Δίχως  μαγικό λυχνάρι

Έχασα τροχιάς το χνάρι

Τραχύς  δρόμος θα με γδάρει

Θεέ μου κάνε μου μια χάρη

Άμα σβήσει το λυχνάρι

Να.χει ολόγιομο φεγγάρι

Ώστε η νύχτα μη μου πάρει

Της ψυχής μου το καμάρι

Το μεσημέρι η βροχή ήταν το κάτι άλλο.

Το παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου δέχτηκε την ορμή της λυσσασμένης καταιγίδας.

Από τον ουρανό ακουγόταν οι αντηχήσεις των κεραυνών.

Η ορατότητά μου περιορίστηκε στο ένα μέτρο με δυσκολία.

Ελάττωσα την ταχύτητά μου,έβαλα στο μέγιστο τη λειτουργεία των υαλοκαθαριστήρων και της θέρμανσης των τζαμιών.

Κι έτσι πορεύτηκα σιγά σιγά μέχρι που η βροχή σταμάτησε και βγήκε στον ουρανό ένα υπέροχο ουράνιο τόξο...

Το θαύμασα από το ύψωμα στο οποίο σταμάτησα για λίγο για να πάω για καφέ.

Μετά από κάθε καταιγίδα βγαίνει ο ήλιος και καμμιά φορά μια πολύχρωμη ουράνια γέφυρα.

Δεν ξέρω για την παρουσία θησαυρού στο άκρο της,αλλά σίγουρα η πολυχρωμία της προκάλεσε μια ευφορία στην ψυχή μου,παρά τις αντιξοότητες που περνάω.

Ο Στίφλερ άλλαξε φύλο

Η Αμερικάνικη πίτα παρέμεινε ζεστή μετά από 20 χρόνια

Μια γέφυρα αναμνήσεων κι ένα ταξίδι στο μακρινό πλεον παρελθόν ηταν η ευχάριστη ανάλαφρη sequel του γνωστού American Pie του 2020 που μόλις παρακολούθησα!

Ο Prom Dance παρέμεινε το μέρος της ρομαντικής και όμορφης αποφοίτησης προς την ενήλικο ζωή.

Χάρηκα που και οι νέες γενιές γελάνε κι ερεθίζονται τρώγοντας αμερικανική πίτα.

Η κατασκήνωση παρέμεινε διδακτική.

Ακόμη και για έναν 40 άρη Plus όπως είμαι εγώ.

Να ζήσετε αιώνια τρελοπαρέα της Αμερικανικής Πίτας!

ο Στίφλερ έγινε κορίτσι κι εγώ γέρασα....

Άκου να δεις!

Τί είναι χειρότερο από το να έχεις όνειρα και να αποτυγχάνεις να τα προσεγγίσεις?

Να περιβάλλει τα όνειρα αυτά ομίχλη...

Να τα πνίγει μέσα της τόσο έντονα σα να τα εξαφανίζει

Το όμορφο Ωδείο δεν είναι και τόσο ωραίο τελικά

Τα χαμόγελα δεν κρύβουν ζεστασιά,αλλά είναι διακοσμητικά.

Όχι δε θα αφήσω μια μικρή ομίχλη να με κάνει να πιστέψω πως δεν υπάρχουν πια.

Από την άλλη η επιδημία του κορωνοιού θερίζει εκεί έξω.

Με σώζει η αντικοινωνικότητά μου,με καίνε οι εθισμοί μου...

Πρέπει να τους ελαττώσω στο ελάχιστο.Ήδη το έχω κάνει.

Πάντως αυτό που μου αρέσει είναι να βλέπω σχεδόν άδεια καφέ και δρόμους

Δε μου λείπει καθόλου η άθλια κοσμοσυρροή απαίσιων ανθρωποειδών που τη φωνή τους τη βάφτιζαν αυθορμητισμό και την άποψή τους δήλωση ελευθερίας.

Παράξενο απόγευμα γιατί είναι κενό συναισθημάτων.

Κι εδώ που έγραψα,το έκανα για να μην πιάσει αράχνες το Blog

Να μην ξεχνιόμαστε να κρατάμε ζωντανές τις παλιές καλές συνήθειες.

Η ζωή ποτέ δε σταματά τις επανεκκινήσεις.

Ξανά μαθητής στο Ωδείο να νοιώθω στις φλέβες μου να κυλά εφηβικό αίμα.Μου προσφέρει απίστευτη ευεξία αυτή η διαδικασία.Κοίτα να δεις...πόσο αλλάζουν τα πράγματα.Όταν ήμουν μικρός σιχαινόμιυν το διάβασμα..τώρα λαχατρώ την εκπαίδευση.

Έχω μπει στο τρυπάκι να "ακούω" και να αντιλαμβάνομαι αλλοιώς τη μουσική.

Στον αμιγώς επαγγελματικό τομέα νέο ξεκίνημα επίσης.Σε φαινομενικά ωραίο περιβάλλον.

Ωστόσο σε σχέση με παλιά ξεκινήματα

-λιγότερος φόρτος εργασίας

-περισσότετη ευθύνη

Έτσι είναι τα πράγματα.Κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις.

Μα η θάλασσα κι ο ουρανός είναι πάντα μπλε.

Σήμερα μου γύρισες την πλάτη κι απομακρύνθηκες από μένα με μικρά βήματα

Ήσουν πληγωμένη

Με πόνεσε αυτό

Το κορμάκι σου τα χεράκια σου τη φατσούλα σου την νοιάζομαι 

Δε θέλω να πονούν

Η ψυχή μου υποφέρει,αγωνιά

Τα δόντια μου λείπουν

Πήραν μαζί τους πόνο πριν εξαφανιστούν.

Η δροσιά του να είμαι μαθητής ξανά βάλασμο 

Ανασαίνω τσιμέντο που γεμίζει πέτρες τους πνεύμονες

Ειναι ενα γκρίζο Σάββατο αυτό για μένα κι ας έχει έξω λιακάδα

Υπομονή θα περάσει η κακοκεφιά

Γεμάτα με φαγητό νεότητος 

Και τα νιάτα δυό φορές

''Είστε μεγάλος κύριε'' η ατάκα μιας νεαράς 20 Μαίων όταν την προσέγγισα για να τη φλερτάρω.

Ναι είναι αλήθεια,είμαι μεγάλος.

Πάνε τα νιάτα έμειναν πίσω στα σκοτεινά λιμάνια του υποσυνείδητού μου.

Όταν ήμουν νέος άφηνα το χρόνο άσκοπα να περνά...να τρέχει σα ποτάμι μπροστά μου

Και δεν έκανα τίποτα.Δε χόρτασα κολύμπι στα γάργαρα νερά του.

Μάλλον λάθος λέξη.Δεν βούτηξα καν.

Κι όταν ''έπιασα''το νόημα της ζωής ως σωσίβιο που μου ταιριάζει,όταν έφτασα κι εγώ στην παραλία της χαράς ήταν πλέον αργά.

Δε φταίει άλλος κανείς παρά μόνο εγώ.

Το βάρος των αποφάσεών μου το ήξερα,όμως  δε το είχα σηκώσει.

Παέι η μπογιά μου ξέβαψε.

Ας συνεχίσω να πορεύομαι στη ζωή μην έχοντας επιλογή.

Στερνή μου γνώση να σ είχα πρώτα.

Δε βαριέσαι.

Δε μένουν και πολλά πράγματα να κάνω και αυτό είναι κάπως παρήγορο.

''Μην στενοχωριέσαι για πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις ή για πράγματα που μπορείς να αλλάξεις'' είχα διαβάσει κάπου

Τελικά όμως όλη η φασαρία γίνεται για να γνωρίζεις τη διαφορά.Να ξέρεις αν μπορείς να κάνεις κάτι ή τίποτα.Αυτό είναι που σε τρώει.

Τα πιάτα είναι αδειανά 

Καταριέμαι όλους τους ανθρώπους που με πόνεσαν λίγο ή πολύ να βρούν στη ζωή τους πολλαπλάσιο τον πόνο που μου προξένησαν.

Να βιώσουν την απώλεια και τη ματαίωση.

Να δυστυχήσουν βαριά και αμετάκλητα.

Ώρες ώρες θέλω να δραπετεύσω από τη ροή της ''κανονικής'' ζωής

Να μην ξεκινήσω εκείνη την κωλοδουλειά που περιμένει να με γεμίσει ευθύνες και γραβάτινο ασφυκτικό απαγχωνισμό.

Να πηγαίνω κάθε πρωί σε μια παραλία να κάθομαι στην αμμουδιά και να παίζω με τα κοχύλια περιμένοντας τον ήλιο να ανατείλλει.

Να περιπλανιέμαι στην πόλη χωρίς σκοπό,κάνοντας συλλογή από στιγμιότυπα ανθρώπινων καταστάσεων και παλαιών κτηρίων.

Να τα ντύνω ζωή.

Να φαντάζομαι τον εαυτό μου να τα κατοικεί σαν αρχαίο φάντασμα άλλων εποχών.

Να αντλώ λιγάκι από την αθανασία τους.

Να χαζεύω ωραίες γυναίκες να περπατούν περήφανα με τα αέρινα φουστανάκια τους...και να τις γδύνω.

Να φαντασιώνομαι πως γίνομαι παροδικός νοικάρης της μιας βραδιάς στα σώματά τους.

Να ξοδεύω εκεί λιγάκι από την αθανασία που μου δωσε η ονειροπόληση της ζωής μου στα παλαιά κτίσματα..

Και σαν ο ήλιος κουραστεί,λίγο πριν τη δύση,να βρίσκω ένα ψηλό σημείο της πόλης απ όπου τα σπίτια και οι ανθρώποι μοιάζουν μικροσκοπικό ψέμμα σαν κοιτάς προς το μέρος τους...

και να τραγουδώ παρέα με την 6 χορδη φίλη μου,χαιδεύοντας τις συρμάτινες γεμάτες ζωή χορδές της...