Ταραγμένος,λες και μια λεπίδα πέρασε από το στόμα μου και μου κοψε το κεφάλι.

Πονεμένος.

Το ροζ χαπάκι της ηρεμίας δεν έκανε και πολλά.

Ούτε το γρήγορο ντουζάκι.

Έντονη φαγούρα στο σώμα μου.

Φωτιά στο στήθος μου.

Νοιώθω αδύναμος σαν να έχω χάσει πολύ αίμα.

Κουρασμένος.

Τα όριά μου δοκιμάζονται.

Βαρέθηκα να βλέπω την πόρτα κλειστή.Να απορρίπτομαι για την αλήθεια μου και να κατηγορούμαι για το ψέμμα μου.

...ένα ξεχασμένο χωρίς μπαταρία ανεμιστηράκι σε σχήμα παγωτό

Καβαλώντας την τροχήλατη καρέκλα μου και ξαπλώνοντας προς τα πίσω μέχρι η πλάτη να υποχωρήσει

Ξύνοντας το δέρμα μου 

Σκέφτομαι να αλλάξω τους Hawkwind σε blackfield αλλά η ηρεμία της στιγμής δε με αφήνει να κάνω την αλλαγή.

Άλλωστε τα τραύματά μου δεν είναι φρέσκα.

Μόνο η βαρεμάρα και η αβεβαιότητά μου για το μέλλον.

Κι αυτή η φαγούρα.Έντονη τα βράδια.Δε με αφήνει να ησυχάσω.

Αγγίζοντας το ξυρισμένο σβέρκο μου με λίγη δροσιά κάπως ηρεμώ

Δεν είμαι χαρούμενος ούτε λυπημένος

Υπνωτισμένος είμαι...κουρδισμένος να ακολουθώ ένα δρόμο που δε μοιάζει με κανένα

Αγγίζοντας τη μοναχικότητα,χαιδεύοντας τον αέρα στο σκοτάδι

Βλέπω μια χρυσόσκονη να αιωρείται λες και ξημερώνει σε λίγο.

Ένα όμορφο ψέμμα της φαντασίας.

Ένα μεθυστικό οπτικό εφέ αφυπνίζει την ελπίδα της αλλαγής...ή τη λεπίδα της μονιμότητας...

αγγίζοντας τη σκόνη των αναμνήσεών μου...

Ξυπνώντας δαίμονες κι αγγέλους που χορεύουν ταγκό μέσα στη νύχτα..

Ένα μικρό νόμισμα του 1 λεπτού με περίμενε να το ανακαλύψω κάτω από το μαύρο δερμάτινο καναπέ του γραφείου

Ποιός νοιάστηκε γι αυτό;

Δεν έλλειψε από τα χέρια του προκατόχου του

Ίσως αυτός δεν πήρε καν χαμπάρι την απουσία του

Γι αυτό και σφύζει καλοτυχία η εύρεσή του.

Πόσα τέτοια κέρματα έχω μαζέψει στη ζωή μου...πόσα ασήμαντα ψήγματα καλοτυχίας θα μπορούσαν να υπάρχουν σε όλη την πόλη...

Δίπλα από κερματοδέκτες σε στάσεις μετρό και.λεωφορείων...

Στον πυθμένα συντριβανιών

Αδέσποτα στην άσφαλτο,να έχουν πέσει από τσέπες τίμιων κουρσάρων..

Ένα τόσα δα κομμάτι αυτής της όμορφης ενέργειας λοιπόν,κατέληξε στα χέρια μου μόλις...

Κι έδωσε γέννηση σε θετικούς συνειρμούς...

Της τύχης μου το μέτρημα μόλις με βρήκε πλουσιότερο..

Σσσσσ 

Μη γκαρίζεις 

άκουσα από τους θαμώνες μιας παραλίας στη Σκιάθο κάποτε όταν πάταγα το λαιμό μου να βγάλω το ''μαχαίρι'' του Μικρούτσικου ...καθισμένος στη ζεματιστή άμμο συντροφιά με μια κιθάρα...

Συνέχισα όμως να ''γκαρίζω'' με την ψυχή μου

Ανάσα που έγινε αίμα στις φωνητικές μου χορδές κι άμμος καυτή στο δέρμα της καρδιάς μου οι επικρίσεις

Έκανα αυτό το φλας μπακ...

Δεν πρέπει να φοβάσαι τα λάθη και τα τραύματα...οδηγούν μέσα από πάθη σε θαύματα...

Αυτή τη φάλτσα παραλία την κουβαλάω ως κληρονομιά...

Μεγάλο σχολείο και ζύμωμα...

Φέτος η αρχή των σπουδών μου.

Θα σπουδάσω κλασσικό τραγούδι και θα μπορέσω να βοηθήσω και άλλους παθιασμένους μάγκες της ζωής να αγαπήσουν τη φάλτσα παραλία τους

Την περπατάς σε μια μόνο κατεύθυνση...θες δε θες...

Κι ακίνητος να κάτσεις,το έδαφος κάτω από τα πόδια σου κινείται.

Τρομακτική η στασιμότητα ή οι πολύ γρήγοροι ρυθμοί

Χθές είδα σε ένα φανάρι ένα νεαρό χωρίς κράνος να πατά στο τέρμα τη χιλιάρα του

και σκέφτηκα:''Τι χαζή επένδυση του ρίσκου να πεθάνει''

Σε μια στιγμή θα τελειώναν όλα...

Ενώ θα μπορούσε να έκανε έρωτα με χίλιες πουτάνες χωρίς προφυλακτικό...

Αργός και απολαυστικός θάνατος αυτός

Άλλοι φουμάρουν το θάνατο σε εισπνεόμενες δόσεις

Άλλοι προσπερνούν τις αληθινά δελεαστικές προκλήσεις και μπαίνουν σε νοητές και ανόητες φυλακές

Πας και παντρεύεσαι ρε μαλάκα για να μη χάσεις τη γυναίκα,γιατί θα τη χάσεις αν δε την παντρευτείς...αυτή δε θέλει ότι θες...θέλει παιδιά από τη φύση της...

Αθανασία χαρίζουν τα παιδιά λένε πολλοί.Εν μέρει συμφωνώ,αλλά για να γίνεις ''σωστός'' γονιός θα πρέπει να κάψεις τούτη δω τη ζωή.

Θα πρέπει να δίνεις τα φράγκα σου στο μεγάλωμά τους...σε πάμπερς...σε σχολικά βιβλία και φροντηστήρια...

Αντί να τα ξοδέψεις για την καύλα σου...

Και η ζωή τρέχει...και ξαφνικά κοιτάς και είσαι χοντρός 50 άρης...κάνεις να φτιάξεις τη χωρίστρα σου και μαλλιά δεν υπάρχουν.

Πας να αγκαλιάσεις τον έρωτά σου και αντί να πιάσεις μέση δαχτυλίδι πιάνεις ένα..φαλαινοθηρικό...μια κωλο φακλάνα...

Η μπογιά σου δε περνά πια στις νεαρές μαλακα...

Νοιώθεις βαρύς όταν ανεβαίνεις ανηφόρες...το τέρμα του δρόμου το νοιώθεις πιο κοντά...απειλητικά να πλησιάζει...συνοδεία με ποντιακές λύρες...

Φανερώνεται μπροστά σου ο γκρεμός...η πτώση στην ανυπαρξία...μεγάλο το άλμα φίλε...τεράστιο...

Δε το θυμάσαι όταν γεννιόσουν...καλύτερα να φτάσεις εκεί γέρος αδύναμος και ξεμωραμένος...

Αλλοιώς η φρίκη της μέρας που θα ναι η τελευταία σου...θα σου ξυρίσει το σβέρκο σαν κρύα λεπίδα και θα σου πάρει την ψυχή...

Τότε θα αναπολήσεις όλα σου τα μεθύσια και όλα σου τα γαμήσια...όλες τις φορές που ξημερώθηκες σε μια παραλία

Κάθε έρωτα που έχασες κάθε φορά που κόλωσες κάθε μάχη που έχασες ή κέρδισες...

Την καλοσύνη του Λάκη,την τρέλα της Μερόπης,το χαμόγελο του Παρασκευά,τα βυζιά και τα μάτια της Αρχοντούλας...την εκδρομή στο Αγκίστρι...

Μακάρι να αργήσω να μάθω και τί άλλο θα αναπολήσω...

Η Έλενα ήταν μια πανέμορφη συμφοιτήτριά μου που όταν την αντίκρυσα έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.

Είναι αστείο το ότι μου μειναν τα μουσικά της γούστα και πως εκείνη με σύστησε στο Μίλτο Πασχαλίδη κι έγινα Παραμυθάς σ ένα παραμύθι με λυπημένο τέλος...με την Ιθάκη άφταστη και την Πηνελόπη μια παντοτινή ουτοπία.

Ένα γράμμα μόνο πήρα το θάρρος να της γράψω ποτισμένο σε αρώματα γιασεμιού.

Το διάβασε,το πέταξε δεν ξέρω και πλεον δε με νοιάζει

Θυμάμαι το έγκαυμα στα πλευρά μου ύστερα που έπαθα από τη θλίψη μου.

Ήταν το ξύπνημα της παιδικής μου ανεμοβλογιάς που έγινε έρπης ζωστήρας και με βασάνισε για ένα σχεδόν μήνα.

Τραυματίας πολέμου άκουγα κι εγώ λοιπόν....Μίλτο...

Ένα σπουργίτι στη βροχή...της μοναξιάς ιππότης...να τραγουδάει κάθε πρωί...τα μπλουζ της αγριας νιότης...

Θα μείνω μακριά από την πολυκοσμία

Με τρομάζει

Κι έχω κι άλλοθι.Τον κορωνοιό.

Δε μου προσφέρει κάτι ουσιαστικό η μάζωξη με πολλούς.

Τα night club με δυνατή χορευτική μουσική...τα σιχαίνομαι

Σκεπάζουν την ομιλία,άρα καταργούν ένα σημαντικό δίαυλο επικοινωνίας

Η γλώσσα ομιλίας εκεί είναι οι ματιές και ο χορός

Δε το έχω καθόλου όμως.Ούτε στο ένα ούτε στ άλλο.

Ποτέ μου δεν έμαθα πώς να είμαι γοητευτικός ή άνετος.

Καλός χορευτής άντε και πες ότι τρώγομαι.Αλλά όλα τελείωναν όταν μου έκλεβαν την ντάμα

κάποιοι πολύ πιο cool τύποι.

Οπότε πάντα θυμάμαι τα.μέρη που πόνεσα ενώ πόθησα τις λικνίζουσες σάρκες που σύχναζαν εκεί. 

με κρύο ιδρώτα να με λούζει ...και τα αποφεύγω.

Θυμάμαι την απορία μιας παλιάς ερωμενης μου:

"Κι έφευγες μόνος από τα μαγαζιά?"

Χαχαχα κατά μόνος...

Σιγά μωρή ποιός είμαι;Ο Μπραντ Πητ;;

Πιο κοντά στον Μαύρο πητ είμαι

Χαχαχα

Οπότε επέλεξα τον μοναχικό.μου καφέ...σε ένα σχετικά ήρενο μέρος...

Να βάλω κάτω τις σκέψεις μου 

Να γυρίσω τελικά σπίτι μου γεμάτος.

Όχι πλυμμηρισμένος από ευτυχία.Αλλά κάπως πιο ήρεμος.. 

Η ζωή είναι γεμάτη ξεκινήματα.

Όχι δε θα φοβηθώ.

Θα πανηγυρίσω που μπορώ ακόμη να νοιώθω λες και πηγαίνω στην πρώτη δημοτικού.

Τότε που η μυρωδιά του φρέσκου πλαστικού της μαθητικής σάκκας, τα χρώματα της ολοκαίνουργιας κασετίνας και τα ίχνη γομολάστιχας στο χαρτί γέμιζαν την καρδιά μου ενθουσιασμό μα και.άγχος...

Μια νέα αρχή παραμονεύει να μου θυμίσει πως η ζωή συνεχίζεται...με μυστηριωδώς όμορφο τρόπο...