Κάθισα στο καφε μπαρ όνειρο...
Στο πάνω όροφο,ψηλά.
Παρήγγειλα 2 ποτήρια...ένα για μένα και ένα για το φάντασμά σου...
σου μίλαγα με τη σκέψη μου σαν να ήσουν εκεί...
η μουσική που έπαιζε θλιμμένη.
΄Ερωτας είναι ένα συναίσθημα που πότε σε χαιδεύει πότε σε καίει σαν πυρωμένο μέταλλο στην καρδιά...
Το πιστευεις ποσο έντονος είναι αυτος ο πόνος που με κάνει να καταλαβαίνω πως έχω καρδιά??
Μια καρδιά που καθόλου δεν συμφωνεί με τη λογική.
Έχω και μυαλό δυστυχώς.
Σ εκείνο το παράξενο ραντεβού...στο ένα ποτήρι αποχυμωμένη γεύση καρδιάς...γλυκιά...πολύ μεθιστική και εθιστική...δυο γουλιες αρκουν να σε γδυνουν μπροστα μου και να φερνουν τα σωματα και τις ανασες μας κοντα...σε μια εκρηκτική ενωση παθους...
Στο άλλο ποτηρι λευκο της λογικής...ξηρό,μετρημένα γευστικό και καθόλου μεθυστικό.Σε ξυπνά δείχνοντάς σου το σωστό η σε κοιμίζει απομακρύνοντάς σε απο την ουσια?
Το μαγαζί έκλεισε...τα γκαρσον και ο ιδιοκτήτης έφυγαν...ουτε καν μου ειπαν να τα μαζευω...ουτε το λογαριασμο μου ζητησαν...λες και ημουν φαντασμα κι εγω...
Ενα φαντασμα που σου αγγιζει το χερι,σε φιλα στα χειλη και σου κανει ερωτα κι ας μην ειναι κανεις μας εκει...σε αυτο το ραντεβου...στο μπαρ ονειρο...
- Στείλε Σχόλιο...μυρίζει έξω απο μια παλια είσοδο πολυκατοικίας κάπου στους Αμπελοκήπους.
Μεσημεριανή ώρα σχολάσματος.Η ευωδιά αυτή διεγείρει την όσφρησή μου και αφυπνίζει και τις άλλες μου ασιθσήσεις...μα πιο πολύ την εντύπωση πως είμαι μαθητής...και έχω μόλις αφήσει το σχολείο πίσω μου.Στο δρόμο για το σπίτι.Πόσο οικείο και όμορφο συναίσθημα.
Κι ας έφυγα μόλις από το κολαστήριο της ψυχής μου...από το ίδρυμα στο οποίο κάθε μέρα ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου πεθαίνει...
Θα τα καταφέρω...λίγο ακόμη φίλε...λίγο ακόμη...η αποφυλάκισή μου πλησιάζει...
Με την απόλυση μου θα παω σε μια παραλια..θα αραξω εκει ματωμενος...να με φυσηξει το αερακι...και θα χω στα ρουθουνια μου...οσμη βασιλικου...
5 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΘάλασσα και ξηρά...αιώνιοι εραστές...
Πότε σμίγουν γαλήνια υπό το ρομαντικό φως των αστεριών και κάνουν έρωτα...το χάδι της θάλασσας βελόυδινο,γεμάτο τρυφερότητα και σαγήνη...αγγίζει τη στεριά γεμάτο πόθο να βγει να την περπατήσει...το αεράκι που φυσά οι ανάσες τους σαν μια...κοιμούνται αγκαλιά μέχρι να ξεπροβάλλει ο ήλιος και να τους βρει μονιασμένους...
'Αλλες πάλι φορές η θάλασσα φουσκώνει...γίνεται τρικυμία και συναντά τη στεριά ορμητικά...στο βραχώδες μέρος της...η σύγκρουση σφορδή...σχεδόν θανατηφόρα και αιματηρή για όποιο αθώο ζωντανό βρεθεί ανάμεσα...ο βίαιος παφλαμός των κυμάτων ακούγεται από χιλιόμετρα μακριά...ο αφρός τους μια έκρηξη θυμού και πάθους...σχέση κατααστροφική...
Θάλασσα και ξηρά αιώνιοι εραστες...πάντα αχώριστοι...ότι κι αν γίνει...κρεβάτι τους η Υδρόγειος...σε ένα υπέροχο δωμάτιο με γαλαξίες για ποστερ...και τον ήλιο,το φεγγάρι και τ αστέρια πορτατίφ...
1 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΗ νύχτα παράξενα σιωπηλή...το φεγγάρι έχει γύρει κι αναπαύεται χωρις λαμψη καξ μισο πανω σε ενα συννεφενιο κρεβατι...νεκρο...τα αστερια λείπουν...το μόνο που ακούω είναι ένα αεράκι να φυσά απαλά...
- Στείλε ΣχόλιοΕχω πυρετο.Ποναει το μυαλο μου προσπαθώντας να απωθήσει τον εχθρό...να τον εμποδίσει να φτάσει στην καρδιά...η οποία φέρει πληγή βαθειά...λίγο ακόμη φαρμάκι και θα σταματήσει...
Πάλεψε μυαλό μου...δώσε μάχη μόνο εσυ μπορείς...
- Στείλε ΣχόλιοΧαμένος στον κρύο χειμώνα...
Έτοιμος να παλέψω με τους δαίμονές μου και να νικήσω.
Δεν θα κρυφτώ.Θα δώσω τη μάχη.
Το αντίτιμο ειναι ακριβο.Για να γευτω τη ζωη.Εχει αλατι και ποναει αν πέσει στα μάτια.Εχει και ζαχαρη ομως και γλυκαινει αν ακουμπησει τη γλωσσα...εκεινη που δεν αρθωνει λεξεις,αλλα μιλαει στη σιωπη...
Λιγα λογια...πολλα εργα...
- Στείλε ΣχόλιοΠρωινό σαράκι...ριζώνει μέσα μου...και οι ρίζες του μπαίνουν βαθειά...μακάρι να ήταν αλλοιώς.
Η ζωή είναι σκληρή.Σαν πέτρα.Πας να φας μια μπουκιά και χάνεις τα δόντια σου.
Ο χρόνος κυλά.Αλλά δεν με παρηγορεί.Μοναδικός μου φίλος πουθ μπορείς να με ακούσεις είσαι εσύ,μαύρο της Οθόνης...
ΣΚέψεις της στιγμής είναι όχι μόνο το ηλεκτρονικό χαρτί που γράφω τις σκέψεις όπως μου κατέβουν,αλλά και ο μόνος αόρατος φίλος μου,πραγματκός μου σύμμαχος.
Εχω αναγκη να βγαλω απο μεσα μου τον πονο της στιγμης...
Ας κάτσουμε μαζι φιλε μου ηλεκτρονικέ κι ας ακουσουμε μουσικη...
Ας δακρυσουμε μαζι...εγω με δακρυα κι εσυ με λεξεις...
..............
Σκληρη ζωη...πρεπει να μην νοιωθεις για να τη γευτεις...πρεπει να μη νοιωθεις...αν νοιωθεις κατι...θα πονεσεις...
Βγες ποταμε των δακρυων μου...γιατι στεγνωσες??Παρε μου τη θλιψη μακρια...γινε μακρινο ποταμι και ταξιδεψε με...ανακουφισε με σε ζητω...
- Στείλε Σχόλιο
Photo courtesy of Sotiris Kouvopoulos - www.cadu.gr Template design by Jorge |