Κύματα που νίκησαν τα θύματα

και μπήκαν σε οχήματα 

που πήραν τρελά σχήματα

και χάθηκαν προσχήματα

χωρίς να έχω χρήματα

μου τέλειωσαν τα ρήματα

Είμαι γεμάτος ποιήματα

Μου έγιναν μαθήματα

κάθε λογής παθήματα

Η βροχή στη Γη κάνει κεντήματα

Μάθε μου ξανά τα βήματα

Προς την κατάκτηση της ζωής κινήματα.

Θυμάμαι τότε,πριν 5 χρόνια περίπου,την Έλενα.

Καιρό είχα να βγώ ένα τέλειο πρώτο ραντεβού στο Φλοίσβο,στα γιορτινά στολισμένα μαγαζιά.

Λες και ο Αη Βασίλης μου ετοίμαζε δωράκι για τις γιορτές ένοιωθα.

Ενθουσιασμένος στις 3 τα χαράματα τηλεφώνησα στο συμπαθή φίλο και συνάδελφό μου Μάρκο να του ανακοινώσω πως ''ερωτέυτηκα''.

Επιπολαιότητα?Ενθουσιασμός?Ποιός ξέρει?

Κι ύστερα από λίγο καιρό,η απότομη πτώση...

Μια μέρα μεσημέρι κάναμε έρωτα.Τη μοναδική φορά.

Κι έπειτα ο πάγος.

Η αμφιβολία.

Η απότομη απομάκρυνσή της.

Η τελευταία φορά που την είδα...στο αμάξι της να μου ζητά χρόνο και να μην της τον δίνω.

''Όχι δεν θα σου δώσω από το χρόνο που ζητάς.Χρόνο απόστασης,χρόνο να σκεφτείς,να χαλάσεις καρδιές...''

Κι έπειτα μόνος μες το κρύο να χαζεύω τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια να αναβοσβήνουν και να βάζω ουίσκυ στον Άη Βασίλη και σε μένα ακούγοντας blackfield.

Πώς και γιατί τα θυμήθηκα αυτά τώρα?

Ε,τώρα έχω προσγειώσει όλα τα αεροπλανάκια μου.

Έπαψα να πιστεύω στον Αη Βασίλη και στα όνειρα.

΄Εχασα ευτυχώς(!!!) την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους...

Πόσο παράλογο είναι να εμπιστευεσαι ενα ανθρωπο:ένα ον ευμετάβλητο,συναισθηματικά πολύπλοκο...που άνετα μπορεί να αλλάξει απόψεις,να προδώσει μυστικά,να κατασκευάσει ψέμματα...

Ορίστε πόσο έυκολα θα πω ψέμματα τώρα:

Σας γράφω από το πολυτελές τζετ μου παρέα με 20 μουνάρες κάθε λογής και καπνίζω τα ακριβότερα πούρα...πίνω τις καλύτερες σαμπάνιες...

Να το ψέμμα..το γραψα...πόσο εύκολο...

οι άνθρωποι αφήνουν συννεφιές πίσω από τα ψεύδη τους.

Απλά είναι τόσο ανασφαλή όντα που έχουν ανάγκη να πιστέψουν σε ένα ψέμμα,σε ένα Αγιο Βασίλη...

Σε μια λιακάδα...κι ας έχει συννεφιά...

...που όλο ξεχάω τους στίχους...

Έτσι θα είσαι μετά από καιρό στο μυαλό μου...

Σαν γραφή στην άμμο που την έσβησε το κύμα,μα ο ήχος του καθώς σκάει και παρασύρει μαζί του τις λέξεις,πάντα γνώριμος...

Γλυκός και ταξιδιάρης,αλμυρός και νοσταλγικός.

Έτσι που ήρθες και θα φύγεις δε θα σε μάθω ποτέ μου...

Και σε σφυρίζω...σε μπερδέυω...σε φωνάζω...

Μέτρησα μέσα στο τασάκι.

Τόσα χρειάστηκαν να κρύψουν τον ήλιο να ξεβάψει η μέρα.

Να ηρεμήσουν οι ήχοι των ανθρώπων να καλμάρει η κίνηση στο νου.

Τραπεζάκι με ένα ψεύτικο κίτρινο λουλούδι ένα άδειο φλυτζάνι καφέ.

Η παρέα μου.

Δεν είχα κάτι να πω,ούτε να ακούσω.

Θα σταματήσω τη γραφή όμως γιατί μπήκε η λογική μέσα μου.

Αυτός ο ανεπιθύμητος δαίμονας που παγώνει τη γραφή.

Και γράφεις μαλακίες.

Στοπ.

Αχ αυτά τα πάθη τι σε ωθούν να κάνεις.

Η αναζήτηση προς ηδονή σε βάζει σε μπελάδες.

Αγνοείς ήθη.Ταλαιπωρείσαι μπαίνοντας σε διαδικασίες χρονοβόρες και ψυχοφθόρες:

Μια διάλεξη στο πανεπιστήμιο κρατάει 45 λεπτά.

Μια γυναίκα θέλει τα δύο ραντεβού της κατά μέσο όρο για να οδηγηθείς μαζί της στο σεξ.

Λέω κατά μέσο όρο γιατί κάποιες θα δωθούν στο πρώτο άλλες πάλι στο τρίτο ραντεβού και πιο σπάνια στο 4ο,5ο κτλ.

2 ραντεβού επί 3 ώρες περίπου το καθένα ίσον 6 ώρες.

Γεμάτες κινητοποίηση του νου,έξυπνες συζητήσεις,γρήγορο φιλτράρισμα τι πρέπει να πω και τι όχι,"μάζεμα" κάποιας "πατάτας",κινητοποίηση θάρρους για την πρώτη προσέγγιση(φιλί,χάδι).

Κοινώς το μυαλό σου για αυτές τις 6 ώρες θα πρέπει να δουλεύει στο...150%!

Από ένα σημείο και μετά η διαδικασία γίνεται ευκολότερη.

Καθιερώνονται κλισε ατακες,χτίζονται στρατηγικές,ψυχολογούνται γκομενάκια αναλόγως του προφιλ τους.

Έτσι ίσως γλυτώνεται πολύτιμος χρόνος και ξοδεύεται πιο ωφέλιμα.

Είναι χάρισμα να καταλάβεις από νωρίς ποιά γνωριμία είναι χάσιμο χρόνου ως προς.το σκοπό σου.

Όπως και να έχει όμως,διαπίστωσα πως η κύρια δύναμη που με ωθεί να συναναστρέφομαι γυναίκες είναι ο οίστρος προς σεξουαλική τέρψη και απόλαυση.

Όχι η εγκεφαλική επικοινωνία.Ούτε η ανάγκη για κοινωνικοποίηση.

Κοινώς,θεωρώ παραπροιόντα γυναίκες που στη ζωή μου δεν έχουν ρόλο ερωτικό:

Βεβαίως σε κάθε κανόνα υπάρχουν εξαιρέσεις και τίποτα δεν είναι απόλυτο.

Απλές σκέψεις μου ως προς τη δυσάρεστη αναγκαιότητα της καθόδου μου από τα χιονισμένα βουνά της υπέροχης μοναξιάς μου στο "χωριό" των ανθρώπων ,ως άλλος "λύκος"που πρέπει ανά περιόδους να τραφεί με κόκκινη ζουμερή γευστικότατη σάρκα...

Την Άσλευ.

Τη γνώρισα σε κόσμο σκοτεινό.

Εκεί που τίποτα δε λάμπει και τίποτα δε γελά.

Την έχασα την ξαναβρήκα μα δεν ήταν ύλη.

Ήταν πνεύμα.

Παράλληλα η ξενέρωτη πραγματική και ηθική Γκαμπριέλα με έψαχνε ενώ εγώ φώναζα το όνομά της Άσλευ στα βράχια και τις πέτρες.

Ένα φάντασμα που υπήρξε.

Δεν την άγγιξα ποτέ μου αλλά ένοιωσα την καρδιά της να χτυπάει κάπου.

Σκοτεινό πλάσμα που την αναζήτησα απαρηγόρητα στο φως.

Το πιο αληθινό ψέμμα.

Πριν 11 χρόνια ξενυχτούσαμε μαζί και χώρια.

Το φεγγάρι γινόταν ήλιος μαζί σου.

Τόσο ρομαντική ιστορία με ήρωες ενός σκοτεινού παραμυθιού.

Τελικά επέστρεψε ο καθένας στην πεζή του πραγματικότητα.

Εγώ στην καλή Γκάμπι κι εσύ ποιός ξέρει που...

Μια παγωμένη γνώρισε αγάπη είπες.

Το ξέρω πως ήσουν εσύ.

Λες όταν πεθάνω να σε συναντήσω?

Ω φάντασμα με σφυγμό?

Καληνύχτα 

Η κοινωνία του fb είναι μια ψεύτικη κοινωνία.

Εκεί που ο ασήμαντος γίνεται δημοφιλής και ο μέτριος εμφανησιακά σταρ.

Εκεί που όλοι είναι ανθρωπιστές και νοιάζονται για φορτωμένα γα ιδούρια(έχω αναφερθεί σε παλαιότερό μου κείμενο)για βασανισμένα κουτάβια,ζητούν ελεημοσύνες γαι δηθεν πολλες φορές άρρωστους,κι ένα σωρό άλλα.

Κορίτσια ελαφράς ηθικής να δείχνουν την ανατομία του σώματός τους,αλλά κατά τ άλλα να είναι μητέρες,σύζυγοι ή σε σχέση.

Η προβολή αυτή είναι κάποιου είδους πορνεία.Άσε που στην ουσία δεν αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού λόγω ομορφιάς...αλλά λόγω δήθεν ''διαθεσιμότητας''

Αυτός ο κόσμος είχε αρχίσει σταδιακά να με δηλητηριάζει.

Εκείνα τα λίγα λεπτά που χάζευα στο fb ήταν τελικά για πέταμα.Γιατί να τα διαθέσω εκεί.

Και να μη τα διαθέσω σε κοιτάγματα εκτός οθόνης.

Εντάξει δε λέω.Σε λίγες περιπτώσεις μετρημένες στα δάχτυλα της μιας παλάμης,γάμησα από το fb.

Έπιασα συζητηση με καποια παντρεμενη 40 αρα με συζυγο 70 αρη χαχαχα

και ετσι κουνησαμε την αχλαδια χαχα

Και αλλες περιπτωσεις(λιγες οπως ειπαμε)

Κατα τ αλλα ολοι οι ανθρωπιστες μαφιοζοι και τσουλες πλακωσαν εκει.Ολοι οι ''γαμαω-ακουω Παντελιδη-λατρευω τα σκυλακια-δακρυζω στα ηλιοβασιλεματα τατουαζακηδες δηθεν εγκληματιες'' και οι ''τσουλαρες-φιλεναδε-σελφι και στορυ μεικερς φιλοζωες ντιβες''

Γαμω τις κοινωνιες...

Στην πραγματική ζωή φαίνονται τα πραγματικά πρόσωπα.

Μπορεί η πραγματικότητα να είναι πιο ωμή και πιο απομυθοποιητική,αλλά...ανασαίνεις....ξεφεύγεις από την κλεισούρα...

Γνωρίζεις αληθινούς ανθρώπους.Σπάνια κανένα καλό παιδί με ήθος.Λες ευτυχώς που υπαρχουν και αυτοί ανάμεσα στα στραβά που πλειοψηφούν.

Μια ανακούφιση ένοιωσα από χθες που πάτησα την οριστική διαγραφή μου από το φατσοβιβλίο.

Μια κακή εφεύρεση στην οποία μάλιστα καταχωρείσαι.Δηλώνεις δημόσια τα μέρη που πας,την οικοπνομική σου κατάσταση,τις πολιτικές σου πεποιθήσεις,εκθέτεις φίλους και οικογένεια.

Κανονικά λοιπόν φακέλωμα.

Κατα τ αλλα μας ενοχλούσαν κάποτε οι ηλεκτρονικές ταυτοτητες και τις συσχετίζαμε με τον 666 χαχαχα

Ορίστε λοιπόν η εποχή του ηλεκτρονικού φακελώματος έφτασε!

Έτσι βιώνω αυτή τη Δευτέρα στα πόδια μου.

Επίπεδη.Όχι ικανή να με ανεβάσει κάπου  να ατενίσω με αισιοδοξία.

Ούτε όμως να με ρίξει.

Απλά άγευστη,άχρωμη,άοσμη.

Οι αισθήσεις ''σταμπιλάρονται'' στο μηδεν.

Η πραγματικότητα δε μοιάζει να επιφυλάσσει εκπλήξεις.

Ίσως αυτό είναι καλό για να βρω λίγο χρόνο να κάνω ανασύνταξη δυνάμεων.

Ας μην είμαι αχάριστος όμως.

Κλασσικά η ανθρώπινη φύση ανήσυχη να ψάχνει να ανακαλύψει νέες διαδρομές,να ξεθάψει κρυμμένους θησαυρούς.

Αν αυτό δεν γίνεται νοιώθει να βαριέται.Είναι κι αυτό μιας μορφής δυστυχία.

Από μικρό με προγραμμάτισαν με το εξής λογισμικό:

Οι έννοιες αγάπη,νοιάζομαι,μοιράζομαι είναι καλές.

Ταυτόχρονα όμως η ανεξαρτησία και η ελευθερία πως είναι αδιαμφισβήτητα μεγάλες αξίες.

Γίνεται να αγαπάς και να είσαι ελεύθερος?

Γίνεται να αγαπάς και να μην ανησυχείς για το καλό του άλλου?

Μαρτύριο ώρες ώρες είναι αυτή η κατάσταση.

Ήδη η ζωή μας προίκισε με 2 γονείς να αγαπούμε και να ανησυχούμε γι αυτούς.

Να πονέσουμε όταν εκείνοι μοιραία πεθάνουν.

Επίσης κι εμείς τις πιο πολλές φορές μεταβιβάζουμε αυτή την κατάρα σε απογόνους.

Τους μεγαλώνουμε τους κάνουμε να μας αγαπήσουν και πεθαίνουμε πληγώνοντάς τους.

Ενώ έχουμε επίγνωση της θνητότητάς μας.Δεν είμαστε αθάνατοι.

Κι όλα αυτά γιατί?Για να διασκεδάσουμε!

Για να ζεσταθούμε και καλά...

Το τέλειο θα ταν να γεννηθώ και να μη γνωρίσω ποτέ τους γονείς μου.

Κι αν κάνω παιδιά,αυτά ποτέ να μη γνωρίσουν εμένα.

Ιδανικά,να μην κάνω.

Γιατί να τα πονέσω με το θάνατό μου?

Κι ο αντίλογος:Η ίδια η ομορφιά της ζωής είναι το δέσιμο,η αγάπη,οι όμορφες στιγμές,τα πρώτα βήματα του παιδιού σου οι πρώτες του λέξεις.

Δε με συγκινούν όλα αυτά.

Ίσως κάτι μου διαφέυγει ίσως κάνω κάτι λάθος.

Αφορμή για τους προβληματισμούς μου,αποτέλεσε το μαρτύριο ενός ανθρώπου που χάνει τη μητέρα του.

Την μεγάλωσε.Ηταν εκει από ητ γέννηση της ως τωρα.Τη μάλωσε τη συμβούλεψε,την οδήγησε.

Και τώρα την πονάει.

Αν δεν την είχε γνωρίσει ποτέ δε θα πόναγε.

Και η κόρη της θα πονέσει μετά από 7 δεκαετίες.

Γιατί όμως?

Ξέρω πως είναι ανόητοι οι συνειρμοί,μια και για να απολαύσεις κάτι πάντα πληρώνεις ένα τίμημα.

Η ίδια η ζωή το έχει αυτό.

Κάθε τι όμορφο γεννιέται,ζεί και πεθαίνει.Ο ανθρώπινος νους δυσκολεύεται αυτό να το δεχθεί.

Στην αρχή οι αναμνήσεις ζεματάνε και το κενό λειτουργεί ακρωτηριαστικά.

Μετά κρυώνουν και χτίζεται η συνέχεια.

Γιατί όμως να μη θρηνήσω μόνο για μένα?

Γιατί να μην είμαι μονάδα?

Γιατί να νοιώθω πως ανήκω και μου ανήκουν?

Γιατί γνώρισα τους γονείς μου?

Σκληρά λόγια και πονώ καθώς τα γράφω.

Αλλά δεν θα πόναγαν αν δεν τους είχα γνωρίσει.

Τουλάχιστον ας φροντίσω να μην δημιουργήσω άλλους τοξικούς ''αγαπανθρώπους'':

όχι σπασαρχίδικα κλαψιάρικα παιδιά που θα μου μειώσουν τις πιθανότητες να αγοράσω το audi RS γιατί θα έχουν έξοδα επειδή...θα τ αγαπάω.Θα μεγαλώσουν θα γίνουν έφηβα θα με κουράσει η επανάστασή τους.

Θα τα απογοητεύσω γιατί δεν θα είμαι δίπλα τους.Θα ανησυχώ για αυτά.Κι όχι μόνο για μένα.

Και τι θα γίνει με τις κρύες γιορτές?

Ποιός θα μου κάνει παρέα εκείνες τις νύχτες?Το audi?Η η πόρνη που θα έχω στη θέση του συνοδηγού?

Λαβύρινθος οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου,αλλά αυτή τη στιγμή θα ήθελα να έχω μόνο εμένα.

Το σπιτάκι της Ζωοδόχου Πηγής...λίγο πριν τη Βαλτετσίου 

Τώρα δεν αναγνωρίζεται.Στίβες βιβλίων εκεί που οι πελάτες περίμεναν να αντικρύσουν τη μεσόκοπη ιερόδουλη.

Κι η ταμπέλα απέξω με ένα πρόχειρο σκοτεινό γράφιτι λέει στ αγγλικά μια φράση σχετική με κυνηγούς χάρτινης σαρκός.

Ναι.Πρόκειται για ένα ζεστό,καθώς πρέπει βιβλιοπωλείο πλέον...

Ανάμεσα στα βιβλία έπεσε το μάτι μου σε ένα τίτλο "ο άνθρωπος σκιά" και σ ένα άλλο-κοίτα να δεις το ξέχασα-ενός ξενόγλωσσου συγγραφέα για το "καλύτερο πορνείο".Ίσως το μοναδικό στοιχείο που έμεινε να θυμίζει το ένδοξο παρελθόν του ημιυοπόγειου κτίσματος των Εξαρχείων.

Θυμάμαι πως στο σχόλασμα από το φροντηστήριο των αγγλικών,πετούσαμε αυγά στην πόρτα του οίκου.

Έτσι έβγαινε η τσατσά θυμωμένη και μας κυνηγούσε.

Είχε πιάσει δύο συμμαθητές μου κάποτε.Τους πήρε τις τσάντες και ήρθε στο φροντηστήριο για να διαμαρτυρηθεί.

Αναμνήσεις...σχεδόν 30 χρόνων πίσω..

Έίναι παράξενο,συναρπαστικό και ταυτόχρονα τρομακτικό πως ο χρόνος αλλοιώνει τον χώρο.

Πως όλα αλλάζουν μα τελικά...κάτι επιβιώνει.

Κάτι που ακόμη κι όταν πεθάνω θα έίναι εκεί.

Μια απροσδιόριστη πρώτη ύλη.

Δε χρειάζεται να την ορίσω."Αξία" θα γραφα,αλλά και πάλι λάθος θα κανα.

Θα νοιώσουν την ενέργειά της,οι νέες γενιές καθως σταθούν εκεί,απέξω από το μπουρδέλο της Ζωοδόχου Πηγής.

Θα τους αγκαλιάσει,ότι μορφή κι αν έχει τότε:σπίτι,μαγαζί με μουσικά είδη, βιβλιοπωλείο...Κάτι θα τους τραγουδήσει,κάτι θα έχει να τους πει...

Έρωτας:το δυνατό καρδιοχτύπι που κινητοποιήθηκε από κάποιο ερέθισμα συνήθως ξεχωριστό για τα δικά μας αισθητήρια,σαφώς δυνατό.Θες λαίμαργα να ρουφήξεις όλη την ηδονή από αυτό το ερέθισμα.Δε σε νοιάζει τίποτε άλλο.Το θες μόνο για σένα,όλο για σένα.Δε σε νοιάζει το καλό του ανθρώπου που στο προκαλεί.Σε ακραίες μορφές θα έφτανες και στο σημείο να του κάνεις κακό αν στο στερούσε.

Αγάπη:Το αίσθημα ότι νοιάζεσαι για τον άλλο.Θες να είναι καλά.Θες να τον βλέπεις,να.μοιράζεσαι μαζί του στιγμές,απολαύσεις,ιδέες,ερεθίσματα.

Ως πρωτεραιότητα όμως κυριαρχεί το "καλώς είναι" της άλλης πλευράς.

Φιλία:Η ανθρώπινη σχέση που εμπεριέχει σε άλλοτε άλλο βαθμό τις δύο παραπάνω έννοιες και ξεκινά χωρίς σαφή διατύπωση της μιας ή της άλλης,επειδή κάποια κοινά χαρακτηριστικά συνδέουν τις δύο πλευρές.

Ένα φίλο θα μπορούσαμε.στην πορεία να τον αγαπήσουμε ή ερωτευτούμε.

Γάμος:Η γραπτή πιστοποίηση της εγγύησης πως η συνθήκη της συνύπαρξης δύο ανθρώπων θα κρατήσει για πάντα με την παρουσία του έρωτος,της αγάπης και της φιλίας.

Ένα συμβόλαιο "απατηλό" μια και οι τρείς αυτές έννοιες δεν πάνε έυκολα μαζί.

Όταν είσαι ερωτευμένος δύσκολο να αγαπήσεις τη στιγμή του πάθους,όταν είσαι φίλος ή αγαπάς το πάθος έχει πέσει σε χειμερία νάρκη.Όχι όμως κι η ανάγκη του ανθρώπου για έρωτα που είναι θεωρώ,ισόβιος.

Τα παραπάνω προς προβληματισμό του αναγνώστη.Δε θα συνεχίσω τη γραφή μου.Άλλωστε ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του οπτική γωνία.

Δύο εντελώς διαφορετικές έννοιες κι ας μπουρδουκλώνονται ώρες ώρες.

Ο εγωισμός κλωτσάει το αληθινό ενδιαφέρον οδηγεί.

Οδηγεί σε αποφάσεις που είναι ωφέλιμες για εκείνον που σε ενδιαφέρει.

Η μικρή της επανάσταση δεν είναι τίποτα άλλο από την εσωτερική της ανάγκη για επιβίωση.

Πονάει κι εκείνη κι υποφέρει.

Αστην να χτίσει την εναλλακτική της πραγματικότητα.

Να κουνήσει τις φτερούγες της προς τη δική της ελευθερία.

Η φιλία μεταξύ σας για την ώρα ίσως είναι τραυματική και ανέφικτη.

Ας βάλω για ύπνο τον εγωισμό μου λοιπόν,ας αγκαλιάσω την ατελείωτη μοναξιά μου και ας συνεχίσω το ταξίδι μου.

''Γιατί έμεινε τόσα χρόνια με τις άθλιες συνθήκες του αεροπόρου?''

και με μένα που τη νοιάζομαι δε μένει ούτε λίγο?

Ερωτήσεις που πηγάζουν από την εγωιστική πλευρά του εαυτού σου.

Ασκοπες.Ανούσιες.

Γιατί έτσι είναι η απάντηση.Άλλες εποχές τότε,άλλες οι συνθήκες...άλλες τώρα.

Ίσως εκείνον τον ήθελε πραγματικά,ίσως και καθόλου.

Τι πειράζει?

Βοηθά κάπου αυτή η γνώση?

Περισσότερο σπουδαίο είναι να είναι καλά.Να είναι ο εαυτός της.

Αυτό μετράει και νοιώθω σιγά σιγά αυτή την πλευρά του εαυτού μου να νικάει.Την καλή,εκείνη που νοιάζεται πραγματικά.

Σκέψεις καθώς ξημερώνει η μέρα κι έρχεται το φως να ζεματίσει συνειδήσεις..

Μόνος στη σχεδία μου,ας συνεχίσω την περιπλάνησή μου στις θάλασσες.

Επιλογή μου άλλωστε.

Πανί μου το αληθινό ενδιαφέρον και όχι ο εγωσιμός μου.

....που ξέχασε το γκαρσόνι να μαζέψει..

Έμειναν εκεί ακλόνητα με τα υπολέιμματα καφείνης να σχηματίζουν κρούστα...κρύες μίνι πορσελάνες,ζεστές αναμνήσεις.

Τα λόγια που ειπώθηκαν,οι ματιές που ανταλλάχθησαν.

Πάει χρόνος από τότε.

Οι εποχές άλλαξαν.

Οι αναμνήσεις πλέον μπασταρδεμένες,φθαρμένες σα σίδερο που το έχουν ποτίσει βροχές και καταιγίδες.

Ένα φλυτζάνι με καφέ πίνω και τώρα.Κοιτώ στην επιφάνειά του και εκεί βλέπω να καθρεφτίζονται άλλες εποχές...ταξίδι στο χρόνο...το άρωμα το ίδιο..

Το μυαλό εξοικειώνεται με νέες πληροφορίες.

Τις θεωρεί ως τη νέα πραγματικότητα.

Ξεφορτώνεται την παλαιά και είναι δύσκολο να γυρίσει πίσω εκεί που είχε συνηθίσει να ζει.

Μια ιδέα είναι όλα όμως.

Κλισέ φράση.

Ότι καινούργιο σου προσφέρεται από τη στιγμή που γεννήθηκες,θα πρέπει να έχεις ισχυρά μέσα σου την πεποίθηση πως δε θα είναι για πάντα.

Η απώλειά του θα σε οδηγήσει πίσω στην αρχική σου κατάσταση με την οποία μια χαρά συμφιλιωμένος ήσουν και μια χαρά ζούσες.

Κοιτώ προς τα πίσω το μακρινό παρελθόν και μνημονέυω ανθρώπους που ο αποχωρισμός τους είχε κοστίσει τότε πολύ.Το θυμάμαι.Απλά βρίσκομαι τόσο μακριά από αυτό που πλεον οι άνθρωποι αυτοί μου φαίνονται ξένοι και εντελώς μη απαραάιτητοι για την ευτυχία μου.

Κάποτε ήταν ζωτικής σημασίας και η ζωή χωρίς αυτούς φάνταζε αφόρητη.

Η ταινία της ζωής όμως κυλάει.Παίζει και πάει μπροστά είτε το θες είτε όχι.

Αυτό τελικά είναι καλό.

Η διαχείρηση των καθημερινών μικρών δυσκολιών της ζωής.Μου αφαίρεσαν τις πινακίδες μου σε μια βραδινή επίσκεψή μου στο Κουκάκι.Ήταν όμορφη βραδιά μοναχικά και μοναδικά ξεχωριστή.Ωστόσο ενοχλημένος να αντικρύζω κάθε φορά το λευκό κεραυνό μου χωρίς τις πινακίδες του.Η διαδικασία απαιτεί αποφασιστικότητα,υπομονή,διεκδικητικότητα και την πεποίθηση πως δε θα πεθάνουμε ρε αδερφέ στην τελική.

Πάει και αυτή η ''νησίδα'' σκέψεων.

Πρωινό στο γραφείο Κυραικάτικα και είναι μια όμορφη συνήθεια.Μου αρέσει η ήρεμη ζωή μακριά από εντάσεις.Ωστόσο τα πάθη κρύβονται πίσω απο τα ντεσιμπελ κι όχι πίσω από την ησυχία.Συνειδητοποίηση απλά τις στιγμής.Ώρες ώρες χρειάζεται και η ένταση.Η αδρεναλίνη,που τις αναστολές τις λύνει.

Ο ήχος των τροχοφόρων από το παράθυρο,απαρατήρητη λεπτομέρεια εξοικείωσης για το αυτί και την αντίληψη.Αγχώνει.Θυμίζει κάτι από Δευτέρα.Καμμία σχέση με το θόρυβο της νύχτας που δεν ακούγεται κουνούπι ή ακούγεται ακριβώς μόνο αυτό.

Ωχ κοίτα πόσες γραμμές γέμισα απλά  μιλώντας για το τίποτα.Σαν να ήμουν σε ένα εικονικά βαρετό καια νούσιο ραντεβουδάκι με ένα άνθρωπο χωρίς το παραμικρό κοινό για να τα βάλουμε κάτω να τα πούμε με ενθουσιασμό και καύλα.

Talk about nothing θα λεγαν οι ξένοι.''parler de rien''

Κι όμως κοίτα λαγούς που ξτρυπώνεις από το τίποτα.Κοίτα τοίχους που χτίζεις μόνο με τσιμέντο χωρίς τούβλα.

Καλή μας Κυριακή.

Άτυχη μέρα

Ενοιωσα να σ αγαπω

αλκοολ με νανουρίζεις

φύγε μακριά ίσκιε

Γαμώ την τρέλα μου δεν αντέχω να σ ακουμπάει άλλος

Ακόμη

Αλκοόλ με νανουρίζεις

Μου τραγουδάς σου τραγουδώ

Άγγελε από τα παλιά σ αρέσουν τα τραγούδια μου?

κατεστραμένος είμαι σε μια παράνοια του μυαλού

40 έτη πιο κοντά στο θάνατο.αλλά καρδιά ενός παιδιού

κωλο αμαξι με πρόδωσες

λίγο δόση από τα παλιά

χάδι στα μαλιά

πάλι σ αγαπώ

ξέρω σε πονώ

εγώ θα θυσιαστώ

εγώ αντέχω 

Που πήγαν τα 25 μου?

Θλίψη συνομιλιας με τους φανταστικούς μου φίλους ακούγωντας Hawkind

Πόσο εύκολα πιάνω Σολ του τενόρου κι έπρεπε να μαι ευτυχής

Μα όχι και το σι μπε μολ...άνετα...

όνειρο παλιά τώρα εφιάλτης

φοβάμαι μην πονέσω

όχι άλλη αναβολή στο κικ μποξινγκ

λατρευω το φτηνό σεξ

γιατί μου το ακριβήνατε?

Γιατι ζητατε καρδια για κορμι?

Αδικη συναλλαγη