Η εικόνα αυτή που έπεσε στα χέρια μου όταν ήμουν 12 ετών.

Έδειχνε 2 ανθρώπους να κάνουν σεξ.Δεν έκρυβε τίποτα.

Ανάμεικτο συναίσθημα.Το ρόδο με τ αγκάθι.

Από τη μια ένοιωσα μια ζοφερή ευχάριστη επιθυμία πηγάζουσα από τα έγκατα της κοιλίας μου.. 

Από την άλλη...μια βαθειά θλίψη για τη γυναίκα της φωτό.

Πόσο "βρώμικο" είναι αυτό που κάνει.

Χάζεψα για λίγο το υπέροχο πρόσωπό της με τα καλοσχηματισμένα χείλη της και την τέλεια μύτη της...τη λευκή μεταξένια επιδερμίδα της...Ρόδο.. 

Κι αμέσως η εικόνα της ωμής συνουσίας ήρθε σαν αμαξοστοιχία και έπεσε με φόρα εκατοντάδων χιλιομέτρων και κομμάτιασε το παραπάνω όμορφο συναίσθημα...αγκάθι.. 

Ένοιωσα πένθιμα.Κάποιας μορφής θρήνο που ανακουφίστηκε με μια άλλη σκέψη πως ως μπουρμπουλήθρα αναδύθηκε στην επιφάνεια του συνειδητού.

"Όποιος αγαπαει αυτο το πλασμα θα ειναι πολυ ατυχος,πολυ μαλακας...δε θα αγαπησω ποτε τετοιο πλασμα"

Η εικόνα αυτή τυπώθηκε με δύναμη στο μυαλό μου.Σαν πληγή από δυνατό μαστίγωμα.

Ακόμη και το τραγούδι που άκουγα όταν την έβλεπα."I ll do my crying in the rain" των A ha.

Ακόμη και μια μπασαδούρα του κομματιού με διαλύει κάθε φορά που την ακούω.Ακόμη τώρα.

Η εικόνα δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου 

Στο πρόσωπο της γυναίκας του περιοδικού τοποθετώ τη φυσιογνωμία εκείνης που θα τύχει να αγγίξει τις χορδές της ψυχής μου.

Τότε στα 12 μου δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω πως άλλο είναι "κάνω έρωτα" και άλλο "κάνω πορνό" που σημαίνει "ΔΕΝ κάνω έρωτα,αλλά σεξ ως επάγγελμα που με εκθέτει σε δημόσια θέα".

Όμως η εικόνα έμεινε.Τι σημασία έχει.Η βρώμικη ένωση των γεννητικών οργάνων που ξύπνησε εκείνο το αρχέγονο συναίσθημα ευχαρίστησης από την άλλη,κι ίσως σε αυτή ακριβώς τη "βρωμιά" να όφειλε και την πικάντικη γεύση του,ήταν η ίδια και στις δύο περιπτώσεις.

Η εικόνα αυτή μπήκε εμπόδιο στο να αγαπήσω ελεύθερα μια γυναίκα.

Δεν μπορούσα.

Μόνο.μια φορά ένοιωσα κάπως τρυφερά για ένα κορίτσι στο οποίο ήμουν ο πρώτος της.

Για τις άλλες κυριρχούσε ένα βασανιστικό ναι μεν(το παρόν έχει σημασία)αλλά(παλιά ήσουν η γυναίκα της φωτό...)πρωταγωνίστρια σε ένα σκληρό πορνό.Πως να σε αγαπήσω;

Δε γίνεται γιατί όσο πλησιάζεις στον πυρήνα μου τόσο αυτό γίνεται αβάσταχτο για μένα.

Έτσι είναι καλύτερα μόνος.Καλύτερα ανούσιος για πολλές παρά ουσιώδης για μια.

Καλύτερα να είμαι κι εγώ στη θέση ενός ρηχού πορνοστάρ.Δεν τραυματίζει.Κρατάς μόνο το κομμάτι της σκοτεινής ηδονής και όχι κάτι βαθύτερο.Όσο αυτό είναι εφικτό.

Παλιά ήταν παιδική 

αυτή η πένθιμη χαρά

σαν αίσθηση μοναδική

σαν πούπουλο ελαφρά

Της θλίψης τα ρινίσματα

αλλάξαν το τοπίο

των ίσκιων τα λακτίσματα

δεν ήταν πια αστείο

Κρυφτό από συναισθήματα

να κυνηγώ ουτοπίες

ξεβάψαν τα συνθήματα

χαθήκαν οι αξίες

Άλλοι μιλήσαν για έρωτα

κάποιοι  ζητούν αγάπη

μα νοιώθουνε ξενέρωτα

χωρίς λιγάκι απάτη

Σπρώξε καρδιά μου την ψυχή

κούνια να κάνει λίγο

παιδιών κραυγή  πώς αντηχεί

να ακούσω πριν να φύγω

Ξανά των χρόνων τα σκαλιά

να ανέβω να γυρίσω

στου ενήλικα τον κόσμο

την πόρτα να χτυπήσω..

Κι όμως τελείωσε η θητεία μου.

Παράξενο.Χαρούμενα πένθιμο.

Υποθέτω πως κάθε αλλαγή στη ζωή τρομάζει.Κι η συνήθεια γίνεται αγαπητή.

Ποιός ξέρει πού θα πάω τώρα.

Παρ όλα αυτά σαν να μην έχω καλά καλά συνειδητοποιήσει τί ακριβώς μου συμβαίνει.

Είμαι ήρεμος ή απλά αδρανής στις σκέψεις και τις πράξεις?

Περίοδος προβληματισμών και χάραξης νέας πορείας πλεύσης.

Χρήματα δε χρειάζομαι πολλά,αλλά ικανά για να έχω μια άνετη μοναχική ζωή.

Σίγουρα χρειάζομαι λιγότερους ακόμη ανθρώπους.

Μια οικογένεια ας πούμε θα μου άδειαζε ανεπιθύμητα την τσέπη και η φασαρία από τα βρέβη και την σύζυγο θα ήταν εκνευριστική.

Και η πιο ωραία σέξυ γυναίκα όσο φωτιά είναι σε μια άκρως πικάντικη βραδιά,με το υπέροχο βραδυνό της φόρεμα που φέρει σκίσιμο στην άκρη αποκαλύπτοντας μέρος των καλλίγραμων μηρών της ή τα σαρκώδη χείλη της και η πονηρή ματιά της που πολλά υπόσχεται...αχ...

τόσο άσχημη γίνεται αν τη βάλεις σύζυγο,νοικοκυρά και μάνα.

Τα Γκουρμέ πιάτα είναι για να τα θαυμάζεις και να τα καταναλώνεις ηδονικά εκεί που σου σερβιρίστηκαν...

Όχι να τα κάνεις πακέτο για το...σπίτι!!

Ως πότε όμως θα έχω την πολυτέλεια να απολαμβάνω τέτοια πιάτα...ήδη η παρακμή του σώματός μου με προδίνει σιγά σιγά.Κάνω μια προσπάθεια να αντισταθμίσω λίγο το χρόνο,αλλά είναι μέτρια.Δεν ταιριάζει στην προσωπικότητά μου να είμαι ο κλαρινο μπόντυ μπίλντερ που αφιερώνει χρόνο με όρεξη σε γυμναστήρια και διατροφές.

Ασχολούμαι με πολεμικές τέχνες,αλλά όχι για λόγους...καλλοπισμού του σώματός μου...αλλά για λόγους προστασίας μου αν χρειαστεί.

Συμπέρασμα:Μια μοναχική ζωή με περιμένει.

Θέλει κι αυτό...γυμναστική.

Ξέρεις,ότι δρόμο κι αν διαλέξεις...υπάρχει πάντα ένα τίμημα.

Αν επέλεγα τον άλλο δρόμο θα πρεπε να συμφωνήσω να αντέχω φασαρίες και να εμπιστεύομαι ανθρώπους.

Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να ανεχτώ ανθρώπινη ομιλία που δεν συμμετέχω σε διάλογο μαζί της και δεν μπορώ.Στα καφέ αλλάζω συχνά θέσεις για να αποφύγω τις ομιλίες.

Η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους τώρα...ένα άλλο θέμα.ΟΛΟΙ οι άνθρωποι λένε ψέμματα,αλλάζουν γνώμη,βάζουν σε προτεραιότητα τον εαυτό τους σε σχέση με τους άλλους...

Είναι δυνατόν να εμπιστευτείς η να εναποθέσεις την ασφάλεια των συναισθημάτων σου σε ανθρώπινα ''χέρια''?

Σήμερα σε ποθούν,σου χαμογελούν,σου λένε ωραία και μεγάλα λόγια...κι αύριο δεν ισχύει τίποτα από αυτά...

Εμπιστοσύνη στις σχέσεις?

Ως τρίτο πρόσωπο σε πολλές από αυτες...εχω φρικαρει με το θεατρο που παιζουν τα γυναια στον ανυποψιαστο,γεματο διαθεση για αγαπη και θετικοτητα συντροφο τους.

Όλα ράγισαν για μενα οταν καποια στιγμη εχοντας μολις τελειωσει την ''πράξη'' με μια ερωμένη μου,την πήρε τηλέφωνο ο σύζυγος...και του είπε ότι τον αγαπάει και ότι της λείπει.

Κλείνοντας το τηλέφωνο,μου απολογήθηκε πως δεν ήταν ψέμμα.Όντως τον αγαπάει.Απλά βαρέθηκε να τρώει το ίδιο φαγητό,όσο καλό και αν είναι.

Δυστυχώς δεν είναι μεμονωμένα τα περιστατικά,αλλά δεν μπορεί να γίνει και ο κανόνας.

Πάντως...φύλα τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά.

Κλείνει ο κύκλος πρωινών ήρεμων σκέψεων.

Μια ήρεμη μελαγχολία σε χρώμα ευγενικά γκρι είναι το φόντο τους...

Διάβασα το μπλογκ σου Φρέντυ

Μη νοιώσεις σημαντικός.Ούτε κίνησες την περιέργειά μου ούτε σου δίνω αξία.

Πολύς πόνος ρε φίλε.Που έγινε οργή.

Διάβασα τα κείμενά σου.

Είσαι μυστήριο τρένο.

Από τη μια αθυροστομείς από την άλλη προσπαθείς να.γράψεις κάτι που μοιάζει με.λογοτέχνημα.

Ναι μεν αυθόρμητος,αλλά...μπαίνεις ποτέ στον.κόπο να ασκήσεις αυτοκριτική;

Εμένα μου φαίνεται απλά πως είσαι κλαψιάρης και δειλός.

Λυπάμαι φίλε αλλά οι κανόνες της ζωής που ισχύουν για σένα ισχύουν και για όλους τους άλλους.

Κατούρησες ένα ημερολόγιο μιας κοπέλας που δεν ήταν παρθένα να περιμένει εσένα τον δήθεν πρίγκηπα με.τ άσπρο.άλογο.

Μήπως πρέπει να σου ζητήσει και συγνώμη;

Για σύνελθε λίγο!

Η ζωή σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες είναι μια.μάχη.Καθημερινή.

Με τις απώλειες και τις νίκες της.

Το έχεις καταλάβει αυτό σου βγάζω το καπέλο.

Απλά μάλλον.τελικά όσες φορές γράφεις πως και η ήττα είναι στο πρόγραμμα ,άλλες τόσες εκφράζεις πικρία στι θέμα.

Αποδέξου τον εαυτό σου.

Σταμάτα να.μισείς.ότι η πλειοψηφία αγαπά(παιδάκια,μωράκια πχ) μόνο και μόνο για να θέσεις τον εαυτό σου σε αντίθεση με.την κοινωνία.

Άλλωστε δεν είναι Φρέντυ vs Κοινωνία.

Πολύ σπουδάιος περνιέσαι μου φαίνεται.Είσαι μέρος.της κοινωνίας.Μέλος της.

Αταίριαχτο και ανένταχτο αλλά μέλος της.

Βρες τους όμοιούς σου.Αγάπα τους κι αγάπα τον κόσμο μέσα απο την παρεα μαζι τους.

Κατάλαβες φιλαράκο;

Εγώ κατούρησα το ημερολογιό σου ναι.

Άθλια τρύπια πόρνη.

Μου ανοίχτηκες μου μίλησες για την πρώτη σου αγάπη και εγώ σκεφτόμουν ότι ήταν το πρώτο καβλί που σου πήρε την παρθενιά.

Αξιοζήλευτος μάγκας  ο κάταοχός του κι εσύ από δευτερότριτο χέρι μεταχειρισμένη.

Ναι εγώ κατούρησα το ημερολόγιό σου.

Κάθε φορά που έμπλεκα με μια γυναίκα...όλα ήταν καλά μέχρι που επιχειρούσε να μπεί στο συναισθηματικό μου κόσμο.

Μέχρι που ξεκίναγε να θέλει να γράψει για μένα στο ημερολόγιό της.

Μπορώ να συγκριθώ εγώ ο λίγος με τον πρώτο της?Με αυτόν που της πήρε την παιδική αθωότητα,τα καλοκαίρια κάτω από τον ξάστερο ουρανό,τα όνειρά της της ψυχής της όλη με μερικές σταγόνες αίμα?

Πως να αγαπήσεις ένα πλάσμα που δεν είναι δικό σου?Που ποτέ δε θα γίνει?

Γι αυτό...για να μην υποφέρω...για να μη χύσω τόνους δάκρυα εφηβείας που άλλος ήταν ο πρώτος...

Κατούρησα το ημερολόγιό σου και έσβησα αυτό που πήγες να γράψεις για μένα.

Η σελίδα που θα μου αφιέρωνες μούλιασε βρώμισε σκίστηκε και έγινε αμμωνία.

Καλύτερα από το να μου αφιέρωνες το άγγιγμα ψυχής,αυτό το τιποτένιο βραβείο της παρηγοριάς.

Τη σελίδα αυτή την πήρε ο άνεμος και την έκανε πάμπερς σε γριές με ακράτεια.

Δύο έννοιες φαινομενικά σύμπνοες.

Κι όμως.

Σε ένα κόσμο που δεν είναι όλοι ίδιοι,που δεν διαθέτουν όλοι τις ίδιες δυνατότητες,ταλέντα,δεξιότητες,χρησιμότητα και που δεν μόχθησαν όλοι το ίδιο,η ισότητα είναι η πλεον ισοπεδωτική αδικία.

Ίσες ευκαιρίες ναι.Ίση αναγνώριση και ανταμοιβή όχι.

Ωραίο soundtrack της σειράς του Λόγω τιμής

Το τραγούδι έχει θλιμένη μελωδία και συγκινητικό στίχο

Σχεδόν δάκρυσα στο άκουσμά τους κι όταν συνειδητοποίησα πόσο μεγάλωσα από το τηλεοπτικό ντεμπούτο της σειράς.

Είμαι 20 χρόνια μεγαλύτερος και 20 κιλά βαρύτερος(άσχετα αν είμαι νταμάρι δύναμης και μυών η κοιλίτσα και τα μαγουλάκια μου δεν κρύβονται)

Τα μαλιά μου γκριζάρανε και αραίωσαν...

Οι εκφράσεις μου  πλούτισαν με ρυτίδες..

Η όρεξή μου για ζωή η ίδια μόνο που διαπίστωσα πως η ευτυχία είναι πυγολαμπίδα που δεν πιάνεται.

Μόνο κατά τύχη προσγειώνεται στον ώμο σου και σαν φωτεινό πλάσμα που είναι γεμίζει για λίγο λάμψη της στιγμές σου.

Μετά,δραπετεύει απροειδοποίητα.

Μάταιο το κυνήγι της.

20 χρόνια τώρα έμαθα να αναγνωρίζω πως σημασία έχει να είναι κάποιος πλήρης και δυνατός μέχρι την επόμενη επίσκεψη της πυγολμπίδας της ευτυχίας.

Κι ότι είναι σημαντικό να βρίσκεται σε μέρη που αυτή αγαπά να επισκέπτεται.

Σε εκείνα τα μέρη θα ξαναβρεθούμε...

Βαρύτεροι στο μυαλό,ελαφρύτεροι στην καρδιά.

Κάποτε θα με συνάρπαζε ο έρωτας στα δεκάξι που κράτησε μια ζωή κι έδωσε απογόνους.

Τώρα που γνωρίζω την πραγματικότητα κι ότι ρομάντζο δεν υπάρχει,θα λεγα πως μόνο μια τσιγγάνα που ήξερα...η Μάγδα αγάπησε με.αυτό τον τρόπο.

Τσιγγάνικος έρωτας με αυστηρούς κανόνες της Φυλής.Μονογαμία πίστη και αφοσίωση στην οικογένεια.

Οι δυσκολίες όμως δεν κάνουν διακρίσεις.Ακόμη και η συμπαθής τσιγγάνα γνώρισε πόνους και καημούς που κούρασαν την ωραία της φωνή.

Εγώ για αυτήν ένας σύγχρονος και παράξενος "μπαλαμός"

Από άλλο κόσμο δεν μπόρεσα να.την καταλάβω ποτέ.

Όμως οι δεσμοί αγάπης και αφοσίωσης στον καταυλισμό των τσιγγάνων είναι αξιοζήλευτοι.

Νας μπαλαμο νας μπαλαμό και το λουμνό...τ αφεντικό. ..

Η ώρα της μου ανακοινώθηκε.

Μετά από τόσο καιρό.

Πάνε χρόνια που είμαι εδώ μέσα.

Είχα συνηθίσει.

'Εγινε το στέκι μου.

Ένας μοναχικός άνθρωπος είμαι και τώρα που φεύγω από δω δεν έχω που να πάω.

Το σπίτι με πνίγει.Αφόρητα κρύο και γεμάτο υγρασία.

Η οδήγηση στους δρόμους καλή και αυτή,αλλά κουραστική από ένα σημείο και μετά.

Η δουλειά ασαφής για την ώρα.

Η επίσκεψή μου στις μικρές μοναχικές γωνιές της Αθήνας παρήγορα γλυκές.

Μα δεν παραπονιέμαι.Δε φωνάζω.

Ήταν ότι ήθελα.

3 Δεκέμβρη τα μαζεύω.Αδειάζω το ντουλάπι μου.

Και χαιρετώ για τελευταία φορά το φρουρό της πύλης.

Η ζωή συνεχίζεται.

Δραματική η σκέψη πως τελικά η φυλακή μου ήταν ότι είχα και δεν είχα.

Η ελευθερία φαντάζει αφόρητη και τρομακτική.

Τελικά η ανθρώπινη φυση είναι ανικανοποίητη.

Όμως όχι,δε θα την αφήσω να πέσει στην παγίδα.

Θα αποχωρήσω σιωπηλά και με αξιοπρέπεια.

Άλλωστε ήδη είχα γίνει αόρατος για το ίδρυμα.

Αυτό που μου ροκάνισε την ψυχή τόσο καιρό και τώρα δεν καταλαβαίνω ούτε καν τους λόγους που ζοριζόμουν.

Συνήθισα τη βρώμα τους εκεί μέσα.

Είδα ξεκάθαρα την ανεπάρκειά τους.

Αναπολώ ωστόσο κάποιες ωραίες στιγμές.

Δεν ήταν όλα άσχημα εκεί.

Ερωτεύτηκα,έζησα πάθη,πληγώθηκα,προσγειώθηκα.

Γνώρισα από πρώτο χέρι τι σημαίνει ωμότητα.

Απομυθοποίησα έννοιες,επανεξέτασα απόψεις.

Δε θα πω πως βγήκα δυνατότερος όπως έγραφα παλιά.Ούτε σοφότερος.

Απλά κουρασμένος.

Πάντα σύντροφός μου το τραγούδι και η μουσική.

Βελτιώνομαι διαρκώς κι εκεί.

Ονειρεύομαι δικούς μου παραδείσους.

Αποφυλάκιση λοιπόν από το κάτεργο που έμοιαζε ατελείωτο και όμως τελειώνει.

Πόσο ψέμμα μου φαίνεται.

Καλή μου λευτεριά...

Ρίχνει ο ουρανός...αστράφτει και βροντάει.

Κι εγώ γεμάτος κούραση.

Όχι δε θέλω να ξαναπάω στην προπόνηση στο κικ...λέω από μέσα μου

Σιχαίνομαι τη βία.

Αμέσως μετά έρχεται η λογική...και πώς θα προστατευτείς από τα θηρία που λέγονται άνθρωποι?

Κουρασμένος να κηνυγάω γυναίκες.

Να ακούω τη γαμημένη λατρεία τους για τα μωράκια.

Αυτή είναι η βαθύτερη αιτία των πληγών μου.

Οι άτιμες οι γυναίκες...μόλις μυριστούν πως δεν σκοπεύω να γίνω η ασφαλής αγκαλιά τους και ο πιθανός μελλοντικός μπαμπάς των παιδιών τους με τραυματίζουν.

Στερούνται ήθους.Ντύνονται προκλητικά.Μακιγιάροναι.Γεμάτες ματαιοδοξία.Τόσο ρηχές.Τόσο ασεβείς.

Κι όμως μπροστά στα μωράκια δακρύζουν οι χυδαίες.

Συνεχίζει να βρέχει.

Δεν μπορώ άλλο.Το πιστεύεις πως το ίδιο ένστικτο εκείνο της αναπαραγωγής είναι που σε βασανίζει?

Που σε κάνει να ποθείς τη γυναικεία σάρκα και να αντιπαθείς το γυναικείο μυαλό,και την ψυχή?

Αστραπή δυνατή μόλις έσκασε.

Οι σκέψεις μου επίσης αστράφτουν και βροντάνε.

Κουράστηκα αλήθεια.

Κουράστηκα να νοιάζομαι.

Κουράστικα να δίνω ευχές.Να κατανοώ.

Πάιζει τώρα αυτό τον μαλάκα τον Περίδη.Μια φωτοβολίδα.Ε ρε μαλάκα τι κάθεται να σκεφτεί ο άνθρωπος  όταν δε γαμεί.

Κουράστικα ρε φίλε αλήθεια.

Βρέχει...και ο νους μου γεμίζει....πρόστυχες...κακές σκέψεις....θέλω να μιλήσω για πάθη.Να τα δείξω.

Η βροχή τι αξιοζήλευτη...πέφτει στη γη με μανία και δεν υπολογίζει τίποτα...

Σαν φωτοβολίδα...

Οι περισσότεροι μη σου πω όλοι κοιτούν την παρτη τους.

Εντάξει μέχρι εδώ.

Το να έχεις άλλη άποψη,θρησκεία,χρώμα δέρματος επίσης δεν είναι θέμα,ίσα ίσα μάλιστα θα ομόρφαινε τον κήπο της ανθρωπότητας η ποικιλία...

Τί έλκει τις ανθρώπινες κότες?

''Ελα στο χορο μονο να σε βλεπω μονο αυτο μπορω τρεμουν φλογιτσες κτλ''

Διονυσιακες τρομπετες και απομιμήσεις.

Αυτό έλκει τις κοτούλες.

Βλέπω τις μάζες κάθε πρωί να πηγαίνουν στις δουλειές τους και το Σαββατοκύριακο να διασκαδάζουν στα μαγαζιά.

Να φωνασκούν δυνατά.

Να είναι χαζοί:Σταματημένος ο άλλος σε αριστερό φανάρι χωρίς φλας,ενώ θα μπορύσε να πάει και ευθεία.

Να σταματάω από πίσω του ενω αν ειχε μυαλό θα έβγαζε το φλασακι του να με ειδοποιησει:Παω αριστερα οχι ευθεια.Μη σταθμευσεις πισω μου γιατι δεν ξεκιναμε μαζι.

Αυτος ειναι ο μέσος άνθρωπος όμως.ΒΛΑΚΑΣ.

Και αναιδής.Νομίζει πως έχει δίκιο κι έχει και άθλια επιχειρήματα.

Να είναι ριψοκίνδυνα ανεγκέφαλοι:Κυρία μου,φοράς το μίνι μέχρι πάνω και κυκλοφορείς κουνάμενη λυγάμενη στο κέντρο της Αθήνας.Χαίρεσαι να τραβάς τα βλέμματα ανάβοντας αίματα...

Αν όμως στην πέσει κάποιος θυμώνεις.Θίγεσαι.

Κάποιος θα ναι λύκος όμως.Δε θα σε σεβαστεί.Θα σε βιάσει και δε θα χει άδικο.

Εσύ τον προκάλεσες φορώντας την ένδυση που όφειλες να κρατήσεις για τον εκλεκτό σου...αλλά όχι...

Γυναικεία ματαιοδοξία.Να αρέσω(άσχετα που τραβάω βλέμματα επειδή είμαι ξέκωλο και όχι αληθινά όμορφη γυναίκα)

Άνδρες τραμπούκοι τσαμπουκάδες.Κυρίως πίσω από ένα τιμόνι.

Ειδικά τα μηχανάκια ρε μαλάκα.

Χώνονται δεξιά αριστερά.Υπομονή μηδέν.

Δεν θέλω ούτε εδώ να είμαι ρατσιστής,αλλά οι οδηγοί 4 τροχών είναι σε μικρότερο ποσοστό μαλάκες(όχι ότι δεν υπάρχουν και εκεί μαλακισμένες συμπεριφορές)

Όμως ο δικυκλιστής δεν έχει καμμία υπομονή.Εκεί να κανει τη σφήνα ενω θα μπορουσε να ακολουθησει πισω σου.Όχι όμως.Να μπει μπροστα να σε κόψει.Μαγκας της φακης.

Εχω πολλά να γράψω που με ενοχλούν από την καθημερινότητα.

Ωστόσο έχω βρει τα κουμπιά σωστού χειρισμού.

Μακριά από κινδύνους.Κοντά σε όμορφες διεκδικήσεις.

Κι αν κινδυνέψει η σωματική ακεραιότητα μου ή των οικείων μου,θα αμυνθώ.

Είτε με αποφυγή είτε σπαζωντας κεφαλια και σαγονια...

Βαζω ηρεμη μουσικη στο αμαξι και απολαμβανω διαδρομες...

Κι ευχομαι μονο σε καλα συναπαντηματα...

Βρίσκονται πάνω στα καλώδια του τρόλλευ...σε ταράτσες ερειπίων παλιών αρχοντικών..

Τα πρόσεξα όταν το βλέμμα μου "ανυψώθηκε" κι αγνόησε τα πρεζόνια και την παρακμή του εδάφους,ενώ περίμενα στο φανάρι...

Τα πετούμενα αυτά ζουν σε ένα δικό τους κόσμο...που βρίσκεται ψηλότερα από αυτό των ανθρώπων...

Μας χαζεύουν από ψηλά...άλλοτε πάλι αγναντεύουν το γαλάζιο συννεφιασμένο...

Πότε πότε κατεβαίνουν στη γη για τροφή...ρισκάροντας να πατηθούν από κάποιο διερχόμενο αμάξι ή να φαγωθούν από μια πεινασμένη γάτα..

Μετά σκέφτηκα...είναι η ψυχή μας σαν τα περιστέρια;

Που υποφέρουν στις χαμηλές τους πτήσεις και ανασαίνουν στα ψηλά του ουρανού μιας καθαρής συνείδησης;

Το φανάρι άναψε πράσινο και η περιπλάνηση στη βροχερή υπέροχα αδειανή Αθήνα συνεχίστηκε...

Ξεκίνησε πριν 11 χρόνια όταν μπήκε στο σπίτι μου για πρώτη φορά η ''μαγεία'' (?) του διαδικτύου.

Γοητεύτηκα από τα θέματά του τόσο γύρω από τη μουσική όσο και από τον μοναιδκό τρόπο προσέγγισης των εξω μουσικών θεμάτων.

Συνάντησα συμπαθείς,ενδιαφέρουσες,αδιάφορες,ιδιαίτερες,χαζο γκαου λαικές φυσιογνωμίες...την αληθινή ζωή σε μικρογραφία...

Έκανα μια σύντομη ανασκόπηση...ένα ταξίδι του μυαλού και της καρδιάς...

Διάβασα την Margot με την υπέροχη γραφή της και το μόνιμο σταθερό ερωτικό λογοτεχνικό μοτίβο της,που παρέμενε ακλόνητο σαν σκηνικό από θεατρική παράσταση,μόνο που άλλαζαν οι πρωταγωνιστές.Γέλασα απομυθοποιητικά.

Πήγα στο ονειροδρόμιο της sillia και διαπίστωσα πόσο υπέροχους συγγραφείς φιλοξενούσαμε τότε...εκτός από την margot,τον Cross,την Jazzie,τον Orfeus και άλλους πολλούς...

Διαπίστωσα πως κι εγώ είχα κάποια ρομαντικά/παραμυθένια στοιχεία στην έκφρασή μου.

Απλά αναρρωτιέμαι αν ήταν ποτέ αληθινά.

Καθώς το φως της μέρας εισβάλλει στο γραφείο,σταματάω το ταξίδι και την ονειροπόληση.

Έρχεται η μέρα...ας σβήσουν τα αστέρια,το φεγγάρι τα όνειρα κι ας έρθει η πεζή ρεαλιστική ισοπεδωτική πραγματικότητα ξανά...

Ραντεβού ξανά εδω όταν με το καλό η νυχτιά ρίξει την πλανεύτρα φορεσιά της με τα στολίδια της να σκεπάσει την πόλη...

Στο μουσικό παράδεισο πάντα έχει αστροφεγγιά ως φόντο...

Κι όπως πήγαινα για να βρω θέση για τ αμάξι ώστε με την ησυχία μου να πάω τράπεζα...

Να σου μια θέση για πάρκινγκ τεράστια...σαν να με τραβούσε να παρκάρω εκεί ...

Στην πορεία προς την τράπεζα το μάτι μου έπεσε πάνω σ ένα μικρό ζεστό γλυκούλι άδειο καφέ...που συστεγάζεται με ένα αρτοποιείο...

Πίνεις τον καφέ σου χαλαρά εκεί...σε σερβίρει το προσωπικό του αρτοποιείου...με προιόντα εκεί φρεσκοφτιαγμένα...κρουασαν σοκολατας,μηλοπιτες.γλυκα...και ωραία οσμή καφέ στα ρουθούνια σου...

Η διακόσμιση του χώρου απλή και λιτή...κίτρινο ανοικτό χρώμα στους τοίχους,γλαστρες με λουλούδια σε κάτι περβάζια που χωρίζουν το χώρο σε δύο βασικά μέρη,κουρτινάκια στα παράθυρα...γλάστρες με.λουλούδια και απέξω στο δρόμο...

Κυρίως όμως ΗΣΥΧΙΑ...

Έτσι έδωσα μια ευκαιρία στη μικρή αυτή όμορφη γωνιά να μου κάνει συντροφιά στο δύσκολο πρωινό μου...

"Πόσο μου λείπεις" τραγουδάει η Τάνια Κικίδη στα ηχεία του χώρου.

Κι ακολουθούν οι σκέψεις μου...το μυαλό μου επαναστάτης που κάνει γράφιτι στους τοίχους της καρδιάς όσο κι αν προσπαθώ να το συμμαζέψω...να το δασκαλέψω...

"Τα.λέμε" παίζει τώρα...με τη Ζουγανέλη να δίνει ρέστα ψυχής..

Κάθε νέα ζωή ξεκινά.με ένα κλάμμα...η παρήγορη σκέψη μου.

Μισώ τα μωρά,τα παιδιά οτιδήποτε γλυκούλι...προκαλώ την ανθρωπότητα να με μισίσει αλλά.. 

Όταν σε κράταγα αγκαλιά ήσουν για μένα ένα μωρό που αγαπάω.

Διάσπαρτες σκέψεις.

Εικόνες σου που με.κάνουν να δακρύζω.

Ακόμη και η ιδέα ότι σς λίγο θα πάω στη διάλεξη.

Κάποτε πηγαίναμε μαζί.

Θα μου λείψεις.

Πίνω απ το μπουκάλι και τα δάκρυά μου ανακατευονται με το ουίσκυ πριν τα γευτώ...

Και η ψευδαίσθηση ότι γευομαι αλκοολ που τρέχει από τα μάτια μου...κυριαρχεί...

Περιμένω να νοιώσω λιγάκι υπνηλία και ζαλάδα από το ποτό...να πέσω σε νάρκη να μην πονώ

Με τρομάζει το πρωί και η άλλη μέρα

Στιγμές ξεγελιέμαι και νοιώθω ήρεμα...αλλά ο πόνος επιστρέφει πιο βαθύς...

'Ετσι έπρεπε αγάπη μου...έχεις δίκιο...ξέρω...

Πόσο υπέφερες...

Με τρομάζει που δε θα σε ξαναδώ.

Ήσουν ότι πιο όμορφο

Θα πάω εκεί στη στάση του λεωφορείου που ερχόσουν σπίτι μου...και θα σε περιμένω...

Θα βαλω ταινια για να δουμε...

θα σε παω στο Σφακιανακη που δε σε πηγα περισυ...

θα ζησω με το φαντασμα σου...χωρια σου...

Το πιάτο της κρέπας άδειο και ο καφές μισός.

Τελευταία συνάντηση.

Ώρα 21:01

Δακρυσμένη αγκαλιά.

Μαχαίρι πυρακτωμένο στα βάθη του στήθους.

Πως τώρα θα ζήσω χωρίς εσένα?

Ξέρω σου έκανα κακό όσο ήμουν εκεί.

Αγάπη είναι να βάζεις το καλό του ανθρώπου που αγαπάς πάνω απ όλα.

Με γνώρισες τέρας.

Οταν ξεχασα να εμπιστευομαι τους ανθρωπους.Με πονεσαν πολυ βλεπεις.

Επρεπε να προστατευτω.

Κι ετσι εγινα η πληγη που γνωρισες.

όμως σε αγαπησα οσο δεν εχω αγαπησει ποτε.

Πρώτη φορά νοιώθω μετά από ένα αποχωρισμό,τόσο ενοχλητικά ελαφρύ το στήθος μου στη θέση της καρδιάς.

Θα μου λείψουν οι ώρες που πέρασα μαζι σου.

Οι ταινιες που ειδαμε μαζι.

Οι βολτες μας.

Σου ζητω συγνωμη για καθε φορα που αγγιζα αλλο κορμι ενω η ψυχη μου ηταν δικη σου.

Τωρα θα εισαι καλυτερα χωρις εμενα.

Θα γιατρευτεις απο τις πληγες που σου ανοιξα.

Σε αγαπω.Δεν εχω κατι αλλο να γραψω.

Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα...

Από τη μια νοιάζομαι και ανησυχώ για εκείνη.

Θέλω να την προστατέψω από όποιον την πειράξει.

Αν κάτι της συμβεί είναι σαν να συμβαίνει σε μένα.

Κακό ή καλό.

Από την άλλη έχω να αντιμετωπίσω την ανασφάλειά μου που καλώς ή κακώς υπάρχει και την αναξιοπιστία της που είναι υπό συζήτηση.

Μια συνομιλία μυστική ο εχθρός.Το γράφω αινιγματικά και δε θα εξηγήσω.

Είναι άσχημο το συναίσθημα αυτό.

Σαν να είμαι παλιορκημένος.

Η λογική ξέρει ποιό είναι το σωστό και ποιά η θεραπεία για όλους.

Όμως και πάλι δεν είναι εύκολη η εφαρμογή.

Μακάρι όλα να γίνουν όπως πρέπει:Να φτάσουμε μέσα από δυσκολίες σε μια κατάσταση που να κλείσουν πληγές και όλοι να είναι καλά και ασφαλείς.

Ας μου γίνει κι εμένα μάθημα.

Επέτρεψα να μπει κάποιος άνθρωπος στη σφαίρα της αγάπης μου και τώρα υποφέρω.

Ας πούμε πως η αγάπη είναι ένα πεντανόστιμο πιάτο.

Αφού ξέρω ότι είμαι αλλεργικός σε αυτό(καλώς ή κακώς)τι θέλω και το δοκιμάζω?

Δεν είναι για όλους.

Η μοναξιά είναι ένα πιάτο με όχι και τόσο ευχάριστη γεύση από την άλλη.

Πάντως αλλεργικός εκεί δεν είμαι.

Προτιμώ να βαριέμαι και να πλήττω παρά να βασανίζομαι να με απασχολεί κάτι ή κάποιος άλλος εκτός από εμένα τον ίδιο.

Πολιορκημένος από αυτό το αίσθημα που σε παγώνει.Σε παγιδεύει.Βαραίνει τα πόδια σου και κόβει τα φτερά σου.Εγκλωβισμένος στην αγάπη που κάποιοι εξωπραγματικοί φιλόσοφοι ποιητές θα μου πουν πως αυτό δεν είναι αγάπη.

Αγάπη είναι η μοιρασιά,να νοιάζεσαι,να γεμίζεις χρώματα αρωματα χαμογελα θα πουν...ενα χερι να σε αγκαλιασει να σε ταισει να σε σκεπασει τις κρυες νυχτες,να γελασεετε μαζι να παιξετε σα μικρα παιδια να μοιοραστειτε καλα και ασχημα και ολες αυτες τις μαλακιες που ειναι καταλληλες μονο για σχολικη εκθεση με το μπραβο του δακαλου/καθηγητη απο κατω.

Κανείς όμως δε θα περιγράψει τη λεπίδα της αγαπης...το αίμα πάνω στα συρματοπλεγματα της.

Τις πληγες στα χερια σου...

Δεν είναι στην επιλογή μας η αγάπη πάντα δυστυχώς.

Τέλος για μένα.Δεν ξανανοίγω τις πόρτες μου σε αυτή την έννοια.

Με διαλύει με αρρωσταίνει με κάνει αναποτελεσματικό στη ζωή μου.

Μια φορά είπα να παραβιάσω τον κανόνα μου και τώρα υποφέρω.