωδιά του αέρα

Είναι κάτω από τη ζέστη της ατμόσφαιρας 

Στο άρωμα των νυχτολούλουδων

Το νοιώθω στο σβέρκο μου

Δε μπορεί

Ξυπνούν τα τραύματα ξανά

Στο ίδιο έργο θεατής.

Μαζί και ρόλος που τραυματίζεται βαριά μα δεν πεθαίνει.

Ζει για να ολοκληρώσει την ταινία.

Δράμα.

Φοβισμένος.

Απόγνωση.

Σκοτάδι.

Κάπου σε μια παρένθεση της καθημερινότητας με ένα πρέπει να με μαστιγώνει και κάτι ανεπιθύμητες αναμνήσεις να με τσουρουφλάνε...

Άνοιξα το στόμα μου και έφερα στην παρέα μου το συνεπιβάτη μου..

Βγήκαν νότες βραχνιασμένες,αλλά ανάλαφρες για το σώμα και την ψυχή...

Τραγούδησα μέρος από κομμάτια...με λίγο αλλαγμένους στίχους γιατί δεμ τους θυμόμουν καλά.

Η βραχνάδα άρχισε να σπάζει.

Άνοιξε λίγο η φωνή.Δυνατή ακόμη και σε κακουχίες.

Τελείωσα.Φτάνει τόσο.Με βαριά καρδιά επιστρέφω στην πεζή πραγματικότητα.

Έστειλα το συνεπιβάτη μου για ξεκούραση.

Τελικά εδώ και πάρα πολλά χρόνια είναι σταθερός μου φίλος.

Σε άσχημες και.όμορφες στιγμές.

Μια απλή σκέψη αρκεί να μπει σε ένα πολύπλοκο λαβύρινθο και χάνεται η αντίληψη της πραγματικότητας 

Η μάλλον προκύπτει η απορία ποιά είναι η αλήθεια και ποιό το ψέμμα.

Τς δεδομένα είναι δύο:

-Όλα είναι πιθανά

-μην έχεις εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.

Μαιμουδάκια είναι με ικανότητα να λένε ψέμματα και όχι μόνο.Να χρωματίζουν το λόγο τους τόσο πειστικά.Κι ανάλογα και με τα δικά σου συναισθήματα να μη θες και πολύ να τον πιστέψεις.

Με αυτά τα δεδομένα άντε τρέχα και γύρευε ποιά είναι η αλήθεια.

Η λύση;Να μην μπεις ποτέ στο λαβύρινθο.

Να μείνεις μόνο στην επιφάνεια.

Αν η θάλασσα είναι επιφανειακά γαλήνια και γαλάζια τι αε νοιάζει τι βυθούς κρύβει κάτω απο τους κυματισμούς της..

Οπότε επιφανειακή καλοπέραση είναι η λύση.Με ημερομηνία λήξης...γιατί κολύμπα κολύμπα σε μια θάλασσα,κάποια στιγμή θα αρχίσει να σε τρώει τι βρίσκεται από κάτω...

Τότε θα μπεις στο λαβύρινθο.

Μακριά από εκεί 

Οι άνθρωποι είναι ψευτες και εγωιστες.

Στιγμιαίο ταξίδι στο μακρινό παρελθόν

Σε μια πλατεία επαρχιακής πόλης κάτι μαλιάδες με αλήτικη όψη και ελύτικη διάθεση να μιλούν σαν λόγιοι.

Στο στοίχημα που έβαλα με το Μιχάλη πως αν καταφέρω να μιλήσω και να πάρω το τηλέφωνο μιας άγνωστης που έτρωγε στα Goodys θα μου δώσει 5000 δραχμές.

Το στοίχημα το κέρδισα τον Μιχάλη τον θυμάμαι,ωραίος τύπος...

Το κορίτσι πάλι δεν το θυμάμαι

Πήγα ή δεν πηγα μαζι της για σινεμα;Για ποτό σίγουρα πήγαμε.

Ύστερα δώσαμε ένα δύο φιλιά.

Δε θυμάμαι ούτε πως τη λένε ούτε και την ξαναδα ποτε.

Μια ρηχη αναμνηση.Αναρρωτήθηκα στιγμιαία τι να κάνει στη ζωή της και αν κι εκείνη που και που σκέφτεται ρηχούς και ανούσιους ανθρώπους που φευγαλέα πέρασαν ως κομήτες από τη ζωή της..

Ανούσιες σκέψεις γέμισαν το τεφτέρι του μυαλού μου απόψε.

Ίσως γιατί δεν έιχα με τί άλλο να τις γεμίσω.

Δεν σώζεται μάλλον.

Τι που ξανάρχισα να γράφω πιθανά σενάρια και τρόπους επίλυσης λες και λύνω εξισώσεις.

Τι που το κεφάλι μου πάει να σπάσει και προσπαθώ να ξεκολλήσω το μυαλό μου από μέσα του.

Ο θανάσιμος εχθρός μου εκείνος που μου τα πήρε όλα και με νίκησε παντού.

Μου πήρε και το τελευταίο κάστρο το πιο σημαντικό και μ αφησε με την παρανοια και το θυμο.

Να σπασω οθονες κινητα να γρονθοκοπάω τοίχους καιπόρτες έξαλλος.

Μια μικρή ανακούφιση μόνο και το μαρτύριο ξανά.

Προσπαθώ να αθωώσω να αποδείξω αλλά τίποτα.

Η άλλη πλευρά με άνεση και τουπέ αραδιάζει όλο και χειρότερες εξηγήσεις.Ρίχνει όλο και πιο πολύ λάδι στη φωτιά.

Από τη μια θρηνώ την νίκη του εχθρού μου που μου πήρε και το τελευταίο κάστρο.

Από την άλλη θυμάμαι σαν τρυπάνια τα λάγνα γεμάτα πουτανιά και γυναικεία πονηριά λόγια της να θέλει να βλάψει την ψυχή μου...''δε θα στο λεγα ΑΝ μου άρεσε που ΔΕΝ μ αρέσει''

πουτάνες όλες στην ψυχή τελικά...

Επιστροφή...μάλιστα...για να σκοτωθεί ότι ωραίο υπήρξε?Για να χαθεί κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας?

Πολλά μπορείς να ελέγξεις...όχι την έκρηξη όμως...

Μονο μαζευεις οτι εχει επιζησει,ελπιζεις πως θα επουλωθούν τα τραύματα που ζεματάνε για την ώρα και προχωράς μπροστά όσο δύσκολο και αν είναι αυτό.

Μη ξεχνάμε πως έχουμε και μια αξιοπρέπεια και ένα κούτελο να διασώσουμε.

Το μαξιλαρι αυτο ειναι αναλαφρο...κι ετσι ας μεινει.

Μακρια απο τα σκοταδια....

Έχεις ένα κοντινό σου άνθρωπο.

Μέχρι σήμερα σου έλεγε άσπρο και ήταν άσπρο.

Σου έλεγε μαύρο και ήταν μαύρο.

Σου έλεγε γκρί και ήταν γκρί.

Ώσπου ξαφνικά σου λέει

Κάποιες φορές το μαύρο θα στο έλεγα γκρι ή και άσπρο για να σε προφυλάξω.

Και τώρα τί κάνεις που τα όρια των χρωμάτων έγιναν ασαφή;

Που ξαφνικά διαπίστωσες πως βρέθηκες σε μια σκακιέρα με μαυρα και άσπρα τετράγωνα και δεν ξερεις που πατάς;

Και δεν ξέρεις αν έχεις απέναντί σου λευκό ή μαύρο πύργο;

Τωρα τι;

Ποιός και πώς θα επαναφέρει την τάξη;

Πώς να νοιώσεις ασφαλής απο δω και στο εξης;

Ότι δίνεις τίμιες μάχες και ότι ο εχθρός είναι εκεί και όχι εδω;ειναι μαυρος και οχι λευκος;

Κανονικά όμως.

Οι κακές συνήθειες έχουν μια τάση να κόβονται δυσκολότερα ή να μην κόβονται.

Μακάρι να ίσχυε το ίδιο και για τις καλές συνήθειες.

Παραδόξως και αντίθετα από ότι θα έπρεπε,είναι πολύ δύσκολο να τις διατηρήσεις.Κόβονται μαχαίρι αν θες.

Δεν είναι καθόλου λάγνες,καμμία ηδονή δεν προσφέρουν.

Οι άσχημες έξεις...οι ουσίες και οι συνουσίες...πορώνουν την ψυχή και την απογειώνουν.

Σήμερα μπήκε μέσα μου πάλι το κακό πνεύμα.Με έκανε να στήσω μια μητέρα στον τοίχο και να της θέσω δίλημμα που βιάζει την ψυχή.

Με στόχο να ταίσω τον διψασμένο μου εγωισμό...

Πάει αυτό τώρα...όλα τα δαιμόνια πάνε για ύπνο όταν ποτιστούν από το ''ναρκωτικό''

Σκέψεις που γράφω ακούγοντας...

Να ήταν και καλύτερη.Μα και χειρότερη.

Τα δωράκια της μικρά αλλά δέξου τα.

Μην είσαι αχάριστος.

Είναι γενναιόδωρη η σκοτεινή σου φίλη.

Όταν κοιμούνται οι ανθρώπινες κατσαρίδες.

Κάτι πιθήκια είδα να ανησυχούν για τη γέννηση του μωρού τους και να χτυπούν την πόρτα.

Γκάριζαν μουγκάναγαν χάλαγαν τη γαλήνη της σοφής νυχτιάς.

Εκεί είναι που ζω εγω.

'Οσο πιο μακριά από όλους και όλα.

Στα λάγνα σκοτάδια.

Κι αυτό από μόνο του είναι προνόμιο.

Καπνοί ονείρων ανασταίνουν πόθους...

Μικροί μου Θεοί...

Ασήμαντοι για τους πολλούς...

Η νύχτα μόνο θα μπορούσε να χορέψει στο βωμό τους ένα χορό για λίγους..

Φοβάμαι σε κάθε μπουνιά.

Τραντάζεται η ψυχή μου.

Εισπράττω μοχθηρία.

Κι ένα δίλημμα.

Ή να μείνω στη μάχη ή  να φύγω.

Θα μείνω.

Και θα ελέγξω τον φόβο.

Θα τον στρέψω στον αντίπαλο.

Θα βρώ στρατηγικές.

Θα επιβιώσω.

Γιατί αν παραιτηθώ και φύγω,η φυλακή στην οποία θα μπω θα ναι αβάσταχτη...

Θα έχει καθρέπτες που δεν θα θέλω να με αντικρύζω.

Γιατί δεν θα σέβομαι τον εαυτό μου.

Γι αυτό θα μείνω.Θα γίνω εγώ ο φόβος.